Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου - Α.Μπάμπαλη -Το νησί

Ο ΗΛΙΟΣ Οδυσσέας Ελύτης

Ο ΗΛΙΟΣ Οδυσσέας Ελύτης






Εσείς στεριές και θάλασσες
τ' αμπέλια κι οι χρυσές ελιές
ακούτε τα χαμπέρια μου
μέσα στα μεσημέρια μου

«Σ' όλους τους τόπους κι αν γυρνώ
μόνον ετούτον αγαπώ!»

Από τη μέση του εγκρεμού
στη μέση του αλλού πελάγου
κόκκινα κίτρινα σπαρτά
νερά πράσινα κι άπατα

«Σ' όλους τους τόπους κι αν γυρνώ
μόνον ετούτον αγαπώ!»

ΤΟ ΤΡΕΛΟΒΑΠΟΡΟ Οδυσσέας Ελύτης

ΤΟ ΤΡΕΛΟΒΑΠΟΡΟ Οδυσσέας Ελύτης





Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά
κι αρχίζει τις μανούβρες "βίρα - μάινα".

Την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές
φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ' τις δυο μεριές.

Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ' όνειρο
κι έχει λοστρόμο αθώο, ναύτη πονηρό.

Από τα βάθη φτάνει τους παλιούς καιρούς,
βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς.

Έλα Χριστέ και Κύριε, λέω κι απορώ,
τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο,

Χρόνους μας ταξιδεύει, δε βουλιάξαμε,
χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε.

Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε,
μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε.

Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα.

ΤΟ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΚΑΡΑΒΙ Ζαχαρίας Παπαντωνίου

ΤΟ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΚΑΡΑΒΙ Ζαχαρίας Παπαντωνίου








-Που πας καραβάκι με τέτοιο καιρό;
Σε μάχεται η θάλασσα, δεν τη φοβάσαι;
Άνεμοι σφυρίζουν και πέφτει νερό,
που πας καραβάκι με τέτοιον καιρό;

-Για χώρα πηγαίνω πολύ μακρινή.
Θα φέξουνε φάροι πολλοί να περάσω.
Βοριάδες, νοτιάδες θα βρω, μα θα φτάσω
με πρίμο αγεράκι, μ’ ακέριο πανί.

-Κι οι κάβοι αν σου στήσουν τη νύχτα καρτέρι;
Απάνω σου αν πέσει το κύμα θεριό
Και πάρει τους ναύτες και τον τιμονιέρη;
Που πας καραβάκι με τέτοιο καιρό;

-Ψηλά στο εκκλησάκι του βράχου που ασπρίζει,
για μένα έχουν κάμει κρυφή λειτουργία
ορθός ο Χριστός το τιμόνι μου αγγίζει,
στην πλώρη μου στέκει η Παρθένα Μαρία.

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Το σύννεφο και ο αμμόλοφος

Το σύννεφο και ο αμμόλοφος

 Ένα νεαρό σύννεφο γεννήθηκε στο μέσο μιας μεγάλης καταιγίδας στη Μεσόγειο. Αλλά δεν πρόλαβε να μεγαλώσει εκεί, ένας δυνατός άνεμος έσπρωξε όλα τα σύννεφα προς την Ανατολή. Μόλις έφτασαν στην ήπειρο, το κλίμα άλλαξε, στον ουρανό έλαμπε ένας γενναιόδωρος ήλιος και από κάτω τους εκτεινόταν η χρυσαφένια άμμος της ερήμου Σαχάρα. 
Ο άνεμος συνέχισε να τα σπρώχνει προς τα δάση του Νότου, καθώς στη έρημο δεν βρέχει σχεδόν ποτέ.  Ωστόσο, τα νεαρά σύννεφα είναι σαν τους νεαρούς ανθρώπους. Το σύννεφό μας λοιπόν αποφάσισε ν' απομακρυνθεί από τους γονείς του και τους μεγαλύτερους φίλους του για να γνωρίσει τον κόσμο.  
- Τι κάνεις εκεί; Φώναξε ο άνεμος. Η έρημος είναι όλη ίδια!  Γύρνα στο σμήνος και θα πάμε στο κέντρο της Αφρικής, όπου υπάρχουν εκθαμβωτικά βουνά και δέντρα!  
Αλλά το νεαρό σύννεφο, ανυπότακτο από τη φύση του, δεν υπάκουσε. Χαμήλωσε σιγά-σιγά, έως ότου κατάφερε να αιωρηθεί σε μια γενναιόδωρη και γλυκιά αύρα και να πλησιάσει τη χρυσαφένια άμμο. 
Αφού τριγύρισε αρκετά, πρόσεξε ότι ένας από τους αμμόλοφους του χαμογελούσε. Είδε ότι κι εκείνος ήταν νέος, πρόσφατα σχηματισμένος από τον άνεμο που μόλις είχε περάσει. Την ίδια στιγμή ερωτεύτηκε την χρυσή του κόμη.  
- Καλημέρα, είπε. Πώς είναι η ζωή εκεί κάτω;  
- Έχω την συντροφιά των άλλων αμμόλοφων, του ήλιου, του ανέμου και των καραβανιών που περνούν από δω πότε-πότε. Μερικές φορές κάνει πολλή ζέστη, όμως είναι υποφερτή. Και πώς είναι η ζωή εκεί πάνω;  
- Κι εδώ υπάρχει άνεμος και ήλιος, αλλά το πλεονέκτημα είναι ότι μπορώ και τριγυρνάω στον ουρανό και να μαθαίνω πολλά πράγματα.  
- Για μένα η ζωή είναι σύντομη, είπε ο αμμόλοφος. Όταν ο άνεμος επιστρέψει από τα δάση, θα εξαφανιστώ. 
- Και αυτό σου προκαλεί θλίψη;  
- Μου δίνει την εντύπωση ότι δεν χρησιμεύω σε τίποτα.  
- Κι εγώ αισθάνομαι το ίδιο. Μόλις περάσει ο επόμενος άνεμος θα πάω στο Νότο και θα μεταμορφωθώ σε βροχή. Αυτή είναι η μοίρα μου ωστόσο.  
Ο αμμόλοφος δίστασε, αλλά τελικά είπε:  
- Ξέρεις ότι εμείς εδώ στην έρημο τη βροχή την λέμε «παράδεισο»;  
- Δεν ήξερα ότι μπορούσα να μεταμορφωθώ σε κάτι τόσο σημαντικό, είπε το σύννεφο γεμάτο περηφάνια.  
- Έχω ακούσει πολλούς μύθους από γέρικους αμμόλοφους. Λένε ότι μετά τη βροχή καλυπτόμαστε από χλόη και λουλούδια. Εγώ όμως ποτέ δεν θα μάθω τι είναι αυτό, γιατί στην έρημο βρέχει πολύ σπάνια.  
Ήταν η σειρά του σύννεφου να διστάσει. Αμέσως μετά όμως του χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο.  
- Αν θέλεις, μπορώ να ρίξω πάνω σου βροχή. Αν και μόλις έφτασα, σ' έχω ερωτευθεί και θα 'θελα να μείνω εδώ για πάντα.  
- Όταν σε είδα για πρώτη φορά στον ουρανό κι εγώ σε αγάπησα, είπε ο αμμόλοφος. Αν όμως μεταμορφώσεις την ωραία λευκή κόμη σου σε βροχή, θα πεθάνεις.  
- Η Αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ, είπε το σύννεφο. Μεταμορφώνεται. Κι εγώ θέλω να σου δείξω τον παράδεισο.  
Άρχισε λοιπόν να χαϊδεύει τον αμμόλοφο με μικρές σταγόνες και παρέμειναν μαζί μέχρι που εμφανίστηκε το ουράνιο τόξο. Την επόμενη μέρα ο μικρός αμμόλοφος ήταν καλυμμένος με λουλούδια. Κάποια σύννεφα που περνούσαν με προορισμό την Αφρική νόμισαν ότι εκεί ήταν ένα κομμάτι του δάσους που έψαχναν κι έριξαν κι άλλη βροχή. Λίγα χρόνια μετά, ο αμμόλοφος είχε μεταμορφωθεί σε όαση, η οποία δρόσιζε τους με τη σκιά των δέντρων της.

Paulo Coelho

Lauri Blank

Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013

Maria Ioanna Mips shared an album: Doors&Keys.

Maria Ioanna Mips shared an album: Doors&Keys.
Θα ήταν θαυμάσιο πράγματι, αν, για κάθε κλειδαριά, υπήρχε ένα κλειδί.

Απλά μερικές φορές προκύπτει η ανάγκη για ένα κλειδί που δεν είναι εκεί.

Σε καιρούς σαν αυτούς ψάχνουμε το κουτί με τις δικές μας λύσεις: ένα ετερόκλητο πολύβουο κουτί γεμάτο με πιθανότητες.

Παλιά αρχαία κλειδιά, ολοκαίνουργια από ανοξείδωτο χάλυβα. Μικρά, μεγάλα, ψηλόλιγνα, αυτά με ένα όνομα, αυτά με την επιγραφή να έχει φθαρεί από δεκαετίες από δάχτυλα που ψάχνουν για μία κλειδαριά.

Το ειδύλλιο ενός κλειδιού είναι εν μέρει επειδή έγινε για μία κλειδαριά, και κάπου υπάρχει μία πόρτα ή ένα σεντούκι το οποίο πρέπει να παραμείνει για πάντα ένα μυστήριο, διότι το κλειδί του αποξενώνεται.

Τα σεντούκια ή οι πόρτες τους εξακολουθούν να υπάρχουν;

Ή μήπως αυτά απεστάλησαν στην ιστορία και τα κλειδιά τους πενθούν τον θανάτό τους στη σιωπή;

Είναι μια χαμένη ιστορία? Ή ίσως μια ατελής. Και κάπου εκεί έξω περιμένουν, χωρίς τα κλειδιά τους.

Στην διάρκεια της περιπλάνησης μία πόρτα στο διάβα μου συναντώ.

Μία τέλεια αρχαία πόρτα, με την επιγραφή δύο αγγέλων που μας χαιρετούν από έναν κόσμο δικό τους.

Μαγεμένος από την πόρτα αμέλησα την προέλευσή της.

Και τώρα βρίσκω τον εαυτό μου να χει εμμονή με την ιστορία της που δεν την ξέρω.

Μήπως είχε πάντα ένα κλειδί;

Αναρωτιέμαι αν αυτή η γοητεία με τα κλειδιά και τα κιβώτια είναι ένα αιώνιο παιχνίδι.

Κανείς δεν μπόρεσε να αντισταθεί, και ούτε μπορεί ο οποιοσδήποτε από εμάς.

"Αχ, όπου υπάρχει ένα κλειδί, σίγουρα θα υπάρχει μια πόρτα !"

Ένα μικροσκοπικό κλειδί αλλά ακριβώς το τέλειο μέγεθος.

Τι ικανοποιητικό το κλειδί ταιριάζει στην όμορφα δημιουργημένα κλειδαριά!

Θα ακούσουμε τα θαύματα μέσα.

Θα ήταν θαυμάσιο πράγματι, αν, για κάθε κλειδαριά, υπήρχε ένα κλειδί.

Vangelis Nakos

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

Η τελευταία επιστολή του Κ.Καρυωτάκη και... "Οι Εμπειρίες ενός Πνιγμένου"

Η τελευταία επιστολή του Κ.Καρυωτάκη και... "Οι Εμπειρίες ενός Πνιγμένου"




  Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περισσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική.
  Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι.
  Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές !!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ημουν άρρωστος.
  Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέσει την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.
Κ. Καρυωτάκης
Και για ν' αλλάξουμε τόνο: Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το σώμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγόμενου.



 Έτσι, ίσως καταλάβετε από πού εμπνεύστηκα τον τίτλο και το ομώνυμο διήγημα που υπάρχει στο νέο μου βιβλίο...
Έφταιγε αυτή η επιστολή κι ένα ταξίδι προς την Κρήτη που το έβγαλα ολόκληρο στην πρύμη κοιτώντας τα αφρόνερα, καπνίζοντας.





ΟΙ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΝΙΓΜΕΝΟΥ
κυκλοφορούν επίσημα από σήμερα 15/7/11
στα κεντρικά βιβλιοπωλεία της Αθήνας
και οπουδήποτε αλλού κατόπιν παραγγελίας
από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης.


Από την Τρίτη 19/7/11
Θα μπορείτε να το κατεβάζετε ελεύθερα
σε μορφή pdf
από το site του εκδότη
για να έχετε μια πλήρη εικόνα
πριν αποφασίσετε να το αποκτήσετε
σε έντυπη μορφή

Τρόποι παραγγελίας:
Από το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας
Από διάφορα ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία
Από την ιστοσελίδα του εκδότη
Και από μένα στέλνοντας ένα mail στο
c.zachos78@gmail.com


Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2013

ΤΟ ΧΑΔΙ

ΤΟ ΧΑΔΙ

18 Σεπ
Αν ο Θεός μας έδωσε το χέρι , ο ….Θεός του …. Θεού , μας έμαθε το χάδι ….. είπε ένας σοφός γέροντας από τα Βλαχοχώρια της Πίνδου , όταν η δίχρονη …δισεγγόνα του τον χάιδεψε τρυφερά στο μάγουλο ….
Ήταν ο Θεός … αθώος ακόμα , όταν έφτιαξε και μας χάρισε το χάδι …. Αργότερα , όταν μας … “εζησε” λιγάκι , καπριτσώθηκε και μας … άρχισε στα χαστούκια ….. έλεγε η μάνα μου , κάθε φορά που βίωνε μια αδικία ή προδοσία , ή αναποδιά …..
Αν της κοπούν τα χέρια της μάνας σου , θα σε χαϊδεύει με τα μάτια …. λέει μια Τούρκικη παροιμία ….
Η αποθέωση , το απόγειο , το … ne plas ultra της αγάπης και της τρυφερότητας είναι το χάδι .
Προσπάθησε να φέρεις στο μυαλό σου , την αίσθηση από ένα χάδι . Το ελαφρό φρικίασμα , από την αίσθηση των δακτύλων του πατέρα σου στα μαλλιά σου , της μάνας σου στο μάγουλο , του φίλου στην ράχη του χεριού σου , του αδερφού στον ώμο σου , του πατέρα του παιδιού σου πάνω στην … πρησμένη σου κοιλιά , του ερωτικού σου συντρόφου στο λακκάκι του λαιμού , του ….έφηβου που σ’αγαπάει χωρίς ελπίδα στο λοβίο του αυτιού ….(του δικού του … αυτιού) , της γλυκειάς νοσηλεύτριας (υπάρχουν ακόμη …. πιστέψτε με) πάνω στο φρεσκοσιδερωμένο σεντόνι που μόλις σου έστρωσε , του αμήχανου εραστή πάνω στις παλάμες σου , του επί 40 (λίγα πάνω – λίγα κάτω , δεν έχει σημασία) χρόνια συντρόφου σου …πάνω στις … ρυτίδες σου …..
Κι από την άλλη μεριά , προσπάθησε να θυμηθείς το … γελάκι του μωρού σου , όταν του χαϊδεύεις την κοιλίτσα , το χαμόγελο του παιδιού σου , όταν το ξυπνάς με ένα χάδι στο μάγουλο , το βλέμμα ευγνωμοσύνης του απελπισμένου φίλου όταν του χαϊδεύεις τα χέρια , τον ήχο απ’το χάιδεμα των χορδών της κιθάρας σου , το “ξάφνιασμα” του κρυφού εραστή , όταν του χαϊδεύεις το γόνατο με το γόνατό σου κάτω από το τραπέζι , το χουρχούρισμα της γάτας ή την ευτυχία στα μάτια του σκύλου σου όταν τους χαρίζεις το χάδι σου , το …βούρκωμα της μάνας σου όταν απλώνεις το χέρι σου στα μαλλιά της , το δάκρυ του παππού , όταν αγγίζεις τα … πονεμένα του γόνατα , την περηφάνεια του πατέρα σου όταν σέρνεις απαλά το χέρι σου πάνω στο μπράτσο του ….
Χαϊδεύεις με το χέρι , με το πόδι , με τα χείλη , με τον ώμο, με το γόνατο , με το δάχτυλο , με τη μύτη , με …. το βλέμμα . Και πάντα , με ό,τι κι αν το κάνεις , το χάδι είναι έκφραση αγάπης …. Και μη μου πεις για το …. φιλί … γιατί … εντάξει δεν λέω αγάπη δείχνει και το φιλί , αλλά όχι πάντα , όπως το χάδι (Ας μη ξεχνάμε ότι ο …. Ιούδας φίλησε , δεν … χάιδεψε) .
Χαϊδεύεις ένα σώμα με τα μέλη του σώματός σου …. Χαϊδεύεις μια ψυχή με την καλοσύνη , την αγάπη , την ευγνωμοσύνη , την ανταπόδοση , την βοήθεια , την αβρότητα , την δικαιοσύνη , την προσφορά , τον έπαινο , την συγγνώμη , την ευγένεια την μακροθυμία , την φιλοφροσύνη , την ανοχή σου .
Μην … τσιγγουνεύεσαι το χάδι …. Είπαμε …. Είναι το δώρο του Θεού προς τον …. Θεό των ανθρώπων .

 
23 σχόλια Αναρτήθηκε από τον/την

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

Τα ανεκπλήρωτα ποτέ δεν χάνονται

Τα ανεκπλήρωτα ποτέ δεν χάνονται

Στις σιωπές θα με ακούς και στα σκοτάδια θα με νιώθεις.
Στις ώρες που η σκέψη σου θ' απλώνει θα είμαι εκεί.
Στον ήχο της βροχής,
στο σκόρπισμα του αέρα,
στα μεγάλα απογεύματα.
Στις παγωμένες νύχτες,
στης μοναξιάς σου τους ωκεανούς,
στην αγρύπνια σου, εγώ θα είμαι εκεί.
Σ' εκείνη τη γωνιά που ήμουν πάντα θα υπάρχω και θα σου μιλώ.
Θα μ' αγαπάς με μια αγάπη που ποτέ δε θα σου δίνει χαμόγελο.
Θα με ξεχνάς μα θα τυλίγεσαι πάνω μου.
Η σκέψη σου θα κλείνει στην επιθυμία της απουσίας μα όλα τ' ανεκπλήρωτα θα σου φωνάζουν τ' όνομά μου.

Οργή η αγάπη σου που με κυκλώνει από παντού. Θύμα και θύτης δεν ξεχωρίζει, κι έτσι όπως τα χρόνια θα περνούν στην απουσία, τόσο η αγάπη αυτή θα σε λυγίζει.


Απόψε τα χέρια μου είναι παγωμένα, μα ξέρω πως αν κλείσω τα μάτια όλα θ' αλλάξουν...

Βικτωρία


Tανγκό μες στον καθρέφτη

Tανγκό μες στον καθρέφτη


Δεν έχουμε λόγους να νιώθουμε άσχημα.
Δεν έχουμε λόγους να πιπιλίζουμε κακές σκέψεις στο μυαλό μας, να τρωγόμαστε, να θλιβόμαστε, να παραπονιόμαστε. Όλα μας τα βάσανα μες στο μυαλό μας γεννιούνται και πεθαίνουν κι οι περισσότεροι φόβοι μας, όταν φτάνει η πραγματικότητα, αποδεικνύονται άστοχοι. Τα πράγματα, όταν έρθει η ώρα τους, σχεδόν ποτέ δεν είναι ούτε όσο καλά τα ονειρευόμασταν ούτε όσο κακά τα φοβόμασταν.
Δεν προβλέπεται το μέλλον και μη φθείρεσαι με συνεχή προγνωστικά. Οι πολλές υποθέσεις, οι εικασίες, οι προβλέψεις είναι χτικιό. Κάνε αυτό που έχεις να κάνεις τώρα απλά και τίμια κι όλα τ' άλλα θα 'ρθουν να σε βρουν μόνα τους ανάλογα με το πόσο απλά και τίμια το κανες τούτο που έπρεπε τώρα. Η σκέψη πηδάει ανόητα άλματα τιναγμένη από φοβίες και βρίσκεται πέρα, πιο πέρα από κει που θα πατήσει η πραγματικότητα.

Η ζωή η ίδια, η τωρινή ζωή, είναι πάντα πλούσια, δίκαιη κι εκπληκτική, μόνο που κι εσύ πρέπει να είσαι πλούσιος, δίκαιος κι εκπληκτικός για να το πάρεις μυρουδιά.
Η μιζέρια, η καχυποψία κι η ανία είναι η δικιά μας κόλαση που μας χαυνώνει και δεν τολμάμε να εγκαταλείψουμε μια και τη μάθαμε καλά. Τσιγγουνευόμαστε να ρισκάρουμε οτιδήποτε αποκτήσαμε. Αποταμιεύουμε ακόμα και την κακομοιριά μας. Μια κακιά συνήθεια που μας σιγοτρώει συχνά καταντάει ηδονικότερη απ' την αλλαγή που υπόσχεται λύτρωση.

Η δειλία κι η τόλμη! Ζαρωμένοι στον καναπέ μας άπληστα παρακολουθούμε τολμηρές σκηνές, ηδονοβλεψίες της ζωής και μαραινόμαστε ψευτοϊκανοποιημένοι. Ο καιρός περνά κι εμείς ξεθωριάζουμε σα μολυβένια σημείωση πίσω από παλιά μας φωτογραφία που δεν μας μοιάζει πια.
"Είναι μεγάλη αμαρτία να 'ναι κανείς δυστυχισμένος" έλεγε ο άγιος Φραγκίσκος κι εγώ τα γράφω αυτά γιατί τα θέλω να τα βλέπω μπροστά μου τις μαύρες, άπιστες ώρες που τα ξεχνώ και πνίγομαι στις φουρτουνιασμένες θάλασσες της ασάφειας. Κι ο πόνος; Κι ο πόνος που τόση σημασία του δίνουν οι θρησκείες και τα τραγούδια;

Ο πόνος ο αληθινός δεν είναι δυστυχία. Είναι καλός ο πόνος, είναι φιλόστοργος, δημιουργικός και καθαρτήριος. Πόνος γέννας που βγάζει σε μεγαλύτερη χαρά. Ο πόνος είναι οδηγός. Αργός, σκυφτός, με φανάρι στο χέρι. Έρχεται να σε γλιτώσει και να σε πάρει έξω απ' το σκοτεινό, σκελετωμένο δάσος που πρέπει να εγκαταλείψεις για να σωθείς.
Αν δεν πονέσεις δεν θα καταλάβεις την ασθένειά σου και θα πεθάνεις. Τόσοι και τόσοι μεγαλώνοντας τρελαινόμαστε και χανόμαστε, γιατί σήμερα βρίσκεις παντού, αμέσως, παυσίπονα. Ο αιώνας του παυσίπονου μας μπουκώνει πρόχειρα παρασκευάσματα, άμεσης δράσης και χαμογελούμε όλο και πιο ηλίθια. Κι εγώ, ούτε να πονάω ξέρω γιατί δεν αντέχω να υπομένω. Πασαλείβω τις πληγές μου με φτηνή, βεβιασμένη λήθη, σαν αλοιφή, και μακραίνω απ' την αλήθεια μου τσαλαβουτώντας στα ρηχά.
Τα γράφω αυτά σαν απλοϊκή, εφηβική έκθεση για να τα θυμάμαι. Να τα έχω κοντά μου όταν χάνω την εμπιστοσύνη μου και μικραίνω. Η ζωή που μας χαρίστηκε είναι ανηφορική κι εμείς αφηνόμαστε στην ευκολία της τσουλήθρας. Αν δεν είσαι επίμονα και σταθερά καλός δεν έχεις καλοσύνη.

Όσοι ζουν αληθινά, γερνώντας γίνονται πιο νέοι. Ο θάνατος κανονικά πρέπει να είναι η συνάντηση με τη δόξα του βίου μας. Η ψυχή, μέχρι τότε, να έχει γίνει τόσο δυνατή από επίγνωση ώστε να πετά πια το κορμί της όπως αχρείαστο, πολυκαιρισμένο ρούχο, χειμωνιάτικο και ασήκωτο τώρα που ήρθε καλοκαιρία.

Τη δειλία τη φοβάμαι σα ντροπή κι αρρώστεια. Αρκετές φορές, για ν' αποδείξω πως δε φοβάμαι, έκανα κινήσεις φανταχτερά γενναίες και κραυγαλέα δυναμικές. Όμως το ξέρω, το βλέπω μετά, πολύ μετά, όταν η πραγματικότητα πετά σαν το σκουπιδοφάγο τα σκάρτα, πως πολλές απ' τις γενναιότητές μου ήταν το άλλο πρόσωπο του πανικού μου.



Μάρω Βαμβουνάκη 

 


Σάρκινος λόγος

Σάρκινος λόγος

Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω.
Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα.
Καλυμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλο
διάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους στεναγμοὺς ἐαρινῶν φεγγαριῶν.
Οἱ πόροι σου ἐκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα.
Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιὲς ἐκρήξεις ἀπ᾿ τὴ πράξη τοῦ ἔρωτα.
Τὸ πέπλο σου ὀγκώνεται, λάμπει πάνω ἀπ᾿ τὴ νυχτωμένη πόλη μὲ τὰ ἠμίφωτα μπάρ,
τὰ ναυτικὰ οἰνομαγειρεῖα.
Πράσινοι προβολεῖς φωτίζουνε τὸ διανυκτερεῦον φαρμακεῖο.
Μιὰ γυάλινη σφαῖρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία τῆς ὑδρογείου.
Ὁ μεθυσμένος τρεκλίζει σὲ μία τρικυμία φυσημένη ἀπ᾿ τὴν ἀναπνοὴ τοῦ σώματός σου.
Μὴ φεύγεις. Μὴ φεύγεις. Τόσο ὑλική, τόσο ἄπιαστη.
Ἕνας πέτρινος ταῦρος πηδάει ἀπ᾿ τὸ ἀέτωμα στὰ ξερὰ χόρτα.
Μιὰ γυμνὴ γυναῖκα ἀνεβαίνει τὴ ξύλινη σκάλα κρατώντας μιὰ λεκάνη μὲ ζεστὸ νερό.
Ὁ ἀτμὸς τῆς κρύβει τὸ πρόσωπο.
Ψηλὰ στὸν ἀέρα ἕνα ἀνιχνευτικὸ ἑλικόπτερο βομβίζει σὲ ἀόριστα σημεῖα.
Φυλάξου. Ἐσένα ζητοῦν. Κρύψου βαθύτερα στὰ χέρια μου.
Τὸ τρίχωμα τῆς κόκκινης κουβέρτας ποὺ μᾶς σκέπει, διαρκῶς μεγαλώνει.
Γίνεται μία ἔγκυος ἀρκούδα ἡ κουβέρτα.
Κάτω ἀπὸ τὴ κόκκινη ἀρκούδα ἐρωτευόμαστε ἀπέραντα,
πέρα ἀπ᾿ τὸ χρόνο κι ἀπ᾿ τὸ θάνατο πέρα, σὲ μιὰ μοναχικὴ παγκόσμιαν ἕνωση.
Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Ἡ ὀμορφιά σου μὲ τρομάζει.
Καὶ σὲ πεινάω.
Καὶ σὲ διψάω.
Καὶ σοῦ δέομαι: Κρύψου.

Γ. Ρίτσος



αναπολωντας

"Αυτός ο κόσμος τσακίζει τους ανθρώπους και στο μέρος που τσακίζονται εμφανίζεται ένα ράγισμα. Κι όσοι αρνούνται να τσακιστούν, αυτούς ο κόσμος τους σκοτώνει. Σκοτώνει χωρίς να λογαριάζει τους πολύ γενναίους, τους πολύ δυνατούς και τους πολύ ρομαντικούς. Αν δεν είστε από αυτούς θα σας σκοτώσει επίσης. Όμως τότε θα αφήσει τον χρόνο να κάνει την δουλειά του"

Ernest Miller Hemingway

" Ίσως γι' αυτό και η βαθύτερη δικιά μου αδιαφορία και ψυχρότητα. Αλλά τι απίστευτο δώρο όταν κάποιος ή κάτι μ' αγγίξει. Τι λάθος η άποψη πως η ευαισθησία είναι να πάλλεσαι με το καθετί! Αντίθετα. Ο ευαίσθητος άνθρωπος είναι ψυχρός και αδιάφορος φαινομενικά. Απλώς είναι τρομακτικά εκλεκτικός. Οργανωμένο παραλήρημα. Για τους άλλους είναι τέρας. Είναι αλλού, γι' αυτό. "

Μ. Καραπάνου


Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περιμένεις να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. Ο άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Και αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις - όχι από αυτά που δεν έχεις, αλλά από αυτά που έχεις - δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις.

Περπατώ... περπατώ.. μόνη στο δάσος.
κι ο λύκος ακολουθεί πιστά τα βήματα μου.
Ποιος είπε πως φοβήθηκα ποτέ το λύκο;
Εγώ τον κυνηγό φοβάμαι.
Από κείνον τρέχω να σωθώ.

Φύσηξε έρωτας βοριάς.....


Φύσηξε έρωτας βοριάς.....

Δευτέρα, 7 Ιουνίου 2010

0.jpg
Και να 'μαι τώρα πάλι στο καράβι
γι' άλλο ταξίδι μα η ίδια θάλασσα μ' αρπάζει
κι απάνω που 'λεγα η φωτιά δεν ξαν' ανάβει
αν ναυαγήσω κι άλλη μια δε με πειράζει

Φύσηξε έρωτας βοριάς μέσα στα φύλλα της καρδιάς
κι όλα τ' αλλάζω και ζεϊμπέκικο χορεύω
φύσηξε έρωτας βοριάς απόψε πάω όπου με πας
και σε γυρεύω
47018.jpg
Μαγέψαν την ψυχή μου οι σειρήνες
γι' άλλων ερώτων Συμπληγάδες τώρα πάω
ας πάρουνε ό,τι θέλουνε κι εκείνες
εγώ το ξέρω μόνο ζω όσο αγαπάω

Φύσηξε έρωτας βοριάς μέσα στα φύλλα της καρδιάς
κι όλα τ' αλλάζω και ζεϊμπέκικο χορεύω
φύσηξε έρωτας βοριάς απόψε πάω όπου με πας
και σε γυρεύω
Στίχοι:
Γιώργος Σαρρής
Μουσική: Γιώργος Σαρρής
Πρώτη εκτέλεση: Ζιγκ Ζαγκ
301200-StigmesTisPsixisMou.gif
ΚΑΛΗΜΕΡΟΥΔΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!
ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΒΔΟΜΑΔΑ ΝΑ ΕΧΕΤΕ!!!!!!!!!!!!!!!!
αν και πρέπει να ξυπνήσω.....
αυτό το ξυπνητήρι.....!
istockphoto_1022987_monday_morning_blues.jpg

Όταν η ομορφιά του έρωτα σε βρίσκει ανάμεσα στο αλεύρι και την ζάχαρη.

Όταν η ομορφιά του έρωτα σε βρίσκει ανάμεσα στο αλεύρι και την ζάχαρη.


Σήμερα… χμου… ξύπνησα τόσο όμορφα. Τόσο ιδιαίτερα.

Αποφασίσαμε με την ηλιαχτίδα της ζωής μου (την αδερφή μου εννοώ… όχι εσένα) να πάμε στην αγορά γιατί θέλαμε να ψωνίσουμε. Αφού πήραμε ότι χρειαζόμασταν, το δώρο για την εορτάζουσα φίλη μας, τα δικά μας δώρα και κάτι άλλα «ψιλολόγια» περάσαμε και από το σούπερ μάρκετ για να πάρουμε αλεύρι…

Διάδρομος 3. Ανάμεσα στα αλεύρια και τις ζάχαρες. Μια γυναίκα γύρω στα 50 -ίσως και παραπάνω- έρχεται κατά πάνω μου. «Νιώθω» το βλέμμα της Λίζας να κοιτάει αποσβολομένο. Εγώ πια τα έχω χάσει εντελώς. Τι να θέλει; Μιλάει με hands-free (τεχνολογία ρε φίλε) Και μου λέει επί λέξη: «Σε παρακαλώ πες στον άντρα μου ότι είμαι στο σούπερ μάρκετ, δεν με πιστεύει.»
Την πέρασα για παλαβή δεν σου το κρύβω. Αλλά όλο αυτό για 2-3 δευτερόλεπτα. Του λέω: «Εδώ είμαστε ανάμεσα στα αλεύρια και τις ζάχαρες.»
Γελούσε η μανταμίτσα. «Είδες» του λέει;
Μου μεταφέρει πως της λέει ότι «Έχει πολύ όμορφη γυναίκα για αυτό ζηλεύει.» Της λέω: «Δίκιο έχει!» Και πράγματι είχε, ήταν πανέμορφη. Είχε τόσο ζεστό χαμόγελο που με έκανε να ξεχάσω ακόμη και το ότι ήταν 50 και μου ζητούσε να πω στον σύζυγό της ότι είμαστε στο σούπερ μάρκετ.
Έτοιμη να τα μπήξω ήμουν η ερωτιάρα. Και σε ποιόν τα έλεγε αυτά, σε μένα, που δεν μπορώ να μην συγκινηθώ για πάνω από 4 ώρες. Έφυγε που λες η ζουζούνα (!) και συνέχισε να μιλάει με τον ζούζουνό της.

Πολύ ανασφάλεια πρέπει να είχε ο άντρας της. Ή απλά πολύ χιούμορ; Δεν ξέρω, εμένα μου φάνηκε τόσο γλυκό. Τόσο ιδιαίτερο και τόσο συναισθηματικό. Ένας έντονος έρωτας μέσα σε έναν κόσμο που όλοι προσπαθούν να κρύψουν τα συναισθήματά τους μη τυχόν και πληγωθούν.
Εμένα με άγγιξε… και τώρα #pestenamefate

Ο έρωτας γιορτάζει τη φθορά του

Ο έρωτας γιορτάζει τη φθορά του

του Σωτήρη Αμάραντου



Στην Ελλάδα της κρίσης, παραμονές του Αγίου Βαλεντίνου, μπορεί κανείς να νιώσει ως τα έγκατα της ψυχής του, ένα βαθύτατο υπαρξιακό έλλειμμα και μια τάση εγκατάλειψης μιας ζωής απογυμνωμένης και στεγνής από το νόημα και το πάθος της συνύπαρξης, μεταξύ των ανθρώπων.
Στην Ελλάδα της κρίσης, παραμονές του Αγίου Βαλεντίνου, μπορεί κανείς να νιώσει ως τα έγκατα της ψυχής του, ένα βαθύτατο υπαρξιακό έλλειμμα και μια τάση εγκατάλειψης μιας ζωής απογυμνωμένης και στεγνής από το νόημα και το πάθος της συνύπαρξης, μεταξύ των ανθρώπων.

Το αστείρευτο πάθος για τη ζωή, που έκανε ακόμη και τους Ελεύθερους Πολιορκημένους, μέσα από τη γραφή του εθνικού μας ποιητή, να λυγίσουν, όχι από την μακροχρόνια και συντριπτική απειλή του θανάτου των πολιορκητών, αλλά από την πανδαισία των χρωμάτων της ανοιξιάτικης αναγέννησης, καθώς αποκαλύπτονταν από μακριά, στα διψασμένα για έρωτα μάτια τους, έχει παύσει προ πολλού να συγκινεί την ανθρωπότητα. Ο έρωτας για ζωή μετουσιώθηκε σε αυτοερωτική επένδυση, δια μέσου των αντικειμένων χρήσης και επίδειξης, τα οποία μπορούν συνοπτικά να κατονομαστούν με τη λέξη καλοζωία. Και τώρα που η τελευταία εξέπεσε στην ανάγκη για επιβίωση, σχεδόν τίποτα δεν μπορεί να μας χορηγήσει με την δημιουργική εκείνη δύναμη, που θα έδινε περιεχόμενο στον βίο μας. Ακόμη και αυτή η εορτή του Αγίου Βαλεντίνου, δεν αποτελεί παρά ένα αντεστραμμένο είδωλο της ίδιας της αγαπητικής και ερωτικής σχέσης. Συνιστά άξονα αντικειμενοποίησης του έρωτα, δηλαδή επιβολής τυπικού ορισμού στο κατ΄εξοχήν, μη επιδεχόμενο κανενός είδους ορισμού, υποκειμενικό βίωμα. Ο σύγχρονος κόσμος είδε στη γιορτή αυτή, μια ευκαιρία περιοδικής (ανά έτος) εξιλέωσης, από την πορνογραφική διάσταση της ερωτικής σχέσης και εξύμνησης του ρομαντικού έρωτα, ο οποίος έγινε κυρίως ένα είδος φιλολογικής και ουτοπικής ενατένισης. Βέβαια ακόμη και εάν στην αρχή η γιορτή των ερωτευμένων διατηρούσε μια κάποια δροσιά και αξία, αυτή ατόνησε και εκμαυλίστηκε, τόσο από την ρουτίνα της τυπικής ημερολογιακής και τελεστικής της σήμανσης, όσο και από την εμπορική της εκμετάλλευση. 

Αλοίμονο σε αυτούς που αφήνονται να μυηθούν στον έρωτα, μέσα από το πάρε-δώσε των διαφόρων μπιχλιμπιδιών σε σχήμα καρδιάς ή στα επιφανειακά λόγια ενός προκατασκευασμένου και συμβατικού λυρισμού, που κάθε τέτοιες μέρες κάνουν την εμφάνισή τους
Αλοίμονο σε αυτούς που αφήνονται να μυηθούν στον έρωτα, μέσα από το πάρε-δώσε των διαφόρων μπιχλιμπιδιών σε σχήμα καρδιάς ή στα επιφανειακά λόγια ενός προκατασκευασμένου και συμβατικού λυρισμού, που κάθε τέτοιες μέρες κάνουν την εμφάνισή τους. Η αλήθεια της ερωτικής σχέσης δεν μπορεί να αποτυπωθεί, παρά με τις ελεύθερες μεταφορές της μυθολογικής σκέψης και δεν μπορεί να υπάρξει, παρά μέσα από την καθημερινή μάχη με ότι τείνει να κάνει τη ζωή μας ανέραστη συλλογικά και ατομικά. Ο ανέραστος άνθρωπος είναι ανίκανος να κοινωνήσει το Είναι του, να το συμφύρει ουσιαστικώς με τους άλλους και τη φύση, είναι επίσης ανάλγητος κοινωνικά, ουδέτερος και υπάκουος στον εξουσιαστικό ετεροκαθορισμό, δίχως καμιά διάθεση να διακινδυνεύσει την περδικούλα του για το οτιδήποτε, είναι ένας άνθρωπος φοβισμένος από τον θάνατο και γι΄αυτό ανελεύθερος. Η εξάλειψη της ερωτικής διάστασης, είναι ίσως το πιο απελπιστικό προανάκρουσμα για τα μελλούμενα. Ζωή χωρίς πάθος και έρωτα είναι μια κούφια, μια νεκρή ζωή, χειρότερη και από τον ίδιο τον θάνατο! Ας μου επιτραπεί να κλείσω με λίγους στίχους του Διονύσιου Σολωμού από τους ελεύθερους πολιορκημένους…..
"Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη,
Κι’ η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα,
Και μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους
Ανάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθυμισμένος
".



Σωτήρης Αμάραντος   Κοινωνιολόγος Ιστορικός-ερευνητής
Σωτήρης Αμάραντος

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

Πάρε το σώμα μου

Πάρε το σώμα μου

Καλλίπυγη
στο μελαψό με το χρυσό
Πάρε το σώμα μου
Ο ύφαλος
Μια αγκαλιά για μας
Αχνοσκορπάει
Υφάδι
Τα μεταξένια σου μαλλιά
με τα φιλιά
Να κοιμηθείς
όπου κοιμήθηκε η γης
και ξύπνησε φεγγάρι
Στους εγκρεμνούς
Ανείδωτη
Φυραίνει η ζωή
Φλογοπνοή
Σαν το παιδί το ορφανό
που του ’κλεψαν το χάδι.

Ευαγ. Ρήγας

" Όμορφη να 'ναι η βραδιά σας!!! "

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Μια φορά κι έναν καιρό....



Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν ....

στη μέση ενός χωματόδρομου, τότε πού υπήρχανε ακόμα χωματόδρομοι, ζούσε μια πέτρα.
Μάνα, πατέρα δεν γνώρισε κι ούτε ήξερε πότε γεννήθηκε.
Οι πέτρες, όπως ξέρετε, ζούνε τόσα πολλά χρόνια, που ξεχνούν την ηλικία τους. Πολλές απ' αυτές μάλιστα είναι τόσο αρχαίες όσο κι η πέτρινη εποχή, αν έχετε ακουστά.
Μια πέτρα όμως, ακόμα κι αν είναι τόσο αρχαία, μπορεί να είναι ασήμαντη.
Ή, για να το πω καλύτερα,
όλες οι πέτρες είναι ασήμαντες, εκτός από εκείνες που γινήκανε αγάλματα ή ναοί
ή άπο εκείνες που τις λεν λίθους, πολύτιμους
και που τις κρύβουν μέσα σε κουτιά από σίδερο.

H δική μας πέτρα
ήταν εντελώς ασήμαντη-
δεν άξιζε ούτε για να την κλοτσήσει κανείς.
Μικρή κι ασουλούπωτη, δεν ήταν ούτε στρογγυλή ούτε τετράγωνη ούτε μακρόστενη.
Το χρώμα της, ξέθωρο γκρίζο, την έκανε ακόμα πιο ασήμαντη, γιατί κι ο δρόμος είχε το ίδιο χρώμα και με δυσκολία την ξεχώριζες.

Η ασημαντότητα της αυτή είχε βέβαια και τα καλά της.
Ένα απ' αυτά το 'παμε κιόλας: κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ να την κλοτσήσει.
Εν' άλλο ήταν ότι κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε με τη βαριά του να την κομματιάσει ή να τη μεταφέρει έξω απ' το δρόμο, γιατί, έτσι μικρή που ήτανε, τόπο δεν έπιανε κι ο δρόμος έμενε ελεύθερος.

Ζούσε, λοιπόν, ειρηνικά την πέτρινη ζωή της,
που ήταν βέβαια λίγο μονότονη, αλλά αυτό κα θόλου δεν την ενοχλούσε, γιατί, αφού δεν ήξερε τί δεν είναι μονοτονία, δεν ήξερε ούτε τί είναι.

Μια μέρα όμως έμαθε.

Εκείνη τη σημαδιακή, για τη ζωή της πέτρας, μέρα,
εν' αγόρι, που ήθελε να σκοτώσει ένα σπουργίτι ή να σπάσει κάποιο γλόμπο και δεν έβρισκε άλλη πέτρα, πιο κατάλληλη,
τη μάζεψε απ' το δρόμο, την έβαλε στη σφεντόνα του και την τίναξε στον αέρα, ψηλά και μακριά.

Ευτυχώς, επειδή ήταν ατζαμής, δεν πέτυχε τον στόχο του.....
πέτυχε όμως, δίχως να το ξέρει, ν' αλλάξει τη ζωή της πέτρας.

Δίχως να το ξέρει..

της έδειξε πως δεν ήταν πλασμένη μόνο για να σέρνεται στον δρόμο, μα πώς μπορούσε και να πετάξει,

κι ακόμη πώς ο δρόμος
δεν ήτανε ο κόσμος όλος αλλά μονάχα ένα μέρος του, και μάλιστα όχι το πιο ωραίο,

γιατί η πέτρα, όταν τέλειωσε το πέταγμα της, βρέθηκε μέσα σ' έναν κήπο.

Ο κήπος αυτός, τώρα, αν και δεν ήτανε καθόλου μαγεμένος, όπως συμβαίνει συνήθως με τους κήπους των παραμυθιών, ήταν χαρά των ματιών να τον βλέπεις. Και τί δεν ήταν φυτεμένο εκεί!

Κρεμμύδια και ντομάτες και φασολάκια πράσινα κι αγγούρια, αλλά και λουλούδια, πολλά λουλούδια και διάφορα, γαρίφαλα και τριαντάφυλλα (τριαντάφυλλα και εκατόφυλλα) και κρίνα και βιολέτες και ντάλιες και γεράνια, πολλά γεράνια. Άσε πια τα μυριστικά, βασιλικούς και δυόσμους κι αρμπαρόριζες και δεντρολιβανιές και μαντζουράνες. Μ' άλλα λόγια, ό κήπος ήταν κήπος κι όχι ποδοσφαιρικό γήπεδο, όπως εκείνοι οι κήποι με το κουρεμένο σύρριζα γρασίδι.

Φανταστείτε τώρα το ξάφνιασμα της πετρούλας,
πρώτα απ' το ταξίδι της στον αέρα κι ύστερα απ' τον καινούργιο αυτόν κόσμο, πού τόσο ξαφνικά ανακάλυψε.
Όσο για το πέσιμο της, αυτό δεν είχε διόλου άσχημες συνέπειες,
γιατί,
όπως οι πέτρες δεν έχουν ούτε χέρια ούτε πόδια ούτε κεφάλι, δεν κινδυνεύουνε να σπάσουν τίποτε πέφτοντας στο χώμα, όταν μάλιστα αυτό είναι το αφράτο χώμα ενός κήπου.

Το μεγάλο ξάφνιασμα της κράτησε βέβαια πολύ λίγο, όσο βρισκότανε ακόμη στον αέρα, πάνω απ' τον κήπο, γιατί μόνο από κει μπόρεσε να δει όλο το θαύμα πού απλωνόταν από κάτω της.
Απ' τη στιγμή πού βρέθηκε στο χώμα και μετά, μπορούσε να βλέπει μόνο ό,τι βρισκότανε πολύ κοντά της, δηλαδή μια ντοματιά, μια γαριφαλιά και δυο ρίζες βασιλικό. Σιγά σιγά όμως γνώρισε κι άλλα πράματα, σπουδαία, πού ποτέ πριν δεν είχε φανταστεί την ύπαρξη τους. Γνώρισε τις μέλισσες και το ατέλειωτο παιχνίδι τους μέ τον ήλιο και τα λουλούδια, τα μακριά κοκκινοσκούληκα, πού βγάζαν πότε πότε το κεφάλι έξω απ' τις τρύπες τους για να δουν πώς παν τα πράγματα στο φώς, τα μερμήγκια, πού σκαρφάλωναν πάνω της αγκομαχώντας, κουβαλώντας

τεράστια ψίχουλα, κάτι περίεργα μυγιάγγιχτα ζουζούνια, πού, στο παραμικρό άγγιγμα, μαζεύονταν και γίνονταν μικρά σκληρά μπαλάκια ...;

Η πετρούλα πέρασ' εκεί μιαν άνοιξη κι ένα καλοκαίρι,
και στις αρχές του φθινοπώρου, με τα πρωτοβρόχια,
ανακάλυψε με χαρμόσυνη ανατριχίλα, πού έφτανε ως τα βάθη της πέτρινης καρδίας της, ότι είχε αρχίσει ν' αλλάζει χρώμα και, από γκρίζα κι αναιμική πού ήτανε, ν' αποκτά μια πρασινωπή,
όλο υγεία όψη.

Η χαρά της όμως αυτή δεν κράτησε πολύ.

Ένα φθινοπωριάτικο απογευματάκι...
από κείνα πού ή γλύκα τους μεθάει τα χρυσάνθεμα και τα κάνει να θέλουν ν' αποχωριστούν τις ρίζες τους και να πετάξουνε στον ουρανό σαν χρυσορρόδινα συννεφάκια,
ένα τέτοιο λοιπόν απογευματάκι, ενώ ήταν απορροφημένη απ' τον αγώνα ενός μερμηγκιού πού προσπαθούσε να σηκώσει ένα σποράκι,
ένιωσε μια δύναμη να τη σηκώνει σαν πούπουλο στον αέρα. ..
Πριν καταλάβει καλά καλά τί της γινότανε, πριν ακούσει καν τον κηπουρό να μουρμουρίζει «μπα, μια πέτρα!)), βρέθηκε να κάνει τη δεύτερη πτήση στη ζωή της και, περνώντας πάνω απ' τη μάντρα του κήπου, να προσγειώνεται στο σκληρό γκρίζο δρόμο,
απ' τον όποιο νόμιζε πώς είχε φύγει πια

για πάντα....

Καταλαβαίνετε τώρα την απελπισία της μετά από τόση ομορφιά πού είχε ζήσει, να ξαναβρεθεί στη μέση της ίδιας της παλιάς, μονότονης ασκήμιας ...;

Στην αρχή ήθελε να πεθάνει και προσευχόταν να περάσει από πάνω της ό τροχός κανενός οδοστρωτήρα και να την κάνει σκόνη.
Αργότερα, όταν της πέρασε ή πρώτη, μεγάλη πίκρα,
άρχισε να ονειρεύεται ότι θα ξαναπερνούσε από κει ό μικρός πρίγκιπας, ο πιτσιρίκος με τη σφεντόνα,
κι ότι θα την ξαναπέταγε μες στον παράδεισο της.

Τα χρόνια όμως περνούσαν κι ό μικρός πρίγκιπας, πού στο μεταξύ έγινε ένας μεγάλος μπακάλης, ποτέ δεν ξαναπέρασε από κει.

Η πέτρα, βέβαια,

πού δεν ξέρει (κι ούτε θέλει να μάθει) από χρόνια, ηλικίες κι άλλα τέτοια,
ποτέ δεν έπαψε,
κι ούτε θα πάψει, να ονειρεύεται τον κήπο της,
ακόμη και τώρα πού βρίσκεται θαμμένη κάτω από ένα παχύ στρώμα ασφάλτου ...
κι ο παράδεισος της δόθηκε αντιπαροχή για πολυκατοικία.

Επιμύθιο I: Καλύτερα ν' αποχτήσεις κάτι κι ας το χάσεις, παρά να μην αποχτήσεις ποτέ τίποτε.

Επιμύθιο II: Πατάτε με σεβασμό την άσφαλτο. Από κάτω της υπάρχουν πέτρες πού ονειρεύονται κήπους.

Αργύρης Χιόνης..

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Maria Ioanna Mips · Ζούμε καθημερινά- άλλος λίγο,άλλος πολύ- τον δικό μας θάνατο.

Πρόλογος
 
Χωμένοι στην αγκαλιά της αυτοβύθισης μας, αναζητούμε λύσεις σε αιώνια ερωτήματα.
Συνεχώς ρωτώ "Γιατί;" "Γιατί ετούτο..." "Γιατί το άλλο..."
Γιατί να θέλουμε άλλο;
Γιατί να αναζητούμε κι άλλο;
Γιατί να έχουμε ανάγκη τον άλλο;
Γιατί;
Γιατί;
Γιατί;...
Έχω τα πάντα και δεν έχω τίποτα. Τα πάντα στη σκέψη των πολλών. Το τίποτα στη σκέψη μου.
Νιώθω κάποιες στιγμές αυτάρκης, μα είναι πολύ λίγες. Ώρες στο δωμάτιο της αυτοαπομόνωσης μου ψάχνω απάγκια, μα σκοντάφτω σε ύφαλους. Και καθώς σκοντάφτω, πέφτω. Καμία πρωτοτυπία ως εδώ.
Συνειρμός τώρα...Είχα μια φίλη που πάντα γελούσε δυνατά,εκκωφαντικά,αβάσταχτα, όταν έπεφταν οι άλλοι. Εξοργιζόμουν κάθε, μα κάθε φορά! Δε μπορούσα να το συνηθίσω το γέλιο της. Το έβρισκα αήθες. Πως μπορείς να γελάς στην πτώση του άλλου; Μα εκείνος πονά! Εξεφτελίζεται! Πως μπορείς να γελάς; ΠΩΣ; Ήμαρτον....
Εγώ ανατρίχιαζα κάθε φορά με το γέλιο της...Πλησίαζα να βοηθήσω και τα χέρια μου έχαναν τον προσανατολισμό τους...έτρεμα! Ακόμα γελούσε...
Εξαιρετικά ευαίσθητη θα με πείτε... Ξέρω... το ακούω συχνά. Πείτε με και εξαιρετικά αλλοπρόσαλλη. Δε με νοιάζει.
Προσωπικά θα με πω εξαιρετικά εγωίστρια , γιατί ακόμα και τούτη τη στιγμή της αυτοαπομόνωσης μου ,πάλι για τον εαυτό μου κατέληξα να μιλάω. Το κάνω κι αυτό συχνά. Όχι στην καθημερινότητα μου, στη ζωή μου. Κυρίως όταν δε ζω. Να ...τώρα δηλαδή. Τώρα που γράφω. Κάθε φορά που γράφω.
Θέλω να το αλλάξω αυτό. Διδάσκω ξέρετε την ποίηση. Στους μαθητές μου μιλώ για την στρατευμένη ποίηση και δηλώνω το θαυμασμό μου για τους στίχους με κοινωνικά μηνύματα. Ανέκαθεν ωχριούσαν στα μάτια μου ( αν είναι δυνατόν...πόσο εγωιστικό κι αυτό) ποιητές, όπως η Πολυδούρη που εξυμνούν τον έρωτα και τα προσωπικά τους πάθη. Και θυμάμαι τώρα την αγαπημένη μητέρα που πάντα μου έλεγε " ό,τι κοροιδεύουμε, το λουζόμαστε τελικά.." Πόσο δίκιο έχεις μάνα... Τέλος συνειρμού.
Και συνεχίζω...Καθώς σκοντάφτω, πέφτω. Προσπαθώ να σηκωθώ τρεκλίζοντας και στο μυαλό μου έρχονται εικόνες νηπίου που μαθαίνει τα πρώτα του βήματα. Έτσι νιώθω... Ένα νήπιο που ερευνά τον κόσμο μπουσουλώντας και κάπου κάπου προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του. Ενδοβάλλω όμως...προβάλλω στον εσωτερικό μου κόσμο και οικειοποιούμαι όσα αγγίζω και όσα με αγγίζουν. Μα τα νήπια δε νοιάζονται για τα εσωτερικά. Μόνο για τα εξωτερικά... Άρα και νήπιο δεν είμαι.... Μα τι είμαι τότε; Κι αυτό ένα ακόμα ψέμα; Μεγάλωσα; Μα πως; Δεν το κατάλαβα...
Ωραία! Αποφασίζω! (Πόσο πρωτότυπο αυτό για μένα...) Σηκώνομαι! Ορθώνω το ανάστημα μου και αποφασίζω. Προχωρώ. Στέκομαι. Κοιτάζω στον καθρέφτη. Μα ...ναι... μεγάλωσα. Πως δεν το κατάλαβα; Κι αν μεγάλωσα, γιατί δε μπορώ να σταθώ όρθια; Ααα...νάτο πάλι το "γιατί"! Αναρωτιέμαι! Είμαι μοναδική; Ή και οι άλλοι τρεκλίζουν; Όταν προχωρώ στο δρόμο, τους βλέπω να προχωρούν... μα τι λέω...στο δρόμο κι εγώ προχωρώ. Έτσι φαίνομαι...να προχωρώ. Άρα και αυτό δεν είναι απόδειξη της μοναδικότητας μου. Όλοι φαινόμαστε να προχωρούμε. Λίγοι προχωρούν.
Κάποτε αναρωτιόμουν: "Υπάρχουν ολόκληροι άνθρωποι;"
Τώρα αναρωτιέμαι: "Υπάρχουν ειλικρινείς άνθρωποι;" Να φαίνονται και να είναι δηλαδή ταυτόχρονα;
Εγώ δηλώνω ανειλικρίνεια.
Φαίνομαι όρθια. Είμαι πεσμένη.
Φαίνομαι χαρούμενη. Είμαι θλιμμένη.
Φαίνομαι ορθολογίστρια. Είμαι ονειροπαρμένη.
Φαίνομαι εσύ. Είμαι εγώ.

Δια του λόγου το αληθές (ή το ασφαλές, ορθότερα) και για να μην απορείτε...
Η φίλη που λέγαμε; Τελικά, δεν ήταν φίλη...
-mips-

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

Ας μιλήσουμε για τον έρωτα λοιπόν και τι είναι άραγε η αγάπη?

Ας μιλήσουμε για τον έρωτα λοιπόν και τι είναι άραγε η αγάπη?

0013729c050d085b1bfb30 250x300 Ας μιλήσουμε για τον έρωτα λοιπόν και τι είναι άραγε η αγάπη?«Αν σου έδινα θέμα τί είναι η αγάπη; Αν υπάρχει αληθινή αγάπη; Αν υπάρχει έρωτας με την πρώτη ματιά; Ποιά η διαφορά έρωτα και αγάπης; Όλα αυτά σε ένα θέμα τέλος πάντων, τί θα έγραφες; Ένα τέτοιο ποστ θα είχε ενδιαφέρον…»
Θα προσπαθήσω να σου απαντήσω στα ερωτήματα σου, βασισμένη πάνω σε προσωπικά μου βιώματα και όχι μόνο. Το πώς ήρθε στη δικιά μου ζωή ο έρωτας και η αληθινή αγάπη, θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω από μαγικό έως τρομαχτικό συμβάν. Μέχρι που έφτασα για χάρη της? Που βρήκα Θεέ μου τη δύναμη να γίνω τόσο τολμηρή? Να τα βάλω με όλο τον κόσμο τότε γιατί να ζήσω μακριά του δεν μπορούσα. Δεν είχα ζωή μακριά του. Το ωραιότερο δώρο της ζωής, η αγάπη αλλά και ο έρωτας ο τρελός που μας κάνει να φερόμαστε σαν μικρά παιδιά, αψηφώντας τα πάντα, ακόμα και τον θάνατο.
Είναι άγριο πράγμα ο Έρωτας, σε διαφεντεύει, δεν σου αφήνει μυαλό, σε τρελαίνει στην επιθυμία που σαν μανιασμένο τραίνο ορμά στις φλέβες σου και σε κυριαρχεί. Σαν άγριο θεριό που θέλει να κατασπαράξει το θήραμα του. Αχόρταγος, κατακτά τις καρδιές των ανθρώπων, μαγεύοντας το μυαλό τους, ξετρελαίνοντας το εντελώς, αδιαφορώντας για κάθε συνέπεια. Πόσοι αλήθεια άνθρωποι έφτασαν στα άκρα για τον έρωτα. Το τρελό πάθος, τους οδήγησε μέχρι και τον φόνο, μέχρι και τον θάνατο. Αυτό μας λέει πολλά για τον έρωτα, πόσο επικίνδυνος μπορεί να είναι και άλλο τόσο γλυκός. Μεθά το μυαλό και το ζαλίζει, δεν αφήνει άλλη σκέψη να το απασχολεί παρά μόνο το αντικείμενο του πόθου του. Αυτός που ερωτεύεται θέλει να σκίσει τις σάρκες του από τον πόθο. Νομίζετε πως υπερβάλω? Κι όμως είναι τρέλα ο Έρωτας. Μια τρέλα που η ψυχολογία υποστηρίζει ότι διαρκεί μεταξύ 6 μήνες έως 2 χρόνια. Μετά ή σπάει σαν μπαλόνι και κάθε ορμή και ζάλη και επιθυμία εξαφανίζεται, ή μεταλλάσσεται σε βαθιά αγάπη. Για όσο όμως διαρκεί ο έρωτας, μας δίνει ζωή και νόημα να ζούμε. Εκείνος που δεν βίωσε τον Έρωτα, δεν γνώρισε ολοκληρωτικά τη ζωή.
Με ρώτησες αν υπάρχει αληθινή αγάπη? Δεν υπάρχει ζωή χωρίς αγάπη, αφού είναι το νόημα της ζωής. Η αληθινή αγάπη, η μία και μοναδική που για χάρη της ξεπερνά ο άνθρωπος τα όρια του, κάνει πράγματα που δεν πίστευε πως θα κάνει ποτέ. Ζει μια ευτυχία που νόμιζε πως μόνο στα παραμύθια την ζει κανείς. Η αγάπη μοιάζει με το απέραντο της θάλασσας, με την ανατολή του ήλιου που με δύναμη σκορπάει το φως παντού. Μοιάζει με τον αέρα που δίνει πνοή και η πνοή αναδύει τη ζωή. Η αγάπη μας λυτρώνει από το φόβο, από οποιαδήποτε δεσμά και φυλακές. Δεν έχει λάθος η αγάπη, δεν έχει ψεγάδι σκοταδιού. Δεν παραλογίζεται, δεν σε τρελαίνει παρά μόνο σε γαληνεύει, σε ηρεμεί και σου δίνει να ζήσεις την απόλυτη ευτυχία. Μπορεί να μην έχεις να φας, μπορεί να στερείσαι πολλά, αν έχεις αγάπη στη ζωή σου όμως είσαι αληθινός βασιλιάς, ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου.
Ευλογημένος ο άνθρωπος που μπορεί να ζήσει και να χαρεί τα δώρα της αγάπης, γιατί δυστυχώς δεν το μπορούν όλοι, για διάφορους λόγους που γνωρίζει ο καθένας στην δικιά του περίπτωση. Αυτός που βρήκε την αγάπη, βρήκε το ‘σπίτι’ του και όπου είναι η αγάπη του, εκεί είναι και το ‘σπίτι’ του. Ο έρωτας σαν γίνει αγάπη ριζώνει βαθιά και δεν ξεριζώνεται με τίποτα. Και δεν είναι πως πεθαίνει ο έρωτας, σαν έρθει η αγάπη. Ούτε παύει να είναι ερωτευμένος ο άνθρωπος που αγαπά. Απλά φέρνει η αγάπη την ισορροπία και τη λογική όσο μπορεί να υπάρχει δηλαδή, έτσι ώστε να έρθει η ευτυχία. Γιατί αν ζούμε ο άνθρωπος μόνο με τον έρωτα δεν θα ησύχαζε ποτέ, δεν θα ηρεμούσε, άρα δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι πραγματικά ευτυχισμένος. Θα ήταν σαν ένα τσουνάμι, σαν ένα ηφαίστειο ενεργό που στο τέλος θα καιγόταν από την πυρά του έρωτα! Για αυτό έχει ημερομηνία λήξεως ο έρωτας, για να σωθούμε *χαμόγελο* ή θα έρθει η αγάπη και θα ολοκληρωθούμε σαν όντα. violin 300x199 Ας μιλήσουμε για τον έρωτα λοιπόν και τι είναι άραγε η αγάπη?
Έρωτας με την πρώτη ματιά. Έχω ακούσει πολλούς ανθρώπους που το έχουν βιώσει, άρα υποθέτω υπάρχει. Μπαμπ και κάτω! Ένα βλέμμα και «έρως ανίκατε μάχαν» σαν το βελάκι που τρυπάει την καρδιά και πάει τελείωσε η αποστολή. Ο έρωτας μπήκε στις καρδιές τους, στα μυαλά τους και τους διαφεντεύει. Εμένα δεν μου έτυχε ακριβώς έτσι. Εκείνο που έτυχε σε εμένα ήταν να ερωτευτώ τρελά το μυαλό του Κίνγκ. Ούτε που τον είχα δει, ούτε που τον γνώριζα. Για 8 ολόκληρους μήνες όμως μιλούσαμε ή μάλλον γράφαμε ο ένας στον άλλο και ανταλλάσσαμε τις απόψεις μας για την ζωή, για τα πάντα. Θυμάμαι κοιμόμουνα μόνο 3-4 ώρες και ούτε που με ένοιαζε. Τα πρώτα δείγματα του έρωτα που γεννήθηκε μέσα μου, ήταν θυμάμαι όταν περπατούσα και ένιωθα πως τα πόδια μου δεν πατούσαν στη γη, πετούσα. Μα και φυσικά πατούσα στην γη, απλά ο έρωτας με τις μαγικές του ιδιότητες, με έκανε να αισθάνομαι ότι πετούσα. Ήταν σαν να αιωρούμουν στον αέρα, εντελώς μαγεμένη και τρισευτυχισμένη. Ήταν λες και ήμουν νεκρή και ζωντάνεψα, ήταν λες και ξύπνησα από ένα μακρύ λήθαργο που είχα πέσει και ήρθε ο μάγος του έρωτα και με ξύπνησε γλυκά. Δεν ήθελα να ξανακοιμηθώ. Είναι απίστευτο τι κάνει στο σώμα μας ο έρωτας. Εκκρίνει τόσες ενδορφίνες που ξαφνικά αποχτούμε μια απίστευτη εφορία και ζωντάνια. Το δέρμα λάμπει, τα μάτια γυαλίζουν, το χαμόγελο μας ακτινοβολεί.
Και επειδή κεραυνοβόλο έρωτα δεν έζησα, βρήκα κάτι ενδιαφέρον να μοιραστώ μαζί σου. Άκου λοιπόν τι λένε οι επιστήμονες για τον έρωτα με μια ματιά. «Επιστήμονες λοιπόν έχουν επιστρατευτεί για το θέμα, δηλώνοντας ότι η δραστηριότητα του εγκεφάλου συνηγορεί με την ύπαρξη του φαινομένου αυτού του έρωτα, καθώς τα νεύρα και τα κύτταρα του εγκεφάλου αντιδρούν διαφορετικά. Το ενδιαφέρον είναι ότι οι ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι ο άνθρωπος χρειάζεται περίπου 30 δευτερόλεπτα για να ερωτευτεί ή για να αντιληφθεί το κατά πόσον κάποιος είναι ελκυστικός ή όχι. Υποστηρίζουν επίσης ότι το αν θα ερωτευτούμε κάποιον κεραυνοβόλα εξαρτάται από την ψυχολογική μας κατάσταση σε κάθε δεδομένη στιγμή καθώς κάποιες φορές ακόμα και τα πιο υπέροχα μάτια μπορεί να περάσουν απαρατήρητα, αν δεν είμαστε στην κατάλληλη διάθεση. Σε κάθε περίπτωση ο κεραυνοβόλος έρωτας με την πρώτη ματιά είναι ένα πολύ δυνατό συναίσθημα, που οι περισσότεροι αδυνατούν να συγκρατήσουν. Είτε ονομάζεται έλξη, είτε ξελόγιασμα, είτε ξεμυάλισμα, αυτή η κατάσταση είναι σαφώς μια εξαίρεση και δεν μπορεί, λογικά, να συμβαίνει συνέχεια. Ο κεραυνοβόλος έρωτας μπορεί να συμβεί, πάντως, οπουδήποτε. Στο μετρό, στο δρόμο, στο ίδιο δωμάτιο, γνωρίζοντας κάποιον σε μια φιλική συνάθροιση. Οι άνθρωποι που έχουν νιώσει αυτό το συναίσθημα το περιγράφουν σαν κάτι πολύ όμορφο και ζεστό: όταν οι ματιές συναντήθηκαν, ήξεραν ότι είχαν γνωρίσει τον άνθρωπο των ονείρων τους. Στον έρωτα δε μένεις μόνο στην εξωτερική εμφάνιση, αλλά βλέπεις και στοιχεία που δεν είναι ορατά σε άλλους. Ο έρωτας είναι μια χημεία περίεργου είδους – ξέρεις με βεβαιότητα πράγματα χωρίς όμως να μπορείς να τα αποδείξεις. Ο έρωτας με την πρώτη ματιά μπορεί να είναι εξίσου πλασματικός με κάθε άλλο είδος έρωτα. Τα συννεφάκια, το χάσιμο του μυαλού, η αφηρημάδα, η απροσδιόριστη χαρά ή μελαγχολία είναι επίσης βασικά συμπτώματα ενός έρωτα που είναι διαφορετικός και ίσως πιο βαρύς και βαθύς από όσο θα περίμενε κανείς. Λένε ότι ο κεραυνοβόλος έρωτας είναι συναίσθημα μοναδικό και αξέχαστο για όποιον το έχει ζήσει…»
Αυτά λοιπόν περί έρωτα και αγάπης ο λόγος.
Πραγματικά δεν υπάρχει ομορφότερο συναίσθημα από την εμπειρία του να ερωτευτεί κανείς! Θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε σαν μια σχεδόν εξωπραγματική κατάσταση, όπου ο κόσμος ξαφνικά μοιάζει αγγελικός, όπου οι γεύσεις των φαγητών στο στόμα μας αλλάζουν, όπου ο ύπνος δεν είναι πια τόσο σημαντικός και απαραίτητος. Αγαπάμε τους πάντες και δεν θέλουμε να θυμώσουμε με κανέναν και τίποτα. Το σώμα μας μοιάζει σαν πλανήτης ευτυχίας που δεν θέλουμε να φύγουμε ποτέ από αυτόν. Μέχρι που ο χρόνος να το τερματίσει και να τελειώσει εκεί ή να μας χαρίσει το επακόλουθο στάδιο που είναι η οδός μιας παντοτινής αγάπης. Όσο τουλάχιστον μπορεί το ‘πάντα’ να υπάρχει για μας τους φθαρτούς ανθρώπους.
*χαμόγελο*
Αφιερωμένο στους εξερευνητές της ζωής!

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

gangstas paradise-acoustic cover Nickos Chrishochos

Προσθήκη λεζάντας

Χαμαιλέοντες αγύρτες

Χαμαιλέοντες αγύρτες


Μη τύχει και ξεμυτίσεις έτσι Θοδωρή, τη βάψαμε. Με λιωμένο παντελόνι και θλιμμένη την ψυχή η περίσταση απαιτεί να χαθείς μέσα στο πλήθος.
Η επόμενη η μέρα, πρέπει να σε βρει αγκαλιά με το λαό. Έχουμε πολλά να φάμε ακόμα...
Χαμαιλέοντες αγύρτες
Δε φοβάμαι το θεριό
Εσάς φοβάμαι!

ανάγερτος

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Μια φορά και έναν καιρό.

Μια φορά και έναν καιρό.


Ήρθε με ορμή,
σαν κύμα που μεθάει πάνω στα βράχια.
Ήρθε μια νυχτιά που χαμογελούσε όλη η πλάση.
Όλη την νύχτα της χαμογελούσε η μορφή του.
Ήρθε με ορμή,
σαν καλοκαιρινή μπόρα.
Και μύριζε βρεγμένο χώμα.
Όλη τη νύχτα μύριζε βρεγμένο χώμα.
Ήρθε λένε για να γεμίσει κενά.
Κενά ξεχασμένα πια στο ανθρώπινο είδος.
Ήρθε για να γεμίσει τα κενά της.
Την γέμισε.
Την γέμισε λες και της το χρώσταγε.
Όλη την νύχτα της χαμογελούσε η μορφή του.
Όλη την νύχτα μύριζε βρεγμένο χώμα.
Ήρθε σαν άγνωστος,
με γνώριμες προθέσεις.
Και κάθε μέρα διακινδυνεύει
την συμμετοχή του στο παιχνίδι.
Στο παιχνίδι που λέγεται έρωτας.
Ήρθε να παίξει λοιπόν,
μα δεν ήρθε για να χάσει.
Και πως να τολμήσει να κερδίσει;
Ποιος τολμάει να την κερδίσει;
Αυτή δεν έχασε ποτέ της.
Έχει αδυναμία στα χαμόγελα
και στην μυρωδιά του βρεγμένου χώματος.
Ήρθε λένε την κατάλληλη στιγμή,
για να την κάνει δική του.
Να εξουσιάσει το δικό της άγνωστο.
Ήρθε λένε για να την κερδίσει.
Και πως κερδίζεις το παιχνίδι με μια μέγαιρα;
Αυτή δεν έχασε ποτέ της.
Αυτή μεθάει του αντιπάλους,
με κόλπα εξωτικά.
Αυτή ξελογίαζει ακόμη και τον κίνδυνο,
με κόλπα μαγικά.
Αυτή ελέγχει τις αισθήσεις.
Αυτή φτιάχνει και τους κανόνες.
Πως θα την κερδίσεις άγνωστε;
Γεννήθηκε λένε για να την κερδίσει.
Ήρθε για να την κερδίσει.
Την πιο κατάλληλη στιγμή.
Αυτή στέκει ψηλά, ατάραχη.
Ευάλωτη μέσα στην ίδια της την δύναμη.
Το ξέρει πως θα χάσει.
Περιμένει να την κερδίσεις άγνωστε.
Μια ζωή σε περίμενε ξένε,
σε περίμενε για να την ρίξεις από τον θρόνο της.
Πως θα την κερδίσεις λοιπόν;
Πως θα τολμήσεις;
Θα την κάνει λένε να χάσει τα λογικά της,
αφού πρώτα της κλέψει όλα τα κόλπα.
Όχι, δεν είναι τόσο απλό.
Αυτή θα του τα μάθει όλα.
Αυτός όμως ποτέ δεν θα το μάθει.
Κανέις δεν θα το μάθει.
Η ιστοριά λέει πως τίπότα δεν θα γίνει με την θέληση της.
Κανέις δεν θα μάθει.
Αυτή θα ξέρει μόνο.
Πως ο ξένος με τα μακριά μαύρα μαλλιά,
ήρθε να την ελευθερώσει και όχι να την κερδίσει.
Κερδίζοντας την θα την ελευθερώσει.
Αυτός θα την λυτρώσει.
Και αυτή για αντάλγμα,
θα του μάθει όλα όσα ξέρει.
Κόλπα για να μπερδεύει το μυαλό σας.
Κόλπα μαγικά και εξωτικά.
Θα την κάνει να χάσει τα λογικά της,
αφού πρώτα ρουφίξει όλο της το είναι.
Όχι, δεν είναι τόσο απλό.
Αυτή θα του τα δώσει όλα.
Αυτός όμως ποτέ δεν θα το μάθει.
Κανέις δεν θα το μάθει.
Η ιστοριά λέει πως τίπότα δεν θα γίνει με την θέληση της.
Η ιστορία τους θέλει να παίζουν κάθε μέρα.
Και κάθε μέρα ο άγνωστος να παίρνει το προβάδισμα.
Μα πριν κερδίσει μια για πάντα,
πριν μάθει όλα της τα κόλπα,
πριν ρουφήξει όλο της το είναι,
αυτή θα τον έχει γνωρίσει.
Θα έχει γνωρίσει τα όλα του.
Και μόλις τα γνωρίσει, το παιχνίδι είναι δικό της.
Και ο άγνωστος δικός της θα είναι,
για πάντα.
Μην το πείτε ποτέ στην ιστορία.
Αφήστε την να κυλήσει.
Σε περιμένω άγνωστε.
Τόλμα να με κερδίσεις.

Τα κύματα γίνονται φτερά.

Τα κύματα γίνονται φτερά.


Όλο σε ΄μένανε γυρνώ,
μα δεν με βρίσκω.
Δεν έχω ρυθμό,
γι αυτό δεν έχω τέλος.
Σώμα που αναπνέει,
κάτω απο ρούχα σκούρα,
τσαλακωμένα απο την αναμονή.
Η Απουσία,
συμπηκνωμένη πια στις φλέβες,
δημιουργεί θρόμβους.
Η Απουσία,
που γράφεται με κεφαλαίο Α
και εκτελεί τροχιά κυκλική.
Όλο σε ΄μένανε γυρνώ,
μα δεν με βρίσκω.
Δεν έχω παλμό,
γι αυτό δεν έχω τέλος.
Ψυχή που επιπλέει,
κάτω απο μωβ ουρανούς,
καθαρούς απο αστέρια.
Η Αφορμή,
μασά σκληρό Ναρκωτικό
και κόκκινο χαμόγελο φοράει.
Η Αφορμή,
που γράφεται με κεφαλαίο Α
και δεν αποκαλύπτει το αίνιγμά της.
Όλο σε ΄μένανε γυρνώ,
μα δεν με βρίσκω.
Δεν έχω ανάσα,
γι αυτό δεν έχω τέλος.
Μυαλό που κρύβει μέσα του ζωή,
μαραζόνει απο τον λήθαργο.
Η Ανάγκη, ακρωτιριάζει τον έρωτα,
παίζοντας παιχνίδια.
Η Ανάγκη,
που γράφεται με κεφαλαίο Α
και σκορπάει λέξεις.
Και όλο μ’αφήνω να ξεφύγω.
Από ύπνο βαθύ ξυπνάω και χασμουριέμαι.
Φιλέυω τα φώτα μου σε ξένους
και μ’αφήνω να ξεφήγω.
Φιλέυω τα φώτα μου σε ξένους
και δεν αφήνω για μένα.
Δεν αφήνω για την Απουσία, την Αφορμή, την Ανάγκη.
Η πόρτα μένει ανοιχτή
και περιμένει την επιστροφή μου.
Εγώ πάντα χάνομαι σαν ψύθιρος,
που χάνεται ανάμεσα σε γέλια παιδιων.
Εγώ παιδί δεν ήμουνα ποτέ.
Με τα μάτια μίλαγα,
ιστορούσα ότι μου είχε εμπιστευθεί η καρδία.
Με τα μάτια αφουγκραζόμουν,
όλα εκέινα τα αόρατα και τα ορατά.
Με τα μάτια άγγιζα,
τα νούφαρα των συνειδήσεων.
Τώρα μεγάλωσα.
Γύρισα πίσω σε εμένα,
μικρο παιδί,
μοναχική ψυχή,
που ψάχνει απεγνοσμένα την αγάπη.
Η Απουσια.
Η Αφορμή.
Η Ανάγκη.
Γίνανε Αγάπη.
Και εγώ, απο μοναχική ψυχή,
μικρό παιδί.