Ο έρωτας γιορτάζει τη φθορά του

Ο έρωτας γιορτάζει τη φθορά του

του Σωτήρη Αμάραντου

Στην Ελλάδα της κρίσης, παραμονές του Αγίου Βαλεντίνου, μπορεί κανείς να νιώσει ως τα έγκατα της ψυχής του, ένα βαθύτατο υπαρξιακό έλλειμμα και μια τάση εγκατάλειψης μιας ζωής απογυμνωμένης και στεγνής από το νόημα και το πάθος της συνύπαρξης, μεταξύ των ανθρώπων.

Το αστείρευτο πάθος για τη ζωή, που έκανε ακόμη και τους Ελεύθερους Πολιορκημένους, μέσα από τη γραφή του εθνικού μας ποιητή, να λυγίσουν, όχι από την μακροχρόνια και συντριπτική απειλή του θανάτου των πολιορκητών, αλλά από την πανδαισία των χρωμάτων της ανοιξιάτικης αναγέννησης, καθώς αποκαλύπτονταν από μακριά, στα διψασμένα για έρωτα μάτια τους, έχει παύσει προ πολλού να συγκινεί την ανθρωπότητα. Ο έρωτας για ζωή μετουσιώθηκε σε αυτοερωτική επένδυση, δια μέσου των αντικειμένων χρήσης και επίδειξης, τα οποία μπορούν συνοπτικά να κατονομαστούν με τη λέξη καλοζωία. Και τώρα που η τελευταία εξέπεσε στην ανάγκη για επιβίωση, σχεδόν τίποτα δεν μπορεί να μας χορηγήσει με την δημιουργική εκείνη δύναμη, που θα έδινε περιεχόμενο στον βίο μας. Ακόμη και αυτή η εορτή του Αγίου Βαλεντίνου, δεν αποτελεί παρά ένα αντεστραμμένο είδωλο της ίδιας της αγαπητικής και ερωτικής σχέσης. Συνιστά άξονα αντικειμενοποίησης του έρωτα, δηλαδή επιβολής τυπικού ορισμού στο κατ΄εξοχήν, μη επιδεχόμενο κανενός είδους ορισμού, υποκειμενικό βίωμα. Ο σύγχρονος κόσμος είδε στη γιορτή αυτή, μια ευκαιρία περιοδικής (ανά έτος) εξιλέωσης, από την πορνογραφική διάσταση της ερωτικής σχέσης και εξύμνησης του ρομαντικού έρωτα, ο οποίος έγινε κυρίως ένα είδος φιλολογικής και ουτοπικής ενατένισης. Βέβαια ακόμη και εάν στην αρχή η γιορτή των ερωτευμένων διατηρούσε μια κάποια δροσιά και αξία, αυτή ατόνησε και εκμαυλίστηκε, τόσο από την ρουτίνα της τυπικής ημερολογιακής και τελεστικής της σήμανσης, όσο και από την εμπορική της εκμετάλλευση. 

Αλοίμονο σε αυτούς που αφήνονται να μυηθούν στον έρωτα, μέσα από το πάρε-δώσε των διαφόρων μπιχλιμπιδιών σε σχήμα καρδιάς ή στα επιφανειακά λόγια ενός προκατασκευασμένου και συμβατικού λυρισμού, που κάθε τέτοιες μέρες κάνουν την εμφάνισή τους. Η αλήθεια της ερωτικής σχέσης δεν μπορεί να αποτυπωθεί, παρά με τις ελεύθερες μεταφορές της μυθολογικής σκέψης και δεν μπορεί να υπάρξει, παρά μέσα από την καθημερινή μάχη με ότι τείνει να κάνει τη ζωή μας ανέραστη συλλογικά και ατομικά. Ο ανέραστος άνθρωπος είναι ανίκανος να κοινωνήσει το Είναι του, να το συμφύρει ουσιαστικώς με τους άλλους και τη φύση, είναι επίσης ανάλγητος κοινωνικά, ουδέτερος και υπάκουος στον εξουσιαστικό ετεροκαθορισμό, δίχως καμιά διάθεση να διακινδυνεύσει την περδικούλα του για το οτιδήποτε, είναι ένας άνθρωπος φοβισμένος από τον θάνατο και γι΄αυτό ανελεύθερος. Η εξάλειψη της ερωτικής διάστασης, είναι ίσως το πιο απελπιστικό προανάκρουσμα για τα μελλούμενα. Ζωή χωρίς πάθος και έρωτα είναι μια κούφια, μια νεκρή ζωή, χειρότερη και από τον ίδιο τον θάνατο! Ας μου επιτραπεί να κλείσω με λίγους στίχους του Διονύσιου Σολωμού από τους ελεύθερους πολιορκημένους…..
"Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη,
Κι’ η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα,
Και μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους
Ανάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθυμισμένος".

Σωτήρης Αμάραντος

Αναρτήθηκε από Attica Press στις 6:28 μ.μ.