ενας μεγάλος ποιητής ,εφυγε σήμερα.....Γιάννης Βαρβέρης (1955-2011)

ενας μεγάλος ποιητής ,εφυγε σήμερα.....Γιάννης Βαρβέρης (1955-2011)

3

Έπρεπε χρόνια πριν να είχες φύγει.
Δεν θα μπορούσα τότε καν να το δεχτώ
με κάθε μέσον θα’θελα να σε κρατήσω
θα’ κλαιγα απαρηγόρητος.
όμως φοβάμαι μήπως τώρα
το εκλάβω σαν συνέπεια φυσική
μήπως τα δάκρυα
σου τα’ χω προπληρώσει
και μήπως τέλος
πρέπει να ετοιμάζεσαι
για μια, χωρίς εμένα,
αβάσταχτη επιβίωση.


4

Όμως δεν ξέρω
πόσο αβάσταχτη
θα’ ταν χωρίς εμένα
η επιβίωση σου.
Όταν πεθαίνει κάποιος νέος
οι γέροι λένε πως ήταν θέλημα θεού
όταν πεθάνει γέρος
πως είχε πια γεράσει .
όμως οι πάρα πολύ γέροι
κοιτάνε μοναχά μπροστά
εκτρέφουν πια μιαν υποψία αθανασίας.


6

Μας χάρισες μια ζωή
και γλώσσα μία.
Μόνος μου δόθηκα μετά
σε γλώσσες ξένες
εξωτικών ανθρώπων.
Σπούδασα ως και τα πιο ακραία
επιφωνήματά τους
ώστε ν’ αναγνωρίζω την οδύνη τους.
Εφόσον όμως ζεις
κανένας
ούτε κι η φαντασία
μπορεί να πει
στα ελληνικά ποιο θα’ ναι
της στιγμής εκείνης
το επιφώνημά μου.


Γιάννης Βαρβέρης (1955-2011)

Από την ενότητα «ΒΑΘΕΟΣ ΓΗΡΑΤΟΣ»
(ανέκδοτο)  

Παρασκευή, 25 Φεβρουαρίου 2011

καλπάζοντας

Τετάρτη, 27 Οκτωβρίου 2010

μάθημα πρώτο και κύριο

μάθημα πρώτο και κύριο
                               Celsus primus dixit
Γιά όλους εσάς ύστερα απ΄τα Μεδιόλανα το ζήτημα είναι πανηγυρικά κλεισμένο: Αγάπη και Συγγνώμη.
Ομως εμείς οι εθνικοί ανθρωποι καθημερινοί εσταυρωμένοι μές στούς δρόμους που δεν καταδεχθήκαμε θεό για να πεθάνουμε εμείς οι άστεγοι ιερείς κλειστών μαντείων που πλάνητες κάτω απ τα ρούχα μας κρύψαμε ,κρύβουμε τ΄αρχαία ιερά βιβλία εμείς που δε δεχτήκαμε από πουθενά φιλανθρωπία και παρηγόρηση και πού ποτέ δεν αγαπήσαμε αν δεν έπρεπε κι αγνώστους δεν ελεήσαμε μονάχα δώσαμε και δίνουμε τα σώματά μας στην πυρά ατρόμητης λαγνείας
για όλους εμάς πταίσματα είναι Κόμμοδος,Τραϊανός,Δομιτιανός κι ο Δέκιος κι ο Διοκλητιανός ο Μέγας μπροστά στούς απηνείς διωγμούς σας αιώνων τώρα απάνθρωπης πραότητας και βίαιης καλοσύνης και πίστης της αγέλαστης μπροστά στούς απηνείς διωγμούς της ευθυμίας της παρρησίας του φθόνου μας της ειρωνείας του κάλλους διωγμούς σαν χάδι ή ζύμη ή μάλλον σαν κάτι ακόμα πιό σκληρό που δεν το ξέρω.
Γιάννης Βαρβέρης ο άνθρωπος μόνος//εκδ.κέδρος 2009.
Ο Γιάννης Βαρβέρης(Αθήνα,1955) εχει εκδώσει δέκα βιβλία ποίησης,δοκίμια και μεταφράσεις ξένης λογοτεχνίας και αττικής κωμωδίας. Από το 1976 γράφει κριτική θεάτρου,τα κείμενα της οποίας εχουν συγκεντρωθεί σε πέντε τόμους.

Δευτέρα, 21 Ιουνίου 2010

πιάνο βυθού

Πιάνο βυθού

Αυτές οι νότες

που σας στέλνω με την άνωση

δεν έχουν πια κανένα μουσικό ενδιαφέρον.

Απ’ τον καιρό του ναυαγίου

που αργά μας σώριασε τους δυo

ως κάτω στον βυθό

σαν βάρος έκπληκτο

το πιάνο του ολόφωτου υπερωκεανίου κι εγώ

έχουμε γίνει μάλλον μια διακόσμηση πυθμένος

μια υπόκωφη επίπλωση βυθού

ένα λουλούδι εξωτικό

ή ένα τεράστιο όστρακο

φωλιά ιπποκάμπων

διάδρομος ψαριών που όλο απορούν

μπρος στην ασπρόμαυρη αυτή μνήμη

του παπιγιόν των πλήκτρων του κολάρου.

Κι αν σε καμιά βαρκάδα σας

διακρίνετε στην ήρεμη επιφάνεια

τρεις πέντε δέκα φυσαλίδες

σαν ντο και σολ και μι

μη φανταστείτε μουσική

είναι λίγη σκουριά που όταν θυμάται

πιέζει κι ανεβαίνει.

Γι’ αυτό να μην ανησυχείτε.

το πιάνο μου κι εγώ

είμαστ’ εδώ πολύ καλά

εκπνέοντας ίσως πότε πότε νότες άσχετες

αλλά μες στην ασφάλεια πλήρους ναυαγίου

και ιδίως

μακριά επιτέλους

από κάθε προοπτική πνιγμού.

Γιάννης Βαρβέρης

Από τη συλλογή Πιάνο βυθού (1991)

Αναρτήθηκε από κοκκινη κισσα στις 9:41 μ.μ. 8 σχόλια