ΕΡΩΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ

I'm dreaming

Το μόνο που μου έλειπε ήταν να σε βλέπω και στον ύπνο μου...Τι όνειρο ήταν πάλι και αυτό;!

Μετά απο ένα καβγά με τους γονείς μου βγήκα έξω...είχε πολύ κόσμο που με κοιτούσε και κάπου εκεί ήσουν και εσύ...να με κοιτάς...η εικόνα σου αντιγραφή μιας φωτογραφίας σου...η στάση,τα ρούχα,τα ίδια...εκτός από το βλέμμα...εμένα κοιτούσες...τόσο αδιάφορα νομίζω...για ένα λεπτό έμεινα εκεί να σε κοιτάζω...να περιμένω κάποια κίνηση από εσένα...

Δεν περίμενα για πολύ όμως και άρχισα να τρέχω...δεν ξέρω προς τα που έτρεχα...τι ήθελα να ξεφύγω...έτρεχα να κρυφτώ κάπου...οπουδήποτε...

Βρήκα ένα μέρος να σταθώ...αλλά μόλις γύρισα το κεφάλι μου ήσουν και πάλι εκεί...το φως της ημέρας είχε αντικατασταθεί με το απόλυτο σκοτάδι...όπως και τα ανοιχτά χρώματα των ρούχων σου είχαν γίνει μαύρα και μωβ...!

Kαι τότε πάλι άρχισα να τρέχω...έτρεχα και έτρεχα...δεν ξέρω που πήγαινα...ήταν και αυτός ο άνεμος που με εμπόδιζε να προχωρήσω...με έσπρωχνε πίσω...!!!

Το ξέρω ότι είσαι εδώ...αλλά θα περιμένω απο εσένα την πρώτη κίνηση...όσο και αν αυτά που νιώθω με σπρώχνουν να επικοινωνίσω μαζί σου δεν θα το κάνω...δεν θα υποχωρήσω...!

It was just a dream...

Thursday, April 28, 2011

So confused!

Είναι τόσα πολλά αυτά που θα ήθελα να σου πω και να κάνω άμα σε είχα μπροστά μου....

Είμαι άνθρωπος....όχι ζώο...αισθάνομαι,πληγώνομαι,πονάω...γιατί δεν μπορείς να το καταλάβεις...τι ψυχή μπορεί να έχεις...τι άνθρωπος είσαι όταν σου αρέσει να παίζεις με τα συναισθήματα των άλλων...γιατί γύρισες...γιατί μου έδωσες αυτές τις ψεύτικες ελπίδες και τώρα τις παίρνεις έτσι απλά...γιατί σου αρέσει να παίζεις μαζί μου...τόσα πολλά τα γιατί και όμως ούτε μια ειλικρινής απάντηση....

Ποτέ δεν θα είμαι αρκετή για εσένα δυστυχώς...θα είμαι πάντα μια μικρή,χαζή,αναποφάσιστη,γκρινιάρα...πίστεψε με όμως όσο και αν κάνω τη χαζή καμια φορά, είμαι πολύ πιο έξυπνη απο όσο φαντάζεσαι...και αυτό είναι που με πονάει περισσότερο ...γιατί άμα ήμουν μια χαζή θα ζούσα στον κόσμο μου...θα πίστευα όσα μου έλεγες και θα καθόμουν να σε περιμένω για μια ζωή και θα ήμουν χαρούμενη...

Εγώ όμως κουράστηκα να περιμένω...κουράστηκα να ελπίζω...θέλω απλά να τα αφήσω όλα πίσω μου και να σε ξεχάσω...ξέρω όμως πολύ καλά ότι μόλις με πάρεις τηλέφωνο ή μου στείλεις μήνυμα θα είμαι πάντα διαθέσιμη για εσένα...και δεν το αντέχω...δεν αντέχω άλλο...

Όσο σε αγαπώ άλλο τόσο σε μισώ για τον τρόπο που μου φέρεσαι....για την αδιαφορία σου...και την υποκρισία σου...τα ψεύτικα τα λόγια σου...

Δεν θέλω να το πω αλλά δυστυχώς...μετανιώνω την ώρα και την στιγμή που σε γνώρισα...το κλάμα που έχω ρίξει για εσένα...

Ποτέ όμως δεν θα συγχωρέσω στον εαυτό μου το τελευταίο μου κατόρθωμα!Δεν μπορώ να με αναγνωρίσω πια....δεν είμαι εγώ αυτή...!!!

I want to find myself!

Friday, April 22, 2011

Τι περίμενα;

Είναι τόσο αστείο αλλά δεν ξέρω τι με έπιασε σήμερα...έκανα μπάνιο,έβαψα τα νύχια μου,ίσιωσα τα μαλλιά μου,βάφτηκα και ντύθηκα...δεν είχα κανονίσει να βγώ...εσένα περιμένα...εσένα περιμένω...είχα την ελπίδα ότι θα χτυπούσε το τηλέφωνο και θα ήσουν εσύ...θα μου έλεγες και ότι είχες έρθει και θα με ρωτούσες αν θέλω να βρεθούμε...είμαι τόσο γελοία ε;

Πως μπόρεσα να σκεφτώ κάτι τέτοιο...καμιά φορά όμως ονειρεύομαι και εγώ...ίσως είμαι πολύ εγωίστρια...αλλά όχι δεν θα σου μιλήσω πρώτη...θα περιμένω...ακόμα και αν αυτό με βασανίζει πιο πολύ απο όλα...!

Τι άλλο να κάνω για να σου δείξω πόσο σε αγαπώ...γιατί με βασανίζεις έτσι...γιατί...γιατί....Δεν αντέχω άλλο...Λες ότι καταλαβαίνεις τότε γιατί μου συμπεριφέρεσαι έτσι;

Και μετά θα πεις ότι δεν νοιάζομαι κιόλας...μακάρι όλα να ήταν πιο εύκολα...πιο ξεκάθαρα...

Εγώ είμαι ακόμα εδώ...!

Ένα σπίτι

Αυτό που έχουμε εμείς δεν είναι κάτι σταθερό...είναι ένα ξύλινο κακοφτιαγμένο σπίτι...έτοιμο να πέσει στο πρώτο φύσημα του αέρα!Όσο και αν προσπαθώ να το συμαζέψω από εδώ και από εκεί, εσύ δεν με βοηθάς....ίσως σου αρέσει να ζούμε έτσι....ίσως αν μπορούσες να έφτιαχνες και τον πιο δυνατό αέρα...όχι απλά για να το γκρεμίσει αλλά για να τα πάρει όλα μαζί του,να τα σκορπίσει όσο πιο μακριά γίνεται....

Όταν θες φτιάχνεις και κανέναν τοίχο ή διορθώνεις την σκεπή....έτσι για να έχεις να λες ότι προσπάθησες...

Όταν άρχισε η ιστορία μας και φτιάχνονταν ακόμα τα θεμέλια τα άφησες στη μέση χωρίς να τα τελειώσεις....χωρίς δεύτερη σκέψη αποχώρησες....γιατί δεν είχες αισθήματα για να συνεχίσεις...

Εγώ όμως που είχα έμεινα εκεί,να προσπαθώ μάταια δυστυχώς...που να φτάσει μόνο η δικιά μου η αγάπη....τόσο μικρή,τόσο αδύναμη...αφού είχε μείνει μόνη...

Μα σαν εμφανίστηκες ξανά άρχισε να δυναμώνει και να ελπίζει ότι επιτέλους θα κατάφερνε να χτίσετε μαζί αυτό που είχατε ξεκινήσει...

Αλλά εσύ προτίμησες να παραβλέψουμε τα θεμέλια....και να χτίσουμε κάτι πρόχειρο...και έτσι ξεγελάστηκα και πίστεψα σε εσένα...

Δεν ξέρω αν αντέχω άλλο να κρατάω αυτό το σπίτι ώστε να μην πέσει....πραγματικά έχω κουραστεί....όταν εσύ απομακρύνεσαι απο το σπίτι,εγώ μένω εκεί....και περιμένω...και κλαίω....με τον φόβο ότι δεν θα ξαναέρθεις...

Το δικό μας σπίτι ποτέ δεν θα αλλάξει...ποτέ δεν θα γίνει αυτό το παλάτι που ονειρεύομαι γιατί όσο και αν εγώ μπορεί να έχω απέραντη αγάπη μέσα μου...δεν αρκεί...

Το δικό μας σπίτι θα πέσει και η ιστορία μας θα λάβει τέλος....!

Με το πρώτο φύσημα θα εγκαταλείψω κάθε προσπάθεια...!!!

Thursday, April 21, 2011

Έτσι είναι η ζωή

Πριν κάποιες μέρες νοσηλεύτηκα στο νοσοκομείο...μετά απο αρκετές εξετάσεις και πολύ ταλαιπωρία αποδείχθηκε ότι τελικά έχω μια απλή ίωση...Επειδή όμως όσο πιο χάλια τα πας με την 'ζωή',τόσο πιο πολύ φοβάσαι τις δυσκολίες που σου φέρνει...τρόμαξα υπερβολικά....σε βαθμό που νόμιζα ότι μπορεί να έχω και καμία σοβαρή αρρώστια...

Όσο περίμενα στα επείγοντα καταριώμουν την ώρα και την στιγμή που έλεγα στην μαμά μου(πριν κάτι ώρες ήταν) ότι θέλω να την απαλλάξω απο την παρουσία μου...

Σκεφτόμουν το πόσο αχάριστη γίνομαι ώρες και ώρες...όταν λέω ότι κάποτε ίσως αυτοκτονήσω...βαθιά μέσα μου όμως το ξέρω ότι ποτέ δεν θα το τολμούσα...γιατί εγώ φοβάμαι το θάνατο...Αυτός είναι ο μεγαλύτερος μου φόβος....απο μικρή....και μόνο στην σκέψη του ότι κάποτε θα πεθάνω με έπιανε ένας πόνος στο στομάχι και έβαζα τα κλάματα...και μετά απο λίγο έτρεχα στον μπαμπά μου για να του πω ότι δεν θέλω να πεθάνω...

Κάποτε σε ένα απο αυτά τα ξεσπάσματα μου η θεία μου,μου είχε πει 'Έτσι είναι η ζωή'...και τελικά αυτή η φράση έγινε το 'ηρεμιστικό' μου...!

Κάποτε θα έρθει και το 'τέλος'...

Αναρτήθηκε από anxiousgirl στις 1:35 PM No comments: