Γράμματα -Αγάπης

Γράμματα -Αγάπης

Διάβαζε τρυφερά τις λέξεις μου..  Προσπάθησα πολύ /να μην πληγώσω με την πένα μου/το χαρτί. 
Ισως ,αν με ''διαβάζεις'' /να μάθεις και να μ' αγαπάς .(M-Λ)

«Τα γράμματα είναι από τις πιο ευγενικές 
ασκήσεις κι από τους πιο υψηλούς πόθους του 
ανθρώπου» γράφει ο Γιώργος Σεφέρης.

«Γιατί ξανά καταφεύγω στη γραφή; / 

Αγαπημένη μη με ρωτάς τόσο αδυσώπητα

 / Γιατί είν' αλήθεια πώς τίποτε δεν έχω να

 σου πω. / Αλλά, τ'αγαπημένα χέρια σου, 

όπως και να 'ναι, / θα δεχτούν το 

σημείωμα  αυτό». (Γκαίτε)

Πάμπλο Νερούντα - Ματίλντε Ουρούτια
«Αγαπημένη μου γυναίκα, υπέφερα όσο
 έγραφα αυτά τα σονέτα, μου προκαλούσαν
 πόνο και θλίψη, η ευτυχία όμως που νιώθω 
τώρα που σ' τα προσφέρω είναι τεράστια σαν 
μια σαβάνα. Οταν ξεκίνησα αυτό το εγχείρημα,
 ήξερα πολύ καλά ότι πάνω στο σώμα των 
σονέτων οι ποιητές όλων των εποχών έχουν
 σμιλέψει ρυθμούς από ασήμι, κρύσταλλο ή 
μπαρούτι. Εγώ όμως ­ με μεγάλη 
ταπεινοφροσύνη ­ έφτιαξα τούτα εδώ τα σονέτα
 από ξύλο:τους έδωσα τον ήχο αυτής της
 στέρεης, αγνής ύλης και με αυτόν τον τρόπο
 πρέπει να φθάσουν στα αφτιά σου.
 Περπατώντας μέσα από δάση ή σε παραλίες
, δίπλα σε κρυμμένες λίμνες, εσύ κι εγώ έχουμε
 κατά καιρούς μαζέψει κομμάτια από φλοιούς
 δένδρων, κομμάτια ξύλου που έχουν υποστεί
 τις μεταβολές του νερού και του καιρού. Πήρα
 αυτά τα μαλακά λείψανα και χρησιμοποίησα το
 τσεκούρι, τη ματσέτα και το σουγιά και έκοψα 
δεκατέσσερις σανίδες για το καθένα, για να
χτίσω μικρά ξύλινα σπιτάκια, ώστε τα μάτια σου
 που λατρεύω και τους τραγουδάω να 
μπορέσουν να κατοικήσουν μέσα τους...»
 (Οκτώβριος 1959). [Σημ.: οι 14 σανίδες
 αναφέρονται στους ισάριθμους στίχους ενός
 σονέτου.]


Γεώργιος Παπανδρέου - Σοφία Μινέικο
«Παρηγορήσου, Σοφία μου, όσο μπορείς. Το 
μέλλον μας, το αύριο, είναι κοινό πια για μας· 
ό,τι και να γίνη ψηλά ή χαμηλά, σ' την άβυσσο 
ή σ' τα σύννεφα, με την κατάρα ή με την 
ευλογία των άλλων, εμείς, αν δεν προφθάση ο 
θάνατος, ενωρίς ή αργά, θα
 παρθούμε...»(απόσπασμα από γράμμα του Γ.
Παπανδρέου, όταν ήταν ακόμη δεκανέας του 
Δωδέκατου Συντάγματος στην Πάτρα, το 1910).
«Αγάπη μου, αγάπη μου γλυκειά, δυο μάτια 
καρφωμένα μέσα μου μ' ακολουθούν 
παντού·από την ώρα που χωρίσαμε στο τραμ, 
τα μάτια σου, τα παρθενικά, τα τίμια κι 
αγαπημένα.Εφευγα κι η καρδιά μου ολάκερη 
γύριζε πάλι, Σοφία μου, σε σένα, αγάπη μου 
γλυκειά.Εμπαινα στον ηλεκτρικό, μπήκα στις 
βάρκες, ανέβηκα στο παπόρι κι ένας πόνος και 
μια ανησυχία βαθειά μου βάραινε την καρδιά!»
(απόσπασμα από γράμμα του Γ. Παπανδρέου 
καθώς αναχωρεί τον Μάιο του 1911 για σπουδές
 στη Γερμανία).
Πηνελόπη Σ. Δέλτα - Ιων Δραγούμης
 Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από το 
τελευταίο (χρονολογικά) γράμμα που έχει
 σωθεί:
«Μένω ακόμη ένα χρόνο, σου το έγραψα· αν με
 θέλεις ύστερα, αν δεν αλλάξεις, Ιων μου, αν 
θέλεις τότε, πάρε με... Και τώρα όμως αν με 
ήθελες δεν θα μπορούσα να σου πω πια 
όχι·τώρα δεν ξέρω πια τι θα πει τιμή και λόγος 
και όρκος· ξέρω πως στον κόσμο κάπου ζεις
 εσύ,πως μ' αγαπάς ακόμη, πως εσύ μπορείς να
 γίνεις δικός μου όποταν σε φωνάξω. Ιων μου, 
δεν σε φωνάζω· μα αν με θελήσεις ποτέ, ξέρεις 
πού είμαι· σε περιμένω πάντα και σ' αγαπώ σαν
 Μήδεια, είσαι το μόνο δίλημμα που ζει μέσα 
μου με φρικτή ένταση· τ' άλλα όλα πέθαναν, η 
αγάπη σου τα σκότωσε! Μη με φοβηθείς· 
αγαπώ άγρια, μα αγαπώ με φοβερή tendresse 
το χλωμό παιδί που με φίλησε στο στόμα εκεί 
στα πεύκα. Ιων μου, θα πεις πως είμαι τρελή, 
και το ξέρω, μα όπως εκείνο το βράδυ, που 
πρώτη φορά με ξανάβλεπες, ύστερα από την 
πρώτηαπόπειρα, ήσουν "τρελός για μένα", έτσι 
κι εγώ είμαι τρελή για σένα... Και μεθώ και 
δενξέρω πια να λογαριάσω τι θα πει "τιμή" και 
"λόγος". Ξέρω μόνο πως σ' αγαπώ, τ' ακούς, 
Ιων;σ' αγαπώ άγρια και θέλω την αγκαλιά σου 
και το στόμα σου που φιλεί φρικτά, σε θέλω 
όλον,όλον, δικό μου για πάντα, και πονώ 
αλύπητα και ανυπόφορα, και μ' έρχεται να 
φύγω απόψε,πριν από το γράμμα μου, να μη 
σου μιλήσω πια, να μη σου γράψω "σ' αγαπώ", 
μόνο να έλθω εκεί, να ορμήσω στο σπίτι σου, να
 χυθώ στο λαιμό σου, και χωρίς λέξη, να πνίξω 
την αναπνοή σου, φιλώντας σε στο στόμα, ως 
που να κλείσεις τα μάτια σου και να πέσει το 
κεφάλι σου στον ώμο μου, χλωμό και 
αποκαμωμένο, μισοπεθαμένο από συγκίνηση 
και πόνο και χαρά που σκοτώνει. Το ξέρω πως 
είμαι τρελή· μα η αγάπη κάποιον τρελαίνει...» 
(27 Ιουλίου 1906).

Αγγελος Σικελιανός - Αννα Σικελιανού
«Είσαι Δική μου, είμαι Δικός Σου! Αυτό μονάχα 
με γεμίζει, αυτό μονάχα με στυλώνει, αυτό 
μονάχα με κρατάει στη γη! Οι ρίζες του είναι 
μας είναι μπλεγμένες κάτου από το χώμα κι 
ολοένα μπλέχονται και σμίγουνε κι 
αναζητιώνται και τυλίγονται και πιάνονται κι 
ένας χυμός μονάχα ανηφορίζει βουίζοντας στις 
φλέβες μας κι ένας καημός ανοίγει αδιάκοπα σ' 
αυτό το χωρισμό την αγκαλιά μας!
Α, πώς δουλεύει μέρα - νύχτα μέσα μου, στο 
σώμα μου όλο, από τα νύχια στην κορφή, αυτή 
η αδιάκοπη αναζήτηση του νου μου για το νου 
Σου, των ματιών μου για τα μάτια Σου, της 
πνοής μου για την πνοή Σου, των ριζών μου για 
τις ρίζες Σου. Ούτε δευτερόλεπτο δεν σταματά η
 αδιάκοπη, η ακοίμητη αίσθησή της. Και μήτ' 
έχω μέσα μου άλλη αίσθηση ζωής!Να Σε ζητώ
 μ' όλες τις ίνες μου όλες τις στιγμές, να 
κολυμπάω αντίστροφα στο ρέμα της απόστασης
 για να Σε 'γγίξω. Αυτή είναι τώρα η φοβερή, η
 ακοίμητη, η απόλυτη ζωή μου.Και θα τη ζήσω, 
όσο που ρίζες, κλώνοι και κορμός θα γίνουν 
αιώνια Ενα κι η πνοή του Σύμπαντος στα φρένα
 μας μια μόνη Μουσική...» (2 Ιουλίου 1939, 
Αθήνα). Κωστής Παλαμάς - Ραχήλ (Ελένη Κορτζά)
Τα Χριστούγεννα του 1921, σε μία από τις συνηθισμένες επισκέψεις στο σπίτι του ανηψιού του Χρήστου Ξανθόπουλου, ο Κωστής Παλαμάς, γνωρίζει την Ελένη Κορτζά. Έπιασαν να συζητούν περί ποιήσεως και συναφών φιλολογικών θεμάτων και ο ποιητής εκθαμβώθηκε τόσο από το παρουσιαστικό, όσο και από τις γνώσεις της νεαρής κοπέλας… Τις συζητήσεις αυτές τις επανέλαβαν αρκετές φορές από τότε και συχνές ήταν οι επισκέψεις της Ελένης στο Κελλί του ποιητή… 40 χρόνια χώριζαν τον Κωστή Παλαμά από το νεαρό κορίτσι, η συναναστροφή τους όμως και η αναφορά των απόψεών τους απεικόνιζαν ένα ζευγάρι με ταυτόσημη ωριμότητα … Μια μυστηριακή ατμόσφαιρα πλημμύριζε τις συναντήσεις τους, λαξευμένη από το ανήσυχο πνεύμα της νεότητας της Ελένης και την μεστότητα των πνευματικών αναζητήσεων του Παλαμά. Οι συναντήσεις τους για αρκετό διάστημα διακόπτονταν - συχνά λόγω των αναχωρήσεων της Ελένης ή της αδιαθεσίας της ή άλλοτε πάλι λόγω των υποχρεώσεων του ποιητή - κι έτσι οι επιστολές αντικαθιστούσαν τα λόγια…Ο ποιητής την προσφωνούσε συχνά "CHERE EΤ DIVINE CLARTE" (…) ή άλλοτε πάλι Ελενίτσα ή Ραχήλ… Τα γράμματα του Παλαμά αντικατοπτρίζουν τις ενδόμυχες σκέψεις του, αλλά και τις ανησυχίες και διαθέσεις του, μια και σταδιακά οι επιστολές σχηματοποιήθηκαν σ' ένα είδος προσωπικού ημερολογίου… 
<<Η αλήθεια είναι πως τα γράμματά σου ­ και 
μάλιστα το τελευταίο σου ­ είναι σαν κάποια 
ωραία μάτια εκφραστικά που σε κοιτάζουν 
δακρυοπνιγμένα, μα χωρίς να στάζουνε τα 
δάκρυά τους, και χωρίς να χάνουν τίποτε από 
τα  μάτια αυτά. Μάλιστα γίνονται ομορφότερα>>. 

 <<Τα γράμματά σου πώς πονούν! Παλμός τους
 είναι η μελαγχολία, μιαdeception τα 
τρεμοσαλεύει κ' ένας φόβος τα κιτρινίζει. 
Αστείος και αφελής θα ήμουν ανπροσπαθούσα
 να σε παρηγορήσω. Μα και δεν πρέπει να σου 
σιωπήσω δυο πράγματα:Πρώτα, πως μου 
δίνουν κ' εμένα ένα πένθος που όσο κι αν είναι
 δυσκολοέκφραστο, εύκολα θα μπορής να το 
εννοήσης. Επειτα και μαζί πως μου δίνουν μια
 χαρά. Το πένθος είναι από το πένθος σου, και η
 χαρά από τη σκέψη πως με θεωρείς άξιο της 
εμπιστοσύνης σου ώστε να γέρνης προς την 
ψυχή μου το πρόσωπο της θλίψης σου>> (31 
Αυγούστου 1924).

Μικρό Απόσπασμα από τις ερωτικές επιστολές του Ντίλαν Τόμας

«Σε σκέφτομαι τόσο πολύ. Μας σκέφτομαι, σκέφτομαι εμάς και όλα τα ωραία αστεία πράγματα που έχουμε κάνει και όλα τα ακόμα πιο ωραία που θα κάνουμε. Σκέφτομαι ωραία μέρη και ωραίους ανθρώπους, και, όταν τα σκέφτομαι αυτά, είσαι πάντοτε εκεί, πάντα ψηλή και με θανάτου στόμα και μάτια μεγάλα και δίχως φωνή, με μια κολεγιακή κορδέλα ή ένα φαλλικό καπέλο. Σκέφτομαι εμάς σε παμπ και κινηματογράφους και κρεβάτια. Σκέφτομαι ότι σ' αγαπώ».

 «Ερωτικές επιστολές Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι» 

Μόλις 22 ετών η Τατιάνα γνώρισε τον Μαγιακόφσκι στον προθάλαμο ενός παρισινού ιατρείου. Ομορφη, ψηλή, ξανθιά, με ασιατικά μάτια, ξεχώριζε στον κύκλο των ρώσων εμιγκρέδων.

Οι Γιάκοβλεφ ανήκαν στην ξεπεσμένη μπουρζουαζία- ο πατέρας της ήταν από τους πρώτους ρώσους με ιδιωτικό αεροπλάνο. Κι όμως η αντικομμουνιστική ανατροφή της Τατιάνας δεν την εμπόδισε να ερωτευτεί τον «τυμπανιστή της επανάστασης». Ο ίδιος προσπαθούσε να γεφυρώσει την κοινωνική διαφορά με τους στίχους του στο «Γράμμα στην Τατιάνα Γιάκοβλεβα»: «Σ' ανόητες κουβέντες/ μη δίνεις βάση, /μη φοβάσαι/ αυτόν τον κραδασμό/ εγώ δαμάζω,/ χαλιναγωγώ εγώ/ τα αισθήματα/ των βλαστών της αριστοκρατίας...».

 O Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι ,προσπαθούσε να την πείσει να ζήσει μαζί του στη Μόσχα: «Ελα εδώ/ έλα στο σταυροδρόμι/ της πελώριας/ κι αδέξιας αγκαλιάς μου./ Δεν θες;/ Μείνε εκεί και ξεχειμώνιασε/ και στο συνολικό λογαριασμό θα προσθέσουμε/κι αυτή/ την προσβολή./ Εγώ έτσι κι αλλιώς,/ κάποτε εγώ θα σε πάρω,/ είτε μονάχη σου/ είτε μαζί με το Παρίσι».

.. τι σημασία έχουν τα μάτια μου, δεν θα τα χρειαστώ μέχρι που να σε δω ξανά... γιατί εκτός από σένα δεν έχω άλλον να κοιτάξω», της έγραφε από τη Μόσχα.

Αναρτήθηκε από Pyroessa στις 9:04 μ.μ.