Η φωνή της καρδιάς: Σεπτεμβρίου 2013

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Maria Ioanna Mips · Ζούμε καθημερινά- άλλος λίγο,άλλος πολύ- τον δικό μας θάνατο.

Maria Ioanna Mips

Πρόλογος

Χωμένοι στην αγκαλιά της αυτοβύθισης μας, αναζητούμε λύσεις σε αιώνια ερωτήματα.
Συνεχώς ρωτώ "Γιατί;" "Γιατί ετούτο..." "Γιατί το άλλο..."
Γιατί να θέλουμε άλλο;
Γιατί να αναζητούμε κι άλλο;
Γιατί να έχουμε ανάγκη τον άλλο;
Γιατί;
Γιατί;
Γιατί;...
Έχω τα πάντα και δεν έχω τίποτα. Τα πάντα στη σκέψη των πολλών. Το τίποτα στη σκέψη μου.
Νιώθω κάποιες στιγμές αυτάρκης, μα είναι πολύ λίγες. Ώρες στο δωμάτιο της αυτοαπομόνωσης μου ψάχνω απάγκια, μα σκοντάφτω σε ύφαλους. Και καθώς σκοντάφτω, πέφτω. Καμία πρωτοτυπία ως εδώ.
Συνειρμός τώρα...Είχα μια φίλη που πάντα γελούσε δυνατά,εκκωφαντικά,αβάσταχτα, όταν έπεφταν οι άλλοι. Εξοργιζόμουν κάθε, μα κάθε φορά! Δε μπορούσα να το συνηθίσω το γέλιο της. Το έβρισκα αήθες. Πως μπορείς να γελάς στην πτώση του άλλου; Μα εκείνος πονά! Εξεφτελίζεται! Πως μπορείς να γελάς; ΠΩΣ; Ήμαρτον....
Εγώ ανατρίχιαζα κάθε φορά με το γέλιο της...Πλησίαζα να βοηθήσω και τα χέρια μου έχαναν τον προσανατολισμό τους...έτρεμα! Ακόμα γελούσε...
Εξαιρετικά ευαίσθητη θα με πείτε... Ξέρω... το ακούω συχνά. Πείτε με και εξαιρετικά αλλοπρόσαλλη. Δε με νοιάζει.
Προσωπικά θα με πω εξαιρετικά εγωίστρια , γιατί ακόμα και τούτη τη στιγμή της αυτοαπομόνωσης μου ,πάλι για τον εαυτό μου κατέληξα να μιλάω. Το κάνω κι αυτό συχνά. Όχι στην καθημερινότητα μου, στη ζωή μου. Κυρίως όταν δε ζω. Να ...τώρα δηλαδή. Τώρα που γράφω. Κάθε φορά που γράφω.
Θέλω να το αλλάξω αυτό. Διδάσκω ξέρετε την ποίηση. Στους μαθητές μου μιλώ για την στρατευμένη ποίηση και δηλώνω το θαυμασμό μου για τους στίχους με κοινωνικά μηνύματα. Ανέκαθεν ωχριούσαν στα μάτια μου ( αν είναι δυνατόν...πόσο εγωιστικό κι αυτό) ποιητές, όπως η Πολυδούρη που εξυμνούν τον έρωτα και τα προσωπικά τους πάθη. Και θυμάμαι τώρα την αγαπημένη μητέρα που πάντα μου έλεγε " ό,τι κοροιδεύουμε, το λουζόμαστε τελικά.." Πόσο δίκιο έχεις μάνα... Τέλος συνειρμού.
Και συνεχίζω...Καθώς σκοντάφτω, πέφτω. Προσπαθώ να σηκωθώ τρεκλίζοντας και στο μυαλό μου έρχονται εικόνες νηπίου που μαθαίνει τα πρώτα του βήματα. Έτσι νιώθω... Ένα νήπιο που ερευνά τον κόσμο μπουσουλώντας και κάπου κάπου προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του. Ενδοβάλλω όμως...προβάλλω στον εσωτερικό μου κόσμο και οικειοποιούμαι όσα αγγίζω και όσα με αγγίζουν. Μα τα νήπια δε νοιάζονται για τα εσωτερικά. Μόνο για τα εξωτερικά... Άρα και νήπιο δεν είμαι.... Μα τι είμαι τότε; Κι αυτό ένα ακόμα ψέμα; Μεγάλωσα; Μα πως; Δεν το κατάλαβα...
Ωραία! Αποφασίζω! (Πόσο πρωτότυπο αυτό για μένα...) Σηκώνομαι! Ορθώνω το ανάστημα μου και αποφασίζω. Προχωρώ. Στέκομαι. Κοιτάζω στον καθρέφτη. Μα ...ναι... μεγάλωσα. Πως δεν το κατάλαβα; Κι αν μεγάλωσα, γιατί δε μπορώ να σταθώ όρθια; Ααα...νάτο πάλι το "γιατί"! Αναρωτιέμαι! Είμαι μοναδική; Ή και οι άλλοι τρεκλίζουν; Όταν προχωρώ στο δρόμο, τους βλέπω να προχωρούν... μα τι λέω...στο δρόμο κι εγώ προχωρώ. Έτσι φαίνομαι...να προχωρώ. Άρα και αυτό δεν είναι απόδειξη της μοναδικότητας μου. Όλοι φαινόμαστε να προχωρούμε. Λίγοι προχωρούν.
Κάποτε αναρωτιόμουν: "Υπάρχουν ολόκληροι άνθρωποι;"
Τώρα αναρωτιέμαι: "Υπάρχουν ειλικρινείς άνθρωποι;" Να φαίνονται και να είναι δηλαδή ταυτόχρονα;
Εγώ δηλώνω ανειλικρίνεια.
Φαίνομαι όρθια. Είμαι πεσμένη.
Φαίνομαι χαρούμενη. Είμαι θλιμμένη.
Φαίνομαι ορθολογίστρια. Είμαι ονειροπαρμένη.
Φαίνομαι εσύ. Είμαι εγώ.

Δια του λόγου το αληθές (ή το ασφαλές, ορθότερα) και για να μην απορείτε...
Η φίλη που λέγαμε; Τελικά, δεν ήταν φίλη...
-mips-

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

Ας μιλήσουμε για τον έρωτα λοιπόν και τι είναι άραγε η αγάπη?

