Συλλειτουργεί Μοναχικότητα και Νύχτα..

Συλλειτουργεί Μοναχικότητα και Νύχτα..

Σιχαίνομαι αφάνταστα τη δηθενιά στους ανθρώπους.Εκείνο το τίποτε δεν είμαστε στις κηδείες και την επόμενη μέρα ο καθένας το χαβά του.. απεχθάνομαι τον ανθρώπινο φόβο για το θάνατο ενώ στην ουσία καθένας αρνείται ότι σαπίζει πολύ πριν πεθάνει απο εκατομμύρια συμβιβασμούς την κάθε μέρα..σιχαίνομαι τα ψευτικα τα λόγια τα μεγάλα..που ποτέ δε μάτωσαν για να γίνουν πράξεις.

Με θλίβουνε οι ερωτες που δεν αντέχουν να γίνουν αγάπη..οι άδειες αγκαλιές ..το Μαζί και μόνοι..τα τέλματα τα αδιέξοδα και οι δειλές προφάσεις κι αντιφάσεις..σιχαίνομαι τη ματαιοδοξία την κενότητα και τον εγωισμό που κάνει τις στιγμές αλλόφρονες, απαξιωτικές και όχι μοιρασμένες.

Αναρτήθηκε από AERIKO στις 10/10/2016 12:05:00 π.μ.

Ο Τόπος του Σήμερα

Φεύγεις από έναν τόπο γνωστό. Όπου έχεις πιάσει τη ζωή σου στα πέτα

πρόχειρα με παραμάνες, όπου έχεις ράψει ένα κουστούμι για τις Κυριακές

με ελάχιστες Κυριακές να υπάρχουν, μία το μήνα και να πέφτουν χωρίς αναλογία όποια μέρα πετύχουν ένα κενό χαράς, ή κάτι άλλο σαν λαχείο, ή κάτι άλλο σαν άνθρωπο που σου χαμογελά, κι ακόμα ένα κάτι σαν είδηση που περιμένει η ψυχή σου. Που τη φέρνει άγγελος καλά κρυμμένος στο σεντούκι σου,

άγγελος ελπίδας χρονοβόρος, ακονισμένος απ’ την υπομονή σου

γεμάτος μπράτσα από αντοχές

βαμμένος κατάλευκος από όραμα

καψαλισμένος στις άκρες των φτερούγων απ’ το αχ σου

το βαχ σου και το περίμενε τους ουρανούς ν’ ανοίξουν·

μα κυρίως τσακισμένος απ’ τη βροχή με τις πέτρες

και το σιγανό ουρλιαχτό που σε συνοδεύει

όπου σταθείς, όπου βρεθείς, όπου νομίσεις πως είσαι,

για λίγο ή περισσότερο σε μι’ αγκαλιά με καρφίτσες.

Φεύγεις από έναν τόπο γνωστό - δραπετεύεις απ’ τις ρωγμές ενός καθρέφτη

που τον ράγισες μια νύχτα με γροθιά χτυπώντας τον αέρα

εκεί που υπήρχε η αντανάκλαση του προσώπου σου,

που ενώ της χαμογελούσες σε αγριοκοίταζε.

Τώρα έμεινες μ' ένα πρόσωπο ανεκπλήρωτο και προσωρινό,

μ' ένα πρόσωπο που το συμπληρώνεις και γι’ αυτό πονάς: από μια γροθιά σου στην ταυτότητα

από ένα χαστούκι στην εικόνα σου, και σκορπίζει ο χρόνος·

γέμισε το μέλλον σου παρελθόν το παρελθόν σου μέλλον.

Στα κενά του δοχείου σου μετακινείσαι σαν νερό

προσπαθείς να κρατηθείς γερά απ’ το ρολόι του τοίχου

για να είναι εδώ και σήμερα κάθε μέρα

και δεν ξεχνάς να λες στον εαυτό σου

τρις μες τη μέρα συνειδητά: υπάρχω!

Χαμένος ανάμεσα σε ό,τι υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρξει

τσιμπολογάς κι απ’ τις τρεις περιπτώσεις πιθανότητες

και φτιάχνεις ολοκληρωμένη παρουσία

να τη ζήσεις κάποιο αύριο που διαρκώς απομακρύνεται.

Όμως έφυγες από έναν τόπο γνωστό

και το άγνωστο είναι το πιο γνωστό σου

κι ό,τι γι’ άγνωστο υπέθεσες και σε φόβισε

ήσουν πάλι εσύ – επιστρέφεις σε σένα

κι εσύ για σένα άγνωστος ποτέ δεν υπήρξες

σε υποδέχεται του αληθινού εαυτού σου η πρώτη αίσθηση·

μετά την πρώτη γέννηση δεν υπάρχει ξανά στον άνθρωπο

να νιώσει για πρώτη φορά.

Η Δημιουργία μιας Πραγματικότητας

   Ελαφρώς παραμυθιάζεσαι. Και πρέπει ελαφρώς να παραμυθιάζεσαι για να προχωράς και να φτιάχνεις τη ζωή σου παραμύθι. Βαθιά μέσα σου είσαι προσγειωμένος, βαθιά μέσα σου είσαι δεμένος με την πραγματικότητά σου. Το παραμύθι απ’ αυτό το δέσιμο ξεφεύγει και σε παίρνει μαζί του. Όμως την κρίσιμη ώρα θα λειτουργήσεις με τα δεδομένα σου, θα είσαι συνετός, γιατί μέσα σου ξέρεις την όποια αλήθεια σου. Την όποια σκληρή αλήθεια σου. Είσαι η αλήθεια σου όποια κι αν είναι αυτή. Όμως στον ορίζοντα δεν σταματά ποτέ να παίζει η σειρήνα τη φλογέρα. Ο ορίζοντας είναι βαθιά μέσα μας. Το μακρινό μας είναι μόνο βαθύτερά μας.Δεν προχωράς, εμβαθύνεις. Όταν δεν εμβαθύνεις δεν προχωράς.

 Η πραγματικότητα είναι στρόγγυλη, είναι κατάσταση, εσωτερική και κατά προέκταση ζωής. Υπάρχουν δύο ροπές, μία να προχωρήσεις να φτάσεις κοντά σ’ αυτή την κατάσταση που είσαι κι είναι και μια άλλη να φύγεις μακριά της. Φεύγεις μακριά της για να επιστρέψεις κοντά της. Η φυγή ανοίγει χώρο υποδοχής. Πηγαίνεις μακριά για να επιστρέψεις κοντά. Φεύγεις από σένα για να γυρίσεις σε σένα.  Η ροπή να φτάσεις κοντά της είναι πτωτική, η ροπή να φύγεις μακριά της ανοδική, ανάμεσα στις δύο ροπές εμφανίζεται η αντίσταση. Οι δύο ροπές είναι μία, ροπή δεν υπάρχει παρά μόνο η πλεύση. Πλεύση δεν υπάρχει παρά μόνο η σύμπλευση.

  Δεν θέλεις την πραγματικότητα να δεχθείς, όμως η ίδια η ροπή είναι να τη δεχθείς. Το ν' αφεθείς σ’ αυτό που είσαι κι είναι εμφανίζεται με κίνδυνο. Όμως για ν’ αλλάξεις αυτό που είσαι θα πρέπει να πας κοντά του .Αλλάζει αυτό που είναι απ’ αυτό που είσαι.

 Η πραγματικότητα αλλάζει απ’ την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα δεν αλλάζει από απόσταση. Η πραγματικότητα είναι πηγή πραγματικότητας, για ν’ αλλάξεις το νερό της πρέπει να γίνεις νερό. Το νερό αλλάζει απ’ τον χρωματισμό του.

 Η πραγματικότητα είναι συνειδητοποίηση της πραγματικότητας. Είναι λαμβάνεις υπόψη δεδομένα, είναι λαμβάνεις υπόψη τον εξωτερικό παράγοντα που είναι ισχυρός. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος ν’ αλλάξεις μια πραγματικότητα απ’ εκείνον το να μην πιστεύεις για ένα διάστημα χρόνου ούτε στα μάτια σου ούτε στ’ αυτιά σου. 

Αν πιστεύεις στα μάτια σου και τ’ αυτιά σου βλέπεις και ακούς πάντα με τον ίδιο τρόπο. Ο τρόπος που βλέπεις και ακούς είναι είτε θετικός είτε αρνητικός. Το θετικό και το αρνητικό είναι μέσα μας, η κατάσταση είναι ουδέτερη. Η κατάσταση χρωματίζεται με το χρώμα μας.

 Η πραγματικότητα είναι απλώς πειστική. Αλλάζει ασκώντας πειθώ στον εαυτό μας. Στην προσπάθειά μας αυτή ίσως να χρειαστεί να πείσουμε μερικούς ή να πεισθούμε απ’ αυτούς. Όταν έχεις πεισθεί για μια νέα πραγματικότητα την έχεις. Γιατί ό,τι πεισθείς κυριολεκτικά είναι αλήθεια. Πείθεσαι από ένα πεδίο βαθύτερο του πιστεύω. Το πιστεύω είναι προσωρινό, η πείθω χωρίς τέλος. Είναι δύσκολο κάποιος να πεισθεί επειδή η πειθώ είναι αμετάκλητη, δεν επιστρέφει. Από ένα σημείο και μετά δεν υπάρχει μετάνοια. Αν υπάρχει χώρος μετανοίας δεν υπάρχει ολοκλήρωση. Για να υπάρχει περίπτωση μετάνοιας υπάρχει αμφιβολία.  Σε αυτό δεν υπάρχει λάθος. Αν υπάρχει είναι ολοκληρωτικό. Μπορεί να είναι όλο λάθος. Όμως τ' ολοκληρωτικό λάθος είναι σωστό. Έτσι εξηγείται το μισό του κόσμου. Για να είναι κάτι λάθος θα πρέπει να είναι ανολοκλήρωτο. Όταν είναι ολοκληρωμένο είναι τέλειο. Όταν είναι τέλειο δεν αφήνει περίπτωση λάθους. Ό,τι ολοκληρώσεις έχει πραχθεί. Ό,τι έχει πραχθεί είναι έτσι. Η πράξη είναι αυτοδικαίωση. Η πράξη είναι κίνηση. Η κίνηση σε βγάζει. Η κίνηση δεν έχει αμφιβολία.

Το Εγώ κι η Ύπαρξη

 Μια μέρα, άνοιξη ήταν, καθώς προχωρούσα σ’ έναν δρόμο, πάνω στην αφέλειά μου - γιατί μόνο πάνω στην αφέλεια και την αθωότητα μπορεί αυτό να σου τύχει - μού ξεκουκουλώθηκε η ύπαρξη. Ήταν σαν να έφυγε το καπέλο της και μια αίσθηση ελαφριά. Απόμεινα με μια αισθαντικότητα πολλή όμορφη, χαρούμενη κι ανάλαφρη· ο ήλιος έλαμπε υπέροχα και τα λιθάρια άστραφταν.  Παιδική και ξέγνοιαστη ατμόσφαιρα κι άκουγα τις σκέψεις πού μου έφερνε.

 Κατάλαβα τότε, πως ο πολιτισμός για την ύπαρξη είναι όλος ξένος, ξένο σώμα. Ξένο αίμα. Αναρωτήθηκα τί θέλει η ύπαρξή μου αν χαθώ εγώ.  Και κατάλαβα τότε πως η ύπαρξη δεν θέλει, παρά μόνο μερικά πράγματα χρειάζεται.

 Μού αντιγύρισε απάντηση στην ερώτηση πως χρειάζονταν ελάχιστα πράγματα. Ένα μήλο τη μέρα, ένα πορτοκάλι και να είναι ελεύθερη στους κάμπους να τριγυρίζει. Όμως απ’ την απέναντι πλευρά αυτής της σκέψης και της αίσθησης, ένα τεράστιο βάρος απαιτήσεων ούρλιαζε, κι ούρλιαζε ακριβώς να το δεχθώ ως αλήθεια και να το ασπαστώ. Ένα μεγάλο κύμα απαιτήσεων χτυπούσε με λόγχες βάρβαρες την καρδιά, ένα κύμα απαιτήσεων που με τύφλωνε. Δύο λογιών καμπάνες χτυπούσαν, μία του πολιτισμού μία της ύπαρξης. Τις άκουγα εξίσου καθαρά και τις δυό.

 Η ύπαρξη έλεγε απαρνήσου τα όλα αυτά που ξέρεις, δεν είναι δικά σου, κάντο γιατί θα με σκοτώσεις στο τέλος κάτω από το βάρος αυτών των παράλογων απαιτήσεων. Η άλλη μου φύση, η δεύτερη, του εγώ και του πολιτισμού, έλεγε: πρόσεχε την ύπαρξη και τα λόγια της, είναι γλυκιά, θα σε ξεγυμνώσει, δεν μπορείς να ζήσεις ως ύπαρξη στον κόσμο μας, δεν υπάρχει χώρος γι’ αυτό, δεν έχει υπάρξει μέριμνα για να ζήσει ο άνθρωπος ως φύση κι ύπαρξη στον πολιτισμό. Αν σε κερδίσει η ύπαρξη - με την καθολική ομορφιά της που έχει - τότε μία ζωή σου μένει, η ζωή του Χριστού.  Και στη ζωή του Χριστού όλοι οι κανόνες του Χριστού ταιριάζουν. Και ταιριάζουν άμεσα κι έμπρακτα κάθε μέρα και στην καθημερινότητά της,  όχι υπόγεια το Πάσχα μόνο και τα Χριστούγεννα σαν ύποπτοι κλέφτες συνειδήσεων, τύψεων κι ενοχών. Γιατί η ύπαρξη έχει ακριβώς ξεγυμνώσει απ’ τα σπλάχνα της Χριστό και τον έχει φέρει στην επιφάνεια, δεν τον κρύβει και δεν μαλώνει μαζί του. Η ύπαρξη έχει ξεγυμνώσει απ’ τα σπλάχνα της Παναγιά, δεν την κρύβει και δεν μαλώνει μαζί της. 

 Γιατί με ένα πράγμα μόνο μπορείς να μαλώνεις: με το κρυπτό σου. Με εκείνο που βλέπεις αποκλείεται. Όμως μαλώνεις με το κρυπτό σου επειδή αυτό απ’ την όρασή σου αποκλείεται.

 Η ύπαρξη, σκέφτηκα,  θα σου ζητά διαρκώς να απαλλαγείς και να απαλλαγείς, να ξεφορτώνεσαι, να πετάς τα βάρη στη θάλασσα. Η ύπαρξη είναι σειρήνα και παίζει διαρκώς απ’ το βάθος μια πανέμορφη μουσική, αν την ακολουθήσεις, στο τέλος, θα μείνεις ένα μικρό όμορφο ζωάκι, και που αυτό? Καταμεσής των θηρίων του πολιτισμού. Καταμεσής της ατόφιας βαρβαρότητας. Ποια η τύχη της ύπαρξης σ’ αυτή την κατάσταση? Η ύπαρξη δεν έχει ίχνος πονηριάς, δεν θέλει σχεδόν τίποτα γιατί τα έχει όλα. Και τα έχει όλα γιατί ζει στην πληρότητα. Στην πληρότητα ελάχιστα χωρούν και τα πράγματα ελάχιστη χαρά φέρνουν, η χαρά της ύπαρξης είναι δεδομένη για να περιμένει να χαρεί με το ένα ή το άλλο. Η ύπαρξη δεν χαίρεται, είναι χαρούμενη.

 Τότε κάθισα σε μια πέτρα και ζύγισα τα πράγματα. Δύο ξεκάθαροι δρόμοι ανοίγονταν μπροστά μου. Ο ένας μία παλιά και ξεχασμένη φλέβα που ανακάλυπτα μέσα μου, της μοναχικότητας και του μοναχισμού. Πίστεψα πως όλοι έχουν μια τέτοια φλέβα σκεπασμένη, που μόνο σε ορισμένους φτάνει ν’ αποκαλυφθεί, αφού ενδώσουν σε έναν βαθμό στην απομόνωση και τη φτάσουν να την αγγίξουν και να την αναγνωρίσουν.  Η φλέβα του ν’ απαρνηθείς έναν κόσμο που γνώρισες ολότελα και να προσχωρήσεις σ’ έναν άλλον.

 Είναι το κάλεσμα αυτό γλυκό. Παίρνει όλη την αφοσίωση από έναν τόπο και την ρίχνει σ’ έναν άλλο. Κι είναι γλυκό το κάλεσμα γιατί αυτό που νιώθεις ν’ απαρνιέσαι δεν είναι τίποτα άλλο από μια στοίβα προβλήματα, άγχη, καταναγκασμούς, πόνους, αγωνίες, πρέπει, υποχρεώσεις και πράγματα που απεχθάνεται η φύση της ύπαρξης και το κελάηδημά της. Ένα δηλαδή ολόκληρο μαύρο καράβι καμουφλαρισμένης δυστυχίας που σέρνει κανείς μαζί του στη ζωή. Απ’ την άλλη σε αυτό που νιώθει κανείς ν' αφοσιώνεται είναι καθαρός χρυσός - εξού και το γλυκό κάλεσμα.

Αποστασία

Ξέρεις πως είναι να νιώθεις την αγάπη
να γλιστράει μέσα από τα δάχτυλα σου;

Να στυλώνεις το μάτι στο φευγιό της
και να βλέπεις μόνο τα ίχνη στην άμμο
καθώς τα σβήνει ο άνεμος;

Να την ακούς να ξεμακραίνει
και συ ακόμα να νομίζεις
πως στέκεσαι όρθιος και την κοιτάς;

Να γλείφεις το αίμα στα χείλη
Να κυλάει η πίκρα στο στόμα
και η λύσσα να σου σκάβει το μυαλό;

Να θες να στάξεις από παντού
χιλιάδες "μη φεύγεις αγάπη μου"
και να σφαλίζει το στόμα σου
η αναθεματισμένη ανάγκη ανάσας;

Σωριασμένος νιώθεις...

παιδί που μόνο για μια στιγμή ανάσανε νιώθεις

νεκρική σιγή και ουρλιαχτά μαζί νιώθεις

εκκωφαντικά δάκρυα να νομίζεις πως είναι σιωπές νιώθεις

παγωμένη απελπισία να καίγεσαι νιώθεις

χίλια μαχαίρια να μπήγονται μέσα σου νιώθεις

αγέλη λύκων να κατασπαράζει τα σωθικά σου νιώθεις

αίμα πηχτό να τρέχει από τα μάτια σου νιώθεις

πυρηνικό όλεθρο να σε εξαϋλώνει νιώθεις

χίλιες σφαίρες να σκάνε ταυτόχρονα πάνω σου νιώθεις

ήρωας που ξεψυχά με την πατρίδα στο στόμα νιώθεις

οι σάρκες να σκίζονται και να τις τρώνε τα όρνεα νιώθεις

χίλια κομμάτια στο σύμπαν σπαρμένα νιώθεις

χίλιους τρόπους να πεθαίνεις νιώθεις

-όσοι και οι τρόποι που αγάπησες -

Κι εσύ Γυναίκα;

Εσύ που χίλιες φορές ευχόσουν να νιώσεις;

Τώρα που έφυγε;
Τώρα, γιατί νιώθεις γυναίκα χωρίς αιτία;
-mips-

Αναρτήθηκε από Ioanna mips στις 7:41 μ.μ.

#Όταν_η_αγάπη_ήρθε_η_ζωή_έσβησε

#Όταν_η_αγάπη_ήρθε_η_ζωή_έσβησε

Η ιστορία μας εκτυλίσσεται ανάμεσα σε μια γυναίκα η οποία ήταν τόσο δυναμική,και τόσο σίγουρη για τον εαυτό της,που εκπλήρωνε κάθε τρέλα της..αψηφούσε τα πάντα και ζούσε τον έρωτα της όπως εκείνη ήθελε..πανέξυπνη..δημιουργική..αλλά και άτυχη στις σχέσεις της..και σε έναν άνδρα ο οποίος μπήκε στην ζωή της για να της δώσει ότι δεν κατάφεραν οι άλλοι..Αγάπη..
Γνωρίστηκαν εντελώς τυχαία και ο ερωτάς τους θυελλώδεις..
Βόλτες ξεγνοιασιάς..όνειρα για την ζωή τους..και η αγάπη τους τα θεμέλια για ένα ξεκίνημα γεμάτο πάθος..
Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας όμως είχε κάποιες αδιαθεσίες,τις οποίες και έκρυβε..δεν τα μοιράστηκε όμως σε κανέναν,γιατί δεν ήταν και τίποτα για εκείνη..
Ώσπου μια μέρα στις διακοπές τους έπρεπε εσπευμένα να μεταφερθεί σε νοσοκομείο,για να της πουν ότι δεν είχε τίποτα,και θα πρέπει να κάνει κάποιες περαιτέρω εξετάσεις..
Κανείς δεν τις έλεγε τι είχε αν και γνώριζε πολύ καλά ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά όπως της τα περιέγραφαν..
Δίπλα της ο ερωτάς της,κάθε στιγμή,κάθε λεπτό,οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ακλόνητος φρουρός δίπλα της..κάθε μέρα να της δείχνει πόσο πολύ την αγαπάει..
Τι έχω του έλεγε..
Τίποτα αγάπη μου της έλεγε,όλα καλά θα πάνε..δεν του απαντούσε..
Εκείνη όμως τρωγόταν να μάθει τι είχε..
Ρωτούσε ιατρούς,νοσοκόμους,ρωτούσε τους δικούς της ανθρώπους,κανείς όμως δεν έσπασε την σιωπή του..
Μια μέρα όμως αποφάσισε μια μέρα να πάει στην βιβλιοθήκη του χωριού και να ψάξει μέσα από τα συμπτώματα που είχε..
Μετά από πολλές ώρες διαβάσματος,μέσα απο τις πολλές σελίδες βιβλιών,έμαθε για την λίγη ζωή που της απομένει..
Γυρίζει στο σπίτι..
Αγάπη μου ήρθες της λέει..?
Ήρθα του λέει..
Που ήσουν..τρόμαξα..
Πήγα έψαξα να δω τι έχω..
Και..της λέει..
Τι και..πεθαίνω βρε βλάκα του λέει..τι κάθεσαι εδώ και με περιποιείσαι..το ήξερες τι έχω και δεν μου είπες τίποτα..φύγε να κάνεις την ζωή σου..εγώ δεν θα γίνω καλά..
Είμαι στην ζωή μου της απάντησε..
Εκείνος όμως αντί να φύγει..
Έγινε τα χέρια της,τα πόδια της,έγινε ότι εκείνη δεν μπορούσε να κάνει..ξυπνούσε τα βράδια και του έλεγε..το πρωί μάζεψε ότι πράγματα έχεις και πήγαινε να κάνεις την ζωή σου..εσύ είσαι η ζωή μου της έλεγε..όχι αγάπη μου δεν σε αφήνω,θα γίνεις καλά θα δεις..
Τι λες βρε βλάκα..μην χαραμίζεις την ζωή σου με εμένα..φύγε..πήγαινε..
Τόσο τον αγαπούσε δεν ήθελε να τον κρατάει δίπλα της ενώ ήξερε το μέλλον της..
Κι εκείνος τόσο την αγαπούσε..που ότι κι αν ήξερε δεν έφυγε λεπτό από δίπλα της..
Οι μέρες περνούσαν και η κατάσταση της χειροτέρευε..
Ήταν τόσο δυνατή που δεν έβγαλε ένα δάκρυ..ποτέ..
Τόσο περήφανη ήταν..
Στο δωμάτιο του νοσοκομείου πλέον σε ένα επισκεπτήριο που είχαν πάει οι δικοί της..άνοιξε τα μάτια και είπε..ο ιατρός εδώ..?..δεν υπάρχει κανένας ιατρός εδώ της είπαν..αυτός με τα άσπρα δεν είναι ο ιατρός..?..ξαναρώτησε..δεν είναι κανείς αγάπη μου με άσπρα εδώ..
Κατάλαβε..
Περάστε όλοι έξω θέλω να μείνω μόνη μου τους είπε..μωρό μου κι εγώ την ρώτησε ο φύλακας άγγελός της..
Κι εσύ βλάκα μου του είπε..
Μετά από πέντε λεπτά που μπήκαν στο δωμάτιο,ήταν γυρισμένη στο πλα'ί'..
Κι ένα δάκρυ είχε κυλήσει στο μάγουλο της..
Το μοναδικό δάκρυ που έβγαλε..
Τόσο περήφανη ήταν..
Δεν ήθελε να την δουν που αναχωρούσε για τον άλλον κόσμο..
Ο δε αγαπημένος της..εκείνη έφυγε..κι εκείνος ακόμα την αγαπάει..
Τόσο βλάκας ήταν..
Αφιερωμένο..σε μια κοπέλα που έφυγε από την ζωή..νέα..όμορφη..και περήφανη..

~ Μοναχικός Άγγελος ~

#Τόσο

#Τόσο

Μου έλεγες το πόσο με αγαπάς..
Μου έταζες θάλασσες συναισθήματα..

Πως χόρευες βαλς με τον έρωτα μου..
Πως φλέγονταν οι σκέψεις σου για μένα..

Εγώ σου έδειξα ένα αστέρι,και σου είπα..

Θα σε αγαπώ,από δω..ως εκεί..
Θα μου λείπεις,από δω..ως εκεί..

Κι εσύ γελούσες,χλευάζοντας..
Είναι ακατόρθωτο,είπες..

Κι εγώ κοιτώ το ακατόρθωτο..
Σαν να μην πέρασε μια μέρα..

Σταχτώνω τα λόγια σου..
Να καούν οι εικόνες μου..

~ Μοναχικός Άγγελος ~ 

#Δική_Μου_Για_Πάντα

#Δική_Μου_Για_Πάντα

- Εσύ..
Σκοτωμένη επιτέλους στην δική σου αγκαλιά..
Μα ζωντανή μέσα σου για πάντα..
Με μάτια γεμάτα ηρωισμό..
Δεν κλαίω..
Μα ούτε πέθανα .
Σωριάστηκα απλά πάνω σου..
Σαν μια βροχή από πληγές..
Σαν ένας αμμόλοφος από λύπη..
Σαν την δική σου ..
Σάρκινη κούκλα..

- Εγώ..
Μέσα στις αιτίες κι αφορμές βρήκα την δύναμη..
Κατάφερα να ξοδέψω πάνω σου όλη μου την οργή..
Έσπασα κάθε όριο..
Κάθε δεσμό..
Κι εκεί που δεν άγγιζα το βλέμμα σου..
Σε σκότωσα για να σε κατακτήσω..
Νεκρή στην δική μου αγκαλιά..
Τα κατάφερα..
Ψάχνω ένα φτυάρι να σκάψω στο στέρνο μου..
Εκεί θα σε θάψω..
Να ζήσεις..
Για Πάντα..

~ Μοναχικός Άγγελος ~ 

#Ταξίδι_Σκέψεων

#Ταξίδι_Σκέψεων

Ταξίδεψαν οι σκέψεις μου στα μακρινά σου μέρη..
Εκεί που σε έψαχνα δεν ήσουν..
Εκεί που σε γύρευα έλειπες..
Έψαξα μέσα μου..
Και ήσουν..
Εκεί..
Εκεί που σε άφησα..
Προς στιγμήν νόμιζα ότι μετακόμισες σε άλλο κόσμο..
Μα πως είναι δυνατόν..?
Ενώ τα εισιτήρια τα έχω..
Εγώ..
Ένα εισιτήριο της ευτυχίας μας..
Για τον δικό μας κόσμο..
Δίχως επιστροφή..

Εσύ..
Όλος μου ο κόσμος..
Και στις σκέψεις σου..
Εγώ..
Κλείσε τα μάτια και πέταξε..

Μαζί μου..

~ Μοναχικός Άγγελος ~ 

ΟΠΟΙΟ ΔΡΟΜΟ ΚΙ ΑΝ ΔΙΑΒΕΙΣ

Κι έμαθα μέσα από εσένα να ζω την μοναξιά σαν ύπαρξη..
Η συντροφιά μου..
Μου χάρισες μια ξεχωριστή μοναχικότητα..
Την προσέχω..
Την ταίζω καθημερινά να μεγαλώσει..
Θυμάμαι μου είπες όταν φτάσει η ώρα να σε αφήσει,θα σε πάρει μαζί της..
Κι εγώ έκλαιγα γιατί δεν μπορούσα να αποχωριστώ το δημιούργημα μου..
Πως θα την αποχωριστώ και θα με πάρει μαζί της σε ρωτούσα..?
Έλεγες εκεί που θα πάτε δεν θα σας ξαναχωρίσει τίποτα..
Θα ζείτε δίχως χώμα..
Δίχως φως..
Δίχως ψυχή..
Θα ζήσετε την αθάνατη αγάπη,κι έτσι θα πορεύεστε..
Σαν μια μοναχική σκιά..
Και ξαφνικά όλα γύρω σου θα έχουν αλλάξει..
Αλλά εσύ θα έχεις την μοναξιά σου..
Πρόσεχε μόνο..
Μην χαθείς..
" Όποιον δρόμο κι αν διαβείς..
Στης ψυχής τα μονοπάτια θα χαθείς "

~ Μοναχικός Άγγελος ~