Λυχνοστάτης στην ερημιά

Λυχνοστάτης στην ερημιά

(γραμμένο στο The Pas Canada 1986)

Ένα τραγούδι ρέει στην ψυχή μου
Δεν ξέρω από πού ξεκινά
Αλλ' εντοπίζω τις νότες του χιλιοστό-χιλιοστό
Στο πορτοκαλένιο χρώμα του ήλιου
Νάρχεται σταγόνα-σταγόνα από βροχή
Ντύνοντας με χιονονύμφες τον αγέρα
Στα περιβόλια που κατοικώ.
Κάνε με, Θεέ μου, να τα' αρχίσω
Δώσε μου τα λόγια στ' απλά μου χείλη
Να τρέχουνε καθάρια θαλασσιά
Όπως στον ουράνιο κήπο σου.
Ποτάμια ξεχειλίζουνε μέσα μου
Κι αχτίδες πλημμυρίζουνε περίσσια.
Αηδόνια γυρεύουνε πράσινες φυλλωσιές
Κι εγώ είμαι φτωχό κλαδί. Είναι όμορφος ο Κόσμος!
Στις καλαμιές του ποταμού
Ελούστηκα μ' ασήμια απ' το φεγγάρι
Διώχνοντας τη σκοτεινιά απ' το The Pas
Ακούμπησα το τρυφερό μου είναι σιωπηλά
Στη νερένια του παλάμη σαν αστέρι
Γερμένη ανάλαφρα στη ράχη του
Από φόβο, μην ξυπνήσουνε τα χαλίκια
Που τα παιδάκια ρίξανε στην καρδιά του.
Μουρμουρίζανε ανταύγειες κι αναδύονταν σκιές
Ταξιδεύανε μακριά τ' αδέρφια οι γιοί και οι κόρες μου
Κι εσύ δεν ήσουνα πλάι μου να σούλεγα για τη νύχτα
Που έριχνε το στήθος της βαρύ στη σιωπή μου
Πλέκοντας το πάθος της με τη λαχτάρα για γαλήνη.
Όλο το βράδυ ψιλόβρεχε ο ουρανός
Και φυσούσε δροσιά καθώς εψήλωνες μέσα μου.
Κάνε με, Θεέ μου, ουράνιο τόξο στους καταρράχτες
Αστράπτουσα από φως μετά την καταιγίδα
Που θερίζει τους αμπελώνες και τα στάρια
Στερώντας το ψωμί απ' τα μικρά παιδιά
Ελπίδες κι όνειρα να κλείσω στα μάτια τους.
Δώσε μου αυγούλες για να τραγουδώ
Την ώρα που σχίζουν οι κορυδαλλοί
Τον αγέρα της πατρίδας μου με φτερούγες
Μαζί τους να διαλαλήσω την ηλιογέννηση
Στους δουλευτάδες με χαρά.
Τόσες ημέρες! Απέραντη μου φάνηκε η γη
Μαζί και η μοναξιά.
Όμως τη σήκωσα μ' ένα χαμόγελο.
Αυτό μου έμεινε λυχνοστάτης στην ερημιά. Σε ποιόν να το δώσω Κύριε;

Το όραμα

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «Ερώ»

Το όραμα

Τα μαρτύρια όλα υποφέρω
Κι αυτά που πριν ποτέ μου δεν γνώριζα
Αλλά βάδιζα μαζί τους από άγνοια
Τώρα αντέχω.
Έρχομαι πάντα από το φως
Κι εσένα γυρεύω που ευλογημένος είσαι
Οπού γεννήθηκες καθαρός όλος
Κι αργοπάτησες στη φωτιά
Κι αγνός σα δώρο για μένα βγήκες.
Ζυμωμένος με μέλι σαν ερίφιο φτερωτό
Εύκολη βρώση για τα ηδυπαθή των ανθρώπων δείπνα
Έγνοια έμμονη κι επίμονη του κοσμάκη
Με τις αρχαίες πατούσες σου λευκές ως το γάλα
Να σελαγίζεις τις λαχτάρες μακριά μου
Μ’ όλες τις δοξαριές σου στο χρυσοκύανο διάστημα. Ευλογημένος ας είναι ο Έρως στα σημεία του ορίζοντα
Όπως το έαρ φανερώνει το κάλλος του.
Ας είμαστε οι Έλληνες ενωμένοι σα σφαίρα φωτός
Όπως του κύκλου ο χρυσός αριθμός
Η πεθυμιά μας μυστήριο φως περιιπτάμενο.
.............
(μέρος από το ποίημα, σελίδα 63 από το βιβλίο Ερώ της Νότας Κυμοθόη, Σύγχρονη Ελληνική Ποίηση, εκδ. Ιωλκός)

Maria Ioanna Mips

Maria Ioanna Mips

Το να αγαπάς είναι σαν τα ναρκωτικά.
Στην αρχή έχεις μία αίσθηση ευφορίας, απόλυτης εγκατάλειψης.
Σου άρεσε η αίσθηση και πιστεύεις πως μπορείς να το ελέγξεις, να είσαι εσύ ο κύριος της κατάστασης.
Σκέφτεσαι το αγαπημένο πλάσμα 3 λεπτά και το ξεχνάς 3 ώρες.
Σιγά σιγά όμως εθίζεσαι σε αυτό το πλάσμα και γίνεσαι απόλυτα εξαρτημένος.
Το σκέφτεσαι 3 ώρες συνέχεια και το ξεχνάς 3 λεπτά.
Τότε έχεις την ίδια αίσθηση με τους τοξικομανείς σε φάση στέρησης.
Και όπως και αυτοί κλέβουν και ταπεινώνονται για να αποκτήσουν αυτό που έχουν ανάγκη,
έτσι και εσύ είσαι έτοιμος να κάνεις οτιδήποτε για την αγάπη.
Για αυτό λοιπόν πρέπει να αγαπάμε κάποιον που να μπορούμε να κρατήσουμε κοντά μας ...

Paulo Coelho - "Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθησα και έκλαψα"

evaggelos Rigas- ποιηση

evaggelos Rigas

Μονοπάτι αξημέρωτο

Αξημέρωτο το μονοπάτι
Αχνοφεγγιά θηλιά στο αδιέξοδο
Το περιστέρι έχασε το στίγμα
Σε μια πορεία αστεριών
Καθορισμένου χρόνου
Δυο βουρκωμένα μάτια φως
Που τ’ αγκαλιάζει ο βυθός

Μέσα στη λάσπη του αφρού
Το αυτονόητο
Μετρά λεπτά

Προτού χαθεί η συμφορά
Πως σταματάει ο χρόνος!

Το αυτονόητο να ζει
Και να πεθαίνει η ζωή

Λοιπόν;

Ευάγ. Ρήγας

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ... ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ... ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Οι ιστορίες που έγιναν αιτία να γραφτούν ορισμένα απο τα πιο αγαπημένα μας τραγούδια

Tης μιας δραχμής τα γιασεμιά (Τα τελευταία γιασεμιά)

Αττίκ (Κλέων Τριαντάφυλλου)

Το υπέροχο τραγούδι «Της μιας δραχμής τα γιασεμιά» ο Αττίκ το έγραψε με αφορμή την εξωσυζυγική σχέση της τελευταίας του γυναίκας Σούρας, με κάποιον ονόματι Θόδωρο Άγγλο. Αλλά ας πάρουμε τα γεγονότα από την αρχή. Ο Αττίκ έκανε περιοδείες σε μεγάλες πόλεις, εντός και εκτός συνόρων, γνωρίζοντας στις παραστάσεις του την αποθέωση. Κάποτε έφτασε και στην Αγία Πετρούπολη, στην Ρωσία. Ήταν το 1917, λίγες μέρες πριν από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ο Αττίκ έδωσε παραστάσεις σε θέατρα αλλά και μέσα στο τσαρικό παλάτι. Τότε γνωρίστηκε με τη Σούρα, μια πανέμορφη χορεύτρια, γεμάτη γοητεία, που εντυπωσίασε τον Αττίκ. Εκείνος την

ερωτεύτηκε, όμως δεν θα την έπαιρνε μαζί του στην Ελλάδα, εάν η κατάσταση στην Ρωσία δεν ήταν εκρηκτική. Εκείνη τον ικέτεψε να την πάρει μαζί του. Ο Αττίκ, έχοντας ήδη δυο προηγούμενους γάμους που δεν είχαν ευδοκιμήσει, δίστασε. Βλέποντας όμως ότι στη Ρωσία τα γεγονότα και οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες και φοβούμενος για το μέλλον της Σούρας, δέχτηκε. Έτσι την έφερε στην Ελλάδα, όπου τα επόμενα δέκα χρόνια συμβίωναν, ενώ το 1926 αποφάσισε ένα τη νυμφευτεί επισήμως, με παπά και με κουμπάρο. Με τη Σούρα ο Αττίκ έζησε μέχρι το 1944. Κάποια εποχή όμως, η Σούρα στάθηκε άπιστη. Για τον Αττίκ πάντοτε αποτελούσε προτεραιότητα της ζωής το θέατρο, τα τραγούδια του και το κοινό του, με αποτέλεσμα να παραμελεί την σύζυγο του. Η Σούρα στο μεταξύ έδωσε ιδιαίτερη σημασία και ερωτεύτηκε κάποιον ονόματι Θόδωρο Άγγλο, με τον οποίο τον απατούσε. Ο Αττίκ πληγώθηκε πολύ μαθαίνοντας για τον έρωτα της γυναίκας του. Ο ίδιος κάποια μέρα τους είδε να κάθονται σε κάποιο καφενεδάκι και φεύγοντας να ξεχνάνε το ματσάκι γιασεμιά, που προηγουμένως ο Θόδωρος Άγγλος της είχε προσφέρει. Ο Αττίκ αφού έφυγαν, πλησίασε στο καφενεδάκι και από το τραπεζάκι μάζεψε τα γιασεμιά. Περίλυπος με όλα αυτά, το έκανε τραγούδι. Να προσθέσουμε, ότι ο Αττίκ, με την χρυσή καρδιά, λίγο καιρό αργότερα τη συγχώρεσε.

Το 1960, το τραγούδι «Της μιας δραχμής τα γιασεμιά» έγινε μουσική επένδυση και τίτλος της ομώνυμης κινηματογραφικής ταινίας του Ανδρέα Λαμπρινού, με πρωταγωνιστές τον Ορέστη Μακρή και την Κατερίνα Βασιλάκου (η υπόθεση είναι ίδια). Στην ταινία, το τραγούδι ερμηνεύουν ο Ορέστης Μακρής και η Τζένη Βάνου
ενα αγαπημένο τραγούδι..

Στων ραντεβού την ερημιά

στα φτωχικά καφενεδάκια

της μιας δραχμής τα γιασεμιά

που μας πουλάνε τα παιδάκια,

μαθαίνουν τόσα μυστικά

που όταν χωρίζει κάθε ταίρι,

μένουν στον κόρφο βιαστικά

μην παραπέσουν ξαφνικά

σε κάποιου αδιάκριτου το χέρι

της μιας δραχμής τα γιασεμιά

λένε στα ξέγνοιαστα ζευγάρια

που απ΄ τις αγάπες τους καμιά

ποτέ δεν ζει πολλά φεγγάρια.

Κι έχει μια μόνη ασχημιά,

ο έρως που όλους περιπαίζει

πως για μια νέα γνωριμιά

της μιας δραχμής τα γιασεμιά

ξεχνιούνται πάνω στο τραπέζι.

Και τα δικά μας γιασεμιά

στο τελευταίο καυγαδάκι

χωρίς συγκίνηση καμιά

άφηκες στο καφενεδάκι.

Της μιας δραχμής τα γιασεμιά

λένε στα ξέγνοιαστα ζευγάρια,

από τις αγάπες τους καμιά

ποτέ δεν ζει πολλά φεγγάρια.

Κι έχει μια μόνη ασχημιά,

ο έρως που όλους περιπαίζει

πως για μια νέα γνωριμιά

της μιας δραχμής τα γιασεμιά

ξεχνιούνται πάνω στο τραπέζι.

http://miaistoriakienatragoudi-hef.blogspot.gr/2009/07/blog-post.html

..Historia de un amor..

..Historia de un amor..

Έψαξα να βρω τα πιο ευωδιαστά αρώματα…

και μύρισα τον άνεμο η άνοιξη σαν μπαίνει και άνθη και αρώματα πανάκριβα και τη βροχή που πέφτει…
μα απ’όλα όσα μύρισα ένα με πλάνεψε μονάχα…
το πιο ωραίο άρωμα που δεν θα το ξεχάσω, με ταξιδεύει, με μεθά… το άρωμα του κορμιού σου!


Μερικές φορές ένα ερωτικό ποίημα δε χρειάζεται να είναι γραμμένο από κάποιο γνωστό ποιητή.. η ομορφιά, ο έρωτας και η αγάπη βρίσκεται στα λόγια όλων των ανθρώπων που νιώθουν…

Σελήνη και Ηλιος...

Σελήνη και Ηλιος...

Ὀταν ο Ήλιος και η Σελήνη συναντήθηκαν για πρώτη φορά, ερωτεύτηκαν με την πρώτη ματιά και ξεκίνησε μια μεγάλη αγάπη. Ο κόσμος ακόμα δεν είχε δημιουργηθεί και την ημέρα που ο Θεός αποφάσισε να τον φτιάξει, τους έδωσε το φως τους.


Αποφασίστηκε ότι ο Ήλιος θα φώτιζε τη μέρα και η Σελήνη τη νύχτα. Και έτσι θα ζούσαν χώρια.

Με αυτή την απόφαση, πλημμύρισαν από στενοχώρια, γιατί κατάλαβαν πως θα ζούσαν χωριστά.

Η Σελήνη παρ’ όλη τη λάμψη της άρχισε να απομονώνεται και ο Ήλιος από την πλευρά του, παρ’ όλο που είχε κερδίσει τον τίτλο του “Βασιλιά των Αστέρων”, δεν ήταν ευτυχισμένος.

Ο Θεός που έβλεπε τη θλίψη που είχαν, τους φώναξε και τους εξήγησε πως ο καθένας τους είχε μια ξεχωριστή λάμψη και δεν έπρεπε να είναι θλιμμένοι.

“- Εσύ Σελήνη θα φωτίζεις τα βράδυα και θα μαγεύεις τους ερωτευμένους. Εσύ Ήλιε θα δίνεις λάμψη στη Γη την ημέρα και ζέστη στους ανθρώπους και η παρουσία σου θα τους κάνει όλους πιο ευτυχισμένους.”

Η Σελήνη λυπήθηκε για την τύχη της και έκλαψε πικρά…

Και ο Ήλιος βλέποντάς την να υποφέρει αποφάσισε να της δώσει δύναμη και να την βοηθήσει να δεχτεί την απόφαση του Θεού.

Παρ’ όλα αυτά, αποφάσισε να ζητήσει μια χάρη από το Θεό:

“-Θεέ μου, βοήθησε τη Σελήνη γιατί είναι πιο ευαίσθητη από μένα και δεν αντέχει τη μοναξιά.” Και τότε ο Θεός της χάρισε τ’ αστέρια.

Όταν η Σελήνη αισθάνεται μοναξιά, καταφεύγει στ’ άστρα, που κάνουν τα πάντα για να την παρηγορήσουν, αλλά ποτέ δεν το πετυχαίνουν.

Σήμερα ζούν χωριστά. Ο Ήλιος προσποιείται
 ότι είναι ευτυχισμένος και η Σελήνη προσπαθεί να κρύψει τη στενοχώρια της.

Λένε ότι ο Θεός ήθελε η Σελήνη να είναι πάντα γεμάτη και φωτεινή, αλλά δεν τα κατάφερε…Γιατί είναι γυναίκα και καμμιά γυναίκα δεν μπορεί να ζει χωρίς αγάπη.

Όταν είναι ευτυχισμένη είναι γεμάτη και λάμπει. Όταν είναι δυστυχισμένη είναι μισή και ένα τέταρτο και τότε δεν είναι δυνατόν να φανεί η λάμψη της.

Η Σελήνη και ο Ήλιος ακολουθούν τη μοίρα τους. Αυτός, μόνος αλλά δυνατός. Η Σελήνη παρέα με τ’ άστρα, αλλά, αδύναμη.Πολλοί άντρες προσπάθησαν να την αποκτήσουν αλλά δεν μπόρεσαν. Μερικοί πήγαν να τη δουν από κοντά, αλλά και πάλι γύρισαν άπρακτοι. Ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να τη φέρει στη Γη ούτε και κανείς κατάφερε να την κάνει να ερωτευτεί.

Ο Θεός τότε αποφάσισε ότι κανένας έρωτας δεν θα είναι αδύνατος. Ούτε του Ήλιου και της Σελήνης. Τότε, δημιούργησε την έκλειψη.

Σήμερα ο Ήλιος και η Σελήνη, ζουν περιμένοντας αυτή τη στιγμή. Αυτή τη στιγμή που τους δόθηκε και που τόσο σπάνια συμβαίνει.

Όταν κοιτάζεις προς τον ουρανό από εδώ και μπρος και δεις τον Ήλιο να σκεπάζει τη Σελήνη, θα είναι γιατί ξαπλώνει πάνω της και κάνουν έρωτα.

Αυτό το έργο αγάπης ονομάστηκε “έκλειψη”. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι αυτη η λάμψη πάθους, είναι τόσο μεγάλη, που συνιστάται να μη βλέπουμε προς τον ουρανό εκείνη τη στιγμή, γιατί τα μάτια μας μπορεί να τυφλωθούν, αντικρύζοντας τόση αγάπη.

Η Μαγεία του Στραντιβάριους

  Η Μαγεία του Στραντιβάριους

Τα βιολιά Στραντιβάριους βρίσκονται εδώ και χρόνια στο επιστημονικό μικροσκόπιο. Οι ειδικοί αναζητούν τα μυστικά του τέλειου ήχου τους στα υλικά από τα οποία είναι κατασκευασμένα. Όταν ο Αντόνιο Στραντιβάρι έφτιαχνε στο εργαστήριό του στην Κρεμόνα τα περίφημα βιολιά του, δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως 300 χρόνια αργότερα, θα βρίσκονταν στο επίκεντρο του επιστημονικού ενδιαφέροντος.

 Για περισσότερα από 300 χρόνια , οι τεχνίτες , προσπαθούν να αναδημιουργήσουν τον ασύγκριτο ήχο αυτού του μουσικού οργάνου . Κανείς όμως δεν τα κατάφερε πραγματικά . Το αποτέλεσμα είναι , ένα Στραντιβάριους , σήμερα να κοστίζει μυθικά ποσά . Τελευταία τιμή που αναφέρεται για ένα τέτοιο βιολί , είναι … πάνω από 3.500.000 δολλάρια που προσφέρθηκε σε δημοπρασία στον οίκο «Christie» .


Από κατασκευαστική άποψη ένα βιολί , δεν είναι παρά ένα απλό ξύλινο κουτί , με το επάνω μέρος του από ερυθροελάτη και το κάτω από σφεντάμι (συνήθως) , που περικλείει κάποιον όγκο αέρα . Έχει χορδές μεταλλικές ή από έντερο προβάτου , τυλιγμένες με σύρμα από ασήμι ή αλουμίνιο και τεντωμένες στο μπροστινό μέρος του οργάνου …. Αυτό όμως , μοιάζει σαν να λέμε ότι η … Τζιοκόντα (Μόνα Λίζα), είναι απλώς διάφορες μπογιές πασαλειμμένες , πάνω σε ξύλο λεύκας .


Ο χαρακτηριστικός ήχος ενός βιολιού , μπορεί ακόμα να εξαρτάται , από χιλιάδες μεταβλητές στη φύση του ξύλου , στο σχήμα του οργάνου και στο είδος του στόκου και του βερνικιού με τα οποία έχει “δουλευτεί” .
Joshua Bell και ....υπέροχο Ave Maria... για τα ...αυτιά σας  μόνο!!


Τα εργαλεία και τα χνάρια του Στραντιβάρι , βρίσκονται σε κάποιο μουσείο της Κρεμόνας , εκεί δηλαδή που έζησε και εργάστηκε , η τεχνική όμως μέθοδος της παραγωγής του , παραμένει αίνιγμα . Κανείς δεν γνωρίζει , πώς επεξεργαζόταν το ξύλο , ή τί είδος βερνίκι χρησιμοποιούσε . Εικάζεται πως χρησιμοποιούσε βερνίκια με διαλύτες σε υδατική βάση , δηλαδή βερνίκια πλούσια σε οξυγόνο , ή ένα μίγμα βερνικιού όπως η χιτίνη που παράγεται από φτερά εντόμων , ανακατεμένη με λινέλαιο . Ακόμη , πιστεύουν πως το ξύλο που μεταχειριζόταν ο Στραντιβάρι περιείχε πυρίτιο ή ότι μπορεί να επεξεργαζόταν σκόπιμα το ξύλο με χημικά της εποχής .
Σήμερα , με την βοήθεια ολογραφικών τεχνικών μεθόδων , έχουν καταρτιστεί λεπτομερή διαγράμματα δονήσεων των διάσημων αυτών βιολιών και γίνονται επίσης έρευνες πάνω σε μαθηματικές μεθόδους σχεδίασης με την χρήση υπολογιστών και εξελιγμένων αναλυτών .


Στο τέλος , όπως πιστεύουν πολλοί ειδικοί , η έρευνα αυτή , θα μπορούσε να αποδείξει ότι το μυστικό του Στραντιβάρι , δεν είναι τόσο θέμα τεχνολογίας , όσο αυτού , που οι επιστήμονες αποκαλούν “Ψυχοακουστική” … Εκείνο δηλαδή που ο βιολονίστας ακούει και νοιώθει , όταν παίζει , είναι τόσο υποκειμενικό όσο και το … πώς αντιλαμβάνεται και εκτιμά το … άρωμα ενός ρόδου .

Mίλησέ μας για την Αγάπη..

  Mίλησέ μας για την Αγάπη..

Tότε η Αλμήτρα είπε: Μίλησε μας για την Αγάπη.
Κι εκείνος, ύψωσε το κεφάλι του κι αντίκρισε το λαό κι απλώθηκε βαθιά ησυχία.
Και με φωνή μεγάλη είπε:
Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, Μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα. Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδώσου, μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει.
Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψε την, μ' όλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν
το βοριά που ερημώνει τον κήπο.
Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει. Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου.
Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο,
Έτσι κατεβαίνει κι ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα.
Σα δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά της.
Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχιάσει.
Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου.
Σε αλέθει για να σε λευκάνει.
Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός.
Και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το άγιο δείπνο.
Όλα αυτά θα σου κάνει η αγάπη για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της ζωής.
Αλλά αν από το φόβο σου, γυρέψεις μόνο την ησυχία της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης,
Τότε, θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη γύμνια σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης. Και να σταθείς στον χωρίς εποχές κόσμο όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου.
Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα παρά από τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη.
Όταν αγαπάς, δε θα 'πρεπε να λες: "Ο Θεός είναι στην καρδιά μου", αλλά μάλλον "Εγώ βρίσκομαι μέσα στην καρδιά του Θεού".
Και μη πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης, γιατί η αγάπη, αν σε βρει άξιο, θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία.
Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός από την εκπλήρωσή της. Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου: Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στη νύχτα.
Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.
Να πληγωθείς από την ίδια την ίδια τη γνώση σου της αγάπης. Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.
Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρεις ευχαριστίες για μια ακόμα μέρα αγάπης. Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης.
Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο με ευγνωμοσύνη στην καρδιά
Και ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ' έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου.

απόσπασμα απο το βιβλίο

''Ο Προφήτης

Ο κήπος του Προφήτη''

ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝΤ

http://xeimwniatikhliakada.wordpress.com/

Είμαι ο διαβάτης...

Είμαι ο διαβάτης...

Σάββατο, 4 Απριλίου 2009 7:34 μμ | 7 σχόλια

Είμαι ο διαβάτης,

Που γράφω

με πηλό και με φλόγα.

Ζητωκραύγαζαν!

Κάποιον θέλανε να σκοτώσουν.

Πολυέλαιοι,

χρυσοποίκιλτες μίτρες,

φορέματα Ντιόρ...

Πώς να κατέβεις ανάμεσα μας ανυπόδητος;

Πολυκατοικίες...

Φάμπρικες...

Όλο και πιο μεγάλες Πολιτείες.

Όλο και πιο μεγάλα Νεκροταφεία...

Έχουμε να θάψουμε τόσους ζωντανούς!

Οι βάρβαροι

δεν θα ξανάρθουν απ' τα σύνορα.

 Ορμούν απ' τις τηλεοράσεις

στα παιδικά δωμάτια.

Θ' αναζητούμε το θάνατο

δίχως κλάματα.

Όταν θα 'χουν στερέψει

τα μάτια των παιδιών

- από την Ποίηση!

Το παιδί,

που στέκεται μπροστά

στον Ηλεκτρονικό Εγκέφαλο,

δεν ξέρει

πως ξέρει περισσότερα απ' αυτόν.

Σπάστε τους καθρέφτες!...

Μας δείχνουν

όπως ακριβώς είμαστε...

Ωραιοι

που φαινόμαστε στους καθρέφτες!

Γιατί να τους σπάσουμε;

Δεν μπορούν

να καθρεφτίσουν την ψυχή μας.

Κατάστηθα μπορείς πια να χτυπάς

τις πέτρινες καρδιές.

Πρόσεξε, όμως:

με καλέμι σφυρηλατημένο

στη φωτιά της Αγάπης...

Λέω να κρεμάσουμε

μια επιγραφή στον Πλανήτη μας:

«Προσοχή, χρώματα!»

Άδολο παιδικό χαμόγελο...

Μια παραίσθηση

στη σκληρή πραγματικότητα

Δεν είχε νόημα

να φυτεύω λουλούδια

στην άσφαλτο...

Έμπηξα ένα σταυρό

και κάθισα στον ίσκιο του.

Προ Χριστού... Μετά Χριστόν...

Εκτός από Εσένα,

ποιος μπορούσε να χωρίσει

το Χρόνο...

Θεε μου,

τι θα γινόμαστε

δίχως εχθρούς και αναξιοπαθούντες;

Σπέρνουμε

σίδερα, μηχανές

και πολυκατοικίες.

Πού χρόνος να σκεφτούμε,

πως υποχθόνιες κακίες

μπορεί να κούφωσαν το έδαφος.

Κάθε κραυγή στην έρημο

δεν είναι ο ρόγχος

του μελλοθάνατου.

Μπορεί να 'ναι και το ξέσπασμα

 στ' αντίκρισμα μιας όασης.

«Απόλλων 11»,

 «Απόλλων 12»,

 «Απόλλων 13»...

Πόσους αριθμούς θα χρειαστούμε

για όλα τ' αστέρια;

Να καθαρίσουμε, είπαμε, τον τόπο:

κόκαλα των προγόνων

κι άλλα συναφή.

Μαζί πετάξαμε και

την Ελευθερία.

 

Μη με ρωτάς,

ποιο είναι το μέτρο της Αγάπης.

Δες το Σταυρό!

Σάς ικετεύω:

Σβήστε τα φώτα.

Μας κρύβουν το Φως.

Είδα

την ανατολή του ήλιου.

Είδα

τη δόξα του θεού.

Περάσαμε τη ζωή μας

μαζεύοντας πληροφορίες.

Στο τέλος,

χάσαμε τη γνώση τ' Ουρανού.

Αδερφέ μου,

δώσε μου το χέρι σου

να περάσουμε το χάος...

Ποιος είν' αυτός,

που με κοιτάζει κατάματα

και με χίλια πρόσωπα,

μέσ' από το σπασμένο

καθρέφτη;

Κοίταξα στο μεγάλο καθρέφτη και είδα το πρόσωπο μου νεότερο.

Ήταν αποστασία μου;

Κρυψαμε τον Εσταυρομένο

πίσω απ' την Αγία Τράπεζα,

 να μη βλέπει

 την πείνα και τη δίψα

του λαού Του.

Το άτομο διασπάστηκε.

 Κι η Αγάπη επιμένει

 να ενώνει τα πρόσωπα.

Τώρα,

κυκλοφορώ κι αναπνέω

στο φως της μέρας

και σκέφτομαι

πόσο πιο λεύτεροι

ήταν τότε

στις κατακόμβες.

Οι πτώσεις μου πολλές.

 Ευδόκησε

η τελευταία πτώση μου

να 'ναι στα πόδια Σου.

Σ' αυτή την πόλη κάθε πεθαμένος

 δουλεύει μέρα-νύχτα

για φέρετρο καλύτερο.

Μας έρχονται

«ακοαί πολέμων». Θα πρέπει

 να λυγίσουν τα γόνατα...

Μια στιγμή:

Σταματήστε τη γενναιότητα

των όπλων.

Ν' ακούσω τη φωνή του Θεού

- πονάει, έπλασε Ανθρώπους.

Έγδυσε ο Αδαμ τη Ζωή

για ν' αυξήσει τις πωλήσεις του.

 Κι είδε την πώληση του.

Κι όμως,

υπάρχουν ανάπηροι

που κλαίνε δίχως μάτια,

που κάνουν το σταυρό

τους χωρίς χέρια...

Το ηλεκτρικό ψυγείο,

 η ηλεκτρική τηλεόραση,

το ηλεκτρικό πλυντήριο,

ο ηλεκτρικός άνθρωπος,

η ηλεκτρική συνείδηση.

Εμφανίσεις φωτογραφιών:

 θετικό - αρνητικό.

Οι σκοτεινοί θάλαμοι

κατασκευάζουν τις φυλετικές

διακρίσεις...

Ερείπια Ναών

-ψυχών ερείπια...

Υπάρχω,

θα πει υπάρχουμε,

 Εκείνος κι εγώ.

 Αλλιώς, αυτοδιαλύομαι.

Σαν τελειώσουμε

τ' Αλφάβητο της Ζωής,

θ' αρχίσουμε να ζούμε.

Ορθώθηκε ο Άγγελος

του Ολέθρου...

Κι οι φερετροποιοί στην Πομπηία

αμετανόητοι.

Την ύστατη ώρα

πρέπει να 'ναι λαμπρό

το ένδυμα σου...

 Όπως τα φύλλα

που ντύνονται χρυσά,

όταν πεθαίνουν...

Μέση Ανατολή...

 Καταδικασμένη η οσμή του αίματος

 να πνίγεται στην οσμή

των οκτανίων.

 Εκεί,

«εις τόπον λεγόμενον Λιθόστρωτον»...

Κύριε τυπογράφε, λάθος!

Αγάπη, όχι με κεφαλαία.

 Μιλάμε γι' ανθρώπους...

Έπρεπε να περάσουν χρόνια,

 για να καταλάβω

πως εκείνο το Α και το Ω του Ιε­ρού,

είναι η αρχή και το τέλος

 στη λέξη: ΑΓΑΠΩ.

Πασχίζω να βρω το σφουγγάρι,

 που θα σβήσει τις ανορθογραφίες

 απ' το μαυροπίνακα

που 'χω μέσα μου.

Μιλάω στο Θεό Πατέρα μου.

 Και του ζητώ, και του ζητώ...

Κάποτε, που σταματώ,

Τον ακούω να μου λέει:

-Τι άλλο; Τι άλλο; Πες μου!...

Μια περίεργη ιδιότητα της ύλης:

 Μ' αυτήν,

κερδίζεις την άυλη αιωνιότητα.

Τώρα πια,

 τα μάθαμε όλα

κι είμαστ' έτοιμοι

να δώσουμε απαντήσεις...

 Αλίμονο!...

 

Υψώνεσαι

όταν μάθεις να λυγίζεις.

 Όχι, σαν την καλαμιά

στα πεντανέμια

- ζωσμένος το Λέντιον.

Τα πάθη,

στου πνεύματος τα βάθη,

γεννούν δημιουργίας κραδα­σμούς,

χαράς σεισμούς -

φωτάνθη!

 Αγάπη ζωής

-Λάσπη και στάχτη.

Ζωή αγάπης 

-αίμα και πνεύμα.

Ο θάνατος έρχεται 

σαν αιφνίδιος έλεγχος

της Εφορίας.

Οι πιο πολλοί δεν έχουν

 τα βιβλία τους εντάξει.

Πόσο θα γελάσε ο Διαβολος,

όταν τον υποδέχτηκε φοβισμένο

στον Άδη.

 -Δεν κοινωνούσε

από υπερβολικό φόβο

 στο θάνατο!...

Τι ωφελεί...

που μια ζωή ολόκληρη

φυλαγόσουν από τα τροχοφόρα;

Χτες

μια στιγμούλα μόνο,

δεν επρόσεξες...

Σου μιλάω τόσο,

γιατί δεν έχω το χρόνο,

γιατί δεν έχω τα χρόνια.

Γιατί δεν έχω την άσκηση

να σωπαίνω και να Σε ακούω!

Σημείο:

 Απ ' το σχίσημο  

της πέτρας

διαχύνεται το φως

της Ανάστασης Σου.

Στην Πολιτεία μας

η νύχτα δεν είναι πολύ σκοτεινή·

κι η μέρα όχι πολύ φωτεινή.

Μπερδέψαμε το φως

με το σκοτάδι...

Πόσο λαμπρότερος

φαίνεται ο ήλιος

στην έξοδο του τούνελ!

Γονάτισε.

Σήκωσε τα χέρια.

Έσκυψε το κεφάλι.

 -Όχι, δεν πυροβόλησε!

...Προσευχήθηκε...

Υπαρχουν σκουλίκια,

που κρύβουν μέσα τους έναν αετό

-ξύπνησε τον!

Και αετοί, που τρέφονται

με σκουλήκια στα βαλτονέρια

-δείξε τους τις κορφές!

Πολύς ο πόνος

σήμερα στη γη.

Κι όμως,

οι λύπες που έστειλε ο Θεός

ήταν λίγες..

Αποσμητικά

- οι κλίβανοι του Αουσβιτς.

Απορρυπαντικά

- η βόμβα του Ναγκασάκι.

Καθαρτικά

- οι νευροκλινικές της Μόσχας.

Μ' όλ' αυτά λερώθηκαν τα έθνη...

Την πέτρινη καρδιά μου δεν μπορώ

ούτε πεζούλι να την κάνω,

οι άγγελοι

να ξαποστάσουν λίγο πάνω του:

οι τύψεις ολοένα θα

τη συνταράζουν.

Μακάριοι οι ταπεινοί

ότι αυτοί...

Πώς φοβάμαι,

προπάντων όταν με φωνάζουν:

κύριε...

Ένα λουλούδι

φυλλορροεί στ' ανθογυάλι.

Μελαγχολώ...

Να φυλλορροούσαν έτσι

τα πάθη μας!

Τα ανωτέρω ποιήματα πρωτοδημοσιεύτηκαν από τις εκδόσεις Ακρίτας και Δαμασκός

Αναδημοσίευση απο το περιοδικό ΘΕΟΣ & ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Tags: ποί