ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΟ ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΣΕΝΑ...

Πέμπτη, 8 Ιανουαρίου 2009

ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΟ ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΣΕΝΑ...

Αγαπημενε μου,
εγραψα αυτο το γραμμα αμεσως μολις ανοιξα τα ματια μου...
ξυπνησα παλι απο το ονειρο και καταριομουν την πραγματικοτητα...

ξερεις παντα σου μιλουσα για τα ονειρα μου κι εσυ συνηθιζες να χαμογελας...
μια δυο φορες με κοιταξες με μια φωτια στα ματια...
μου φτασε για να ξερω πως με πιστευεις και τα χαμογελα πως ηταν μια απαντηση
που τα χειλη δεν μπορουσαν να δωσουν...

χτες μου μυνησες κοιμησου κι εγω θα ρθω στα ονειρα σου...
εκλεισα τα ματια μου γαληνια και ηρθες...κρατησες την υποσχεση σου...
εγω φορουσα εκεινο το λευκο φορεμα που σου αρεσει κι εσυ φορουσες τον ηλιο στο προσωπο σου...
ποσα σκοταδια θα αντεχα για να ξαναδω αυτον τον ηλιο...
αληθεια φωτιζεται αλλη υπαρξη οσο η δικη μου με τουτον τον ηλιο...;
αληθεια τον φορας αυτον τον ηλιο παντα η' μονο οταν με αντικρυζεις...;
αληθεια ποσα θα ηθελα να σε ρωτησω και φοβαμαι τις σιωπες σου...

οπως σου εχω ξαναπει αγαπημενε μου πιστευω πως τα ονειρα δεν ειναι μονο επιθυμιες
οπως λενε οι γνωστες ταχα μου...
ειναι η παραλληλη πραγματικοτητα...ισως ειναι και η μονη αληθινη περα απο αυτη που ζουμε...
δεν ενιωσα ποτε να υπαρχω πραγματικα σε οτι ζω...
αντιθετα ενιωσα ολοκληρωση απειρες φορες στον ονειρικο κοσμο...

δεν πιστεψα στο τυχαιο...αλλωστε αν ψαξεις την λεξη τυχη θα δεις πως η ερμηνεια της μονο αυτο το νοημα που της εχουμε δωσει δεν εχει...
μηπως θα μπορουσαμε να χαρακτηρισουμε την συναντηση μας τυχαια...;
μηπως θυμασαι εκεινο το βιβλιο που επεσε στα χερια μου λιγο πριν σε συναντησω...;
μηπως θυμασαι με τι παραξενο τροπο επεσε στα χερια μου...;
μιλουσε για τις αδελφες ψυχες...για εκεινους που συναντιουντε ξανα και ξανα σε πολλες ζωες...γιατι αφησαν πραγματα στη μεση...γιατι αγαπηθηκαν τοσο πολυ που μια ζωη δεν τους εφτανε...

αγαπημενε μου,
εχω σωπασει τοσα λογια για σενα...
εχω σωπασει την αναγκη μου μα δεν μπορω να σωπασω την καρδια μου...
σου ανηκει απο παντα...
καθε χτυπος της ανασαινει απο σενα...
σε ζω και σ'ονειρευομαι περα απο καθε εμποδιο...δεν υπαρχει η αποσταση της λογικης οταν οι καρδιες ειναι η μια διπλα στην αλλη...
κι αν σωπασα το κανα μη σε πονεσω...μη τυχει και ματωσεις και δεν μπορω να σου γιατρεψω τις πληγες...
κι ας ευχηθηκα νυχτες ατελειωτες να ακουσεις το κλαμμα μου και τις κραυγες μου...
σαν καλεσμα και να ερθεις...

φυλαξα την καμαρα που αγαπηθηκαμε και εστρωσα γιασεμια στα λευκα μας σεντονια...
κι εκεινος ο καθρεφτης αγαπη μου εχει φυλακισει για παντα τις μορφες μας ενωμενες...
κι απο εκει μεσα σε βλεπω ζωντανο ξανα και ξανα να αποζητας τον ερωτα μου...
κι εγω καθε που νυχτωνει στον δινω απλοχερα...
σωμα και ψυχη δικα σου...
ολα στα δικα σου μοναδικα χερια να πλαθεις απο την αρχη την υπαρξη μου...
να ζω και να πεθαινω μονο για σενα απειρες φορες...


θα μαζεψω τα αιματα σου αγαπημενε μου στο υποσχομαι...
θα κλεισω ολες σου τις σπασμενες αντοχες στην αγκαλια μου...
θα σε τυλιξω με τα χερια μου στον πιο γλυκο υπνο...
και το ονειρο μου θα γινει ονειρο μας...
σε εκεινη την παραλληλη πραγματικοτητα...σε εκεινη και σε αυτη...θα σε εχω αγκαλια...
οπως τοτε θυμασαι...;
τοτε που εκλεινες τα ματια σου και αποκοιμιουσουν με χαμογελο...
κι εγω σε κοιτουσα κι εκλεβα ανασες και στιγμες μεχρι που αποκαμωμενη πια απο τοσο ερωτα με επαιρνε ο υπνος στην αγκαλια σου...
κι ημουν ευτυχισμενη αγαπημενε...

πες μου τοση ευτυχια σε ποια μνημη να χωρεσει...;
εκεινη η ολοκληρωση τωρα πια εχει σπασει στα δυο...
το ενα της κοματι ειναι κοντα σου...
το αλλο που απομεινε εδω σκορπιεται στους ανεμους και χαριζει οτι δεν μπορει να χαρισει σε σενα στα αστερια...
κι εκεινα καμια φορα ως ανταποδωση πεθαινουν για μενα για να μου χαρισουν μια ευχη...

κι ευχομαι αγαπημενε μου...
ευχομαι να ησουν εδω...
να κοιμομασταν αγκαλια...
και να μου χαριζες τον ηλιο σου...
κι εγω να σου χαριζα τη ζωη μου...

αγαπημενε μου,
δεν ξερω αν κι αυτο το γραμμα θα φτασει στα χερια σου καποτε...
αν καταφερει η επιθυμια μου να αγγιξει την καρδια σου...
μα αν καποτε το βρεις μαθε πως μιση παντα θα ειμαι διχως σου...

σε λατρευω αγαπημενε μου...
παντοτινα δικη σου...