ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ
8 δημοσιεύσεις
• Σελίδα 1 ἀπὸ 1
ἀπό ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΡΙΟΣ » Παρ 23/02/2007 23:18
<<...Άχ σκοτεινό Φώς του Έροτα...>>
Η φύση του Έρωτος αποτέλεσε την δυσκολότερη προς αναζήτηση ιδέα των αρχαίων φιλοσόφων.Το τί εστί το κινούν αίτιον του Αριστοτέλη που συνθέτει την Αρμονία των αντιθέτων του Ηρακλείτου.Η απάντηση δεν είναι απλή.Μιά ανάγνωση πάνω στο <<Συμπόσιον>> του Πλάτωνα είναι αρκετή για να αντιληφθούμε την δυσκολία και το βάθος του ζητήματος.
Ο Έρωτας εντοπίζεται σε πολλά και διαφορετικά πεδία εφαρμογής,
από την βιολογική ανάγκη διαιώνησης των ανθρώπων και την θεμελίωση των ανθρωπίνων σχέσεων,ώς και την δημιουργική ισορροποία των γαλαξιών.
Θα μπορούσε η ύπαρξη του έρωτα μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις να σχετίζεται έστω και έμμεσα με τον έροτα των πλανητών προς τις ελκτικές περιφορές τους γύρω από τα άστρα;
Η σύνθεση των εκάθωστε πολικών αντιθέτων προυποθέτει ένα στοιχείο αιτιότητας κοινό σε όλες τις εκδηλώσεις της φύσεως:
το στοιχείο της κίνησης.
Και η κίνηση προυποθέτει ένα άλλο αίτιο της κινήσεως:
το στοιχείο της ορμής,η οποία ορμή είναι ενέργεια εντοπιζόμενη,τόσο στο άτομο,όσο και στον γαλαξία.
Η ορμή ώς προς την ουσία της είναι ένα και το αυτό,είτε αναφερόμαστε στην περιφορά του ηλεκτρονίου γύρω από τον πυρήνα του ατόμου διά της ελκτικής δυνάμεως Coloumb F που ασκεί ο πυρήνας στο ηλεκτρόνιο,είτε αναφερόμαστε στον ξαφνικό ιονισμό του ατόμου και την απομάκρυνση του ηλεκτρονίου από το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο του ατόμου.
Το ίδιο συμβαίνει και στον μακρόκοσμο,όπου παρατηρούμε τίς δύο αντίθετες δυνάμεις,την τάξη και την εντροπία να συνθέτουν την προαναφερόμενη αρμονία των αντιθέτων.
Ωστόσο,οι δύο κινήσεις είναι όμοιες σε αντίθετη φορά,η μία προς την έλξη και την οργάνωση και η άλλη προς την διαστολλή του σύμπαντος και την αταξία.Οι δύο αυτές κινήσεις στηρίζονται στο ίδιο φαινόμενο της κίνησης,της οποίας αίτιο είναι η ορμή.
Την επίδραση της ορμής την συναντούμε σε κάθε φυσική λειτουργία,όπου εκδηλούμενη ώς κινητική ενέργεια προκαλεί την μετάβαση ενός κβάντου ενέργειας και εν συνεχεία μίας μάζας ύλης,από ένα σημείο σε ένα άλλο,όπου έχουμε τους τύπους:
E=FxH (τύπος ενέργειας εκπομπής κβάντων)
L=MxUxR (τύπος στροφορμής ηλεκτρονίου)
σε συνάρτηση και εξάρτηση πάντα από τον τύπο
Ε=ΜxC στο τετράγωνο,όπου:
Ε=ενέργεια εκπομπής φωτονίου
Η=σταθερά Πλάνκ=6,63x10 εις την -34 Tζάουλ/δευτερόλεπτο
F=συχνότητα
L=μέτρο στροφορμής ηλεκτρονίου γύρω από τον πυρήνα
Μ=μάζα
R=ακτίνα κυκλικής τροχιάς ηλεκτρονίου
C=ταχύτητα φωτός=3Χ10 εις την 8η μέτρα/δευτερόλεπτο.
Κάθε είδος κινήσεως προυποθέτει ορμή κινήσεως,η οποία προυποθέτει εκδήλωση ενέργειας.
Οπότε,το Αριστοτελικό κινούν αίτιον δεν είναι άλλο από την αρχή της ορμής ,όπου το αίτιον αποτελεί την αρχή της ενέργειας.
Μπορούμε να προσδιορίσουμε την ισχύ,την ταχύτητα,την συχνότητα και τις υπόλοιπες ιδιότητες και εκδηλώσεις της ενέργειας,της ορμής και της κίνησης,καθώς και τους στοιχειώδεις σωματιδιακούς φορείς αλληλεπίδρασης που θεμελιώνουν τους φυσικούς νόμους.Δεν είμαστε ωστόσο σε θέση ούτε να διανοηθούμε την ουσία και τη φύση της ενέργειας και της ορμής,
επομένως και το αίτιον του αιτίου των φυσικών νόμων και συγκεκριμένα της κίνησης.
Ανάλογα,οι φιλοσοφοι και οι επιστήμονες είναι σε θέση να αναλύσουν κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά και να προσδιορίσουν τις εκδηλώσεις της ψυχής,καθώς και τα μέρη που την απαρτίζουν,όπως και τις εκδηλώσεις και τα αποτελέσματα του έρωτα.Δεν είναι σε θέση όμως να προσδιορίσουν την ίδια την ουσία και φύση του Έρωτα.
Αν έφταναν σε αυτό το επίπεδο διανόησης οι άνθρωποι,θα κατάφερναν να μεταβούν από το καθ'εικόνα στο καθ'ομοίωσιν,υπογράφωντας την θανατική καταδίκη των νεώτερων θρησκειών.
Ο άνθρωπος ώς άτομο του συμπαντικού οργανισμού υποτάσσεται στην ορμή.Κατά τον Ηράκλειτο(απ.48) <<του τόξου το όνομα βίος και το έργο θάνατος>>,καθώς και <<Διόνυσος και Αιδής είναι ένα και το αυτό>>(58).
Ο άνθρωπος λοιπόν υπάγεται στην φανερή αρμονία των αφανών αντιθέτων,ορίζεται από το έργο του έρωτα χωρίς να έχει την δυνατότητα να τον παρατηρήσει και να τον αναλύσει.
Και τόσο ο κοσμογονικός Έρος,όσο και ο ανθρωπογονικός Έρως,εκδηλώνονται στο φυσικό σύμπαν ώς σχέση ενέργειας-ορμής-κίνησης και
αιτίου-αιτιώδους σχέσης-αιτιατού.
Η ορμή αυτή στον άνθρωπο έχει δύο εκδηλώσεις:
Την ορμή προς τον Έρωτα και τη Ζωή και
την ορμή προς το Θάνατο.
Γι'αυτό το λόγο ο Διόνυσος είναι η ίδια δύναμη με τον Άδη,αλλά και κατά τους Ορφικούς η κοσμογονική τριάδα ονομαζόταν Φάνης-Έρως-Διόνυσος.
Αυτή η ορμή είναι η πολικότητα που συνθέτει και την αρμονία του
<<δακρυόεν γελάν>>.
Η αρμονία των αντιθέτων αποτελεί το αιώνια στιγμιαίο πεδίο μάχης του Έρωτα και του Θανάτου σε όλα τα επίπεδα ύπαρξης.
Η ορμή αυτή φέρει τον τύπο ΔpxΔq=H,όπου
Δp=το σφάλμα προσδιορισμού της ορμής του ηλεκτρονίου
Δq=το σφάλμα προσδιορισμού της θέσης του ηλεκτρονίου
H=σταθερά Πλάνκ,
όπερ και σημαίνει ότι στην φύση δεν συμβαίνει είτε εκείνο είτε το έτερο,αλλά [πότε] εκείνο και [πότε] το έτερο,εξυπηρετώντας την ισορροποία του συνόλου:
Εντροπία-Τάξη
Σκοτάδι-Φώς
Νύχτα-Μέρα
Θάνατος-Ζωή
Κρόνος-Ζεύς
Άιδης-Διόνυσος
Έρις-Έρως κτλ...
Οι Ορφικοί αναφέρουν ότι από το Χάος γεννήθηκε ο Αιθέρας,ο οποίος δημιούργησε το Κοσμικό Ωόν το οποίο έσπασαν ο Χρόνος και η Αδράστεια.Από το κάτω μέρος του Αυγού έγινε η Γαία,ενώ από το πάνω μέρος έγινε ο Ουρανός.
Η διαφοροποίηση των Ορφικών ώς προς την Ησιόδεια εκδοχή της δημιουργίας του Σύμπαντος,είναι ότι οι Ορφικοί τοποθετούν την ύπαρξη του Έρωτα,πρό της Γαίας,συνδέοντας το Χάος με τη Γαία διά της αιτιώδους δράσης του Έροτα,ή όπως αναφέρει και ο Πλάτων στο <<Συμπόσιον>>:
<<Είναι ο Έρως έρως τινός ή ουδενός;διότι το ερώτημα άν ο Έρως είναι έρως μητρός ή πατρός θα ήτο αστείο>>.
Το γεγονός ότι ο Έρως μυθολογείται ώς υιός του Πόρου και της Πενίας,σημαίνει ακριβώς την εξίσσωση:
ΔpxΔq=Η [τύπος αντιθέτων] <=> V=DxH [τύπος κίνησης],όπου
V=ταχύτητα αντικειμένου
D=απόσταση μεταξύ 2 σωμάτων.
Η Πενία σημαίνει την αποστέρηση του Έρωτα<Θάνατος=Δp,ενώ
ο Πόρος σημαίνει την αφθονία του Έρωτα>Θανάτου=Δq.
Η ίδια η ύλη αποτελεί πύκωνση ενέργειας και ώς φώς και ήχος συμπεριφέρεται άλλωτε σαν σωμάτιο και άλλωτε σαν κύμα.Αυτή η ενέργεια δια της ορμής συναρμόζει τα στοιχεία και συμφιλιώνοντας τα αντίθετα συνθέτει διά της κινήσεως την αρμονία του σύμπαντος.
Αυτή η ενέργεια από τους αρχαίους ονομαζόταν Έρως και Έρος ενώ σήμερα την ονομάζουμε Ένωση και Ζωή,ζευγνύοντας το θεικό με το ανθρώπινο,το ιερό του γάμου και των θεσμών με το ηδονικό του ενστίκτου της διαιώνησης των ειδών,το ανθρώπινο με το ζωώδες,το ιδεατό με το αισθητό και το κινούν με το κινούμενον.Παρ'όλες τις εκφάνσεις και εκφράσεις του,ο Έρο(ω)ς είναι ένας.
Και στο σημείο αυτό εντοπίζουμε και την ουσιαστική διαφορά μεταξύ Ουρανίας και Πανδήμου Αφροδίτης,καθώς ο
Έρο(ω)ς είναι διφυής.
Σήμερα,με την έκπτωση των πνευματικών αξιών,παρατηρούμε και την παράλληλη έκπτωση της ιδέας του έρωτα,καθώς και τον περιορισμό του μόνον στην εκφυλισμένη μορφή της ανθρώπινης υλικής και παθογόνας έκφανσης και έκφρασής του.
Έρως και Έρος,Έρο(ω)ς και Έριδα,Έρωτας ωραίος και ωριαίος,
ρέων και αέρινος,έαρ και άρρεν,έρω και έω,έρως και ήρως,
πτερωτός,ερώμενος και Ερμής αποτελούν μερικές από τις έννοιες που προσπαθούν να προσδιορίσουν αμυδρώς το άχραντο μυστήριο του έρωτα...
Ο Έρως είναι το Όν και το Μή Όν της Ύπαρξης,χωρίς να είναι ο ίδιος ούτε ακριβώς Όν,αλλά ούτε και Μή Όν,παρά αίτιον του αιώνιου ανακυκλιώμενου γίγνεσθαι και η διαρκής αρμονία των αντιθέτων του Ηρακλείτου:
<<Το ίδιο πράγμα υπάρχει σε μάς,το ζωντανό και το πεθαμένο,το ξύπνιο και το κοιμισμένο,το νέο και το γερασμένο,
γιατί αυτά μεταβάλλονται σε εκείνα και αντίστροφα>>.(88)
<<Το καλό και το κακό είναι ένα και το αυτό>>(58)
<<Αυτό το κόσμο δεν τον εποίησε κάποιος από τους θεούς ή τους ανθρώπους,αλλά είναι πύρ αείζωον,που ανάβει και σβήνει με μέτρο>>(30)
Η φύση του Έρωτος αποτέλεσε την δυσκολότερη προς αναζήτηση ιδέα των αρχαίων φιλοσόφων.Το τί εστί το κινούν αίτιον του Αριστοτέλη που συνθέτει την Αρμονία των αντιθέτων του Ηρακλείτου.Η απάντηση δεν είναι απλή.Μιά ανάγνωση πάνω στο <<Συμπόσιον>> του Πλάτωνα είναι αρκετή για να αντιληφθούμε την δυσκολία και το βάθος του ζητήματος.
Ο Έρωτας εντοπίζεται σε πολλά και διαφορετικά πεδία εφαρμογής,
από την βιολογική ανάγκη διαιώνησης των ανθρώπων και την θεμελίωση των ανθρωπίνων σχέσεων,ώς και την δημιουργική ισορροποία των γαλαξιών.
Θα μπορούσε η ύπαρξη του έρωτα μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις να σχετίζεται έστω και έμμεσα με τον έροτα των πλανητών προς τις ελκτικές περιφορές τους γύρω από τα άστρα;
Η σύνθεση των εκάθωστε πολικών αντιθέτων προυποθέτει ένα στοιχείο αιτιότητας κοινό σε όλες τις εκδηλώσεις της φύσεως:
το στοιχείο της κίνησης.
Και η κίνηση προυποθέτει ένα άλλο αίτιο της κινήσεως:
το στοιχείο της ορμής,η οποία ορμή είναι ενέργεια εντοπιζόμενη,τόσο στο άτομο,όσο και στον γαλαξία.
Η ορμή ώς προς την ουσία της είναι ένα και το αυτό,είτε αναφερόμαστε στην περιφορά του ηλεκτρονίου γύρω από τον πυρήνα του ατόμου διά της ελκτικής δυνάμεως Coloumb F που ασκεί ο πυρήνας στο ηλεκτρόνιο,είτε αναφερόμαστε στον ξαφνικό ιονισμό του ατόμου και την απομάκρυνση του ηλεκτρονίου από το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο του ατόμου.
Το ίδιο συμβαίνει και στον μακρόκοσμο,όπου παρατηρούμε τίς δύο αντίθετες δυνάμεις,την τάξη και την εντροπία να συνθέτουν την προαναφερόμενη αρμονία των αντιθέτων.
Ωστόσο,οι δύο κινήσεις είναι όμοιες σε αντίθετη φορά,η μία προς την έλξη και την οργάνωση και η άλλη προς την διαστολλή του σύμπαντος και την αταξία.Οι δύο αυτές κινήσεις στηρίζονται στο ίδιο φαινόμενο της κίνησης,της οποίας αίτιο είναι η ορμή.
Την επίδραση της ορμής την συναντούμε σε κάθε φυσική λειτουργία,όπου εκδηλούμενη ώς κινητική ενέργεια προκαλεί την μετάβαση ενός κβάντου ενέργειας και εν συνεχεία μίας μάζας ύλης,από ένα σημείο σε ένα άλλο,όπου έχουμε τους τύπους:
E=FxH (τύπος ενέργειας εκπομπής κβάντων)
L=MxUxR (τύπος στροφορμής ηλεκτρονίου)
σε συνάρτηση και εξάρτηση πάντα από τον τύπο
Ε=ΜxC στο τετράγωνο,όπου:
Ε=ενέργεια εκπομπής φωτονίου
Η=σταθερά Πλάνκ=6,63x10 εις την -34 Tζάουλ/δευτερόλεπτο
F=συχνότητα
L=μέτρο στροφορμής ηλεκτρονίου γύρω από τον πυρήνα
Μ=μάζα
R=ακτίνα κυκλικής τροχιάς ηλεκτρονίου
C=ταχύτητα φωτός=3Χ10 εις την 8η μέτρα/δευτερόλεπτο.
Κάθε είδος κινήσεως προυποθέτει ορμή κινήσεως,η οποία προυποθέτει εκδήλωση ενέργειας.
Οπότε,το Αριστοτελικό κινούν αίτιον δεν είναι άλλο από την αρχή της ορμής ,όπου το αίτιον αποτελεί την αρχή της ενέργειας.
Μπορούμε να προσδιορίσουμε την ισχύ,την ταχύτητα,την συχνότητα και τις υπόλοιπες ιδιότητες και εκδηλώσεις της ενέργειας,της ορμής και της κίνησης,καθώς και τους στοιχειώδεις σωματιδιακούς φορείς αλληλεπίδρασης που θεμελιώνουν τους φυσικούς νόμους.Δεν είμαστε ωστόσο σε θέση ούτε να διανοηθούμε την ουσία και τη φύση της ενέργειας και της ορμής,
επομένως και το αίτιον του αιτίου των φυσικών νόμων και συγκεκριμένα της κίνησης.
Ανάλογα,οι φιλοσοφοι και οι επιστήμονες είναι σε θέση να αναλύσουν κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά και να προσδιορίσουν τις εκδηλώσεις της ψυχής,καθώς και τα μέρη που την απαρτίζουν,όπως και τις εκδηλώσεις και τα αποτελέσματα του έρωτα.Δεν είναι σε θέση όμως να προσδιορίσουν την ίδια την ουσία και φύση του Έρωτα.
Αν έφταναν σε αυτό το επίπεδο διανόησης οι άνθρωποι,θα κατάφερναν να μεταβούν από το καθ'εικόνα στο καθ'ομοίωσιν,υπογράφωντας την θανατική καταδίκη των νεώτερων θρησκειών.
Ο άνθρωπος ώς άτομο του συμπαντικού οργανισμού υποτάσσεται στην ορμή.Κατά τον Ηράκλειτο(απ.48) <<του τόξου το όνομα βίος και το έργο θάνατος>>,καθώς και <<Διόνυσος και Αιδής είναι ένα και το αυτό>>(58).
Ο άνθρωπος λοιπόν υπάγεται στην φανερή αρμονία των αφανών αντιθέτων,ορίζεται από το έργο του έρωτα χωρίς να έχει την δυνατότητα να τον παρατηρήσει και να τον αναλύσει.
Και τόσο ο κοσμογονικός Έρος,όσο και ο ανθρωπογονικός Έρως,εκδηλώνονται στο φυσικό σύμπαν ώς σχέση ενέργειας-ορμής-κίνησης και
αιτίου-αιτιώδους σχέσης-αιτιατού.
Η ορμή αυτή στον άνθρωπο έχει δύο εκδηλώσεις:
Την ορμή προς τον Έρωτα και τη Ζωή και
την ορμή προς το Θάνατο.
Γι'αυτό το λόγο ο Διόνυσος είναι η ίδια δύναμη με τον Άδη,αλλά και κατά τους Ορφικούς η κοσμογονική τριάδα ονομαζόταν Φάνης-Έρως-Διόνυσος.
Αυτή η ορμή είναι η πολικότητα που συνθέτει και την αρμονία του
<<δακρυόεν γελάν>>.
Η αρμονία των αντιθέτων αποτελεί το αιώνια στιγμιαίο πεδίο μάχης του Έρωτα και του Θανάτου σε όλα τα επίπεδα ύπαρξης.
Η ορμή αυτή φέρει τον τύπο ΔpxΔq=H,όπου
Δp=το σφάλμα προσδιορισμού της ορμής του ηλεκτρονίου
Δq=το σφάλμα προσδιορισμού της θέσης του ηλεκτρονίου
H=σταθερά Πλάνκ,
όπερ και σημαίνει ότι στην φύση δεν συμβαίνει είτε εκείνο είτε το έτερο,αλλά [πότε] εκείνο και [πότε] το έτερο,εξυπηρετώντας την ισορροποία του συνόλου:
Εντροπία-Τάξη
Σκοτάδι-Φώς
Νύχτα-Μέρα
Θάνατος-Ζωή
Κρόνος-Ζεύς
Άιδης-Διόνυσος
Έρις-Έρως κτλ...
Οι Ορφικοί αναφέρουν ότι από το Χάος γεννήθηκε ο Αιθέρας,ο οποίος δημιούργησε το Κοσμικό Ωόν το οποίο έσπασαν ο Χρόνος και η Αδράστεια.Από το κάτω μέρος του Αυγού έγινε η Γαία,ενώ από το πάνω μέρος έγινε ο Ουρανός.
Η διαφοροποίηση των Ορφικών ώς προς την Ησιόδεια εκδοχή της δημιουργίας του Σύμπαντος,είναι ότι οι Ορφικοί τοποθετούν την ύπαρξη του Έρωτα,πρό της Γαίας,συνδέοντας το Χάος με τη Γαία διά της αιτιώδους δράσης του Έροτα,ή όπως αναφέρει και ο Πλάτων στο <<Συμπόσιον>>:
<<Είναι ο Έρως έρως τινός ή ουδενός;διότι το ερώτημα άν ο Έρως είναι έρως μητρός ή πατρός θα ήτο αστείο>>.
Το γεγονός ότι ο Έρως μυθολογείται ώς υιός του Πόρου και της Πενίας,σημαίνει ακριβώς την εξίσσωση:
ΔpxΔq=Η [τύπος αντιθέτων] <=> V=DxH [τύπος κίνησης],όπου
V=ταχύτητα αντικειμένου
D=απόσταση μεταξύ 2 σωμάτων.
Η Πενία σημαίνει την αποστέρηση του Έρωτα<Θάνατος=Δp,ενώ
ο Πόρος σημαίνει την αφθονία του Έρωτα>Θανάτου=Δq.
Η ίδια η ύλη αποτελεί πύκωνση ενέργειας και ώς φώς και ήχος συμπεριφέρεται άλλωτε σαν σωμάτιο και άλλωτε σαν κύμα.Αυτή η ενέργεια δια της ορμής συναρμόζει τα στοιχεία και συμφιλιώνοντας τα αντίθετα συνθέτει διά της κινήσεως την αρμονία του σύμπαντος.
Αυτή η ενέργεια από τους αρχαίους ονομαζόταν Έρως και Έρος ενώ σήμερα την ονομάζουμε Ένωση και Ζωή,ζευγνύοντας το θεικό με το ανθρώπινο,το ιερό του γάμου και των θεσμών με το ηδονικό του ενστίκτου της διαιώνησης των ειδών,το ανθρώπινο με το ζωώδες,το ιδεατό με το αισθητό και το κινούν με το κινούμενον.Παρ'όλες τις εκφάνσεις και εκφράσεις του,ο Έρο(ω)ς είναι ένας.
Και στο σημείο αυτό εντοπίζουμε και την ουσιαστική διαφορά μεταξύ Ουρανίας και Πανδήμου Αφροδίτης,καθώς ο
Έρο(ω)ς είναι διφυής.
Σήμερα,με την έκπτωση των πνευματικών αξιών,παρατηρούμε και την παράλληλη έκπτωση της ιδέας του έρωτα,καθώς και τον περιορισμό του μόνον στην εκφυλισμένη μορφή της ανθρώπινης υλικής και παθογόνας έκφανσης και έκφρασής του.
Έρως και Έρος,Έρο(ω)ς και Έριδα,Έρωτας ωραίος και ωριαίος,
ρέων και αέρινος,έαρ και άρρεν,έρω και έω,έρως και ήρως,
πτερωτός,ερώμενος και Ερμής αποτελούν μερικές από τις έννοιες που προσπαθούν να προσδιορίσουν αμυδρώς το άχραντο μυστήριο του έρωτα...
Ο Έρως είναι το Όν και το Μή Όν της Ύπαρξης,χωρίς να είναι ο ίδιος ούτε ακριβώς Όν,αλλά ούτε και Μή Όν,παρά αίτιον του αιώνιου ανακυκλιώμενου γίγνεσθαι και η διαρκής αρμονία των αντιθέτων του Ηρακλείτου:
<<Το ίδιο πράγμα υπάρχει σε μάς,το ζωντανό και το πεθαμένο,το ξύπνιο και το κοιμισμένο,το νέο και το γερασμένο,
γιατί αυτά μεταβάλλονται σε εκείνα και αντίστροφα>>.(88)
<<Το καλό και το κακό είναι ένα και το αυτό>>(58)
<<Αυτό το κόσμο δεν τον εποίησε κάποιος από τους θεούς ή τους ανθρώπους,αλλά είναι πύρ αείζωον,που ανάβει και σβήνει με μέτρο>>(30)
Όταν δεν υπάρχει γύρω μας τίποτα αληθινό, πώς να υποψιαστούμε ότι όλα είναι ψεύτικα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου