Κλέφτρα των στιγμών...
Τα νύχια χαράξαν άλικα μισοφέγγαρα
ιχνογραφώντας στις σφιγμένες παλάμες
τις φρέσκες πληγές της ψυχής ...
Η φωνή απόκτησε βαρίδια
που την παρέσυραν βαθιά μέσα μου και την έχασα ...
Μόνο τα δάκρυα έσκισαν τα μάτια
κι η στάθμη τους πλημμύρισε κάθε μου κύτταρο ...
Χάθηκα στην ομίχλη της επιστροφής αγκαλιά με τις στιγμές...
τις κλεμμένες από το χρόνο....
{με την απίστευτη ικανότητα που απόκτησα αντιμέτωπη με το λίγο του...}
Ο χρόνος μας που σκοτώνει τον άλλο χρόνο...
Ο κόσμος μας που ξεφεύγει από τον άλλο κόσμο...
Τέντωναν οι στιγμές την αιωνιότητα
σκίρτησαν κρυφές πτυχές μέσα στη νύχτα...
Πίσω από τα κλειστά βλέφαρα ξανάζησα...
"Φιλί φιλί ανίχνευσα το άπειρο σου...
Με νερό κι αστέρια ταξίδεψα
στου κορμιού σου τον άγριο καιρό...
Μιά θάλασσα ξανοίχτηκε στα μάτια σου
κι έφυγε η ψυχή μου... βυθίστηκε στο ανάβλεμμα σου...
Στην αφή των δαχτύλων
ανάσες από μια ρωγμή του ύπνου σου
μ' έκαναν να ονειρευτώ...
Στα χείλη μου το φιλί σου
συλλάβισε το αλφαβητάρι του έρωτα...
Στο στήθος μου, κύματα οι παλμοί σου
με βύθισαν στη ζωή..."
*
Πίσω από τα βιωμένα...
ψάχνω, ψηλαφώ, φιλώ, οσφραίνομαι, αφουγκράζομαι...
Τίποτα δεν αφήνω να κρύψει ο κλέφτης χρόνος...
γίνομαι κλέφτρα των στιγμών...
Ό,τι αγγίξαμε, ό,τι αγαπήσαμε...
Ό,τι κέρδισα, ό,τι αγάπησα...
Για να υπάρχω...
*Αναστασία*
Δευτέρα, 31 Δεκεμβρίου 2007
Oταν φεύγεις...
Πάλι ξέχασες την μορφή σου...
κι η ανάσα σου νότισε τα παράθυρα...
κάθισα στον καναπέ και σ' αγκάλιασα...
οι τοίχοι ζωγραφισμένοι με λέξεις δικές σου...
απ' το βελούδινο πινέλο της ψυχής σου...
τα μάτια σου έλαμπαν στα κενά δωμάτια...
κι άκουγα ανάλαφρο το περπάτημα σου...
Δεν άντεξα...
ξάπλωσα στο κρεβάτι και κοιμήθηκα...
στην απέραντη θάλασσα της ζωής σου...
περπατώντας στις κρυφές χαράδρες των κυττάρων σου...
ακουμπώντας στα κρυφά μας όνειρα...
δυό άκρες απ' την ελπίδα...
που κρύβαμε σαν παιδιά στα χείλη...
και το φιλί μας συγ-κράτησα...
στης μνήμης το πλατύσκαλο...
που άστραφτε στην σκέψη μας...
Ψυχή μου...
~
Όταν φεύγεις...
πάντα ξεχνάς την ζωή σου...
'οταν φεύγεις...
ξεγελώ την σκιά σου...
κι ακολουθώ τα χνάρια σου...
Ψυχή μου...
~
Στέλιος Κ.
Κυριακή, 25 Νοεμβρίου 2007
...παρά μόνο την αγάπη μου ορίζω...
Με ξεγελάει ο εαυτός μου... που νομίζει πως όλα τα ελέγχει, όλα τα αντέχει...που
πιστεύει πως μπορεί να προβλέψει συναισθήματα, να προλάβει αντιδράσεις μου...
κι εγώ τον εμπιστεύομαι, αφήνομαι στην μουδιασμένη ηρεμία των "δεδομένων" του,
σε ξέγνοιαστες χειρονομίες καθημερινότητας...κι έρχονται ξαφνικά εικόνες και ήχοι
και γεμίζει η ψυχή χεμωνανθούς...κι η οδύνη δεν ξεθώριασε, όπως πίστευα, μόνο καλά
κρυμμένη στη ρωγμή της, καραδοκούσε τη στιγμή που θα της δινότανε ανάσες... και
γίνεται βράχος που γκρεμίζεται ανάμεσα σε χρονικές αποστάσεις, κατευθείαν πάνω
σε εύθραυστες βεβαιότητες και εικονικές αυτάρκειες... ραγίζοντας με ομόκεντρους
κύκλους, αντικατοπτρισμούς σε βλέμμα καθρέφτη... κι αυτό το ψηφιδωτό από
σπασμένο κρύσταλλο και κομμάτια που σκόρπισαν δίχως χρονική σειρά, μαζεύω
όπου και όπως βρω γιατί έχω ανάγκη από την ενότητα τους...για ν' αφουγκράζομαι
το χρόνο μαζί σου, το χρόνο δίχως σου, τον χρόνο πριν από σένα... αυτόν που
μετατοπίζεται στο απροσδόκητο και με τρομάζει... γιατί τίποτα δεν ξέρω, τίποτα δεν
ορίζω, παρά μόνο την αγάπη μου...
*Αναστασία*
*
την λύπη την κατοίκησα
σε νύχτα και σε μέρα
σ΄ αφήνω στον αέρα
για να σε βρω στο φως ...
Χειμωνανθός-Γιάννης Χαρούλης
Παρασκευή, 23 Νοεμβρίου 2007
Η γέφυρα του χρόνου...
Στρωμένο με λάβα ηφαιστειακή
στεριωμένο μ' αχτίδες του ήλιου σου
Άφησα χνάρια στην άμμο του χρόνου
το θρόϊσμα της ψυχής μου
Στο κοίλωμα της ανάσας σου αφέθηκα
δίνη ωκεανού που με ρούφηξε
κι έμεινα δίχως άρνηση
στο βυθό σου
Υγρή μαγεία με βύθισε στο βλέμμα σου
κύλησαν οι στάλες της στα μάτια μου
γεύτηκα το όνειρο που ξεδίψαγε τη προσμονή
Κοιμήθηκα στα φύλλα της καρδιάς σου
κράτησα τον ύπνο σου σφιχτά ...
σκίρτησα στα χείλη σου
έσπασα
στα χέρια σου έγινα χάδι
ενώθηκα
Με σκέπασες με τη στοργή του ωκεανού σου ...
Τυλίχτηκα την αγκαλιά του πόθου
που καθαγιάζει το αθέατο είναι μου
Υποτάχτηκα σ' επιθυμίες που ξελόγιασαν το χρόνο
έγειρα σε φωτιές που σμίλεψαν μνήμες
Το σώμα σου δορυφόρος του φεγγαριού και του έρωτα
κομήτες οι σκέψεις σου, με φωτεινές τροχιές
έκαψαν κάθε "γιατί" που αγκύλωνε εντός μου
Γύρεψα να υψωθώ με τους ουράνιους φθόγγους της ψυχής σου
μια παρτιτούρα φυγής στη μνήμη του απόλυτου έρωτα
*
Αγάπη μου
σταγόνα βροχής και κεραυνέ μου
γαλάζια αλμύρα και φύσημα νοτιά
φιλί του ουρανού μου κι ανάσα της αυγής
της θλίψης μου λυγμέ και φλόγα της ζωής μου
μέθη του ονείρου μου κι ακατάλυτη της ζωής μου παρουσία
πύρινη προσευχή της ψυχής μου κι ασπίδα μου ...
ΕΣΥ...
*
Αγάπα με στην καταιγίδα των καιρών...
Αγάπα με όπως, μόνον, εσύ ξέρεις...
*
Σ' επίγειες διαδρομές
χωρίς υποκρισίες
ταξιδεύουμε ...
Με ατσάλινα νήματα αλήθειας
στεριωμένο
το γεφύρι του χρόνου ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου