Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου - Α.Μπάμπαλη -Το νησί

Ο ΗΛΙΟΣ Οδυσσέας Ελύτης

Ο ΗΛΙΟΣ Οδυσσέας Ελύτης

Εσείς στεριές και θάλασσες

τ' αμπέλια κι οι χρυσές ελιές

ακούτε τα χαμπέρια μου

μέσα στα μεσημέρια μου

«Σ' όλους τους τόπους κι αν γυρνώ

μόνον ετούτον αγαπώ!»

Από τη μέση του εγκρεμού

στη μέση του αλλού πελάγου

κόκκινα κίτρινα σπαρτά

νερά πράσινα κι άπατα

«Σ' όλους τους τόπους κι αν γυρνώ

μόνον ετούτον αγαπώ!»

ΤΟ ΤΡΕΛΟΒΑΠΟΡΟ Οδυσσέας Ελύτης

ΤΟ ΤΡΕΛΟΒΑΠΟΡΟ Οδυσσέας Ελύτης

Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά
κι αρχίζει τις μανούβρες "βίρα - μάινα".

Την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές
φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ' τις δυο μεριές.

Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ' όνειρο
κι έχει λοστρόμο αθώο, ναύτη πονηρό.

Από τα βάθη φτάνει τους παλιούς καιρούς,
βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς.

Έλα Χριστέ και Κύριε, λέω κι απορώ,
τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο,

Χρόνους μας ταξιδεύει, δε βουλιάξαμε,
χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε.

Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε,
μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε.

Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα.

ΤΟ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΚΑΡΑΒΙ Ζαχαρίας Παπαντωνίου

ΤΟ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΚΑΡΑΒΙ Ζαχαρίας Παπαντωνίου

-Που πας καραβάκι με τέτοιο καιρό;

Σε μάχεται η θάλασσα, δεν τη φοβάσαι;

Άνεμοι σφυρίζουν και πέφτει νερό,

που πας καραβάκι με τέτοιον καιρό;

-Για χώρα πηγαίνω πολύ μακρινή.

Θα φέξουνε φάροι πολλοί να περάσω.

Βοριάδες, νοτιάδες θα βρω, μα θα φτάσω

με πρίμο αγεράκι, μ’ ακέριο πανί.

-Κι οι κάβοι αν σου στήσουν τη νύχτα καρτέρι;

Απάνω σου αν πέσει το κύμα θεριό

Και πάρει τους ναύτες και τον τιμονιέρη;

Που πας καραβάκι με τέτοιο καιρό;

-Ψηλά στο εκκλησάκι του βράχου που ασπρίζει,

για μένα έχουν κάμει κρυφή λειτουργία

ορθός ο Χριστός το τιμόνι μου αγγίζει,

στην πλώρη μου στέκει η Παρθένα Μαρία.

Το σύννεφο και ο αμμόλοφος

Το σύννεφο και ο αμμόλοφος

 Ένα νεαρό σύννεφο γεννήθηκε στο μέσο μιας μεγάλης καταιγίδας στη Μεσόγειο. Αλλά δεν πρόλαβε να μεγαλώσει εκεί, ένας δυνατός άνεμος έσπρωξε όλα τα σύννεφα προς την Ανατολή. Μόλις έφτασαν στην ήπειρο, το κλίμα άλλαξε, στον ουρανό έλαμπε ένας γενναιόδωρος ήλιος και από κάτω τους εκτεινόταν η χρυσαφένια άμμος της ερήμου Σαχάρα. 

Ο άνεμος συνέχισε να τα σπρώχνει προς τα δάση του Νότου, καθώς στη έρημο δεν βρέχει σχεδόν ποτέ.  Ωστόσο, τα νεαρά σύννεφα είναι σαν τους νεαρούς ανθρώπους. Το σύννεφό μας λοιπόν αποφάσισε ν' απομακρυνθεί από τους γονείς του και τους μεγαλύτερους φίλους του για να γνωρίσει τον κόσμο.  

- Τι κάνεις εκεί; Φώναξε ο άνεμος. Η έρημος είναι όλη ίδια!  Γύρνα στο σμήνος και θα πάμε στο κέντρο της Αφρικής, όπου υπάρχουν εκθαμβωτικά βουνά και δέντρα!  

Αλλά το νεαρό σύννεφο, ανυπότακτο από τη φύση του, δεν υπάκουσε. Χαμήλωσε σιγά-σιγά, έως ότου κατάφερε να αιωρηθεί σε μια γενναιόδωρη και γλυκιά αύρα και να πλησιάσει τη χρυσαφένια άμμο. 

Αφού τριγύρισε αρκετά, πρόσεξε ότι ένας από τους αμμόλοφους του χαμογελούσε. Είδε ότι κι εκείνος ήταν νέος, πρόσφατα σχηματισμένος από τον άνεμο που μόλις είχε περάσει. Την ίδια στιγμή ερωτεύτηκε την χρυσή του κόμη.  

- Καλημέρα, είπε. Πώς είναι η ζωή εκεί κάτω;  

- Έχω την συντροφιά των άλλων αμμόλοφων, του ήλιου, του ανέμου και των καραβανιών που περνούν από δω πότε-πότε. Μερικές φορές κάνει πολλή ζέστη, όμως είναι υποφερτή. Και πώς είναι η ζωή εκεί πάνω;  

- Κι εδώ υπάρχει άνεμος και ήλιος, αλλά το πλεονέκτημα είναι ότι μπορώ και τριγυρνάω στον ουρανό και να μαθαίνω πολλά πράγματα.  

- Για μένα η ζωή είναι σύντομη, είπε ο αμμόλοφος. Όταν ο άνεμος επιστρέψει από τα δάση, θα εξαφανιστώ. 
- Και αυτό σου προκαλεί θλίψη;  

- Μου δίνει την εντύπωση ότι δεν χρησιμεύω σε τίποτα.  

- Κι εγώ αισθάνομαι το ίδιο. Μόλις περάσει ο επόμενος άνεμος θα πάω στο Νότο και θα μεταμορφωθώ σε βροχή. Αυτή είναι η μοίρα μου ωστόσο.  

Ο αμμόλοφος δίστασε, αλλά τελικά είπε:  

- Ξέρεις ότι εμείς εδώ στην έρημο τη βροχή την λέμε «παράδεισο»;  

- Δεν ήξερα ότι μπορούσα να μεταμορφωθώ σε κάτι τόσο σημαντικό, είπε το σύννεφο γεμάτο περηφάνια.  

- Έχω ακούσει πολλούς μύθους από γέρικους αμμόλοφους. Λένε ότι μετά τη βροχή καλυπτόμαστε από χλόη και λουλούδια. Εγώ όμως ποτέ δεν θα μάθω τι είναι αυτό, γιατί στην έρημο βρέχει πολύ σπάνια.  

Ήταν η σειρά του σύννεφου να διστάσει. Αμέσως μετά όμως του χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο.  

- Αν θέλεις, μπορώ να ρίξω πάνω σου βροχή. Αν και μόλις έφτασα, σ' έχω ερωτευθεί και θα 'θελα να μείνω εδώ για πάντα.  

- Όταν σε είδα για πρώτη φορά στον ουρανό κι εγώ σε αγάπησα, είπε ο αμμόλοφος. Αν όμως μεταμορφώσεις την ωραία λευκή κόμη σου σε βροχή, θα πεθάνεις.  

- Η Αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ, είπε το σύννεφο. Μεταμορφώνεται. Κι εγώ θέλω να σου δείξω τον παράδεισο.  

Άρχισε λοιπόν να χαϊδεύει τον αμμόλοφο με μικρές σταγόνες και παρέμειναν μαζί μέχρι που εμφανίστηκε το ουράνιο τόξο. Την επόμενη μέρα ο μικρός αμμόλοφος ήταν καλυμμένος με λουλούδια. Κάποια σύννεφα που περνούσαν με προορισμό την Αφρική νόμισαν ότι εκεί ήταν ένα κομμάτι του δάσους που έψαχναν κι έριξαν κι άλλη βροχή. Λίγα χρόνια μετά, ο αμμόλοφος είχε μεταμορφωθεί σε όαση, η οποία δρόσιζε τους με τη σκιά των δέντρων της.

Paulo Coelho

Lauri Blank

Maria Ioanna Mips shared an album: Doors&Keys.

Maria Ioanna Mips shared an album: Doors&Keys.

Θα ήταν θαυμάσιο πράγματι, αν, για κάθε κλειδαριά, υπήρχε ένα κλειδί.

Απλά μερικές φορές προκύπτει η ανάγκη για ένα κλειδί που δεν είναι εκεί.

Σε καιρούς σαν αυτούς ψάχνουμε το κουτί με τις δικές μας λύσεις: ένα ετερόκλητο πολύβουο κουτί γεμάτο με πιθανότητες.

Παλιά αρχαία κλειδιά, ολοκαίνουργια από ανοξείδωτο χάλυβα. Μικρά, μεγάλα, ψηλόλιγνα, αυτά με ένα όνομα, αυτά με την επιγραφή να έχει φθαρεί από δεκαετίες από δάχτυλα που ψάχνουν για μία κλειδαριά.

Το ειδύλλιο ενός κλειδιού είναι εν μέρει επειδή έγινε για μία κλειδαριά, και κάπου υπάρχει μία πόρτα ή ένα σεντούκι το οποίο πρέπει να παραμείνει για πάντα ένα μυστήριο, διότι το κλειδί του αποξενώνεται.

Τα σεντούκια ή οι πόρτες τους εξακολουθούν να υπάρχουν;

Ή μήπως αυτά απεστάλησαν στην ιστορία και τα κλειδιά τους πενθούν τον θανάτό τους στη σιωπή;

Είναι μια χαμένη ιστορία? Ή ίσως μια ατελής. Και κάπου εκεί έξω περιμένουν, χωρίς τα κλειδιά τους.

