Και τώρα που μόνη πια πρέπει να προχωρήσω... λυγίζω....
Στο μυαλό μου περιτριγυρίζουν τα λόγια σου, λόγια που κάποτε μου άρεσε να ακούω αλλά και λόγια που με σκότωναν...
Προσπαθώ να κρατήσω τις καλές αναμνήσεις, τις μέρες που οι λέξεις που έλεγες μου έδιναν χαρά, σχημάτιζαν στο πρόσωπο μου το πιο μεγάλο χαμόγελο...
Ξέρω πως δεν είναι εύκολο αλλά θα τα καταφέρω, όχι γιατί όταν τελειώνει κάτι πρέπει να κρατάς τις καλές στιγμές αλλά γιατί ξέρω πως δεν τελείωσε...
Ξέρω πώς όλα θα είναι όπως πρώτα... Θέλω όταν θα έρθει η στιγμή να είσαι και πάλι εδώ να μπορώ να χαμογελάω όπως τότε...
Δεν είμαι αφελής... Δεν ζω με ψευδαισθήσεις...  Απλά το νιώθω ότι κάποτε -αργά ή γρήγορα- θα γίνει... Αργά ή γρήγορα θα ξανά 'ρθεις...
   Σε σκέφτομαι πολύ, περιμένω μια σου λέξη... Δεν θέλω να στεναχωριέμαι γιατί ποτέ δεν θα προχωράω μόνη μου... Στο μυαλό μου έχεις πάντα την πρώτη θέση... Δεν πρέπει να λυγίσω γιατί είσαι εδώ... Αν και ο τρόπος της παρουσίας σου διαφέρει απ' την πραγματικότητα...
Λόγια μπερδεμένα, δίχως σειρά, δίχως νόημα... Λόγια που βγαίνουν απο μια καρδιά που περιμένει....Περιμένει μια αλήθεια μες το ψέμα, Ένα χαμόγελο μες το δάκρυ... Μια βεβαιότητα μες την αβεβαιότητα... Ένα Σ' αγαπώ...