Σχόλιο στο Άσμα Ασμάτων
Του Χρήστου Γιανναρά
αποσπάσματα
Γνωρίζουμε τον έρωτα μόνο στην απόσταση της αποτυχίας. Πριν την αποτυχία δεν υπάρχει γνώση. Η γνώση έρχεται πάντα μετά την βρώση του καρπού. Σε κάθε έρωτα ξαναζεί η εμπειρία της γεύσης του παραδείσου και της απώλειας του παραδείσου. Σπουδάζουμε τον έρωτα μόνον εξόριστοι από την πληρότητα της ζωής που αυτός χαρίζει.
Η λέξη Θεός ορίζει μια προσωπική σχέση όχι ένα αντι-κείμενο νόημα. Όπως το όνομα του αγαπημένου σε κάθε έρωτα. Δεν σημαίνει διαστολή και απόσταση. Το άκουσμα του αγαπημένου ονόματος είναι άμεση αίσθηση και αδιάστατη εγγύτητα παρουσίας. Είναι η ζωή μας ολόκληρη μεταποιημένη σε σχέση. Γνωρίζουμε τον Θεό καλλιεργώντας μια σχέση όχι κατανοώντας ένα νόημα.
Εφαλτήριο μετάνοιας η επίγνωση της αμαρτίας. Από το ίδιο εκρηκτικό λεξιλόγιο, που η «θρησκευτική» παράχρηση εξουδετερώνει την πυροδοτική του ισχύ. Όχι παράβαση νόμου η αμαρτία, αλλά αποτυχία, αστοχία και ατευξία, απόπτωση από τον στόχο της απεριόριστης ζωής. Να αποδεχθεί ενεργητικά ο άνθρωπος την αμαρτία της φυσικής του ύπαρξης, ούτε εύκολο είναι, ούτε αποσπασματική νοητική παραδοχή. Είναι μετά-νοια, καθολική αλλαγή νοο-τροπίας, τρόπου που νοεί ο άνθρωπος και διαχειρίζεται την ύπαρξή του. Διεύρυνση της ελευθερίας πέρα από την βιο-λογική , στο αναπόδεικτο της ερωτικής Χάρης.
Σίγουρα ο έρωτας διαθλάται παραμορφωτικά μέσα από το κορμί. Αλλά και η ψυχή είναι συνεπέστερο πρίσμα; Πόσο συχνά εξακτινώνει τον πόθο του Θεού σε απατηλούς κατοπτρισμούς αποδεικτικών συλλογισμών, διαθλάσεις αναγκαίων «ιδιωμάτων», καλειδοσκοπικές προβολές αισθητών παραστάσεων στο νοητικά απόλυτο. Όλα για την ηδονή της αντιληπτικής αυτάρκειας. Την δίψα κατοχής βεβαιοτήτων για το δικό της διηνεκές. Την απληστία αυτοθωράκισης με υπερβατικές εγγυήσεις.
Πίστη και αρετή : οι πόλοι ενδημικής διάθλασης του πόθου σε πολύτροπους ιριδισμούς ιδιοτέλειας…..
Ευθεία ματιά δίχως προσχηματικές διόπτρες. Και φωτίζει το μέτρο του έρωτα. Μέτρο αυτοπαραίτησης και αυτοπροσφοράς. Είτε για τον Θεό είναι ο έρωτας, είτε για διπλανό άνθρωπο. Με την ίδια αγαπητική έκ-σταση την «εγκαταμεμιγμένη»στις δυνατότητες της φύσης μας.
…Γίνεται ανάλγητος ο ανέραστος σκληρός επιτιμητής κάθε αδυναμίας, κάθε ανθρώπινης αποτυχίας. Αμείλικτος για όσους δεν συμπάσχουν μαζί του την ανικανοποίητη στέρηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου