Τὸ παραμύθι ἑνὸς ραγισμένου ἔρωτα

Τὸ παραμύθι ἑνὸς ραγισμένου ἔρωτα

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,

ἦταν ἕνα γραμμόφωνο.

Ἕνα ὁλομόναχο γραμμόφωνο.

Μὰ μπορεῖ καὶ νὰ μὴν ἤτανε γραμμόφωνο

καὶ νά ῾ταν μόνο ἕνα τραγούδι,

ποὺ ζητοῦσε ἕνα γραμμόφωνο,

γιὰ νὰ πεῖ τὸ καημό του.

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,

ἦταν ἕνας Ερωτας.

Ἕνας ὁλομόναχος Ἔρωτας

ποὺ γύριζε μὲ μία πλάκα στὴ μασχάλη,

γιὰ νὰ βρεῖ ἕνα γραμμόφωνο

γιὰ νὰ πει τὸ καημό του.

«Ἔρωτα μὴ σὲ πλάνεψαν

ἄλλων ματιῶν μεθύσια

καὶ μέσ᾿ τὰ κυπαρίσια

περνᾷς μὲ μι᾿ ἄλλη νιά;

Ἔρωτ᾿ ἀδικοθάνατε,

Ἔρωτα χρυσομάλλη,

ἂν σ᾿ εἶδαν μὲ μιὰν ἄλλη,

ἦταν ἡ Λησμονιά».

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,

δὲν ἦταν ἕνας ἔρωτας,

δὲν ἦταν ἕνας πόνος.

Ἦταν μισὸς ἔρωτας -μισὸς πόνος-

καὶ μιὰ μισὴ πλάκα,

πού ῾λεγε τὸ μισό της σκοπό:

«Ἔρωτα μὴ σὲ... Ἔρωτα μὴ σὲ...

ἔρωτα μισέ... ἔρωτα μισέ...»

Θέ μου!

Μὰ δὲ βρίσκεται ἕνα χέρι!

Ἕνα πονετικὸ χέρι,

γιὰ ν᾿ ἀνασηκώσει τὴ βελόνα

καὶ ν᾿ ἀκουστεῖ ξανά,

ὁλόκληρος ὁ Ἔρωτας,

ὁλόκληρο τὸ τραγούδι:

«Ἔρωτα μὴ σὲ σκότωσαν

τὰ μαγεμένα βέλη;

Ἔρωτα Μακιαβέλλι.

Τὰ μάτια ποὺ σὲ λάβωσαν,

μὲ δάκρυα πικραμένα,

καρφιά ῾ταν πυρωμένα

καὶ μπήχτηκαν βαθιά».

(ἀπὸ τὴν συλλογή: «Κάτω Ἀπὸ Τὰ Κάστρα Τῆς Ἐλπίδας»)

Η δεύτερη μεταμόρφωση (Σ. Βαβούρης)

Η δεύτερη μεταμόρφωση (Σ. Βαβούρης)

Το μονοπάτι που έλπιζες να μην το λησμονήσεις.

Την Αγάπη δεν την λένε Θάνατο.

(Μάθε πιο καλά τη γλώσσα των Ανθρώπων)

Αγάπη να την ονομάζεις.

Αγάπη να τηνε ζητάς

τον Θάνατο τον λένε Θάνατο.

Φόρεσε μόνο πράσινα ξανά

και σβήσε τα κεριά 

και μην εκπλήττεσαι,

που αλλάζω φως και χρώματα

σαν φαντασμαγορικό βεγγαλικό,

και μη νομίζεις λιμασμένα τα όνειρά μου.

Μη λησμονάς το φλογισμένο μονοπάτι

και το φλεγόμενο ταπέτο του.

Ό,τι μας καίει δε μας πεθαίνει

όχι, πώς να σου το πω;

Την Αγάπη δεν την λένε Θάνατο

την Αγάπη τήνε λένε Αγάπη.

Έτσι θα το βρεις παντού.

Ο δρόμος της

δε βγάζει όπως νομίζαμε στην άβυσσο.

Αγάπη μου

τελειώνοντας στο γράφω πάλι:

Το μονοπάτι που έλπιζες

να μην το λησμονήσεις.

Έχει σημασία να (μπορείς να) αγαπάς...

Έχει σημασία να (μπορείς να) αγαπάς...

Υπάρχουν φορές που η σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων βασίζεται στην αμοιβαία αγάπη. Στην ανιδιοτελή και αμοιβαία αγάπη. Γιατί η αγάπη και ελεύθερη πρέπει να είναι, και ανιδιοτελής και φυσικά αμοιβαία για να μπορέσει να ζήσει, να αναπνεύσει. Όταν η ενέργεια της αγάπης πέφτει στο κενό, μη μπορώντας να βρει αντίκρισμα σε κάποιον αγαπημένο, τις περισσότερες φορές αποκόπτεται από το οξυγόνο της και πεθαίνει. Για να τα καταφέρει και να μπορέσει να ζήσει μέσα μας κάτω απ'αυτή την "άρρωστη" κατάσταση, πρέπει να είναι εξαιρετικά ανιδιοτελής. Το γεγονός και μόνο όμως αυτό θέτει την λειτουργία της αγάπης στα όρια της και μπορεί μεν να καταφέρει να ζήσει, αλλά θα είναι πάντα μονοδιάστατη και χωρίς αντίκρισμα, πράγμα που σημαίνει πως μόνο την όψη αγάπης θα έχει αυτή η κατάσταση. Θα είναι απλά κάτι που συνεχίζει να ζει σε πείσμα της έκλειψης των αιτιών που το γέννησαν.

Η αγάπη χρειάζεται την Ελευθερία. Ελευθερία σημαίνει να μην υπάρχουν δεσμά. Και τα δεσμά της ανάγκης είναι αυτά που στερούν την ελευθερία από την αγάπη. Δεν μπορεί να είναι αληθινή μια αγάπη που γεννάται από την ανάγκη μας να αγαπήσουμε ή να αγαπηθούμε, ούτε μπορεί να επιβιώσει αν υπάρχει μόνο και μόνο για να ικανοποιεί ανάγκες. Η αγάπη δεν είναι για να ικανοποιεί ανάγκες και επιτελεί ένα είδος ιεροσυλίας όποιος την υποβιβάζει στο επίπεδο της κάλυψης αναγκών. Σε ανάλογη περίπτωση, ούτε τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά της μπορεί να διεκδικήσει. Υπάρχουν άρα προϋποθέσεις για την αγάπη; Και ναι και όχι. Γιατί πολύ απλά με την αγάπη ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις. Ακόμα κι αν κάποιος νοιώθει ανίκανος να αγαπήσει κάτι, κάποιον, ή απλά να αγαπήσει, πάλι μπορεί να βρει τον τρόπο της να μπει στην καρδιά του και να του την ζεστάνει. 

Έχει σημασία λοιπόν να μπορείς να αγαπάς, για μπείς στο στίβο της αγάπης. Δεν τρέχουν όλοι όμως με τον ίδιο τρόπο και ούτε με τον ίδιο ρυθμό. Έτσι, δεν αγαπάνε και όλοι με τον ίδιο τρόπο, ούτε με την ίδια ένταση, ούτε εξελίσσονται τα συναισθήματα με την ίδια ταχύτητα όπως σε κάποιους άλλους. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει παρεξηγήσεις. Αγάπη δεν είναι μόνο ο δικός σου τρόπος να αγαπάς. Η Αγάπη είναι Αγάπη. Το πως κατανοείς την έννοια αυτή και πως βρίσκει εφαρμογή στη ζωή σου είναι δικό σου θέμα. Καθήκον μας είναι να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τον τρόπο που ο απέναντί μας αγαπάει και -αν είμαστε διατεθειμένοι να το κάνουμε- να συγκλίνουμε προς μία κοινή αντίληψη περί Αγάπης.

Η Αγάπη δεν απαιτεί θυσίες. Οι θυσίες απαιτούν αγάπη. Έχεις θυσιάσει ήδη ολόκληρο τον εαυτό σου, τον έχεις ρίξει στη μάχη της Αγάπης, άρα για ποιά μεγαλύτερη θυσία μιλάμε; 

Η Αγάπη είναι ανιδιοτελής. Πώς θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο; Δεν εφήυρε κάποιος την αγάπη για να την χρησιμοποιεί προκειμένου να επιτύχει διάφορους σκοπούς. Η Αγάπη υπάρχει μέσα σου. Αρκεί να την ανακαλύψεις. Τότε είναι που θα σε κατακλύσει και θα καταλύσει κάθε σου άμυνα. Λέμε συχνά: "Πώς να ζήσει η αγάπη μας όταν είσαι μακρυά;". Κι όμως η αγάπη δεν μετριέται με τα ανθρώπινα μέτρα, δεν ορίζεται στο πεδίο των ανθρώπινων μετρήσεων ούτε της απόστασης, ούτε του χρόνου. Δεν είναι προϋπόθεση η φυσική παρουσία ενός προσώπου για την ύπαρξη της Αγάπης. Δεν έχει εγώ. Δεν έχει εσύ. Έχει την ένωσή μας, το εμείς. Ένα ταξίδι από το εγώ της μοναξιάς προς το εμείς της Αγάπης, που περιέχει και τους δύο σε ένα.

"Σε αγαπώ και σε απαλλάσσω από την ανάγκη μου να σε βλέπω, να σε αισθάνομαι. Σε αγαπώ και δε σε έχω ανάγκη. Μπορώ και σε αγαπώ ακριβώς επειδή δεν σε έχω ανάγκη."

Η Αγάπη λοιπόν, απαιτεί δύναμη και είναι ευθύνη.

(Δ.Κ)

Η Αγάπη που ζούσε σε δυό μάτια...

Η Αγάπη που ζούσε σε δυό μάτια...

Νοσταλγία, τι παράξενο συναίσθημα! Νόστος... Αλλά και άλγος… Γλυκός πόνος που αναδύεται από τα βάθη της καρδιάς και του νου για να έρθει να ημερέψει την αγριάδα της όψης και να απαλύνει τις χαραμάδες που άφησε ο χρόνος στην καρδιά σου. Πετάς και αφήνεσαι να πετάς σ’αυτή τη ξέφρενη πορεία προς τα πίσω που τόσο απολαμβάνει η ψυχή σου. Το αγαπημένο της ταξίδι. Προς τα πίσω. Πιο κοντά στην αρχή, στην γέννηση. Άραγε να είναι αυτή καθαυτή η γέννηση η πιο δυνατή εμπειρία του ανθρώπου, όταν βίαια αναγκάζεται να βγεί από τη φωλιά του, από τη ζεστασιά και την ασφάλεια της μήτρας που τον κυοφόρησε, για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής,να γίνει δρομέας και μαχητής στο πεδίο μάχης της ζωής; Είναι σίγουρα αυτές οι εμπειρίες που ζεις σαν παιδί οι πιο καθαρές, οι πιο αγνές, ότι πιο πολύτιμο έχεις να θυμάσαι από το ξεκίνημα της ζωής που μετέπειτα σου έφερε μπροστά σου ένα σωρό εμπόδια. Αθωότητα, Αγνότητα, Αμόλυντο.

Τι νοσταλγείς περισσότερο; Έχει ενδιαφέρον να μπορείς να καταλάβεις τι είναι αυτό που νοσταλγείς περισσότερο. Γιατί πρέπει να έχει εξέχουσα θέση στην πορεία της καρδιάς σου, να κατέχει σημαντικό τμήμα των μέχρι τώρα εμπειριών σου και να επηρρεάζει ίσως ακόμα και τώρα που μεγάλωσες τον συναισθηματικό σου κόσμο. Είναι η παιδική αγνότητα; Είναι η εφηβική τρέλα; Είναι ο έρωτας;

Πώς να νοσταλγήσεις τον έρωτα όμως; Άλγος θα πει γλυκός και απαλός πόνος. Ο έρωτας είναι συνυφασμένος με τα αγκάθια, άλλο που τα πατάμε με τη θέλησή μας. Αυτό κάνουμε. Τόσο μας μαγεύει ο προορισμός, δυο μάτια που το βάθος τους σε ζαλίζει, που είμαστε διατεθειμένοι και τα αγκάθια να πατήσουμε για να τον φτάσουμε. Αλλά τι γίνεται όταν ο πόνος γίνει ανυπόφορα σκληρός, ή το ταξίδι πολύ μακρύ; Κουραζόμαστε, εξουθενωνόμαστε, συνειδητοποιούμε πως πατάμε πάνω σε αγκάθια και απομακρυνόμαστε κακήν κακώς. Δε φταίει ο έρωτας. Εμείς φταίμε. Που δε σταθήκαμε στο ύψος μας. Που δεν συνεχίσαμε να πατάμε τα αγκάθια. Γιατί πέρα από τον έρωτα, κρύβεται η αγάπη. Σιωπηλή, ντροπαλή και κρυμμένη όχι σαν τον έρωτα, πολύχρωμος, φανταχτερός, ζωηρός. Ο έρωτας σε μαγεύει, σε ζαλίζει, η αγάπη είναι όμως κάτι πολύ διαφορετικό, είναι ο προορισμός σου.

Αυτή την αγάπη νοσταλγείς. Την αγάπη που κυρίεψε μια για πάντα την καρδιά σου και για λίγο είδες να καθρεφτίζεται σε δυο μάτια που τα λέγανε όλα με την σπιρτάδα τους, με την γλυκύτητα και το διαπεραστικό τους ύφος. Όλα τα ωραία λένε όμως ότι κρατάνε λίγο. Πόσο όμορφο συναίσθημα είναι να βλέπεις την ίδια σου την αγάπη καθρεφτισμένη σε δυο μάτια και να λες «Αγάπη μου» και να το εννοείς κυριολεκτικά! Εδώ είναι η αγάπη μου, αυτό το πηγαίο και αρχέγονο συναίσθημα, εδώ είναι μπροστά μου, την βλέπω, δεν είναι πια συναίσθημα, μπορώ να το δώ! Παίρνει σάρκα και οστά, είναι ζωντανό πια! Σε αντίθεση με τον έρωτα όμως αυτή θα είναι για πάντα ζωντανή, αν είναι αληθινή. Δε θα σε αφήσει. Αρκεί να τη δεχτείς στην καρδιά σου, να της δώσεις το χώρο που της αρμόζει, να την δώσεις κυρίαρχο ρόλο στη ζωή σου. Γιατί αυτός της αξίζει.

Την Αγάπη νοστάλγησες και σήμερα. Αυτή που ζούσε κάποτε σε δυο μάτια…

στις 10:37 μ.μ.

Ο κύκλος της Λήθης...

Ο κύκλος της Λήθης...

Με βάρκα το όνειρο ήρθες πάλι στο λιμάνι μου,

με βάρκα ένα όνειρο σαθρό,

μια τράτα πονεμένη,

απ’του καιρού τα χτυπήματα

κι απ’της φουρτουνιασμένης θάλασσας  τ’αλάτι.

Αλάτι που καίει τις πληγές μου,

που δίνει νοστιμάδα στις αναμνήσεις,

που θα λιώσει με τα πρωτοβρόχια της Άνοιξης,

μαζί με μαύρες παλιές ελπίδες.

Θα επιστρέψουν στη μάνα γη,

στη μάνα θάλασσα του νου,

για να χαράξουν πάλι τον κύκλο που τους μέλλει,

Τον κύκλο της Λήθης…
(Δ.Κ)

Φαντάσματα εαυτών...

Φαντάσματα εαυτών...

Σέρνει την σκουριασμένη αλυσίδα του,

Την χρόνια δεμένη στα πληγωμένα του πόδια,

Ένα φάντασμα φυλακισμένο,

Ένα χαμογελαστό φάντασμα,

Που ουρλιάζει τη μοναξιά του,

Παραδόξως θα δακρύσει,
Μόνο του...

Γλιστράει ανάμεσα στους ανθρώπους,

Και  μέσα τους.

Γλιστράει από μια κόγχη στις καρδιές τους,

Και την πλυμμηρίζει με σκληρή αγωνία αγάπης.

Έρωτας.

Διορθώνει αρχαίες αδικίες, εκδικείται.

Αντανακλάσεις που το σκορπάν σαν καπνό.

Αγωνία.

Μα ώσπου να θαμπώσει το γυαλί,

Από χνώτα αγάπης,

θα έχει φύγει μακριά.

Πάντα ένας καθρέφτης να μένει πίσω

Πικρός φόβος φαντασμάτων,

Που αγνοούν οτι ανήκουν,

Σε κάτι χαμένους εαυτούς…

(Δ.Κ.)

"Τα ραντεβού με τη Σιμόνη" - Μάρω Βαμβουνάκη, Αποσπάσματα

"Τα ραντεβού με τη Σιμόνη" - Μάρω Βαμβουνάκη, Αποσπάσματα

«Αν και ελάχιστα έχει ζήσει μόνη, η μοναξιά την μαγνητίζει όπως άλλους ο έρωτας. Σαν κάτι μυστικά σπουδαίο να βρίσκεται κρυμμένο στη μελλοντική μοναξιά της. Δεν ξέρει πώς να το πει(…)»

«Δεν ξέρει πώς να ορίσει την ελευθερία. Ίσως το να γλιτώνεις από τις ανάγκες σου, αυτό να είναι η ελευθερία.»

«Αν κάτι μας σαγηνεύει είναι η δύναμη, ή κάποιου είδους δύναμη, σε άντρες και γυναίκες. Κι ο έρωτας έχει στη μέση του τη ρίζα ρω. Τη ρίζα της ρώμης, της ευρωστίας. Τι άλλο είναι ο έρωτας;»

«Εκείνη όταν αγαπούσε, αγαπούσε σαν πυρκαγιά που δεν μένει εκεί που άναψε για πολύ. Όταν κατακάψει αυτό που ξεκίνησε, πάει αλλού για να συνεχίσει να καίει.»

«Ξαναβλέπει τον εαυτό της εκεί απέναντί τους, να κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια, να τους ακούει, να τους κοιτά. Όχι με τύψεις μόνο, όχι με οίκτο μόνο, αλλά και με κάτι σαν ζήλεια. Ζήλεια που εκείνοι είναι ικανοί να αισθάνονται αυτό που η ίδια δεν καταφέρνει. Μιαν αγάπη με μνήμη, με τίμημα, με όρκους που τηρούνται. Μιαν αγάπη με διάρκεια, αγάπη σταθερή.»

«Δεν ανανεώνεται τίποτα στη ζωή της Σιμόνης γιατί το σενάριο είναι το ίδιο πάντοτε, και τα πρόσωπα που στη σκηνή εμφανίζονται, έρχονται για να πάρουν ένα ρόλο παλιό, μπαγιάτικο ρόλο. Η παραφορά! Η ένταση στα συναισθήματα όπως τα δυνατά μπαχαρικά και τα καρυκεύματα για να αισθανθεί κάτι ο συναχωμένος που έχει χάσει τη γεύση του.»

«-Εσείς; τη ρώτησα. Νοιώθατε ανάλογα αισθήματα παραφοράς για εκείνον τότε;

-Όχι ακριβώς. Εγώ αισθανόμουνα αλλιώς. Σα να χανόμουνα και να υπήρχα. Σα ζάχαρη που ευτυχισμένη έλιωνα στη ζεστή θερμή του λίμνη. Ήταν υπέροχο γιατί ήμουν σίγουρη. Όμως δεν ένοιωθα σαν τον Στέφανο. Δεν ήταν αυτός ο ρόλος μου.

-Ο ρόλος σας; Για ποιόν ρόλο μιλάτε;

Σταμάτησε. Δεν ήξερε να μου πει. Απόρησε ειλικρινά πως της ήρθε μια τέτοια λέξη στα χείλη.»

«…ντρέπεται για την εγωπάθειά της. –Ποια εγωπάθεια; Να ψάχνεται διαρκώς. Να αναλύει το κάθε τι. Το παραμικρό συναίσθημα. Λες και είναι το κέντρο του κόσμου. –Είστε το κέντρο του κόσμου σας.»

«Χρειάζεται γνήσια ταπείνωση για ν’ αναζητήσεις την αυτογνωσία. Εγωισμός δεν είναι όπως συνηθίζουμε να λέμε η αγάπη στο εγώ. Αντίθετα, εγωισμός είναι το μίσος στο εγώ κι ότι το μίσος αυτό γεννά προς διαιώνισή του. Χρειάζεται λίγη αγάπη για να γυρέψεις την αλήθεια σου. Ένας κόκκος αγάπης για να τα βάλεις με την λήθη που έχεις εντός σου αποθηκεύσει.»

«-Δεν είναι ακριβώς ψέματα αυτά που λέω. Είναι κάτι πιο λεπτό, πιο διεισδυτικό, πιο ύπουλο… Είμαι εντυπωσιακά αληθοφανής και στα ίδια μου τα μάτια. Έχω ασκηθεί στις εντυπωσιακές μισές αλήθειες. … Για να τολμά, λένε, να παραδέχεται σκληρές σε βάρος της αλήθειες δεν μπορεί, είναι ένα πλάσμα ειλικρινέστατο. Η εξυπνάδα υπήρξε η παγίδα μου.»

 «…η ψυχή αναζητά τη δικαιοσύνη που στερήθηκε. Της είναι ανυπόφορο να παραιτηθεί ακόμα κι όταν είναι βέβαια πως ματαιοπονεί(…) Μια παλιά αδικία δε θεραπεύεται αδικώντας τον εαυτό σου. Έτσι συμπεριφέρονται τα φαντάσματα των παλιών δολοφονημένων που τριγυρνούν τις νύχτες στα ερείπια. Πρέπει να αγαπάμε τον εαυτό μας αν θέλουμε να ζήσουμε.»

«Οι Κινέζοι έχουν μια αρχαία παροιμία: Επειδή ο Θεός δεν μπορεί να βρίσκεται παντού, έφτιαξε τις μητέρες. Κανείς δεν το πιστεύει τόσο τυφλά αυτό όσο η παιδική ψυχή.»

«Μόνο από μιαν αγάπη παράφορη αποκτούσα υπόσταση, όταν νόμιζα πως έχανα λίγο από μια τέτοια αγάπη γκρεμιζόμουνα στο κενό μου κι ο νους μου θόλωνε από μια παράξενη ταπείνωση. Προσβολή μάλλον θέλω να πω. Όταν η δίψα σου είναι τόσο επιτακτική, όταν πεθαίνεις από δίψα, δεν κοιτάς τη μάρκα του μεταλλικού νερού, πέφτεις στη γη και γλείφεις τα λασπόνερα.»

«Οι έρωτες των νευρωτικών είναι συμβολικοί, εναλλάσσουν κοστούμια και μάσκες… δεν συνειδητοποιούν τα ψεύδη τους, εξαπατούν πρώτα τον εαυτό τους κι αυτό τους καθιστά ακόμα πιο επικίνδυνους(…)όλα τούτα τα παράδοξα τα καθοδηγεί μια άγρια ανάγκη που δεν επιτρέπει την ελευθερία της αγάπης. Δεν επιτρέπει την επιείκεια, δεν επιτρέπει να γνωρίσουν ο άλλος ποιος πραγματικά είναι.»

«Το μαρτύριο του νευρωτικού είναι το ανικανοποίητο. Οι σκιές μπορεί να εμπνέουν και να αναστατώνουν, μόλις τις πλησιάσει χέρι ζεστό διαλύονται, γίνονται αέρας(…)Οι δεσμοί δεν κρατούν μια και δεν μπορούν να δεσμεύονται παρά μονάχα οι αυτόνομοι χαρακτήρες.»

«Μια μέρα δεν ήξερε καθόλου ποια είναι, ούτε σαν ρόλος. Το σώμα της έγινε φορεσιά, το πρόσωπό της μάσκα, το χέρι της γάντι. Έλεγε πολλές αλήθειες, αλλά όχι την αλήθεια. Όταν όμως πολλές αλήθειες λέγονται σε συνδυασμό με ένα ψέμα, μολύνονται εντελώς, όπως όταν πέφτει μια σταγόνα δηλητήριο στο πιο φρέσκο, λευκό γάλα.»

«Η αγάπη δεν αντέχει στα παιχνίδια, στις υπεκφυγές. Η αγάπη μόνο πάνω στο αληθινό καρπίζει(…)»

«Πάντα να θυμάστε πως φόβος μοναξιάς είναι ο φόβος του εαυτού μας,  του εγώ μας.»

«Ήταν επόμενο οι άντρες να είναι δυστυχείς κοντά της. Τους μαγνήτιζε με την αυθεντικότητα του πόνου της, με τη γοητεία του ταλέντου της, τους αιχμαλώτιζε με τη μοναδικότητα της σκοτεινής της ευφυΐας, τους τύλιγε με την παραφορά με τη μαύρη ακατανίκητη φαντασία, όμως ναι ήταν δυστυχείς κοντά της. Κάτι στον αέρα της τους έβαζε να νοιώθουν πως τους απατούσε με πρόσωπο άλλο. ..Τούτο το αίσθημα τους εξευτέλιζε, όπως κάθε απιστία, και ταυτόχρονα τους κολλούσε πάνω της όπως κάθε απιστία(…) Επινοούσε ή αποφάσιζε να δει τα λάθη του άντρα, τις αδυναμίες του δεσμού της(…)» 

Κύκνειο άσμα - 2004

	Κύκνειο άσμα - 2004
	Στίχοι:   Θάνος Παπανικολάου Μουσική:   Στέφανος Κορκολής 1. Άλκηστις Πρωτοψάλτη Κλείσε τα μάτια σου, μη με κοιτάξεις βγάζω τη μάσκα μου και θα τρομάξεις έχω περάσει από χρόνια το τέρμα κι έκρυψα μία ευχή σ’ ένα κέρμα που έπεσε μες στα βαθιά τα νερά σου μήπως και γίνω εγώ στα όνειρά σου κάτι μικρό μα δικό σου...! Μέσα στο δάσος σου γίνομαι ήχος στις μελωδίες σου άψυχος στίχος είμαι το φως που τρυπά τις περσίδες ένα αστέρι που πάλι δεν είδες κι όμως για σένα θα λάμπω τη νύχτα κι ας μου χρωστάς άλλη μια καληνύχτα άσε με μόνο να δω πως κοιμάσαι και θα μαι πλάι σου να μη φοβάσαι... Πως ν’ αγαπήσεις με φως και μελάνι πως να επιβάλεις στη σκέψη να χάνει κύκνειο άσμα το γέλιο σου απόψε πάρε λυμένο μαχαίρι και κόψε Στο μαξιλάρι σου πάνω θα σκύψω δεν έχω δάκρυα άλλα να ρίξω έχουν στεγνώσει κι αυτά σαν κι εμένα κι αυτά που είχα τα είχα για σένα να πέφτουν πάνω σου να σε δροσίζουν καθώς κυλάνε να σε νανουρίζουν έτσι απλά για να νιώθεις γαλήνη μόλις ο ύπνος την πόρτα σου κλείνει Πως ν’ αγαπήσεις με φως και μελάνι πως να επιβάλεις στη σκέψη να χάνει κύκνειο άσμα το γέλιο σου απόψε πάρε λυμένο μαχαίρι και κόψε Δε με πειράζει που μ’ έχεις ξεχάσει πώς η καρδιά να σε καταδικάσει μη με ρωτάς αν μπορώ, αν αντέχω τον εαυτό μου εγώ να προσέχω όσες φορές και να παίξω θα χάσω βλέπεις ποτέ μου δεν βρήκα τον Άσσο Παρ’ την καρδιά μου κομμάτι κομμάτι πριν μου γυρίζεις και πάλι την πλάτη αιώνες κρύβομαι για να ξεχάσω θέλω τον πάγο της σκέψης να χάσω μα σαν την λάβα στο όνειρο μπαίνεις τι κι αν πονάω, εκεί...επιμένεις Πρέπει ως συνήθως εσύ να κερδίσεις άλλη μια νύχτα ξανά να νικήσεις κι εγώ σκιά στην δική σου αρένα ψάχνω απόψε και πάλι για μένα Τα χω χαμένα νομίζω τελείως αυτός ο κόσμος μου μοιάζει γελοίος ίσως και όλα αυτά που σου γράφω αν τα διαβάσεις ποτέ δε θα μάθω όμως για μένα θα είναι τραγούδι ένα παρθένο της νύχτας λουλούδι που θα σ’ αγγίζει κρυφά στο σκοτάδι σαν ένα ήσυχα ανέλπιστο χάδι Πως ν’ αγαπήσεις με φως και μελάνι πως να επιβάλεις στη σκέψη να χάνει κύκνειο άσμα το γέλιο σου απόψε πάρε λυμένο μαχαίρι και κόψε Έτσι κι αλλιώς εγώ πρέπει να φύγω για να γυρίσω και πάλι σε λίγο.......

ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ

ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ

Δημιουργία ἀπάντησης

8 δημοσιεύσεις • Σελίδα 1 ἀπὸ 1

ἀπό ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΡΙΟΣ » Παρ 23/02/2007 23:18

<<...Άχ σκοτεινό Φώς του Έροτα...>>

Η φύση του Έρωτος αποτέλεσε την δυσκολότερη προς αναζήτηση ιδέα των αρχαίων φιλοσόφων.Το τί εστί το κινούν αίτιον του Αριστοτέλη που συνθέτει την Αρμονία των αντιθέτων του Ηρακλείτου.Η απάντηση δεν είναι απλή.Μιά ανάγνωση πάνω στο <<Συμπόσιον>> του Πλάτωνα είναι αρκετή για να αντιληφθούμε την δυσκολία και το βάθος του ζητήματος.
Ο Έρωτας εντοπίζεται σε πολλά και διαφορετικά πεδία εφαρμογής,
από την βιολογική ανάγκη διαιώνησης των ανθρώπων και την θεμελίωση των ανθρωπίνων σχέσεων,ώς και την δημιουργική ισορροποία των γαλαξιών.
Θα μπορούσε η ύπαρξη του έρωτα μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις να σχετίζεται έστω και έμμεσα με τον έροτα των πλανητών προς τις ελκτικές περιφορές τους γύρω από τα άστρα;

Η σύνθεση των εκάθωστε πολικών αντιθέτων προυποθέτει ένα στοιχείο αιτιότητας κοινό σε όλες τις εκδηλώσεις της φύσεως:
το στοιχείο της κίνησης.
Και η κίνηση προυποθέτει ένα άλλο αίτιο της κινήσεως:
το στοιχείο της ορμής,η οποία ορμή είναι ενέργεια εντοπιζόμενη,τόσο στο άτομο,όσο και στον γαλαξία.
Η ορμή ώς προς την ουσία της είναι ένα και το αυτό,είτε αναφερόμαστε στην περιφορά του ηλεκτρονίου γύρω από τον πυρήνα του ατόμου διά της ελκτικής δυνάμεως Coloumb F που ασκεί ο πυρήνας στο ηλεκτρόνιο,είτε αναφερόμαστε στον ξαφνικό ιονισμό του ατόμου και την απομάκρυνση του ηλεκτρονίου από το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο του ατόμου.
Το ίδιο συμβαίνει και στον μακρόκοσμο,όπου παρατηρούμε τίς δύο αντίθετες δυνάμεις,την τάξη και την εντροπία να συνθέτουν την προαναφερόμενη αρμονία των αντιθέτων.
Ωστόσο,οι δύο κινήσεις είναι όμοιες σε αντίθετη φορά,η μία προς την έλξη και την οργάνωση και η άλλη προς την διαστολλή του σύμπαντος και την αταξία.Οι δύο αυτές κινήσεις στηρίζονται στο ίδιο φαινόμενο της κίνησης,της οποίας αίτιο είναι η ορμή.
Την επίδραση της ορμής την συναντούμε σε κάθε φυσική λειτουργία,όπου εκδηλούμενη ώς κινητική ενέργεια προκαλεί την μετάβαση ενός κβάντου ενέργειας και εν συνεχεία μίας μάζας ύλης,από ένα σημείο σε ένα άλλο,όπου έχουμε τους τύπους:
E=FxH (τύπος ενέργειας εκπομπής κβάντων)
L=MxUxR (τύπος στροφορμής ηλεκτρονίου)
σε συνάρτηση και εξάρτηση πάντα από τον τύπο
Ε=ΜxC στο τετράγωνο,όπου:

Ε=ενέργεια εκπομπής φωτονίου
Η=σταθερά Πλάνκ=6,63x10 εις την -34 Tζάουλ/δευτερόλεπτο
F=συχνότητα

L=μέτρο στροφορμής ηλεκτρονίου γύρω από τον πυρήνα
Μ=μάζα
R=ακτίνα κυκλικής τροχιάς ηλεκτρονίου
C=ταχύτητα φωτός=3Χ10 εις την 8η μέτρα/δευτερόλεπτο.

Κάθε είδος κινήσεως προυποθέτει ορμή κινήσεως,η οποία προυποθέτει εκδήλωση ενέργειας.
Οπότε,το Αριστοτελικό κινούν αίτιον δεν είναι άλλο από την αρχή της ορμής ,όπου το αίτιον αποτελεί την αρχή της ενέργειας.
Μπορούμε να προσδιορίσουμε την ισχύ,την ταχύτητα,την συχνότητα και τις υπόλοιπες ιδιότητες και εκδηλώσεις της ενέργειας,της ορμής και της κίνησης,καθώς και τους στοιχειώδεις σωματιδιακούς φορείς αλληλεπίδρασης που θεμελιώνουν τους φυσικούς νόμους.Δεν είμαστε ωστόσο σε θέση ούτε να διανοηθούμε την ουσία και τη φύση της ενέργειας και της ορμής,
επομένως και το αίτιον του αιτίου των φυσικών νόμων και συγκεκριμένα της κίνησης.
Ανάλογα,οι φιλοσοφοι και οι επιστήμονες είναι σε θέση να αναλύσουν κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά και να προσδιορίσουν τις εκδηλώσεις της ψυχής,καθώς και τα μέρη που την απαρτίζουν,όπως και τις εκδηλώσεις και τα αποτελέσματα του έρωτα.Δεν είναι σε θέση όμως να προσδιορίσουν την ίδια την ουσία και φύση του Έρωτα.
Αν έφταναν σε αυτό το επίπεδο διανόησης οι άνθρωποι,θα κατάφερναν να μεταβούν από το καθ'εικόνα στο καθ'ομοίωσιν,υπογράφωντας την θανατική καταδίκη των νεώτερων θρησκειών.

Ο άνθρωπος ώς άτομο του συμπαντικού οργανισμού υποτάσσεται στην ορμή.Κατά τον Ηράκλειτο(απ.48) <<του τόξου το όνομα βίος και το έργο θάνατος>>,καθώς και <<Διόνυσος και Αιδής είναι ένα και το αυτό>>(58).
Ο άνθρωπος λοιπόν υπάγεται στην φανερή αρμονία των αφανών αντιθέτων,ορίζεται από το έργο του έρωτα χωρίς να έχει την δυνατότητα να τον παρατηρήσει και να τον αναλύσει.
Και τόσο ο κοσμογονικός Έρος,όσο και ο ανθρωπογονικός Έρως,εκδηλώνονται στο φυσικό σύμπαν ώς σχέση ενέργειας-ορμής-κίνησης και
αιτίου-αιτιώδους σχέσης-αιτιατού.
Η ορμή αυτή στον άνθρωπο έχει δύο εκδηλώσεις:
Την ορμή προς τον Έρωτα και τη Ζωή και
την ορμή προς το Θάνατο.
Γι'αυτό το λόγο ο Διόνυσος είναι η ίδια δύναμη με τον Άδη,αλλά και κατά τους Ορφικούς η κοσμογονική τριάδα ονομαζόταν Φάνης-Έρως-Διόνυσος.
Αυτή η ορμή είναι η πολικότητα που συνθέτει και την αρμονία του
<<δακρυόεν γελάν>>.

Η αρμονία των αντιθέτων αποτελεί το αιώνια στιγμιαίο πεδίο μάχης του Έρωτα και του Θανάτου σε όλα τα επίπεδα ύπαρξης.
Η ορμή αυτή φέρει τον τύπο ΔpxΔq=H,όπου
Δp=το σφάλμα προσδιορισμού της ορμής του ηλεκτρονίου
Δq=το σφάλμα προσδιορισμού της θέσης του ηλεκτρονίου
H=σταθερά Πλάνκ,
όπερ και σημαίνει ότι στην φύση δεν συμβαίνει είτε εκείνο είτε το έτερο,αλλά [πότε] εκείνο και [πότε] το έτερο,εξυπηρετώντας την ισορροποία του συνόλου:
Εντροπία-Τάξη
Σκοτάδι-Φώς
Νύχτα-Μέρα
Θάνατος-Ζωή
Κρόνος-Ζεύς
Άιδης-Διόνυσος
Έρις-Έρως κτλ...

Οι Ορφικοί αναφέρουν ότι από το Χάος γεννήθηκε ο Αιθέρας,ο οποίος δημιούργησε το Κοσμικό Ωόν το οποίο έσπασαν ο Χρόνος και η Αδράστεια.Από το κάτω μέρος του Αυγού έγινε η Γαία,ενώ από το πάνω μέρος έγινε ο Ουρανός.
Η διαφοροποίηση των Ορφικών ώς προς την Ησιόδεια εκδοχή της δημιουργίας του Σύμπαντος,είναι ότι οι Ορφικοί τοποθετούν την ύπαρξη του Έρωτα,πρό της Γαίας,συνδέοντας το Χάος με τη Γαία διά της αιτιώδους δράσης του Έροτα,ή όπως αναφέρει και ο Πλάτων στο <<Συμπόσιον>>:
<<Είναι ο Έρως έρως τινός ή ουδενός;διότι το ερώτημα άν ο Έρως είναι έρως μητρός ή πατρός θα ήτο αστείο>>.
Το γεγονός ότι ο Έρως μυθολογείται ώς υιός του Πόρου και της Πενίας,σημαίνει ακριβώς την εξίσσωση:
ΔpxΔq=Η [τύπος αντιθέτων] <=> V=DxH [τύπος κίνησης],όπου
V=ταχύτητα αντικειμένου
D=απόσταση μεταξύ 2 σωμάτων.
Η Πενία σημαίνει την αποστέρηση του Έρωτα<Θάνατος=Δp,ενώ
ο Πόρος σημαίνει την αφθονία του Έρωτα>Θανάτου=Δq.

Η ίδια η ύλη αποτελεί πύκωνση ενέργειας και ώς φώς και ήχος συμπεριφέρεται άλλωτε σαν σωμάτιο και άλλωτε σαν κύμα.Αυτή η ενέργεια δια της ορμής συναρμόζει τα στοιχεία και συμφιλιώνοντας τα αντίθετα συνθέτει διά της κινήσεως την αρμονία του σύμπαντος.
Αυτή η ενέργεια από τους αρχαίους ονομαζόταν Έρως και Έρος ενώ σήμερα την ονομάζουμε Ένωση και Ζωή,ζευγνύοντας το θεικό με το ανθρώπινο,το ιερό του γάμου και των θεσμών με το ηδονικό του ενστίκτου της διαιώνησης των ειδών,το ανθρώπινο με το ζωώδες,το ιδεατό με το αισθητό και το κινούν με το κινούμενον.Παρ'όλες τις εκφάνσεις και εκφράσεις του,ο Έρο(ω)ς είναι ένας.
Και στο σημείο αυτό εντοπίζουμε και την ουσιαστική διαφορά μεταξύ Ουρανίας και Πανδήμου Αφροδίτης,καθώς ο
Έρο(ω)ς είναι διφυής.

Σήμερα,με την έκπτωση των πνευματικών αξιών,παρατηρούμε και την παράλληλη έκπτωση της ιδέας του έρωτα,καθώς και τον περιορισμό του μόνον στην εκφυλισμένη μορφή της ανθρώπινης υλικής και παθογόνας έκφανσης και έκφρασής του.

Έρως και Έρος,Έρο(ω)ς και Έριδα,Έρωτας ωραίος και ωριαίος,
ρέων και αέρινος,έαρ και άρρεν,έρω και έω,έρως και ήρως,
πτερωτός,ερώμενος και Ερμής αποτελούν μερικές από τις έννοιες που προσπαθούν να προσδιορίσουν αμυδρώς το άχραντο μυστήριο του έρωτα...

Ο Έρως είναι το Όν και το Μή Όν της Ύπαρξης,χωρίς να είναι ο ίδιος ούτε ακριβώς Όν,αλλά ούτε και Μή Όν,παρά αίτιον του αιώνιου ανακυκλιώμενου γίγνεσθαι και η διαρκής αρμονία των αντιθέτων του Ηρακλείτου:

<<Το ίδιο πράγμα υπάρχει σε μάς,το ζωντανό και το πεθαμένο,το ξύπνιο και το κοιμισμένο,το νέο και το γερασμένο,
γιατί αυτά μεταβάλλονται σε εκείνα και αντίστροφα>>.(88)

<<Το καλό και το κακό είναι ένα και το αυτό>>(58)

<<Αυτό το κόσμο δεν τον εποίησε κάποιος από τους θεούς ή τους ανθρώπους,αλλά είναι πύρ αείζωον,που ανάβει και σβήνει με μέτρο>>(30)

Όταν δεν υπάρχει γύρω μας τίποτα αληθινό, πώς να υποψιαστούμε ότι όλα είναι ψεύτικα;

"ΜΙΚΡΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ"

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ από το βιβλίου του Αλαίν ντε Μποττόν, "ΜΙΚΡΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ" μετ. Γιάννης Ανδρέου, εκδ. ΠΑΤΑΚΗ 2004 (Β' έκδοση) {029{ 13. Το ότι ερωτευόμαστε τόσο απότομα οφείλεται μάλλον στο ότι η διάθεση για έρωτα έχει εκδηλωθεί πριν δούμε το προσφιλές πρόσωπο – η ανάγκη επινοεί τη λύση της. Η εμφάνιση του προσφιλούς προσώπου δεν είναι παρά το δεύτερο στάδιο στην προγενέστερη {030{ ανάγκη να ερωτευτούμε. Η ερωτική μας πείνα αρπάζεται από τα δικά του χαρακτηριστικά και η λαχτάρα μας στερεοποιείται πάνω του. {031{ Η αφετηρία θεμελιώνεται υποχρεωτικά στην άγνοια. … Έρωτας ή απλή εμμονή; {034{ 1. … γι' αυτόν που προσπαθεί να εμπνεύσει έρωτα, οι αμφιβολίες συμποσούνται σ' ένα βασικό ερώτημα, ενώπιον του οποίου ο ίδιος στέκεται με την ταραχή εγκληματία που αναμένει την ετυμηγορία: Με επιθυμεί ή όχι; {037{ μολύβι {038{ πιάνουν όσοι δεν περνάει ο λόγος τους. {050{ η έντονη έλξη κάνει μέσα μας να φουντώνει ένα αίσθημα κατωτερότητας σε σχέση με την τελειότητα που έχουμε εντοπίσει στο προσφιλές πρόσωπο. … είχα χάσει κάθε πεποίθηση για τη δική μου αξία. Ποιος μπορούσα να είμαι εγώ δίπλα σε αυτήν; {089{ 24. Ο Αλμπέρ Καμύ υποστήριξε ότι ερωτευόμαστε επειδή οι άλλοι, έξωθεν, δείχνουν πλήρεις, σωματικά και συναισθηματικά ακέραιοι, ενώ εμείς έσωθεν νιώθουμε σκόρπιοι, μπερδεμένοι. {092{ 27. … Ο έρωτας δεν έχει ουδέτερο έδαφος, είναι μόνο πορεία· μόλις συλλάβει το αντικείμενο της επιθυμίας του, παύει να το επιθυμεί. Επομένως, θα έσβηνε κατά την εκπλήρωσή του, η κτήση του επιθυμητού θα εξάλειφε την επιθυμία. {114{ 8. Μπορεί να μην καταλήγαμε κάθε φορά στους τζαμάδες, πάντως παρεμβατισμός υπήρχε ανέκαθεν μεταξύ μας. … Με όλα αυτά απείχαμε παρασάγγες από την αγάπη που εισηγείται η Καινή Διαθήκη, εκείνη που ποτέ δε σε λοξοκοιτάζει επειδή διάλεξες άσχημα παπούτσια … διαμόρφωναν το οικιακό μας γκουλάγκ, την καθημερινή μας απόπειρα να σύρουμε ο ένας τον άλλο πιο κοντά σε μια δεδομένη ιδέα περί του πώς όφειλε να είναι. {115{ 10. … δε θα αφηνόμαστε ποτέ να διαφωνήσουμε τόσο έντονα, αν ήμαστε μόνο φίλοι. … Το ότι είχαμε μάθει ο ένας τον άλλο το εξισώναμε με κάτι σαν κατάκτηση και κατοχή: σε γνωρίζω, άρα μου ανήκεις. Δεν ήταν ασφαλώς σύμπτωση ότι στο χρονολόγιο του έρωτά μας οι αβρότητες (φιλία) {116{ σταμάτησαν αμέσως μετά τη συνουσία και ότι ο πρώτος μας καβγάς φούντωσε το επόμενο πρωί. 12. Η μισαλλοδοξία πηγάζει από δύο στοιχεία, την εντύπωσή μας περί ορθού και λάθους και την πεποίθηση ότι δε νοείται ν' αφήνουμε τον άλλο να ζει χωρίς να έχει δει το φως το αληθινό. {117{ 13. Έτσι επέρχεται η τυραννία, με τη μετατροπή του ατομικού σε οικουμενικό, όταν μια προσωπική άποψη γενικεύεται ώστε να ισχύει για όλους. {124{ 1. Η ομορφιά γεννάει τον έρωτα ή ο έρωτας την ομορφιά; 2. Ο Μαρσίλιο Φιτσίνο (1433-1499) όρισε τον έρωτα ως «επιθυμία για ομορφιά» … {125{ Καθετί που θεωρούμε ωραίο, έλεγε ο Πλάτωνας, αντλεί από την ιδέα του κάλλους και άρα πρέπει να περιέχει οικουμενικά χαρακτηριστικά. Προσέξτε μια ωραία γυναίκα και θα δείτε ότι υπάρχει μαθηματική βάση στην ομορφιά της, μια εγγενής ισορροπία όχι λιγότερο ακριβής από αυτήν που συναντάμε στη δομή ενός κλασικού ναού. {126{ 4. … Ο Λεόν Μπαττίστα Αλμπέρτι (1409-1472), πίστευε ότι το ωραίο σώμα έχει σταθερές αναλογίες, τις οποίες οι γλύπτες όφειλαν να γνωρίζουν και οι οποίες συνάγονταν με τη διαίρεση του σώματος σε εξακόσια μέρη, για τα οποία διακρίβωσε την ιδεώδη απόσταση κάθενός προς το άλλο. 5. Αναμφίβολα, πάντως, κάτι πρέπει να τους διέφυγε, του Πλάτωνα {127{ και του Αλμπέρτι, όταν εκπονούσαν την αισθητική τους θεωρία (και ασχέτως της ακρίβειας των υπολογισμών τους), γιατί εγώ έβρισκα τη Χλόη ασύλληπτα όμορφη. … Το ότι οι ζωγράφοι, κατά παράδοση, περιφρονούν τους ιστορικούς τέχνης που τους ακολουθούν κατά πόδας δεν οφείλεται μάλλον σε κάποιον αντεστραμμένο σνομπισμό όσο στην αίσθηση ότι η γλώσσα της ζωγραφικής (όπως και η γλώσσα του ωραίου) καταρρέει όταν μεταφράζεται στη γλώσσα των λέξεων. {128{ 6. Εκείνο, λοιπόν, που μπορούσα να ελπίζω ότι θα περιέγραφα δεν ήταν η ομορφιά της, παρά μόνο η υποκειμενική μου απόκριση στο παρουσιαστικό της. … Κατά συνέπεια, ήμουν υποχρεωμένος να απορρίψω την πλατωνική ιδέα του αντικειμενικά προσδιορίσιμου ωραίου και να προσποριστώ, αντίθετα, την άποψη του Καντ (όπως διατυπώνεται στην Κριτική της κριτικής ικανότητας) ότι στις αισθητικές κρίσεις «τα καθοριστικά αίτια δεν μπορεί παρά να είναι υποκειμενικά». 7. Η καντιανή άποψη περί αισθητικής διατείνεται ότι, σε τελική ανάλυση, οι αναλογίες ενός σώματος δεν έχουν τόση σημασία όση το υποκειμενικό μας βλέμμα όταν το αντικρίζουμε. … το ίδιο σώμα ενδέχεται να θεωρηθεί ωραίο από κάποιον και άσχημο από άλλους. … ο έρωτας που ένιωθα έκανε το πρόσωπό της να φαίνεται ωραιότερο … {129{ 8. Σύμφωνα με το φημισμένο ορισμό του Σαντάλ, η ομορφιά είναι «υπόσχεση ευτυχίας». 9. … έβρισκα ελκυστικά ορισμένα χαρακτηριστικά της τα οποία ενδεχομένως θα θεωρούνταν ατελή κατά την οπτική του Πλάτωνα. Ένιωθα κάπως περήφανος που εντόπιζα την ομορφιά σε άχαρα στοιχεία του προσώπου της, σε χαρακτηριστικά που οι άλλοι θα απέφευγαν. Για παράδειγμα, το κενό ανάμεσα στα μπροστινά της δόντια δεν το έβλεπα ως παρέκκλιση από μια ιδεώδη διάταξη αλλά ως πρωτότυπο και τρισχαριτωμένο επαναπροσδιορισμό της τέλειας οδοντοστοιχίας. Δε μου ήταν απλώς αδιάφορο αυτό το κενό ανάμεσα στα δόντια, κάθε άλλο: το λάτρευα. {130{ 10. … Η τελειότητα ενέχει κάτι σαν τυραννία, ίσως και κάτι εξουθενωτικό, αρνείται στο θεατή ένα ρόλο στη δημιουργία της και επιβάλλεται με το δογματισμό απερίφραστης δήλωσης. Μα η αληθινή ομορφιά δεν είναι μετρήσιμη, έχει διακυμάνσεις, είναι ορατή από λίγες μόνο γωνίες, και πάλι όχι με κάθε φωτισμό ούτε κάθε στιγμή. Ερωτοτροπεί επικίνδυνα με την ασχήμια, διακινδυνεύει να εκτεθεί, δε συνάδει βολικά με μαθηματικούς τύπους περί αναλογιών, αντλεί τη γοητεία της από στοιχεία που υπηρετούν εξίσου την ασχήμια. Ίσως είναι αναγκαίο η ομορφιά να ρισκάρει προμελετημένα με λίγη ασχήμια. {131{ 11. Ο Προυστ είπε κάποτε ότι οι κλασικά ωραίες γυναίκες θα έπρεπε να παραχωρούνται στους άνδρες δίχως φαντασία … Επειδή το πρόσωπό της περιείχε ενδείξεις ομορφιάς όσο και ασχήμιας, δινόταν στη φαντασία μου ο ρόλος να τηρεί άθικτη την επισφαλή συνοχή του κάλλους. Όντας τόσο διφορούμενο, το πρόσωπο της Χλόης θα μπορούσε να παρομοιαστεί με την πάπια-λαγό του Βιτγκενστάιν όπου στην ίδια εικόνα φαίνεται να περιλαμβάνονται και τα δύο ζώα, όπως ακριβώς στην όψη της Χλόης φαινόταν να περιέχονται τα χαρακτηριστικά δυο προσώπων. 12. Στο παράδειγμα του Βιτγκενστάιν πολλά εξαρτώνται από τη στάση του παρατηρητή: αν η φαντασία αναζητά μια πάπια, θα τη βρει· αν ψάχνει για λαγό, θα εμφανιστεί κι αυτός. Υπάρχουν ενδείξεις και για τα δύο, επομένως εκείνο που μετράει είναι η προδιάθεση, το νοητικό υπόβαθρο του θεατή. Ο λόγος βέβαια που εγώ έβλεπα μια ωραία Χλόη ήταν ο έρωτας. {154{ 16. … «Γύρω στα σαράντα καθένας έχει την όψη που του αξίζει» έγραψε ο Τζόρτζ Όργουελ. {179{ 2. Μάλλον είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχουμε πραγματικά παρά μόνο από τη στιγμή που μας βλέπει και κάποιος άλλος, ότι δεν μπορούμε να μιλήσουμε σωστά παρά μόνο όταν βρεθεί κάποιος που να κατανοεί τι λέμε· στην ουσία δεν είμαστε ποτέ ολοκληρωτικά ζωντανοί χωρίς κάποιον να μας αγαπάει. 3. … «Τα πάντα μπορεί ν' αποκτήσει ο άνθρωπος με τη μοναξιά, εκτός από χαρακτήρα» έγραψε ο Σαντάλ, υπονοώντας ότι ο χαρακτήρας διαμορφώνεται από τις αντιδράσεις των άλλων προς τον εαυτό. Επειδή το «εγώ» δεν είναι ολοκληρωμένη δομή, στη ρευστότητά του απαιτεί το περίγραμμα που παρέχεται από την παρουσία άλλων. Χρειάζομαι εξωτερική βοήθεια για να μεταφέρω την ιστορία μου, βοήθεια από κάποιον που να με γνωρίζει όσο γνωρίζω εγώ τον εαυτό μου, ίσως και καλύτερα. 4. Δίχως αγάπη χάνουμε την ικανότητα να κατέχουμε σαφή ταυτότητα, ενώ στον έρωτα η επιβεβαίωση του εαυτού μας είναι διαρκής. Γι' αυτό και το βλέμμα του Θεού έχει τόση σημασία στη θρησκεία: όταν μας βλέπουν, η ύπαρξή μας κατοχυρώνεται, πόσο μάλλον όταν θεατής είναι ο Θεός ή το πλάσμα που μας έχει ερωτευτεί. Η υπόστασή μας θεσμοθετείται ενώπιον αυτού του ανθρώπου που είναι για μας ο κόσμος όλος. {223{ 16. «Ολάκερη η δυστυχία του ανθρώπου πηγάζει από την ανημποριά του να μείνει μόνος στην κάμαρή του» έλεγε ο Πασκάλ … Ο Προυστ αναφέρει την ιστορία του Μωάμεθ Β' που, όταν διαισθανόταν ότι άρχιζε να ερωτεύεται κάποια σύζυγο από το χαρέμι του, διέταζε αμέσως να τη σκοτώσουν, επειδή δεν ήθελε να ζει πνευματικά δουλωμένος σε κανέναν. {224{ 17. … Οι ερωτευμένοι είναι πάντα πιθανό να δολοφονήσουν την ερωτική τους ιστορία, επειδή αδυνατούν να ανεχτούν την αβεβαιότητα, το ρίσκο που αποφέρει ο πειραματισμός τους με την ευτυχία. {234{ 16. Αυτός που υποφέρει όταν ο έρωτας ψυχορραγεί δε βρίσκει {235{ τρόπο να επινοήσει πρωτότυπες στρατηγικές για να τον επαναφέρει στη ζωή. Ακριβώς τη στιγμή που η ευστροφία ίσως παρείχε ακόμη ελπίδες σωτηρίας, εγώ, φοβισμένος και άρα κοινότοπος, προσέτρεχα στη νοσταλγία. Νιώθοντας τη Χλόη ν' αποτραβιέται, επιχειρούσα να τη θέλξω πάλι, ανακαλώντας στα τυφλά τα στοιχεία που άλλοτε μας ένωναν. {248{ 15. Αυτός που κρατάει μούτρα είναι περίπλοκο πλάσμα, εκπέμπει μηνύματα άκρως διφορούμενα, ζητά βοήθεια και προσοχή, ενώ την ίδια στιγμή τα απορρίπτει αν τυχόν του προσφερθούν, επειδή θέλει να τον καταλάβουν χωρίς να χρειαστεί να μιλήσει.

ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΘΕΝΙΑΣ Χριστιανός αρχίζει κανείς να είναι άμα ερωτευτεί και μετά. Μέχρι τότε δεν είναι καν χριστιανός. Βέβαια αν έχει αυτή την αρχική προϋπόθεση είναι 1% μόνο χριστιανός αλλά τουλάχιστον έχει αρχίσει. Η αρχή μπορεί να γίνει μέσω του απλού ανθρώπινου έρωτα, ή του θείου έρωτα, ή του έρωτα προς κάποιον ζώντα φορέα του Πνεύματος, κοινώς πνευματικό πατέρα. Σε άλλη περίπτωση, πιο κανονική, η πορεία μπορεί να αρχίσει με πνευματική εμπειρία Χριστού, όραση του αναστάντος Χριστού, όπως στους περισσότερους αγίους, αλλά αυτό σπανίζει. Τότε ο θνητός έχει δει τον Χριστό έσωθεν, καθώς εστί, και μπορεί να αρχίσει η πορεία προς τον θείο έρωτα γιατί υπάρχει πραγματική εμπειρία πραγματικού υπέρλαμπρου Προσώπου. Όμως, η μεγάλη πλειοψηφία των σημερινών "χριστιανών" δεν έχουμε ζήσει αυτή την εισαγωγική εμπειρία και λόγω της "υπερβολικής φοβίας για την ανθρώπινη αδυναμία" εγκλωβιζόμαστε σε μια ανέραστη θρησκευτικότητα που πολύ απέχει από το να είναι πορεία προς τον Χριστό. Πώς μπορεί άλλωστε ο άνθρωπος να αγαπάει κάποιον που ποτέ του δεν έχει γνωρίσει; Τα νέα παιδιά ερωτεύονται κάποιον "φωτεινό" συνάνθρωπό τους. Το ζήτημα δεν είναι πότε θα κάνουν αυτό ή εκείνο, αλλά πώς αυτός ο ανθρώπινος έρωτας θα γίνει προσάναμμα, ώστε, η καρδιά τους να γίνει παρανάλωμα του πυρός του θείου έρωτα … κάποτε … εν καιρώ και αν … ίσως μετά πολύ καιρό και πόνο. Το ζήτημα είναι πώς να γίνει, ώστε, να μην γίνει ο βιωθείς έρωτας αφορμή για ολοκληρωτική πυρκαγιά που θα αναλώσει κάθε διαθέσιμη καύσιμη ύλη και θα μετατρέψει τον υπέρλαμπρο σούπερ νόβα σε μαύρη τρύπα, φίλαυτη καταβόθρα που όλους κι όλα ρουφά και θυσιάζει στο βωμό του υπερφίαλου "εγώ". Πώς να μην πληγωθούν, είτε λόγω της εκ του αναδυόμενου εγωισμού ψύχρανσης, είτε λόγω κάποιας ερωτικής απογοήτευσης, είτε λόγω άκαιρων, άνευ καρδιακού βιώματος επιλογών, που θα "απομυθοποιήσουν" το μεγαλείο –της φλογίνης ρομφαίας, της στρεφομένης και υπό του Χριστού πλέον δεμένης– του ανθρώπινου έρωτα. Ο ανθρώπινος έρωτας είναι η στάχτη η ποτισμένη με πετρέλαιο που βοηθάει στο άναμμα της φωτιάς στο τζάκι. Η ποτισμένη με πετρέλαιο σκόνη όμως όταν καίγεται βρωμάει, γεμίζει το δωμάτιο πνιγηρή πετρελαιομπόχα. Αν ο θνητός παραμείνει και απολυτοποιήσει αυτή τη καύση θα πνιγεί στο καυσαέριο. Αν φοβηθεί τη μπόχα, θα μείνει με τακτοποιημένα τα ξύλα στο τζάκι, όμως, χωρίς φωτιά και ζεστασιά στο πολικό ψύχος της βαρυχειμωνιάς του παρόντος αιώνος, με παγωμένη την καρδιά, παγωμένο βασιλόπουλο στα παλάτια της βασίλισσας του χιονιού, μέχρι κάποια αιθέρια, γλυκιά πριγκίπισσα να το φιλήσει … αν και πότε. Οι περισσότεροι συνάνθρωποι κάηκαν σε κάποια τους επαφή με το ουράνιο πυρ του ανθρώπινου έρωτα και πλέον "ωρίμασαν" και "ζουν" απελπισμένοι και ξενέρωτοι, "τρεφόμενοι" από το κυνήγι της ηδονής, του χρήματος ή της δόξας. Ζόμπι, ρουφούν το αίμα άλλων άτυχων πλησίον συνανθρώπων. Ο ανθρώπινος έρωτας, πάνω στην κορύφωσή του, όταν έχει συναισθηματικό-καρδιακό υπόβαθρο, δίνει στον θνητό την πολύ χρήσιμη κι ωφέλιμη εμπειρία της παρθενίας! Δηλαδή την έκσταση από το όποιο "εγώ", από τις μέριμνες και όλες τις αιχμαλωσίες της καρδιάς, σε λογισμούς, πρόσωπα ή καταστάσεις, ιδεολογίες, αντιλήψεις, απόψεις, αξίες, θελήματα. Γενικώς αποδομεί την δήθεν τάχα σπουδαία ανθρώπινη προσωπικότητα. Για αυτό και συχνά κάποιοι, που αλόγιστα παίζουν με την φωτιά του, τρελαίνονται, "χάνουν τα μυαλά" τους. Πάνω στον παροξυσμό τους οι εραστές βιώνουν την παρθενία της συνείδησης. Ζουν μόνο ο ένας για τον άλλο. Τα πάντα χάνονται από το οπτικό πεδίο της συνείδησής τους. "Εσύ κι εγώ μόνοι πάνω στη γη"! Σπαν τα φρένα που συγκροτούν την προσωπικότητα, λύνονται τα γκέμια του "εγώ". Δεν χάνεται η συνειδητότητα, αλλά το, "σκέφτομαι άρα υπάρχω", "είμαι "γαύρος" άρα υπάρχω", "έχω –μερσεντές, εξοχικό, πισίνα, σπίρτο, οδοντογλυφίδα, καρφίτσες– άρα υπάρχω", "είμαι ομορφάνδρας άρα υπάρχω". Μετά από αυτή την λυτρωτική αποδόμηση δύναται πλέον ο θνητός να τραγουδήσει με τα Ημισκούμπρια: "τι κι αν είμαι ομορφάνδρας και υπέρλαμπρος αστέρας, αυτή είν' η πεντάμορφη κι εγώ είμαι το τέρας"! Βέβαια αν αυτή η εμπειρία κατακλύσει άμαθο κορμί, πιθανόν, ο παθών να ζαλιστεί μέχρι εκστάσεως κι ν' απομείνει ενεός, με "άδειο" το κεφάλι. Αυτή η τόσο ανθρώπινη και δεδομένη εμπειρία όταν αξιοποιείται, γίνεται εφόδιο ζωής αιωνίου, γίνεται μαγιά που λύνει τα μάγια του κόσμου μας του ψεύτικου κι αλλοπαρμένου. Μπορεί να γλυτώσει τον θνητό από το καταθλιπτικό βάρος της καθημερινής πραγματικότητας, που, αν και δημιούργημα εγκεφαλικών διεργασιών, διεκδικεί θρασύτατα κύρος πραγματικής πραγματικότητας. Η κατάσταση αυτή της παρθενίας επιτρέπει στο Άγιο Αεράκι να πνεύσει στις καρδιές των φορέων της και να δώσει την απαραίτητη ώθηση στα ιστία του θνητού σαρκίου μετατρέποντάς το σε κιβωτό σωτηρίας. Κάπως έτσι αρχίζει η πορεία του χριστιανού που τελειωμό δεν έχει, που τέλος της είναι η πλήρης χριστοποίηση του πεπτωκότος, που τέλος της είναι η πλήρης χριστοποίηση όλων των απογόνων του Αδάμ κι όλης της κτίσης, άλογης και λογικής, που τέλος της είναι ο Χριστός, το Α και το Ω, ο Πρώτος και ο Έσχατος, ο Ων, ο Ην και ο Ερχόμενος.

Ενώ ο καημένος ο Αλαίν ντε Μποττόν κλαψουρίζοντας αναφέρεται στην αποδόμιση του εαυτού που προκαλεί η κυριαρχία της χημείας του έρωτα στον ενδοκρανιακό ζελέ, "η έντονη έλξη κάνει μέσα μας να φουντώνει ένα αίσθημα κατωτερότητας σε σχέση με την τελειότητα που έχουμε εντοπίσει στο προσφιλές πρόσωπο. … είχα χάσει κάθε πεποίθηση για τη δική μου αξία. Ποιος μπορούσα να είμαι εγώ δίπλα σε αυτήν;" κάποιοι άλλοι, τα ΗΜΙΣΚΟΥΜΠΡΙΑ, πανηγυρικά αναφέρονται στο ίδιο γεγονός, φωτίζοντάς το στην σωστή του διάσταση, στο τραγούδι τους

Η ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ ΚΑΙ Ο ΑΣΤΕΡΑΣ

«Τι κι αν είμαι ομορφάνδρας και υπέρλαμπρος Αστέρας,
αυτή είν' η Πεντάμορφη κι εγώ είμαι το Τέρας».

ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΕΡΩΤΟΣ……

ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΕΡΩΤΟΣ……

Δημοσιεύτηκε Φεβρουαρίου 13, 2013 από Από τον Άρη σε Αστρο - Φιλοσοφώ  |  Κανένα σχόλιο

Είναι ευκολότερο να πεθάνεις για μια γυναίκα παρά να ζήσεις μαζί της.
Λόρδος Βύρων, 1788-1824, Βρετανός ποιητής

Αληθινή αγάπη δεν είναι εκείνη που αντέχει το μακροχρόνιο χωρισμό, αλλά εκείνη που αντέχει τη μακροχρόνια οικειότητα.
Helen Rowland, 1875-1950, Αμερικανίδα ευθυμογράφος

Η αγάπη είναι ολόκληρη η ιστορία της ζωής μιας γυναίκας και ένα επεισόδιο στη ζωή ενός άντρα.
Jean-Paul Richter, 1763-1825, Γερμανός συγγραφέας

Ο χωρισμός ελαττώνει τα μέτρια πάθη και δυναμώνει τα μεγάλα, όπως ο άνεμος σβήνει τα κεριά αλλά φουντώνει τις φωτιές.
Λα Ροσφουκώ, 1613-1680, Γάλλος συγγραφέας

Δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, έξυπνοι και χαζοί, όμορφοι και άσχημοι, υπάρχουν μόνο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν
Μαλβίνα Καράλη, 1954-2002, Συγγραφέας & Δημοσιογράφος

Το μόνο πράγμα που μας διδάσκει ο θάνατος είναι πως είναι επείγον να αγαπήσουμε.
Eric-Emmanuel Schmit, 1960-, Γάλλος δραματουργός & συγγραφέας

Ο κινηματογράφος είναι όπως ο έρωτας: όταν είναι καλός είναι κάτι υπέροχο, και όταν δεν είναι καλός, είναι -πάλι- κάτι ωραίο.
George Cukor, 1899 – 1983, Αμερικανός σκηνοθέτης

Το να αγαπιέσαι πολύ από κάποιον σου δίνει δύναμη, ενώ το να αγαπάς πολύ κάποιον σου δίνει θάρρος.
Λάο Τσε, 6ος αιώνας π.χ., Κινέζος φιλόσοφος

Ξέρεις ότι είσαι ερωτευμένος όταν δεν μπορείς να κοιμηθείς επειδή πραγματικά είναι πολύ καλύτερο από ό,τι ονειρευόσουν.
Dr. Seuss, 1904-1991, Αμερικανός συγγραφέας παιδ. Βιβλίων

Σε ένα χωρισμό, αυτός που δεν είναι πραγματικά ερωτευμένος είναι εκείνος που λέει τα πιο τρυφερά λόγια.
Marcel Proust, 1871-1922, Γάλλος συγγραφέας

Αγαπάς σημαίνει κάνεις ένδοξο έναν άνθρωπο. Είναι η μόνη δόξα που θα βρει στη ζωή του
Γιώργος Χειμωνάς, 1940-2000, Έλληνας συγγραφέας

Σε ένα ζευγάρι, ο ένας τουλάχιστον πρέπει να είναι πιστός. Κατά προτίμησιν, ο άλλος.
Marcel Achard, 1899-1974, Γάλλος συγγραφέας

Στην αγάπη, οι γυναίκες είναι επαγγελματίες, οι άντρες ερασιτέχνες,
François Truffaut, 1932-1984, Γάλλος σκηνοθέτης

Σ’ αγαπώ όχι μόνο γι’ αυτό που είσαι αλλά και γι’ αυτό που είμαι εγώ όταν είσαι μαζί μου.
Roy Croft, 1907-1973, Αμερικανός ποιητής
(από το έξοχο ποίημα «Love»)

Αγάπη. Είναι αρκετά αληθινή, θα τη βρεις μια μέρα. Έχει όμως έναν θανάσιμο εχθρό: τη ζωή!
Jean Anouilh, 1910-1987, Γάλλος θεατρικός συγγραφέας

Αν μια νύχτα του Ιούνη μπορούσε να μιλήσει, θα καυχιόταν ότι επινόησε τον ρομαντικό έρωτα.
Bern Williams, Αμερικανός προγραμματιστής

Υπάρχει ένα αδιάψευστο στοιχείο με το οποίο αναγνωρίζεις ότι αγαπάς κάποιον ερωτικά, κι αυτό είναι όταν το πρόσωπό του σου προκαλεί μεγαλύτερη επιθυμία από οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματος.
Michel Tournier, 1924-, Γάλλος συγγραφέας

Χωρίς φαντασία, ο έρωτας δεν έχει καμιά τύχη.
Romain Gary, 1914-1980, Γαλλολιθουανός συγγραφέας

Η μεγαλύτερη ευτυχία στη ζωή είναι η πεποίθηση ότι μας αγαπούν.
Βίκτωρ Ουγκώ, 1802-1885, Γάλλος συγγραφέας

Η μόνη ανωμαλία είναι η ανικανότητα να ερωτευθείς.
Anais Nin, 1903-1977, Γαλλίδα συγγραφέας

Στις αγάπες ισχύει ό,τι και στις διαθήκες: η τελευταία ακυρώνει όλες τις προηγούμενες.
Pitigrilli (Dino Segre), 1893-1975, Ιταλός συγγραφέας

Η ζωή είναι ένα λουλούδι κι ο έρωτας το μέλι του.
Βίκτωρ Ουγκώ, 1802-1885, Γάλλος συγγραφέας

Η αγάπη είναι σαν την ιλαρά: όλοι πρέπει να την περάσουμε. Και, όπως την ιλαρά, την περνάμε μόνο μια φορά.
Jerome K. Jerome, 1859-1927, Άγγλος συγγραφέας

Ο άντρας αρχίζει αγαπώντας τον έρωτα και καταλήγει να αγαπά μια γυναίκα. Η γυναίκα αρχίζει αγαπώντας έναν άντρα και καταλήγει να αγαπάει τον έρωτα.
Remy de Gourmont, 1858-1915, Γάλλος ποιητής

Κανένας δεν αγάπησε ποτέ κανέναν όπως θα ήθελε να τον αγαπάνε.
Mignon McLaughlin, 1913-1983, Αμερικανίδα αρθρογράφος

Μοιχεία είναι η εφαρμογή της δημοκρατίας στον έρωτα.
H.L. Mencken, 1880-1956, Αμερικανός Αρθρογράφος

Αυτοί που μας αγαπάνε είναι αδιάκριτοι.
Marcel Jouhandeau, 1888-1979, Γάλλος συγγραφέας

Πλατωνικός έρωτας ίσον μαλακόν παξιμάδιον δια τους μη έχοντας οδόντας.
Εμμανουήλ Ροΐδης, 1836-1904, Έλληνας συγγραφέας

Τα γεράματα δεν σε προστατεύουν από τον έρωτα. Όμως ο έρωτας σε προστατεύει από τα γεράματα.
Ζαν Μορώ, 1928-, Γαλλίδα ηθοποιός

Η αγάπη είναι μια φωτιά που ποτέ δεν ξέρεις αν θα ζεστάνει τη καρδιά σου ή θα σου κάψει το σπίτι.
Joan Crawford, 1904-1977, Αμερικανίδα ηθοποιός

Ο έρωτας είναι ένας ωκεανός αισθημάτων που περιβάλλεται από έξοδα.
Thomas Dewar, 1864-1930, Βρετανός επιχειρηματίας

Ας φύγουμε, μέσα σ’ ένα φιλί, για έναν άγνωστο κόσμο.
Alfred De Musset, 1810-1857, Γάλλος συγγραφέας

Αν αγαπάς κάποιον άσ’ τον να φύγει!
Αν γυρίσει πίσω, είναι δικός σου!
Αν δεν γυρίσει, δεν ήταν ποτέ!
Χαλίλ Γκιμπράν, 1883-1931, Λιβανοαμερικανός ποιητής & φιλόσοφος

Η Αγάπη κάποιες φορές δίνει βάρος και κάποιες φορές δίνει φτερά.
Philip Sidney, 1554-1586, Άγγλος ποιητής & αυλικός

Ο έρωτας είναι σαν την θάλασσα. Χίλιοι την χαίρονται, ένας την πληρώνει
Ντίνος Χριστιανόπουλος, 1931-, Ποιητής

Οι νέοι επιζητούν αγάπη, χρήματα, υγεία. Μια μέρα θα λένε: υγεία, χρήματα, αγάπη.
Paul Lefevre Geraldy, 1885-1983, Γάλλος συγγραφέας

Κανένας δεν έχει κανένα λόγο για να μ’ αγαπάει. Έτσι, αν μ’ αγαπήσουνε, θα ‘ναι πραγματικά για μένα τον ίδιο.
Wolinski, 1934-, Γάλλος σκιτσογράφος

Μπορούμε να αναγνωρίσουμε την αρχή και το τέλος της αγάπης από την αμηχανία που αισθανόμαστε όταν είμαστε μόνοι μαζί.
Jean de La Bruyère, 1645-1696, Γάλλος συγγραφέας

Ο έρωτας είναι το πρόβλημα των ανθρώπων που δεν έχουν προβλήματα.
Frédéric Beigbeder, 1965-, Γάλλος κριτικός λογοτεχνίας

Το να είσαι ερωτευμένος σημαίνει να είσαι έκπληκτος. Όταν η έκπληξη χαθεί, είναι το τέλος.
Frédéric Beigbeder, 1965-, Γάλλος κριτικός λογοτεχνίας

Η Αγάπη δεν είναι συναίσθημα, είναι τέχνη.
Paul Morand, 1888-1976, Γάλλος συγγραφέας & Διπλωμάτης

Όταν σου έχουν μάθει να τους αγαπάς όλους, να αγαπάς και τους εχθρούς σου ακόμη, τι αξία δίνει αυτό στην αγάπη;
Marilyn Manson, 1969-, Αμερικανός μουσικός

Αν σ’ αγαπούσα λιγότερο, θα μπορούσα ίσως να μιλώ γι’ αυτό περισσότερο.
Jane Austen, 1775-1817, Αγγλίδα συγγραφέας

Η αγάπη κάνει το χρόνο να περνάει. Ο χρόνος κάνει την αγάπη να περνάει.
Επιγραφή σε ηλιακά ρολόγια

Εγώ σ’ αγάπησα, εσύ ήσουν ερωτευμένη. Δεν είναι το ίδιο πράγμα.
François Truffaut, 1932-1984, Γάλλος σκηνοθέτης

Τι σχέση έχει με την αγάπη ο έρωτας; Η αγάπη είναι αυταπάρνηση, ο έρωτας εγωισμός.
Άγγελος Τερζάκης, 1907-1979, Έλληνας συγγραφέας

Τη μέρα που η δύναμη της αγάπης θα υπερνικήσει την αγάπη της δύναμης, ο κόσμος θα γνωρίσει την ειρήνη.
Μαχάτμα Γκάντι, 1869-1948, Ινδός ηγέτης

Να αγαπάς και να αγαπιέσαι, αυτό είναι το ιδεώδες. Με την προϋπόθεση ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο.
Jean Cocteau, 1889-1963, Γάλλος καλλιτέχνης

Μια ανικανοποίητη γυναίκα πρέπει να έχει πολυτέλειες. Μια γυναίκα όμως που αγαπάει έναν άντρα, μπορεί να κοιμηθεί και σ’ ένα σανίδι επάνω.
D. H. Lawrence, 1885-1930, Βρετανός συγγραφέας

 Καλύτερα να σ’ αγαπούν στην κόλαση παρά να ‘σαι χωρίς αγάπη στον παράδεισο.

Marcel Jouhandeau, 1888-1979, Γάλλος συγγραφέας

Μπορώ να καταλάβω τη συντροφικότητα. Μπορώ να καταλάβω το αγορασμένο σεξ το απόγευμα. Δεν μπορώ να καταλάβω την ερωτική σχέση.
Gore Vidal, 1925-2012, Αμερικανός συγγραφέας

Ο έρωτας έχει κάτι το τόσο χαρακτηριστικό, που δεν μπορούμε να το κρύψουμε όταν υπάρχει ούτε να τον προσποιηθούμε όταν δεν υπάρχει.
Madame de Sablé, 1599-1678, Γαλλίδα διανοούμενη

Όποιος έχει δοκιμάσει ένα μεγάλο έρωτα δεν δίνει σημασία στη φιλία.
Jean de La Bruyère, 1645-1696, Γάλλος συγγραφέας

Ο πόνος της αγάπης είναι γλυκύτερος απ’ όλες τις άλλες απολαύσεις.
John Dryden, 1631-1700, Άγγλος ποιητής

Η αγάπη δεν είναι να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο, αλλά να βλέπουμε μαζί προς την ίδια κατεύθυνση.
Antoin de Saint-Exupéry, 1900-1940, Γάλλος συγγραφέας

Η αγάπη δεν κάνει τον κόσμο να γυρίζει. Η αγάπη κάνει το γύρισμα να αξίζει τον κόπο.
Franklin P. Jones, 1908-1980, Αμερικανός χιουμορίστας

Η διαφορά μεταξύ έρωτα και φιλίας έγκειται στο πόσο πολύ μπορεί να πληγώσει ο ένας τον άλλο.
Ashleigh Brilliant, 1933-, Βρετανός σκιτσογράφος

Στην αριθμητική της αγάπης, ένα συν ένα ίσον τα πάντα και δύο μείον ένα ίσον τίποτα.
Mignon McLaughlin, 1913-1983, Αμερικανίδα αρθρογράφος

Το να σ’ αγαπάει κάποιος βαθιά σου δίνει δύναμη. Το να αγαπάς κάποιον βαθιά σου δίνει θάρρος.
Λάο Τσε, 6ος αιώνας π.χ., Κινέζος φιλόσοφος

Αγάπη είναι ο ασπασμός των αγγέλων προς τ’ άστρα.
Βίκτωρ Ουγκώ, 1802-1885, Γάλλος συγγραφέας

Όταν κανείς αγαπιέται δεν αμφιβάλλει για τίποτα. Όταν αγαπάει, αμφιβάλλει για όλα.
Colette, 1873-1954, Γαλλίδα συγγραφέας

Η ανώριμη αγάπη λέει «σ’ αγαπώ επειδή σε χρειάζομαι». Η ώριμη αγάπη λέει «σε χρειάζομαι επειδή σ’ αγαπώ».
Erich Fromm, 1900-1980, Γερμανός ψυχαναλυτής

Δεν μπορείς να αγοράσεις την αγάπη, αλλά μπορεί να σου στοιχίσει ακριβά.
Henry Youngman, 1906-1998, Αμερικανός κωμικός

Η Αγάπη: προβολή ψευδαισθήσεων επάνω σε κάποιον που έχουμε επινοήσει.
Christine Orban, 1954-, Γαλλίδα συγγραφέας

Σταμάτησαν να σου λένε ψέματα, όχι να σ’ αγαπούν. Κι εσένα σου φαίνεται πως σταμάτησαν να σ’ αγαπούν…
Antonio Porchia, 1885-1968, Ιταλοαργεντινός ποιητής

Ο μόνος τρόπος να γνωρίσεις κάποιον άλλο είναι να τον αγαπάς απελπισμένα.
Walter Benjamin, 1892-1940, Γερμανός φιλόσοφος

H μεγάλη διαφορά μεταξύ αγάπης και φιλίας είναι ότι δεν μπορείς να έχεις φιλία χωρίς ανταπόδοση.
Michel Tournier, 1924-, Γάλλος συγγραφέας

Να είσαι πιστός, συχνά σημαίνει να αλυσοδένεις τον άλλο.
Sacha Guitry, 1885-1957, Γάλλος συγγραφέας

Η αγάπη δεν είναι αρκετή. Πρέπει να είναι η βάση, ο θεμέλιος λίθος, αλλά όχι όλο το οικοδόμημα. Είναι υπερβολικά ελαστική, υπερβολικά ευάλωτη.
Quentin Crisp, 1908-1999, Βρετανός συγγραφέας

Το μεγαλύτερο ψέμα: «Σ’ αγαπώ».
Gordon Livingston, Αμερικανός ψυχίατρος & συγγραφέας

Δεν υπάρχουν άσχημες αγάπες ούτε ωραίες φυλακές.
Gringoire, 1475-1538, Γάλλος θεατρικός συγγραφέας

Βαριόμουνα, να πώς άρχισε. Με έκανε να βαριέμαι, να πώς τελείωσε.
Αλέξανδρος Δουμάς υιός, 1824-1895, Γάλλος συγγραφέας

Το να απατηθείς είναι κι αυτό μια ιστορία αγάπης.
Robert de Flers, 1869-1927, Γάλλος συγγραφέας

Δεν σας αγαπώ. Σας προτιμώ.
Paul Claudel, 1868-1955, Γάλλος ποιητής

Στη φιλία και στον έρωτα είμαστε συχνά πιο ευτυχισμένοι χάρη στα όσα αγνοούμε παρά στα όσα ξέρουμε.
Λα Ροσφουκώ, 1613-1680, Γάλλος συγγραφέας

Τα σώματά μας θα χαθούν θα σβήσουν
από μας θα μείνη μέχρι της συντελείας των αιώνων αυτό το “σε αγαπώ” που σου ψιθύρισα στις ώρες τις πιο κρυφές.
Νίκος Εγγονόπουλος, 1910-1985, Ποιητής

ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ

ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ

Πόσο απέχει η τρέλα από τον έρωτα? Κι αν η ψυχή έχει τα δικά της τοπία ποιός είναι ο δεύτερος πλανήτης της? Ο Ουμπέρτο Γκαλιμπέρτι είναι ίσως ο μόνος ιταλός στοχαστής που ασκεί ταυτόχρονα το "επάγγελμα" του φιλοσόφου και εκείνο του ψυχαναλυτή. Έβαλε τον έρωτα στο μικροσκόπιο. Κι από δίπλα την τρέλα. Να δείξει πόσο κοντά είναι και πόσο απέχουν. Στο βιβλίο του με τίτλο "Τοπία ψυχής" γράφει: "Υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στις ελληνικές τραγωδίες και στις τραγωδίες του Σαίξπηρ. Οι πρώτες έχουν για πρωταγωνιστή τη Μοίρα, με την οποία συγκρούονται οι ανθρώπινες προθέσεις, οι δεύτερες έχουν για πρωταγωνιστή την Τρέλα, που συσκοτίζει το νου του Ληρ, του Αμλετ, του Μάκβεθ, του Οθέλου. Τρέλα με διάφορες μορφές, με ή χωρίς μέθοδο στα παραληρήματά της, αλλά πάντα τρέλα που, όταν δεν πλανιέται στα μονοπάτια της εξουσίας, τριγυρνάει στα πιο απόκρυφα, αλλά όχι λιγότερο σπαρακτικά, της τρέλας του έρωτα. Αν δεν κατανοήσουμε τη στενή σχέση ανάμεσα στην Τρέλα και στον Ερωτα, δεν θα καταλάβουμε ότι ο Ερωτας, όπως ήδη είχε διαισθανθεί ο Πλάτων, είναι η υψηλότερη μορφή τρέλας, δεν θα καταλάβουμε γιατί, από τον Ξενοφώντα ώς τον Σαίξπηρ, το δράμα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας επιστρέφει στη δυτική λογοτεχνία σαν κύμα που πλησιάζει και αποτραβιέται, σχεδιάζοντας με τα σκαμπανεβάσματα και το ρυθμό του το τοπίο που εμείς οι δυτικοί γνωρίζουμε ως τοπίο του έρωτα. Ο έρωτας δεν είναι κάτι ήρεμο, δεν είναι λεπτότητα, εμπιστοσύνη, παρηγοριά. Ο έρωτας δεν είναι κατανόηση, συμμετοχή, ευγένεια, σεβασμός, πάθος που αγγίζει την ψυχή ή μολύνει τα σώματα. Ο έρωτας δεν είναι σιωπή, ερώτηση, απάντηση, σφραγίδα αιώνιας πίστης, κατακερματισμός άλλοτε κοινών προθέσεων, προδοσία ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, ναυάγιο ονείρων στο ξύπνημα. Ο έρωτας είναι ν' αγγίζεις τα όρια του ανθρώπου. Ο Πλάτων γράφει: "Οι ερωτευμένοι που περνούν μαζί τη ζωή τους δεν μπορούν να πουν τι ακριβώς θέλουν ο ένας από τον άλλο. Σίγουρα δεν είναι δυνατό να πιστέψουμε ότι μόνο η ανταλλαγή των σαρκικών ηδονών είν' αυτό που τους κάνει να νιώθουν έναν τόσο έντονο πόθο να βρίσκονται μαζί. Είναι λοιπόν φανερό ότι η ψυχή του καθενός θέλει κάτι άλλο και δεν είναι σε θέση να το πει και έτσι το εκφράζει με αόριστα προαισθήματα, σαν να μαντεύει μέσα σε αινιγματικά και σκοτεινά βάθη". Δεν είναι ανάγκη να διαβάζουμε τον Πλάτωνα κατά τρόπο "πλατωνικό", δηλαδή ασκητικό, εποικοδομητικό, χριστιανικό. Δεν είναι ανάγκη να θεωρούμε την ταπείνωση του σώματος ταπείνωση των ηδονών, των παθών, της σεξουαλικότητας. Ο Πλάτων κοιτάζει πιο ψηλά. Τα προβλήματα που τον απασχολούν είναι το ρητό και το άρρητο, δηλαδή οι κανόνες της λογικής και οι άβυσσοι της τρέλας. Κοιτάζοντας "τα του έρωτα" ή, όπως λέει το ελληνικό κείμενο, τα αφροδίσια, ο Πλάτων αναρωτιέται τι μπορεί ή δεν μπορεί να πει η ψυχή μέσω αυτών. Και όπου το λέγειν διακόπτεται και ο κανόνας δεν αρκεί για να μπορέσει να εκφραστεί η λέξη, ανοίγεται το σκοτεινό φόντο του προαισθήματος και του αινίγματος. Ο έρωτας ανήκει στο αίνιγμα και το αίνιγμα στην τρέλα. Ακόμα κι η τρέλα είναι για τον Πλάτωνα μια εμπειρία της ψυχής, όχι υπό την έννοια της ψυχικής κατάρρευσης, του κλεισίματος της ψυχής μπροστά στο νόημα, της άμβλυνσης της τάξης των νοημάτων, αλλά υπό την έννοια της επίγνωσης ότι οι εμπειρίες της ψυχής ξεφεύγουν από οποιαδήποτε απόπειρα που επιζητά να τις καθηλώσει και να τις ταξινομήσει σε μια ταχτική σειρά. Διότι, πέρα από τη λογική τάξη, η ψυχή νιώθει ότι το σύνολο της διαφεύγει, ότι το μη-νόημα μολύνει το νόημα, ότι το πιθανό υπερβαίνει το πραγματικό, ότι κάθε προσπάθεια συνολικής κατανόησης αναδύεται μέσα από το αβυσσαλέο υπόβαθρο που είναι χάος, άνοιγμα, στόμιο, διαθεσιμότητα όλων των νοημάτων όπου μπορείς να φτάσεις όχι με τις ταξινομημένες λέξεις του Εγώ, αλλά με την κατάρρευση του Εγώ, το οποίο δεν προβάλλει πια αντίσταση στην εμφάνιση εκείνου του τοπίου που παραμορφώνει τη συνηθισμένη του κατοικία, δηλαδή του τοπίου του Ερωτα. Για το λόγο αυτό, ο Σωκράτης, ενώ κατευθύνεται μαζί με τον Αριστόδημο στο σπίτι του Αγάθωνα για να συζητήσουν για τα ερωτικά, καταλαμβάνεται από μια κρίση ατοπίας, όρο που συνήθως εκλαμβάνουμε ως αποξένωση, "παραξενιά', μα που ίσως θα ήταν καλύτερα να λέγαμε "μετα-τόπιση" (ά-τοπος). Κι όμως, ο έρωτας είναι πράγματι μια έξοδος από τον τόπο, όπου συνήθως εξελίσσεται η ζωή, δημιουργεί μια μετέωρη κατάσταση, όπου ο χώρος και ο χρόνος χάνουν τις διαστάσεις και τη διάρκειά τους. Ξένος προς την τακτική πορεία και ροή της καθημερινότητας, ο έρωτας είναι άτοπος, είναι εκτός τόπου. Πράγματι, τα ερωτικά δεν ανήκουν στην αφήγηση της λογικής ψυχής, διότι ενώπιόν τους η ψυχή υφίσταται μια μετατόπιση (ατοπία), η οποία, μετακινώντας το καθεστώς των κανόνων της, εξασθενεί την κατοχή της ψυχής. Η πορεία της διακόπτεται από κάτι υπεβάλλον που, κατακερματίζοντας τη ροή του λόγου και την τάξη της ομιλίας, οδηγεί προς διαδρομές διαφυγής, τις οποίες η ψυχή αδυνατεί ν' ακολουθήσει. Οι παρορμήσεις και οι πόθοι, ξεσπώντας ως ανεξέλεγκτα σημαίνοντα μες στην τάξη των καθιερωμένων σημαινομένων, παράγουν εντός του νοήματος ένα αντίθετο νόημα που βάζει τις ομιλίες να περιστρέφονται, χωρίς να τις ακινητοποιεί γύρω από έναν ιδανικό μηχανισμό, μηχανισμό συν-δέσμου, στον οποίο η ψυχή κατέληξε με χίλιους κόπους. Το να παραδίδεται κανείς στον Ερωτα δεν σημαίνει ότι παραδίδεται ο ένας στον άλλο, αλλά ότι παραδίδεται σ' εκείνο το ασυνήθιστο και μη τυπικό τοπίο, που μεταφέρει και τον έναν και τον άλλο πέρα από τις κινήσεις και τις προθέσεις τους, ώς την τρέλα, ώς το θάνατο, που βρίσκει στον έρωτα το πλησιέστερο ομοιότυπό του. Κι έπειτα, ο έρωτας φεύγει και αφήνει στα σώματα τα σημάδια του σπαραγμού τους. Η πληρότητα του έρωτα, που είχε αναφανεί, διαλύεται και, καθώς χάνεται, λέει ότι κάθε αγκάλιασμα εκείνης της πληρότητας ήταν μόνο μια ανάμνηση, μια απόπειρα, μια ήττα. Τέτοια είναι τα ερωτικά: "πόθος για την παλιά ενότητα", λέει ο Πλάτων, που δεν είναι τόσο ενότητα με τον "άλλο", διότι πριν από τους "άλλους" που είναι έξω από μας και στους οποίους απευθύνεται ο έρωτας, ο "άλλος" κατοικεί μέσα μας, είναι αυτό από το οποίο αποχωριστήκαμε για να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε την ιστορία μας. Αλλά το μη-ιστορικό θεμέλιο, απ' όπου ξεκίνησε η ιστορία μας, συνεχίζει να μας διακατέχει σαν τραγικό αίνιγμα. Στο σημείο αυτό ο Πλάτων βλέπει καλύτερα από τον Φρόιντ.

Το αίνιγμα υπάρχει όχι επειδή είναι υποσυνείδητο, αλλά επειδή δεν έχει λύση. Οποιος αγγίζει αυτό το αίνιγμα μας μαγεύει και έτσι αρχίζει μια σταδιακή παράδοση του εαυτού μας, η οποία επιτρέπει την αποκάλυψη του αινίγματος που περιβάλλει τον Έρωτα.

Περί Έρωτος κι Αγάπης !!!

Ο Έρωτας είναι ο Αφηγητής των παραμυθιών , μα η Αγάπη είναι ο δημιουργός των !!!

Για να μπορείς να Ερωτευτείς χρειάζεται να γνωρίζεις να Αγαπάς … !!!

Ο Έρ-ωτας είναι η Αιθερική απεικόνιση της Γήινης Α-γά-πης …

Για να νιώσεις το Αιθερικό , χρειάζεται να ολοκληρώσεις  με  το Γήινο … !!!

Η Αγάπη είναι Αίσθημα (κι όχι σύν-αίσθημα) !!
Είναι η Καθαρή , Κρυστάλλινη , 
Αέναη έκφραση της Καρδιάς ... 

Όταν Αγαπάς ... 

ουσιαστικά είσαι Ευδαίμων με την κατάσταση σου 

κι όχι με το τι νιώθει ο άλλος και σε ποιο βαθμό ...

Είσαι Ευδαίμων από μέσα προς τα έξω κι ακτινοβολείς το Φώς της ίδιας σου της Ύπαρξης , που είναι η Αγάπη !!!

Αυτή είναι η Δύναμη της Καρδιάς … !!!

Η Αγάπη ...

είναι η Αρχή του Ενός και Μοναδικού Ονείρου ...
 

Να φτάσουμε στον Έρωτα ... !!!

  

Περί έρωτος και άλλων …

Posted on Ιουλίου 6, 2012 |

 

 

 

 

 

 

7 Votes

Η ερωτική ηδονή είναι μιά παλιά τόλμη που η απελευθέρωση των ηθών μετέτρεψε σε κάτι τετριμμένο. Μέσα στη φθορά και στην αστάθεια των συναισθημάτων για πάρα πολλούς το σεξ γίνεται το πεδίο εκείνο στο οποίο μπορούν να στηριχθούν για να αυξήσουν σε αξιομνημόνευτες ποσότητες τις φευγαλέες συγκινήσεις τους. Πολλοί χρησιμοποιούν το σεξ για να αυτοβαθμολογούνται και να απονέμουν στον εαυτό τους βραβεία σε σχέση με την κατάσταση των ικανοτήτων τους. Από χάδια σε στάσεις από διαστροφές σε ανατριχίλες τεστάρουν τον εαυτό τους συντάσσουν τους ισολογισμούς της απόλαυσης και πολλές φορές ανταγωνίζονται τους άλλους μέσα από τις θορυβώδεις επιδείξεις τους.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι ο τρόπος που κάνουμε έρωτα επηρεάζει το πως νοιώθουμε για τον εαυτό μας, για τους άλλους ανθρώπους γύρω μας αλλά και το πως λειτουργούμε γενικά στη ζωή. Και ενώ το σεξ φαίνεται σαν μιά ενήλικη λειτουργία στην πραγματικότητα πλησιάζει τις συνθήκες της ζωής μας όταν ήμασταν ακόμη μωρά, τότε που πήραμε και τα βασικά μαθήματα για το πόσο είμαστε αποδεκτοί, αξιαγάπητοι αλλά και πόσο μπορούμε να εμπιστευόμαστε τους άλλους. Κάθε φορά που κάνουμε έρωτα ξαναζούμε τις ίδιες συνθήκες που είχαμε βιώσει σαν μωρά, ζεστασιά, σωματικό άγγιγμα, την αίσθηση ότι είμαστε ευάλωτοι (επειδή είμαστε γυμνοί ) την επικοινωνία με λέξεις η χωρίς λέξεις. Κάθε φορά που κάνει κάποιος έρωτα ισχυροποιεί μέσα από την ερωτική πράξη τα συμπεράσματα που έχει βγάλει για τον εαυτό τους αλλά και για τους άλλους. Αν δηλαδή νιώθει θύμα στη ζωή η παθητικότητα του αυτή τον οδηγεί στο να μην μπορεί να απολαύσει το σεξ και οδηγείται στο να ισχυροποιήσει την πεποίθηση ότι οι άλλοι δεν του δίνουν αυτό που θέλει και τον χρησιμοποιούν …. Γι αυτό και το 90 τοις εκατό των σεξουαλικών προβλημάτων δεν είναι σεξουαλικά αλλά έχουν τη ρίζα τους στα συναισθηματικά εμπόδια που υψώνει κάποιος ανάμεσα στον εαυτό του και στους άλλους.
Οταν λειτουργούμε μέσα από μιά κατάσταση πληρότητας τότε κάνοντας έρωτα γιορτάζουμε αυτό που είμαστε και δεν προσπαθούμε απεγνωσμένα να γεμίσουμε τα κενά αυτού που πιστεύουμε ή φοβόμαστε ότι δεν είμαστε… Η σεξουαλική εμπειρία δεν είναι ένας αγώνας δρόμου με τελικό προοσρισμό αλλά μιά έκφραση αυτού που εμείς και ο σύντροφος μας είμαστε και μοιραζόμαστε …
Σας φιλώ και εις αύριο με υγεία