Όναμα: Μαρία Δημητρίου
Δεκα...
δεκα δευτερολεπτα και μας αφηνει τουτος ο χρονος...
εννια...
προλαβαινω να αναπολησω σε εννια δευτερολεπτα τις στιγμες...;
οχτω...
2008 στιγμες...ασχημες και ομορφες...
επτα...
δυστηχως τα ασχημα ηταν πολλα περισσοτερα...
εξι...
ειχε ομως και πολυ ομορφες στιγμες...
πεντε...
πως να τις αφησω πισω αυτες...;θα μου λειψουν πολυ...
τεσσερα...
τις ασχημες τις αφηνω πολυ ευκολα...κι ευχομαι να μην ξαναρθουν...
τρεια...
ετοιμαζομαι να γυρισω σελιδα...
δυο...
θα γραψουμε σε καινουργιες λευκες...μονο ομορφιες ελπιζω...
ενα...
ενα δακρυ...για τα ομορφα που εμειναν πισω...
κι αλλο ενα για εκεινα που με πικραναν πολυ...
Λευκη σελιδα ανοιγεται τωρα στο βιβλιο των παραμυθιων...
περιμενω να γραφτει κατι ευχαριστω ετσι για να παει ευχαριστα ολη η χρονια...
"και τα σκατα πισω μας...σ'αγαπω οσο δεν φανταζεσαι..."
εγραψε η πρωτη γραμμη στην πρωτη σελιδα του πρωτου παραμυθιου...
και μαζι της ζωγραφιστηκαν πολλα πολλα χαμογελα και χρωματα...
οι σκιες περασαν στο παρελθον και φωτιστηκε απο αστεροσκονη ολη μου η υπαρξη...
τι γλυκο να σ'αγαπουν...και να σου το λενε...
τι γλυκο να γραφεται η πρωτη σελιδα με αυτο το συναισθημα...
σσσςςς...ακου...
μη ξεχνας να μου το λες συχνα...
μη ξεχνας να αφηνεις ενα κοκκινο σημαδακι σε καθε μου σελιδα...
μη ξεχνας να μου το δειχνεις...
βλεπεις καμια φορα το εχω αναγκη και ας το νιωθω βαθια μεσα μου...
καμια φορα γινομαι αδυναμη οσο δυνατη κι αν δειχνω...
καμια φορα θελω να κρατηθω απο δυο λεξεις...
καμια φορα χρειαζομαι μια αγκαλια...
κι ενα φιλι...
και με κατακλυζει μια απεραντη αναγκη να σε αγγιξω...
και να δω στα ματια σου οσα δεν λενε τα χειλη...
κι οταν δεν το μπορω αφηνω ασημοκλωστες να πεσουν απο τα ματια μου...
και φτιαχνω το κεντημα της απουσιας...
κενταω τον πονο και την αγωνια...
τον φοβο και την μοναξια...
και σαν τελειωσω το τοποθετω στο συρταρι της μνημης...εκει μαζι με ολα τ'αλλα...
μεχρι την αλλη φορα...
γι αυτο σου λεω...μην ξεχνας...
να βαζεις μια κοκκινη γραμμη σε καθε μου σελιδα...
μα τι απο ολα αυτα να σου απαντουσα...
"σε λατρευω καρδια μου..."
ειπα μονο...
κι υστερα ενιωσα μια ολοκληρωση...
μια πληροτητα...
και το βραδυ εγινε λιγο πιο ζεστο...
κι ας ειχε εξω παγωνια...
βγηκα και ανασανα εναν καινουργιο αερα...
εκεινον τον αερα της αγαπης...της υποσχεσης...της προσμονης...
αληθεια ποσα λιγα χρειαζομαι για να αντεχω...
υστερα εσπασε ενα ροδι...
μικρα κοκκινα διαμαντακια σκορπισαν παντου...
και γεμισαν τις καρδιες με ελπιδα...
πως ισως να εχουμε κοκκινο χρωμα στα καινουργια παραμυθια...
πως ισως εχουμε χαμογελα και οχι αλλα δακρυα...
πως ισως εχουμε ευχαριστα νεα και οχι δυσαρεστα...
πως ισως να γινει μια αλλαγη στη ζωη και στην καρδια...
μικρα κοκκινα διαμαντακια...
σκορπισαν παντου...
και μια νεραιδα φορουσε κοκκινα και ζωγραφιζε χαμογελα κι ελπιδα...
κι εγω πηρα να γραφω το πρωτο παραμυθι για τουτη την χρονια...
