Είμαι ο διαβάτης...
Σάββατο, 4 Απριλίου 2009 7:34 μμ | 7 σχόλια
Είμαι ο διαβάτης,
Που γράφω
με πηλό και με φλόγα.
Ζητωκραύγαζαν!
Κάποιον θέλανε να σκοτώσουν.
Πολυέλαιοι,
χρυσοποίκιλτες μίτρες,
φορέματα Ντιόρ...
Πώς να κατέβεις ανάμεσα μας ανυπόδητος;
Πολυκατοικίες...
Φάμπρικες...
Όλο και πιο μεγάλες Πολιτείες.
Όλο και πιο μεγάλα Νεκροταφεία...
Έχουμε να θάψουμε τόσους ζωντανούς!
Οι βάρβαροι
δεν θα ξανάρθουν απ' τα σύνορα.
Ορμούν απ' τις τηλεοράσεις
στα παιδικά δωμάτια.
Θ' αναζητούμε το θάνατο
δίχως κλάματα.
Όταν θα 'χουν στερέψει
τα μάτια των παιδιών
- από την Ποίηση!
Το παιδί,
που στέκεται μπροστά
στον Ηλεκτρονικό Εγκέφαλο,
δεν ξέρει
πως ξέρει περισσότερα απ' αυτόν.
Σπάστε τους καθρέφτες!...
Μας δείχνουν
όπως ακριβώς είμαστε...
Ωραιοι
που φαινόμαστε στους καθρέφτες!
Γιατί να τους σπάσουμε;
Δεν μπορούν
να καθρεφτίσουν την ψυχή μας.
Κατάστηθα μπορείς πια να χτυπάς
τις πέτρινες καρδιές.
Πρόσεξε, όμως:
με καλέμι σφυρηλατημένο
στη φωτιά της Αγάπης...
Λέω να κρεμάσουμε
μια επιγραφή στον Πλανήτη μας:
«Προσοχή, χρώματα!»
Άδολο παιδικό χαμόγελο...
Μια παραίσθηση
στη σκληρή πραγματικότητα
Δεν είχε νόημα
να φυτεύω λουλούδια
στην άσφαλτο...
Έμπηξα ένα σταυρό
και κάθισα στον ίσκιο του.
Προ Χριστού... Μετά Χριστόν...
Εκτός από Εσένα,
ποιος μπορούσε να χωρίσει
το Χρόνο...
Θεε μου,
τι θα γινόμαστε
δίχως εχθρούς και αναξιοπαθούντες;
Σπέρνουμε
σίδερα, μηχανές
και πολυκατοικίες.
Πού χρόνος να σκεφτούμε,
πως υποχθόνιες κακίες
μπορεί να κούφωσαν το έδαφος.
Κάθε κραυγή στην έρημο
δεν είναι ο ρόγχος
του μελλοθάνατου.
Μπορεί να 'ναι και το ξέσπασμα
στ' αντίκρισμα μιας όασης.
«Απόλλων 11»,
«Απόλλων 12»,
«Απόλλων 13»...
Πόσους αριθμούς θα χρειαστούμε
για όλα τ' αστέρια;
Να καθαρίσουμε, είπαμε, τον τόπο:
κόκαλα των προγόνων
κι άλλα συναφή.
Μαζί πετάξαμε και
την Ελευθερία.
Μη με ρωτάς,
ποιο είναι το μέτρο της Αγάπης.
Δες το Σταυρό!
Σάς ικετεύω:
Σβήστε τα φώτα.
Μας κρύβουν το Φως.
Είδα
την ανατολή του ήλιου.
Είδα
τη δόξα του θεού.
Περάσαμε τη ζωή μας
μαζεύοντας πληροφορίες.
Στο τέλος,
χάσαμε τη γνώση τ' Ουρανού.
Αδερφέ μου,
δώσε μου το χέρι σου
να περάσουμε το χάος...
Ποιος είν' αυτός,
που με κοιτάζει κατάματα
και με χίλια πρόσωπα,
μέσ' από το σπασμένο
καθρέφτη;
Κοίταξα στο μεγάλο καθρέφτη και είδα το πρόσωπο μου νεότερο.
Ήταν αποστασία μου;
Κρυψαμε τον Εσταυρομένο
πίσω απ' την Αγία Τράπεζα,
να μη βλέπει
την πείνα και τη δίψα
του λαού Του.
Το άτομο διασπάστηκε.
Κι η Αγάπη επιμένει
να ενώνει τα πρόσωπα.
Τώρα,
κυκλοφορώ κι αναπνέω
στο φως της μέρας
και σκέφτομαι
πόσο πιο λεύτεροι
ήταν τότε
στις κατακόμβες.
Οι πτώσεις μου πολλές.
Ευδόκησε
η τελευταία πτώση μου
να 'ναι στα πόδια Σου.
Σ' αυτή την πόλη κάθε πεθαμένος
δουλεύει μέρα-νύχτα
για φέρετρο καλύτερο.
Μας έρχονται
«ακοαί πολέμων». Θα πρέπει
να λυγίσουν τα γόνατα...
Μια στιγμή:
Σταματήστε τη γενναιότητα
των όπλων.
Ν' ακούσω τη φωνή του Θεού
- πονάει, έπλασε Ανθρώπους.
Έγδυσε ο Αδαμ τη Ζωή
για ν' αυξήσει τις πωλήσεις του.
Κι είδε την πώληση του.
Κι όμως,
υπάρχουν ανάπηροι
που κλαίνε δίχως μάτια,
που κάνουν το σταυρό
τους χωρίς χέρια...
Το ηλεκτρικό ψυγείο,
η ηλεκτρική τηλεόραση,
το ηλεκτρικό πλυντήριο,
ο ηλεκτρικός άνθρωπος,
η ηλεκτρική συνείδηση.
Εμφανίσεις φωτογραφιών:
θετικό - αρνητικό.
Οι σκοτεινοί θάλαμοι
κατασκευάζουν τις φυλετικές
διακρίσεις...
Ερείπια Ναών
-ψυχών ερείπια...
Υπάρχω,
θα πει υπάρχουμε,
Εκείνος κι εγώ.
Αλλιώς, αυτοδιαλύομαι.
Σαν τελειώσουμε
τ' Αλφάβητο της Ζωής,
θ' αρχίσουμε να ζούμε.
Ορθώθηκε ο Άγγελος
του Ολέθρου...
Κι οι φερετροποιοί στην Πομπηία
αμετανόητοι.
Την ύστατη ώρα
πρέπει να 'ναι λαμπρό
το ένδυμα σου...
Όπως τα φύλλα
που ντύνονται χρυσά,
όταν πεθαίνουν...
Μέση Ανατολή...
Καταδικασμένη η οσμή του αίματος
να πνίγεται στην οσμή
των οκτανίων.
Εκεί,
«εις τόπον λεγόμενον Λιθόστρωτον»...
Κύριε τυπογράφε, λάθος!
Αγάπη, όχι με κεφαλαία.
Μιλάμε γι' ανθρώπους...
Έπρεπε να περάσουν χρόνια,
για να καταλάβω
πως εκείνο το Α και το Ω του Ιερού,
είναι η αρχή και το τέλος
στη λέξη: ΑΓΑΠΩ.
Πασχίζω να βρω το σφουγγάρι,
που θα σβήσει τις ανορθογραφίες
απ' το μαυροπίνακα
που 'χω μέσα μου.
Μιλάω στο Θεό Πατέρα μου.
Και του ζητώ, και του ζητώ...
Κάποτε, που σταματώ,
Τον ακούω να μου λέει:
-Τι άλλο; Τι άλλο; Πες μου!...
Μια περίεργη ιδιότητα της ύλης:
Μ' αυτήν,
κερδίζεις την άυλη αιωνιότητα.
Τώρα πια,
τα μάθαμε όλα
κι είμαστ' έτοιμοι
να δώσουμε απαντήσεις...
Αλίμονο!...
Υψώνεσαι
όταν μάθεις να λυγίζεις.
Όχι, σαν την καλαμιά
στα πεντανέμια
- ζωσμένος το Λέντιον.
Τα πάθη,
στου πνεύματος τα βάθη,
γεννούν δημιουργίας κραδασμούς,
χαράς σεισμούς -
φωτάνθη!
Αγάπη ζωής
-Λάσπη και στάχτη.
Ζωή αγάπης
-αίμα και πνεύμα.
Ο θάνατος έρχεται
σαν αιφνίδιος έλεγχος
της Εφορίας.
Οι πιο πολλοί δεν έχουν
τα βιβλία τους εντάξει.
Πόσο θα γελάσε ο Διαβολος,
όταν τον υποδέχτηκε φοβισμένο
στον Άδη.
-Δεν κοινωνούσε
από υπερβολικό φόβο
στο θάνατο!...
Τι ωφελεί...
που μια ζωή ολόκληρη
φυλαγόσουν από τα τροχοφόρα;
Χτες
μια στιγμούλα μόνο,
δεν επρόσεξες...
Σου μιλάω τόσο,
γιατί δεν έχω το χρόνο,
γιατί δεν έχω τα χρόνια.
Γιατί δεν έχω την άσκηση
να σωπαίνω και να Σε ακούω!
Σημείο:
Απ ' το σχίσημο
της πέτρας
διαχύνεται το φως
της Ανάστασης Σου.
Στην Πολιτεία μας
η νύχτα δεν είναι πολύ σκοτεινή·
κι η μέρα όχι πολύ φωτεινή.
Μπερδέψαμε το φως
με το σκοτάδι...
Πόσο λαμπρότερος
φαίνεται ο ήλιος
στην έξοδο του τούνελ!
Γονάτισε.
Σήκωσε τα χέρια.
Έσκυψε το κεφάλι.
-Όχι, δεν πυροβόλησε!
...Προσευχήθηκε...
Υπαρχουν σκουλίκια,
που κρύβουν μέσα τους έναν αετό
-ξύπνησε τον!
Και αετοί, που τρέφονται
με σκουλήκια στα βαλτονέρια
-δείξε τους τις κορφές!
Πολύς ο πόνος
σήμερα στη γη.
Κι όμως,
οι λύπες που έστειλε ο Θεός
ήταν λίγες..
Αποσμητικά
- οι κλίβανοι του Αουσβιτς.
Απορρυπαντικά
- η βόμβα του Ναγκασάκι.
Καθαρτικά
- οι νευροκλινικές της Μόσχας.
Μ' όλ' αυτά λερώθηκαν τα έθνη...
Την πέτρινη καρδιά μου δεν μπορώ
ούτε πεζούλι να την κάνω,
οι άγγελοι
να ξαποστάσουν λίγο πάνω του:
οι τύψεις ολοένα θα
τη συνταράζουν.
Μακάριοι οι ταπεινοί
ότι αυτοί...
Πώς φοβάμαι,
προπάντων όταν με φωνάζουν:
κύριε...
Ένα λουλούδι
φυλλορροεί στ' ανθογυάλι.
Μελαγχολώ...
Να φυλλορροούσαν έτσι
τα πάθη μας!
Τα ανωτέρω ποιήματα πρωτοδημοσιεύτηκαν από τις εκδόσεις Ακρίτας και Δαμασκός
Αναδημοσίευση απο το περιοδικό ΘΕΟΣ & ΘΡΗΣΚΕΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου