Αθέατος σφυγμός

Αθέατος σφυγμός

2/11/2007 20:10 | 8 σχόλια

Παρούσα ερημιά θέλω

να αποφύγω τη συντροφιά σου

απόψε το βράδυ,

το απατηλό σου αγκάλιασμα

την ώρα που αποδράω

για να συναντήσω

τον άλλον μου εαυτό

που περιφέρεται αθέατος

κάπου στον ποθητό σπασμό σου,

την βέβηλη ανάσα μου

που ανεμίζει εξόριστη

σαν τρύπιο φλάμπουρο ελευθερίας

στον άγριο άνεμο

και βάναυσα εκπνέεται

στα διψασμένα χείλη σου

Μετάγγιση έρωτα

με τις σημαίες μεσίστιες

πάνω στο μωβ στόμα μου

εξερεύνηση ανήθικων συνόρων

στο φλεγόμενο κορμί μου,

εξαγνισμός λευκής σάρκας

μέσα σε άνομες ανάσες,

σε καταδικασμένες φωτιές

σε πινελιές κόλασης.

Οδύνης ερημιά ή ηδονής όαση?

Δεν με νοιάζει, δεν με ενδιαφέρει

τι θα ψιθυρίσουν

τα φυλλώματα της μέρας!

Μια ανισόρροπη γραμμή είμαι

στα κενά της τετράδια!

Θα χαθώ μέσα στις βλάσφημες πτυχές

μιας πολύβουης νύχτας!

Ναι! Στα βλέφαρα σου

κόκκινο όνειρο θα με μεταγγίσω

_ Τάκης Τσαντήλας - Μαρία Ροδοπούλου _

Μη με σταματάς, Ονειρεύομαι……..

Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς.

Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι ελευθερία.

Μέσα απ’ του καθένα
την πανέμορφη ιδιαιτερότητα
ν’ αποκαταστήσουμε
του Σύμπαντος την Αρμονία.

Δεν είναι επιστράτευση απ’ τα σχολεία
Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.
Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.
Εργάτες με δικά τους εργοστάσια
συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία.
Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.

Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες»
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη»

Τα σύνορα τους στρατούς
Όλα η ιδιοχτησία.
Βία γεννάει η Βία.
Μη ρωτάς. Μη με σταματάς…………

απόσπασμα από το ποίημα Υπερασπίζομαι την Αναρχία- Κατερίνα Γώγου

About these ads

Thumbs up η νεράιδα της τύχης!!!!

η νεράιδα της τύχης!!!!

Η αιώνια φύλακας του τετράφυλλου τριφυλλιού είναι η Νεράιδα της τύχης…..

Το τετράφυλλο τριφύλλι είναι ένα παγκόσμια αποδεκτό σύμβολο της καλής τύχης και η προέλευσής του ανάγεται στην αρχαιότητα. Σύμφωνα με το μύθο, η Εύα κρατούσε ένα τετράφυλλο τριφύλλι, όταν έφυγε από τον κήπο της Εδέμ….
Οι Δρυίδες (Κέλτες ιερείς) που έτρεφαν μεγάλη εκτίμηση για τα τετράφυλλα τριφύλλια, τα ανέδειξαν σαν φυλαχτά των Κελτών και τα χρησιμοποιούσαν σαν ισχυρά αντίδοτα ενάντια στα κακόβουλα πνεύματα. οι Δρυίδες πίστευαν πως αυτός που κρατούσε τετράφυλλο τριφύλλι μπορούσε να βλέπει φαντάσματα που δεν μπορούσαν να βλέπουν οι άλλοι. Τα κέλτικα φυλαχτά είναι η αρχή της παράδοσης των τετράφυλλων τριφυλλιών, που λέει πως έχουν τη δύναμή να εξασφαλίζουν την καλή τύχη.
Οι Δρυίδες παρέδωσαν το τριφύλλι στην Νεράιδα της τύχης με την υπόσχεση να το τιμάει και να το προστατεύει για το υπόλοιπο της αιώνιας ζωής της...
για την τιμή που της έκανα οι Δρυίδες ΄΄βάφτισε΄΄ τα τέσσερα φύλλα του τριφυλλιού και είπε τα ακόλουθα λόγια….
Το ένα φύλλο είναι για την ΠΙΣΤΗ...
Το δεύτερο για την ΕΛΠΙΔΑ...
Το τρίτο συμβολίζει την ΑΓΑΠΗ...
Και το τέταρτο κράτα το για "ΓΟΥΡΙ"!
Το έκανε σπάνιο φυτό μιας και οι μάγισσες το χρησιμοποιούσαν για τα μαγικά ερωτικά τους φίλτρα…
Το προστατεύει από την κακόβουλη χρήση των ανθρώπων….


Αν ψάχνετε το τετράφυλλο τριφύλλι πρέπει να επικαλεστείτε την Νεράιδα της τύχης να σας βοηθήσει
να το βρείτε…
Είναι δύσκολο να βρεθεί μιας και η Νεράιδα της τύχης είναι ένα δύσπιστο πλάσμα και δεν δίνει απλόχερα την βοήθεια της ….. Το μυστήριο που τυλίγει το τετράφυλλο τριφύλλι συνεχίζεται μέχρι σήμερα, αφού η εύρεση ενός πραγματικά τετράφυλλο τριφυλλιού είναι ακόμα ένα σπάνιο περιστατικό και οιωνός καλής τύχης.


ΝΕΡΑΙΔΟΚΛΕΦΤΡΑ για τον neraidokiklos.gr

Κάνε με ΑΘΑΝΑΤΗ με ένα ΦΙΛΙ ΣΟΥ μόνο !!!!

Απάντηση με παράθεση

Υπάρχουν Αληθινοί Άγγελοι ?

Μαμά Υπάρχουν Αληθινοί Άγγελοι ?

-Μαμά, υπάρχουν αληθινοί άγγελοι; ρώτησε η Λιένα.

-Δεν ξέρω, μωρό μου. Ίσως ναι, αλλά μάλλον δε μοιάζουν όπως τους δείχνει αυτό το βιβλίο, είπε η μαμά δείχνοντας το βιβλίο που ξεφύλλιζε η τετράχρονη Λιένα.

-Εγώ θα πάω να ψάξω για να δω αν υπάρχουν και πώς είναι, είπε με παιδικό πείσμα η μικρή.

-Δεν είναι άσχημη ιδέα. Τι θά λεγες νά ρθω κι εγώ μαζί σου, μωρό μου;

-Δεν είμαι μωρό πια! Κοίτα πόσο ψηλή είμαι!

-Έχεις δίκιο, αλλά είναι τόσο ωραία μέρα που θά θελα κι εγώ να κάνω μια βόλτα.

Ξεκίνησαν λοιπόν μαζί, το κοριτσάκι τρέχοντας και πηδώντας, κι η μαμά σέρνοντας το κουτσό της πόδι.

Ξαφνικά, βλέπουν να έρχεται μια άμαξα που την οδηγούσε μια πεντάμορφη κοπέλα, με ξανθά μαλλιά και διαμάντια και κοσμήματα στο λαιμό και στα μπράτσα.

-Είσαι άγγελος;, τη ρώτησε η Λιένα όταν πλησίασε.

Η κοπέλα δεν απάντησε, αλλά κοίταξε λοξά και παγωμένα το παιδί. Ύστερα έδωσε μια στα γκέμια του αλόγου και αυτό τινάχτηκε μπροστά σαν αστραπή, γεμίζοντας με σκόνη την κακόμοιρη τη Λιένα. Η μαμά της την πήρε στην αγκαλιά της και της καθάρισε τα χείλη, το πρόσωπο και τα ρούχα από τη σκόνη.

-Δεν ήταν άγγελος, είπε η Λιένα.

-Μάλλον όχι, συμφώνησε η μητέρα.

Συνέχισαν το δρόμο τους, το κορίτσι πηδώντας και τρέχοντας και η  μητέρα σέρνοντας το κουτσό πόδι της.

Στη στροφή του δρόμου αντάμωσαν  μια όμορφη κοπέλα ντυμένη στα ολόλευκα. Τα μάτια της ήταν φωτεινά σαν αστέρια και το πρόσωπό της λευκό σαν το χιόνι.

Η Λιένα έτρεξε και την αγκάλιασε.

-Εσύ είσαι πραγματικά άγγελος, της είπε. Τώρα είμαι σίγουρη.

-Παλιόπαιδο!, έκανε αυτή θυμωμένη.

-Μου λέρωσες το ολόλευκο φόρεμά μου! Πως θα συναντήσω τώρα τον πρίγκιπα;

Πραγματικά εκείνη τη στιγμή φάνηκε από μακριά ένας πρίγκιπας καβάλα στο άσπρο άλογό του. Η κοπέλα έσπρωξε βίαια τη μικρή από την αγκαλιά της, χωρίς καν να της περνά από το μυαλό πόσο πιο ελκυστική θα ήταν στα μάτια του νέου με ένα παιδί στην αγκαλιά.

Η Λιένα βρέθηκε για άλλη μία φορά χάμω, με σκόνη στα χείλη, στο πρόσωπο και στο φόρεμά της. Έβαλε τα κλάματα. Η μητέρα της την πήρε αγκαλιά και της σκούπισε τα ρούχα και τα δακρυσμένα μάτια.

-Ούτε αυτή ήταν άγγελος! έβγαλε το συμπέρασμα.

-Μάλλον όχι, ξανάπε η μητέρα.

-Ας βαδίσουμε όμως ακόμα λίγο. Μπορεί να βρούμε κάπου έναν πραγματικό άγγελο.

-Όχι, μαμά. Νιώθω τόσο κουρασμένη! Πώς θα γυρίσω με τα πόδια στο σπίτι μας;

-Γιατί νομίζεις ότι ήρθα μαζί σου; Θα σε πάω εγώ αγκαλιά!

Με το κοριτσάκι σφιχτά στην αγκαλιά της η μητέρα πήρε το δρόμο της επιστροφής, τραγουδώντας του με χαμηλή φωνή τα αγαπημένα του τραγούδια.

Ξαφνικά η Λιένα σήκωσε το κεφαλάκι της από τον ώμο της μάνας της και την κοίταξε στα μάτια:

-Μανούλα, μήπως είσαι εσύ ο άγγελος;

-Τι σκέψη κι αυτή, Λιενούλα! Που ακούστηκε άγγελος με ντρίλινο φουστάνι; απάντησε η μητέρα γελώντας καλόκαρδα.

Ένα παραμύθι από τη Ρωσία, από το βιβλίο του Χρήστου Μαγγούτα: 111 θαυμαστές ιστορίες από όλο τον κόσμο ''Η σοφία των λαών''.

Από boulaki @ Κυριακή, 4 Δεκεμβρίου 2011 6:07 μμ | Permalink | Σχόλια
Tags: αληθινοί άγγελοι , παραμύθι , music

Παρασκευή, 27 Μαΐου 2011

Ο Θησαυρός Των Αστεριών

Μια φορά και έναν καιρό ζούσε ένας γέρος ψαράς. Είχε ολόλευκα μαλλιά, μακριά γένια και μουστάκια, και δυο μεγάλα γαλανά μάτια. Φαινόταν τόσο καλός και τα χέρια του άγγιζαν το κάθε τι με τόση τρυφεράδα που έμοιαζε με άγγελο. Ο γέρος αυτός είχε και ένα εγγονάκι, τον Καστανούλη.
Ο Καστανούλης θαύμαζε τον παππού του πάρα πολύ και τον θεωρούσε τον πιο καλό παππού του κόσμου.
Ένα απόγευμα, ο παππούς και ο εγγονός αποφάσισαν να πάνε για ψάρεμα.
Μπήκαν στη βάρκα και ξεκίνησαν. Σιγά-σιγά βράδιαζε και η νύχτα φαινόταν μαγευτική. Η θάλασσα ήταν ήσυχη.
Ο παππούς τότε είπε: «Απόψε, παιδί μου, δε θα ρίξουμε τα δίχτυα. Είναι κρίμα να στερήσουμε τη ζωή από τα ζώα του βυθού.
Ας αφήσουμε τη βάρκα να μας πάει όπου θέλει». Ξαφνικά, εκεί που κουβέντιαζαν, ο παππούς είδε έναν ασημένιο δρόμο που ξεκινούσε από το φεγγάρι και συνέχιζε στην θάλασσα.
Ο παππούς είπε: «Γιόκα μου, αυτός είναι ο δρόμος της αγάπης» Η βάρκα μόλις τον άκουσε έστριψε και άρχισε να κινείται πάνω στο δρόμο της αγάπης. Ξαφνικά, ένιωσαν έναν τρίτο άνθρωπο μέσα στη βάρκα. Γύρισαν και είδαν μια όμορφη νεράιδα.
Στα μαλλιά της είχε μια κορδέλα από φύκια, το φόρεμά της έμοιαζε με το ουράνιο τόξο και αντί για παντόφλες φορούσε δυο γυαλιστερά κοχύλια.
Ο γέρο ψαράς την καλωσόρισε και της πρόσφερε ψωμί, τυρί και χταπόδι.
Η νεράιδα όμως του είπε: «Δεν έχουμε καιρό για φαγητό.
Θα ρίξουμε τα δίχτυα σε λίγο αλλά κανένα ζωντανό δεν θα κινδυνεύσει.
Μην ανησυχείτε».

Συνέχισε λέγοντας ότι ο δρόμος της αγάπης δεν τελειώνει ποτέ όταν ξαφνικά ένα λαμπερό αστέρι έπεσε από τον ουρανό και χάθηκε στη θάλασσα. Η νεράιδα ρώτησε τον Καστανούλη: «Είδες το αστέρι;»
«Ναι», απάντησε ο Καστανούλης.
«Έχω δει πολλά τις νύχτες που δεν έχει φεγγάρι».
«Και ξέρεις που πάνε;», ρώτησε η νεράιδα.
«Πέφτουν»,. Απάντησε ο Καστανούλης. Εκείνη τη στιγμή έφτασαν σε ένα παράξενο μέρος.
Ξαφνικά η βάρκα έγινε μεγάλη, ο παππούς έγινε μεγάλος και τα χέρια του έδειχναν πλασμένα από μετάξι και καλοσύνη.
Η νεράιδα είπε στον παππού να ρίξει τα δίχτυα.
Αντί όμως να ψαρεύουν ψάρια, ψάρευαν λαμπερά αστέρια Η νεράιδα πήρε τα χέρια του παππού και τα φίλησε.
Τους εξήγησε ότι καθένα από αυτά τα αστέρια ήταν κάποτε ένα δάκρυ χαράς ή λύπης. Επειδή όμως κανείς δεν μπορούσε να τα δει, ο Θεός αποφάσισε αυτά τα δάκρυα να γίνουν άστρα, να φωτίζουν τον ουρανό και τις όμορφες νύχτες να πέφτουν στη θάλασσα.
Μόνο τα χέρια ενός καλού ανθρώπου μπορούν να τα φέρουν στον κόσμο. Τότε η λύπη τους σβήνει και η χαρά τους λαμποκοπά.
Οι ψυχές των καλών ανθρώπων μπορούν να τα δουν. Είναι ευλογημένα, γι' αυτό όταν οι άνθρωποι τα βλέπουν να πέφτουν και προλάβουν να κάνουν μια ευχή, η ευχή τους θα πραγματοποιηθεί. Αυτά είπε η νεράιδα για τον θησαυρό των αστεριών.
Έπειτα έφυγε και ο Καστανούλης πλησίασε τον παππού του με τη σκέψη ότι θα καταλάβει καλύτερα τα λόγια της νεράιδας όταν μεγαλώσει.

neraidokiklos gr

Από boulaki @ Παρασκευή, 27 Μαΐου 2011 10:00 μμ | Permalink | Σχόλια
Tags: οθησαυρός των αστεριών , παραμύθι , μουσική

Δευτέρα, 16 Μαΐου 2011

Ώρα Για Παραμύθι..Ο Κάι Και Η Βασίλισσα Του Χιονιού..

Κάποτε ένα κακό ξωτικό έφτιαξε ένα καθρέφτη , ένα καθρέφτη μαγικό !
Ότι καθρεφτιζόταν μέσα του, παραμορφωνόταν και γινόταν άσχημο και αποκρουστικό .Το πιο υπέροχο τοπίο,ο ομορφότερος άνθρωπος μέσα από τον καθρέφτη έδειχναν φρικτά και αποκρουστικά.
Μια μέρα το ξωτικό πήρε τον καθρέφτη και ανέβηκε κάπου ψηλά για να μπορέσει να κάνει όλο τον κόσμο να φαντάζει απαίσια..Μα ήταν απρόσεκτο και ο καθρέφτης έπεσε στη γη και έσπασε σε μύρια κομμάτια. Τα κομμάτια αυτά ήταν μικρά σαν κόκκοι άμμου και μπήκαν στις καρδιές των ανθρώπων .
Έτσι οι άνθρωποι αυτοί, ακόμα και σήμερα, βλέπουν μόνο ασχήμια και κακία γύρω τους και νιώθουν μόνο φθόνο.
Σε μια πόλη του Βορρά ζούσαν δύο φίλοι , η Γκέρντα και ο Κάι .Τους άρεσε να τρέχουν στα λιβάδια, να χαίρονται την φύση, τα λουλούδια , τα δέντρα, τα πουλάκια τα ζωάκια του δάσους.
Μια μέρα καθώς μιλούσανε , ξαφνικά ο Κάι έβγαλε μια δυνατή φωνή :
" Αχ κάτι μπήκε στο μάτι μου , αχ κάτι μου τσίμπησε την καρδιά "

 

Από τότε ο Κάι άρχισε να αλλάζει .Δεν έχανε ευκαιρία να καυγαδίσει , ήταν συνέχεια νευριασμένος και έλεγε πως όλα ήταν βαρετά. Ο καιρός περνούσε και γινόταν όλο και πιο κακότροπος.

Μια νύχτα του χειμώνα ο Κάι έβλεπε έξω από το παράθυρο του το χιόνι να πέφτει , όλα ήταν κάτασπρα .

Ξαφνικά , ένα τεράστιο κατάλευκο έλκηθρο και μια γυναίκα με κουκούλα , ντυμένη στα κάτασπρα ήρθε έξω από το παράθυρο.Την κοίταξε εντυπωσιασμένος και την ακολούθησε , ανέβηκε στο έλκηθρο και άρχισαν να τρέχουν γρήγορα.

Το χιόνι έπεφτε πυκνό και ο άνεμος ούρλιαζε μέσα από τα γυμνά δέντρα.

Όταν ο Κάι παρατήρησε την κουκούλα και τον μανδύα της , είδε πως όλα ήταν φτιαγμένα από χιόνι !

Πως το λευκό και κρύο δέρμα της πανέμορφης άγνωστης ήταν από χιόνι φτιαγμένο κι αυτό !Γιατί η γυναίκα αυτή ήταν η Βασίλισσα του χιονιού !Και σαν τον φίλησε, ο Κάι ένιωσε την καρδιά του να παγώνει.

Τότε και οι δύο χάθηκαν μέσα στην φοβερή χιονοθύελλα, πάνω από τα δάση, βουνά, θάλασσες και λίμνες και έφτασαν στη χώρα του πολικού χειμώνα και της ατέλειωτης νύχτας.

Εκεί ο Κάι δεν είχε μάτια παρά μόνο για την βασίλισσα . Την μόνη που έβρισκε πανέμορφη και γλυκιά..

Η Γκέρντα είδε ότι ο φίλος της χάθηκε και αποφάσισε να πάει να τον βρει.Ρώτησε τους ανθρώπους αλλά κανείς δεν τον είχε δει.Ρώτησε τα αφρισμένα κύματα του ποταμού :

" Αν τον πήρατε εσείς , να σας δώσω ότι έχω και δεν έχω για να τον φέρετε πίσω ".

Μα ούτε τα κύματα , ούτε ο άνεμος, ούτε η θύελλα, ούτε το δάσος ήξεραν που ήταν ο Κάι .

Κουρασμένη κάθισε στην ρίζα ενός δέντρου να ξεκουραστεί , τότε ένα περιστέρι της είπε ότι είχε δει τον φίλο της στο έλκηθρο της Βασίλισσας του χιονιού.

Ένας τάρανδος προσφέρθηκε να την βοηθήσει να τον βρει.

Άρχισε να τρέχει γρήγορα σαν αστραπή, μέσα στη βαρυχειμωνιά. Κάλπασε μέρες και νύχτες. Το χιόνι έπεφτε ασταμάτητα.Ξαφνικά σταμάτησαν και η Γκέρντα είδε το κάστρο της Βασίλισσας του χιονιού να υψώνεται ολόλευκο μέσα την ομίχλη.Όλα ήταν φτιαγμένα από πάγο.

Με λαχτάρα η Γκέρντα μπήκε μέσα και βρέθηκε σε μια ατελείωτη παγωμένη αίθουσα .

Εκεί, μισοπαγωμένος , αμίλητος , καθόταν ο Κάι με τα μάτια του να κοιτούν ανέκφραστα το κενό.

Η Γκέρντα έτρεξε και τον πήρε στην ζεστή αγκαλιά της και άρχισε να κλαίει.

Ξαφνικά ένα της δάκρυ έπεσε στην καρδιά του Κάι και έλιωσε τον πάγο και παρέσυρε μακριά το κομματάκι του καθρέφτη.

Το αγόρι ξύπνησε και βλέποντας την φίλη του άρχισε να κλαίει κι αυτό.

Τα δάκρυα πήραν μακριά το κομμάτι από το σπασμένο καθρέφτη που είχε στα μάτια του !

"Γλυκιά μου Γκέρντα , τι γυρεύουμε εδώ , μέσα στην τόση παγωνιά ; Γιατί όλα είναι τόσο άδεια και κρύα ;"

Μα η Γκέρντα τον πήρε από το χέρι και οι δυο φίλοι άρχισαν να τρέχουν μακριά από το παλάτι .

Σαν έφθασαν στην άκρη του κήπου της Βασίλισσας του χιονιού, είδαν τον πιστό τάρανδο να τους περιμένει για να τους οδηγήσει πίσω στο ζεστό σπίτι τους..

Neraidokiklos.gr

  Love is that condition in which the happiness of another person is essential to your own 

Από boulaki @ Δευτέρα, 16 Μαΐου 2011 0:21 πμ | Permalink | Σχόλια
Tags: ηβασίλισσα του χιονιού , ο κάι , garden of dreams , παραμύθι , Video , music

Πέμπτη, 21 Απριλίου 2011

Τα Φρούτα Του Δάσους

Κάθε πρωί μας ξυπνούσαν τα δέντρα γλυκά
μας καλούσαν να πιούμε ξανά όλο το φως της ημέρας
και εμείς μαγεμένοι μεθούσαμε μέσα στη δροσιά
που μας πρόσφερε απλόχερα αυτός ο αέρας

Και τις νύχτες μας λούζαν τα αστέρια που πέφταν στην γη
μου ψιθύρισες κάνε μια ευχή ποτέ μην με αφήσεις
σαν παραμύθι που δεν έχει τέλος και αρχή για μια ζωή

Μες στην γαλήνη ακούω να μου λέει μια φωνή
δεν μας ξέρει κανείς και όμως νιώθω πως ζούμε την δόξα
και εμείς να χορεύουμε ξέγνοιαστοι μες στην βροχή
και να φιλιόμαστε κάτω από ουράνια τόξα

Μεσημέρια κοιμόμασταν δίπλα στις ακρογιαλιές
στις αιώρες για ώρες χλευάζαμε τον εαυτό μας
όλες οι μέρες μας μοιάζαν σαν Κυριακές

Και τις νύχτες μας λούζαν τα αστέρια που πέφταν στην γη
μου ψιθύρισες κάνε μια ευχή ποτέ μην με αφήσεις
σαν παραμύθι που δεν έχει τέλος και αρχή για μια ζωή

Από boulaki @ Πέμπτη, 21 Απριλίου 2011 11:02 μμ | Permalink | Σχόλια
Tags: φρούτα του δάσους , παραμύθι , μουσική

Δευτέρα, 18 Απριλίου 2011

Η Νεραϊδα Του Νερού Και Ο Τροβαδούρος..

Κάποτε μια νεράϊδα του νερού καθόταν θλιμένη σε ένα βράχο δίπλα στη θάλασσα..
Μόλις είχε πεθάνει μια φίλη της γοργόνα γιατί ειχε πέσει στα δίχτυα κάτι ψαράδων...
Η νεραϊδα έκλαιγε πολύ γιατί όταν συνέβη αυτό το γεγονός ήταν μπροστά, ήθελε να σηκώσει κύματα μεγάλα σα βουνά και να πνίξει τους ψαράδες που ήταν ακόμα μέσα στη θάλασσα και ψάρευαν, αλλά δεν της επιτρεπόταν να κάνει κάτι τέτοιο γιατί και το υγρό στοιχείο έχει τους νόμου του..
Έβαζε λοιπόν τα χέρια στο πρόσωπο και συνέχιζε να κλαίει...
Τα δάκρυα όμως των νεράϊδων είναι μαγικά και ανάλογα με τη διάθεσή τους έχουν ανάλογο χρώμα..
Η νεράϊδα δε σταματούσε για μήνες ολόκληρους να κλαίει και τα δάκρυά της από την μαυρη θλίψη ήταν και αυτά μαυρα, και ήταν τοσα πολλά που κυλούσαν στη θάλασσα και την έκαναν και αυτή μαύρη.Από τότε η θάλασσα αυτή ονομάστηκε μαύρη θάλασσα...
Κάποια στιγμή η νεράϊδα μιλησε σε γοργόνες που ήταν αδελφές της φίλης της να εκδικηθούν τους ψαράδες του χωριού που είχαν σκοτώσει την φίλη της...
Αλλά ο νόμος των γοργόνων είναι να μη σκοτώνουν κανέναν και έτσι ήταν σε δίλημμα τι θα ήταν η εκδίκησή τους...
Τελικά αποφάσισαν όλες πως το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να πουν σε όλα τα ψάρια να φύγουν μακριά απ την παραθαλάσια περιοχή του χωριού όπου έμεναν οι ψαράδες...
Ετσι έγινε.Οι ψαράδες που κάποτε όλο καμάρι έλεγαν ότι ειχαν ψαρέψει μια γοργόνα τώρα έκλαιγαν.Το σπιτικό τους εκεί που είχε αγαθά και τρώγαν κάθε μέρα τώρα ήταν φτωχοί σα ζητιάνοι.Κάθε μέρα προσπαθούσαν να ψαρέψουν αλλά τίποτα.
Η εκδίκηση ήταν σκληρή...

 
Οι ψαράδες κάποια στιγμή κατάλαβαν τι είχε συμβεί...
Πήγαν λοιπόν στη παραλία και γονατιστοί και με παρακάλια άρχισαν να ζητάνε να γίνουν όλα όπως πρώτα
γιατί θα πεθαίναν απ τη πείνα αυτοί και οι οικογένειες τους...
Μια φωνή ακούστηκε μες απ το νερό και είπε "όταν σκοτώθηκε η φίλη μου ήταν ωραία;"
Ήταν η νεράϊδα που είχε μιλήσει, η θλίψη μες την καρδιά της δεν είχε καταλαγιάσει..
Σιγά-σιγά όχι μόνο οι ψαράδες αλλά όλο το χωριο άρχισε να βιώνει τις συνέπειες της εκδίκησης αυτής.
Τώρα όλοι παρακαλούσαν και ζητούσαν να υπαρξουν ψάρια ξάνα στην περιοχή τους...
"Χρειάζομαι ανταλλάγματα μεγάλα για να περάσει ο πόνος" είπε μια φωνη απ τη θάλασσα και εξαφανιστηκε πάλι.
Το χωριο έκανε συμβούλιο γι'αυτη την απαιτητική αλλά αινιγματική φράση..
Ξαναπήγαν στη θάλασσα και ρώτησαν τη νεράϊδα του νερού τι ζητάει για αντάλλαγμα..
"Αληθινή Αγάπη" ήταν τα λόγια..
Η νεράϊδα ζητούσε κάποιον αλλά ποιός θα παντρευόταν μια νεράϊδα; Κανέις δεν ήθελε...
Και όμως υπήρχε κάποιος..
Ήταν ένας τροβαδούρος που όλοι τον κοροϊδευανε γιατί τραγουδούσε φάλτσα αλλά ήταν πολύ
καλός άνθρωπος...

Ο τροβαδούρος αυτός ήταν στην καρδιά ο πιο αγνός άνθρωπος σε όλο το χωριό και είχε ακούσει για τον πόνο της νεράϊδας.Την αγαπούσε πού έκανε τόσα για την φίλη της και ένιωθε πως και αυτός έτσι θα ένιωθε στη θέση της.Ήταν αληθινά ερωτευμένος μαζί της και ήξερε πως ήταν πολύ όμορφη με μακρια μαλλιά και γλυκά χείλη σαν το φως των αστεριών...
Οι συγχωριανοί του βέβαια φοβόντουσαν αλλά αυτός ήξερε πως όταν σε καλεί η αγάπη πρέπει να δίνεσαι...
Για άλλη μια φορά πήγε στη θάλασσα όλο το χωριό και είπε στην νεραϊδα πως υπάρχει κάποιος που δέχεται..
Η ήρεμη θάλασσα αγρίεψε και εντελώς ξαφνικά εμφανίστηκαν ψηλά κύματα και δίνες παντού. .
Ένα κύμα σε σχήμα χεριού άρπαξε τον τροβαδούρο και όλοι έμειναν έκπληκτοι..
Τον κύμα τον τραβηξε στη θάλασσα και ξαφνικά βρέθηκε στην αγκαλιά της νεράϊδας...
Μετά απ αυτό, το χωριό είχε πιο πολλά ψάρια από ποτέ και η νεράϊδα έμαθε στον καλό της να τραγουδάει..
Έτσι οι ναυτικοί ακούνε καμιά φορά μέσα από τα σπλάχνα της μαύρης θαλασσας υπέροχα τραγούδια..
Ξέρουν πως η νεράϊδα του νερού και ο τροβαδούρος ζουν ευτυχισμένοι και πως η αγάπη τους είναι η πιο αληθινή αγάπη που έχει υπάρξει ποτέ!!

neraidokiklos.gr

Από boulaki @ Δευτέρα, 18 Απριλίου 2011 0:03 πμ | Permalink | Σχόλια
Tags: ηνεραϊδα τουνερού καιοτροβαδούρος , παραμύθι , διάφορα , music

Πέμπτη, 31 Μαρτίου 2011

Το Σπάνιο Λουλούδι Της Ηλιαχτίδας..

Μια φορά κι έναν καιρό στην χώρα του Παραμυθιού εκεί που όλα τα όνειρα και οι επιθυμίες πραγματοποιούνται ζούσε μία γλυκιά κοπέλα ...
Η κοπέλα αυτή λεγόταν Ηλιαχτίδα, γιατί όταν γεννήθηκε ο ήλιος έλαμπε τόσο πολύ όσο και τα πρόσωπα των γονιών της όταν την απέκτησαν. Ήταν πολύ ερωτευμένοι και το κοριτσάκι αυτό ήταν ότι χρειάζονταν για να νιώσουν ολοκληρωμένοι.

Η Ηλιαχτίδα ήταν κοπέλα χαρισματική και ιδιαίτερη, δεν ήταν η ομορφιά της που την ξεχώριζε αλλά ο χαρακτήρας της, ο τρόπος σκέψης της , ήταν αυτή και δεν έμοιαζε με άλλη ... Όλο το χωριό την αγαπούσε πολύ, ήταν πάντα πρόθυμη και ευγενική .

Μια μέρα που η μικρή Ηλιαχτίδα γυρνούσε από το σχολείο σκέπτονταν μια ιστορία που τους είπε η δασκάλα.

Η ιστορία μιλούσε για μια κοπέλα που είχε βρει την αλήθεια των νεραιδών, και την λάτρεψε με όλη της την καρδιά και την έζησε και σκέπτονταν τι τους είπε η δασκάλα για το μήνυμα αυτής της ιστορίας .

 «Τα όνειρα είναι σαν τα θαύματα, θα γίνουν πραγματικότητα μόνο αν πιστέψεις σε αυτά». Η Ηλιαχτίδα ήταν προβληματισμένη, μα πως ήταν δυνατό να υπάρχουν νεράιδες ,και αν υπάρχουν γιατί δεν εμφανίζονται και άλλα πολλά τυραννούσαν το μυαλουδάκι της. Δεν μπορούσε να βρει απαντήσεις και έτσι αποφάσισε να ρωτήσει την δασκάλα της. Την άλλη μέρα λοιπόν η Ηλιαχτίδα ξεκίνησε με ενθουσιασμό για το σχολείο της.
Πήγε στην δασκάλα της , της έσκασε ένα χαμόγελο και την ρώτησε :

« Κυρία πως βρήκε η κοπέλα τις Νεράιδες, τι ξεχωριστό είχε εκείνη και τις είδε, πως έμοιαζαν, πόσο ήταν η κοπέλα, ήταν ψηλή, πως την έλεγαν?»

« Μα πόσες ερωτήσεις καλή μου , συγνώμη μα δεν θα σου δώσω απαντήσεις, γιατί δεν χρειάζεται να ξέρεις όλα αυτά που με ρώτησες, να ξέρεις όμως πως τις αληθινές απαντήσεις πάντα τις στέλνει η καρδιά στο μυαλό και το μυαλό στο στόμα» της χαμογέλασε και την παρακίνησε να καθίσει για ξεκινήσουν το μάθημα.

Η δασκάλα τους είπε μία νέα ιστορία που έλεγε για έναν πρίγκιπα και μία πριγκίπισσα και την δυστυχία τους επειδή δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά και τους είπε η δασκάλα πως το δίδαγμα αυτής της ιστορίας είναι πως τα πιο σημαντικά πράγματα είναι δωρεάν και ανεκτίμητα.

Τα χρόνια περνούσαν και η Ηλιαχτίδα ακόμα σκέφτονταν αυτές τις ιστορίες ... Μία μέρα πριν κλείσει τα 17 η Ηλιαχτίδα τριγυρνούσε μέσα στο δάσος για να βρει τις Νεράιδες.

« Είμαι αισιόδοξη έλεγε αφού μπόρεσε εκείνη η κοπέλα να τις βρει μπορώ και εγώ». Ήταν τόσο αφοσιωμένη με την αναζήτηση της που δεν είχε προσέξει πως κάποιος ήταν εκεί μέχρι που  έπεσε πάνω του. Η γλυκιά Ηλιαχτίδα χαμογέλασε ,σηκώθηκε απότομα και ζήτησε συγνώμη.

«Γεια σου είμαι ο Ίσιντορ μην ζητάς συγνώμη δεν έγινε τίποτα, τι ψάχνεις όμως με τόσο ζήλο?» της είπε ο νεαρός ξένος.  Και τώρα τι κάνουμε σκέπτονταν η Ηλιαχτίδα, τι να του πω πως ψάχνω για νεράιδες? Θα με περάσει για τρελή!!

« Ε , ψάχνω να βρω ένα σπάνιο λουλούδι, γι αυτό πρέπει να φύγω συγνώμη» , είπε η Ηλιαχτίδα και άρχισε να βαδίζει γρήγορα και αμήχανα.

«Πως μοιάζει το σπάνιο λουλούδι που ψάχνεις?» ρώτησε ο Ίσιντορ. Αμάν, έλεγε από μέσα της η Ηλιαχτίδα απορίες που έχει αχ τι να του πω?

 «Δεν ξέρω πως μοιάζει» απάντησε με επιφανειακή ηρεμία η Ηλιαχτίδα , «η δασκάλα μας έδωσε ένα γρίφο για να το βρούμε».

Κάπου καλά είναι κρυμμένο δεν θα το βρεις αν προσπαθείς ...
Είναι απ' τα όνειρα βγαλμένο και αν το νιώσεις θα φοβηθείς ...
Μα είναι υπέροχο και έχει άξια σαν το χρυσάφι του Φεγγαριού ...

Και είναι αιώνιο και είναι δικό σου και έχει ομορφιά καλοκαιριού ...

« Καλά και πως θα βρεις ένα λουλούδι που δεν ξέρεις πως μοιάζει» είπε ο Ίσιντορ έτοιμος να γελάσει.

« Ε θα το βρω» απάντησε με ενοχλημένο τόνο η Ηλιαχτίδα και γύρισε την πλάτη της έτοιμη να φύγει.

 «Χμ μάλλον θα πρέπει να σε βοηθήσω» αποκρίθηκε ο Ίσιντορ «αλλά θα πρέπει να μου πεις το όνομα σου».

«Με λένε Ηλιαχτίδα» και αυτό ήταν αρκετό για να φωτίσει τα βλέμματα τους ...
Πέρασε καιρός και κάθε μέρα την ίδια ώρα οι δύο νέοι έψαχναν να βρουν το σπάνιο λουλούδι βάσει του γρίφου.
Ήρθε όμως η ώρα που κάποιος τους κατέστρεφε το όνειρο. Ο Ίσιντορ έπρεπε να παντρευτεί στα γενέθλια του μα τι θα της έλεγε , θα έπρεπε να της πει ποιος είναι , θα έπρεπε να την χάσει ...

Ο Ίσιντορ δεν πήγε εκείνο το βράδυ στο σημείο συνάντησης, κι εκείνη κατάλαβε πως δεν θα ερχόταν, ένιωθε πως δεν θα τον έβλεπε πια, και δεν είχε νόημα πια να ψάχνει για το σπάνιο λουλούδι της. Γύρισε το κεφάλι της και κοίταξε το φεγγάρι, δάκρυσε και ... πήρε τον δρόμο για το σπίτι. Προχωρούσε μέσα στο δάσος και δεν την ένοιαζε που σιγά -σιγά νύχτωνε ,προχωρούσε αργά ,σαν να μην έβλεπε, σαν να ήταν υπνωτισμένη.

Ξαφνικά εμφανίστηκε μία κοπέλα από το πουθενά ήταν τόσο όμορφη , τόσο λαμπερή σαν κούκλα ψεύτικη. Ήταν μελαχρινή με όμορφες μπούκλες που φλέρταραν με τους ώμους της, λεπτή πολύ και είχε κάτι που την έκανε εξωπραγματική.

«Γεια σου είμαι η Ίριδα πηγαίνεις κι εσύ στο χορό?» της είπε η όμορφη κοπέλα.

 «Όχι πηγαίνω στο σπίτι , πρέπει να φύγω,νυχτώνει, καλά να περάσεις στον χορό σου» απάντησε η Ηλιαχτίδα και κατέβασε το κεφάλι της και με ένα δισταχτικό βήμα άρχισε να βαδίζει.

 «Πως σε λένε?» ρώτησε η Ίριδα λες και ήθελε να την καθυστερήσει.

«Ηλιαχτίδα με λένε» απάντησε και είδε την Ίριδα να της χαμογελά.

«Λογικό τα ξανθά σου ίσια μαλλιά μοιάζουμε με ακτίνες ήλιου, και το χαμόγελο σου είναι ζεστό σαν τον ήλιο .... έχεις πολύ όμορφο όνομα Ηλιαχτίδα και ιδιαίτερο όπως εσύ..θέλεις να έρθεις μαζί μου στον χορό » της ζήτησε ευγενικά η Ίριδα.

« Μα δεν μπορώ να πάω σε έναν χορό που δεν με έχουν καλέσει και άλλωστε δεν έχω τι να βάλω ...».

« Μα αυτό διορθώνεται το σπίτι μου είναι κοντά έλα..» και τότε η Ηλιαχτίδα την ακολούθησε χωρίς να σκεφτεί τίποτα ,ένιωθε πως μπορεί να την εμπιστευτεί.

Μετά από λίγο η Ηλιαχτίδα ήταν πιο αστραφτερή από το φως των αστεριών. Ξεκίνησαν για το Παλάτι ...η Ηλιαχτίδα δεν καταλάβαινε αλλά δεν την ένοιαζε, ήταν σαν να προσπαθούσε να μην σκέφτεται .Έφτασαν στο παλάτι την κατάλληλη στιγμή.

«Πριγκίπισσες από όλο τον κόσμο θα είναι εδώ για να διαλέξει γυναίκα ο Πρίγκιπας» είπε λίγο πριν μπουν η Ίριδα και μπήκαν μέσα οι δύο κοπέλες. Το παλάτι είχε λουλούδια παντού και ένα μεγάλο τραπέζι και αρκετα μακρύ γεμάτο φαγητά και ποτά ...

Η Ηλιαχτίδα κοιτούσε σαστισμένη τον χώρο, άκουγε την μουσική, έβλεπε τους υπολοίπους ανθρώπους να χορεύουν, όμως δεν μπορούσε να χαμογελάσει, δεν το ένιωθε. Ξαφνικά ένας άντρας της τράβηξε την προσοχή ...ήταν εκείνος ,ο Ίσιντορ.Την ώρα που κοίταξε ο Ίσιντορ την Ηλιαχτίδα ο χρόνος μοιάζει να σταμάτησε ήταν μόνο εκείνοι εκεί, και χωρίς να καταλάβουν πως ,είχε βρεθεί ο ένας στην αγκαλιά του άλλου ,δεν υπήρχαν λόγια ,ούτε εξηγήσεις μα ούτε και δισταγμοί. Όλα ήταν φανερά πια.

 Ο Ίσιντορ ζήτησε από την Ηλιαχτίδα, την Ηλιαχτίδα του να γίνει γυναίκα του και εκείνη δέχτηκε αμέσως, δεν είχε κάτι να σκεφτεί, τον αγαπούσε από την πρώτη στιγμή που ένιωσε την αμηχανία στο δάσος, από την πρώτη στιγμή που έψαχνε μεσα της για το σπάνιο λουλούδι.

 «Τώρα θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε για το σπάνιο λουλούδι μας» είπε η Ηλιαχτίδα « αλλά δεν θα το βρούμε ποτέ, σου είπα ψέματα δεν έψαχνα για κανένα λουλούδι έψαχνα μία νεράιδα όμως τι να σου έλεγα θα με περνούσες για τρελή ...».

Τότε ο Ίσιντορ την πήρε από το χέρι άφησαν την μεγάλη σάλα με τον πολύ κόσμο -δεν τους χρειάζονταν αρκούσε που είχε ο ένας τον άλλο -και πήγαν έξω εκεί που τους έκρυβε η νύχτα και τους φώτιζαν τα αστέρια ...; την πήρε αγκαλιά και της είπε ...

 « Εγω το βρήκα το σπάνιο λουλούδι μου που ψάχναμε , και είναι έτσι όπως έλεγε ο γρίφος κι αυτό το λουλούδι είναι το άνθος του Έρωτα και το βρήκα καλά κρυμμένο στην καρδιά σου».

 Η Ηλιαχτίδα ζούσε το απόλυτο «καλέ μου Ίσιντορ θα βρούμε την Νεράιδα? Λες να καταφέρω ποτέ να ζήσω το όνειρο που πίστεψα?» πριν προλάβει ο Ίσιντορ να απαντήσει η όμορφη Ίριδα εμφανίστηκε διαφορετική από πριν ... η Ηλιαχτίδα κατάλαβε πως ήταν εκείνη, η νεράιδα που έψαχνε όχι γιατί έμοιαζε αλλά γιατί πίστεψε πως είναι, το ζητούσε η καρδιά της ...γιατί πίστεψε στο όνειρο και το όνειρο .... Έγινε πραγματικό ...
Η Ίριδα χαμογέλασε σαν να της έλεγε "σωστά κατάλαβες ...εμένα έψαχνες" και έφυγε...για να επιστρέψει στην καρδιά της ηλιαχτίδας εκεί που πάντα υπήρχε..!!
Και ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί το όνειρο ...

neraidokiklos.gr

Από boulaki @ Πέμπτη, 31 Μαρτίου 2011 10:27 πμ | Permalink | Σχόλια
Tags: romantik muzik guitar , της ηλιαχτίδας , το σπάνιο λουλούδι , παραμύθι , music

Δευτέρα, 28 Μαρτίου 2011

Η Μελωδία Των Ξωτικών!

 

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσαν δύο ξωτικά πολύ μακριά το ένα από το άλλο.Το ένα σε ένα ψηλό βουνό και το άλλο σε μια απέραντη θάλασσα. Το ένα έγραφε στίχους και το άλλο έγραφε μουσική. Ένιωθαν πολύ μόνα τους γιατί ο κόσμος των ξωτικών τα είχε εξορίσει.

 Ήταν πολύ «ιδιαίτερα», όχι καλύτερα ή χειρότερα από τα άλλα.Έτσι τα εξόρισαν για να μην τα βλέπουν και να μην τα ακούν.Τα δύο ξωτικά δεν είχαν γνωριστεί, ούτε είχαν δει το ένα το άλλο, ούτε είχαν ακούσει ποτέ ότι υπάρχουν κι άλλα εξόριστα ξωτικά.

 Προέρχονταν από διαφορετικές ομάδες ξωτικών. Μέσα στην απέραντη θλίψη τους συνέχιζαν να γράφουν στίχους και μουσική. Όμως πόσο να αντέξουν οι στίχοι χωρίς την μουσική και η μουσική χωρίς τους στίχους; Γρήγορα μέσα στη δική τους μοναξιά άρχισαν να νιώθουν μοναξιά και οι στίχοι και η μουσική. Τα ξωτικά στενοχωριόντουσαν αλλά δεν ήξεραν τι να κάνουν. Αποφάσισαν λοιπόν να σταματήσουν να γράφουν. Να κάνουν μία παύση. Και να ταξιδέψουν.
Γιατί αφού ήταν εξόριστα ήταν ελεύθερα (και αυτό είναι το παράδοξο της εξορίας ότι καμιά φορά εκεί είσαι πιο ελεύθερος από τους ελεύθερους) να πάνε όπου ήθελαν αρκεί να μην ήταν μέσα στα σύνορα του κόσμου των ξωτικών.

Ξεκίνησαν λοιπόν να περπατάνε και να περπατάνε και να περπατάνε...
Πέρασαν πολλές δυσκολίες και πολλά εμπόδια, μα εκείνα συνέχιζαν να περπατάνε σαν κάτι πιο βαθύ και πιο μεγάλο να τα οδηγεί. Έμαθαν πολλά στην πορεία, δυνάμωσαν και δεν φοβόντουσαν πια τόσο πολύ.
Η μοναξιά τους έγινε όπλο και όχι αδυναμία. Και η θλίψη σιγά σιγά άρχιζε να εξαφανίζεται.

Κάποια στιγμή, από τα διαφορετικά σημεία που βρισκόντουσαν,άκουσαν κάποιους περίεργους θορύβους. Και χωρίς κανένα δισταγμό, τα δύο ξωτικά, κατευθύνθηκαν προς το σημείο από όπου προέρχονταν αυτοί οι πρωτόγονοι ήχοι οι οποίοι άρχιζαν τώρα να ακούγονται πιο ρυθμικοί.

Και ξαφνικά βρέθηκαν το ένα απέναντι στο άλλο (και τότε γεννήθηκε ένα κοινό σημείο αφετηρίας).
Κοιτάχτηκαν και χωρίς να μιλήσουν έστριψαν το κεφάλι τους και τα δύο μαζί ταυτόχρονα προς την πηγή των ήχων (και τότε γεννήθηκε ένας κοινός στόχος). Είδαν μια μικρή σπηλιά η οποία ήταν πάνω σε ένα μικρό λόφο. Ο λόφος ήταν τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά.
Και έτσι τα δύο ξωτικά είχαν μια μικρή διαδρομή που έπρεπε να διανύσουν προς τον κοινό τους στόχο. Έπρεπε να μάθουν τι υπάρχει σε εκείνη τη σπηλιά. Και έπρεπε να αποφασίσουν αν θα συνεχίσουν μαζί ή το καθένα χωριστά.
Υπήρξε μια αρχική αμηχανία γιατί είχαν πολύ καιρό να έχουν κάποιον για παρέα... είχαν συνηθίσει στην μοναχική πορεία τους.

Αλλά ήταν μόνο μια στιγμή...

Αμέσως σκέφτηκαν πώς δύο είναι καλύτερα από έναν και ακόμα περισσότερο όταν βαδίζεις προς το άγνωστο, σε μονοπάτια που δεν γνωρίζεις (και τότε γεννήθηκε μια κοινή απόφαση).
Έκαναν λοιπόν το πρώτο βήμα τους μαζί και συνέχισαν προχωρώντας μπροστά (και τότε γεννήθηκε ένας κοινός δρόμος) Πέρασαν καινούρια εμπόδια μέχρι να φτάσουν μα τώρα όλα τους φαίνονταν πιο εύκολα.
Έμαθαν έτσι την αξία της συνεργασίας και τι συμβαίνει
Άρχισαν να νιώθουν πιο άνετα το ένα δίπλα στο άλλο, να νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια και εμπιστοσύνη.
Θα λέγαμε στη δική μας γλώσσα πώς έγιναν «φίλοι» (αλλά αυτό δεν είναι ακριβώς σωστό γιατί «φιλία» στη γλώσσα των ξωτικών σημαίνει κάτι πολύ συγκεκριμένο που δεν μεταφράζεται).
Και όπως περπατούσαν (σε μια στιγμή ηρεμίας που δεν είχαν να αντιμετωπίσουν κάποιο καινούριο εμπόδιο) το ένα άρχισε να σιγομουρμουράει μία μουσική και το άλλο άρχισε να λέει μερικούς σκόρπιους στίχους.
Και χάρηκαν και τα δύο γιατί δεν υπήρχε καθόλου μοναξιά ούτε στις καρδιές τους ούτε στις καινούριες δημιουργίες τους.
Στίχοι και μουσική έγιναν ένα. Και ήξεραν πως η παύση της μουσικής τους είχε πια τελειώσει... Και συνέχιζαν να περπατάνε τώρα μαζί, δίπλα δίπλα, τα δύο ξωτικά και μαζί τους να περπατάνε, δίπλα δίπλα, και οι στίχοι με τη μουσική...

Μέχρι που έφτασαν στην σπηλιά. Και σώπασαν. Δειλά δειλά μπήκαν μέσα και αντίκρυσαν ένα τρίτο εξόριστο ξωτικό που χτυπούσε ό,τι έβρισκε γύρω του (πέτρες, κλαδάκια, χώμα, περίεργα φυτά, οτιδήποτε...) δημιουργώντας ρυθμικά χτυπήματα. Το τρίτο ξωτικό μόλις τα είδε σταμάτησε αμέσως.
Tα δύο ξωτικά δεν πίστευαν στα μάτια τους! Υπήρχε κι άλλο εξόριστο ξωτικό! Το τρίτο ξωτικό όμως δεν έδειξε καμία έκπληξη, ήταν πολύ ήρεμο, σχεδόν σαν να τα περίμενε να έρθουν...τους χαμογέλασε και τους έκανε νόημα να περάσουν. Και τα τρία κοιτάχτηκαν και κάθισαν σε κύκλο. Και αντί να μιλήσουν στην γλώσσα των ξωτικών (που και τα τρία γνώριζαν καλά πώς είναι ο μόνος τρόπος μιας σωστής και εύκολης επικοινωνίας) έκαναν κάτι άλλο. Το ένα έβαλε τις λέξεις, το άλλο τους ήχους και το τρίτο τη μελωδία.
Και έτσι περίπου φτιάχτηκαν τα τραγούδια τους που απλώθηκαν και έφτασαν μέχρι την πιο μακρινή θάλασσα και μέχρι το πιο ψηλό βουνό... Τα τραγούδια που έφτασαν μέχρι και τον κόσμο των ξωτικών..και πάρα πέρα... μέχρι τον κόσμο των ανθρώπων...

  Γιατί ευτυχώς για εμάς η μουσική δεν έχει σύνορα, δεν μπορεί να εξοριστεί, δεν ανήκει σε κανέναν, δεν μπορεί να φυλακιστεί, αντίθετα μπορεί να ταξιδεύει ελεύθερα και πάντα από στόμα σε στόμα, μεταφέρεται με τον άνεμο, με τα πουλιά, με το κύμα της θάλασσας...
Για αυτό να ξέρετε πως όταν καμιά φορά κολυμπάτε στην θάλασσα και νομίζετε πώς κάτι ακούσατε δεν είναι η ιδέα σας. Δεν είναι το κύμα που σας ψιθύριζει... είναι η δική τους μελωδία. Κι αν φτάσετε ποτέ στην κορυφή ενός βουνού δεν είναι ο άνεμος που σας σφυρίζει αλλά τα τραγούδια τριών μικρών εξόριστων ξωτικών που έκαναν την διαφορετικότητα τους μουσική για να θυμάστε...
Πως ακόμα και στην εξορία υπάρχει έμπνευση. Κανείς δεν μπορεί να σου κλέψει αυτό που είσαι και πάντα θα υπάρχουν άλλοι που δεν θα θέλουν να σε δουν και να σε ακούσουν. Αλλά κάπου θα υπάρχουν κι αυτοί που θα τους δέχεσαι όπως είναι και θα σε δέχονται όπως είσαι και που θα μπορείτε να ενώσετε τις αλήθειες σας και να χαράξετε για λίγο ή για πολύ μια κοινή αληθινή πορεία..

neraidokiklos.gr

Από boulaki @ Δευτέρα, 28 Μαρτίου 2011 9:01 μμ | Permalink | Σχόλια
Tags: των ξωτικών , η μελωδία , reflections of passion , yanni , παραμύθι , μουσική

Σάββατο, 11 Δεκεμβρίου 2010

Το Ερωτευμένο Αστέρι

 

Από boulaki @ Σάββατο, 11 Δεκεμβρίου 2010 7:28 μμ | Permalink | Σχόλια
Tags: το ερωτευμένο αστέρι , παραμύθι

Σάββατο, 21 Νοεμβρίου 2009

Ένα Τριαντάφυλλο Στη Θάλασσα..

Οι κάτοικοι του παραθαλάσσιου χωριού έβλεπαν επί μια εβδομάδα, κάθε σούρουπο, την νεαρή Ρόζα να περνάει σαν μαγεμένη από την μικρή πλατεία του χωριού και να πηγαίνει στην παραλία. Καθόταν με τις ώρες στην ακρογιαλιά, με το κύμα να της γλείφει τα γυμνά της πόδια, κρατώντας στα χέρια ένα άσπρο τριαντάφυλλο κι ατενίζοντας μακριά στον ορίζοντα. Αποφάσισαν να ενημερώσουν τους γονείς της.

Οι γονείς του κοριτσιού θορυβήθηκαν. Η Ρόζα ήταν ήσυχο παιδί, υπάκουη, καλή μαθήτρια, πρόσχαρη και δεν τους είχε δώσει την παραμικρή αφορμή για να ανησυχήσουν. Αποφάσισαν να ρωτήσουν την ίδια για την περίεργη συμπεριφορά της. Η κοπέλα τους κοίταξε με τα λαμπερά μαύρα της μάτια και κοιτώντας έξω από το παράθυρο, άρχισε να διηγείται.

"Το ξέρω πως θα σας φανεί περίεργο, όπως μου φάνηκε κι εμένα στην αρχή, αλλά συνάντησα έναν άντρα στον ύπνο μου πριν από αρκετούς μήνες. Τον είδα να βγαίνει από την θάλασσα, ζωσμένος το σπαθί του, συντροφιά μ έναν λύκο κι έναν αετό καθισμένο στον ώμο του. Μιλήσαμε ώρα πολύ και ένιωθα την ψυχή μου να κολλάει επάνω του και την καρδιά μου να χτυπά σαν τρελή κάθε φορά που κοιταζόμασταν.

Όλο τον χειμώνα ερχόταν και μου έκανε παρέα τα βράδια και πριν μία εβδομάδα μου είπε πως πρέπει να φύγει. Μου υποσχέθηκε πως θα γυρίσει και γυναίκα του θα με πάρει, όταν το άσπρο τριαντάφυλλο, που θα κρατώ στο χέρι, γίνει κόκκινο. Τότε, θα πρέπει να ετοιμαστώ και στην πρώτη πανσέληνο, θα επιστρέψει".

Οι γονείς της δεν ήξεραν αν έπρεπε να γελάσουν ή να κλάψουν για την φαντασία της κόρης τους , και προσπαθώντας να την λογικεύσουν άρχισαν να της εξηγούν την διαφορά ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα, ενώ της απαγόρευσαν ρητά να συνεχίσει να πηγαίνει στην ακροθαλασσιά.

Το κορίτσι δεν μίλησε. Έσκυψε το κεφάλι και έφυγε από το δωμάτιο. Μέρες πέρασαν που δεν έτρωγε, δεν κοιμόταν, δεν μιλούσε, όταν απελπισμένοι οι γονείς αποφάσισαν να επισκεφτούν έναν γιατρό. Αυτός χαμογελώντας τους είπε πως η αρρώστια της κόρης τους ήταν η εφηβεία και τους συνέστησε να την αφήσουν να κάνει για λίγο του κεφαλιού της.

Γυρνώντας σπίτι την φώναξαν και της έδωσαν την άδεια να πάει στην παραλία του χωριού, αφού πρώτα τους ενημερώσει. Γελώντας και κλαίγοντας το κορίτσι, τους φίλησε και έφυγε τρέχοντας από το σπίτι, κόβοντας ένα άσπρο τριαντάφυλλο από τον κήπο.

Με τα μάτια θολά ακόμα από τα δάκρυα , δεν πρόσεξε το αυτοκίνητο που ερχόταν. Ο οδηγός την είδε την τελευταία στιγμή να εμφανίζεται μπροστά του και δεν πρόλαβε να σταματήσει.
Ο νεαρός άντρας ένιωσε, παρά είδε το χτύπημα και κατέβηκε από το αυτοκίνητο για να βρεθεί μπροστά στο σώμα του κοριτσιού , που αιμορραγούσε. Στα χέρια της κρατούσε σφιχτά ένα τριαντάφυλλο, που είχε βαφτεί κόκκινο από το αίμα. .Έσκυψε κοντά της κι αυτή σήκωσε τα μάτια και του χαμογέλασε. Ένα χρόνο μετά είχαν παντρευτεί.

Τα χρόνια περνούσαν και το κορίτσι, που έγινε γυναίκα, αν και αγαπούσε τον άντρα της, ένιωθε κάθε μέρα πως η ψυχή της άδειαζε. Άρχισε να σκέφτεται πως λάθος ερμήνευσε τα σημάδια και πως πρόδωσε με την βιασύνη της το όνειρο και τον έρωτα.

Στην πρώτη πανσέληνο της άνοιξης, σηκώθηκε από το κρεβάτι της και βγήκε έξω. Πήρε στα χέρια της ένα άσπρο τριαντάφυλλο και πήγε στην ακροθαλασσιά. Άρχισε να τρυπάει τους καρπούς της με τ αγκάθια και να βάφει ένα ένα τα ροδοπέταλα μ ένα χαμόγελο στα χείλη. Πέρασε ώρα πολλή. Όταν το τριαντάφυλλο έγινε όλο κόκκινο, έβγαλε τα ρούχα της και μπήκε στην θάλασσα. Συνέχισε να προχωράει μέχρι που το νερό την σκέπασε.

Δεν την βρήκαν ποτέ. Στην θέση που καθόταν υπήρχε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο ριζωμένο στην ακροθαλασσιά. Δεν μπόρεσαν να το ξεριζώσουν όσο κι αν προσπάθησαν.
Το σημείο εκείνο έγινε το αγαπημένο μέρος των εραστών του χωριού. Κι όσοι πήγαιναν πανσέληνο ισχυριζόταν ότι έβλεπαν στην θάλασσα την σκιά ενός άντρα που κρατούσε στα χέρια του ένα τριαντάφυλλο..

Από boulaki @ Σάββατο, 21 Νοεμβρίου 2009 7:50 μμ | Permalink | Σχόλια
Tags: τριαντάφυλλο στη θάλασσα , παραμύθι , μουσική , music

Profile

maria
Το προφίλ μου

RSS: θέματα, σχόλια

Powered by pathfinder blogs

Δεν υπάρχουν κλειδαριές ασφαλείας στα αισθήματα. Όλη η ζωή είναι αυτή η ώρα. Ζήσε. Μή βρίζεις. Μή σκέφτεσαι. Μή μιλάς. Χάρισε το κορμί σου στους ανέμους. Άφησε την ψυχή σου να λιώσει. Να χυθεί μέσα στις χούφτες μου. Τίποτα δεν υπάρχει έξω απο μας τους δύο. Τίποτα δεν έγινε ποτέ καλύτερο στην πλάση. Ούτε θα γίνει...