Κυριακή, 4 Ιανουαρίου 2009
ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΣΕ ΛΕΥΚΗ ΣΕΛΙΔΑ...
Δεκα...
δεκα δευτερολεπτα και μας αφηνει τουτος ο χρονος...
εννια...
προλαβαινω να αναπολησω σε εννια δευτερολεπτα τις στιγμες...;
οχτω...
2008 στιγμες...ασχημες και ομορφες...
επτα...
δυστηχως τα ασχημα ηταν πολλα περισσοτερα...
εξι...
ειχε ομως και πολυ ομορφες στιγμες...
πεντε...
πως να τις αφησω πισω αυτες...;θα μου λειψουν πολυ...
τεσσερα...
τις ασχημες τις αφηνω πολυ ευκολα...κι ευχομαι να μην ξαναρθουν...
τρεια...
ετοιμαζομαι να γυρισω σελιδα...
δυο...
θα γραψουμε σε καινουργιες λευκες...μονο ομορφιες ελπιζω...
ενα...
ενα δακρυ...για τα ομορφα που εμειναν πισω...
κι αλλο ενα για εκεινα που με πικραναν πολυ...
Λευκη σελιδα ανοιγεται τωρα στο βιβλιο των παραμυθιων...
περιμενω να γραφτει κατι ευχαριστω ετσι για να παει ευχαριστα ολη η χρονια...
"και τα σκατα πισω μας...σ'αγαπω οσο δεν φανταζεσαι..."
εγραψε η πρωτη γραμμη στην πρωτη σελιδα του πρωτου παραμυθιου...
και μαζι της ζωγραφιστηκαν πολλα πολλα χαμογελα και χρωματα...
οι σκιες περασαν στο παρελθον και φωτιστηκε απο αστεροσκονη ολη μου η υπαρξη...
τι γλυκο να σ'αγαπουν...και να σου το λενε...
τι γλυκο να γραφεται η πρωτη σελιδα με αυτο το συναισθημα...
σσσςςς...ακου...
μη ξεχνας να μου το λες συχνα...
μη ξεχνας να αφηνεις ενα κοκκινο σημαδακι σε καθε μου σελιδα...
μη ξεχνας να μου το δειχνεις...
βλεπεις καμια φορα το εχω αναγκη και ας το νιωθω βαθια μεσα μου...
καμια φορα γινομαι αδυναμη οσο δυνατη κι αν δειχνω...
καμια φορα θελω να κρατηθω απο δυο λεξεις...
καμια φορα χρειαζομαι μια αγκαλια...
κι ενα φιλι...
και με κατακλυζει μια απεραντη αναγκη να σε αγγιξω...
και να δω στα ματια σου οσα δεν λενε τα χειλη...
κι οταν δεν το μπορω αφηνω ασημοκλωστες να πεσουν απο τα ματια μου...
και φτιαχνω το κεντημα της απουσιας...
κενταω τον πονο και την αγωνια...
τον φοβο και την μοναξια...
και σαν τελειωσω το τοποθετω στο συρταρι της μνημης...εκει μαζι με ολα τ'αλλα...
μεχρι την αλλη φορα...
γι αυτο σου λεω...μην ξεχνας...
να βαζεις μια κοκκινη γραμμη σε καθε μου σελιδα...
μα τι απο ολα αυτα να σου απαντουσα...
"σε λατρευω καρδια μου..."
ειπα μονο...
κι υστερα ενιωσα μια ολοκληρωση...
μια πληροτητα...
και το βραδυ εγινε λιγο πιο ζεστο...
κι ας ειχε εξω παγωνια...
βγηκα και ανασανα εναν καινουργιο αερα...
εκεινον τον αερα της αγαπης...της υποσχεσης...της προσμονης...
αληθεια ποσα λιγα χρειαζομαι για να αντεχω...
υστερα εσπασε ενα ροδι...
μικρα κοκκινα διαμαντακια σκορπισαν παντου...
και γεμισαν τις καρδιες με ελπιδα...
πως ισως να εχουμε κοκκινο χρωμα στα καινουργια παραμυθια...
πως ισως εχουμε χαμογελα και οχι αλλα δακρυα...
πως ισως εχουμε ευχαριστα νεα και οχι δυσαρεστα...
πως ισως να γινει μια αλλαγη στη ζωη και στην καρδια...
μικρα κοκκινα διαμαντακια...
σκορπισαν παντου...
και μια νεραιδα φορουσε κοκκινα και ζωγραφιζε χαμογελα κι ελπιδα...
κι εγω πηρα να γραφω το πρωτο παραμυθι για τουτη την χρονια...