«Αν σου έδινα θέμα τί είναι η αγάπη; Αν υπάρχει αληθινή αγάπη; Αν υπάρχει έρωτας με την πρώτη ματιά; Ποιά η διαφορά έρωτα και αγάπης; Όλα αυτά σε ένα θέμα τέλος πάντων, τί θα έγραφες; Ένα τέτοιο ποστ θα είχε ενδιαφέρον…»
Θα προσπαθήσω να σου απαντήσω στα ερωτήματα σου, βασισμένη πάνω σε προσωπικά μου βιώματα και όχι μόνο. Το πώς ήρθε στη δικιά μου ζωή ο έρωτας και η αληθινή αγάπη, θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω από μαγικό έως τρομαχτικό συμβάν. Μέχρι που έφτασα για χάρη της? Που βρήκα Θεέ μου τη δύναμη να γίνω τόσο τολμηρή? Να τα βάλω με όλο τον κόσμο τότε γιατί να ζήσω μακριά του δεν μπορούσα. Δεν είχα ζωή μακριά του. Το ωραιότερο δώρο της ζωής, η αγάπη αλλά και ο έρωτας ο τρελός που μας κάνει να φερόμαστε σαν μικρά παιδιά, αψηφώντας τα πάντα, ακόμα και τον θάνατο.
Είναι άγριο πράγμα ο Έρωτας, σε διαφεντεύει, δεν σου αφήνει μυαλό, σε τρελαίνει στην επιθυμία που σαν μανιασμένο τραίνο ορμά στις φλέβες σου και σε κυριαρχεί. Σαν άγριο θεριό που θέλει να κατασπαράξει το θήραμα του. Αχόρταγος, κατακτά τις καρδιές των ανθρώπων, μαγεύοντας το μυαλό τους, ξετρελαίνοντας το εντελώς, αδιαφορώντας για κάθε συνέπεια. Πόσοι αλήθεια άνθρωποι έφτασαν στα άκρα για τον έρωτα. Το τρελό πάθος, τους οδήγησε μέχρι και τον φόνο, μέχρι και τον θάνατο. Αυτό μας λέει πολλά για τον έρωτα, πόσο επικίνδυνος μπορεί να είναι και άλλο τόσο γλυκός. Μεθά το μυαλό και το ζαλίζει, δεν αφήνει άλλη σκέψη να το απασχολεί παρά μόνο το αντικείμενο του πόθου του. Αυτός που ερωτεύεται θέλει να σκίσει τις σάρκες του από τον πόθο. Νομίζετε πως υπερβάλω? Κι όμως είναι τρέλα ο Έρωτας. Μια τρέλα που η ψυχολογία υποστηρίζει ότι διαρκεί μεταξύ 6 μήνες έως 2 χρόνια. Μετά ή σπάει σαν μπαλόνι και κάθε ορμή και ζάλη και επιθυμία εξαφανίζεται, ή μεταλλάσσεται σε βαθιά αγάπη. Για όσο όμως διαρκεί ο έρωτας, μας δίνει ζωή και νόημα να ζούμε. Εκείνος που δεν βίωσε τον Έρωτα, δεν γνώρισε ολοκληρωτικά τη ζωή.
Με ρώτησες αν υπάρχει αληθινή αγάπη? Δεν υπάρχει ζωή χωρίς αγάπη, αφού είναι το νόημα της ζωής. Η αληθινή αγάπη, η μία και μοναδική που για χάρη της ξεπερνά ο άνθρωπος τα όρια του, κάνει πράγματα που δεν πίστευε πως θα κάνει ποτέ. Ζει μια ευτυχία που νόμιζε πως μόνο στα παραμύθια την ζει κανείς. Η αγάπη μοιάζει με το απέραντο της θάλασσας, με την ανατολή του ήλιου που με δύναμη σκορπάει το φως παντού. Μοιάζει με τον αέρα που δίνει πνοή και η πνοή αναδύει τη ζωή. Η αγάπη μας λυτρώνει από το φόβο, από οποιαδήποτε δεσμά και φυλακές. Δεν έχει λάθος η αγάπη, δεν έχει ψεγάδι σκοταδιού. Δεν παραλογίζεται, δεν σε τρελαίνει παρά μόνο σε γαληνεύει, σε ηρεμεί και σου δίνει να ζήσεις την απόλυτη ευτυχία. Μπορεί να μην έχεις να φας, μπορεί να στερείσαι πολλά, αν έχεις αγάπη στη ζωή σου όμως είσαι αληθινός βασιλιάς, ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου.
Ευλογημένος ο άνθρωπος που μπορεί να ζήσει και να χαρεί τα δώρα της αγάπης, γιατί δυστυχώς δεν το μπορούν όλοι, για διάφορους λόγους που γνωρίζει ο καθένας στην δικιά του περίπτωση. Αυτός που βρήκε την αγάπη, βρήκε το ‘σπίτι’ του και όπου είναι η αγάπη του, εκεί είναι και το ‘σπίτι’ του. Ο έρωτας σαν γίνει αγάπη ριζώνει βαθιά και δεν ξεριζώνεται με τίποτα. Και δεν είναι πως πεθαίνει ο έρωτας, σαν έρθει η αγάπη. Ούτε παύει να είναι ερωτευμένος ο άνθρωπος που αγαπά. Απλά φέρνει η αγάπη την ισορροπία και τη λογική όσο μπορεί να υπάρχει δηλαδή, έτσι ώστε να έρθει η ευτυχία. Γιατί αν ζούμε ο άνθρωπος μόνο με τον έρωτα δεν θα ησύχαζε ποτέ, δεν θα ηρεμούσε, άρα δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι πραγματικά ευτυχισμένος. Θα ήταν σαν ένα τσουνάμι, σαν ένα ηφαίστειο ενεργό που στο τέλος θα καιγόταν από την πυρά του έρωτα! Για αυτό έχει ημερομηνία λήξεως ο έρωτας, για να σωθούμε *χαμόγελο* ή θα έρθει η αγάπη και θα ολοκληρωθούμε σαν όντα.

violin 300x199 Ας μιλήσουμε για τον έρωτα λοιπόν και τι είναι άραγε η αγάπη?

Έρωτας με την πρώτη ματιά. Έχω ακούσει πολλούς ανθρώπους που το έχουν βιώσει, άρα υποθέτω υπάρχει. Μπαμπ και κάτω! Ένα βλέμμα και «έρως ανίκατε μάχαν» σαν το βελάκι που τρυπάει την καρδιά και πάει τελείωσε η αποστολή. Ο έρωτας μπήκε στις καρδιές τους, στα μυαλά τους και τους διαφεντεύει. Εμένα δεν μου έτυχε ακριβώς έτσι. Εκείνο που έτυχε σε εμένα ήταν να ερωτευτώ τρελά το μυαλό του Κίνγκ. Ούτε που τον είχα δει, ούτε που τον γνώριζα. Για 8 ολόκληρους μήνες όμως μιλούσαμε ή μάλλον γράφαμε ο ένας στον άλλο και ανταλλάσσαμε τις απόψεις μας για την ζωή, για τα πάντα. Θυμάμαι κοιμόμουνα μόνο 3-4 ώρες και ούτε που με ένοιαζε. Τα πρώτα δείγματα του έρωτα που γεννήθηκε μέσα μου, ήταν θυμάμαι όταν περπατούσα και ένιωθα πως τα πόδια μου δεν πατούσαν στη γη, πετούσα. Μα και φυσικά πατούσα στην γη, απλά ο έρωτας με τις μαγικές του ιδιότητες, με έκανε να αισθάνομαι ότι πετούσα. Ήταν σαν να αιωρούμουν στον αέρα, εντελώς μαγεμένη και τρισευτυχισμένη. Ήταν λες και ήμουν νεκρή και ζωντάνεψα, ήταν λες και ξύπνησα από ένα μακρύ λήθαργο που είχα πέσει και ήρθε ο μάγος του έρωτα και με ξύπνησε γλυκά. Δεν ήθελα να ξανακοιμηθώ. Είναι απίστευτο τι κάνει στο σώμα μας ο έρωτας. Εκκρίνει τόσες ενδορφίνες που ξαφνικά αποχτούμε μια απίστευτη εφορία και ζωντάνια. Το δέρμα λάμπει, τα μάτια γυαλίζουν, το χαμόγελο μας ακτινοβολεί.
Και επειδή κεραυνοβόλο έρωτα δεν έζησα, βρήκα κάτι ενδιαφέρον να μοιραστώ μαζί σου. Άκου λοιπόν τι λένε οι επιστήμονες για τον έρωτα με μια ματιά. «Επιστήμονες λοιπόν έχουν επιστρατευτεί για το θέμα, δηλώνοντας ότι η δραστηριότητα του εγκεφάλου συνηγορεί με την ύπαρξη του φαινομένου αυτού του έρωτα, καθώς τα νεύρα και τα κύτταρα του εγκεφάλου αντιδρούν διαφορετικά. Το ενδιαφέρον είναι ότι οι ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι ο άνθρωπος χρειάζεται περίπου 30 δευτερόλεπτα για να ερωτευτεί ή για να αντιληφθεί το κατά πόσον κάποιος είναι ελκυστικός ή όχι. Υποστηρίζουν επίσης ότι το αν θα ερωτευτούμε κάποιον κεραυνοβόλα εξαρτάται από την ψυχολογική μας κατάσταση σε κάθε δεδομένη στιγμή καθώς κάποιες φορές ακόμα και τα πιο υπέροχα μάτια μπορεί να περάσουν απαρατήρητα, αν δεν είμαστε στην κατάλληλη διάθεση. Σε κάθε περίπτωση ο κεραυνοβόλος έρωτας με την πρώτη ματιά είναι ένα πολύ δυνατό συναίσθημα, που οι περισσότεροι αδυνατούν να συγκρατήσουν. Είτε ονομάζεται έλξη, είτε ξελόγιασμα, είτε ξεμυάλισμα, αυτή η κατάσταση είναι σαφώς μια εξαίρεση και δεν μπορεί, λογικά, να συμβαίνει συνέχεια. Ο κεραυνοβόλος έρωτας μπορεί να συμβεί, πάντως, οπουδήποτε. Στο μετρό, στο δρόμο, στο ίδιο δωμάτιο, γνωρίζοντας κάποιον σε μια φιλική συνάθροιση. Οι άνθρωποι που έχουν νιώσει αυτό το συναίσθημα το περιγράφουν σαν κάτι πολύ όμορφο και ζεστό: όταν οι ματιές συναντήθηκαν, ήξεραν ότι είχαν γνωρίσει τον άνθρωπο των ονείρων τους. Στον έρωτα δε μένεις μόνο στην εξωτερική εμφάνιση, αλλά βλέπεις και στοιχεία που δεν είναι ορατά σε άλλους. Ο έρωτας είναι μια χημεία περίεργου είδους – ξέρεις με βεβαιότητα πράγματα χωρίς όμως να μπορείς να τα αποδείξεις. Ο έρωτας με την πρώτη ματιά μπορεί να είναι εξίσου πλασματικός με κάθε άλλο είδος έρωτα. Τα συννεφάκια, το χάσιμο του μυαλού, η αφηρημάδα, η απροσδιόριστη χαρά ή μελαγχολία είναι επίσης βασικά συμπτώματα ενός έρωτα που είναι διαφορετικός και ίσως πιο βαρύς και βαθύς από όσο θα περίμενε κανείς. Λένε ότι ο κεραυνοβόλος έρωτας είναι συναίσθημα μοναδικό και αξέχαστο για όποιον το έχει ζήσει…»
Αυτά λοιπόν περί έρωτα και αγάπης ο λόγος.
Πραγματικά δεν υπάρχει ομορφότερο συναίσθημα από την εμπειρία του να ερωτευτεί κανείς! Θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε σαν μια σχεδόν εξωπραγματική κατάσταση, όπου ο κόσμος ξαφνικά μοιάζει αγγελικός, όπου οι γεύσεις των φαγητών στο στόμα μας αλλάζουν, όπου ο ύπνος δεν είναι πια τόσο σημαντικός και απαραίτητος. Αγαπάμε τους πάντες και δεν θέλουμε να θυμώσουμε με κανέναν και τίποτα. Το σώμα μας μοιάζει σαν πλανήτης ευτυχίας που δεν θέλουμε να φύγουμε ποτέ από αυτόν. Μέχρι που ο χρόνος να το τερματίσει και να τελειώσει εκεί ή να μας χαρίσει το επακόλουθο στάδιο που είναι η οδός μιας παντοτινής αγάπης. Όσο τουλάχιστον μπορεί το ‘πάντα’ να υπάρχει για μας τους φθαρτούς ανθρώπους.
*χαμόγελο*
Αφιερωμένο στους εξερευνητές της ζωής!

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

gangstas paradise-acoustic cover Nickos Chrishochos

Προσθήκη λεζάντας

Χαμαιλέοντες αγύρτες

Μη τύχει και ξεμυτίσεις έτσι Θοδωρή, τη βάψαμε. Με λιωμένο παντελόνι και θλιμμένη την ψυχή η περίσταση απαιτεί να χαθείς μέσα στο πλήθος.

Η επόμενη η μέρα, πρέπει να σε βρει αγκαλιά με το λαό. Έχουμε πολλά να φάμε ακόμα...

Χαμαιλέοντες αγύρτες

Δε φοβάμαι το θεριό

Εσάς φοβάμαι!

ανάγερτος

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Μια φορά και έναν καιρό.

Ήρθε με ορμή,
σαν κύμα που μεθάει πάνω στα βράχια.
Ήρθε μια νυχτιά που χαμογελούσε όλη η πλάση.
Όλη την νύχτα της χαμογελούσε η μορφή του.
Ήρθε με ορμή,
σαν καλοκαιρινή μπόρα.
Και μύριζε βρεγμένο χώμα.
Όλη τη νύχτα μύριζε βρεγμένο χώμα.
Ήρθε λένε για να γεμίσει κενά.
Κενά ξεχασμένα πια στο ανθρώπινο είδος.
Ήρθε για να γεμίσει τα κενά της.
Την γέμισε.
Την γέμισε λες και της το χρώσταγε.
Όλη την νύχτα της χαμογελούσε η μορφή του.
Όλη την νύχτα μύριζε βρεγμένο χώμα.
Ήρθε σαν άγνωστος,
με γνώριμες προθέσεις.
Και κάθε μέρα διακινδυνεύει
την συμμετοχή του στο παιχνίδι.
Στο παιχνίδι που λέγεται έρωτας.
Ήρθε να παίξει λοιπόν,
μα δεν ήρθε για να χάσει.
Και πως να τολμήσει να κερδίσει;
Ποιος τολμάει να την κερδίσει;
Αυτή δεν έχασε ποτέ της.
Έχει αδυναμία στα χαμόγελα
και στην μυρωδιά του βρεγμένου χώματος.
Ήρθε λένε την κατάλληλη στιγμή,
για να την κάνει δική του.
Να εξουσιάσει το δικό της άγνωστο.
Ήρθε λένε για να την κερδίσει.
Και πως κερδίζεις το παιχνίδι με μια μέγαιρα;
Αυτή δεν έχασε ποτέ της.
Αυτή μεθάει του αντιπάλους,
με κόλπα εξωτικά.
Αυτή ξελογίαζει ακόμη και τον κίνδυνο,
με κόλπα μαγικά.
Αυτή ελέγχει τις αισθήσεις.
Αυτή φτιάχνει και τους κανόνες.
Πως θα την κερδίσεις άγνωστε;
Γεννήθηκε λένε για να την κερδίσει.
Ήρθε για να την κερδίσει.
Την πιο κατάλληλη στιγμή.
Αυτή στέκει ψηλά, ατάραχη.
Ευάλωτη μέσα στην ίδια της την δύναμη.
Το ξέρει πως θα χάσει.
Περιμένει να την κερδίσεις άγνωστε.
Μια ζωή σε περίμενε ξένε,
σε περίμενε για να την ρίξεις από τον θρόνο της.
Πως θα την κερδίσεις λοιπόν;
Πως θα τολμήσεις;
Θα την κάνει λένε να χάσει τα λογικά της,
αφού πρώτα της κλέψει όλα τα κόλπα.
Όχι, δεν είναι τόσο απλό.
Αυτή θα του τα μάθει όλα.
Αυτός όμως ποτέ δεν θα το μάθει.
Κανέις δεν θα το μάθει.
Η ιστοριά λέει πως τίπότα δεν θα γίνει με την θέληση της.
Κανέις δεν θα μάθει.
Αυτή θα ξέρει μόνο.
Πως ο ξένος με τα μακριά μαύρα μαλλιά,
ήρθε να την ελευθερώσει και όχι να την κερδίσει.
Κερδίζοντας την θα την ελευθερώσει.
Αυτός θα την λυτρώσει.
Και αυτή για αντάλγμα,
θα του μάθει όλα όσα ξέρει.
Κόλπα για να μπερδεύει το μυαλό σας.
Κόλπα μαγικά και εξωτικά.
Θα την κάνει να χάσει τα λογικά της,
αφού πρώτα ρουφίξει όλο της το είναι.
Όχι, δεν είναι τόσο απλό.
Αυτή θα του τα δώσει όλα.
Αυτός όμως ποτέ δεν θα το μάθει.
Κανέις δεν θα το μάθει.
Η ιστοριά λέει πως τίπότα δεν θα γίνει με την θέληση της.
Η ιστορία τους θέλει να παίζουν κάθε μέρα.
Και κάθε μέρα ο άγνωστος να παίρνει το προβάδισμα.
Μα πριν κερδίσει μια για πάντα,
πριν μάθει όλα της τα κόλπα,
πριν ρουφήξει όλο της το είναι,
αυτή θα τον έχει γνωρίσει.
Θα έχει γνωρίσει τα όλα του.
Και μόλις τα γνωρίσει, το παιχνίδι είναι δικό της.
Και ο άγνωστος δικός της θα είναι,
για πάντα.
Μην το πείτε ποτέ στην ιστορία.
Αφήστε την να κυλήσει.
Σε περιμένω άγνωστε.
Τόλμα να με κερδίσεις.

Τα κύματα γίνονται φτερά.

Όλο σε ΄μένανε γυρνώ,
μα δεν με βρίσκω.
Δεν έχω ρυθμό,
γι αυτό δεν έχω τέλος.
Σώμα που αναπνέει,
κάτω απο ρούχα σκούρα,
τσαλακωμένα απο την αναμονή.
Η Απουσία,
συμπηκνωμένη πια στις φλέβες,
δημιουργεί θρόμβους.
Η Απουσία,
που γράφεται με κεφαλαίο Α
και εκτελεί τροχιά κυκλική.
Όλο σε ΄μένανε γυρνώ,
μα δεν με βρίσκω.
Δεν έχω παλμό,
γι αυτό δεν έχω τέλος.
Ψυχή που επιπλέει,
κάτω απο μωβ ουρανούς,
καθαρούς απο αστέρια.
Η Αφορμή,
μασά σκληρό Ναρκωτικό
και κόκκινο χαμόγελο φοράει.
Η Αφορμή,
που γράφεται με κεφαλαίο Α
και δεν αποκαλύπτει το αίνιγμά της.
Όλο σε ΄μένανε γυρνώ,
μα δεν με βρίσκω.
Δεν έχω ανάσα,
γι αυτό δεν έχω τέλος.
Μυαλό που κρύβει μέσα του ζωή,
μαραζόνει απο τον λήθαργο.
Η Ανάγκη, ακρωτιριάζει τον έρωτα,
παίζοντας παιχνίδια.
Η Ανάγκη,
που γράφεται με κεφαλαίο Α
και σκορπάει λέξεις.
Και όλο μ’αφήνω να ξεφύγω.
Από ύπνο βαθύ ξυπνάω και χασμουριέμαι.
Φιλέυω τα φώτα μου σε ξένους
και μ’αφήνω να ξεφήγω.
Φιλέυω τα φώτα μου σε ξένους
και δεν αφήνω για μένα.
Δεν αφήνω για την Απουσία, την Αφορμή, την Ανάγκη.
Η πόρτα μένει ανοιχτή
και περιμένει την επιστροφή μου.
Εγώ πάντα χάνομαι σαν ψύθιρος,
που χάνεται ανάμεσα σε γέλια παιδιων.
Εγώ παιδί δεν ήμουνα ποτέ.
Με τα μάτια μίλαγα,
ιστορούσα ότι μου είχε εμπιστευθεί η καρδία.
Με τα μάτια αφουγκραζόμουν,
όλα εκέινα τα αόρατα και τα ορατά.
Με τα μάτια άγγιζα,
τα νούφαρα των συνειδήσεων.
Τώρα μεγάλωσα.
Γύρισα πίσω σε εμένα,
μικρο παιδί,
μοναχική ψυχή,
που ψάχνει απεγνοσμένα την αγάπη.
Η Απουσια.
Η Αφορμή.
Η Ανάγκη.
Γίνανε Αγάπη.
Και εγώ, απο μοναχική ψυχή,
μικρό παιδί.

Οριστική επιβεβαίωση.

Τέλος να βάλεις στην φυγή σου.
Να είναι ξημέρωμα.
Να έιναι ξημέρωμα γιατί,
πονάει πιο πολύ στα χρώματα του δειλινού.
Κυνηγημένος απ’την πικρή μυρωδιά της θλίψης.
Ακολουθείς τις μνήμες χαμένων παραδείσων.
Μα ο ήλιος δεν σε περιμένει πια.
Μόνον η σκιά σου πιστά ακολουθέι.
Μέσα στον χείμαρο των λέξεων.
Ανάμεσα σε φθινοπωρινές βροχές
και σε χειμερινούς προορισμούς.
Χτίζεις καινούριες μοναξίες.
Τώρα δεν θα σε πάρουν οι ανέμοι.
Το ανατρίχιασμα το δέρμα σου θα καίει.
Στροφή προς τα μέσα.
Να σηκωθείς να φύγεις πάλι.

Το αναπόδραστο της μοίρας.

Είναι μεθυστικό και έχει μια σπίθα απο μαγεία. Ένα κίτρινο ξεθωριασμένο σεντόνι με αστερίες,
θυμίζει αμουδία και έναν έναστρο ουρανό, την ύστατη εκείνη στιγμή
που δεν είναι ούτε μέρα ούτε νύχτα.
Την ύστατη εκείνη στιγμή που ο ήλιος κρυβεται νωχελικά νομίζοντας πως κανείς δεν βλέπει,
πως κανεις δεν ξέρει την κρυψώνα του.
Την ύστατη εκείνη στιγμή που το φεγγάρι αχνοφένεται και διστάζει να κάνει
θεαματική είσοδο.
Εγώ έμοιαζα πάντα με τον ήλιο. όταν η νύχτα έπεφτε έτρεχα πίσω στην κρυψώνα μου, να μην τρομάζω τους ανθρώπους.
Έτρεχα πίσω στην κρυψώνα μου. Τις νύχτες λοιπον ήταν πιο έυκολο να κρύβω τον ευατό μου.
Ανάμεσα σε χαμηλούς φωτισμούς,πλάνα χαμόγελα και καταχρήσεις.
Και πως να συνατηθούνε οι δρόμοι μας λοιπόν που εσύ μοιάζεις με το φεγγάρι;
Εσύ στο φως της μέρας λειτουργείς και δεν φοβάσαι μην κάψει ο ήλιος τα μάτια σου.
Την ύστατη εκέινη στιγμή λοιπόν που το χαμόγελο του φεγγαριού αντικατοπτρίζεται στο βλέμμα του ήλιου.
Την ύστατη εκέινη στιγμή φοβάμαι πιο πολύ, που το χαμογελό σου αντικατοπτρίζεται στο βλέμμα μου. Φοβάμαι
κάθε φορά πως θα είναι η τελευταια. Για την ύστατα εκέινη στιγμή ζω και αναπνέω, που το χαμογελό σου σακατεύει την μοίρα μας,
που αντικατοπτρίζει το μέλλον της ανθρωπότητας.
Και είναι δύσκολη εκείνη η ώρα που εγώ χάνομαι και εσύ σηκώνεσαι επιβλητικά. Και είναι
ανεκτίμητα τα λίγα λεπτά που αντικρίζει ο ένας τον άλλον. Και είναι πολύ νωρίς για τούτον τον κόσμο να
ανθήσει ο έρωτας ανάμεσα στον ήλιο και το φεγγάρι, ανάμεσα σε μένα και σε σένα.
Είναι νωρίς για εμάς.

Οι μέρες στο κρεβάτι.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3.
Ξύπνησε ταραγμένος και οι λευκές του πιτζάμες είχαν μουσκέψει απο τον ιδρώτα του.
Ξύπνησε απο ένα άσχημο όνειρο, έναν εφιάλτη. Αυτή είχε φύγει μια για πάντα και αυτός θα έμενε
μόνος μέχρι η αρρώτεια του να τον κερδίσει ολότελα, μέχρι να πεθάνει.
Ξύπνησε απο έναν εφιάλτη. Σηκώνει το σώμα του, ακουμπάει στα λευκά κάγκελα του διπλού κρεβατιού
και περιεργάζεται το λευκό δωμάτιο. Εκείνη έλειπε, μα το άρωμα της περιπλανιοταν έντονα στον χώρο.
Ήταν μαζί του όλο το βράδυ.
Πετάει τα σκεπάσματα και ξεφωνίζει.
-Έφυγε η καριόλα, αθέτησε την συμφωνία.Εαν μπορούσα να βγώ, θα την έβρισκα, θα την σκότωνα.
Χτυπούσε με μανία τα χέρια του πάνω στο στρώμα και ούρλιαζε. Πέταξε το μαξιλάρι του πάνω στο
λευκό κομοδίνο και έσπασε το λευκό φωτιστικό. Ήταν το αγαπημένο της.
Ξαπλώνει μπρουμυτα και ξεσπάει σε λυγμούς. Μέσα στα αναφιλητά του, ακούει κλειδία στην πόρτα.
“Δεν μπορέι”, σκέφτεται.
Αυτή μπήκε μέσα με ένα λαμπερό χαμόγελο καρφωμένο στο στόμα. Φορούσε ένα κόκκινο φόρεμα που ταίριαζε πολύ με
τα αναψοκοκκινισμένα της μάγουλα.
- Ήρθα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, είπε λαχανιασμένη. Κρατούσε μια κούτα και μια ανθοδέσμη με κρίνα. Κατευθήνεται προς
το μπλακόνι και επιστρέφει καρατώντας μια σκούπα και ένα φαράσι. Σκουπίζει προσεκτικά τα γυαλιά, ανοίγει την κούτα και
τοποθετεί σιωπηλά στο κομοδίνο ένα φωτιστικό, ίδιο με το σπασμένο.
- Είναι το τρίτο που σπάτε μέσα στην βδομάδα.
- Τρελαίνομαι όταν ξυπνάω απο εφιάλτη και δεν είσαι δίπλα μου για να κλάψω ανάμεσα στα σκέλια σου.
Τον χαιδεύει τρυφερά στο μάγουλο και τοποθετεί τα κρίνα στο λευκό βάζο.
- Σας έχω υποσχεθεί να μείνω μέχρι το τέλος.
- Δεν εμπιστεύομαι κανέναν.
- Κανέναν εκτός απο την αρρώστια σας.
- Έχεις αρρωστήσει ποτέ βαριά;
- Εαν δεν ήμουν βαρια άρρωστη, δεν θα είχα συμφωνήσει σε αυτην την τρέλα.
- Τι είναι αυτή η μυρωδιά; Απο που έρχεται; Άλλαξες άρωμα;
- Έφερα μερικά λουλούδια.
- Γιατί;
- Τόσο καιρό το βάζο είναι άδειο.
- Τι λουλούδια;
- Κρίνα.
- Τα κρίνα είνα βολβώδη φυτά. έχουν συνήθως ψηλό βλαστό με άνθος στην κορυφή.
- Τα κρίνα είναι συνώνημο της λεκότητας, της αγνότητας και της αθωότητας.
- Οι χρωματιστοί κρίνοι, όμοια με τον Νάρκισσο, συμβολιζουν τον περιασμό.
- Μπορέσατε να δείτε ποτέ κάτι χωρίς ούτε μια κακή σκέψη;
- Απο μικρό παιδί όλες μου οι σκέψεις ήταν σκοτεινές.
- Πιστέυετε στο κάρμα;
- Εγώ είμαι το καρμα.
- Έχετε πυρετό, καλύτερα να ξαπλώσετε πάλι. Θα φέρω κομπρέσες και αντιπυρετικά.
Μέχρι να επιστρέψει, τον είχε ήδη πάρει ο ύπνος. Βγάζει το φόρεμα.
Ξαπλώνει δίπλα του γυμνή.

Aντί-Γνώση.

Εγώ ήξερα.
Τα μάτια σου.
Και την ψυχή σου ήξερα.
Εγώ ήξερα.
Τι ήθελε η καρδιά σου να φωνάξει.
Και τι ήθελε το μυαλό σου να αποφύγει ήξερα.
Εγώ ήξερα.
Κάθε σημάδι στο κορμί σου.
Και κάθε λεπτομέρεια των χεριών σου ήξερα.
Εγώ ξέρω.
Τα μάτια σου.
Και την ψυχή σου ξέρω.
Εγώ ξέρω.
Τι θέλει η καρδιά σου να φωνάξει.
Και τι θέλει το μυαλό σου να αποφύγει ξέρω.
Εγώ ξέρω.
Κάθε σημάδι στο κορμί σου.
Και κάθε λεπτομέρεια των χεριών σου ξέρω.
Πόσο πια θα με αφήνεις να πνίγομαι με αυτή την γνώση:
Δεν το γνωρίζω.
Προσποιήσου.
Λύτρωσε με απο μια σκληρή γνώση.
Απο μια γνώση που μου φουφάει την ζωή.
Η γνώση με σκοτώνει.
Εσύ με σκοτώνεις.

Εγώ το διάλεξα.

εγώ διάλεξα να ξοδευτώ.
σε φόβους μαραμένους.
σε εκτάσεις ξεχασμένες.
είναι σύγχυση,
αδιέξοδοι δρόμοι είναι.
πάντα οι δρόμοι είναι.
εγώ διάλεξα να ξοδευτώ.
σε χρώματα που δεν μου πάνε.
σε δρόμους πεινασμένους.
πάντα οι δρόμοι είναι.
εγώ διάλξα να κυλιστώ.
να ανοίξω τα πόδια μου, να γελάσω.
σ’ένα ταξίδι με μπαλόνια[κόκκινα]
σ’ένα σκοτεινό καταγώγι.
εγώ διάλεξα να κυλιστώ.
όπως τα τραγούδια που λέγονται μόνο στο αυτί.
σ’ένα λημέρι ανήσυχο.
σε αυτά που ανασάναμε.
εγώ διάλεξα να ξοδευτώ.
πάνω απο την στάχτη.
που τυλίγει το κορμί μου.
και βουλώνει τισ ρωγμές.
του ραγισμένου μου ουρανού.
εγώ διάλεξα να κυλιστώ.
σε αγκάθια να τρυπίεμαι.
εγώ διάλεξα να ξοδευτώ.
σε χάρτινους κανόνες.
και σ’ενα παραπεταμένο ολοκαύτωμα.
σε μουσικές που μοιάζουνε με κλάμα.
σε μια περήφανη κούραση.
διάφανα τα τραύματα μου.
θεριά ανήμερα.
και θα με φάνε.
εγώ διάλεξα να γίνω.
δειλή.
να μου μιλάς ήθελα μόνο.
και να ξεχνάω.
τι γίνομαι.

Θα συναντηθούμε στο ξημέρωμα.

Μια μορφή ασφυκτική.
Παλεύει βίαια με τον χρόνο.
Παρατηρεί.
Παρατηρητής του εαυτού σου.
Επιχειρείς να συλλάβεις την σκηνή.
Προορισμός που αγνοούσες.
Αδιέξοδο.

Κοιτάζεις με μάτια κλειστά.
Γλιστράς.
Κυρίως προς τα πλάγια.
Ψάχνεις τον χώρο.
Με μάτια γουρλωμένα.
Νοτισμένο το χώμα,
με μικρές στιγμές νοθείας.

Ποιός θα σε περιγελάσει σήμερα;
Ποιός χαλασμένος θα σε αγγίξει;

Μια ζεστή μορφή.
Φιγούρα υπερβατική.
Θα συναντηθούμε στο ξημέρωμα.
Θα σου βρέξω τα χείλη,
πάνω απο τις μνήμες του κόσμου.
Θα χαράζει στα μάτια μας επάνω.
Οράματα.

Θα συνατηθούμε στο ξημέρωμα,
όταν φύγουν οι σκιές.

Θα συναντηθούμε στο ξημέρωμα.
Στο τέλος της μέρας,
μένω μόνο εγώ,
να περιμένω το επόμενο.

Είναι η Απώλεια τελικά
που κάνει βήματα.
Κάνει αρχές.
Διαγράφει.

Στα δίχτυα μιας "αράχνης"...

Η γυναίκα η αράχνη και ο άντρας ο πολεμιστής..Μπλέκεται στον ιστό της χωρίς να το καταλάβει… Στην αρχή νιώθει πως πνίγεται, πως παγιδεύτηκε και δεν μπορεί να ξεφύγει.. Όμως στην πορεία βλέπει..νιώθει πως ο ιστός δεν είναι ο συνηθισμένος..Θα νιώσει τη διαφορά και θα αρχίσει να παλεύει.. Αλλά όχι για να ξεφύγει, αλλά για να φτάσει πιο κοντά στην «αράχνη» του. Δεν είναι δύσκολο για εκείνον, αν αποδείξει πως η γυναίκα που έχει τη μορφή αράχνης για τους άλλους, για εκείνον είναι η μοναδική βασίλισσα..Η «αράχνη» θα συνεχίζει να υφαίνει μαζί του, μέχρι ο ιστός να γίνει μεγαλύτερος και τόσο σφιχτός που κανένας δεν θα μπορεί να τον κόψει για να την εκδικηθεί που παγίδεψε τον πολεμιστή. Άλλωστε στην πραγματικότητα, αυτό που θέλει είναι να τον σφίξει λίγο παραπάνω στην αγκαλιά της μην τον χάσει..Ο «πολεμιστής» δεν θα πάψει να παλεύει, γιατί η παύση θα σημάνει το τέλος του οξυγόνου του, και αν εκείνος πάψει να ζει, η «αράχνη» δεν θα έχει λόγο να συνεχίζει να υφαίνει τον ιστό που θέλησε να γίνει η μοναδική φωλιά του έρωτα τους.. Θα τον πονέσει, μέχρι να αγγίξει τα χείλη της και να συνεχίσουν μαζί τον ιστό..Θα τον τρομάξει, σαν κουρασμένη από τη «δουλειά» σταματήσει να υφαίνει τον δρόμο προς εκείνη.. Μα θα τον λυτρώσει, σαν εκείνος την αγγίξει, την φιλήσει, την νιώσει.. Και αφού ο «πολεμιστής» θα έχει φτάσει στον προορισμό του, μαζί με την «αράχνη» του, θα κάνουν τον ιστό τους συρματόπλεγμα, την φωτιά του έρωτα τους, πυρκαγιά και τις σταγόνες της αγάπης τους, καταιγίδα, για όσους ζηλέψουν την ευφυΐα εκείνης, για το κατόρθωμά της να κάνει συνεργό των ονείρων της έναν «πολεμιστή», και να περπατήσουν μαζί στον δρόμο του απόλυτου..

Η ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ των ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ στη ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΣΤΑΥΡΩΣΗ του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

Έχουν γραφεί και έχουν ειπωθεί πάρα πολλά, μεγάλα, σημαντικά και διαχρονικά για το ΡΟΛΟ των καλούμενων ΑΝΘΡΩΠΩΝ της ΤΕΧΝΗΣ και του ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ στο «καμίνι» των Κοινωνικών Εξελίξεων.

Ο Άνθρωπος του Πνεύματος, ο Συγγραφέας, ο Ποιητής, ο Ζωγράφος, ο Μουσικός, ο Ηθοποιός, πέραν του ότι έχει μια αναγνωρισιμότητα αλλά και εξέχουσα θέση μέσα στην Κοινωνία, έχει και ένα ΡΟΛΟ:

Ο Άνθρωπος του Πνεύματος, που υπερβαίνει τα προσωπικά στενά του όρια, πλέον «ΑΝΗΚΕΙ» και παρεμβαίνει στα Κοινωνικά δρώμενα με τρόπο καταλυτικό.

Ο Ρόλος της οποιαδήποτε μορφής ΤΕΧΝΗΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η ευτελής ικανοποίηση ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΕΝΣΤΙΚΤΩΝ των δημιουργών μήτε η στενή προσωπική τους αυτοεπιβεβαίωση ή αν θέλετε σημερα, εμπορική καταξίωση και επιτυχία.

Η Τέχνη, σίγουρα περιέχει το ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ, το ΕΚΚΕΝΤΡΙΚΟ , το ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ αν θέλετε κάθε δημιουργού ΑΛΛΑ δεν προορίζεται μονάχα για τα δικά του «ένστικτα».

Η ΤΕΧΝΗ, μιας και ασκεί ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΠΙΔΡΑΣΗ στην ΚΟΙΝΩΝΙΑ, δημιουργεί, γράφει, διαμορφώνει ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, ΑΞΙΕΣ, ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ, ΑΝΗΚΕΙ στο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ και ΣΚΟΠΟΣ της είναι η ΣΤΡΑΤΕΥΣΗ της στην άμεση βελτίωση της συνείδησης και της ζωής του ΑΝΘΡΩΠΟΥ υπηρετώντας πανανθρώπινα ιδανικά Ουμανιστικών και Ελευθεριακών Συλλογικών αξιών στην Ανθρωπότητα.

Όσο και αν ενοχλεί αυτό «ορισμένους» αυτή είναι η ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Όταν λοιπόν η εκάστοτε κ. Δημουλά, ενοχλείται από τους Ξένους Μετανάστες στην πλατεία της γειτονιάς της, ΟΦΕΙΛΕΙ να μας ΠΕΙ και να ΜΙΛΗΣΕΙ για τους λόγους αυτής της συσσώρευσης των Ξένων Εργατών σε κάθε χώρα και του ρόλου τους.

Ο Ελληνικός ΛΑΟΣ, τα τελευταία χρόνια, ζει τον ΔΙΚΟ του ΕΦΙΑΛΤΗ. Καθημερινά από το 2010 «σταυρώνεται» στο Γολγοθά των Μνημονίων, στο όνομα κάποιου χρέους που ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ και ΔΕΝ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ, καταστρέφεται η ζωή του και κύρια το μέλλον των παιδιών του από έναν ΧΥΔΑΙΟ, ΩΜΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ.

ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΟΛΑ αυτά τα ΧΡΟΝΙΑ οι ΘΕΣΜΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ των ΑΝΘΡΩΠΩΝ του ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ;

ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ, ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ, ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΛΛΗΝΩΝ ΗΘΟΠΟΙΩΝ, ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ και τόσες άλλες τριτοβάθμιες και πρωτοβάθμιες:

ΠΟΤΕ ΕΒΓΑΛΑΝ ΜΙΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ για το δράμα του Ελληνικού λαού ; ΣΕ ΠΟΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ παρευρέθηκαν ; ΣΕ ΠΟΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ-ΕΚΔΗΛΩΣΗ παρενέβησαν ; ΣΕ ΠΟΙΟ ΑΓΩΝΑ ΣΤΡΑΤΕΥΤΗΚΑΝ για τη ΛΕΥΤΕΡΙΑ του Λαού μας ;

Επίσης, μεμονωμένα, ποιοι και πόσοι ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ όλων των μορφών, αγωνίστηκαν στο πεζοδρόμιο, δίπλα στο μαχόμενο Ελληνικό Λαό όλα αυτά τα χρόνια, που έδινε τις δικές του μάχες απέναντι στον ΣΤΥΓΝΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ;

Σίγουρα υπήρξαν εξαιρέσεις και φωτεινές ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ μορφών που «ΔΕΝ ΜΑΣΑΝΕ» και δεν πατάνε σε «δύο βάρκες», που δεν λογάριασαν το προσωπικό ίσως και εμπορικό κόστος να βγουν μπροστά κράχτες και ΟΔΗΓΗΤΑΔΕΣ. Είδαμε στις διαδηλώσεις και ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ και ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ και ΟΡΓΑΝΟΠΑΙΧΤΕΣ, μέχρι και τον Υπέργηρο ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ είδαμε να ρισκάρει τη ζωή του στα δηλητήρια της 12/2/2012 στο Σύνταγμα….!

ΟΙ ΑΛΛΟΙ που ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ;;;;

Θέλετε να θυμηθούμε ονόματα ΘΡΥΛΟΥΣ του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ και του ΡΟΛΟΥ ΤΟΥΣ ;

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ, ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ, ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΒΕΑΚΗΣ, ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ, ΤΖΑΒΑΛΑΣ ΚΑΡΟΥΣΟΣ, θέλετε παλιότερους ; ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ ΜΑΒΙΛΗΣ, και ένας ατέλειωτος κατάλογος ανθρώπων του ΦΩΤΟΣ που δεν άραξαν στα σαλόνια της προσωπικής τους επιβεβαίωσης αλλά πάλεψαν στη πρώτη γραμμή δίπλα στο Λαό μας, χαρίζοντας τα νιάτα τους, τη ζωή τους ολάκερη, μπαίνοντας στη ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΚΑΘΟΓΗΤΑΔΕΣ ενός ΟΛΑΚΕΡΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ.

Που είναι λοιπόν όλα αυτά τα θεσμικά όργανα των χώρων αυτών να μπουν μπροστά ; Μονάχα, προς τιμήν του, ο ΙΑΤΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ είναι εκείνος που καιρό τώρα κατακεραύνωνε τη δράση των ΜΑΤ και της Αστυνομίας και προειδοποιούσε συνέχεια για το που αυτή η κτηνωδία οδηγεί.

Αγαπητοί Συγγραφείς, λογοτέχνες, ποιητές, ηθοποιοί, καλλιτέχνες, μουσικοί, τραγουδιστές, ζωγράφοι, γλύπτες, σκηνοθέτες, μια χαρά είναι να σας παρακολουθούν το έργο και την όμορφη δουλειά σας χιλιάδες άνθρωποι ΑΛΛΑ αυτοί οι άνθρωποι του μόχθου, κάθε ηλικίας και φύλλου ΣΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥΣ στις ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ, στις ΑΠΕΡΓΙΕΣ, στις ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ, σε αυτό που αποκαλούμε ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ.

ΘΑ ΤΟΛΜΗΣΕΤΕ ;; ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ ;; Η ΑΠΟΦΑΣΗ είναι ΔΙΚΗ ΣΑΣ όπως επίσης ΔΙΚΗ ΣΑΣ είναι και η ΕΥΘΥΝΗ.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ.. Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΔΑΚΡΥ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΨΑΧΝΕΙ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ..

LITTLE GIRL IN A LARGE RED HAT - MARY CASAT

Το δάκρυ,

αυτό το βράδυ, το ολοκάθαρα σκοτεινό,

το παιδί

που ξυπνάει τέτοιες ώρες και στιγμες πόνου

αναδύεται από μέσα μου

κυλάει αγιασμένο νερό

για να πλύνει τον καθρέφτη μου

και ξανακρύβεται

πίσω στο σκοτάδι με τα υπόλοιπα πράγματα της ντουλάπας

εικόνες, ήχους, γεύσεις, μυρωδιές,

το δέρμα εκείνο το όσιο της πλάτης

που μ' έκρυβε,

βιώνω τον πόνο της γέννας,

από τα όνειρα που πρόσκαιρα αναβλήθηκαν,

και περιμένει ο μικρός την ευκαιρία

τώρα μετά από χρόνια

να αισθανθεί τι απόγινε αυτό το βλέμμα που του έπλεξαν

και το αγκαλιάζει υγρά και ζεστά..

ακόμα υπάρχουν άγγελοι, κοίτα..

μόνο φως βλέπω..

KAΛΗΜΕΡΑ..

ΚΑΛΗΜΕΡΑ..ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΟΥ Ή Η ΖΩΗ ΜΟΥ, Σ ΑΓΑΠΩ ΝΕΡΑΙΔΑ..

THE READER - FRANK BENSON

Υποθέτω έτσι συμβαίνει στη ζωή, όπως στο παραμύθι,

στα όνειρα δεν είμαι σίγουρος.. Δεν ξέρω αν ζω ή είμαι κομμάτι του

παραμυθιού ή ακόμα βλέπω όνειρο και η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι

να δείξω προτίμηση σε μία απο αυτές τις επιλογές, γιατί η αγάπη

υπάρχει και στις τρεις περιπτώσεις.. Γιατί όλα συνέβησαν ξαφνικά..

περπατούσα στο δάσος και μάζευα στίχους πεσμένους από τον ουρανό,

ξαφνικά παρουσίαστηκε μια όμορφη νεράιδα και με κοίταξε..πρέπει να με

κοίταγε ώρες γιατί εγώ ήμουν απορροφημένος στη συλλογή μου και δεν

την είχα προσέξει.. Δε μου μίλησε στην αρχή.. με το βλέμμα της να εμβαθύνει

στην καρδιά μου,΄ενιωσα ότι αλλοιώνομαι, ότι με παίρνει στον κόσμο της,

για να αρχίσω να καταλαβαίνω την ομιλία της, για να επικοινωνήσουμε..

Το κατάλαβε ότι το δάσος εχει μοναξιά, χωρίς ήχους και σημάδια ζωής

και μαγικά με οδήγησε κοντά της.. Ενιωσα ερωτευμένος κεραυνοβόλα..

Από τότε ερχόταν κάθε μέρα κοντά μου και μου μιλούσε

ποια είναι, από που κατάγεται, ντρεπόταν να αποκαλύψει τη θεική της

καταγωγή, τις σκέψεις της, τους προβληματισμούς της.. Κάναμε καλή παρέα

και μάλιστα μιλούσαμε μαζί και δεκαοχτώ ώρες τη μέρα. Σταμάτησα

να μαζεύω στίχους από το χώμα και πια η ίδια είχε γίνει ένας στίχος που

δεν τελείωνε ποτέ..Και εγώ άκουγα τα βήματα της όταν έμπαινε στο δάσος

και η καρδιά μου γέλαγε, άκουγα το περπάτημά της και το σώμα μου

έχανε την υπόστασή του, γινόμουν πνεύμα, όπως ήταν εκείνη..

Πάλλευκη σα χιόνι, λεπτή σαν αέρας, όμορφη σαν το φως.. Χαμένος

καθόμουν δίπλα της και ο χρόνος σταματούσε.. Καθόταν δίπλα μου

και μόνο το χέρι τόλμησα να κρατήσω λίγες φορές.. Όμως πέθαινα για

ένα φιλί της, τα χείλη της ολόφρεσκα, καλοσχηματισμένα, ερωτικά,

γλυκό σιρόπι έσταζαν.. Κοίταζα τα μάτια της, δεν έχω δει τέτοια μάτια,

δυο παράδεισοι κλείσμενοι σε ένα πρόσωπο, εκεί συνάντησα το Θεό,

την ευτυχία.. Με ένα μακρύ λαιμό, που αν ήμουν χείλη θα αυτοκτονούσα

πάνω του, με ένα δέρμα χιονοσκέπαστο και ονειρώδες λευκό.. Πάντα

περίμενα ο αέρας να σπρώξει το πέπλο της, να δω λίγο από το σώμα

μα λίγο τον ώμο πρόσεξα και την πλάτη.. λιβάδια ανθισμένα και ο ήλιος

να γιορτάζει πάνω της με αρώματα της άνοιξης και λουλούδια που

μάτι ανθρώπινο δεν έχει ξαναδεί.. Μερικές φορές μου τραγουδούσε..

ναι.. και τότε οι άγγελοι κατέβαιναν στα πόδια της και άκουγαν μαγεμένοι

τη φωνή της..Μα η νεράιδα δε θα άντεχε να μείνει στο δάσος για πολύ..

και κίνησε να φύγει, γιατί της ζήτησα να γίνει άνθρωπος και να μείνει

για πάντα μαζί μου.. Δεν ήταν δυνατόν να χάσει τη θεότητα της για μένα,

έπρεπε να επιστρέψει στο δικό της νεραιδόκοσμο και εγώ θα συνεχίζω

να μαζεύω στίχους από το χώμα.. Και επειδή τα όνειρα είναι μοναδικά

και δεν επαναλαμβάνονται όπως όλα στη ζωή, ξέρω ότι δεν πρόκειται

να τη ξανασυναντήσω στο δάσος μου.. Σ ευχαριστώ Νεράιδα, ακόμα

κρατώ το άρωμά σου στην ψυχή μου, ακόμα βλέπω τα μάτια σου

σε κάθε λουλούδι..Σ ευχαριστώ για τους στίχους που μου έδωσες,

και θα μου δίνεις κάθε φορά που θα σε σκέφτομαι.

Ίσως αυτό είναι το δώρο σου, το δώρο μου είναι η καρδιά

που σου δίνω.. Σ' αγαπώ...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ..

Από athanospaschos @ Σάββατο, 23 Μαΐου 20

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ, Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΊΝΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΘΥΜΑΤΑ, ΕΝΑ ΠΡΩΙ Τ' ΑΣΤΕΡΙΑ ΣΒΗΝΟΥΝ..

GIRL BY A PATH - SPRAGUE PEARCE

Ο Έρωτας είναι εξέγερση

βακχικής μέθης

έχει αίμα και πόνο

με όπλο τον πόθο

καίει τη σάρκα

θύματα

ένα πρωί τ΄αστέρια

γλιστρούν σα θλίψη στα μάτια και

σβήνουν στο άδειο σώμα..

καλημερα και καλή κυριακή..

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ, ΟΜΟΡΦΙΑ ΠΡΩΙΝΗ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΔΕ ΘΑ ΛΙΠΟΤΑΚΤΗΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!!

VENICE - FRANZRICHARD UNTERBERGER

Εωθινή ομορφιά

για σένα δε θα λιποτακτήσω

από το ποτάμι του χρόνου

κόντρα στη ανοίκεια ανάμνηση,

αναγκαιότητα ή τιμωρία,

ο διαβήτης αφήνει τον κύκλο

ανολοκλήρωτο

για μια λέξη που κυνηγώ

και την πήρε η σκέψη..

ζω;

καλημέρα και καλή βδομάδα..

ΚΑΛΗΜΕΡΑ, Ο ΠΟΝΟΣ ΣΥΝΟΔΕΥΕΙ ΤΟΝ ΈΡΩΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΣΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ..

SOPHIE FANNY LORDON - CONSTANS LAMARTINIERE

Μετά τον έρωτα έρχεται ο πόνος
η φωτιά που καίει την πληγή
του βέλους
και θεραπεύει την καρδιά
καθαρίζει της τελευταίας νύχτας
τη σκόνη
για την καινούγια φωτογραφία
αυτό πληγώνει περισσότερο..

ΚΑΛΗΜΕΡΑ..

ΚΑΛΗΜΕΡΑ.. Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΣΥΝΟΜΙΛΟΥΝ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ .. ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ, ΈΛΑ ΝΑ ΠΕΤΑΞΟΥΜΕ!

ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΕΡΩΤΑΣ - ANTONIO KANOVA

Και εγώ αγαπημένη,

μέσα στα μάτια σου βυθίζομαι

σαν τον Αυγερινό στον ουρανό

όλο το γαλάζιο του έρωτα να πιω

να σ' αγαπώ αιώνια,

και εγώ αγαπημένε,

μέσα από τα χείλη σου γεννιέμαι

σαν την Εύα στον παράδεισο

όλο το φιλί σου να πιω

να ζω αιώνια,

αγαπημένη

στα χείλη σου αφήνω

την αθανασία της ψυχής μου

αγαπημένε

το σώμα μου ριγεί

ήλιος ανατέλλει βαθιά μου

αγαπημένη αγαπημένε

μη μιλάς

κρεμάσου από το λαιμό μου

να αποχαιρετήσουμε τη ξένη γη

είπες σ' αγαπώ

και οι αισθήσεις μου μεταναστεύουν

από τα μάτια μου

στις ζεστές θάλασσες του κορμιού σου..

ΚΑΛΗΜΕΡΑ..

ΚΑΛΗΜΕΡΑ, ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΌ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΧΘΕΣΙΝΗ ΚΑΘΑΡΣΗ..

Πέρασε καιρός από τότε που πήγα για τελευταία φορά

στον ψυχαναλυτή μου, τη θάλασσα..Μια επίσκεψη για να

μου μιλήσει και εγώ να σιωπήσω. Βγήκα την ώρα που ο

ήλιος είχε πάρει το δρόμο της φυγής και το μπλάβο χρώμα

του αέρα προσέδιδε στην ατμόσφαιρα το σημάδι της αλλαγής,

έφευγε η μέρα έρχεται η άλλη μέρα, της νύχτας. Με τη σιωπή

ντύθηκα και με τη σιωπή στο μυαλό προχώρησα προς το

λεμονόδασος, περπάτησα αρκετά, περίπου πενήντα λεπτά,

χωρίς να αρθρώσω σκέψη, απλά κοιτούσα τα σπίτια στον

Πόρο, στημένα απέναντι μου, θεατές μου και εγώ στη σκηνή

προσπαθώ να τους κατακτήσω, κάτι περιμένουν από μένα..

Ένας γλάρος πετούσε ράθυμα και ευτυχισμένος στον ουρανό.

Δεν έψαχνα κάτι συγκεκριμένο, να βλέπω τη θάλασσα και να

την ακούω. Κάτι με σταμάτησε μπροστά σε μια μικρή παραλία,

γεμάτη βότσαλα και φύκια..Άκουσα φωνή, εκεί το κύμα ήταν

δυνατότερο, ακμαιότερο.. Πλησίασα και έκανα αυτό που κάνω

σε κάθε παραλία από όπου περνάω, μαζεύω βότσαλα και

κοχύλια και τα βάζω στο σαλόνι μου σε ένα μεγάλο πιάτο..

Σκάλιζα εκεί που σβήνει το κύμα για να βρω το θησαυρό

και η θάλασσα έπαιζε με τα δάκτυλα μου, κάτι μου έλεγε

σταμάτησα να σκέφτομαι. Άκουγα μόνο..και χαιδευα το νερό,

με άγγιζε τρυφερά σα γυναικείο χέρι και μου ψιθύριζε..Δε

σταμάτησε στιγμή να πηγαινόερχεται ο αφρός φέρνοντας

ήχους από το βάθος της ψυχής της.. Καθάρισα μέσα μου, έπλυνε

την καρδιά μου με το αλάτι και όλη τη μαυρίλα των σκέψεων

έφυγε με το προηγούμενο κύμα στο πέλαγος του χρόνου..

Έμεινα πολύ ώρα, αμίλητος, έβαλα στο χούφτα ένα κοχύλι πολύ

μικρό, το έσφιξα..Ο γλαρός έκανε κύκλους τρελούς στον αέρα.

Σηκώθηκα να φύγω και συνέχισα να περπατώ

άδειος..όλη μου η ύπαρξη ήταν συγκεντρωμένη στο κοχύλι

στο χέρι μου..Ένιωθα μια αναταραχή, κάτι ζωντανό υπήρχε

ανάμεσα στα σφιχτοκλεισμένα δάχτυλα. Κύματα και θάλασσες

πέλαγα και ωκεανοί, μέσα στα λίγα εκατοστά του χεριού μου,

το κοχύλι έβγαζε όλο το παρελθόν του και μύρισε αλάτι,

ζωή, σφρίγος και πάθος ασίγαστο. Άνοιξα το χέρι μου αργά

για να δω τι συμβαίνει.. Είδα το κοχύλι ανοιχτό, τόσο όμορφο,

χιλιοφιλημένο από τις Νηρηίδες, να στέκεται περήφανο για

την ομορφιά του και τη δημιουργία του, τη δική του ιστορία,

να με κοιτά..Με μια κίνηση το έριξα στη θάλασσα..

Εκεί ανήκεις, στην αγάπη σου, στο σώμα της γοργόνας σου,

και εγώ συνέχισα τη μικρή πορεία προς την ανηφόρα για το

λεμονόδασος, σκοτείνιαζε, ο γλάρος χώθηκε στο στήθος μου..

ΚΑΛΗΜΕΡΑ

Από athanospaschos @ Πέμπτη, 28 Μαΐο