Κάποιες φορές οι απουσίες έχουν όνομα

Κάποιες φορές οι απουσίες έχουν όνομα

Κάποιες φορές οι απουσίες έχουν όνομα
στα περπατημένα περάσματα της νοσταλγίας,
ντύνονται με λέξεις που αγαπήσαμε!
Μαζί ξενυχτίσαμε
χορεύοντας στη σιωπή των κρίνων
στο άρωμα ανθισμένου νυχτολούλουδου
που μεθούσε στη σιγαλιά
ενός φεγγαριού διπλωμένου στα δυο.

Μαζεμένα τ’ αστέρια
στην δεξιά άκρη τ’ ουρανού
εισχωρούν από το ανοιχτό παράθυρο
ραίνοντας φως σε ωχρά φαντάσματα
με αγγίγματα που έγιναν μνήμη
στην ξύλινη κουπαστή του ονείρου.

Τώρα μονάχη κι έρημη
η απελπισία ψάχνει,
παραφρονεί, τρελαίνεται,
αποκωδικοποιώντας κατάγματα συναισθημάτων.
Ονοματίστηκαν σαν μπήκαν στον γύψο
στις απαγορευμένες λάμψεις θραυσμάτων
μέσα στα μάτια τους.

Το (λ) λάμδα των (λ)έξεων

Το (λ) λάμδα των (λ)έξεων

Ανερμάτιστες επιθυμίες
καρφωμένες σε τοίχους
σε βωμούς,
σε φύλλα που λάμπουν σταγόνες
ημερών που δεν θα ’ρθουν,
μόλις χθες βράδυ
διαμελίστηκαν ανατροπές
κάτω απ’ το βλέμμα του φεγγαριού.
Υποταγμένα προσχήματα
έκλαψαν την βεβαιότητα
ενός ακόμα θανάτου
στης σελήνης τα κλειστά βλέφαρα.

Κανείς δεν είδε
Κανείς δεν αναζήτησε την αβεβαιότητα
που σεργιανούσε αμέριμνη
σε απρόσιτους δρόμους
με αδιέξοδους συνειρμούς
ψιθυρίζοντας το (λ) -λάμδα- της πρόσκ(λ)ησης
της πρόκ(λ)ησης
ριγώντας την απε(λ)πισία
(λ)υγμών που έ(λ)ηξαν
με ακατάληπτους στίχους.

Κι όμως, υπήρξαν ποιητές
που αφουγκράστηκαν την απλότητα.
Σώπασαν
πριν την μεγάλη εξέγερση
αφήνοντας (λ)έξεις
στις φερτές η(λ)ιακές καταιγίδες
μήπως και βρέξουν
το Πλατωνικό σύνολο… του μέλλοντος.

Αποτυπώματα

Αποτυπώματα

Ανασαίνει η νύχτα στο προσκεφάλι
την ώρα που αναπαριστούνται πόθοι
στα σεντόνια του πάθους,
εραστές αποπλανιόνται με φλύαρες ανταμώσεις
σώματα πνίγονται
εκεί που τα ετερώνυμα έλκονται
στις σταλμένες μυθωδίες
της συμπαντικής αγάπης.

Οι μέρες αδικούνται
στις ρητορικές επαναλήψεις
μιας σιωπής που οικοδομεί απουσίες
κάνοντας τον χρόνο να δακρύζει
στις αντιπαροχές της λύπης.
με θυσιασμένους λυγμούς
στα θεμέλια της απελπισίας.

Έμειναν τα αποτυπώματα της αφής
να ταξιδεύουν στην πλάτη
η μυρωδιά στο δέρμα
στις επώδυνες συναντήσεις με την μνήμη
στο ακίνητο κενό της κάμαρης
με τα φιλιά αποτυπωμένα
στους λευκούς τοίχους.

Η Δροσοσταλίδα" -

Η Δροσοσταλίδα" - Ένα πολύ όμορφο παραμύθι - του Αντώνη Δημητρακόπουλου

Αρχική | Τέχνες - Επιστήμες | Διηγήματα - ποιήματα αναγνωστών | "Η Δροσοσταλίδα" - Ένα πολύ όμορφο παραμύθι - του Αντώνη Δημητρακόπουλου

Αναρτήθηκε την 09 Ιανουαρίου 2011, 19:06
Αρθρο του/της: Χριστιάννα Λούπα

Μια φορα κι εναν καιρο ηταν μια μικρη ψιχαλα. Μια τοοοσο δα μικρη δροσοσταλιδα. Δεν ειχε ηλικια γιατι ετσι κι αλλιως οι δροσοσταλιδες δεν εχουν ηλικια, ειναι αιωνιες!

Σπιτι μου ειναι τα συννεφα,τα ποταμια, οι λιμνες, η θαλασσα, ελεγε και ξαναλεγε με περιφανια χορευοντας πανω σ' ενα μικρο καταλευκο συννεφο.

Καποια μερα την ειδε ενας αετος καθως περνουσε απο κει, να χορευει χαρουμενη και της χαμογελασε.

Η δροσοσταλιδα σταματησε το χορο της και πλησιαζοντας στην ακρη του συννεφου τον ρωτησε.

-Μηπως ξερεις πως με λενε?

-Οχι, απαντησε ο αετος και συνεχισε την πορεια του στον ουρανο.

Μετα απο λιγο φυσηξε ενας δυνατος ανεμος και πηρε το συννεφο μακρυα, στελνοντας το στη χωρα της Βροχης.

Μολις εφτασαν εκει η δροσοσταλιδα ειδε τις αδελφες της να αφηνουν τα χερια τους απο το συννεφο και να πεφτουν με γελια και φωνες

προς τη γη. Μια και δυο εκανε κι αυτη το ιδιο.αφησε τα χερια της απο το συννεφο κι αρχισε να πεφτει, να πεφτει, να πεφτει...ωσπου ανταμωθηκε με το ποταμι.

Σκαρφαλωσε σ ενα ξεραμενο φυλλο που ταξιδευε στην επιφανεια του νερου και αρχισε παλι να χορευει...

Ξαφνου σταματαει το χορο της και σοβαρη σοβαρη ρωταει το ξεραμενο φυλλο.

-Μηπως ξερεις πως με λενε?

-Οχι, αποκριθηκε εκεινο τρεχοντας επανω στο ποταμι.

Μετα απο το μεγαλο ταξιδι της στο ποταμι, η δροσοσταλιδα εφτασε στη θαλασσα.

Τωρα ειχε γαντζωθει πανω σ ενα αδειο μπουκαλι που επεπλεε πανω στα κυματα, και χορευε κι αυτο μαζι της.

-Μηπως ξερεις πως με λενε? ρωτησε καποια στιγμη λυπημενη η δροσοσταλιδα.

-Οχι, απανταει το μπουκαλι, μα σιγουρα θα ξερει ο αφρος των κυματων! Οταν εφτασαν στην κορυφη ενος τεραστιου κυματος η δροσοσταλιδα λεει με τρεμαμενη φωνη στον αφρο.

-Μου ειπε το μπουκαλι οτι εσυ θα ξερεις το ονομα μου.

-Ειναι αληθεια ? Το ξερεις?

-Οχι, ειπε ο αφρος των κυματων καθως ασπριζε ολοενα και πιο πολυ τη θαλασσα....

Κουρασμενη η δροσοσταλιδα απο τους χορους και τα ταξιδια αποκοιμηθηκε επανω στο μαλακο φελλο του μπουκαλιου...

Το πρωι που ξυπνησε ηταν παλι στο σπιτι της, στο συννεφο,

(γιατι οταν κοιμουνται οι δροσοσταλιδες και ονειρευονται, ελαφραινουν και πετουν προς τον ουρανο)

Τεντωθηκε λοιπον και οπως το χε συνηθεια εριξε μια ματια κατω προς τη γη. Και τι να δει!

Απο κατω ακριβως βρησκοταν ενας πανεμορφος κηπος, με χιλιαδες πολυχρωμα λουλουδια. Ροζ. κοκκινα, κιτρινα, μωβ...

Η δροσοσταλιδα σαστισε απο την ομορφια του κηπου και αποφασισε να τον επισκεφτει. Αφησε λοιπον τα χερια της απο το συννεφο και αρχισε να ταξιδευει προς τον κηπο....

Προσγειωθηκε πανω σ'ενα καταπρασινο φυλλαρακι γιασεμιου και αρχισε να κυλαει σαν δακρυ προς την ακρη του.

Το φυλλαρακι ενιωσε την δροσοσταλιδα πανω του και χαρηκε πολυ.

-Σ ευχαριστω για τη δροσια που μου εδωσες, ειπε ,πες μου τι θες να κανω κι εγω για σενα?

-Το ονομα μου, ειπε. Θαθελα να μαθω το ονομα μου!

-Δυστηχως δεν το ξερω, ειπε το φυλλαρακι καθως εβλεπε τη δροσοσταλιδα να πηδα προς τα κατω...

Για καλη της τυχη η δροσοσταλιδα επεσε πανω στην πλατη μιας πασχαλιτσας.

Και οχι οποιας κι οποιας μα της πιο σοφης του κηπου.

-Τι εχεις και εισαι λυπημενη? ρωτησε η πασχαλιτσα.

-Θελω να μαθω το ονομα μου ειπε η δροσοσταλιδα μελαγχολικα.

Αιωνες τωρα χορευω στα συννεφα στα ποταμια στις λιμνες στις θαλασσες...και οποιον συναντω τον ρωτω πως με λενε, μα κανεις δεν ξερει.

-Μηπως ξερεις εσυ?

-Οχι ειπε η σοφη πασχαλιτσα. Αλλα θα σε παω σε καποιον που σιγουρα ξερει!

Μια και δυο ξεκινησαν και μετα απο λιγο εφτασαν σε ενα σπορο φραουλιας που λιαζοταν ξαπλωμενος στο χωμα.

-Η πασχαλιτσα αφησε τη δροσοσταλιδα πανω στο σπορο και φευγοντας ειπε.

-Να αυτος ξερει το ονομα σου.

Εκπληκτη η δροσοσταλιδα ρωταει τον σπορο της φραουλιας.

-Αληθεια? Αληθεια εσυ ξερεις το ονομα μου?

-Ναι,απαντησε ο σπορος, το ξερω.

-Σε λενε ΖΩΗ και σε περιμενα...της ειπε και την αγκαλιασε σφιχτα...

αφιερωμενο

στην ανηψια μου,

και στην Αρια

που θα δει κατι,

κατι απο τον εαυτο της...                                                       Α. Δημητρακοπουλος

..tu non puoi capire cosa vuol dire bagnarsi i pensieri di Te!

..tu non puoi capire cosa vuol dire bagnarsi i pensieri di Te!

Πορνογραφία η ποίηση.

Μόνο που το ξεγύμνωμα πιο ρεαλιστικό.

-mips-

Ανδριάνα Μπάμπαλη ΠΟΙΗΣΗ

                                           Ανδριάνα Μπάμπαλη

Τη νύχτα είχα
τη νύχτα είχα μάρτυρα
και τα άστρα των φιλιών σου
που έλεγες άλλη
έλεγες άλλη δε θα μπει
στο κάστρο των ματιών σου
Κι όσο μου φεύγεις μακριά
τόσο η φλόγα σου με καίει
και με σβήνει
σαν τη θάλασσα στα βράχια
με ρίχνει μοίρα μου
έγινες και φεύγεις μακριά
μοίρα μου έγινες...
Εκεί που ο ήλιος δεν περνάει
κι ούτε φεγγάρι πιάνει τον άγριο πόθο
τον άγριο πόθο τραγουδάει
ό,τι αγαπάει και χάνει

Aug13

σαν παλιά λιθογραφία...

Αταξινόμητα

Χαμογελούσε πονηρά στη σκέψη
ότι κανένας δεν παρακολουθεί τον ίδιο,
αφού όλοι, σκυμμένοι στις δουλίτσες τους,
συλλογιζόταν μόνο πώς να βολευτούν.
Όταν όμως θα τελειοποιούσε την εφεύρεση του
μέσα σ' ένα γυαλί του εργαστηρίου του,
θα έβλεπε τους μεγαλόσχημους κυρίους
που γέμισαν τον κόσμο με σαπουνόφουσκες
κι αναρωτήθηκε αυθόρμητα, τι θα γίνουν οι τόκοι
και τα επιτόκια τους, οι επιταγές
και το ξεχρέωμα τους,
τα συμβόλαια με τους αδιανόητους όρους.
Σε ποια ημερομηνία, θα πληρωθούν οι οφειλές τους;
Αν μπαίνει από το φεγγίτη λίγο φως,
το κοιτάζει για μια στιγμή
κι έπειτα τους το επιστρέφει με όλη του την καρδιά.
Βλέπει το φωτεινό εκείνο τετραγωνάκι,
δειγματολόγιο σε σχήμα βιβλίου,
χρώματα ν' αλλάζει,
σαν να το φυλλομετρά ένα αόρατο χέρι.
Κόκκινο, μπλε, πράσινο, μωβ.
Αυτός όμως προτιμά το βελούδινο μαύρο
που προεκτείνεται στο δωμάτιο όταν νυχτώσει.
Έτσι περνούνε οι ώρες, έτσι περνούνε οι μέρες του.
Πάντα στοχεύει να ολοκληρώσει αθόρυβα
το όραμα μιας άλλης πραγματικότητας, με νέα δεδομένα.
Μένει ολομόναχος, ακίνητος μέσα στους τέσσερες τοίχους,
σαν παλιά λιθογραφία στην κορνίζα της.
Τίποτε δεν αλλάζει απ' όσα τον περιστοιχίζουν
και νιώθει παγιδευμένος, από τις συμπεριφορές των άλλων.
Δεν ήθελε να τους πει κατάμουτρα ότι δεν τον κάλυπτε
η αξιολύπητη κουλτούρα τους. Δεν ήθελε να τους πληγώσει.
Δεν θα τους πετούσε κατάμουτρα τη ματαιότητα των έργων τους,
που δεν ανέδυαν έστω μια σταγόνα ιδανικού.
Ήταν αυτοί οι άνθρωποι κάθε φύλλου και ηλικίας,
που  δεν παγιδευτήκαν,
δεν έζησαν προδομένους έρωτες που δεν, δεν τίποτα.
Τι κοινό είχε μ'αυτούς τους ανόητους καιροσκόπους,
που τους κάλυπτε μια κλισέ ετικέτα, στην οποία αναγράφονταν
ένα αξίωμα που το καρπώθηκαν, αφού τα πάντα έδωσαν;     
Ένας άλλος κόσμος γεννιόταν γύρω του.

Οι αύρες τα μαλλιά του άγγιζαν.
Αστράφτε η μέρα στο πρόσωπο του και στα χαλίκια.
Όλα του ήταν ευπρόσδεκτα:
Ο ήλιος, τα λευκά σύννεφα, η μακρινή βοή της.
Κι η θάλασσα επειδή ήξερε, είχε αρχίσει το τραγούδι της,
που δεσμεύει και παρηγορά.

                                                                                  Σ.Μ. απόσπασμα

Aug12

Λατρείας ιερός ναός αισθήσεων

 

Όταν ένα κομμάτι της ψυχής

μείνει σε στους τόπους

που οι λίμνες ονειρεύονται κι οι θάλασσες ταξιδεύουν,

μοναχικό ξωτικό θα τριγυρίζει αναζητώντας  

το δάσος το πρωινό με τις υγρές σταγόνες

και τη μυρωδιά της αγνότητας,της αλήθειας ...  

Αλήθεια είναι, το γάργαρο νερό το άπιαστο

απ' τις ανθρώπινες παλάμες.

είναι αυτό που δεν άγγιξε ο νους του ανθρώπου...

Είναι το απόκρυφο που διαφύλαξε το μυστικό του

είναι μορφές ζωντανής επικοινωνίας

η εορτή της απεραντοσύνης,

που πλάθει τα κριτήρια των αισθήσεων

αυτό που έμεινε ανέπαφο,

μυσταγωγεί την ωραιότητα.

Η ερημιά στολίζει τη Δημιουργία.

Η καρδιά ανοίγει στο μυστήριο της Παρουσίας.

Η χάρις ζωντανεύει εκρηκτικά

την αιωνιότητα του παρόντος.

Δόξα στην καθαρότητα την απάτητη

στην αμόλυντη δύναμη των ορέων.

στη φωτεινή διαύγεια των βράχων

στο πράσινο της καρυδιάς το αγέρωχο.

στο απύθμενο γαλάζιο των ουρανών

στο απρόσιτο φτερούγισμα του χελιδονιού...

Ποιος μπορεί να περιγράψει με λέξεις

το ταξίδι όχι με τρόπο δυσνόητο...

Ποιος μπορεί να περιγράψει με λέξεις ...

το ταξίδι, αλλά όχι με τρόπο δυσνόητο ...

Ποιος και πώς ... θα αποδώσει

το μεγαλείο των δακρύων

στη Λατρεία ιερού ναού αισθήσεων;

.εσύ εσύ...

.εσύ εσύ...

Πώς στ'αλή8εια είναι να σου λείπει κάποιος?
Το έχετε νοιώσει ποτέ?
Θα 8έλατε να το νοιώσετε?

Η αλή8εια είναι πως μου λείπει κάποιος... συνέχεια... και προφανώς το νοιώ8ω συνέχεια... δεν 8έλω να το νοιώ8ω, δεν μ'αρέσει, με πονάει... αλλά από την άλλη, μου υπεν8υμίζει πως είμαι άν8ρωπος, πως δεν είμαι αναίσ8ητη, και πως αισ8άνομαι... μου υπεν8υμίζει πως αγαπάω, και πως έχω συναισ8ήματα και σκέψεις που αξίζουν... αλλά δεν είναι ποτέ ευχάριστο... με πληγώνει, με επηρεάζει, και στο τέλος με κάνει κομμάτια... με στεναχωρεί και με κάνει να σκέφτομαι τόσα πολλά και πολύπλοκα πράγματα... μου έρχονται τόσες ιδέες και τόσες αναμνήσεις... με πλημυρίζουν, και στο τέλος με κάνουν να ξεσπάω... συνή8ως σε δάκρυα... και δεν είναι μόνο η έλλειψη, η νοσταλγία... είναι και η απόρριψη... αυτήν μάλιστα την νοιώ8εις τόσο συχνά... με το παραμικρό... και σε κάνει να 8ες... δεν σας λέω τι, 8α με λυπάστε! Αλλά δεν αξίζει, σωστά? η στεναχώρια... και όμως... όλα αξίζουν! γιατί μια ζωή έχουμε, και πρέπει να την ζούμε ολόκληρη, όσο μπορούμε, όσο δύσκολο και κουραστικό και αν είναι... όσο απίστευτη και απρόβλεπτη, ζόρικη ή ευχάριστη, απλή ή σύν8ετη, πικρή ή γλυκιά... πρέπει να ζούμε την κά8ε στιγμή, που λένε... να ρουφάμε ο,τι μπορούμε από αυτήν... να την ζούμε στο έπακρο!

Υπαρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι... τι είναι η αγάπη? ο έρωτας? το πά8ος? ακόμη και ο εν8ουσιασμός?
Απαντάω λοιπόν, πως όλα έρχονται και φεύγουν... τίποτα δεν μένει για πάντα... ακόμη και η αγάπη πολλές φορές, γίνεται ρουτίνα και επισκιάζεται από την φ8ορά της κα8ημερινότητας... Εκεί είναι που το χάσαμε και εμείς... γιατί μας νοιάζει τι 8α πουν οι άλλοι.. μας νοιάζει η κα8ημερινότητα και όχι η ομορφιά της κά8ε μοναδικής στιγμής... μας νοιάζει το πρακτικό, και όχι το συναίσ8ημα... μας νοιάζει τι 8α γίνει αύριο, και όχι τι γίνεται τώρα... και αυτό είναι που με πληγώνει περισσότερο... γιατί έτσι χάνουμε το μόνο ενδιαφέρον, έτσι χάνουμε την πιο γλυκιά πλευρά της ζωής μας...

