Ψυχή και Σάρκα - Meeting May at South Pole, Chelsea

Ψυχή και Σάρκα (movie instrumental mix)

"Ψυχη και Σαρκα" ("Εσυ και Εγω")

ψυχη και σαρκα.wmv

Αν η ζωή είναι χορός...

Αν η ζωή είναι χορός...

Αν η ζωή είναι χορός, μερικές φορές, στη δίνη των στροβιλισμών της χάνουμε την ισορροπία μας και πέφτουμε. Και μερικές φορές η πτώση στο έδαφος είναι τόσο σκληρή, που νομίζουμε ότι όλα έχουν τελειώσει. Αλλά η φράση «Όλα έχουν τελειώσει» είναι ανεφάρμοστη στο σύμπαν όπως το ξέρουμε. Ποτέ όλα δεν έχουν τελειώσει. Κι αν μερικές φορές πέφτεις, το καλύτερο που έχεις να κάνεις, είναι να ξανασηκωθείς και να συνεχίσεις. Μέχρι το τέλος.

¸¸.•¨¯`•.★ Μια καληνύχτα... {by Lina}

Τρέχα μην κάθεσαι... Zήσε!!!

Τρέχα μην κάθεσαι... Zήσε!!!

Είμαι σχεδόν εκατό ετών! Περιμένοντας το τέλος, σκεφτόμενη την αρχή...
Υπάρχουν πράγματα που πρέπει να σου πω, αλλά θα τα ακούσεις;
Και αν σου έλεγα πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός;
Ξέρω ότι δεν είσαι σε θέση να το φανταστείς αυτό.

Παρ 'όλα αυτά, μπορώ να σου πω ότι θα ξυπνήσεις κάποια μέρα, νιώθοντας ότι η ζωή σου τρέχει σε μια πιο γρήγορη ταχύτητα, μόνο που θα είναι αδύνατη και σκληρή.
Οι πιο έντονες στιγμές θα φαίνονται να έχουν συμβεί μόλις χθες και τίποτα δεν θα έχει σβήσει τα περασμένα...τον πόνο, την ευχαρίστηση, τις αδυναμίες, την ένταση της αγάπης, την ευτυχία! Πολλά πάθη θα έχουν μείνει ανεκπλήρωτα κι εσύ θα κάθεσαι ανέκφραστη σκεπτόμενη.....συνειδητοποιώντας ότι δεν υπάρχουν απαντήσεις ... απλά ιστορίες ...!

Τρέχα μην κάθεσαι...ζήσε!!!

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα στην Ελλάδα του 2012

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα στην Ελλάδα του 2012

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα, πεινασμένο και ξεπαγιασμένο, κάθισε σ' ένα πεζοδρόμιο κι άναψε ένα σπίρτο για να ζεσταθεί. Στη ζωηρή του φλόγα είδε μια αχνιστή, ξεροψημένη γαλοπούλα. Λιγώθηκε το κοριτσάκι κι άπλωσε το χέρι για να γευτεί το λαχταριστό έδεσμα, όμως το σπίρτο έσβησε. Ονειροφαντασίες.... Που βαστούν όσο το αναβόσβησμα μιας αστραπής !
Το κοριτσάκι άναψε και δεύτερο σπίρτο. Στη λάμψη του είδε ένα χνουδωτό παλτουδάκι, απ' αυτά που φοράνε τα παιδιά των πλουσίων. Ανατρίχιασε το παγωμένο κορμάκι κι άπλωσε το χέρι για ν' αρπάξει το παλτό, όμως κι αυτό το σπίρτο έσβησε. Αντικατοπτρισμός της λαχτάρας... Όνειρο της ανάγκης...
Το κοριτσάκι κατέβασε το κεφάλι λυπημένο και συμβιβασμένο. Άλλη η μοίρα των πλουσίων, άλλη η μοίρα των φτωχών. Η μοίρα των φτωχών είναι να ονειρεύονται όλα αυτά που απολαμβάνουν οι πλούσιοι εις βάρος των φτωχών!
Καθώς πλησιάζουμε προς το χαρμόσυνο γεγονός της Χριστιανοσύνης (χαρμόσυνο για τους εκλεκτούς...) αρχίζει να διαφαίνεται καθαρά ένα "ταξικό μίσος". Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Eurostat, το 31% του ελληνικού πληθυσμού βρίσκεται στα όρια της φτώχειας (χώρια αυτοί που έχουν ήδη πτωχεύσει, και που όλοι μαζί φτάνουν στο 35%)... Ένα 35% (παραπάνω από το 1/3 του πληθυσμού), που βλέπει με εχθρικό μάτι πλέον ένα άλλο 40% περίπου που διαβιοί με άνεση και απόλυτη αξιοπρέπεια... και ένα 25% που κολυμπάει στον πλούτο -νομίμως ή παρανόμως κτηθέντα- και που λειτουργεί σαν να μην έχει καν ακούσει τη λέξη "οικονομική κρίση".
Αυτό το "ταξικό μίσος" των πληβείων προς τους πατρικίους, των μουζίκων προς την τσαρική αριστοκρατία, του πόπολου προς τους Λουδοβίκους... είναι ο πρόδρομος κάθε κοινωνικής επανάστασης. Συναίσθημα αρνητικό, δηλητηριώδες, καθόλου χριστιανικό (και επί γης ειρήνη!....), όμως σ' αυτό το λίκνο αναπτύσσεται ο σπόρος των κοινωνικών εκρήξεων και της ανατροπής της όποιας καθεστηκυίας τάξης.
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα στην Ελλάδα του 2012, πεινασμένο και ξεπαγιασμένο, σηκώνει το λυπημένο του κεφαλάκι και ανάβει το τελευταίο σπίρτο που βρίσκεται στο κουτί. Μέσα στη φλόγα του όμως, δεν βλέπει πια γαλοπούλες και παλτουδάκια, ούτε βέβαια την ψυχούλα του να φτερουγίζει τρισευτυχισμένη κι απαλλαγμένη επιτέλους απ' όλα τα όνειρα που προδόθηκαν. Το κοριτσάκι με τα σπίρτα στην Ελλάδα του 2012, μέσα σ' αυτήν την τελευταία φλόγα του τελευταίου σπίρτου, φοβούμαι πως θα δει ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥ να βγαίνουν τσουρουφλισμένα μέσα απ' τη φωτιά και ΝΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΕΚΔΙΚΗΣΗ!!!

Η μελαγχολία της ευτυχίας - Μάνος Χατζηδάκης

Σε περιμένω…

Σε περιμένω…

Posted on 21/08/2012 by melita

Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος
Που δεν έχει τι να περιμένει
Και όμως περιμένει.

Γιατί σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζει.

Αβάσταχτο είναι… Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ’ ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο…

Μενέλαος Λουντέμης

ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ ΜΑΙΡΗ ΝΟΜΙΖΩ

ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ ΜΑΙΡΗ

ΝΟΜΙΖΩ

Δεν ξέρω, μα νομίζω,
όσο ζω και σε γνωρίζω,
δεν είμαι σίγουρη, νομίζω,
δε μου κάνεις.
Περνάει στο σώμα μου ένα ρίγος.
Ήτανε χάρτινος ο πύργος.
Κι εσύ, είσαι λίγος... τόσο λίγος,
δε μου φτάνεις.

Ξέρω, μου τάζεις κι άλλα,
με παρασύρεις σε μεγάλα
όνειρα. Μα... στάλα, στάλα...
κι είναι λίγο.
Κι είμαι πλημμύρα σαν "Τοξότης"
κι είσαι διπλή προσωπικότης,
κι είναι μηδέν η ορατότης,
και ...θα φύγω.


ΣΥΓΧΥΣΗ

Περίμενα τον έρωτα, κι ήρθες εσύ.
Και νόμιζα πως ήτανε εκείνος.
Τον κέρασα το πιο γλυκό κρασί,
και μες στη σύγχυση, Σκορπιός,Ζυγός,Καρκίνος,
ούτε που ρώτησα ποιός είσαι αστερισμός.
Μου έφτανε που ήρθες, τι Παρθένος,
τι Υδροχόος, τι Τοξότης, τι Κριός,
ήσουν εσύ, η μοίρα μου, σεισμός.
Δεν ήσουν ξένος.
Ζήσαμε έντονα,δοθήκαμε τρελλά,
με μια πρωτόγνωρη ερωτική μανία.
Φτιάχναμε όνειρα μεγάλα και πολλά
όμως, χωρίσαμε. Τι ειρωνεία...
Τι μεσολάβησε, ποιός έφταιξε, κανείς.
Το πιθανότερο κι οι δυο.Μες τη ζάλη,
μπερδέψαμε τον έρωτα μ΄αυτό,
που ήταν μόνο, μια σύγχυση, μεγάλη.

Back to Top

ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ΑΝΝΑ

ΑΥΤΑΠΑΤΗ

Ξέρω
τις ώρες που λείπεις
και σου τηλεφωνώ
πως, τάχα,
αν ήσουν κει,
θα μου απαντούσες.

BUIKA Por El Amor De Amar

Ερωτικά ποίηματα - Πάμπλο Νερούδα

Ερωτικά ποίηματα - Πάμπλο Νερούδα

Νύχτα στο νησί

Ολονυχτίς κοιμήθηκα κοντά σου
δίπλα στη θάλασσα, στο νησί.
Ήσουν ατίθαση και τρυφερή ανάμεσα στη χαρά και στο όνειρο,
ανάμεσα στο νερό και στη φωτιά.

Μπορεί αργότερα να ‘σμίξαν τα όνειρά μας
στα ύψη ή στα βάθη,
πάνω σαν κλωνιά που σάλευαν στον ίδιον άνεμο,
κάτω σαν κοκκινόριζες που αγγίζονταν.

Μπορεί το όνειρό σου
απ’ το δικό μου να ξεμάκρυνε
και στο μουντό το πέλαγος
να μ’ έψαχνε
σαν τότε,
που ακόμα δεν υπήρχες,
τότε που αρμένιζα στο πλάι σου
δίχως να σε θωρώ,
και γύρευαν τα μάτια σου
αυτά που τώρα
τα χέρια σου γιομίζω
-ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό –
γιατί είσαι εσύ το κύπελλο
που πρόσμενε τα δώρα της ζωής μου.
Κοιμήθηκα κοντά σου
ολονυχτίς ενώ
η σκούρα γη γύριζε
με ζωντανούς κι αποθαμένους,
κι άξαφνα ξυπνώντας
μες στο σκοτάδι
το μπράτσο μου τη μέση σου αγκαλιάζει.
Μήτε τη νύχτα, μήτε το όνειρο
θα μας χωρίσουν πια.

Κοιμήθηκα κοντά σου
και στο ξύπνημα, το στόμα σου
ήρθε απ’ το όνειρό σου,
και μου ‘φερε τη γεύση απ’ τη γη,
απ’ το θαλασσονέρι, τα φύκια,
απ’ της ζωής τα βάθη,
και δέχτηκα το φίλημά σου
βρεγμένο από τη χαραυγή
λες και βγήκε
απ’ το πέλαγος που μας κυκλώνει.
















Το γέλιο σου

Πάρε μου το ψωμί, αν θες,
πάρε μου τον αγέρα, μα
μη μου παίρνεις το γέλιο σου.

Μη μου παίρνεις το ρόδο,
τη λόγχη που τινάζεις,
το νερό που ξάφνου
χυμά απ’ τη χαρά σου,
το απότομο κύμα
το ασήμι που γεννάς.

Είναι σκληρός ο αγώνας μου και γυρνώ
με μάτια κουρασμένα
θωρώντας κάποτε
τη γη που δεν αλλάζει,
μα έρχεται το γέλιο σου
αναθρώσκωντας στον ουρανό γυρεύοντάς με
και μου ανοίγει τις πόρτες
όλες της ζωής.

Αγάπη μου, στις πιο μαύρες
ώρες μου τινάζεται
το γέλιο σου, κι όταν ξάφνου
δεις το αίμα μου
να λεκιάζει τις πέτρες του δρόμου,
γέλα, γιατί το γέλιο σου
θα ‘ναι στα χέρια μου
σα δροσερό σπαθί.

Δίπλα στη θάλασσα του φθινοπώρου,
το γέλιο σου ας αναβρύσει
σα σιντριβάνι, όλο αφρό
και την άνοιξη, αγάπη,
θέλω το γέλιο σου σαν
τον ανθό που πρόσμενα,
τον γαλανό ανθό, το ρόδο
της βουερής πατρίδας μου.

Γέλα στη νύχτα,
στη μέρα στο φεγγάρι,
γέλα στις στριφτές
στράτες του νησιού,
γέλα σ’ αυτό το άγαρμπο
αγόρι που σ’ αγαπά,
μα όταν ανοίγω τα μάτια και τα κλείνω,
όταν τα βήματά μου φεύγουν,
όταν γυρνούν τα βήματά μου,
αρνήσου με το ψωμί, τον αγέρα,
το φως, την άνοιξη,
μα ποτέ το γέλιο σου
γιατί θα πεθάνω.

μτφ: Ν. Χρυσόπουλος

Άνεμος στο μισοφέγγαρο

Ερωτικά ποίηματα - Εουτζένιο Μοντάλε

Άνεμος στο μισοφέγγαρο













Εδιμβούργο


Η μεγάλη γέφυρα δεν οδηγούσε σ’ εσένα.
Μ’ ένα νεύμα, θα σ’ είχα φτάσει διαπλέοντας
και τους υπονόμους. Αλλά όμως οι δυνάμεις μου,
με τον ήλιο πάνω στα κρύσταλλα
των μπαλκονιών, κιόλας μ’ άφηναν.

Ο άνθρωπος που κήρυσσε στο καμπύλο δρόμο
με ρώτησε «Ξέρεις που είναι ο Θεός;» Το ‘ξερα
και του το ‘πα. Κούνησε το κεφάλι του. Χάθηκε
μέσα στον στρόβιλο που άρπαξε σπίτια κι ανθρώπους,
τα σήκωσε ψηλά, πάνω στην πίσσα.

Σαγήνη

Ω μείνε κλεισμένη κι ελεύθερη στα νησιά
της σκέψης σου και της δικής μου,
μες στην ανάλαφρη φλόγα που σε τυλίγει
και που δεν γνώριζα προτού
να συναντήσω την Διοτίμα, εκείνη που τόσο σου μοιάζει!
Μέσα της πάλλεται πιο δυνατά το ερωτικά τζιτζίκι
στην κερασιά του κήπου σου.
Τριγύρω ο κόσμος ξεθωριάζει, διάπυρη,
από την λάβα που οδηγεί στην Γαλιλαία
τον κοσμικό σου έρωτα, προσμένεις την στιγμή
να βρεις τον πέπλο που μια ημέρα
σ’ εμνήστευσε με τον Θεό σου.


Το Σπίτι των τελωνοφυλάκων





















Δεν θυμάσαι το σπίτι των τελωνοφυλάκων
στο ύψωμα που κρέμεται επάνω απ’ τους βράχους:
έρημο σε περιμένει από την νύχτα αυτή
που πρόβαλε το σμήνος των λογισμών σου
και στάθηκε εκεί μέσα ανήσυχα.

Ο Λίβας χρόνια τώρα δέρνει τα αρχαία τείχη
το γέλιο σου δεν ηχεί πια χαρούμενο
η πυξίδα έχει τρελαθεί
και οι ζαριές πια δεν πετυχαίνουν
Δεν θυμάσαι, άλλες στιγμές αποσπούν
την μνήμη σου, το νήμα ξετυλίγεται.

Κρατώ ακόμη μια άκρη του, μα απομακρύνεται
το σπίτι και στην κορφή της στέγης η μαυρισμένη
ανεμοδούρα γυρίζει ανελέητα.
Κρατώ μιαν άκρη, μα μένεις μόνη
και δεν σε νιώθω ν΄ ανασαίνεις στο σκοτάδι.

Ω, χάνονται οι ορίζοντες και φέγγει
ανάρια η λάμψη του πετρελαιοφόρου!
Το πέρασμα που ‘ναι; (Πληθαίνει
το αντιμάμαλο και πάλι στην απόκρημνη ακτή…).
Δεν θυμάσαι το σπίτι εκείνης
της νύχτας μου. Δεν ξέρω ποιος φεύγει, ποιος μένει.

μτφ: Νίκος Αλιφέρης

ΛΩΡΕΝΣ ΦΕΡΛΙΝΓΕΤΙ

ΛΩΡΕΝΣ ΦΕΡΛΙΝΓΕΤΙ

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟ ΜΕΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙΤΕ



Ο κόσμος είναι ωραίο μέρος

για να γεννηθείτε

αν δεν σας νοιάζει που η ευτυχία

δεν είναι πάντα

και τόσο διασκεδαστική

αν δεν σας νοιάζει μια δόση κόλασης

που και που

όταν όλα πάνε καλά

γιατί ακόμα και στον παράδεισο

δεν τραγουδούν

όλη την ώρα.



Ο κόσμος είναι ωραίο μέρος

για να γεννηθείτε

αν δεν σας νοιάζει που μερικοί άνθρωποι πεθαίνουν

όλη την ώρα

ή έστω απλώς λιμοκτονούν

κάποιες ώρες

στο κάτω κάτω δεν πειράζει

αφού δεν είστε εσείς.



Α, ο κόσμος είναι ωραίο μέρος

για να γεννηθείτε

αν δεν σας πολυνοιάζουν

λίγα ψόφια μυαλά

στις ψηλότερες θέσεις

ή μια δυο βόμβες

που και που

στα ανεστραμμένα σας πρόσωπα

ή άλλες τέτοιες απρέπειες

απ’ τις οποίες μαστίζεται η κοινωνία μας

με τους διακεκριμένους άνδρες της

και τους κληρικούς της

και τους λοιπούς αστυφύλακες

και τις διάφορες φυλετικές διακρίσεις της

και τις κοινοβουλευτικές ανακρίσεις της

και τις άλλες δυσκοιλιότητες

που η τρελή μας σάρκα

θα κληρονομήσει.



Ναι ο κόσμος είναι το καλύτερο μέρος

για ένα σωρό πράγματα όπως το να κάνεις κουταμάρες

και να κάνεις έρωτα

και να είσαι λυπημένος

και να τραγουδάς φτηνά τραγούδια και να έχεις εμπνεύσεις.


1919

μετάφραση: Ρούμπη Θεοφανοπούλου

Η Θεία Γέννηση Νανούρισμα Αγάπη

Η Θεία Γέννηση


Δεν έχει σημασία τι ήταν γύρω τους και δεν έχει σημασία
περί τίνος ούρλιαζ’ η χιονοθύελλα με μανία,
ή ότι ένιωθαν στριμωγμένοι στο κονάκι του βοσκού
κι ότι γωνιά στον κόσμο γι’ αώτους δεν υπήρχε αλλού.

Πρώτα πρώτα ήσαν όλοι μαζί. Δεύτερο
ήσαν τρεις, το σπουδαιότερο,
κι ό,τι και αν γινόταν, μαγειρευόταν, χαριζόταν
στο εξής, τουλάχιστον στα τρία θα μοιραζόταν.

Ο παγωμένος ουρανός πάνω απ’ το δικό τους καταυλισμό
με τη συνήθεια που ‘χει το μεγάλο να γέρνει πάνω στο μικρό
έλαμπ’ έν’ αστέρι και πού να πάει τώρα πια
παρά στου βρέφους τη ματιά.

Η φωτιά σιγόκαιγε. Το κούτσουρο τελείωνε κι αυτό,
όλοι κοιμόντουσαν. Το άστρο ξεχώριζε, ήταν διαφορετικό,
πιο δυνατό απ’ την πυρά, είχε μια ικανότητα μοναδική
να μπερδεύει την παρουσία τη μακρινή με την κοντινή.

25 Δεκεμβρίου 1990

Νανούρισμα



Σε γέννησα στην έρημο εκεί
κι όχι άδικα ίσως.
Αφού σ’ αυτήν κανένας δεν θα βρει
από βασιλιά κανένα ίχνος.

Σ’ αυτή μάτια θα σ’ έψαχνε κανείς.
Σ’ αυτή το χειμώνα
πιο πολύ είναι η παγωνιά απ’ την έκτασή της
στο αιώνα.

Άλλοι έχουν παιχνιδάκια, μπάλα,
σπίτι αψηλό.
Για σένα τα παιχνίδια είν’ άλλα,
απέραντο τοπίο ερημικό.

Την έρημο, γιόκα μου, πρέπει να συνηθίσεις,
όπως στη μοίρα τη βαριά.
Γιατί όπου και να ‘σαι εδώ θα ζήσεις,
σ’ αυτήνε πια.

Εγώ σ’ έθρεψα με το στήθος μου αυτό
κι εκείνη
σ’ έμαθε ν’ αντικρίζεις το κενό
που τηνε ντύνει.

Εκείνο το αστέρι σε τόση απόσταση
φοβίζει, όμως στην έρημο αυτή
του μετώπου σου η λάμψη
γίνεται πιο καθαρή.

Να συνηθίσεις, γιόκα μου, το χάος τα’ αμμουδερό/
Στην πατούσα σου από κάτω
εκτός απ’ αυτή, τίποτα πιο σκληρό
δεν θα βρεις ούτε στον πάτο.

Σ’ αυτήν η μοίρα είναι κάτι ανοιχτό.
Από μακριά ορατή.
Σ’ αυτήν εύκολ’ αναγνωρίζεις το βουνό
απ’ το σταυρό στην κορφή.

Τα μονοπάτια της δεν είν’ ανθρωπινά.
Είναι πανίσχυρη, αιώνια
η έρημος, χωρίς ανθρώπους, για να
κυλούν πάνω της εύκολα τα χρόνια.

Γιόκα μου, στην έρημο συνήθισε,
νιώσε σαν τον κόκκο
στον άνεμο, νιώσε πως δεν είσαι
σάρκα μόνο.

Συνήθισε να ζεις μ’ αυτό το μυστικό.
Συναισθήματα που
θα σου χρησιμέψουνε θαρρώ
στην έρημο του απέραντου κενού.

Από τούτη δεν είναι χειρότερη:
Μόνο που πιο πολύ κρατάει
κι η αγάπη σ’ εσένα είν’ απόδειξη
ότι χώρο έχει και χωράει.

Συνήθισε την έρημο, καλέ μου, κι αυτό
τα’ αστέρι
που λάμπει με δύναμη ολόφωτο
και παντού φως φέρει

σαν τη λάμπα καίει για το γιο
που άργησε να ‘ρθεί,
θυμήθηκε εκείνον που στην έρημο
από μνας καιρό έχει κάνει πιο πολύ.

Δεκέμβριος 1992

Μετφ: Κατερίνα Αγγελάκη - Ρούκ

Ερωτικά Ποίηματα - Pablo Neruda

Αγάπη

Τόσες μέρες, άι, τόσες μέρες
να σε βλέπω τόσο ακλόνητη και τόσο κοντά μου,
πώς πληρώνεται αυτό, με τι το πληρώνω;

Η αιμόχαρη άνοιξη
στα δάση ξύπνησε,
βγαίνουν οι αλεπούδες απ’ τις σπηλιές τους,
τα ερπετά πίνουν δροσιά,
κι εγώ πάω μαζί σου πάνω στα φύλλα,
ανάμεσα σε πεύκα και σιωπή,
κι αναρωτιέμαι αν τούτη την ευδαιμονία
πρέπει να την πληρώσω, πώς και πότε.

Απ’ όσα πράγματα έχω δει,
μονάχα εσένα θέλω να εξακολουθώ να βλέπω,
απ’ ό,τι έχω αγγίξει,
μονάχα το δέρμα σου θέλω ν’ αγγίζω:
αγαπώ το πορτοκαλένιο γέλιο σου,
μ’ αρέσεις την ώρα που κοιμάσαι.

Πώς να γίνει αγάπη, αγαπημένη,
δεν ξέρω οι άλλοι πώς αγαπάν,
δεν ξέρω πώς αγαπήθηκαν άλλοτε,
εγώ σε κοιτάζω και σε ερωτεύομαι, κι έτσι ζω,
φυσικότατα ερωτευμένος.
μ’ αρέσεις κάθε βράδυ και πιο πολύ.

Πού να ‘ναι; όλο ρωτάω
αν λείψουν μια στιγμή τα ματιά σου.
Πόσο αργεί! σκέφτομαι και με πειράζει.
Αισθάνομαι φτωχός, ανόητος και θλιμμένος,
και φτάνεις εσύ κι είσαι θύελλα
που φτερούγισε μέσα απ’ τις βερικοκιές.

Γι’ αυτό αγαπώ κι όχι γι’ αυτό,
για τόσα πράγματα και τόσο λίγα,
κι έτσι πρέπει να ‘ναι ο έρωτας
μισόκλειστος και ολικός,
σημαιοστόλιστος και πενθηφορεμένος,
λουλουδιασμένος σαν τ’ αστέρια
και χωρίς μέτρο – όριο, σαν το φιλί।

Μτφ: Δανάη Στρατηγοπούλου

Αναρτήθηκε από thomas στις 2:31 μ.μ. 0 σχόλι

Έζρα Πάουντ - Οικονομικές Θεωρίες και Πόλεμος

Έζρα Πάουντ - Οικονομικές Θεωρίες και Πόλεμος

[...] Οι πόλεμοι προκαλούνται διαδοχικά εσκεμμένα, από τους μεγάλους τοκογλύφους, ώστε να δημιουργηθούν χρέη, να προκληθεί σπανιότητα αγαθών, ώστε να αποκτήσουν τους τόκους από τα χρέη αυτά, ώστε... να μπορούν αν αυξήσουν την τιμή του χρήματος (τουτέστιν, την τιμή των διαφόρων νομισματικών μονάδων, τις οποίες ελέγχουν ή κατέχουν οι ίδιοι αυτοί τοκογλύφοι). Αυτό το επιτυγχάνουν μεταβάλλοντας τις τιμές των διαφόρων νομισματικών μονάδων όταν το θεωρούν συμφέρον, αυξάνοντας και μειώνοντας τις τιμές των διαφόρων αγαθών διατροφής, αδιαφορώντας πλήρως για τις συνέπειες σε ανθρώπινες ζωές, στους συγκεντρωμένους πολιτιστικούς θησαυρούς, στην πολιτιστική κληρονομιά. [...] Έζρα Πάουντ (Η Αμερική και οι αιτίες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου) μτφ.: Ιωάννης Κωτούλας

Αυτά λοιπόν έλεγε ο Έζρα Πάουντ λίγο πριν το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στο ομότιτλο, γραμμένο στα ιταλικά, δοκίμιό του, προπαγανδίζοντας τις οικονομικές θεωρίες του φασισμού. Ο λόγος που το δημοσιεύουμε εδώ δα, δεν είναι γιατί ασπαζόμαστε αυτές τις οικονομικές θεωρίες, το αντίθετο μάλιστα, αλλά για την επικαιρότητα που παρουσιάζουν αυτές οι σκέψεις!!!

και για να μην ξεχνιόμαστε...

[...] Οι άνθρωποι δεν ξεχνούν. Δεν ξεχνούν τον θάνατο των συντρόφων τους, δεν ξεχνούν τα βασανιστήρια και τους ακρωτηριασμού, δεν ξεχνούν την αδικία δεν ξεχνούν την καταπίεση, δεν ξεχνούν την τρομοκρατία των μεγάλων δυνάμεων. Και όχι μόνο δεν ξεχνούν. Ανταποδίδουν το χτύπημα.[...] Χάρολντ Πίντερ (Πόλεμος, Αθήνα 2003) μτφ: Τάνια Παπαδοπούλου

Ας μην ξεχνάμε ότι διανύουμε με δύσκολη οικονομικά περίοδο και ότι η αντίδραση από τον λαό είναι πολύ κατώτερη των περιστάσεων, των συγκυριών και των προσδοκιών μας. Τα παραπάνω λόγια τα είπε ο βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας Χ. Πίντερ σε μια διάλεξη του για την απονομή ενός βραβείου ποίησης στο Τορίνο στις 27 Νοεμβρίου του 2002, και αναφέρεται κυρίως στους ΝΑΤΟικους βομβαρδισμούς της Σερβίας. Ας έρθουν αυτά τα λόγια λοιπόν να μας θυμίσουν το τι πρέπει να γίνει. Το ότι πρέπει να αναγνωρίζουμε, γιατί μου φαίνεται ακόμα και αυτήν την ικανότητα μας έχει αφαιρέσει η παρούσα πραγματικότητα, την αδικία και να την πολεμάμε είναι αυτονόητο. Δεν είναι όμως καθόλου αυτονόητος αυτός ο λήθαργος στον οποίο βυθιζόμαστε. Αυτός ο λήθαργος που μας αφήνει να γκρινιάζουμε για το γεγονός ότι τίποτα δεν γίνεται, αλλά ταυτόχρονα μας καταδικάζει σε μια τόσο βαριά απραξία και μοιρολατρία που η οποιαδήποτε, έστω και η ελάχιστη αντίδραση, μας φαίνεται απέλπιδη. Με αυτά δεν θέλω προς θεού να πω, ότι το σύνολο των συνανθρώπων μας είναι έτσι. Αλλά ακόμα και αυτή η εγρηγορούσα μειοψηφία που θέλει να αντιδράσει κατακερματίζεται συνεχώς σε εσωτερικές έριδες και μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις την ώρα που ο εχθρός δεν είναι πλέον προ των πυλών αλλά έχει ήδη εισβάλει στο κάστρο.

Με τρία λόγια αυτό που χρειάζεται είναι ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ... αλλά από την πραγματική... όχι από την άλλη την χιλιοειπωμένη και την χαρακτηρισμένη από διάφορες αποχρώσεις του μάυρου, του κόκκινου και του ροζ...

Και για να κλείσω ένα τραγούδι του Ναζίμ Χικμέτ

Το Τραγούδι του Δρόμου

Στον Νταγή

Στα μέτωπά τους καίγει της νιότης το διάδημα,

της κούρασης τη μάνα την πουλάμε εμείς.

Σταν χέρια μας της χαράς το μαστίγιο

τους ορίζοντες τους βάζουμε μπροστά μας.

Τα στήθια μας δυνατά, η καρδιά καθαρή,

τους ατέλειωτους δρόμους τους τελειώνουμε εμείς.

Ούτε σαράι, ούτε χαμάμι, ούτε χάνι θέμε.

Σ' όποια μεριά η μέρα τελειώνει εμείς θα κοιμηθούμε.

μτφ: Στέλιος Μαγιόπουλος

Ισκάνταρ Αμπάς - Φθινόπωρο

Ισκάνταρ Αμπάς - Φθινόπωρο

Φθινόπωρο

Δεν ήξερες πως το παρόν

είναι ένα σύννεφο μόνο

κι ύστερα δεν θα το ξαναδείς ποτέ

το βράδυ αυτό

καμία κίνηση ετούτων των

αιώνων

Μη λες

πως έχεις καιρό

είναι πιο στενή η νύχτα απ’ ό,τι

φαντάζεσαι.

Σε μια στιγμή

πέφτει η ώρα του αποχωρισμού

Άκου αυτά τα δέντρα

κάποιος ταράζει τον ύπνο

είναι το φθινόπωρο.

Μέταλλο

Όταν το λευκό ξεριζώνεις

του μεσημεριού

άσε τον πόθο να περάσει.

Τι κάνεις μ’ αυτό το μέταλλο

που σ’ ακολουθεί;

Ανάμνηση

Κανείς δεν θυμάται τη

νύχτα

δεν θυμάται τα λόγια

ή τα δάκρυα της απόγνωσης

κανείς

εκεί κάτω βρίσκονται

και είναι φθινόπωρο πάντα

εκεί κάτω βρίσκονται

της ανάμνησης ύπνος

Αιχμές νύχτας

ΙΧ

τα άνθη απολύουν τις ερινύες τους

μην αφήσεις κανέναν

να δρέψει τα πέταλα ετούτα

μην αφήσεις τα δάχτυλά σου

να τρέξουν την πλάτη μου

παρεκλίνων λόγος

άφησέ μου τα

κοίτα

τα άνθη

είναι

και

κλώνος

όπου κατοικούν οι μέρες

μια στιγμή δώσε μου

να συνηθίσω

περισσότερο κι από πρωί

περισσότερο κι από ελπίδα

το φθινόπωρο

και τα άνθη

αναμνήσεις που εγκαταλείπουμε

προτού

το νερό στεγνώσει

XVI

Πώς ένα σώμα να περιγράψεις

οι

λέξεις

σβήνουν

το μυστικό τριαντάφυλλο

εξορία

επινοημένη από άνδρα

χαμένο

ανάμεσα σε μάρμαρο και σε γρανίτη

μάρμαρο

είναι και το λευκό

που το σώμα περιβάλλει

Πώς ένα σώμα να περιγράψεις

οι λέξεις

σβήνουν

μακρυά

πάνω σ’ αυτή την ήβη

XXIV

σαν τη λήθη

η ηφαιστειακή σου πέτρα

σαν τη νύχτα

η ανασηκωμένη σου κνήμη

σαν τον άνεμο

ακούμε τη ζωή να περνά

από το ένα αστέρι στο άλλο

η αυγή δραπετεύει

σε απόμακρες όχθες

από το ένα ρίγος στο άλλο

γεννιέται ένας κόσμος

για τί λοιπόν αυτή

η σιωπή

XXVII

Αιχμή νύχτας

σε μια γωνιά του δωματίου

αιχμή νύχτας

για να μ΄ αφήσει να μαζέψω

ό,τι απομένει από μια ζωή

αιχμή νύχτας

μη λες στο πουλί αυτό

να έρθει

τα χόρτα φυλούν

τη μακρινή μας χώρα

εμείς μεγαλώσαμε

μες στο σκοτάδι

εδώ του κόσμου το φως

Μτφ: Μπουμπουλίνα Νικάκη

Ο Ισκάνταρ Αμπάς γεννήθηκε στην Βηρυτό το 1963 από χριστιανική οικογένεια. Είναι ποιητής, κριτικός ξένης λογοτεχνίας στην λιβανέζικη εφημερίδα Assasfir και μεταφραστής των Tabucchi, Conrad, Paz, Char, Ponge και καθηγητής φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Βηρυτού. Ως κριτικός έχει ασχοληθεί ανάμεσα σε άλλους με τον Καβάφη, τον Ρίτσο, τον Νάνο Βαλαωρίτη, τον Καρούζο, τον Μαυρουδή, τον Ισμαήλ Κανταρέ και τον Μίλαν Κούντερα.

Έχει γράψει πεζά, δοκίμια κριτικές και ποιητικές συλλογές μερικές από τις οποίες είναι : Πορτραίτο μεταλλικού Άνδρα, Μισό Μήλο, ή Αιχμές Νύχτας. Η ποίησή του έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες όπως: γαλλικά, αγγλικά, φιλανδικά, ιταλικά, ισπανικά, κουρδικά, πορτογαλικά, τουρκικά, κινέζικα, ισπανικά.

Αλ Μάζαρικ - τελευταία ξύπνησα μέσα στη νύχτα

Αλ Μάζαρικ - τελευταία ξύπνησα μέσα στη νύχτα

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΞΥΠΝΗΣΑ ΜΕΣ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ

μ' έπιασε στον ύπνο μου φαγούρα

στο στήθος και στην κοιλιά μου

γέμισα κοκκινίλες απ' το ξύσιμο

είχα μείνει για καιρό μόνος

συμβαίνει καμιά φορά

που δεν ξέρω πια τι να κάνω τα χέρια μου

τα ρουθούνια της μύτης μου τα' χω ξεχειλώσει

από τα δάχτυλα που χώνω μέσα

οι αιμορροΐδες μου, μέρα τη μέρα χειροτερεύουν

κάτι οφείλω να κάνω

μου φαίνεται ότι πρέπει ν' αρχίσω να βγαίνω

όμως πρόσεξε,

όλοι αυτοί που ξέρω

δεν αντέχουν ο ένας τον άλλο

κάθονται όλη μέρα κει δα, καπνίζουν & τα κοπανάνε

μιλάνε αδιάκοπα

αδιάφορο για τι

ένας γνωστός μου, μόλις κάποιος πάει σπίτι του

βάζει την τηλεόραση

κι η γυναίκα του έχει ανάλογα τον επισκέπτη τα απαραίτητα νανουρίσματα

& ουίσκι για την τηλεόραση

υπάρχουν ακόμη οι μορφωμένοι λογοτεχνικά

αμολάνε τη μια αρλούμπα μετά την άλλη

κάθε στιγμή μπορώ

ν' ακούσω σεμινάρια τέχνης

όλοι τους τα ξέρουν όλα

και το μόνο που

δεν ξέρουν είναι πώς

θα τα βρει ο ένας με τον άλλο

& έτσι αναγκάζονται

να κλείνονται σπίτι

και να ξύνονται μόνοι τους

ή όταν βγαίνουν έξω βάζουν κάποιον άλλο να τους ξύνει.

μτφ: ΤΕΟΣ ΡΟΜΒΟΣ

Αλ Μάζαρικ, γεννημένος το 1943. Παιδί εργατών, παπαδάκι στην εκκλησία, κολλέγιο,

αμερικάνικος στρατός, Κορέα, μπάρμαν, φτιάχνει πακέτα, εργάζεται με παιδιά,

κοινωνικός λειτουργός, θυρωρός της νύχτας, ζει στο Σαν Φραντζίσκο.

"Τα περισσότερα γραπτά του Μάζαρικ -παρόλο που μερικά από τα ποιήματα της

Κορέας, που'ναι γραμμένα για κάποιες πουτάνες, είναι ερωτικά ποιήματα- μου

φαίνονται σαν φωτογραφίες τραβηγμένες στην κόλαση. Μια κόλαση σχεδόν

αξιαγάπητη, αλλά πάντοτε μια γήινη κόλαση. Για κοίτα, λέει, έτσι είναι τα πράγματα,

πάρε δω και διάβασε. Πιστεύω ότι ο Μάζαρικ θα τη βγάλει καθαρή. Έχει στυλ, αλλά

αυτό δεν νομίζω να τον περιορίσει. Το ελπίζω. Πιστεύω ότι θα προχωρήσει, θα πάει

πάρα πέρα, το στυλ του θα αλλάξει ανεπαίσθητα, οι φωτογραφίες του θ' αλλάξουν

έτσι όπως αλλάζει κι η ζωή του ... Είχε πολύ καιρό να εμφανιστεί ένας τόσο ρωμαλέος,

τόσο αφηγηματικός ποιητής. Κι αυτό είναι κέρδος για όλους μας."

Τσαρλς Μπουκόφσκι

από το ελεύθερο βιβλίο του Τέο Ρόμβου Ανθολόγιο των κακών Αμερικάνων

T.S. Eliot - Η Έρημη Χώρα

T.S. Eliot - Η Έρημη Χώρα

O T.S. Eliot διαβάζει την "Ταφή του Νεκρού" από την έρημη χώρα

A. Η ΤΑΦΗ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ

Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας

Μες απ’ την πεθαμένη γη τις πασχαλιές, σμίγοντας

Θύμηση κι επιθυμία, ταράζοντας

Με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές.

Ο χειμώνας μας ζέσταινε, σκεπάζοντας

Τη γη με το χιόνι της λησμονιάς, θρέφοντας

Λίγη ζωή μ’ απόξερους βολβούς.

Το καλοκαίρι μας ξάφνισε καθώς ήρθε πάνω απ’ το Σταρνμπέργκερζε

Με μια μπόρα· σταματήσαμε στις κολόνες,

Και προχωρήσαμε στη λιακάδα, ως το Χόφγκαρτεν,

Κι ήπιαμε καφέ, και κουβεντιάσαμε καμιάν ώρα.

Bin gar keine Russin, stamm’ aus Litauen, echt deutsch.

Και σαν ήμασταν παιδιά, μέναμε στου αρχιδούκα,

Του ξαδέρφου μου, με πήρε με το έλκηθρο,

Και τρόμαξα. Κι έλεγε, Μαρία,

Μαρία, κρατήσου δυνατά. Και πήραμε τhν κατηφόρα.

Εκεί νιώθεις ελευθερία, στa βουνά.

Διαβάζω, σχεδόν όλη νύχτα, και πηγαίνω το χειμώνα στο νότο.

Ποιες ρίζες απλώνονται γρυπές, ποιοι κλώνοι δυναμώνουν

Μέσα στα πέτρινα τούτα σαρίδια; Γιε του ανθρώπου,

Να πεις ή να μαντέψεις, δεν μπορείς, γιατί γνωρίζεις μόνο

Μια στοίβα σπασμένες εικόνες, όπου χτυπάει ο ήλιός,

Και δε σου δίνει σκέπη το πεθαμένο δέντρο, κι ο γρύλος ανακούφιση,

Κι η στεγνή πέτρα ήχο νερού. Μόνο

Έχει σκιά στον κόκκινο τούτο βράχο,

(Έλα κάτω απ’ τον ίσκιο του κόκκινου βράχου),

Και θα σου δείξω κάτι διαφορετικό

Κι από τον ίσκιο σου το πρωί που δρασκελάει ξοπίσω σου

Κι από τον ίσκιο σου το βράδυ που ορθώνεται να σ’ ανταμώσει

Μέσα σε μια φούχτα σκόνη θα σου δείξω το φόβο.

Frisch weht der Wind

Der Heimat zu,

Mein Irisch KindWo weilest du?

«Μου χάρισες γυάκινθους πρώτη φορά πριν ένα χρόνο·

Μ’ έλεγαν h γυακίνθινη κοπέλα».

—Όμως όταν γυρίσαμε απ’ τον κήπο των Γυακίνθων,

Ήταν αργά, γεμάτη η αγκάλη σου, και τα μαλλιά σου υγρά, δεν μπορούσα

Να μιλήσω, θολώσανε τα μάτια μου, δεν ήμουν

Ζωντανός μήτε πεθαμένος, και δεν ήξερα τίποτε,

Κοιτάζοντας στην καρδιά του φωτός, τη σιωπή.

Oed’und leer das Meer.

Η κυρία Σόζοστρις, διάσημη χαρτομάντισσα,

Ήταν πολύ κρυολογημένη, μολαταύτα

Λένε πως είναι η πιο σοφή γυναίκα της Ευρώπης,

Με μια διαβολεμένη τράπουλα. Εδώ, είπε,

Είν’ το χαρτί σας, ο πνιγμένος Φοίνικας Θαλασσινός,

(Να, τα μαργαριτάρια, τα μάτια του. Κοιτάχτε!)

Εδώ ’ναι η Μπελλαντόνα, η Δέσποινα των Βράχων,

Η δέσποινα των καταστάσεων.

Εδώ ’ναι ο άνθρωπος με τα τρία μπαστούνια, κι εδώ ο Τροχός,

Κι εδώ ο μονόφθαλμος έμπορας, και τούτο το χαρτί,

Τα’ αδειανό, κάτι που σηκώνει στον ώμο,

Που ’ναι απαγορεμένο να το δω. Δε βρίσκω

Τον Κρεμασμένο. Να φοβάστε τον πνιγμό.

Βλέπω πλήθος λαό, να περπατά ένα γύρο.

Ευκαριστώ. Α δείτε την αγαπητή μου Κυρίαν Ισοψάλτου,

Πείτε της πως θα φέρνω τ’ ωροσκόπιο μοναχή μου: Πρέπει να φυλαγόμαστε πολύ στον καιρό μας.

Ανύπαρχτη Πολιτεία,

Μέσα στην καστανή καταχνιά μιας χειμωνιάτικης αυγής,

Χύνουνταν στο Γιοφύρι της Λόντρας ένα πλήθος, τόσοι πολλοί,

Δεν το ’χα σκεφτεί πως ο θάνατος είχε ξεκάνει τόσους πολλούς.

Μικροί και σπάνιοι στεναγμοί αναδινόντουσαν,

Και κάρφωνε ο καθένας μπρος στα πόδια του τα μάτια.

Χύνουνταν πέρα στο ύψωμα και κάτω στο Κίνγκ Ουίλλιαμ Στρήτ,

Εκεί που η Παναγία Γούλνοθ μέτραε τις ώρες

Με ήχο νεκρό στο στερνό χτύπημα των εννιά.

Εκεί είδα έναν που γνώριζα, και τον σταμάτησα, φωνάζοντας: «Στέτσον!

Συ που ήσουνα μαζί μου στις Μύλες με τα καράβια !

Κείνο το λείψανο που φύτεψες στον κήπο σου τον άλλο χρόνο,

Άρχισε να βλασταίνει; Πες μου, θ’ ανθίσει εφέτο;

Ή μήπως η ξαφνική παγωνιά πείραξε τη βραγιά του;

Ω κράτα μακριά το Σκυλί τον αγαπάει. τον άνθρωπο,

Τι με τα νύχια του θα το ξεχώσει πάλι !

Συ ! hypocrite lecteur ! – mon semblable, - mon frère ! »

μτφ.: Γιώργος Σεφέρης

Lawrence Ferlinghetti - ένα ποίημα της αγάπης

Lawrence Ferlinghetti - ένα ποίημα της αγάπης

έλα γύρε κοντά μου και γίνε η αγάπη μου

Έλα γύρε κοντά μου και γίνε η αγάπη μου
Αγάπη γύρε κοντά μου
Ξάπλωσε κοντά μου
Κάτω απ’ το κυπαρισσόδεντρο
Στο γλυκό χόρτο
‘Κει που ο άνεμος γέρνει
‘Κει που ο άνεμος πεθαίνει
Καθώς η νύχτα περνά
Έλα γύρε κοντά μου
Όλη την νύχτα κοντά μου
Και χόρτασε να με φιλάς
Και χόρτασε να κάνεις έρωτα
Και άσε τους δυο εαυτούς μας να μιλούν
Όλη τη νύχτα κάτω απ’ το κυπαρισσόδεντρο
Χωρίς να κάνουν έρωτα.

μετφ: θωμάς α παπαστεργίου

Αναρτήθηκε από thomas στις 3:48 μ.μ.

Χόρχε Λουίς Μπόρχες

Χόρχε Λουίς Μπόρχες

Everness

Μονάχα ένα πράγμα δεν υπάρχει: η λησμονιά.
Ο Θεός που περισώζει το μέταλλο, σώζει και τη σκουριά
κι εναποθέτει στην προφητική του μνήμη
τα περασμένα μαζί και τα μελλούμενα φεγγάρια.

Τα πάντα έχουν κιόλας γίνει. Οι μυριάδες αντανακλάσεις
που σκόρπισε ανάμεσα στη χαραυγή και στο σούρουπο
το πρόσωπό σου πάνω στους καθρέφτες
καθώς κι αυτές που ακόμα μέλλει ν' αφήσει.

Κι όλα αυτά είναι μέρος του πολύμορφου κρυστάλλου
τούτης της μνήμης - του σύμπαντος,
δεν έχουν τέλος οι πολυδαίδαλοι διάδρομοι

κι οι πόρτες κλείνουν μόλις τις περάσεις,
μονάχα από την άλλη μεριά του δειλινού

θ' αντικρίσεις τα Αρχέτυπα και τις Λάμψεις.

μτφ:Δημήτρης Καλοκύρης

Το ερωτηματολόγιο του Προύστ.

Το ερωτηματολόγιο του Προύστ.

Το ερωτηματολόγιο του Προύστ.

Πότε και πού υπήρξατε ευτυχισμένος; 

Κάθε φορά που οι σκέψεις, οι λέξεις και οι πράξεις μου ήταν σε αρμονία.

Πώς φαντάζεστε την τέλεια ευτυχία;

Θα μπορούσα να σκεφτώ διάφορες παραλλαγές της ευτυχίας όπως, μεσημέρι σε μια αιώρα δίπλα από τη θάλασσα με μια μαργαρίτα, γέλια παιχνίδια και ήλιος, ζεστός καφές κάτω από τα πυκνά γκρι σύννεφα ακούγοντας τη θυμωμένη θάλασσα, τη δροσιά ενός γέρου πλάτανου, μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, μια επαφή.

Τι ή ποιος είναι η μεγαλύτερη αγάπη της ζωής σας;

είναι η κάθε μορφή δημιουργίας που προκύπτει μέσα από την επαφή.

Ποιο ταλέντο θα θέλατε να είχατε;

θα ήθελα να είχα ωραία φωνή, να τραγουδώ στη παρέα...

Αν μπορούσατε να αλλάξετε ένα πράγμα στον εαυτό σας,
ποιο θα ήταν αυτό;
να διώξω τις ανασφάλειες, αποκτώντας μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

Αν μπορούσατε να αλλάξετε ένα πράγμα στην οικογένειάς σας, 

ποιο θα ήταν αυτό; 

θα ήθελα να τους ελαφρύνω από το βάρος των περασμένων.

Ποιο θεωρείτε το μεγαλύτερο επίτευγμά σας;

η δύναμη να μπορώ να συνεχίζω όταν όλα πηγαίνουν κόντρα.

Πού θα θέλατε να ζείτε;
το τρίπτυχο ποτάμι, θάλασσα, πλατάνι με ολοκληρώνει και με ξεπερνά.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας;

η απώλεια.

Τι αντιπαθείτε περισσότερο;
το ψέμα, το δήθεν και τη μιζέρια.

Ποιο χαρακτηριστικό σας αντιπαθείτε περισσότερο;
τις άμυνες και τις ανασφάλειες μου..

Τι αντιπαθείτε περισσότερο στους άλλους;
την αχαριστία, τον εγωισμό και την αγένεια.

Τι θεωρείτε ως τη μεγαλύτερή σας σπατάλη;

την ανάγκη για συνεχής αποδοχή από τους άλλους.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας ταξίδι;

στη θάλασσα μέσα μου, σου, του, της...

Ποια θεωρείτε την πιο υπερτιμημένη αρετή;

την ελπίδα, μερικές φορές είναι σαν να ρίχνει εμπρός μας ένα ανόητο πέπλο αισιοδοξίας, κρύβοντας τη πραγματική διάσταση της όποιας κατάστασης, επηρεάζοντας τις αντιδράσεις μας, κάνοντας μας να ζούμε σε αυτό που ουτοπικά φανταζόμαστε.

Σε ποιες περιστάσεις ψεύδεστε;

όταν νιώθω ότι η αλήθεια θα δημιουργήσει ρήξη που μπορεί να φέρει απώλεια.

Τι δεν σας αρέσει στην εμφάνισή σας;

το μεγάλο νούμερο παπουτσιού.

Ποιόν άνθρωπο απεχθάνεστε;
ας πούμε εκείνους που αφήνονται στη μιζέρια και τη μοιρολατρία και αφήνουν τη ζωή τους να περνάει νιώθοντας αδύναμοι να κάνουν οποιαδήποτε αλλαγή.

Ποια λέξη ή φράση χρησιμοποιείτε κατά κόρον;
άντε πάμε;

Ποιο πράγμα θεωρείτε ότι σας χαρακτηρίζει;
η ευθύτητα και η ειλικρίνεια μου.

Για ποιο πράγμα έχετε μετανιώσει;

για τον χαμένο χρόνο.

Ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;

να ανακαλύπτω.

Ποιοι είναι οι ήρωες σας στην πραγματική ζωή;
εκείνοι που ότι και να γίνει συνεχίζουν.

Πώς θα θέλατε να πεθάνετε;
κάνοντας ελεύθερη πτώση από ένα πανύψηλο βουνό.

Αν πεθαίνατε και επιστρέφατε στη ζωή, ποιόν άνθρωπο ή πράγμα θα θέλατε να ενσαρκώσετε;
θα ήθελα να είχα τη φωνή και το μυαλό της bjork.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας απόφθεγμα;

"Να είσαι επίμονος. Με το χρόνο η αντίσταση γύρω σου θα φθίνει και θα μικρύνει. Βρες τι αληθινά σου αρέσει να κάνεις. Τότε θα βρεις το εσωτερικό κίνητρο για να συνεχίζεις.“
Μαχάτμα Γκάντι

Αναρτήθηκε από Maria Pirgianaki στις 12:18 π.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια:

Τι κι αν είσαι

Τι κι αν είσαι

καράβι αν δεν φουσκών' η θάλασσα πουλί αν δεν φυσάει αέρας λουλούδι αν οι μέλισσες πεθάναν πληγή αν το νερό τελείωσε βιβλίο αν όλοι είναι τυφλοί φιλί αν δεν μελώνει στόμα αν είσαι δάκρυ δίχως μάτια καρδιά αν τραγουδάς χωρίς σκοπό σώμα όπου η ζωή μελαγχολεί νησί σε πέλαγος που πλοίο δεν γνωρίζει
 

 

 

 

 

 

Μα να που επιμένω στο ό,τι κι αν είμαι στο ό,τι υπάρχει κι εγώ δεν το βλέπω
Άννυ Κουτροκόη από τη συλλογή Ώχρα υπόκοσμη, 2013