Πέταγμα ψυχής στο ξεφύλλισμα του χρόνου...
~*~
Λιώνεις φωτιά μου
το μέταλλο που δένει την ψυχή μου...
Ζωντανεύεις ανεμέ μου
τη προσμονή που λαχανιάζει την ανάσα...
Φυλακίζεις στης ονειροπαγίδας σου το δίχτυ
τα βουλιαγμένα άστρα που όρισαν ευχές...
Ονειρική του νου μου απόδραση
δίνεις φτερούγες στης σκέψης τη σαγήνη...
Παράφορη στιγμή μου, αέναους προορισμούς
στης ζωής μου τον καμβά ζωγραφίζεις...
Δάκρυ μου, τραγούδι βροχής ξεχύνεσαι,
δίνη γίνεσαι, την κοίτη του ονείρου πλημμυρίζεις...
Της αλήθειας μου οδηγός εντός μου είσαι
ασίγαστη ανάσα ξαγρυπνάς στους δισταγμούς μου...
Ιριδισμός, παιχνίδισμα αυγής πάνω στο σώμα
ανθίζεις φιλιά στη γέννηση της ανατολής...
Αρμενιστής σε θάλασσες πύρηνης μνήμης
παλίρροιες ερωτικές προτρέπεις στη νύχτα...
Φτερουγίζει το γέλιο σου, θαλασσινό χελιδόνι
μ' εξαγνίζει αστραπή η αγάπη...
Σε μια μπαλάντα από λέξεις σου πλασμένη
τους παλμούς της ψυχής σου ακολουθώ...
Ασημένιε ήχε μου, κάλεσμα ζωής ξεκλειδώνεις,
αύρα μαγική της ψυχής μου...
~*~
~*~
Μέσα στα μάτια σου κοιμάμαι όταν νυχτώνει
κι όταν χαράζει... εκεί ξυπνώ....
*Αναστασία*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου