Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Ψυχή μου φώναξε…

Ψυχή μου φώναξε…

night_flys_by_bliss87.png
 
Ξαπλώνεις μόνη σε ξένα λιβάδια,
με μόνη παρέα χρυσά τα στάχια.
Ψυχή μου φώναξε και θα σε ακούσουν,
όσοι ενδιαφέρονται τη σιωπή σου να λύσουν.
υ.γ.1 Το παραπάνω στιχάκι το βρήκα γραμμένο σε μορφή μηνύματος και αποθηκευμένο στο κινητό μου, με ώρα αποθήκευσης 1:12 π.μ. και ημερομηνία 17/01/08…. εγώ τότε κοιμόμουν ή έστω ήμουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας!! Το μυστήριο δεν μπορώ ακόμα να το λύσω… Η αλήθεια είναι ότι έψαχνα καιρό ένα στιχάκι για να συνοδεύσω αυτή τη φωτογραφία που βρήκα κάπου στο web, και νομίζω αυτό είναι το ιδανικό! Μόνο που δεν ξέρω αν είναι παιδί της δικής μου φαντασίας ή στίχος από κάποιο τραγούδι που άκουσα μέσα στον ύπνο μου εκείνο το βράδυ(καθότι πάντα το ράδιο σιγοτραγουδάει) και έσπευσα να τον σημειώσω στο κινητό, για να τον βάλω στη φωτογραφία…
υ.γ.2 Αν έχει ακούσει κανένας χριστιανός κάποιο τραγούδι με αυτούς τους στίχους παρακαλώ ας με ενημερώσει!! :-)

Στάσου στη σκηνή με θάρρος…

Στάσου στη σκηνή με θάρρος….

Οι επιλογές μας, μας ανεβάζουν όλους σε ένα “stage”. Εκεί συνθέτουμε τη “μελωδία” της ζωής μας, γεννώντας “νότες”, που δίνουν περισσότερο νόημα και στη ζωή μας αλλά και στη “μελωδία” της. Είναι δικαίωμα μας, ωστόσο, να αλλάξουμε “μελωδία” και να ξεκινήσουμε νέο “τραγούδι” με διαφορετικό σκοπό. Να γεννήσουμε νέες “νότες”, που όμορφα πλεγμένες με τις πρώτες, θα συνθέτουν μια καινούργια “παράσταση”… Δεν έχουμε δικαίωμα, όμως, να τραγουδάμε τη νέα “μελωδία” backstage, ψιθυρίζοντας την παλιά στη σκηνή!! Αυτό είναι και το τίμημα της ζωής άλλωστε… να πρέπει να έχουμε το θάρρος, να μένουμε “on stage”, για να έχουμε τουλάχιστον την αποδοχή και να μην μείνουμε μόνοι, τραγουδώντας σκόρπιες “νότες”!!!

Με αγάπη η “μελωδία” της πρώτης σου “νότας”….

Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

Ο χάρτης

16Ιου 2013

1

1111manipulation-ideas-14.jpgΣτρώθηκε το τραπέζι με λευκό λινό τραπεζομάντιλο
και το στάρι με ρόδι, όπως το αγαπούσα
Το κρασί κόκκινο σε αφθονία, γλυκό, αντίθετο με τις παραδόσεις
Να ρέει το γέλιο, μη μείνουν χείλη ακέραστα
Η μικρή μου σκήτη στη ράχη μου ήταν
και με ακολούθησε όταν έφυγα
Τα χέρια λυτά, ελεύθερα
Και το κορμί σε θέση ορθή με μια σινδόνα λευκή
μη προκαλέσει το γυμνό τους χρήσιμους
Το πένθος δεν άρμοζε εκείνη την ημέρα
Θήκες είχαν διανεμηθεί σε όλα τα χρώματα κατά την επιθυμία μου
Κάθε μία περιείχε και μία φράση από τον χάρτη
Έπρεπε να τον αφήσω εδώ, σε εσάς, ως όφειλα
Αν αγνοούσατε τον κίνδυνο του περιεχομένου,
συγκεντρώνατε τις φράσεις και τις κάνατε σύνολο,
αν ακόμα δεν τοποθετούσατε το συντακτικό
κατά το προσωπικό σας συμφέρον στην κληρονομιά των λέξεων,
ίσως ανακαλύπτατε το νόημα της ζωής
πριν την οργάνωση του νου

Θα ανακαλύπτατε τον θησαυρό της ζωής μου..

L.N.E

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Πρόλογος

Πρόλογος
Ζούμε καθημερινά- άλλος λίγο,άλλος πολύ- τον δικό μας θάνατο.
Χωμένοι στην αγκαλιά της αυτοβύθισης μας, αναζητούμε λύσεις σε αιώνια ερωτήματα.
Συνεχώς ρωτώ "Γιατί;" "Γιατί ετούτο..." "Γιατί το άλλο..."
Γιατί να θέλουμε άλλο;
Γιατί να αναζητούμε κι άλλο;
Γιατί να έχουμε ανάγκη τον άλλο;
Γιατί;
Γιατί;
Γιατί;...
Έχω τα πάντα και δεν έχω τίποτα. Τα πάντα στη σκέψη των πολλών. Το τίποτα στη σκέψη μου.
Νιώθω κάποιες στιγμές αυτάρκης, μα είναι πολύ λίγες. Ώρες στο δωμάτιο της αυτοαπομόνωσης μου ψάχνω απάγκια, μα σκοντάφτω σε ύφαλους. Και καθώς σκοντάφτω, πέφτω. Καμία πρωτοτυπία ως εδώ.
Συνειρμός τώρα...Είχα μια φίλη που πάντα γελούσε δυνατά,εκκωφαντικά,αβάσταχτα, όταν έπεφταν οι άλλοι. Εξοργιζόμουν κάθε, μα κάθε φορά! Δε μπορούσα να το συνηθίσω το γέλιο της. Το έβρισκα αήθες. Πως μπορείς να γελάς στην πτώση του άλλου; Μα εκείνος πονά! Εξεφτελίζεται! Πως μπορείς να γελάς; ΠΩΣ; Ήμαρτον....
Ανατρίχιαζα κάθε φορά με το γέλιο της...Πλησίαζα να βοηθήσω και τα χέρια μου έχαναν τον προσανατολισμό τους...έτρεμα! Ακόμα γελούσε...
Εξαιρετικά ευαίσθητη θα με πείτε... Ξέρω... το ακούω συχνά. Πείτε με και εξαιρετικά αλλοπρόσαλλη. Δε με νοιάζει.
Προσωπικά θα με πω εξαιρετικά εγωίστρια , γιατί ακόμα και τούτη τη στιγμή της αυτοαπομόνωσης μου ,πάλι για τον εαυτό μου κατέληξα να μιλάω. Το κάνω κι αυτό συχνά. Όχι στην καθημερινότητα μου, στη ζωή μου. Κυρίως όταν δε ζω. Να ...τώρα δηλαδή. Τώρα που γράφω. Κάθε φορά που γράφω.
Θέλω να το αλλάξω αυτό. Διδάσκω ξέρετε την ποίηση. Στους μαθητές μου μιλώ για την στρατευμένη ποίηση και δηλώνω το θαυμασμό μου για τους στίχους με κοινωνικά μηνύματα. Ανέκαθεν ωχριούσαν στα μάτια μου ( αν είναι δυνατόν...πόσο εγωιστικό κι αυτό) ποιητές, όπως η Πολυδούρη που εξυμνούν τον έρωτα και τα προσωπικά τους πάθη. Και θυμάμαι τώρα την αγαπημένη μητέρα που πάντα μου έλεγε " ό,τι κοροιδεύουμε, το λουζόμαστε τελικά.." Πόσο δίκιο έχεις μάνα... Τέλος συνειρμού.
Και συνεχίζω...Καθώς σκοντάφτω, πέφτω. Προσπαθώ να σηκωθώ τρεκλίζοντας και στο μυαλό μου έρχονται εικόνες νηπίου που μαθαίνει τα πρώτα του βήματα. Έτσι νιώθω... Ένα νήπιο που ερευνά τον κόσμο μπουσουλώντας και κάπου κάπου προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του. Ενδοβάλλω όμως...προβάλλω στον εσωτερικό μου κόσμο και οικειοποιούμαι όσα αγγίζω και όσα με αγγίζουν. Μα τα νήπια δε νοιάζονται για τα εσωτερικά. Μόνο για τα εξωτερικά... Άρα και νήπιο δεν είμαι.... Μα τι είμαι τότε; Κι αυτό ένα ακόμα ψέμα; Μεγάλωσα; Μα πως; Δεν το κατάλαβα...
Ωραία! Αποφασίζω! (Πόσο πρωτότυπο αυτό για μένα...) Σηκώνομαι! Ορθώνω το ανάστημα μου και αποφασίζω. Προχωρώ. Στέκομαι. Κοιτάζω στον καθρέφτη. Μα ...ναι... μεγάλωσα. Πως δεν το κατάλαβα; Κι αν μεγάλωσα, γιατί δε μπορώ να σταθώ όρθια; Ααα...νάτο πάλι το "γιατί"! Αναρωτιέμαι! Είμαι μοναδική; Ή και οι άλλοι τρεκλίζουν; Όταν προχωρώ στο δρόμο, τους βλέπω να προχωρούν... μα τι λέω...στο δρόμο κι εγώ προχωρώ. Έτσι φαίνομαι...να προχωρώ. Άρα και αυτό δεν είναι απόδειξη της μοναδικότητας μου. Όλοι φαινόμαστε να προχωρούμε. Λίγοι προχωρούν.
Κάποτε αναρωτιόμουν: "Υπάρχουν ολόκληροι άνθρωποι;"
Τώρα αναρωτιέμαι: "Υπάρχουν ειλικρινείς άνθρωποι;" Να φαίνονται και να είναι δηλαδή ταυτόχρονα;
Εγώ δηλώνω ανειλικρίνεια.
Φαίνομαι όρθια. Είμαι πεσμένη.
Φαίνομαι χαρούμενη. Είμαι θλιμμένη.
Φαίνομαι ορθολογίστρια. Είμαι ονειροπαρμένη.
Φαίνομαι εσύ. Είμαι εγώ.

Δια του λόγου το αληθές (ή το ασφαλές, ορθότερα) και για να μην απορείτε...
Η φίλη που λέγαμε; Τελικά, δεν ήταν φίλη...
-mips-

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

Πού πάει ο έρωτας όταν τελειώνει;

Πού πάει ο έρωτας όταν τελειώνει;

photo: gentlepurespace@flickr photo: gentlepurespace@flickr
Φαίνεται το σήκωνε η ώρα. Γιατί δεν ακούστηκε παράταιρο το ερώτημα του νεαρού άνδρα «Πού πάει ο έρωτας όταν τελειώνει;». Τόσα που είχαμε πει και ξαφνικά το ερώτημά του... Τρικλοποδιά στο μυαλό. «Πού πάει ο έρωτας όταν τελειώνει;». Συνειρμικά θυμήθηκα ένα άρωμα. Μην τους ψάχνεις τους συνειρμούς του νου μου... Ένα άρωμα σ΄ ένα παλιομοδίτικο μπουκάλι. Πάνω σε μια «τουαλέτα» εποχής. Τι έπιπλο! Ύμνος στη λαγνεία. Συνοδεύονταν από ασορτί καθρέπτη και σκαμπό. Απέναντι από κρεβάτι. Λες βολική θέση για να κατασκοπεύει κάποιος από κει. Και κάποια ν΄ απολαμβάνει την κατασκοπεία του ενώ προσποιούνταν ότι δεν έβλεπε... Πόσο βλέπουν οι άνθρωποι ενώ δεν βλέπουν!
Οι κινήσεις έπαιρναν χρόνο... το να χτενίζει τα μαλλιά... να απλώνει κρέμα στα χέρια. Όλα αργά, ηδονικά αργά. Πάνω λοιπόν στην «τουαλέτα» υπήρχε ένα μπουκάλι αρώματος. Μπουκάλι περίτεχνο, από χοντρό κρύσταλλο, γεμάτο εσοχές και εξοχές, αλλά χωρίς αιχμηρές γωνίες. Σαν να χαϊδεύεις καμπύλες θελκτικού σώματος. Είχε ένα πώμα, δύσκολο ν΄ ανοίξει. Έτσι κι αλλιώς δεν το άνοιγε, ούτε το φόραγε κανείς... Περιέργως.
Το άρωμα έμενε στην ίδια στάθμη. Μόνο το χρώμα βάθαινε στα χρόνια. Σαν από κονιάκ. Χρυσοκαφέ, με ένα τσακ κόκκινο βαθύ. Δεν το είχα μυρίσει. Γιατί; Πώς κι έτσι; Έλα μου ντε! Νομίζω κανένας δεν το μύριζε εκείνο το άρωμα. Μια μέρα μπήκε ο διάολος μέσα μου. Θα το άνοιγα. Θα το μύριζα. Τόσο ωραίο, τόσο συγκλονιστικό μπουκάλι όφειλε ένα μεθυστικό άρωμα. Να με πεθάνει. Να με μεθύσει. Μέχρι και να το σπάσω! Θα το άνοιγα. Το πώμα είχε κολλήσει από τα χρόνια. Το πάλεψα. Συμμάχησα με τον διάολο. Μπήκε, σας λέω, μέσα μου. Μέχρι τιρμπουσόν έφερα. Και ναι!
Τα κατάφερα. Το θεώρησα μέγα κατόρθωμα. Πλησίασα ανυπόμονα τη μύτη μου. Πήρε θέση το ρουθούνι, φάρδυνε. Σνίφαρα. Ίχνος μυρουδιάς. Τέλος. Τόσο απλά. Το άρωμα δεν είχε, πια, άρωμα.
Πού πάει ο έρωτας όταν τελειώνει; Τουλάχιστον ν΄ αφήνει ένα μπουκάλι... όλο εσοχές, εξοχές... σαν να χαϊδεύεις σώμα... Μακάρι χωρίς αιχμηρές γωνίες. Κάποτε...

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

Κηλίδες αγάπης

Κηλίδες αγάπης

Άρης Μαλανδράκης
04/02/2013
Sandra Dombros Sandra Dombros
Η αγάπη είναι ένας καμβάς φτιαγμένος από τη φύση και κεντημένος από τη φαντασία, είχε πει ο Βολταίρος. Τα λόγια του επαληθεύει, με τον καλύτερο τρόπο, η τέχνη. Η αγάπη παίζει ένα τεράστιο (και αναπόφευκτο) ρόλο σε διάφορα εκφραστικά μέσα: την ποίηση, το μυθιστόρημα, τα τραγούδια, τις ταινίες, τα εικαστικά έργα κ.λπ.
Όσοι υποστηρίζουν πως η αγάπη είναι μια αισθητική αντίδραση, λένε ότι τα αισθήματα που προκαλεί είναι αδύνατον να αποδοθούν με τη λογική που διέπει τη γλώσσα. Μπορούν μόνο να περιγραφούν μεταφορικά, με τον τρόπο της τέχνης. Αυτό ακριβώς επιχειρούν δέκα σύγχρονοι Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες που ζουν και δουλεύουν στην Αθήνα, σε μια ομαδική έκθεση που εγκαινιάζεται τη Δευτέρα στο Café-Bar BOO! και τιτλοφορείται, περιπαικτικά, «Tainted Love/ Κηλιδωμένη Αγάπη». Με τα έργα τους αποτίνουν έναν… σκανταλιάρικο φόρο τιμής, παίζοντας (κυριολεκτικά) με την έννοια της αγάπης: από την υλιστική της θεώρηση ως φυσικό φαινόμενο (μια γενετήσια ορμή που υπαγορεύει τη συμπεριφορά μας), μέχρι την πνευματική της διάσταση που, στην πιο εξιδανικευμένη εκδοχή, μας επιτρέπει να αγγίξουμε το Θεϊκό.
Πρόκειται για κατασκευές παιχνιδιών, «κηλίδες» αγάπης σύμφωνα με το σκεπτικό, που υπογράφουν οι καλλιτέχνες: Blanka Amezkua, Συμεών Τσακίρης, Geeta Roopmarine, Κλεώνη Μανουσάκη, Amelia Melis, Γιώτα Κότικα, Marion Fischer,Τζίμης Ευθυμίου, Σάντρα Ντόμπος και Mary Cox.
«Tainted love / κηλιδωμένη αγάπη»
Πού:BOO! Café-Bar, Σαρρή 21, Ψυρρή (τηλ. 210-3255542)
Εγκαίνια: Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου (19:00-22:00)
Διάρκεια: 4-25Φεβρουαρίου
Ώρες: Δευτέρα – Παρασκευή 17:00-22:00 / Σαββατοκύριακο12:00-17:00
*Το βιβλίο του Αρη Μαλανδράκη “SEX” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΠΟΤΑΜΟΣ

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Έρωτας... Είστε έτοιμοι να τον δεχτείτε;

 


 

Έρωτας... Είστε έτοιμοι να τον δεχτείτε;

Όλοι ονειρευόμαστε και ψάχνουμε το μεγάλο έρωτα. Κάποιοι όμως δεν μπορούμε να τον αντέξουμε. Ψάχνουμε το μεγάλο έρωτα, την ιδανική σχέση. Κι όμως, όταν αυτός μας χτυπήσει την πόρτα, εμείς απλώς την κλείνουμε. Τι φταίει; Ίσως δεν είμαστε έτοιμοι για να ζήσουμε ένα τέτοιο δυνατό συναίσθημα. Για να μπορέσουμε λοιπόν να αφεθούμε στην αγάπη, πρέπει πρώτα να εντοπίσουμε ποιο είναι το πρόβλημα, να το φέρουμε στην επιφάνεια και να το αντιμετωπίσουμε!
Αναγνωρίζοντας τα σημάδια

Ξεκινάμε αναγνωρίζοντας τα τρία τυπικά σημάδια που δείχνουν ότι έχουμε μπλοκάρει και λέμε «όχι» σε ένα δυνατό έρωτα ή μια μεγάλη αγάπη.

1. Όταν ακόμα και τα προτερήματα γίνονται ελαττώματα. Όταν δηλαδή αρχίζουμε να βλέπουμε στο σύντροφό μας μόνο ελαττώματα και αρχίζει να χάνει στα μάτια μας την αρχική, μαγική του λάμψη. Όταν όλα όσα σχετίζονται μαζί του τα βρίσκουμε από ενοχλητικά έως άκρως εκνευριστικά, χωρίς η αλλαγή αυτή να βασίζεται σε κάποια ουσιαστικά αίτια (π.χ. κάποιο ψέμα ή κάποια προδοσία).








2. Όταν ρίχνουμε το φταίξιμο για τα πάντα στον άλλο. Όταν δηλαδή πάντα αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε το δικό μας ποσοστό ευθύνης.
3. Όταν καταλήγουμε να βάζουμε όλους μας τους συντρόφους στην ίδια «ελαττωματική» κατηγορία. Με λίγα λόγια, όταν κατά τη λαϊκή ρήση «όλοι βράζουν στο ίδιο καζάνι». Όταν κρίνοντας τον άλλο εκ των προτέρων δεν του αναγνωρίζουμε τη διαφορετικότητά του.
Αποδεχόμαστε τον εαυτό μας και τον άλλο

Αν αναγνωρίζουμε κάτι απ αυτά στον εαυτό μας, τότε δυστυχώς το πρόβλημα το έχουμε εμείς. Απλώς δεν είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε τον έρωτα κι αυτό μπορεί να οφείλεται σε διάφορους λόγους. Ο πιο συνηθισμένος είναι το ότι δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε τον άλλο με τις ιδιαιτερότητες και τα ελαττώματά του. Γιατί για να μπορέσουμε να αποδεχτούμε το σύντροφό μας και να τον αγαπήσουμε γι αυτό που πραγματικά είναι, πρέπει πρώτα να αποδεχτούμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Αν νιώθουμε οι ίδιοι μέσα μας ανάξιοι να αγαπηθούμε, δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να μπορέσουμε να αγαπήσουμε. Πάντα θα βρίσκουμε ελαττώματα στο σύντροφό μας.

Φταίω κι εγώ

Ποτέ δεν φταίει ο ένας σε μία σχέση, κι αυτό είναι κανόνας. Μια καλή αρχή λοιπόν είναι να ψάξουμε τα δικά μας λάθη και να βρούμε τον τρόπο για να τα διορθώσουμε. Ένας αποτελεσματικός δρόμος που μπορούμε να ακολουθήσουμε για να καταλήξουμε σε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα είναι η ανάλυση συμπεριφορών. Εντοπίζουμε τι είναι αυτό που μας εκνευρίζει και μας απογοητεύει στη συμπεριφορά του συντρόφου μας. Στη συνέχεια ψάχνουμε να βρούμε τι μπορούμε εμείς να αλλάξουμε στη δική μας, προκειμένου να τον κάνουμε να συμπεριφέρεται διαφορετικά. Αν, για παράδειγμα, είναι γενικά ψυχρός, μπορούμε να υιοθετήσουμε μια ιδιαίτερα θερμή και εκδηλωτική στάση απέναντί του με σκοπό να του δείξουμε ότι αυτός ο τρόπος μας εκφράζει περισσότερο!

Ξέρω τι θέλω

Μέσα σε μια σχέση ο ένας μαθαίνει από τον άλλο και κάποιες φορές οι μικρές αλλά ουσιαστικές προσαρμογές είναι απαραίτητες για να έρθουν δύο άνθρωποι ακόμα πιο κοντά. Το να είμαστε ξεκάθαροι από την αρχή για το τι ακριβώς ψάχνουμε σε μια σχέση είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Άλλα είναι τα ζητούμενα στην ηλικία των 20 και άλλα στην ηλικία των 30. Για παράδειγμα, στα 20 μπορεί να θέλουμε μια σχέση πιο χαλαρή και ανέμελη, ενώ στα 30 να νιώθουμε την ανάγκη για σοβαρή δέσμευση και την επιθυμία να δημιουργήσουμε οικογένεια. Αν ο στόχος μας μέσα στα επόμενα δύο χρόνια είναι ο γάμος και η οικογένεια, τότε η σκέψη για σχέση με κάποιον που γενικότερα δεν είναι διαθέσιμος δεν θα πρέπει καν να μας περνάει από το μυαλό.

Το μυστικό στην οικογένεια

 









Ο τρόπος που μεγαλώνουμε παίζει καθοριστικό ρόλο στη συμπεριφορά που υιοθετούμε στις προσωπικές μας σχέσεις. Για παράδειγμα, αν δεν υπάρχει ηρεμία και σταθερότητα στην οικογένεια μέσα στην οποία μεγαλώνουμε, τότε το πιο πιθανό είναι να μας κυριεύει και στις ερωτικές μας σχέσεις η ανασφάλεια, το άγχος και ο φόβος. Αν, πάλι, οι οικογενειακές μας σχέσεις είναι παγωμένες και υπάρχει απόσταση, το πιο πιθανό είναι να είμαστε κάπως έτσι και με τους εκάστοτε συντρόφους μας. Κλεινόμαστε στον εαυτό μας και επιλέγουμε για ερωτικούς συντρόφους ανθρώπους που ξέρουμε εξαρχής ότι δεν μπορούμε να τους έχουμε ολοκληρωτικά, ώστε να μη χρειαστεί να ανοιχτούμε. Υπάρχουν πολλά ευτυχισμένα ζευγάρια που κατάφεραν και άντεξαν στο χρόνο ξεπερνώντας τις άσχημες οικογενειακές τους επιρροές και συνέχισαν φτιάχνοντας τη ζωή τους ακολουθώντας άλλου είδους πρότυπα, πιο υγιή. Το σημαντικότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ψάχνουμε και να ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας μέσα από τις σχέσεις μας.
Δίνω και παίρνω

Όταν μιλάμε για αγάπη, εννοούμε ένα δυνατό, βαθύτερο δέσιμο μεταξύ δύο ανθρώπων που μοιράζονται σκέψεις, συναισθήματα, όνειρα, τις ζωές τους γενικότερα... Για να υπάρχει αγάπη πραγματική, πρέπει αυτό που δίνει ο ένας, ο άλλος να το εισπράττει και με το δικό του τρόπο να το ανταποδίδει. Ο καθένας από εμάς έχει και ένα διαφορετικό τρόπο για να δείχνει στο σύντροφό του αυτό που νιώθει. Όποιος τελικά κι αν είναι ο τρόπος που επιλέγουμε να δείξουμε την αγάπη μας, το σημαντικότερο είναι να μπορέσει να γίνει κατανοητός και να αποκωδικοποιηθεί από το σύντροφό μας.

Σε χρειάζομαι.....

Σε χρειάζομαι.....


Σε χρειάζομαι
Ένα λεπτό να με κρατήσεις αγκαλιά
Να μου πεις πως όλα θα πάνε καλά
Να μου χαμογελάσεις μια στιγμή
και να φωτίζεται ολόκληρη η γη...

Σε χρειάζομαι
Να με κρατήσεις σφιχτά απ το χέρι
Να μου πεις κοίτα ψηλά εν' αστέρι
Να σου χαρίσω τη μισή μου ψυχή
να την κρατήσεις, μισή μου 'ναι αρκετή…

Σε χρειάζομαι
Να με ελευθερώσεις απ' τα αιώνια δεσμά
Να με λυτρώσεις με μια σου ματιά
Να σβήσεις μ' ένα Χ το παρελθόν
και μ' ανεξίτηλο να γράψεις το δικό μας παρόν

Σε χρειάζομαι
Να σκουπίσεις τα δάκρια απ’ τα μάτια
Να ψιθυρίσεις «μη γίνεσαι κομμάτια»
Και να κόψεις για μένα ένα λουλούδι
Ή να γράψεις με πένα ένα τραγούδι…

Σε χρειάζομαι
Να σε κρατώ και να σε νοιάζομαι
Κι όταν φοβάσαι εγώ θα σκιάζομαι

Μα σε χρειάζομαι
Να σ' αγαπώ και να σε νοιάζομαι...


Ο Βροχερός Νεράνθρωπος

Ο Βροχερός Νεράνθρωπος

Η ανάρτηση που ακολουθεί κρύβει μυστήρια μπουμπουνιτά με Βροχερές Σκέψεις, Βροντερά Ερωτήματα και Κεραυνοβόλα Συναισθήματα…
…Υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να βρέχει, να κάνει κρύο, να πίνεις το ζεστό καφεδάκι σου, να κάνεις το τσιγαράκι σου και να ταξιδεύεις με τις σταγόνες τις βροχής , που σου χτυπούν η μια πίσω από την άλλη το μισοανοιγμένο παράθυρο του δωματίου και να χαλαρώνεις μέσα στην γκρίζα ατμόσφαιρα αυτού του πλανήτη, απολαμβάνοντας όλο αυτό το θέαμα; Είναι χαρά Θεού…
Σίγουρα θα υπάρχουν και αναλόγως ωραία πράγματα ή και καλύτερα από αυτό, αλλά όταν απολαμβάνεις την κάθε στιγμή ξεχωριστά και την εκμεταλλεύεσαι σωστά, τότε μόνο όμορφη μπορεί να γίνει η ζωή μας.
Σας έχει τύχει ποτέ, να μπουμπουνίζει έξω και να βρέχει καταρρακτωδώς και μέσα στο δωμάτιό σας το μοναδικό φως που υπάρχει να βγαίνει από το πορτατίφ που βρίσκεται στο τραπέζι σας… και ξαφνικά από τις πολλές βροντές και τα μπουμπουνητά να αναβοσβήνει ή να τρεμοπαίζει το πορτατίφ λόγω των μικροδιακοπών ρεύματος, ενώ παράλληλα να αναβοσβήνει ή να τρεμοπαίζει και το φως του ουρανού από τις δυνατές αστραπές; Μιλάμε για μια φοβερή φυσική στιγμή. Αυτό λέγεται ομορφιά της φύσης. Δεν έχετε παρατηρήσει ότι όταν βροντάει, μπουμπουνίζει και βρέχει καταρρακτωδώς, όλα τα δωμάτια των σπιτιών του κόσμου γίνονται εξίσου πανέμορφα και ρομαντικά; Πως το εξηγείτε αυτό το φαινόμενο; Η εξήγηση είναι απλή. Όταν η φύση εκδηλώνει την ομορφιά της, τότε τα πάντα που ζουν μέσα σ’ αυτήν, αποκτούν και ξεδιπλώνουν την ίδια ομορφιά. Ο ίδιος μηχανισμός δουλεύει και στον εσωτερικό μας κόσμο εκείνες τις φυσικές στιγμές. Δεν νοιώθετε όλοι σας πιο γαληνεμένοι και πιο ήρεμοι και ήμεροι όταν ζείτε αυτές τις στιγμές; Έτσι εξηγείτε και το γιατί οι άνθρωποι που ζουν σε βροχερά Κράτη είναι γενικότερα και πιο ήρεμοι χαρακτήρες. Ένα μπουμπουνιτό είναι ικανό να σου καθαρίσει και να σου φρεσκάρει την μνήμη, το νου, το πνεύμα και την ψυχή, ενώ η βροχή φρεσκάρει τον αέρα που αναπνέουμε και μοιράζει χαρά σε μικρούς και μεγάλους. Ο κεραυνός είναι κάτι σαν ένα φυσικό ηλεκτροσόκ. Οι βροχές φρεσκάρουν τους ανθρώπους, διότι ας μην ξεχνάμε, ότι το βασικό συστατικό του ανθρωπίνου οργανισμού είναι το νερό. Παράλληλα φανταστείτε, ότι τις στιγμές που βροντάει, χιλιάδες συνάνθρωποί μας, κοιτούν την ίδια στιγμή ψηλά στον ουρανό και αισθάνονται ακριβώς τα ίδια που αισθάνεστε κι εσείς. Την στιγμή εκείνη λοιπόν, οι πάντες βλέπουν τα ίδια και σκέφτονται τα ίδια. Αντιλαμβάνεσθε, τι πνευματική δύναμη αντανακλάτε εκείνη τη στιγμή στο σύμπαν; Η συνένωση χιλιάδων πνευματικών δυνάμεων, εστιάζουν στον ίδιο στόχο την ίδια στιγμή. Δεν είναι τέλειο; Καμιά φορά πιστεύω, πως ο Θεός φέρνει βροχές, για να φέρει την ανθρωπότητα στα ίσια της. Κάποτε μου είπε ένα κοριτσάκι: «το ξέρω ότι ο άνθρωπος είναι νερό», και του απαντάω ρωτώντας το με απορία: «πως το ξέρεις αγάπη μου;» και μου απαντά: «αφού κι ο χιονάνθρωπος όταν λιώσει νερό γίνεται»!

«Αναζητώντας το χαμένο «Εγώ» Από το βιβλίο του Εδουάρδου Τσβετκώφ

«Αναζητώντας το χαμένο «Εγώ» Από το βιβλίο του Εδουάρδου Τσβετκώφ





Η ζωή είναι πολύ απλή.
Ό, τι δίνουμε- αυτό και λαμβάνουμε.
Εμείς είμαστε υπεύθυνοι 100% για όλα τα γεγονότα, που συμβαίνουν στην ζωή μας- τα πιο ευχάριστα και τα πιο άσχημα.
Η κάθε μας σκέψη δημιουργεί το μέλλον μας.
Όλα τα γεγονότα δημιουργούνται από εμάς τους ίδιους με την βοήθεια των σκέψεων και των αισθημάτων μας.
Το νόημα, που εμείς βάζουμε στις σκέψεις μας και τα λόγια μας φέρουν αυτό, που εμείς βιώνουμε στην ζωή μας.
Εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε τις συγκεκριμένες καταστάσεις στην ζωή μας και μετά καταναλώνουμε τις δυνάμεις μας, βρίζοντας τους άλλους ανθρώπους η στέλνοντας τις κατάρες στις συνθήκες, που μας εμποδίζουν.
Η αιτία όλων των δεινών μας και της πραγματικότητάς μας είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Μπορούμε να πούμε, ότι:
ΕΓΩ = ΕΓΩ + ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΙΣ ΜΟΥ
Εάν ο νους μας είναι αρμονικός και ισορροπημένος, τότε στην ζωή μας εμείς θα βρίσκουμε ακριβώς το ίδιο.
Προσπαθήστε να εντοπίσετε, ποιο χαρακτηριστικό με το πλέον παραστατικό τρόπο σας περιγράφει;
1. «Οι άνθρωποι κοιτούν να μου κάνουν κακό».
2. «Όλοι θέλουν το καλό μου και προσπαθούν να βοηθήσουν στην λύση των προβλημάτων μου».
Αυτό, που εμείς πιστεύουμε- γίνεται η πραγματικότητά μας.
Το υποσυνείδητό μας υλοποιεί τις σκέψεις μας, τις ορμές, τις επιθυμίες, στην ουσία λέγοντάς μας, ότι εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε τις σκέψεις μας.
Έχουμε πολύ μεγάλη δυνατότητα της επιλογής.
Οι Δυνάμεις της Ζωής ποτέ δεν μας κρίνουν, ούτε μας κατακρίνουν.
Μας αποδέχονται έτσι, όπως είμαστε.
Μετά οι Δυνάμεις Αυτές αντανακλούν τις πεποιθήσεις μας αυτόματα.
Εάν εσείς προτιμάτε να θεωρείτε, ότι στην ζωή σας είσαστε μόνοι και δεν σας αγαπάει κανείς, τότε ακριβώς αυτό θα λάβετε στην ζωή σας.
Αν όμως θα αρχίσετε να συγκεντρώνεστε στις θετικές σκέψεις, τότε θα φανεί το ανάλογο αποτέλεσμα.
Θα μεταμορφωθεί όλη η ζωή, η ύπαρξη σας θα γεμίσει με το καινούριο νόημα, που θα φέρει την χαρά της ύπαρξης.
Αλλά ας δούμε, από πού προέρχονται οι σκέψεις μας, που αυτές σχηματίζονται, ποια είναι η πηγή τους;
Βέβαια, είναι κατανοητό, ότι ο λόγος γίνεται για την παιδική ηλικία.
Στην παιδική ηλικία μας ανοίγεται η ζωή, στην παιδική ηλικία εμείς μαθαίνουμε για την ζωή από τις αντιδράσεις των ενηλίκων.
Εάν σας έτυχε να ζήσετε με ανθρώπους, που δεν ήσαν ευτυχισμένοι, ήσαν κακιωμένοι η ένιωθαν ένοχοι, τότε εσείς μάθατε πολλά αρνητικά πράγματα στην ζωή ως προς τον εαυτόν σας και προς τον γύρω κόσμο.
Συνηθίσατε να σκέφτεστε για τον εαυτό σας αρνητικά, να τοποθετείτε τον εαυτό σας στο αρνητικό πεδίο ενέργειας των σκέψεών σας:
«Είμαι συνεχώς ένοχος», «Ποτέ μου δεν κάνω τίποτε το σωστό», «Με θεωρούν κακό άνθρωπο».
Είναι πολύ φυσικό οι σκέψεις αυτές να σας δημιουργήσουν μια ζωή, γεμάτη απογοητεύσεις.
ΟΤΑΝ ΕΜΕΙΣ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ, ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ Η ΤΑΣΗ ΝΑ ΑΝΑΠΑΡΑΓΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ ΠΕΡΙΓΥΡΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΗΛΙΚΙΑΣ.
Πρόκειται για τον φυσικό νόμο της εξέλιξης και είτε το θέλουμε, είτε όχι, αυτός ο νόμος λειτουργεί.
Στις προσωπικές μας σχέσεις, στις σχέσεις με τους προϊσταμένους και τους συναδέλφους εμείς αναπαράγουμε τις σχέσεις, που έχουν δημιουργηθεί με τους γονείς μας.
Φερόμαστε με την ακρίβεια έτσι, όπως μας φέρονταν οι γονείς μας. Βρίζουμε και τιμωρούμε τους εαυτούς μας έτσι, όπως μας έβριζαν και μας τιμωρούσαν οι γονείς μας.
Επίσης αγαπάμε τους εαυτούς μας έτσι, όπως μας αγαπούσαν, όταν ήμασταν παιδιά.
ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΔΕΝ ΒΡΙΖΩ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ.
Όλοι μας είμαστε τα θύματα των θυμάτων και αυτοί (οι γονείς μας) δεν μπορούσαν να μας μάθουν κάτι, που οι ίδιοι δεν γνώριζαν.
Εάν η μητέρα σας δεν ήξερε πώς να αγαπάει τον εαυτό της η ο πατέρας σας δεν ήξερε πώς να αγαπάει τον εαυτό του, τότε είναι απολύτως φυσικό αυτοί να μην ήξεραν να σας μάθουν να αγαπάτε τον εαυτό σας.
Ρωτήστε τους γονείς σας για τα παιδικά τους χρόνια και θα τους καταλάβετε καλλίτερα και αν θα τους ακούτε με συμπόνια, εσείς θα καταλάβετε την πηγή του φόβου τους και την στάση τους προς την ζωή.
Οι άνθρωποι, που σας «προκάλεσαν τον πόνο», ήσαν οι ίδιοι τρομοκρατημένοι, όπως είσαστε εσείς τώρα.
Εμείς σχηματίζουμε τις πεποιθήσεις μας στην παιδική ηλικία και μετά πορευόμαστε στην ζωή, αναπαράγοντας τις καταστάσεις, που ταιριάζουν στις πεποιθήσεις μας.
Κοιτάξτε πίσω την ζωή σας και θα δείτε, ότι ουσιαστικά εσείς δημιουργείτε την ίδια πάλι κατάσταση με διαφορετικές αποχρώσεις και εκδοχές.
Και η κατάσταση αυτή είναι η υλοποίηση των δικών σας υποσυνείδητων ροπών.
Γι’ αυτό, πρέπει να ξέρετε καλά, ότι
ΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ - ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΣΤΙΓΜΗ.
Τα πάντα ανεξαιρέτως γεγονότα στην ζωή σας μέχρις αυτής της στιγμής ήσαν δημιουργημένα από σας τους ίδιους με την βοήθεια των πεποιθήσεών σας, πάνω στην εμπειρία σας.
Τα γεγονότα δημιουργούνταν από τις σκέψεις σας και τα λόγια σας, που χρησιμοποιούσατε χθες, την προηγούμενη εβδομάδα, τον προηγούμενο μήνα, τον προηγούμενο χρόνο, 10, 20, 30, 40 χρόνια πριν, αναλόγως της ηλικίας σας.
Όμως όλα αυτά ήταν στο παρελθόν.
Το σημαντικό τώρα είναι η επιλογή σας, η επιλογή των σκέψεων, των λέξεων, της πίστης.
Να θυμάστε, ότι ακριβώς και πριν απ’ όλα οι σκέψεις σας και τα λόγια σας δημιουργούν το μέλλον σας.
Η παρούσα στιγμή είναι εκείνη η αφετηρία, από την οποία εσείς κάνετε το άλμα προς το δικό σας αύριο.
Σημειώστε τι σκέφτεστε αυτήν την στιγμή, όταν διαβάζετε αυτά τα λόγια.
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑ, ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΕΤΕ- ΕΙΝΑΙ Η ΣΚΕΨΗ ΣΑΣ. Η ΣΚΕΨΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΜΕ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΤΡΟΠΟ.
Δεν έχει σημασία η φύση του προβλήματός σας, το πρόβλημά σας είναι η αντανάκλαση της πορείας των σκέψεών σας.
Π.χ. σας εμφανίζεται η σκέψη:
«Είμαι ένας άχρηστος άνθρωπος».
Η σκέψη αυτή προκαλεί αμέσως ως απάντηση το αίσθημα, που επιδρά ενδόμυχα, αλλά πολύ κυριαρχικά πάνω σε όλη την ύπαρξή σας και η προσωπικότητά σας αυθόρμητα αναπτύσσεται ειδικά προς αυτήν την κατεύθυνση.
Αλλά είναι στο χέρι σας εδώ και τώρα, αυτήν την στιγμή να απορρίψετε αυτήν την σκέψη και η μοίρα σας θα κινηθεί προς άλλη κατεύθυνση.
Γι’ αυτό ελάτε από δω και τώρα να απελευθερωνόμαστε από τις αρνητικές μας σκέψεις, διότι η βασική πηγή των προβλημάτων μας και των δεινών μας- είναι το μίσος προς τον εαυτό μας και το αίσθημα της ενοχής ποικίλου βαθμού.

Υποσημειώσεις

Υποσημειώσεις

tumblr_lz53gxaM6e1qztk1wo1_500
By N.L
Ήταν μία από αυτές τις βραδιές. Που ετοιμαζόμασταν με τις κολλητές δήθεν να πάμε για χορό και κατέληγε σε ανελέητο παιχνίδι και κυνήγι. Ω ναι, χορεύαμε. Αλλά ξέραμε πως σπέρναμε τις φερομόνες μας στον περίγυρο και όταν μετά καταλαγιάζαμε, πίναμε το ποτό μας και σκεφτόμασταν «Let the games begin».
Ήταν μία από αυτές τις βραδιές που δεν είχε καμία σημασία πώς θα κατέληγε. Έτσι, δεν το σκέφτηκα ιδιαίτερα όταν πηγαίνοντας στην τουαλέτα του μπαρ και σε προσπέρασα, έστειλες αυτό το “killer look” του αλαζόνα γκόμενου που τα είχε δει όλα. Με αυτό το ίδιο ύφος με σταμάτησες τυλίγοντας το χέρι σου στη μέση μου, με τράβηξες προς τη μπάρα και είπες στον bartender να φέρει σφηνάκια από το ποτό που έπινα. «Γνωριζόμαστε;» σε ρώτησα. «Θα γνωριστούμε» μου απάντησες. Γύρισα να φύγω γιατί ποτέ δεν μοιράζομαι σφηνάκια με ανθρώπους με τους οποίους δεν έχω συστηθεί και στο είπα. Δεν με σταμάτησες.
02
Η συνέχεια της βραδιάς δεν είχε σημασία. Τα παιχνίδια, σαν τα σφηνάκια, είναι στιγμιαία ευχάριστα και καταναλώνονται γρήγορα. Εσύ, όμως, παρέμενες εκεί. Περιμένοντας. Μέχρι που πέρασα και πάλι μπροστά σου και αυτή τη φορά μου είπες το όνομά σου και το χέρι σου τυλίχτηκε άλλη μία φορά στη μέση μου, αυτή τη φορά, σφίγγοντας χαρακτηριστικά. Έμεινα εκεί ευχάριστα, αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Απεγκλωβίστηκα και συνέχισα να περπατάω μέσα στον κόσμο προς τις τουαλέτες. Γύρισα και σε κοίταξα και κατάλαβες.
Όταν φτάσαμε στις έξω από τις τουαλέτες, κοντοστάθηκα. Πήρες την απόφαση εσύ να πάμε στις ανδρικές. Δεν κατάλαβα πότε έκλεισε η πόρτα πίσω μου, πότε είχες κατεβάσει το ντεκολτέ μου και έπαιζες με τις ρώγες μου, πότε ανασήκωσες το φόρεμά μου για να σε νιώσω σκληρό και καυλωμένο πάνω στα γεμάτα κωλομέρια μου.
Το κατάλαβα μία χαρά όμως, όταν ψαχούλεψες στις τσέπες σου να βρεις προφυλακτικό, το έβαλες και πίεσες ελαφρά την πλάτη μου για να γύρω προς τα μπροστά. Μπήκες μέσα μου χωρίς κουβέντα και με πήρες εκεί, στα όρθια, γρήγορα και δυνατά, μέχρι που έπνιξα τις κραυγές του οργασμού μου δαγκώνοντας το χέρι μου.
Βγήκα από το στενό κουβούκλιο πρώτη, αδιάφορη για το ποιος παρακολουθούσε αυτή την έξοδο. Επέστρεψα στις φίλες και τα παιχνίδια, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα σε αυτή τη βραδιά. Παρά μόνο μία υποσημείωση. Αυτή που ένιωθα ακόμα ανάμεσα στα σκέλια μου.
03

The body

The body

body1

By N.L
Σε γνωρίζω μερικά χρόνια τώρα. Σε συνάντησα όταν ένας ταξιτζής με περιέφερε ξημερώματα στην Καισαριανή, αποφεύγοντας να φτάσουμε στον προορισμό μας. Άκουσες τις φωνές μου, κάνοντας τη βόλτα σου στην περιοχή, όπως συνηθίζεις τις πρωινές ώρες. Ήσουν ευγενής και με συνόδεψες μέχρι την πολυκατοικία μου. Μου είπες πως περπατάς αρκετά τέτοιες ώρες. Κι ότι η διαδρομή σου είναι συγκεκριμένη. Παρκάκι, Υμηττού, Εθνικής Αντιστάσεως και πίσω. Μου έδειξες το παρκάκι δίπλα από το σπίτι μου.
Την επόμενη νύχτα που επέστρεφα από το σπίτι μίας φίλης, αποφάσισα να περάσω μέσα από το παρκάκι. Ήσουν εκεί, φορώντας τη φόρμα και τα αθλητικά σου και άκουγες μουσική στο iPod. Στάθηκα μπροστά σου και σήκωσες τα μάτια σου. Χαμογέλασες, σηκώθηκες και μου χάιδεψες το μάγουλο. Ακούμπησα το στέρνο σου για πρώτη φορά. Ήταν πέτρα από τα βάρη και το kick boxing. Τα χέρια σου, εξίσου δυνατά με άρπαξαν και με κόλλησαν πάνω σου.
Δεν υπάρχει κορμί που να με έχει σοκάρει τόσο όσο το δικό σου. Όταν πρωτοάγγιξα τους μύες σου, σχεδόν τρόμαξα. Όταν τα χέρια σου άρχισαν να γραπώνουν τη μαλακή μου σάρκα, πονούσα και μου ένιωθα σαν θήραμα. Βόγγηξα ξεχνώντας το άγχος μη με ακούσει κανείς μέσα στη νύχτα.
body2
Από εκείνη τη νύχτα και για αρκετές μετά, εκεί, γύρω στις 3 τα ξημερώματα με έπαιρνες τηλέφωνο. «Να ανέβω;»
Και ανέβαινες. Στο μικρό διαμερισματάκι. Οι λέξεις σου πάντα κοφτές. Δεν είσαι για συζητήσεις. Και το κορμί σου πάντα διψασμένο για σεξ. Όταν τελειώναμε και έμενα ξέπνοη στο πάτωμα, ακουμπούσες το κεφάλι σου στην κοιλιά μου, χωρίς να λες κουβέντα. Λίγα λεπτά και μετά ξανάρχιζες, έτοιμος.
Κι όταν μετακόμισα, δεν είχε σημασία που δεν περπατούσες σε κείνη την περιοχή. Ερχόσουν με τη μηχανή σου, από κάτω, με την ίδια συστολή και τις ίδιες, λίγες κουβέντες. «Να ανέβω;»
Κι όλα εκείνα τα πρωινά που ακολούθησαν από τις νύχτες που ερχόσουν, μέχρι πριν κάποιο καιρό, εγώ δυσκολευόμουν να περπατήσω. Με αυτή τη δυσκολία που έχει το πρωί η καλογαμημένη γυναίκα.
body3

Τζόις Μανσούρ ανάμεσα στα σκέλια μου θέλω ν’ αστράψεις

Τζόις Μανσούρ ανάμεσα στα σκέλια μου θέλω ν’ αστράψεις

02

Έρχεται η νύχτα και η έκστασή σου γυμνή θέλω να με δεις να ουρλιάζω από ηδονή
Να σε προκαλούν τα στήθια μου
θέλω τη λύσσα σου
θέλω να δω τα μάτια σου να βαραίνουν
τα μάγουλά σου να ρουφιώνται να χλωμιάζουν
θέλω τ’ ανατριχιάσματά σου
ανάμεσα στα σκέλια μου θέλω ν’ αστράψεις
πάνω στο καρπερό του κορμιού σου χώμα
οι πόθοι μου χωρίς ντροπή να εισακουστούνε
Αφού σε προκαλούν τα στήθια μου θέλω τη λύσσα σου
θέλω να δω τα μάτια σου να βαραίνουν
τα μάγουλά σου να ρουφιόνται να χλομιάζουν
θέλω τα ανατριχιάσματά σου
θέλω ανάμεσα στα σκέλια μου να γενείς κομμάτια
πάνω στο καρπερό του κορμιού σου χώμα
οι πόθοι μου χωρίς ντροπή να εισακουστούνε.
Τα βίτσια των αντρών είναι η επικράτειά μου
οι πληγές τους τα γλυκίσματά μου
αγαπάω να μασώ τις χαμερπείς τους σκέψεις
γιατί η ασκήμια τους κάνει την ομορφιά μου.
01
Μετάφραση Έκτωρ Κακναβάτος , Εκδόσεις Κείμενα, 1978 “Τα ερωτικά της Τζόις Μανσούρ”

Κωνσταντίνος Καβάφης Το Σύνταγμα της ηδονής

Κωνσταντίνος Καβάφης Το Σύνταγμα της ηδονής

mp_MP018_L
Mη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών.
Όλοι οι νόμοι της ηθικής – κακώς νοημένοι, κακώς εφαρμοζόμενοι – είναι μηδέν και δεν ημπορούν να σταθούν ουδέ στιγμήν, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη αφήσης καμίαν σκιεράν αρετήν να σε βαστάξη. Mη πιστεύης ότι καμία υποχρέωσις σε δένει. Tο χρέος σου είναι να ενδίδης, να ενδίδης πάντοτε εις τας Eπιθυμίας, που είναι τα τελειότατα πλάσματα των τελείων θεών. Tο χρέος σου είναι να καταταχθής πιστός στρατιώτης, με απλότητα καρδίας, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου και πλανάσαι με θεωρίας δικαιοσύνης, με τας περί αμοιβής προλήψεις της κακώς καμωμένης κοινωνίας. Mη λέγης, Tόσον αξίζει ο κόπος μου και τόσον οφείλω να απολαύσω. Όπως η ζωή είναι κληρονομία και δεν έκαμες τίποτε δια να την κερδίσης ως αμοιβήν, ούτω κληρονομία πρέπει να είναι και η Hδονή. Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου· αλλά κράτει τα παράθυρα ανοικτά, ολοάνοικτα, δια να ακούσης τους πρώτους ήχους της διαβάσεως των στρατιωτών, όταν φθάνη το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη απατηθής από τους βλασφήμους όσοι σε λέγουν ότι η υπηρεσία είναι επικίνδυνος και επίπονος. H υπηρεσία της ηδονής είναι χαρά διαρκής. Σε εξαντλεί, αλλά σε εξαντλεί με θεσπεσίας μέθας. Kαι επί τέλους όταν πέσης εις τον δρόμον, και τότε είναι η τύχη σου ζηλευτή. Όταν περάση η κηδεία σου, αι Mορφαί τας οποίας έπλασαν αι επιθυμίαι σου θα ρίψουν λείρια και ρόδα λευκά επί του φερέτρου σου, θα σε σηκώσουν εις τους ώμους των έφηβοι Θεοί του Oλύμπου, και θα σε θάψουν εις το Kοιμητήριον του Iδεώδους όπου ασπρίζουν τα μαυσωλεία της ποιήσεως.
Απο τα κρυμμένα ποιήματα, 1877

Ανδρέας Εμπειρίκος Deauville

Ανδρέας Εμπειρίκος Deauville

phyllischristo_006_L
Ξανθή σχισμή, ξανθή σκιά και μαύρη στήλη. Και η σχισμή γίνεται πηγή που ηχεί και ρέει· και η κολόνα πίδαξ – λάλος πίδαξ, λευκός και λαγαρός, που σελαγίζει και αναβλύζει. Ανάμεσα στα χείλη λάμπουν οι μαργαρίται ως κομπολόϊ υγρό, ρευστό και ανεκλαλήτως πλούσιον.
Έτσι, όταν ασπαίρει η στιγμή και από τα έγκατα ο αλαλαγμός υψώνεται υγρός και ο θόλος του κτίσματος γεμίζει και ανθίζει – χίλια τα χρόνια της στιγμής, χίλια τα έπη της κραυγής που εκτοξεύεται και υπερυψούται.
Και όταν, κάθε φορά που η χλαλοή περνά και συσπειρούται εκ νέου η κραυγή μεσ’ στην ξανθή σκιά και επάνω από την μαύρη στήλη, πάλι χίλια τα χρόνια της στιγμής, χίλια τα έπη της κραυγής και μεσ’ στη σιωπή που απλώνεται και αυτή και υπερυψούται επάνω απ’ τη ξανθή σκιά επάνω από την μαύρη στήλη ως πίδαξ λευκός γλυπτός, ως πίδαξ ακίνητος στητός, ως όμβρος πετρωμένος, ως λόγος όρθιος μαρμαρωμένος και η σιωπή, η σιωπή, αλαλαγμός και αυτή αλαλαγμός, μέσα στη μνήμη της σακρός είς τον αιώνα τον άπαντα κρυσταλλωμένος.
Άνδρος (Μπατσί)
21 – 6 – 1956
Αναδημοσιεύεται από το περιοδικό «Ουτοπία», τεύχος Νο 49 Μάρτιος – Απρίλιος 2002

Pedro Salinas Μνήμη στα χέρια

Pedro Salinas Μνήμη στα χέρια

001
Σήμερα είναι τα χέρια μνήμη.
Η ψυχή δεν θυμάται, πονάει
απ’ την τόση ανάμνηση. Αλλά στα χέρια
μένει η ενθύμηση εκείνου που κράτησαν.
Ενθύμιο μιας πέτρας
που βρέθηκε δίπλα σ’ ένα ρυάκι
και τη σηκώσαμε αφηρημένοι
χωρίς να καταλαβαίνουμε την ευτυχία μας.
Αλλά το τραχύ της βάρος
μας έκανε να αισθανθούμε πως επιτέλους κρατούσαμε
τον πιο ωραίο καρπό των καιρών.
Εύκολα γνωρίζει κανείς
το βάρος μιας πέτρας μέσα στα χέρια.
Σε μια πέτρα βρίσκεται
η υπομονή του κόσμου, που ωρίμασε αργά.
Αναρίθμητο άθροισμα
από μέρες και νύχτες, ήλιους και νερά
που της προσέδωσαν αυτή την αδέξια και σκληρή μορφή
που δεν ξέρει να συμπεριφέρεται τρυφερά και υπάρχει
αινιγματικά, μοναχά με το βάρος της.
‘Ηταν πάντοτε ακίνητη,
χωρίς κάποιον να την αναζητά, περίκλειστη
σε μια βούληση πυκνή και σταθερή
για να μην πετάξει σαν πεταλούδα
για να μην είναι ωραία σαν τον κρίνο
για να περισώσει από ζήλιες την αγνότητά της.
Πόσοι ευλύγιστοι κρίνοι, πόσες εύθραυστες
λιβελούλες δεν έχουν πεθάνει, εκεί, στο πλάι της,
επειδή έτρεξαν τόσο προς την άνοιξη!
Εκείνη ήξερε να περιμένει χωρίς να ζητάει τίποτα
πέρα απ’ την αιωνιότητα της καθαρής ύπαρξής της.
Επειδή αρνήθηκε τα πέταλα και την πτήση
είναι ζωντανή και μου μαθαίνει
πως μια αγάπη πρέπει ίσως να στέκει ακίνητη, πολύ ακίνητη,
ν’ αφήνει τα ψεύτικα φτερά της βιασύνης
και να κατανικά έτσι τον δικό της τον θάνατο.
002
Θυμούνται ακόμα εκείνα, τα χέρια μου,
πως κράτησαν ένα αγαπημένο κεφάλι στις παλάμες τους.
Τίποτα πιο μυστηριώδες σ’ αυτόν τον κόσμο.
Τα δάχτυλα αναγνωρίζουν τις τρίχες των μαλλιών,
αργά, μία μία, σαν φύλλα
ημερολογίου: είναι ενθυμήματα
από άλλες τόσες, εξίσου αμέτρητες,
ευτυχισμένες μέρες
πειθήνιες στην αγάπη που τις αναζωογονεί.
‘Ομως, ψαύοντας την αδυσώπητη μορφή
που πίσω απ’ τη σάρκα μάς αντιστέκεται
οι παλάμες απομένουν τυφλές.
Δεν είναι χάδια, όχι, αυτό που επαναλαμβάνουν
περνώντας και ξαναπερνώντας πάνω απ’ τα κόκκαλα:
είναι ερωτήσεις δίχως τέλος, είναι αγωνίες
ατελείωτες που έγιναν φλογερές αφές.
Και τίποτα δεν τους αποκρίνεται: μια υποψία
πως όλα μας ξεγλιστρούν και μας διαφεύγουν
όταν ανάμεσα στα χέρια μας τα πιέζουμε
μεγεθύνοντάς τα στη ζέστη του μετώπου εκείνου.
Το κεφάλι παραδίδεται. Είναι η παράδοσή του απόλυτη;
Το βάρος στα χέρια μας αυτό υπαινίσσεται,
τα δάχτυλα το πιστεύουν
και θέλουν να πειστούν: ψαύουν, ψαύουν.
Αλλά μια σκοτεινή φωνή πίσω απ’ το μέτωπο
-το μέτωπό μας ή το δικό της;-
μας λέει πως το πιο μακρινό μυστήριο,
επειδή βρίσκεται τόσο κοντά μας, είναι ανέγγιχτο
απ’ αυτό το θνησιμαίο σαρκίο με το οποίο ψάχνουμε,
εκεί, στην άκρη των δαχτύλων μας,
την αόρατη παρουσία.
Έτσι κρατώντας στα χέρια ένα κεφάλι
τίποτα δεν γνωρίζεις, τίποτα,
μόνο πως είναι το μέλλον που αποφασίζει
είτε για τη ζωή είτε για τον θάνατό μας
πίσω από τούτα τα δύστυνα χέρια, τα ξεγελασμένα
από την ομορφιά που κράτησαν.
Μέσα σε χέρια τυφλά
που δεν μπορούν να ξέρουν. Που μόνη τους πίστη είναι
να ‘ναι καλοσυνάτα, να δίνουν χάδια
χωρίς να παντρεύονται, μονάχα για να δουν αν έτσι κερδίζουν
-όταν το αγαπημένο κεφάλι θα έχει ξαναβρεθεί
στους ώμους του επάνω
και θα μοιάζει να μην έχει μείνει τίποτα μες στις παλάμες-
τον θρίαμβο να μην είναι ποτέ πια άδεια.
(Μακρύς θρήνος, 1975)
Μτφ: Virginia López Recio

Τζόις Μασνούρ Τα χέρια σου κορφολογούσανε

Τζόις Μασνούρ Τα χέρια σου κορφολογούσανε

02
Τα χέρια σου κορφολογούσανε
μες στο ξεσκέπαστό μου στήθος
στρουφουλιάζοντας ξανθένιες μπούκλες
τρυγώντας ρόγες
κάνοντας τις φλέβες μου να τρίζουν
πήζοντας μου το αίμα
μέσα στο στόμα μου η γλώσσα σου
χόντραινε από μίσος
το χέρι σου σημάδευε με ηδονή το μάγουλό μου
πάνω στη ράχη μου τα δόντια σου
γράφανε βλαστήμιες
ανάμεσα στις κνήμες μου έσταζε
των οστών μου το μεδούλι
κι έτρεχε το αυτοκίνητο στον αλαζόνα
δρόμο
περνώντας πάτησε την οικογένειά μου
Μετάφραση Έκτορας Κακναβάτος

Ένα απόσπασμα του ποιητή από το Βιβλίο της Ανησυχίας


Ένα απόσπασμα του ποιητή από το Βιβλίο της Ανησυχίας
...Εάν φαντάζομαι, βλέπω. Τι παραπάνω κάνω ταξιδεύοντας; Μόνο μια αδυναμία ακραία της φαντασίας δικαιολογεί τη μετακίνηση σαν μέσο πλήρωσης των αισθήσεων. «Κάθε δρόμος, μέχρι κι αυτός ο δρόμος του Έντεπφουλ, θα σε οδηγήσει στην άκρη του κόσμου». Αλλά η άκρη του κόσμου, από τότε που ο κόσμος εξαντλήθηκε όταν τον φέραμε όλον βόλτα, είναι το ίδιο το Έντεπφουλ απ’ όπου έφυγες. Στην πραγματικότητα η άκρη του κόσμου, όπως και η αρχή του, είναι η προσωπική μας σύλληψη του κόσμου. Μέσα μας είναι που τα τοπία έχουν τοπίο. Γι’ αυτό όταν τα φαντάζομαι, τα δημιουργώ. Αν τα δημιουργώ υπάρχουν, και εφόσον υπάρχουν, τα βλέπω όπως βλέπω και τ’ άλλα. Γιατί να ταξιδέψω; Στη Μαδρίτη, στο Βερολίνο, στην Περσία, στην Κίνα, στον καθένα από τους δύο Πόλους, πού αλλού θα βρισκόμουνα παρά μέσα σε μένα τον ίδιο, με τη δική μου ιδιαιτερότητα και το δικό μου τρόπο να αισθάνομαι.Η ζωή είναι αυτό που εμείς την κάνουμε να είναι. Τα ταξίδια είναι οι ταξιδιώτες. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι αυτό που βλέπουμε, είναι αυτό που είμαστε.


A flash of lightning over Piraeus, near Athens, during a torrential rainstormPhotograph: 




O Φερνάντο Πεσσόα, πορτογάλος ποιητής και συγγραφέας, γεννήθηκε στη Λισαβώνα το 1988. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του παρέμεινε αδημοσίευτο μέχρι το θάνατό του το 1935. Τα άπαντά του εκδόθηκαν σε οχτώ τόμους υπογεγραμμένα από 27 διαφορετικές προσωπικότητες -όλοι alter ego του Πεσσόα, που προτιμούσε να χρησιμοποιεί άλλα ονόματα εκτός από το δικό του. Στα ελληνικά κυκλοφορούν μερικά από τα πιο γνωστά βιβλία του όπως Ο Αναρχικός Τραπεζίτης (εκδ. Γράμματα), Εγώ και οι άλλοι (εκδ. Printa), Η ώρα του Διαβόλου (εκδ. Νεφέλη), Το βιβλίο της Ανησυχίας (εκδ. Αλεξάνδρεια). Μπορείτε να βρείτε τον πλήρη κατάλογο με τα βιβλία του στα ελληνικά εδώ.
ΠΗΓΗ http://www.doctv.gr/ 

Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

Δυσκολότατο …να δεις με τα μάτια σου όσα βρίσκονται μπροστά στα μάτια σου!

Δυσκολότατο …να δεις με τα μάτια σου όσα βρίσκονται μπροστά στα μάτια σου!

Αναρτήθηκε από  //  15 Απριλίου 2012  //  info facts  //  1 Σχόλιο
Ποιο είναι το δυσκολότερο πράγμα; Αυτό που μοιάζει το απλούστερο: να δεις με τα μάτια σου όσα βρίσκονται μπροστά στα μάτια σου! Αν θες να τραβήξεις την προσοχή του κόσμου σε κάτι, απαγόρευσέ το και πότισέ το στην ενοχική απόλαυση μιας μυστικής ελευθεριότητας. Αν πάλι θες να κρύψεις κάτι απ τον κόσμο, ρίχτο μπροστά στα μάτια του και δεν θα καταλάβει από που του ‘ρθε.
Ίσως, οι απαγορεύσεις και τα ταμπού που δημιουργήθηκαν ανά τους αιώνες απ τα εκάστοτε ιερατεία, να μην σκόπευαν στα αλήθεια να προστατέψουν τον άνθρωπο από κάποιους πολύ πραγματικούς κινδύνους, αλλά αντίθετα να τον σπρώξουν στην πλάνη μιας πλασματικής ελευθερίας, εντυπωμένης κυρίως στις αισθήσεις του.
Στην ψυχολογία της μάζας, οι απαγορεύσεις οδήγησαν σε παραβάσεις, οι παραβάσεις σε καταχρήσεις και αυτές στα ενοχικά συμπλέγματα μιας ολόκληρης μασκαρεμένης κοινωνίας.
Θέλει τρομερή προσοχή και πειθαρχία, όταν τραβάς το κάλυμμα της γνώσης…αν αφεθείς στον ίλιγγο του κενού που διεγείρει τις αισθήσεις!
5
Όταν οι σκιές χορεύουν και γλιστρούν
και τα τελώνια απλώνουν σε παράτα,
τότε η λογική είναι καλάμι τσακισμένο
στου Διαβόλου τη Μασκαράτα.
Το ανθρώπινο μάτι μην πιστεύεις
είτε στο φως, είτε στο σκοτάδι,
το θέατρο της όρασης και των αισθήσεων
είναι του Διαβόλου η Μασκαράτα
Δαίμονες πίνουν από ανθρώπινα κρανία
και οι ψυχές πουλιούνται μες στη στράτα.
Πιες κρασί, πιες τσιγάρο και μαζί μας έλα
στου Διαβόλου την Μασκαράτα!
αλληγορικό ποίημα σε αλχημικό φυλλάδιο της ελισαβετιανής εποχής…
6
Βλέπεις με τον Εγκέφαλο
Δεν Βλέπεις Με Τα Μάτια, Αλλά Με Τον Εγκέφαλο. Πιστεύεις ‘Ο,τι Κάτι Δεν Υπάρχει, επειδή δεν το βλέπεις; Άρα Δεν Υπάρχει; Η παρατήρηση αυτό μας δείχνει,  αυτό που δεν υπάρχει στον Νου σου δεν το βλέπεις, γιατί μέσα στον εγκέφαλο σου, στον Νου σου δεν παίζεται αυτό το έργο, αλλά κάποιο άλλο και αυτό εμφανίζεται, στην προβολή της ζωής σου. Το τελευταίο πράγμα που περιμένει να δει ένας οδηγός σε έναν επαρχιακό έρημο δρόμο είναι ένα αεροπλάνο σταματημένο. Επομένως, δεν το ‘βλέπει’ ποτέ.
Δεν έχουμε άλλη λύση: αμφισβητείστε και γελοιοποιήστε ό,τι σας λένε!
Αυτά είναι απ΄ ότι ξέρω τα μικρότερα από τα πράγματα που ίσως να είναι εκτροχιασμένα τρένα, ή τεράστια πράσινα φίδια – κατά την γνώμη μου βέβαια πρόκειται για τεράστια σκοτεινά αντικείμενα που πλησιάζουν τον πλανήτη μας… Κι ίσως παρά την φωτεινότητά τους να κρύβονται πίσω από τα σύννεφα ή και να έχουν ακόμα και τα δικά τους σύννεφα…
Ξέρουμε επίσης πως δονούνται και επηρεάζουν και την γη με την δόνησή τους…Και πως μετά εμφανίζεται μια πτώση στην Γη ενός υλικού που ανήκει σε εκείνον τον κόσμο ή ανεβαίνει υλικό του κόσμου μας σε εκείνον τον κόσμο, ή συμβαίνουν και τα δύο, ή συμβαίνει μια ανταλλαγή ύλης – διαδικασία που είναι γνωστή στην Προχωρημένη Σεισμολογία μας ως Κοσμική Μετάθεση…
Αν η ύλη ενός άλλου κόσμου βρίσκεται στην ατμόσφαιρά μας, η ορθόδοξη σκέψη θα δεχόταν – και είναι δεκτό – πως θα επηρεαζόταν από την γήινη βαρύτητα και θα έπεφτε κάτω στη Γη, όχι μόνο η ύλη αυτή, αλλά και ολόκληρος ο κόσμος πάνω στον οποίο βρίσκεται.
Αν θέλεις να δεις, ενεργοποίησε το Βλέπειν !
Η ύλη υιοθετεί πολλαπλές -άπειρες- μορφές δημιουργίας. Μερικές είναι συγκεκριμένες και ορατές περισσότερο, άλλες λιγότερο και περνούν ασύλληπτες μπροστά απ’ τα μάτια μας. Όταν το φως του ήλιου πλημμυρίζει τον ουρανό και μας τυφλώνει, θα έπρεπε να λέμε ότι τα αστέρια δεν υπάρχουν; Κι όταν η νύχτα καλύπτει με επιτήδεια σκοτεινιά το περιβάλλον μας και τότε λάμπουν τα αστέρια, θα έπρεπε να λέμε ότι δεν υπάρχουν τα χρώματα; Υπάρχουν στιγμές που κάποια πράγματα φαίνονται κι άλλα όχι.
Οι Σκέψεις Είναι Δημιουργία
Σκέψη Μαλλιά – Κουβάρια: Απολύτως απαραίτητη είναι η Καθαρότητα της Σκέψης, που συνοδεύεται από το ανάλογο συναίσθημα για να αποκτήσουμε αυτά που ζητάμε με τις Θετικές Σκέψεις Λέξεις και Δηλώσεις. Ρίξτε μια ματιά γύρω σας, θα δείτε ότι οι πιο πολλοί άνθρωποι ζουν μια ζωή αγώνα, σκληρής δουλειάς, αγωνίας, παλεύοντας με αντίξοες συνθήκες, ενώ το μόνο που χρειάζεται να κάνουν είναι να αλλάξουν τον τρόπο που σκέφτονται. Όχι μόνο Τι Σκέφτονται αλλά και Πώς το Σκέφτονται.
Η Ζωή Είναι ή Πάθος ή Τίποτε Απολύτως
Τίποτε Σημαντικό, Τίποτε Άξιο Λόγου, Δεν Έγινε Ποτέ Χωρίς Πάθος. Κάθε φορά που βλέπεις μια επιτυχία, ένα στόχο υλοποιημένο, υπάρχει πίσω της κάποιος που παθιάστηκε με αυτήν την επιτυχία, την έχει ορίσει ως στόχο και έχει δουλέψει με πάθος, χαρά και ενθουσιασμό για να την πετύχει. Θέλεις να αποτύχεις σίγουρα; Αγνόησε αυτό για τι οποίο είσαι παθιασμένος και θα αγνοήσεις έναν βασικό κανόνα της επιτυχίας. Ο Μοναδικός Σκοπός Της Ζωής Σου, είναι αυτός που θα σε παθιάζει, θα σε ενθουσιάζει και θα σε κάνει απόλυτα ευτυχισμένο ΠΡΙΝ τον πετύχεις, ανεξάρτητα από τα όποια εμπόδια συναντήσεις. Αυτό είναι και το μυστικό της Αθανασίας, (αν υπάρχει μυστικό, ή μάλλον είναι, άλλο ένα, από τα μυστικά που είναι ευρέως γνωστά σε όλους), αυτό είναι το μυστικό της ύπαρξης.

Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

Ο Ποιητής των Αγαπημένων

Ο Ποιητής των Αγαπημένων


Τζελαλαντίν Ρουμί
Ο αγαπημένος με κοίταξε με συμπόνια και μου είπε:
"Πώς μπορείς και συνεχίζεις να ζεις χωρίς εμένα;
Του είπα: "Στο ορκίζομαι σαν ψάρι έξω απο το νερό"
Μου είπε: Τότε γιατί κρατιέσαι τόσο γερά στην άνυδρη γη;
Όλη η ευτυχία του κόσμου δεν θα μου γιάτρευε εύκολα αυτόν τον πόθο.
Η μόνη γιατρειά είναι ο Αγαπημένος.

Σκέφτηκα: Πόσα λόγια θα του πω όταν τον συναντήσω.
Τον είδα και δεν έβγαλα μιλιά.
Δίχως Αγάπη
όλη η Λατρεία είναι ένα ασήκωτο βάρος,
ο χορός αγγαρεία,
η μουσική σκέτος θόρυβος.
Ναι όλη η βροχή του ουρανού πέφτει μέσα στη θάλασσα
μα δίχως αγάπη
ούτε μια σταγόνα δεν γίνεται μαργαριτάρι.
Μου φτάνει που σε βλέπω να χαμογελάς.
Μου φτάνει το τραγούδι που ακούω στον ήχο του ονόματός σου.
Γιατί με σκοτώνεις με τα θανατερά σου βέλη όταν και μόνο
η σκιά από το μαστίγιο σου μου φτάνει;

Το καθαρό του νερό ξέπλυνε την καρδιά μου
Δίχως αγκάθια ανθίζει τώρα η αγάπη μου.
Ακούω πως υπάρχει μια πόρτα
που ανοίγει, από την μια καρδιά στην άλλη.
Αλλά αν δεν υπάρχει τοίχος,
πως μπορεί να υπάρχει πόρτα;
Λύσε τα δεσμά σου, απελευθερώσου γιέ μου!
Μέχρι πότε θα είσαι σκλάβος του χρυσού , του ασημιού;
 Εάν ρίξεις τη θάλασσα μέσα σε μια στάμνα,
πόσο νερό νομίζεις ότι θα μπορέσει να πάρει;
Σίγουρα την ποσότητα νερού
που χρειάζεσαι μόνο για μια μέρα.
Δε χορταίνει το μάτι των άπληστων.
Εάν το όστρακο δεν ήταν ολιγαρκές
δε θα γέμιζε με μαργαριτάρια.
Όποιος σκίσει τα ρούχα του από τον έρωτα,
αυτός έχει απαλλαγεί παντελώς
από την απληστία και την αμαρτία.
Να είσαι ευλογημένος ω υπέροχε έρωτά μας,
γιατί είσαι ο θεράπων όλων
των παθών (των ελαττωμάτων) μας.
Ω θεράποντα της αλαζονείας και της υπεροψίας μας.
Είσαι ο Πλάτωνας,
ο Γαληνός μας.
Το σώμα που είναι φτιαγμένο από χώμα,
χάρη στον έρωτα ανεβαίνει στο υψηλότερο
στρώμα των ουρανών.
Ακόμα και το βουνό αποκτά ευκινησία και αρχίζει να χορεύει.
Ω αγαπημένε! Ο έρωτας έγινε η ψυχή του όρους Σινά.
Μέθυσε το βουνό
και ο Μωυσής έπεσε κάτω αναίσθητος.
Εάν τα χείλη μου ενώνονταν με τα χείλη εκείνου
που ταυτίζονται οι απόψεις μας,
θα επαναλάμβανα και εγώ τα λόγια του με την ίδια ευγλωττία.
Αυτός που απομακρύνεται από εκείνον
που μιλάει την ίδια γλώσσα μαζί του,
χάνει τη λαλιά του
έστω κι αν γνωρίζει εκατοντάδες μελωδίες.
Όταν μαραθεί το ρόδο και κιτρινίσει ο κήπος των ρόδων
δεν μπορείς
να ξανακούσεις το αηδόνι
να αφηγείται τις περιπέτειές του.
Ο αγαπημένος είναι το παν,
ενώ ο ερωτευμένος είναι ένα πέπλο.
Ο αγαπημένος είναι ζωντανός,
ενώ ο ερωτευμένος νεκρός.
Όποιος δεν ρέπει στον έρωτα γίνεται πουλί χωρίς φτερά.
Αλίμονο
σε αυτόν το δυστυχή.
Εάν δεν έχω το φως του αγαπημένου εμπρός μου,
πίσω μου, πώς θα αντιληφθώ
ποιο είναι το εμπρός και ποιο είναι το πίσω;
Ο έρωτας απαιτεί να λέγονται αυτά τα λόγια.
Πώς ο καθρέφτης
να μη γίνει συκοφάντης;
Ξέρεις γιατί ο καθρέφτης σου δεν είναι συκοφάντης;
Γιατί δεν σκουπίστηκε από το
πρόσωπό σου η σκόνη,
η σκουριά, δεν καθαρίστηκε από αυτά.