ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ ΑΓΑΠΗ

Ποθώ το στόμα σου

Ποθώ το στόμα σου , τη φωνή , τα μαλλιά σου ,
Σιωπηλός πεινασμένος ενεδρεύω στους δρόμους ,
Το ψωμί δεν με τρέφει , η αυγή με ταράζει ,
Αναζητώ τον υγρό ήχο των βημάτων σου όλη μέρα .


Ορέγομαι το λαμπερό σου χαμόγελο ,
Τα χέρια σου το χρώμα του άγριου σιταριού ,
Ορέγομαι τα χλωμά πετράδια των νυχιών σου ,
θέλω να καταφάω το δέρμα σου σαν ολόκληρο αμύγδαλο .


Θέλω να καταφάω την ηλιαχτίδα που τρεμοπαίζει στην ομορφιά σου ,
Τη μύτη , άρχοντα του αλαζονικού σου προσώπου ,
θέλω να καταφάω την φευγαλέα σκιά απ τα ματόκλαδα σου .


Και περπατώ πεινασμένος οσφραινόμενος το λυκόφως ,
Ψάχνοντας για εσένα , και τη ζεστή σου καρδιά ,
όπως το πούμα στη χέρσα ερημιά.


Παμπλο Νερουντα

Δευτέρα, 9 Απριλίου 2012

Πως σ' αγαπώ;

Πώς σ΄αγαπώ? Τους τρόπους ας μετρήσω.
Σ΄αγαπώ στο βάθος, πλάτος και ύψος που η ψυχή μου δύναται να φτάσει, σαν ψάχνει αόρατη να βρει το τέλος του.
Σ΄αγαπώ στο επίπεδο της ταπεινότερης καθημερινής ανάγκης, κάτω από τον ήλιο ή του κεριού το φως.
Σ΄αγαπώ ελεύθερα, όπως παλεύουν οι άντρες για το Δίκαιο.
Σ΄αγαπώ αγνά όπως απεχθάνονται τον έπαινο.
Σ΄αγαπώ με το πάθος που έντυνα παλιά τις λύπες μου και με την πίστη των παιδικών μου χρόνων. 
Σ΄αγαπώ με μιαν ανάγκη που νόμιζα πως έχασα μαζί με τους χαμένους μου αγίους - σ΄αγαπώ με την ανάσα, τα χαμόγελα, τα δάκρυα όλης της ζωής μου! - και αν Θεός ορίσει θα σ΄αγαπώ περισσότερο μετά το θάνατο!


Elizabeth Barrett Browning

Σάββατο, 7 Απριλίου 2012

στα βλέφαρά μου...

Είναι όρθια πάνω στα βλέφαρά μου
Και τα μαλλιά της είναι μέσα στα δικά μου , 
Έχει το σχήμα των χεριών μου , 
Έχει το χρώμα των ματιών μου ,
Καταβροχθίζεται μες στη σκιά μου , 
Όπως μια πέτρα πάνω στον ουρανό .
Έχει πάντα τα μάτια ανοιχτά
Και δε με αφήνει να κοιμάμαι .
Τα όνειρά της είναι μες στο φως
Κάνουν τους ήλιους να εξατμίζονται , 
Με κάνουν να γελάσω να κλαίω να γελώ , 
Να μιλώ χωρίς να έχω τίποτα να πω .


paul eluard

Παρασκευή, 6 Απριλίου 2012

Η διαθήκη μου

Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.


Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός .


Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πoλυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.


Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
ατέλειωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.


Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.


Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.


Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.

Μιχάλης Κατσαρός

Πέμπτη, 24 Νοεμβρίου 2011

Η Βασίλισσα

Σε ονόμασα βασίλισσα.

Υπάρχουν πιο ψηλές από σένα, πιο ψηλές.

Υπάρχουν πιο αγνές από σένα, πιο αγνές.

Υπάρχουν πιο ωραίες από σένα, υπάρχουν ωραιότερες.

Όμως εσύ είσαι η βασίλισσα.

Όταν περπατάς στους δρόμους

κανένας δε σε αναγνωρίζει.

Κανείς δε βλέπει το κρυστάλλινο στέμμα σου,

κανένας δεν κοιτά

το χαλί από κόκκινο χρυσάφι

που πατάς όπου περνάς,

το χαλί που δεν υπάρχει.

Κι όταν φανείς

αντηχούν όλα τα ποτάμια

στο κορμί μου, σείουν

τον ουρανό οι καμπάνες,

κι ένας ύμνος γεμίζει τον κόσμο.

Μόνο εσύ κι εγώ,

μόνο εσύ κι εγώ, αγάπη μου,

τον ακούμε.

Pablo Neruda

Πέμπτη, 3 Νοεμβρίου 2011

Θάθελα να φωνάξω τ’ όνομά σου...

Θάθελα να φωνάξω τ’ όνομά σου, αγάπη, μ’ όλη μου τη δύναμη.

Να τ’ ακούσουν οι χτίστες απ’ τις σκαλωσιές και να φιλιούνται
με τον ήλιο
να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές και ν’ ανασάνουν όλα
τα τριαντάφυλλα
να τ’ ακούσει η άνοιξη και νάρχεται πιο γρήγορα
να το μάθουν τα παιδιά για να μη φοβούνται το σκοτάδι,
να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές, τα τριγόνια πάνω
στους φράχτες
να τ’ ακούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου και να το ξαναπούνε μ’ όλες τις καμπάνες τους
να το κουβεντιάζουνε τα βράδυα οι πλύστρες χαϊδεύοντας τα πρισμένα χέρια τους.


Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.

Να τ’ ακούσει ο χρόνος και να μη σ’ αγγίξει, αγάπη μου,
ποτέ.


Τάσος Λειβαδίτης

Χωρίς να σε βλέπω ...

Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω

χωρίς ν’ αγγίζω ούτε μια σκιά απ’ το βήμα σου
χωρίς – πόσο γυμνός ακόμα θα ‘θελες να μείνω;
Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.
Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου
όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου
όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα
μη με πιστεύεις – κι όμως σου λέω την αλήθεια.


Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα

να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη
μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ’ την αρχή.



Τίτος Πατρίκιος