Στην διάρκεια της περιπλάνησης μία πόρτα στο διάβα μου συναντώ.

Μία τέλεια αρχαία πόρτα, με την επιγραφή δύο αγγέλων που μας χαιρετούν από έναν κόσμο δικό τους.

Μαγεμένος από την πόρτα αμέλησα την προέλευσή της.

Και τώρα βρίσκω τον εαυτό μου να χει εμμονή με την ιστορία της που δεν την ξέρω.

Μήπως είχε πάντα ένα κλειδί;

Αναρωτιέμαι αν αυτή η γοητεία με τα κλειδιά και τα κιβώτια είναι ένα αιώνιο παιχνίδι.

Κανείς δεν μπόρεσε να αντισταθεί, και ούτε μπορεί ο οποιοσδήποτε από εμάς.

"Αχ, όπου υπάρχει ένα κλειδί, σίγουρα θα υπάρχει μια πόρτα !"

Ένα μικροσκοπικό κλειδί αλλά ακριβώς το τέλειο μέγεθος.

Τι ικανοποιητικό το κλειδί ταιριάζει στην όμορφα δημιουργημένα κλειδαριά!

Θα ακούσουμε τα θαύματα μέσα.

Θα ήταν θαυμάσιο πράγματι, αν, για κάθε κλειδαριά, υπήρχε ένα κλειδί.

Vangelis Nakos

Doors&Keys

By: Maria Ioanna Mips

Η τελευταία επιστολή του Κ.Καρυωτάκη και... "Οι Εμπειρίες ενός Πνιγμένου"

Η τελευταία επιστολή του Κ.Καρυωτάκη και... "Οι Εμπειρίες ενός Πνιγμένου"

  Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περισσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική.

  Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι.

  Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές !!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ημουν άρρωστος.

  Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέσει την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.

Κ. Καρυωτάκης

Και για ν' αλλάξουμε τόνο: Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το σώμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγόμενου.

 Έτσι, ίσως καταλάβετε από πού εμπνεύστηκα τον τίτλο και το ομώνυμο διήγημα που υπάρχει στο νέο μου βιβλίο...

Έφταιγε αυτή η επιστολή κι ένα ταξίδι προς την Κρήτη που το έβγαλα ολόκληρο στην πρύμη κοιτώντας τα αφρόνερα, καπνίζοντας.

ΟΙ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΝΙΓΜΕΝΟΥ

κυκλοφορούν επίσημα από σήμερα 15/7/11

στα κεντρικά βιβλιοπωλεία της Αθήνας

και οπουδήποτε αλλού κατόπιν παραγγελίας

από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης.

Από την Τρίτη 19/7/11

Θα μπορείτε να το κατεβάζετε ελεύθερα

σε μορφή pdf

από το site του εκδότη

http://www.gavrielidesbooks.gr/

για να έχετε μια πλήρη εικόνα

πριν αποφασίσετε να το αποκτήσετε

σε έντυπη μορφή

Τρόποι παραγγελίας:

Από το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας

Από διάφορα ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία

Από την ιστοσελίδα του εκδότη

Και από μένα στέλνοντας ένα mail στο

c.zachos78@gmail.com

http://czachos78.blogspot.com/

ΤΟ ΧΑΔΙ

ΤΟ ΧΑΔΙ

18 Σεπ

Αν ο Θεός μας έδωσε το χέρι , ο ….Θεός του …. Θεού , μας έμαθε το χάδι ….. είπε ένας σοφός γέροντας από τα Βλαχοχώρια της Πίνδου , όταν η δίχρονη …δισεγγόνα του τον χάιδεψε τρυφερά στο μάγουλο ….
Ήταν ο Θεός … αθώος ακόμα , όταν έφτιαξε και μας χάρισε το χάδι …. Αργότερα , όταν μας … “εζησε” λιγάκι , καπριτσώθηκε και μας … άρχισε στα χαστούκια ….. έλεγε η μάνα μου , κάθε φορά που βίωνε μια αδικία ή προδοσία , ή αναποδιά …..
Αν της κοπούν τα χέρια της μάνας σου , θα σε χαϊδεύει με τα μάτια …. λέει μια Τούρκικη παροιμία ….
Η αποθέωση , το απόγειο , το … ne plas ultra της αγάπης και της τρυφερότητας είναι το χάδι .
Προσπάθησε να φέρεις στο μυαλό σου , την αίσθηση από ένα χάδι . Το ελαφρό φρικίασμα , από την αίσθηση των δακτύλων του πατέρα σου στα μαλλιά σου , της μάνας σου στο μάγουλο , του φίλου στην ράχη του χεριού σου , του αδερφού στον ώμο σου , του πατέρα του παιδιού σου πάνω στην … πρησμένη σου κοιλιά , του ερωτικού σου συντρόφου στο λακκάκι του λαιμού , του ….έφηβου που σ’αγαπάει χωρίς ελπίδα στο λοβίο του αυτιού ….(του δικού του … αυτιού) , της γλυκειάς νοσηλεύτριας (υπάρχουν ακόμη …. πιστέψτε με) πάνω στο φρεσκοσιδερωμένο σεντόνι που μόλις σου έστρωσε , του αμήχανου εραστή πάνω στις παλάμες σου , του επί 40 (λίγα πάνω – λίγα κάτω , δεν έχει σημασία) χρόνια συντρόφου σου …πάνω στις … ρυτίδες σου …..
Κι από την άλλη μεριά , προσπάθησε να θυμηθείς το … γελάκι του μωρού σου , όταν του χαϊδεύεις την κοιλίτσα , το χαμόγελο του παιδιού σου , όταν το ξυπνάς με ένα χάδι στο μάγουλο , το βλέμμα ευγνωμοσύνης του απελπισμένου φίλου όταν του χαϊδεύεις τα χέρια , τον ήχο απ’το χάιδεμα των χορδών της κιθάρας σου , το “ξάφνιασμα” του κρυφού εραστή , όταν του χαϊδεύεις το γόνατο με το γόνατό σου κάτω από το τραπέζι , το χουρχούρισμα της γάτας ή την ευτυχία στα μάτια του σκύλου σου όταν τους χαρίζεις το χάδι σου , το …βούρκωμα της μάνας σου όταν απλώνεις το χέρι σου στα μαλλιά της , το δάκρυ του παππού , όταν αγγίζεις τα … πονεμένα του γόνατα , την περηφάνεια του πατέρα σου όταν σέρνεις απαλά το χέρι σου πάνω στο μπράτσο του ….
Χαϊδεύεις με το χέρι , με το πόδι , με τα χείλη , με τον ώμο, με το γόνατο , με το δάχτυλο , με τη μύτη , με …. το βλέμμα . Και πάντα , με ό,τι κι αν το κάνεις , το χάδι είναι έκφραση αγάπης …. Και μη μου πεις για το …. φιλί … γιατί … εντάξει δεν λέω αγάπη δείχνει και το φιλί , αλλά όχι πάντα , όπως το χάδι (Ας μη ξεχνάμε ότι ο …. Ιούδας φίλησε , δεν … χάιδεψε) .
Χαϊδεύεις ένα σώμα με τα μέλη του σώματός σου …. Χαϊδεύεις μια ψυχή με την καλοσύνη , την αγάπη , την ευγνωμοσύνη , την ανταπόδοση , την βοήθεια , την αβρότητα , την δικαιοσύνη , την προσφορά , τον έπαινο , την συγγνώμη , την ευγένεια την μακροθυμία , την φιλοφροσύνη , την ανοχή σου .
Μην … τσιγγουνεύεσαι το χάδι …. Είπαμε …. Είναι το δώρο του Θεού προς τον …. Θεό των ανθρώπων .

 

23 σχόλια Αναρτήθηκε από τον/την silia

Τα ανεκπλήρωτα ποτέ δεν χάνονται

Τα ανεκπλήρωτα ποτέ δεν χάνονται

Στις σιωπές θα με ακούς και στα σκοτάδια θα με νιώθεις.
Στις ώρες που η σκέψη σου θ' απλώνει θα είμαι εκεί.
Στον ήχο της βροχής,
στο σκόρπισμα του αέρα,
στα μεγάλα απογεύματα.
Στις παγωμένες νύχτες,
στης μοναξιάς σου τους ωκεανούς,
στην αγρύπνια σου, εγώ θα είμαι εκεί.
Σ' εκείνη τη γωνιά που ήμουν πάντα θα υπάρχω και θα σου μιλώ.
Θα μ' αγαπάς με μια αγάπη που ποτέ δε θα σου δίνει χαμόγελο.
Θα με ξεχνάς μα θα τυλίγεσαι πάνω μου.
Η σκέψη σου θα κλείνει στην επιθυμία της απουσίας μα όλα τ' ανεκπλήρωτα θα σου φωνάζουν τ' όνομά μου.

Οργή η αγάπη σου που με κυκλώνει από παντού. Θύμα και θύτης δεν ξεχωρίζει, κι έτσι όπως τα χρόνια θα περνούν στην απουσία, τόσο η αγάπη αυτή θα σε λυγίζει.


Απόψε τα χέρια μου είναι παγωμένα, μα ξέρω πως αν κλείσω τα μάτια όλα θ' αλλάξουν...

Βικτωρία

Tανγκό μες στον καθρέφτη

Tανγκό μες στον καθρέφτη

Δεν έχουμε λόγους να νιώθουμε άσχημα.
Δεν έχουμε λόγους να πιπιλίζουμε κακές σκέψεις στο μυαλό μας, να τρωγόμαστε, να θλιβόμαστε, να παραπονιόμαστε. Όλα μας τα βάσανα μες στο μυαλό μας γεννιούνται και πεθαίνουν κι οι περισσότεροι φόβοι μας, όταν φτάνει η πραγματικότητα, αποδεικνύονται άστοχοι. Τα πράγματα, όταν έρθει η ώρα τους, σχεδόν ποτέ δεν είναι ούτε όσο καλά τα ονειρευόμασταν ούτε όσο κακά τα φοβόμασταν.
Δεν προβλέπεται το μέλλον και μη φθείρεσαι με συνεχή προγνωστικά. Οι πολλές υποθέσεις, οι εικασίες, οι προβλέψεις είναι χτικιό. Κάνε αυτό που έχεις να κάνεις τώρα απλά και τίμια κι όλα τ' άλλα θα 'ρθουν να σε βρουν μόνα τους ανάλογα με το πόσο απλά και τίμια το κανες τούτο που έπρεπε τώρα. Η σκέψη πηδάει ανόητα άλματα τιναγμένη από φοβίες και βρίσκεται πέρα, πιο πέρα από κει που θα πατήσει η πραγματικότητα.

Η ζωή η ίδια, η τωρινή ζωή, είναι πάντα πλούσια, δίκαιη κι εκπληκτική, μόνο που κι εσύ πρέπει να είσαι πλούσιος, δίκαιος κι εκπληκτικός για να το πάρεις μυρουδιά.
Η μιζέρια, η καχυποψία κι η ανία είναι η δικιά μας κόλαση που μας χαυνώνει και δεν τολμάμε να εγκαταλείψουμε μια και τη μάθαμε καλά. Τσιγγουνευόμαστε να ρισκάρουμε οτιδήποτε αποκτήσαμε. Αποταμιεύουμε ακόμα και την κακομοιριά μας. Μια κακιά συνήθεια που μας σιγοτρώει συχνά καταντάει ηδονικότερη απ' την αλλαγή που υπόσχεται λύτρωση.

Η δειλία κι η τόλμη! Ζαρωμένοι στον καναπέ μας άπληστα παρακολουθούμε τολμηρές σκηνές, ηδονοβλεψίες της ζωής και μαραινόμαστε ψευτοϊκανοποιημένοι. Ο καιρός περνά κι εμείς ξεθωριάζουμε σα μολυβένια σημείωση πίσω από παλιά μας φωτογραφία που δεν μας μοιάζει πια.
"Είναι μεγάλη αμαρτία να 'ναι κανείς δυστυχισμένος" έλεγε ο άγιος Φραγκίσκος κι εγώ τα γράφω αυτά γιατί τα θέλω να τα βλέπω μπροστά μου τις μαύρες, άπιστες ώρες που τα ξεχνώ και πνίγομαι στις φουρτουνιασμένες θάλασσες της ασάφειας. Κι ο πόνος; Κι ο πόνος που τόση σημασία του δίνουν οι θρησκείες και τα τραγούδια;

Ο πόνος ο αληθινός δεν είναι δυστυχία. Είναι καλός ο πόνος, είναι φιλόστοργος, δημιουργικός και καθαρτήριος. Πόνος γέννας που βγάζει σε μεγαλύτερη χαρά. Ο πόνος είναι οδηγός. Αργός, σκυφτός, με φανάρι στο χέρι. Έρχεται να σε γλιτώσει και να σε πάρει έξω απ' το σκοτεινό, σκελετωμένο δάσος που πρέπει να εγκαταλείψεις για να σωθείς.
Αν δεν πονέσεις δεν θα καταλάβεις την ασθένειά σου και θα πεθάνεις. Τόσοι και τόσοι μεγαλώνοντας τρελαινόμαστε και χανόμαστε, γιατί σήμερα βρίσκεις παντού, αμέσως, παυσίπονα. Ο αιώνας του παυσίπονου μας μπουκώνει πρόχειρα παρασκευάσματα, άμεσης δράσης και χαμογελούμε όλο και πιο ηλίθια. Κι εγώ, ούτε να πονάω ξέρω γιατί δεν αντέχω να υπομένω. Πασαλείβω τις πληγές μου με φτηνή, βεβιασμένη λήθη, σαν αλοιφή, και μακραίνω απ' την αλήθεια μου τσαλαβουτώντας στα ρηχά.
Τα γράφω αυτά σαν απλοϊκή, εφηβική έκθεση για να τα θυμάμαι. Να τα έχω κοντά μου όταν χάνω την εμπιστοσύνη μου και μικραίνω. Η ζωή που μας χαρίστηκε είναι ανηφορική κι εμείς αφηνόμαστε στην ευκολία της τσουλήθρας. Αν δεν είσαι επίμονα και σταθερά καλός δεν έχεις καλοσύνη.

Όσοι ζουν αληθινά, γερνώντας γίνονται πιο νέοι. Ο θάνατος κανονικά πρέπει να είναι η συνάντηση με τη δόξα του βίου μας. Η ψυχή, μέχρι τότε, να έχει γίνει τόσο δυνατή από επίγνωση ώστε να πετά πια το κορμί της όπως αχρείαστο, πολυκαιρισμένο ρούχο, χειμωνιάτικο και ασήκωτο τώρα που ήρθε καλοκαιρία.

Τη δειλία τη φοβάμαι σα ντροπή κι αρρώστεια. Αρκετές φορές, για ν' αποδείξω πως δε φοβάμαι, έκανα κινήσεις φανταχτερά γενναίες και κραυγαλέα δυναμικές. Όμως το ξέρω, το βλέπω μετά, πολύ μετά, όταν η πραγματικότητα πετά σαν το σκουπιδοφάγο τα σκάρτα, πως πολλές απ' τις γενναιότητές μου ήταν το άλλο πρόσωπο του πανικού μου.

Μάρω Βαμβουνάκη 

 

Σάρκινος λόγος

Σάρκινος λόγος

Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω.
Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα.
Καλυμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλο
διάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους στεναγμοὺς ἐαρινῶν φεγγαριῶν.
Οἱ πόροι σου ἐκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα.
Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιὲς ἐκρήξεις ἀπ᾿ τὴ πράξη τοῦ ἔρωτα.
Τὸ πέπλο σου ὀγκώνεται, λάμπει πάνω ἀπ᾿ τὴ νυχτωμένη πόλη μὲ τὰ ἠμίφωτα μπάρ,
τὰ ναυτικὰ οἰνομαγειρεῖα.
Πράσινοι προβολεῖς φωτίζουνε τὸ διανυκτερεῦον φαρμακεῖο.
Μιὰ γυάλινη σφαῖρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία τῆς ὑδρογείου.
Ὁ μεθυσμένος τρεκλίζει σὲ μία τρικυμία φυσημένη ἀπ᾿ τὴν ἀναπνοὴ τοῦ σώματός σου.
Μὴ φεύγεις. Μὴ φεύγεις. Τόσο ὑλική, τόσο ἄπιαστη.
Ἕνας πέτρινος ταῦρος πηδάει ἀπ᾿ τὸ ἀέτωμα στὰ ξερὰ χόρτα.
Μιὰ γυμνὴ γυναῖκα ἀνεβαίνει τὴ ξύλινη σκάλα κρατώντας μιὰ λεκάνη μὲ ζεστὸ νερό.
Ὁ ἀτμὸς τῆς κρύβει τὸ πρόσωπο.
Ψηλὰ στὸν ἀέρα ἕνα ἀνιχνευτικὸ ἑλικόπτερο βομβίζει σὲ ἀόριστα σημεῖα.
Φυλάξου. Ἐσένα ζητοῦν. Κρύψου βαθύτερα στὰ χέρια μου.
Τὸ τρίχωμα τῆς κόκκινης κουβέρτας ποὺ μᾶς σκέπει, διαρκῶς μεγαλώνει.
Γίνεται μία ἔγκυος ἀρκούδα ἡ κουβέρτα.
Κάτω ἀπὸ τὴ κόκκινη ἀρκούδα ἐρωτευόμαστε ἀπέραντα,
πέρα ἀπ᾿ τὸ χρόνο κι ἀπ᾿ τὸ θάνατο πέρα, σὲ μιὰ μοναχικὴ παγκόσμιαν ἕνωση.
Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Ἡ ὀμορφιά σου μὲ τρομάζει.
Καὶ σὲ πεινάω.
Καὶ σὲ διψάω.
Καὶ σοῦ δέομαι: Κρύψου.

Γ. Ρίτσος

αναπολωντας

"Αυτός ο κόσμος τσακίζει τους ανθρώπους και στο μέρος που τσακίζονται εμφανίζεται ένα ράγισμα. Κι όσοι αρνούνται να τσακιστούν, αυτούς ο κόσμος τους σκοτώνει. Σκοτώνει χωρίς να λογαριάζει τους πολύ γενναίους, τους πολύ δυνατούς και τους πολύ ρομαντικούς. Αν δεν είστε από αυτούς θα σας σκοτώσει επίσης. Όμως τότε θα αφήσει τον χρόνο να κάνει την δουλειά του"

Ernest Miller Hemingway

" Ίσως γι' αυτό και η βαθύτερη δικιά μου αδιαφορία και ψυχρότητα. Αλλά τι απίστευτο δώρο όταν κάποιος ή κάτι μ' αγγίξει. Τι λάθος η άποψη πως η ευαισθησία είναι να πάλλεσαι με το καθετί! Αντίθετα. Ο ευαίσθητος άνθρωπος είναι ψυχρός και αδιάφορος φαινομενικά. Απλώς είναι τρομακτικά εκλεκτικός. Οργανωμένο παραλήρημα. Για τους άλλους είναι τέρας. Είναι αλλού, γι' αυτό. "

Μ. Καραπάνου

Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περιμένεις να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. Ο άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Και αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις - όχι από αυτά που δεν έχεις, αλλά από αυτά που έχεις - δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις.

Περπατώ... περπατώ.. μόνη στο δάσος.
κι ο λύκος ακολουθεί πιστά τα βήματα μου.
Ποιος είπε πως φοβήθηκα ποτέ το λύκο;
Εγώ τον κυνηγό φοβάμαι.
Από κείνον τρέχω να σωθώ.

Φύσηξε έρωτας βοριάς.....

Φύσηξε έρωτας βοριάς.....

Δευτέρα, 7 Ιουνίου 2010

Και να 'μαι τώρα πάλι στο καράβι
γι' άλλο ταξίδι μα η ίδια θάλασσα μ' αρπάζει
κι απάνω που 'λεγα η φωτιά δεν ξαν' ανάβει
αν ναυαγήσω κι άλλη μια δε με πειράζει

Φύσηξε έρωτας βοριάς μέσα στα φύλλα της καρδιάς
κι όλα τ' αλλάζω και ζεϊμπέκικο χορεύω
φύσηξε έρωτας βοριάς απόψε πάω όπου με πας
και σε γυρεύω

Μαγέψαν την ψυχή μου οι σειρήνες
γι' άλλων ερώτων Συμπληγάδες τώρα πάω
ας πάρουνε ό,τι θέλουνε κι εκείνες
εγώ το ξέρω μόνο ζω όσο αγαπάω

Φύσηξε έρωτας βοριάς μέσα στα φύλλα της καρδιάς
κι όλα τ' αλλάζω και ζεϊμπέκικο χορεύω
φύσηξε έρωτας βοριάς απόψε πάω όπου με πας
και σε γυρεύω Στίχοι: Γιώργος Σαρρής
Μουσική: Γιώργος Σαρρής
Πρώτη εκτέλεση: Ζιγκ Ζαγκ

ΚΑΛΗΜΕΡΟΥΔΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΒΔΟΜΑΔΑ ΝΑ ΕΧΕΤΕ!!!!!!!!!!!!!!!!

αν και πρέπει να ξυπνήσω.....

αυτό το ξυπνητήρι.....!

Όταν η ομορφιά του έρωτα σε βρίσκει ανάμεσα στο αλεύρι και την ζάχαρη.

4

Σήμερα… χμου… ξύπνησα τόσο όμορφα. Τόσο ιδιαίτερα.

Αποφασίσαμε με την ηλιαχτίδα της ζωής μου (την αδερφή μου εννοώ… όχι εσένα) να πάμε στην αγορά γιατί θέλαμε να ψωνίσουμε. Αφού πήραμε ότι χρειαζόμασταν, το δώρο για την εορτάζουσα φίλη μας, τα δικά μας δώρα και κάτι άλλα «ψιλολόγια» περάσαμε και από το σούπερ μάρκετ για να πάρουμε αλεύρι…

Διάδρομος 3. Ανάμεσα στα αλεύρια και τις ζάχαρες. Μια γυναίκα γύρω στα 50 -ίσως και παραπάνω- έρχεται κατά πάνω μου. «Νιώθω» το βλέμμα της Λίζας να κοιτάει αποσβολομένο. Εγώ πια τα έχω χάσει εντελώς. Τι να θέλει; Μιλάει με hands-free (τεχνολογία ρε φίλε) Και μου λέει επί λέξη: «Σε παρακαλώ πες στον άντρα μου ότι είμαι στο σούπερ μάρκετ, δεν με πιστεύει.»

Την πέρασα για παλαβή δεν σου το κρύβω. Αλλά όλο αυτό για 2-3 δευτερόλεπτα. Του λέω: «Εδώ είμαστε ανάμεσα στα αλεύρια και τις ζάχαρες.»

Γελούσε η μανταμίτσα. «Είδες» του λέει;
Μου μεταφέρει πως της λέει ότι «Έχει πολύ όμορφη γυναίκα για αυτό ζηλεύει.» Της λέω: «Δίκιο έχει!» Και πράγματι είχε, ήταν πανέμορφη. Είχε τόσο ζεστό χαμόγελο που με έκανε να ξεχάσω ακόμη και το ότι ήταν 50 και μου ζητούσε να πω στον σύζυγό της ότι είμαστε στο σούπερ μάρκετ.
Έτοιμη να τα μπήξω ήμουν η ερωτιάρα. Και σε ποιόν τα έλεγε αυτά, σε μένα, που δεν μπορώ να μην συγκινηθώ για πάνω από 4 ώρες. Έφυγε που λες η ζουζούνα (!) και συνέχισε να μιλάει με τον ζούζουνό της.

Πολύ ανασφάλεια πρέπει να είχε ο άντρας της. Ή απλά πολύ χιούμορ; Δεν ξέρω, εμένα μου φάνηκε τόσο γλυκό. Τόσο ιδιαίτερο και τόσο συναισθηματικό. Ένας έντονος έρωτας μέσα σε έναν κόσμο που όλοι προσπαθούν να κρύψουν τα συναισθήματά τους μη τυχόν και πληγωθούν.

Εμένα με άγγιξε… και τώρα #pestenamefate

Ο έρωτας γιορτάζει τη φθορά του

Ο έρωτας γιορτάζει τη φθορά του

του Σωτήρη Αμάραντου

Στην Ελλάδα της κρίσης, παραμονές του Αγίου Βαλεντίνου, μπορεί κανείς να νιώσει ως τα έγκατα της ψυχής του, ένα βαθύτατο υπαρξιακό έλλειμμα και μια τάση εγκατάλειψης μιας ζωής απογυμνωμένης και στεγνής από το νόημα και το πάθος της συνύπαρξης, μεταξύ των ανθρώπων.

Το αστείρευτο πάθος για τη ζωή, που έκανε ακόμη και τους Ελεύθερους Πολιορκημένους, μέσα από τη γραφή του εθνικού μας ποιητή, να λυγίσουν, όχι από την μακροχρόνια και συντριπτική απειλή του θανάτου των πολιορκητών, αλλά από την πανδαισία των χρωμάτων της ανοιξιάτικης αναγέννησης, καθώς αποκαλύπτονταν από μακριά, στα διψασμένα για έρωτα μάτια τους, έχει παύσει προ πολλού να συγκινεί την ανθρωπότητα. Ο έρωτας για ζωή μετουσιώθηκε σε αυτοερωτική επένδυση, δια μέσου των αντικειμένων χρήσης και επίδειξης, τα οποία μπορούν συνοπτικά να κατονομαστούν με τη λέξη καλοζωία. Και τώρα που η τελευταία εξέπεσε στην ανάγκη για επιβίωση, σχεδόν τίποτα δεν μπορεί να μας χορηγήσει με την δημιουργική εκείνη δύναμη, που θα έδινε περιεχόμενο στον βίο μας. Ακόμη και αυτή η εορτή του Αγίου Βαλεντίνου, δεν αποτελεί παρά ένα αντεστραμμένο είδωλο της ίδιας της αγαπητικής και ερωτικής σχέσης. Συνιστά άξονα αντικειμενοποίησης του έρωτα, δηλαδή επιβολής τυπικού ορισμού στο κατ΄εξοχήν, μη επιδεχόμενο κανενός είδους ορισμού, υποκειμενικό βίωμα. Ο σύγχρονος κόσμος είδε στη γιορτή αυτή, μια ευκαιρία περιοδικής (ανά έτος) εξιλέωσης, από την πορνογραφική διάσταση της ερωτικής σχέσης και εξύμνησης του ρομαντικού έρωτα, ο οποίος έγινε κυρίως ένα είδος φιλολογικής και ουτοπικής ενατένισης. Βέβαια ακόμη και εάν στην αρχή η γιορτή των ερωτευμένων διατηρούσε μια κάποια δροσιά και αξία, αυτή ατόνησε και εκμαυλίστηκε, τόσο από την ρουτίνα της τυπικής ημερολογιακής και τελεστικής της σήμανσης, όσο και από την εμπορική της εκμετάλλευση. 

Αλοίμονο σε αυτούς που αφήνονται να μυηθούν στον έρωτα, μέσα από το πάρε-δώσε των διαφόρων μπιχλιμπιδιών σε σχήμα καρδιάς ή στα επιφανειακά λόγια ενός προκατασκευασμένου και συμβατικού λυρισμού, που κάθε τέτοιες μέρες κάνουν την εμφάνισή τους. Η αλήθεια της ερωτικής σχέσης δεν μπορεί να αποτυπωθεί, παρά με τις ελεύθερες μεταφορές της μυθολογικής σκέψης και δεν μπορεί να υπάρξει, παρά μέσα από την καθημερινή μάχη με ότι τείνει να κάνει τη ζωή μας ανέραστη συλλογικά και ατομικά. Ο ανέραστος άνθρωπος είναι ανίκανος να κοινωνήσει το Είναι του, να το συμφύρει ουσιαστικώς με τους άλλους και τη φύση, είναι επίσης ανάλγητος κοινωνικά, ουδέτερος και υπάκουος στον εξουσιαστικό ετεροκαθορισμό, δίχως καμιά διάθεση να διακινδυνεύσει την περδικούλα του για το οτιδήποτε, είναι ένας άνθρωπος φοβισμένος από τον θάνατο και γι΄αυτό ανελεύθερος. Η εξάλειψη της ερωτικής διάστασης, είναι ίσως το πιο απελπιστικό προανάκρουσμα για τα μελλούμενα. Ζωή χωρίς πάθος και έρωτα είναι μια κούφια, μια νεκρή ζωή, χειρότερη και από τον ίδιο τον θάνατο! Ας μου επιτραπεί να κλείσω με λίγους στίχους του Διονύσιου Σολωμού από τους ελεύθερους πολιορκημένους…..
"Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη,
Κι’ η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα,
Και μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους
Ανάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθυμισμένος".

Σωτήρης Αμάραντος

Αναρτήθηκε από Attica Press στις 6:28 μ.μ.