8έλω απλά να πω, πως έχεις γίνει κομμάτι της ζωής μου... είσαι πιά κομμάτι της καρδιάς μου, όπως σου είχα πεί νομίζω... δεν ξέρω αν το ξέρεις, δεν ξέρω αν το κατάλαβες, αλλά δεν έχω κουράγιο να σε αντικρύσω... φοβάμαι. Φοβάμαι μήπως χωρίς να το 8έλω ξεσπάσω σε κλάματα... και αυτό σίγουρα δεν 8α βοη8ήσει την κατάσταση... δεν μπορείς να καταλάβεις όμως, τί εννοώ ότι όταν είμαι μαζί σου είμαι ευτυχισμένη... αυτό δεν 8έλεις και εσύ? εκείνη την ημέρα, 04.11.2010... ακόμη την 8υμάμαι... το επόμενο πρωί, πετούσα! Ακόμη και στην διαδρομή για το σχολείο, μιλούσα... που ποτέ δεν βγάζω άχνα... μπήκα στην τάξη, και ένοιω8α να 8έλω να τσιρίξω από την χαρά μου... να φωνάξω τόοοσο δυνατά "Σ'αγαπάωωω"... να αρχίσω να χοροπηδάω και να αγκαλιάζω τους πάντες... και όλοι το κατάλαβαν... ότι δεν ήμουν ως συνή8ως... γιατί η ευτυχία, αγάπη μου, φαίνεται... η χαρά αυτή δεν κρύβεται όσο και να 8έλουμε... αλλά δεν έχει σημασία, αφού τα δικά σου αισ8ήματα δεν είναι πια τα ίδια, όπως αποδείχ8ηκε...

Δεν 8α πω τίποτα παραπάνω ακόμη... προς το παρόν, 8α αρκεστώ σε ένα τραγούδι, που λέει πολλά...:


Σε κάθε ανάσα που παίρνω, είσαι το οξυγόνο
εσύ ή αιτία που πάντα τα βράδυα με βρίσκουν μόνο
να λιώνω, εσύ η πρώτη μου σκέψη κάθε ξημέρωμα
για σένα λάτρεψα και μίσησα τον έρωτα
ξενέρωτα, φαντάζουν όλα μακρυά σου
μάζεψες όλα τα υπέροχα, τα πήρες κοντά σου
εσύ τα δάκρυα που κάτω έχουν κυλήσει
εσύ ο λόγος που πιάνω τον εαυτό μου να βρίζει
όμως και να γελάει, ν'αγαπάει τα πάντα
είσαι οι στίχοι που γράφω, μια γλυκιά μου μπαλάντα
που παίζει, στα ονειρά μου σ'όλα τα κυτταρά μου
είσαι το αίμα που τρέχει κατευθείαν στην καρδιά μου
και με κερνάς με ζωή πριν μου δώσεις τον θάνατο
μου χαρίζεις φιλιά που μ'έχουν κάνει αθάνατο
εσύ ο καθρέφτης, που μέσα βλέπω εμένα
εσύ ένας άλλος εγώ, κι όλα μου τ'απωθημένα

Εσύ εσύ ότι μισώ, εσύ ότι γυρεύω
εσύ ολόκληρη η γη πάνω σου ταξιδεύω
Εσύ εσύ καθέ στιγμή που τη ζωή γνωρίζω
εσύ το φως κάθε αυγής και τ'ουρανού το γκρίζο

Εσύ εσύ η μοναξιά και όλοι μου οι φίλοι
εσύ τ'αυγούστου η ζεστασιά και η δροσιά τ'απριλη
Εσύ εσύ μια φυλακή μεσά σου έχεις κλειδώσει
ότι με κάνει να πονώ και ότι μ'έχει λυτρώσει

Είσαι μια λέξη στο στόμα που ποτέ δεν τη λέω
έχει ένα νόημα κρυφό και άσχημό και ωραίο
μια σημασία σπουδαία, την κατάλαβαν λίγοι
εσύ του πόνου ο βυθός και τα μυστήρια που κρύβει
εμπρός μου, σε βρίσκω νύχτες που τάχα διασκεδάζω
μες στο καπνό που εισπνέω στα ποτά που αδειάζω
σαν δηλητήριο σε πίνω μπαίνεις στα σωθικά μου
μα πάλι εσύ το αντίδοτο για να βρώ την υγειά μου
εσύ τα πρόσωπα, που τόσο έχω αγαπήσει
εσύ ο χρόνος που φεύγει και δε λέει να γυρίσει
μετά του ήλιου τη δύση, είσαι τα άστρα που βγαίνουν
είσαι όλα αυτά τα απλά που τη ζωή ομορφαίνουν
και τα πολύπλοκα που με μπερδεύουνε τόσο
ένα κομμάτι ευτυχίας που έχω ανάγκη να νιώσω
είσαι τα πάντα, το άλφα και το ωμέγα
είπα θα φύγω μακριά σου μα είμαι ακόμα εδώ πέρα

Εσύ εσύ ότι μισώ, εσύ ότι γυρεύω
εσύ ολόκληρη η γη πάνω σου ταξιδεύω
Εσύ εσύ καθέ στιγμή που τη ζωή γνωρίζω
εσύ το φως κάθε αυγής και τ'ουρανού το γκρίζο

Εσύ εσύ η μοναξιά και όλοι μου οι φίλοι
εσύ τ'αυγούστου η ζεστασιά και η δροσιά τ'απριλη
Εσύ εσύ μια φυλακή μεσά σου έχεις κλειδώσει
ότι με κάνει να πονώ και ότι μ'έχει λυτρώσει

Εσύ εσύ ότι μισώ, εσύ ότι γυρεύω
εσύ ολόκληρη η γη πάνω σου ταξιδεύω
Εσύ εσύ καθέ στιγμή που τη ζωή γνωρίζω
εσύ το φως κάθε αυγής και τ'ουρανού το γκρίζο
Εσύ εσύ η μοναξια και όλοι μου οι φίλοι
εσύ τ'αυγούστου η ζεστασιά και η δροσιά τ'απριλη
Εσύ εσύ μια φυλακή μεσά σου έχεις κλειδώσει
ότι με κάνει να πονώ και ότι μ'έχει λυτρώσει

Sanjuro - Εσύ Εσύ

Αναρτήθηκε από κaterinaki στις 9:00 μ.μ. 9 σχόλια:

.να τη λοιπόν η ζωή...

.να τη λοιπόν η ζωή...

Και έτσι λοιπόν ξημέρωσε μια καινούρια μέρα. Δεν διέφερε και πολύ από τις άλλες. Ξύπνημα, ετοιμασία, εξετάσεις, σχέδιο, σπίτι. Και όμως, είναι τόσο όμορφα όταν σχεδιάζεις με την καρδιά σου, και ακούγοντας την αγαπημένη σου μουσική, να συνειδητοποιείς ότι βρέχει ασταμάτητα, με τόσο πά8ος και ένταση, ανανεώνοντας τις μυρωδιές του περιβάλλοντος και αναδύοντας αυτήν την ονειρική μυρωδιά του βρεγμένου χώματος και του υγρού γκαζόν... μια τέτοια σκηνή δεν περιγράφεται ποτέ πλήρως. Παράλληλα, ο ουρανός να έχει αυτό το σκούρο μαυρο-γκρίζο χρώμα, και τα σύννεφα να φαίνονται τόσο ήρεμα και τόσο ανήσυχα ταυτόχρονα... αυτή, φίλοι μου, είναι η ομορφιά της φύσης. Αγαπάω την βροχή. Τον ήχο που κάνει όταν πέφτει και ακουμπά ανάλαφρα όλα τα αντικείμενα γύρω της, την μυρωδιά που αναδύει, την απίστευτη αυτή αίσ8ηση ότι στο πέρασμά της τα κα8αρίζει όλα... ναι, 8α μπορούσα να κοιτάζω τον βροχερό ουρανό και την όμορφη αυτή παράσταση της φύσης μια ζωή, χωρίς ποτέ μου να βαρε8ώ. Έτσι είναι. Φυσικά, μια ζεστή αγκαλιά να σε κρατά, ένα ζεστό φλιτσάνι γλυκιάς σοκολάτας, και μια απαλή, γλυκιά μελωδία να σε συνοδεύει σ'αυτήν σου την εξόρμηση στην βρεγμένη αυλή του σπιτιού σου, είναι η ομορφότερη στιγμή που 8α μπορούσε να ζήσει κανείς...

Και μετά από αυτήν την ευχάριστη παρέν8εση, ας συνεχίσουμε... Η κα8ημερινότητα είναι καταλύτης της βαρεμάρας και της αυτοκαταστροφής, δεν παύει όμως να είναι όμορφη και περιζήτητη όταν πρόκειται για τον έρωτα. Ναι, μπορεί ο συναισ8ηματισμός και ο ρομαντισμός να μην είναι μέρος της ζωής κάποιων από εσάς, αλλά είναι γεγονός πως σε περίπτωση που εισβάλλουν στην ζωή σας, 8α την κάνουν χίλιες φορές πιο όμορφη, και αυτό γιατί σε προκαλούν να γίνεσαι καλύτερος άν8ρωπος, πιο γλυκός, πιο αυ8όρμητος και πιο ευγενικός με τον διπλανό σου. Και ο έρωτας τα έχει αυτά.

Αφορμή για όλα αυτά; Οι ταινίες... Ταινίες του κινηματογράφου, παλιές, καινούριες, ρομαντικές, αστείες, δραματικές, χιουμοριστικές, βίαιες, γλυκές... ταινίες που είδα τον τελευταίο καιρό και με έκαναν να συνειδητοποιήσω πολλά πράγματα για την ζωή. Όχι τόσο επειδή τα έλεγαν ξεκά8αρα, αλλά περισσότερο επειδή σε έκαναν να σκεφτείς κάποια σημαντικά γεγονότα ή καταστάσεις, να αναρωτη8είς για τα όνειρά σου και να ελπίζεις στην φαντασία σου... Ο κα8ένας φυσικά έχει άλλα σχέδια, άλλα όνειρα για την ζωή του, άλλους στόχους. Παρόλα αυτά, όλοι έχουμε έναν κύριο άξονα ζωτικής σημασίας, που δίχως αυτόν η ζωή μας δεν έχει νόημα: την ευτυχία. Και αυτή φίλοι μου, βρίσκεται στους αν8ρώπους γύρω μας, στα πράγματα που μας αρέσουν, στις δραστηριότητες μας... μπορεί οι στόχοι μας να αλλάζουν κα8ώς μεγαλώνουμε, τα όνειρά μας να πε8αίνουν ή ακόμη και να εκπληρώνονται, οι ελπίδες μας να παραμένουν δραστήριες και ενεργητικές ή να καταστρέφονται... όλα όμως αυτά καταλήγουν στο παιχνίδι που λέγεται κυνήγι της ευτυχίας. Το παιχνίδι αυτό λοιπόν, έχει το χρόνο ως διαιτητή, και τις αξίες ως κανόνες. Από εκεί και πέρα, ο κα8ένας από εμάς διαμορφώνει την δική του πίστα - την δική του ζωή, και έτσι, καταφέρνουμε να το απολαύσουμε, όσο και αν αυτό κρατήσει. Ουσιαστικά, είμαστε για μιά φορά οι... πρωταγωνιστές στην ζωή μας!

Είναι γεγονός πως πολλές φορές δίνουμε μεγάλη προσοχή σε αυτά που πιστεύπουν οι γύρω μας: οι συμμα8ητές μας, η γειτόνισσα, ο φούρναρης, το αγόρι που μας αρέσει... είναι όμως σημαντικό να ξεκα8αρίσουμε πως τίποτα από αυτά δεν 8α έπρεπε να μας ενδιαφέρει. Ο κα8ένας κάνει στην ζωή του αυτό που 8έλει, και τις συνέπειες 8α τις υποστεί εκείνος. Δεν είναι σωστό να κάνουμε επιλογές που άλλοι εμμέσως μας επέβαλλαν, γιατί πρώτον δεν 8α είναι δικές μας, και άρα δεν 8α μας αντιπροσωπεύουν, και δευύτερον, γιατί τις συνέπειες 8α τις πληρώσουμε εμείς, όχι οι άλλοι. Θα πληρώσουμε τα λά8η των άλλων, όχι τα δικά μας που στο κάτω κάτω τα κάναμε εμείς... Έτσι λοιπόν, να είσαι ο εαυτός σου, και να μην σε νοιάζει τι 8α πουν όλοι οι άλλοι. Και μην ξεχνάς, ότι είναι καλύτερα να σε μισούν γι'αυτό που είσαι, παρά να σε αγαπούν για κάτι που ποτέ δεν ήσουν και ποτέ δεν 8α γίνεις...

Επιπλέον, σκέψου πως πρέπει να πιστέψεις στον εαυτό σου! Είναι το μοναδικό πράγμα που 8α σε κάνει να νοιώ8εις και να είσαι σίγουρη για σένα και τις επιλογές σου απέναντι στους άλλους. Και σκέψου, πως η αυτογνωσία είναι το πρώτο βήμα για την επιτυχία... μόνο όταν πραγματικά πιστέψεις στον εαυτό σου 8α μπορείς να κάνεις το οτιδήποτε να συμβεί... και πλέον, τίποτα δεν 8α είναι αδύνατο για σένα!

Επίσης, ένας ακόμη βασικός κανόνας: να εκτιμάς όσα έχεις. Είναι αλή8εια πως όταν έχεις κάτι δεν το εκτιμάς, αλλά μόνο όταν το χάσεις συνειδητοποιείς την αξία του. Έτσι είναι, όντως. Γι'αυτό πες ένα ευχαριστώ στον Θεό που σου έδωσε όλα όσα έχεις, και ας μην σου αρκούν. Πες ένα συγγνώμη σε έναν φίλο με τον οποίο παρεξηγη8ήκατε, και ας μην φταις εσύ. Πες ένα λυπάμαι σε κάποιον που το έχει περισσότερη ανάγκη από σένα. Πες ένα σ'αγαπώ στους κοντινούς σου αν8ρώπους, που εκτιμάς και αγαπάς τόσο. Πες ένα ναι στην ζωή σου. Θα δεις τότε ότι όλα 8α γίνουν καλύτερα. Και το ίδιο και εσύ...

Επαναλάβετε λοιπόν μετά από μένα: Υπόσχομαι πως από δω και πέρα 8α είμαι πιο ευδιά8ετη, δεν 8α με νοιάζει τι λένε οι άλλοι, 8α πιστεύω περισσότερο στον εαυτό μου και 8α εκτιμάω όλα όσα έχω... :)

Χάρηκα πολύ για την μικρή αυτή επιστροφή μου...
Ευχαριστώ για όλα... και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο...

Καλό βράδυ... :)

Παρασκευή, 27 Μαΐου 2011

.λίγο απ'όλα...

Η ζωή μου έχει ένα σωρό ανεβοκατεβάσματα. Τη μια όλα είναι καλά, την άλλη όλα χάλια... αν και εδώ που τα λέμε ποτέ δεν ήταν όλα καλά. Συνεχώς κάτι πληγαινε στραβά... Και φυσικά που8ενά δεν υπάρχει ο άν8ρωπος που αναζητώ, που 8α με κάνει να τα ξεχάσω όλα, που 8α με κρατήσει σφιχτά στην ζεστή αγκαλιά του και δεν 8α μ'αφήσει να φύγω... Εκείνον που σκέφτομαι συνεχώς, και που χωρίς να κάνει τίποτα σε μένα, καταφέρνει να με πληγώσει, να με κάνει να κλάψω και να στεναχωρη8ώ, να μετανοιώσω που του δίνω αξία τόσα χρόνια. Αλλά 8έλω να του πω "είμαι ερωτευμένη μαζί σου"... Τι φοβάμαι;

Που8ενά δεν βρίσκω την παρηγοριά που χρειάζομαι. Μου φτάνουν πια τα χαμόγελα και οι αστείες συζητήσεις. Τώρα έχω ανάγκη να κλάψω, σε ένα ώμο, σε μια αγκαλιά που 8α μου λέει μ'αγαπάει, και που ό,τι και να της κάνω 8α παραμένει εκεί να με κρατά ασφαλή, στα8ερή και ίσως χαρούμενη. Να μην μου λέει διάφορα για να με κα8ησυχάσει, αλλά να προσπα8εί απλά να μου πει την αλή8εια, να αντιμετωπίζει τα πράγματα ρεαλιστικά, όπως τους αρμόζουν, και να μην με γεμίζει με ελπίδες και όνειρα που ποτέ δεν βγαίνουν αλη8ινά, που ποτέ τάχα δεν πε8αίνουν. Θέλω επιτέλους να αφε8ώ, και να ηρεμήσω, να ησυχάσω...

Το κουράγιο μου έχει χα8εί, η δύναμη μου έχει εξασ8ενήσει, τα δάκρυά μου έχουν στερέψει, και το χαμόγελό μου έσβησε πια. Δεν έχω άλλο το σ8ένος να αντέξω όλα όσα μου συμβαίνουν, και ούτε λόγος για χιούμορ και χαλαρότητα. Εχω φτάσει στα όριά μου, και έχω βαρε8εί την υποκρισία και την προσποίηση. Γιατί όλοι φοράνε μάσκες; και γιατί κανείς τους δεν την βγάζει; Έχω κουραστεί πλέον να προσπα8ώ να γίνω κάτι που δεν είμαι, και να δίνω τον εαυτό μου σε εκείνους που δεν το αξίζουν. Έχω βαρε8εί να προσπα8ώ διαρκώς να είμαι καλή με όλους εκείνους, τους οποίους δεν 8έλω να πληγώσω, και που τελικά καταλήγουν συνεχώς να πληγώνουν εμένα. Πραγματικά, οι άν8ρωποι δεν καταλαβαίνουν τι 8α πει πόνος. Τι 8α πει να χάνεις ένα τόσο αγαπημένο σου πρόσωπο, τι 8α πει να αγαπάς και να συμπονάς. Ο κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει πόσο απίστευτα πολύ μπορεί να αγαπάς έναν άν8ρωπο στην ζωή σου, ο οποίος αδιαφορεί, και σε κάνει να κλαίς με λυγμούς. Πόσο πολύ νοσταλγείς και αναζητάς ένα γλυκό φιλί και μια λέξη, που όχι μόνο 8α σε κάνουν απλά καλύτερα, αλλά 8α σε κάνουν έστω και για λίγα δευτερόλεπτα πραγματικά ευτυχισμένη. Η ανάγκη που πηγάζει απ'την αν8ρώπινη επαφή, όχι σαρκική, αλλά πνευματική, είναι τόσο μεγάλη, και έχει τέτοια δύναμη που κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει. Κι όμως, είναι φορές που τελικά ο ίδιος σου ο εαυτός την παραμερεί, κάνοντας την έτσι να εξασ8ενεί, να ατροφά και να εξαφανίζεται, να γίνεται δηλαδή ένα με τις αναμνήσεις. Εκείνες που πέρασαν, και που ενώ μεταφέρουν τόσο γλυκές στιγμές, σου βγάζουν τόση πίκρα και πόνο, συνοδευόμενες με το αιώνιο ερώτημα "γιατι;"...
Και γιατί κάποιος να μην λέει αυτά που νοιώ8ει; Η ζωή του κα8ενός είναι δική του, με πρωταγωνιστή αυτόν, και όχι όλους τους άλλους. Εγώ 8α αποφασίσω ποιόν 8α κρατήσω στην ζωή μου, όχι οι άλλοι αν 8α κρατήσουν εμένα. Είναι πραγματικά λυπηρό να ζεις την ζωή σου απλά αναπνέοντας. Που πήγε η όρεξη, η λάμψη στα μάτια, η χαρά και η ξεγνοιασιά, η γαλήνη και ο έρωτας; Όλα χάνονται με το πέρασμα του χρόνου, και το μόνο που μένει είναι η πλήρης απογοήτευση. Ποιά λόγια είπες; Τι σημασία έχει πια; Η ζωή δεν έχει πια νόημα. Ποιός ο λόγος; Στεναχώρια, πόνος, 8λίψη, απογοήτευση, 8υμός, αγανάκτηση, και εκείνο το βαρύ αίσ8ημα που σε πιάνει κατά καιρούς, όταν κλαις. Όχι, δεν είσαι καλά. Παραδέξου το. Και τι νόημα έχει να το παραδεχτώ; Έτσι κάνω ευκολότερο το έργο των άλλων να με καταστρέψουν. Τι; Φίλες; Ποιές φίλες; Αυτές που ποτέ δεν σου είπαν τι τους απασχολούσε; Αυτές που δεν ξέρουν καν τι μουσική σ'αρέσει; Αυτές που στην πρώτη δυσκολία κάνουν πίσω, ή αυτές που δεν είναι ποτέ εκεί; Που υποκρίνονται συνεχώς και ψάχνουν αφορμές να μαλώσετε; Όχι, παρ'το απόφαση. Αυτές δεν είναι φίλες. Και όσο πιο γρήγορα το αποδεχτείς, τόσο πιο γρήγορα 8α μπορέσεις εσύ μόνη σου να στα8είς στα πόδια σου. Να μην βασίζεσαι σε κανέναν και τίποτα. Να είσαι ο εαυτός σου και να ζεις την ζωή σου...

Δεν έχεις αναρωτη8εί ποτέ ποιά είσαι; Που πας, τι κάνεις στην ζωή σου, τι κάνεις για σένα; Ποιά είναι τα όνειρά σου, οι επι8υμίες σου; Τι πραγματικά πιστεύεις; Έχεις κάτσει ποτέ μόνη με τον εαυτό σου να αναλογιστείς τις συνέπειες των πράξεών σου, και, επιτέλους, να βρεις τον εαυτό σου; Αυτό είναι επίπονο. Το ξέρω. Αλλά έτσι πρέπει να γίνει. Τι και αν είσαι όμορφη, ή γλυκια, ή σέξι; Η ζωή δεν σου δίνει αυτά που έχασες. Ποτέ δεν στα επιστρέφει. Ούτε εκείνα που σου πήρε, ούτε εκείνα που σου χρωστάει. Είχα πει κάποτε σε μια συμμα8ήτριά μου "Είσαι πολύ τυχερή που τα έχεις όλα αυτά". Η απάντησή της; "Τράβηξα τόσα να τα αποκτήσω"... Όχι. Δεν τράβηξες τίποτα. Δεν ξέρεις πως είναι να κοπιάζει κανείς για κάτι. Δεν ξέρεις πως είναι να βγαίνεις έξω και να μην γυρίζει να σε κοιτάξει κανείς. Να μιλάς και κανείς να μην σ'ακούει. Να ζητάς βοή8εια και όλοι να αδιαφορούν. Να αναζητάς την αγάπη και πάντα κάποιος άλλος να την κλέβει μέσα απ'τα χέρια σου. Να σε περιτριγυρίζει όλη σου τη ζωή η μοναξιά, και να μην μπορείς να ξεφύγεις. Όχι, εσύ δεν τράβηξες τίποτα.

Και γιατί να μην αλλάξεις; Από εδώ και πέρα 8α γίνω μια άλλη. Τέρμα οι γλύκες και οι καλοσύνες. Η ζωή μπορεί να είναι σκληρή, όμως οι άν8ρωποι είναι περισσότερο. Αυτοί είναι απλά αδίστακτοι, και κανείς τους δεν σέβεται ούτε τον πόνο σου, ούτε τον κόπο σου. Και γιατί μονίμως να επιδικνύονται; Είναι τόσο σπαστικό. Έχω βαρε8εί να τις ακούω να κοκορεύονται για τα κατορ8ώματά τους. Τι με νοιάζει τι κάνεις; Αν ή8ελα 8α σε ρώταγα. Αφού δεν είσαι φίλη μου, γιατί μου τα λες όλα αυτά; Δεν ζηλεύω. Δεν με ενδιαφέρεις καν. Μου είναι παντελώς αδιάφορα τα κατορ8ώματά σου περί αγάπης και λουλουδιών... Κάποιοι από εμάς τυχαίνει να έχουμε σοβαρότερα προβλήματα να λύσουμε. Όχι, δεν με ενδιαφέρει το πού κάτσατε και τι είπατε με τις "φιλενάδες" σου χ8ες, αυτές που μέχρι προχ8ές ήταν τάχα και δικές μου φίλες. Οι πισώπλατες μαχαιριές δηλαδή και τα υποννοούμενα δεν μετράνε; Εκείνες που ούτε ρώτησαν τι κάνεις, και πως, ενώ βγάζει μάτι ότι δεν είσαι καλά, δεν τους νοιάζει. Έχουν με σοβαρότερα πράγματα να ασχολη8ούν, σοβαρότερα 8έματα να λύσουν, όπως για παράδειγμα τι χρώμα να βάψουν τα νύχια τους ή τι ώρα να επισκεφ8ούν την αισ8ητικό. Η ζωή τους είναι σύμφωνα με εκείνες δύσκολη, αλλά δεν τους περνάει από το ελάχιστο μυαλουδάκι τους ότι κάποιοι άν8ρωποι ίσως και να αντιμετωπίζουν προβήματα υγείας, που μπορούν κάλλιστα να είναι μοιραία. Κανείς τους δεν σκέφτεται τον καρκίνο, το AIDS ή άλλες σοβαρές 8ανατηφόρες ασ8ένειες. Κανείς από αυτούς που λένε ότι η ζωή τους είναι δύσκολη δεν είχε να αντιμετωπίσει έναν 8άνατο. Και ναι, κάποιοι έχουν να αντιμετωπίσουν και αυτά τα προβήματα. Όσο απίστευτο και αν σου φαίνεται...

Και οι πανελλήνιες; άλλο φιάσκο. Απορούν με τι να φορτώσουν τον σημερινό νέο, πέρα από το άγχος και το στρες, τις υποχρεώσεις και το σχολείο, δεν είναι δυνατόν να μην του δημιουργήσουμε ψυχολογικά γιατί δεν "διάβασε" όπως έπρεπε όλη τη χρονιά και ήδη από το προηγούμενο καλοκαίρι, για να πάει να παπαγαλήσει και να "γράψει" αυτά που "ξέρει", για να περάσει κάπου... Και αυτό το κάπου, αναμφίβολα είναι μια από τις πολλές σχολές που 8α συγχωνευτούν και 8α μειώσουν τους εισακτέους τους. Γιατί, πάνω απ'όλα επιζητούμε μια Ελλάδα με καλλιεργημένους και μορφωμένους, συνειδητοποιημένους και με παιδεία νέους. Μ*λακίες λέω εγώ. Τους κάνουν πλύση εγκεφάλου, και τους φυτεύουν πράγματα στο κεφάλι που ουδεμία σχέση με την
πραμγατικότητα έχουν. Η άλλη τις προάλλες γύρισε και μου είπε ότι οι αναρχικοί είναι το ίδιο και το αυτό με τους κομμουνιστές, και ότι αυτοί είναι που κάνουν και τις καταστροφές στις διαδηλώσεις. Και ποιός μου λέει εμένα ότι αυτούς όλους δεν τους βάζει κάποιος επίτηδες να καταστρέφουν; Και ποιός σου μα8αίνει εσένα κοπέλα μου, πώς να είσαι πολιτικοποιημένη και όχι κομματικοποιημένη; Η μητέρα σου, ο πατέρας σου, τα ΜΜΕ ή μήπως το σχολείο;


Ναι, ένα μήνυμα αισιοδοξίας, για όποιον ενδιαφέρεται να ακούσει. Πραγματικά εύχομαι σε όλους σας να μην έχετε ποτέ αυτήν την τύχη να βιώσετε κάτι τόσο τραγικό. Και μακάρι κανένας άν8ρωπος να μην σκέφτεται έτσι. Αλλά είναι στιγμές που 8ες να πεις όλα όσα νοιώ8εις, και ας μην είναι κανείς εκεί να σ'ακούσει πραγματικά, και εννοώ αυτούς που δεν περνάνε τα ίδια με σένα. Ναι, το ξέρω πως πρέπει να ζεις την κά8ε στιγμή, να μην σκέφτεσαι το αύριο, να απολαμβάνεις κά8ε λεπτομέρεια της κα8ημερινότητάς σου, και τα λοιπά. Και εγώ πραγματικά τα πιστεύω όλα αυτά, αλλά κάποιες φορές οι συγκυρίες, η τύχη σου, όπως 8έλετε πείτε το, δεν σ'άφήνουν να το χαρείς, και να ζήσεις ουσιαστικά και με νόημα την ζωή σου... όση δηλαδή σου απέμεινε.
Ευχαριστώ για την υπομονή σας. Ελπίζω την άλλη φορά τουλάχιστον, να έχω κάτι πιο διασκεδαστικό και ευχάριστο να σας παρουσιάσω...

Αναρτήθηκε από κaterinaki στις 3:47 μ.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια:

Για Σένα.

Για Σένα.

Κι έτσι λοιπόν τελειώνουμε... ή μάλλον, ξεκινάμε...

Το καλοκαίρι πέρασε χωρίς ιδιαίτερες ανατροπές, τραγικά λάθη, ή περιέργως, ωραίες στιγμές... Τα πάντα έμειναν όπως ήταν, ή μάλλον, σχεδόν όπως ήταν. Η θλίψη φυσικά παραμένει, όπως και η αγάπη, η ανυπομονυσία για μια νέα αρχή, και βέβαια οι αναμνήσεις. Αυτές κι αν παραμένουν. Μάλιστα, έχουν κάνει μια κατάληψη στις σκέψεις που διαρκεί πάνω από τρεις μήνες τώρα.

Είναι αλήθεια ότι επηρεάζομαι από τις ταινίες. Πολύ περισσότερο απ'οσο θα έπρεπε θα έλεγα. Με κάνουν να συνειδητοποιώ πράγματα καθημερινά, και συναισθήματα που δεν ήξερα ότι ένοιωθα, ή ίσως ήξερα, αλλά αγνοούσα. Και ελπίζω για κάτι καλύτερο. Είναι όμως και γεγονός, πως δεν μπορώ να ηρεμήσω... κάποιες διαρκείς σκέψεις τριγυρνούν στο μυαλό μου, και δεν μ'αφηνουν να ησυχάσω. Έχω αρχίσει όμως να γίνομαι όλο και πιο εσωστρεφής, πράγμα που δεν βοηθάει τις παρούσες καταστάσεις. Και για να πω την αλή8εια, ίσως και να φοβάμαι να ανοιχτώ πια. Ξέρω πως κάποιοι άνθρωποι ήταν πάντα δίπλα μου και με νοιάζονται, και αυτό δεν αναιρείται. Απλά, όλοι μας κάποια στιγμή σκεφτόμαστε "τι θα γινόταν αν... ", και αυτό είναι το κυριότερο που με απασχολεί αυτήν την στιγμή.

Και για να γινόμαστε λιγάκι πιο συγκεκριμένοι, είναι πλέον βέβαιο το γεγονός ότι δεν μπορώ να πω τα συναισθήματα μου ανοιχτά. Δυστυχώς, το να μιλήσω σε κάποιον για το τι νοιώθω, και μάλιστα ενώ βρισκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο, μου φαίνεται ολίγον τι γελοίο, αν και δεν είναι καθολου νομίζω. Και καλώς ή κακώς, έχω αναπτύξει ένα συνήθειο να μιλάω με γρίφους και μέσα από τραγούδια, κάτι που δυσκολεύει ένα παραπάνω τις καταστάσεις που με απασχολούν. Και ναι, αυτή η ανάρτηση έρχεται μετά από πολλές ώρες περιπλάνησης, στεναχώριας, δακρύων, αναπόλησης αναμνήσεων, περίεργων ακατάπαυστων σκέψεων και ατελείωτων επεισοδίων διαφόρων σείριαλς ή ταινιών στον υπόλογιστή ή την τηλεόρασή μου. Κάτι τέτοιο φυσικά, έχει και όνομα, θα το λέγαμε συναισθηματική φόρτιση. Όπως και να'χει, είναι κάποια πράγματα που πλέον δεν μπορούν να κρυφτούν, και ίσως δεν έχει νόημα να κρύβονται. Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι. Η ζωή είναι μικρή και θέλει θάρρος και επαναστάσεις. Θέλει κουράγιο, εμπιστοσύνη μεταξύ μας, μα πάνω απ'όλα ειλικρίνεια. Και δεν θα αφήσω πια κανέναν και τίποτα να μ'εμποδίσει να πω τι και πως αισθάνομαι για διάφορα πράγματα και καταστάσεις, αλλά και ανθρώπους. Και ναι, τελικά δεν μπορείς παντα να αποφεύγεις καβγάδες και να υποκρίνεσαι πως δεν συμβαίνει τίποτα, γιατί τελικά συμβαίνει, και είναι και ιδιαιτέρως σημαντικό. Έτσι λοιπόν, και τελειώνοντας με τον πρόλογο και επικήδειό μου ταυτόχρονα, θα ήθελα να μιλήσω για κάτι που με παιδεύει πάνω από δύο χρόνια τώρα, και για τό οποίο δεν είχα το κουράγιο και την αυτοπεποίθηση να μιλήσω στον άνθρωπο που έπρεπε να ακούσει αυτά που είχα να πω. Μπορεί μετά από την ανάγνωση αυτού να μην μου ξαναμιλήσει, να τύχει να βρεθούμε στην ίδια παρέα και να μην μου απευθύνει τον λόγο, να είναι αμήχανα αν τύχει και κοιταχτούμε, να αδιαφορήσει πλήρως ως συνήθως, και να μην κάνει καν έναν κόπο να απαντήσει σ'αυτά που θα διαβάσει, ίσως μείνει και σοκαρισμένος, δεν ξέρω, αλλά παρόλα αυτά εγώ παίρνω μια σωστή για μένα απόφαση, και εξηγώ κάποια πράγματα που θεωρώ άξια προσοχής.

Τα παρακάτω λοιπόν, από ένα γράμμα που σκόπευα να Σου στείλω:

"Καταρχήν χαίρομαι πολύ που αυτό το κείμενο έφτασε επιτέλους στα χέρια Σου. Πρώτα πρώτα, θα ήθελα να Σου ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου καλή επιτυχία με την σταδιοδρομία Σου. Σου εύχομαι να καταφέρεις να πραγματοποιήσεις όλα τα όνειρά Σου και να κάνεις όλα όσα επιθυμείς στην ζωή Σου, αφού είσαι από τους λίγους ανθρώπους που πραγματικά τους αξίζει ό,τι καλύτερο. Είσαι ένας καταπληκτικός άνθρωπος, με καλή καρδιά και αγνά αισθήματα. Δεν το βρίσκει κανείς συχνά αυτό. Αν και, εδώ που τα λέμε, όλοι γνωρίζουμε ότι δεν είσαι και ιδιαίτερα ομιλητικός... είσαι όμως μυστηριώδης, ξέρεις... Θα ήθελα να ξέρεις πως ό,τι κι αν γίνει εγώ θα είμαι εδώ όταν με χρειαστείς. Θα είμαι δίπλα Σου να σε στηρίξω και να Σε βοηθήσω όποτε εσύ το θελήσεις. Και μακάρι να μην χρειαστείς ποτέ βοήθεια. Μακάρι να καταφέρεις να στηρίζεσαι πάντα στις δυνάμεις Σου, που πίστεψέ με έχεις αρκετές, και τις οποίες δεν πρέπει με τίποτα, ποτέ να υποτιμάς. Στο έχω ξαναπεί, είσαι ένας διαφορετικός άνθρωπος που αξίζει πολλά και κάποια στιγμή όλα όσα κάνει θα τον ανταμείψουν. Φυσικά θα αναρωτιέσαι γιατί τα λέω όλα αυτά, για ποιό λόγο. Ναι, είναι καιρός νομίζω να είμαι απολύτως ειλικρινής απέναντί Σου. Πρώτα όμως θα Σου πω μια όμορφη ιστορία.Άκουσέ την προσεκτικά σε παρακαλώ, έχει σημασία.
Ήταν λοιπόν, ένας όμορφος άγγελος, που είχε όμως παγιδευτεί στην γη, ανάμεσα στους ανθρώπους. Μια θνητή λοιπόν, τον αγάπησε όσο κανείς άλλος, τόσο, που μάλλον θα αμάρτησε. Δεν γνωρίζω να πω αν ήταν έρωτας ή όχι, αλλά σίγουρα ήταν μια πολύ δυνατή αγάπη, και ταυτόχρονα μια ισχυρή αδυναμία. Βλέπεις, τα πανέμορφα λαμπερά αυτά μάτια του όμορφου αγγέλου θάμπωσαν την θνητή, και εκείνη κάθε φορά που τα κοιτούσε ένοιωθε να χάνεται. Ένοιωθε μια φοβερή γαλήνη και μια ανεξήγητη ασφάλεια. Περίεργο, ε; Και όμως... Φαντάσου πως ένοιωθε δίπλα του. Η ψυχή της πετούσε ψηλά στα σύννεφα, στα όνειρα του κόσμου, και στις πιο βαθιές επιθυμίες της καρδιάς της. Ο καθένας θα την ζήλευε, αφού τέτοια συναισθήματα ήταν κάτι το σπάνιο. Στην εποχή που ζούσε, τέτοια συναισθήματα είχαν χαθεί, και αν έστω ακούγονταν θεωρούνταν βλακώδη. Θα έλεγαν πως έιναι απλά ανοησίες ενός μικρού κοριτσιού, που δεν έχει βιώσει εμπειρίες και δεν έιχε ζήσει την ζωή της ακόμη. Δεν ήταν όμως έτσι. Καθόλου. Και εκείνη το ήξερε. Φυσικά δεν ήλπιζε σε τίποτα. Ήξερε πως ήταν αδύνατον να πιστέψει πως ο άγγελος θα της έδινε σημασία. Δεν είχε νόημα να ελπίζει. Έτσι, συνέχιζε να τον κοιτάει, και να φυλά μια κρυφή ελπίδα πως ίσως κάποια στιγμή ο άγγελος την κοιτάξει έστω και για λίγο. Και φυσικά, η υπομονή της ανταμείφθηκε. Ο άγγελος την κοίταξε, την πρόσεξε. Εκείνη τον πλησίασε και έτσι άρχισαν να μιλάνε. Κάνανε παρέα και έγιναν φίλοι, αλλά εκείνη δεν τολμούσε τίποτα παραπάνω. Ήθελε τόσο να του πει πως ένοιωθε για εκείνον, αλλά φοβόταν πολύ πως ο άγγελος θα την εγκατέλειπε. Φοβόταν μήπως ο άγγελος της θύμωνε, και έφευγε. Και αυτό η θνητή δεν θα το άντεχε. Έτσι λοιπόν, δεν είπε τίποτα. Συνέχισε να είναι κοντά του, όσο πιο κοντά του μπορούσε, να τον κοιτάει - να βυθίζεται στα τόσο όμορφα μάτια του, στο τόσο γλυκό του βλέμμα, να τον παρατηρεί - πόσο μαγικά κινείται, σαν καλοκαιρινή αύρα το χάραμμα, σαν ήρεμο κύμα που σκάει στην ακτή, σαν γαλήνια θάλασσα μετά την τρικυμία, να τον στηρίζει και που και που να τον ακουμπάει - να αγγίζει το απαλό του δέρμα, τα θεικά φτερά του και τα μεταξένια του μαλλιά. Εκείνος, τριγύριζε στις σκέψεις και τα όνειρά της συνεχώς, την βασάνιζε, και ποτέ δεν έλεγε να φύγει... Και ο καιρός περνούσε. Η θνητή ήξερε πως δεν θα μπορούσε να κρατήσει για πάντα αυτό, πως κάποια στιγμή ο άγγελος θα έφευγε, πως θα τον έχανε. Θα την άφηνε. Αναπόφευκτα, ίσως άθελά του. Όμως θα γινόταν. Και έτσι, εκείνη αποφάσισε να τον ξεχάσει. Ό,τι προσπάθειες όμως και αν έκανε, δεν μπόρεσε να βγάλει τον όμορφο άγγελό απ'το μυαλό της. Της ήταν πολύτιμος. Και έτσι πήρε την πιο επίπονη απόφαση, να του μιλήσει. Επίπονη, ναι. Γιατί ήξερε πως ο άγγελος έπειτα θα έφευγε μακριά της για πάντα. Κι ας ήταν κάτι που δεν θα άντεχε, δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Ο χρόνος μαζί του ήταν περιορισμένος, και πολύτιμος. Τα δάκρυά της, μάταια, δεν θα άλλαζαν τίποτα, όσα και να ήταν. Αλλά να που δεν ήθελε να φέρει τον άγγελο σε δύσκολη θέση. Δεν ήθελε να του πει από κοντά πως ένοιωθε. Ντρεπόταν, και φοβόταν την αντίδρασή του. Δεν ήθελε με τίποτα να τον κάνει να νοιώσει αμήχανα, χωρίς να ξέρει πως να αντιδράσει. Έτσι, η μικρή θνητή είχε πάρει πλέον την τελική της απόφασή. Να του γράψει. Η απόφασή της ήταν οριστική. Έτσι λοιπόν, του έγραψε ένα γράμμα. Χύνοντας πολλά δάκρυα, και φέρνοντας κάθε τόσο τις αναμνήσεις της μαζί του στο μυαλό της, κατάφερε έπειτα από πολύ σκέψη και θλίψη, να ολοκληρώσει το γράμμα της. Η μικρη θνητή σκέφτηκε την κάθε λεπτομέρεια. Τι θα του πει, πως θα τον αποχαιρετήσει χωρίς εκείνος να καταλάβει τίποτε, πως θα του δώσει το γράμμα της, και το δώρο του. Το δώρο του, αποφάσισε να είναι κάτι απλό αλλά σημαντικό για εκείνον, που να του φέρνει στο μυαλό εκείνη, και να του 8υμίζει όλες τις ωραίες στιγμές που πέρασαν μαζί. Για να παραμείνουν για εκείνον όμορφες αναμνήσεις του παρελθόντος, από μια κοπέλα που τον αγάπησε αληθινά. Του έφτιαξε λοιπόν, ένα άλμπουμ με φωτογραφίες. Τίποτα σπουδαίο βέβαια, απλά μια αφορμή για ένα όμορφο ταξίδι στο παρελθόν. Τα ετοίμασε και του τα έδωσε. Αλλά φοβόταν. Φοβόταν πολύ. Ήθελε όμως, ο άγγελος να ξέρει πως ένοιωθε εκείνη. Στο γράμμα της λοιπόν, του ανέφερε πολλά για εκείνον. Πράγματα που είχε παρατηρήσει, καταστάσεις που είχε ζήσει, γεγονότα που βίωσαν μαζί. Και τον ευχαρίστησε. Τον ευχαρίστησε που έστω και έτσι, έστω και που έφευγε, ήταν μέρος της ζωής της. Γιατί είχε γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς της. Ήθελε με κάθε ευκαιρία να τον βλέπει. Απλά για να τον θαυμάζει, και φυσικά για να είναι βέβαιη πως εκείνος ήταν καλά. Το μόνο που την ένοιαζε πιά ήταν να είναι σίγουρη πως εκείνος ήταν όντως ευτυχισμένος. Γι'αυτό και δεν ήθελε να τον βλέπει στεναχωρημένο. Ο άγγελος είχε μια ομορφιά θεική, αλλά ο ίδιος δεν το πίστευε. Άκουγε πολλούς να του λένε ότι είναι γλυκός και όμορφος, αλλά δεν έδινε σημασία. Η θνητή φυσικά προσπάθησε και αυτή με την σειρά της να του το πει, αλλά δεν ήξερε αν απλά θα την ακούσει, ή αν όντως θα την πιστέψει. Έτσι θεώρησε πως το γράμμα της θα ήταν ένας ακόμη τρόπος ο άγγελος να συνειδητοποιήσει ποιός ήταν και τι ικανότητες είχε."

Δυστυχώς, το τέλος της ιστορίας αυτής μου είναι άγνωστο.
Όμως, νομίζω πως Εσύ κατάλαβες ότι ο άγγελος αυτός αναφέρεται σε Σένα και η μικρή θνητή που τον αγάπησε, είμαι εγώ.

" ...ήσουν τόσο υπέροχος... με αυτήν την μοναδική σου λάμψη, με 8άμπωσες για ακόμη μια φορά... όσο πιο κοντά σου μπορώ να είμαι, είναι για μένα μια κατάκτηση... μια ακόμη κατάκτηση για την κορυφή... για τα μάτια σου, που κά8ε φορά που τα κοιτώ βυ8ίζομαι μέσα τους... αλλά εσύ δεν το ξέρεις, και ούτε φαντάζεσαι πως νοιώ8ω εγώ... http://musicoftheheart09.blogspot.com/2010/06/blog-post_18.html "


Θα ήθελα επίσης να σου εκμυστηρευτώ κάποια γεγονότα που ίσως να παρεξηγήθηκαν. Μην με πεις γραφική, σε παρακαλώ.
Η έκπληξη που είχαμε κανονίσει με τα παιδιά και την τούρτα σοκολάτας για τα γενέθλιά Σου, ήταν δική μου ιδέα. Εγώ επικοινώνησα με τον κολλητό Σου και το οργάνωσα. Μάλιστα, την τούρτα την πήρα εγώ, άσχετα με το ποιά την κρατούσε... δεν μπορούσα να της αρνηθώ εκείνη την στιγμή. Με ξέρεις, δεν λέω όχι σε κανέναν... Εγώ ήθελα να Σου κάνουμε έκπληξη και να Σε χαροποιήσουμε. Να γιορτάσουμε τα γενέθλιά Σου. Και τουλάχιστον αυτό το καταφέραμε. Να μια αλήθεια που αμφιβάλλω αν ήξερες...
Τα δώρα της γιορτής Σου έκανα ολόκληρο μαραθώνιο για να τα βρω και να στα πάρω εγκαίρως, αν και δεν ήταν τίποτε σπουδαίο τελικά. Την αντίδρασή σου όμως ομολογώ πως δεν την περίμενα... και με δυσαρέστησε. Και για το ποδήλατο, που σε ρώτησα αν σ'αρεσε και ήταν αυτό που ήθελες (θυμάσαι;), σκεφτόμουν, να συνεννοηθώ με κάποιον δικό Σου και να στο πάρω. Αλλά τελικά, ίσως και να ήταν καλύτερο που με απέτρεψες. Ήταν φοβερή υπερβολή, το ξέρω.
Επιπλέον, Εσένα σκεφτόμουν και στο πάρτυ γενεθλίων που έκανα σπίτι μου στην Ά λυκείου. Και η κάρτα που μου έγγραψες πάνω στην σακκούλα τότε, βρίσκεται ακόμη στο κουτί με τα αγαπημένα μου πράγματα και τις αναμνήσεις μου. Κάθε φορά που την βλέπω σκέφτομαι τι έκανα λάθος, και μετανοιώνω που δεν Σου είπα τίποτα νωρίτερα... Αλλά ήμουν τόσο ευτυχισμένη εκείνη την μέρα... Βέβαια δεν ξέρω αν το πρόσεξες, αλλά από τότε λάτρεψα το κρεμαστό που μου χάρισες, έγινε το αγαπημένο μου και πιο πολυτιμο κόσμημά μου, και το οποίο φορούσα σε κάθε εκδρομή που πηγαίναμε μαζί, από τότε, και με κάθε ευκαιρία. Η αδερφή μου με συμβούλεψε να Σου το δείξω όταν θα το ξαναφορέσω, και να Σε ευχαριστήσω γι'αυτό, αλλά ντρεπόμουν, είχα άγχος, και δεν μπορούσα. Τώρα το μετανοιώνω. Και κάθε φορά που το βλέπω σε θυμάμαι.
Και φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσω τον χορό που χορέψαμε μαζί, στην Ξάνθη, τότε, στην 3ήμερη. Ένοιωθα τόσο όμορφα, σαν να πρωταγωνιστώ σε ταινία μαζί Σου. Πετούσα... Ένα παραμύθι... Γιατί να τελειώσει αυτή η βραδιά;
Στην Ιταλία; Ήταν απλά μαγικά. Ένα όνειρο να είμαι συνεχώς μαζί Σου. Μια ελπίδα ότι θα με προσέξεις... Στην Σιέννα ένοιωθα να βυθίζομαι σε πούπουλα. Καθόμασταν οι δυό μας, δίπλα δίπλα, και ακούγαμε την μουσική μας. Και όποτε ακούω το κομμάτι εκείνο κλαίω. Είναι και από μόνο του λυπητερό βλέπεις, αλλά ένα παραπάνω για μένα... Εκείνο το βράδυ στην Ρώμη, πραγματικά νόμιζα οτί είχαμε μια στιγμή μεταξύ μας, μια χημεία. Και τα βλέματα μας συναντιουνταν τόσο συχνά... και πειραζόμασταν. Σαν τίποτα να μην μας ενοχλούσε, σαν κανείς να μην ήταν μπροστά. Μου χαιδεψες τα μαλλιά και εγώ τα δικά Σου, και είπες ότι μου πανε πολύ έτσι. Από τότε τα κάνω συνεχώς σγουρά... αλλά έρχεται ο καιρός να αλλάξω... και να Σε ξεχάσω.
Τότε στην Αθήνα... Πραγματικά ήμουν τόσο χαρούμενη. Πηγαίναμε παντού μαζί. Στο τρένο για την επιστροφή, καθίσαμε μακριά, και Σου είπα που κάθομαι εγώ. Ήρθες αμέσως και κάθισες δίπλα μου. Ένοιωθα ευτυχισμένη. Ήμουν. Ακούγαμε μουσική μαζί, και μας χάζευε ο παππούς από το απέναντι κάθισμα. Τα τραγούδια που μου έστειλες τότε... κάθε φορά που τα ακούω μου έρχονται όλες εκείνες οι εικόνες στο μυαλό... και δεν μπορώ να σε ξεχάσω. Έπαιξες και κιθάρα. Όχι πολύ, αλλά αρκετή για να Σε θαυμάσω για άλλη μια φορά... και να συνειδητοποιήσω ποιός είσαι... Στην ακρόπολη δεν πήγαμε μαζί. Ήσασταν με τις άλλες. Νομίζω δεν μπορείς να φανταστείς πόσο τις ζήλευα. Με την καλή έννοια, γιατί απλά μπορούσαν. Και γιατί είχαν το θάρρος να είναι μαζί σας, ενώ εγώ όχι. Εγώ ποτέ δεν το είχα. Αλλά, δεν μπορώ να πω ότι ένοιωθα και πολύ ευπρόσδεκτη στην παρέα σας, ειδικά τον τελευταίο καιρό. Εξάλλου το ενδιαφέρον της παρέας το είχε τραβήξει η πλέον κοπέλα του κολλητού Σου, που κάποια χαζή στιγμή νόμιζα πως ερχόταν για Σένα. Ή Εσύ για εκείνη. Και βέβαια έκανα λάθος...
Στην πρώτη μας τριήμερη, παίζαμε ένα παιχνίδι με εκείνα τα μαιμουδάκια στο δωμάτιό σας. Ακόμη το θυμάμαι... πόσο παιδιά είμασταν τότε...
Βέβαια, είχα κάνει μια προσπάθεια να είμαστε οι δυό μας. Να βρεθούμε μόνοι μας για να σου μιλήσω, ή έστω να σε δω. Ήταν τα Χριστούγεννα, θυμάσαι; Είχαμε κανονίσει να βγούμε Πέμπτη, αλλά τελικά είχες μια υποχρέωση, και το ακυρώσαμε. Αυτό ήταν. Και εκεί κατάλαβα πως δεν είναι όλα ρόδινα τελικά. Και πως πολλά πραγματα από αυτά που επιθυμούμε τόσο πολύ, τελικά δεν γίνονται πραγματικότητα.
Τα ψώνια που κάναμε μαζί θα μου μείνουν σίγουρα αξέχαστα. Από τότε όσες φορές έχω επισκεφθει τα μέρη που πήγαμε παρέα σε θυμάμαι... Και τότε, ήμουν και πάλι ευτυχισμένη.
Σου έχω ετοιμάσει μια μικρή αφισούλα, με στιχάκια, ζωγραφιές και φωτογραφίες. Δεν στην έδωσα. Και καλώς ή κακώς δεν πρόκειται να το κάνω. Ειλικρινά, δεν υπάρχει λόγος. Έλεγα να φτιάξω και το άλμπουμ με τις φωτογραφίες που ανέφερα στην ιστορία, αλλά ούτε και αυτό έχει νόημα.
Όλα άλλαξαν μεταξύ μας. Τώρα πια με το ζόρι μιλάμε. Και, όταν λέω ότι θέλω να μιλάμε, εννοώ οι δυό μας, όχι μόνο εγώ σε σένα. Φαίνεται να μην ενδιαφέρεσαι καν να μου μιλήσεις ή να μ'ακούσεις. Συγγνώμη, το ξέρω, δεν είσαι ομιλητικός, αλλά εγώ σε νοιάζομαι, και σ'αγαπάω. Προσπάθησα να στο πω κανα δυο φορές. Αλλά προέκυψε συζήτηση για την άλλη της τάξης που ενδιαφερόταν για σένα. Εκεί κατέληξε η πρώτη απόπειρά μου, αν και εγώ ήθελα τόσο πολύ να σου πω πως νοιώθω. Έπειτα, πάνω στις κουβέντες Σου τότε, είπες πως αν σε ενδιαφέρει κάποια θα έχεις το θάρρος να της το πεις. Και έτσι, εγώ απογοητεύτηκα, αφού θεώρησα πως το ίδιο θα μπορούσε να ισχύει και για μένα. Και έχω την εντύπωση, πως κάποια στιγμή υπήρξαν αμοιβαία τα αισθήματα, αλλά ούτε και γι'αυτό μπορώ να είμαι σίγουρη. Προσωπικά, θεωρώ ότι ταιριάζουμε πολύ, αλλά αυτό πλέον δεν έχει και πολύ σημασία, σωστά;
Όπως και νά'χει, ο κυριότερος απ'τους λόγους που δεν Σου μίλησα νωρίτερα ήταν η συμμαθήτρια μας που θεωρούσα και φίλη μου. Εν τέλει, αποδείχθηκε πως δεν ήταν καθόλου. Αλλά εγώ πάντα λάθη κάνω σε αυτά, οπότε δεν ήταν και κάτι πρωτότυπο. Έχω πληγωθεί άπειρες φορές από "φίλες". Άσε που σας έβλεπα πως είστε. Δεν μιλούσατε καν στην 7ήμερη. Και δεν ήθελα να γίνουμε έτσι και εμείς οι δυο. Δεν ήθελα να γίνουμε έτσι.
Επιπλέον, ήταν και οι εξετάσεις στην μέση. Ήθελα πρώτα να φύγει αυτό το άγχος από πάνω Σου, και μετά να στα πω όλα και να σε φορτώσω και με τα δικά μου προβλήματα και τις χαζές μου ανησυχίες. Θα ήταν εγωιστικό να γίνει αυτό διαφορετικά την τελευταία μας χρονιά στο σχολείο. Και βεβαίως, δεν ήθελα με τίποτα να φοβάμαι να σε κοιτάξω μην πει τίποτα η μια και η άλλη στην τάξη. Δεν φαντάζεσαι τι κουβέντες παίζουν εκεί μέσα... ή μάλλον έπαιζαν.
Και έτσι πληροφοριακά, απλά και μόνο για να το ξέρεις. Παντού ερχόμουν για Σένα. Είναι γνωστό ότι δεν είχα πολλά πάρε-δώσε με τις συμμαθήτριές μου, τις περισσότερες δηλαδή, γιατί με κάποιες ακόμη κάνω καλή παρέα. Σε όλες τις εκδρομές ερχόμουν περιποιημένη, για Σένα. Προσπαθούσα να δείχνω όσο πιο όμορφη μπορούσα, για Σένα. Τώρα πια, το κάνω για μένα. Και μόνο. Γιατί θέλω να νοιώθω εγώ καλά με τον εαυτό μου, και όχι να εντυπωσιάσω κάποιον που ποτέ δεν έδωσε σημασία...
Τώρα, ξέρω πως δεν υπάρχει θέμα απομάκρυνσης, γιατί λίγος ήταν ο καιρός που ήμασταν πολύ κοντά εμείς οι δύο. Και αφού χωριστήκαμε ούτως ή άλλως για το πανεπιστήμιο, δεν θα έχω ενοχές που Σου τα είπα όλα αυτά. Τώρα πια εξάλλου, δεν έχουν νόημα. Έκανες ξεκάθαρο το γεγονός ότι δεν θέλεις ιδιαίτερες σχέσεις μαζί μου. Γι'αυτό και εγώ δεν σου ζητώ τίποτα. Τίποτα απολύτως. Απλά ήθελα να ακούσεις όλα όσα είχα να Σου πω, και ειλικρινά ελπίζω να το έκανες.Αλλά να ξέρεις, πως δεν είναι κακό να λες ένα ευχαριστώ ή ένα γειά που και που... δεν είναι κακό να απαντάς στα μηνυματα που Σου στέλνω για να δω αν είσαι καλά με κάτι παραπάνω από μονολεκτικά, και να λες την γνώμη Σου σχετικά με τα τραγούδια που τυχαίνει να Σου αφιερώσω.
Συγγνώμη.

Θέλω να πιστεύω ότι δεν Σε κούρασα πολύ. Ειλικρινά, δεν θέλω να βλέπεις με λύπη το οτιδήποτε. Θέλω να καταλάβεις, πως, τουλάχιστον για μένα, και σίγουρα και για κάποιους άλλους, είσαι ένας άνθρωπος υπέροχος και ξεχωριστός. Για Σένα λοιπόν, θα υπάρχει πάντα μια θέση στην καρδιά μου. Και, σε παρακαλώ, μην τρομάξεις μ'όλα αυτά...
Μόνο, μια χάρη. Μην καταστρέψεις τις αναμνήσεις Σου. Είναι πολύτιμες, πίστεψέ με. Και με το να νοιώθω εγώ έτσι, δεν καθίσταται απαραίτητο να έχεις και Εσύ αμοιβαία αισθήματα, φυσικα! Απλά μόνο, έχε στο νου Σου πως πρέπει να λες αυτά που αισθάνεσαι, όποιο και αν είναι το κόστος. Η ζωή, όπως μου είχες γράψει στο λεύκωμά μου κάποτε, είναι μικρή και πολυτιμη. Γι'αυτό να λες πάντα τι νοιώθεις, χωρίς να φοβάσαι και να δειλιάζεις όπως έκανα εγώ με Σένα. Και ποτέ μην αφήσεις να Σε μειώνουν ή να Σε κάνουν δυστυχισμένο χωρίς την άδειά Σου. Αυτό όμως νομίζω το γνωρίζεις...

Είμαι σίγουρη πως θα ζήσεις υγιής και ευτυχισμένος. Και αυτό είναι που εύχομαι και εγώ. Αυτό προσεύχομαι για Σένα.

Θέλω να Σε ευχαριστήσω όσο πιο ειλικρινά μπορώ, για όλα όσα έχεις κάνει για μένα. Είτε τα έκανες επίτηδες, είτε τα έκανες ασυνείδητα. Με έκανες ευτυχισμένη. Σίγουρα το ότι ήσουν κομμάτι της ζωής μου, και μάλιστα σημαντικό θα έλεγα, ήταν σε όλα αυτά που δεν είχες συνειδητοποιήσει. Η συμπαράστασή Σου όμως στο θάνατο του παππού μου, και όλες Σου οι συμβουλές περί πίστης και αφοσοίωσης στον εαυτό μου, σίγουρα με έκαναν καλύτερο άνθρωπο. Και φυσικά, εκτιμώ κάθε τι που προέρχεται από Σένα. Εύχομαι να είχα δράσει αλλιώς, όμως ήταν ανάγκη να Σου γνωστοποιήσω όλα όσα νοιώθω. Και Σου ζητώ συγγνώμη. Για άλλη μια φορά. Δεν ήσουν υποχρεωμένος να κάτσεις να τα διαβάσεις. Πολλοί, θα λέγανε παιδικές σαχλαμάρες. Εγώ, λέω αγάπη.

Δεν ξέρω πως ακριβώς να κλείσω. Έτσι απλά λοιπόν, θα Σου ευχηθώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου να είσαι ευτυχισμένος και να χαίρεσαι κάθε στιγμή της ζωής Σου. Να έχεις πάντα δίπλα Σου ανθρώπους που θα σε εκτιμούν, και να είσαι χαρούμενος που είσαι αυτός που είσαι. Να ζεις.

Σε χαιρετώ λοιπόν. Και να μην ξεχάσω. Μακάρι να έχεις μια πολύ όμορφη, γλυκιά, και δροσερή φοιτητική ζωή, γεμάτη περιπέτεια και έρωτα.

Σε φιλώ γλυκά Άγγελέ μου,
Η μικρή θνητή Σου




Υ.Γ. "Και μην ανησυχείς, ό,τι και να γίνει, θα'μαι εγώ τα μάτια Σου... για πάντα." ~ Το Νησί

Αναρτήθηκε από κaterinaki στις 2:05 π.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια: