Νύχτες με το φεγγάρι αγκαλιά......!
Ο δρόμος του
φεγγαριού...αυτή η ασημένια πλατιά γραμμή που σχηματίζεται στα νερά της
θάλασσας...αυτή η γραμμή που όταν πέσει πάνω της το βλέμμα σου σε
τραβάει σαν μαγνήτης...και αναρωτιέσαι που θα φτάσεις αν την
ακολουθήσεις...αν πάρεις μια μικρή βαρκούλα με ένα κουπί και
ακολουθήσεις το δρόμο του φεγγαριού...κάτι μέσα μου,μου λέει πως θα
φτάσεις σ'εκείνο που πιο πολύ αγαπάς...σ'εκείνο που γίνεται αφορμή να
ζεις και να αναπνέεις...είναι σαν να ακολουθείς το μονοπάτι της καρδιάς
σου...αψηφώντας τους δράκους που σταθούν εμπόδιο στο δρόμο
σου...παλεύοντας ακόμα και με τον ίδιο σου τον εαυτό...με το κομμάτι
εκείνο που αρνείται να υπηρετήσει τα όσα προστάζει η καρδιά σου...μα σε
καλεί να κάνεις συμβιβασμούς...συμβιβασμοί που στέκονται σαν ρούχα
δανεικά πάνω σου...αγκαλιάζουν άγαρμπα το κορμί σου...και και δεν σε
ζεσταίνουν όταν κάνει κρύο...και εσύ εγκλωβίζεσαι μέσα σ'αυτά τα ξένα
ρούχα!Συμβιβασμούς που σε οδηγούν στη μετριότητα...στη μέτρια
ευτυχία...μ'αλήθεια τώρα ποιος από εμάς προτιμά κάτι μέτριο για τον
εαυτό του?Γίνεται να ζεις εκεί στη μετριότητα μια ζωή...να χαμογελάς
γιατί έτσι πρέπει και όχι γιατί έτσι θες?
Έμαθα στη ζωή μου από μικρή δυο πράγματα...να τα ζω όλα στο τέρμα...είτε είναι ευτυχία είτε είναι πόνος...και ποτέ μου δεν χρησιμοποίησα κάποιον άνθρωπο για να καλύψω το εγώ μου...!Ποτέ μου δεν συμβιβάστηκα...ποτέ μου...έμαθα να επικεντρώνομαι στο στόχο μου...και να είτε να τον κατακτώ είτε να υποφέρω μακριά του...!Κοιτάζω ξανά το δρόμο του φεγγαριού...αναρωτιέμαι αν κάτω από το ασημένιο αυτό μονοπάτι κολυμπά καμιά γοργόνα...ναι αυτά το μυθικά πλάσματα...με την μεγάλη ουρά ψαριού...που τόσος λόγος γίνεται για αυτές στα παραμύθια...!Ποιός ξέρει...ίσως και να υπάρχουν!
Στο ραδιόφωνο παίζει ένα όμορφο τραγούδι...το δυναμώνει η φίλη μου...με κοιτάζει και χαμογελάμε...αυτό το τραγούδι...χαραγμένο στη καρδιά μου...αυτός που μου το έμαθε...ναι αυτός ήταν κάποτε ο πρίγκιπας μου...ήταν κάποτε ότι πιο πολύ αγαπούσα...και όταν η αγάπη αυτή έκανε το κύκλο της είπα ποτέ μου δεν θα ξαναγαπήσω έτσι...!Άκουσε φαίνεται κάποιο μαγικό πλάσμα την βαρύγδουπη δήλωση μου και είπε να με εκδικηθεί...και χρόνια μετά μου έστειλε κάτι άλλο στη ζωή μου...που το αγάπησα ακόμα πιο πολύ...και το αγαπάω ακόμα...!Τρόμαξα η ίδια με τον εαυτό μου...μου πήρε καιρό να συνηθίσω την αγάπη αυτή...να ανασαίνω μονάχα για ένα πρόσωπο...να παίρνω χαρά από τη χαρά του...να γίνομαι κομμάτια από το πόνο του...είπα πως αν το χάσω θα πεθάνω...και όταν το έχασα για λίγο νόμιζα πως θα πεθάνω...μα η αληθινή αγάπη ξεκινάει σ'εκείνο το σημείο που εσύ κάνεις ότι ακριβώς έκανες και πριν χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα...και κάπως έτσι κατάλαβα ότι μπορώ να ζω και μακριά του...και όταν επέστρεψε άνοιξα πάλι την αγκαλιά μου και το έκλεισα εκεί μέσα για να νιώσει τη ζεστασιά της αγάπης μου...για να σταθεί μπροστά στο μεγαλείο της...!
Όταν ήμουν μικρή...και καθόμουν στο κήπο της γιαγιάς μου...εκεί στη κούνια που είχε φτιάξει ο παππούς μου...κοιτούσα συχνά τα αστέρια και τα φεγγάρια...ένα βράδυ λοιπόν με πλησίασε ο παππούς μου...μου έπιασε το χέρι και μου είπε να κοιτάξω τον ουρανό...και εγώ τον άκουσα...και τότε μου ψυθίρισε στο αυτί '' τη μαγεία του ουρανού θα την κατανοήσεις όταν η αγάπη θα φωλιάσει στη καρδιά σου...τότε τ'αστέρια θα γίνουν φίλοι σου...και το φεγγάρι μάρτυρας της χαράς και του πόνου σου...και όταν γνωρίσεις την αγάπη θα τρομάξεις...μα μην το βάλεις στα πόδια...κοίταξε την κατάματα...και αφέσου στο ρυθμό της...''!
Τρομάζεις...αυτή είναι η αλήθεια...τρομάζεις γιατί νιώθεις ευάλωτος...μα αν σταθείς...αν κάνεις ησυχία...αν νιώσεις το ρυθμό της...αν καταλάβεις τη μαγεία του να αγαπάς κάτι πέρα από εσένα...βλέπεις ότι δεν είσαι αδύναμος...δεν είσαι ευάλωτος...μα είσαι δυνατός!Κάποια μέρα θα ακολουθήσω σίγουρα το δρόμο του φεγγαριού...!
Έμαθα στη ζωή μου από μικρή δυο πράγματα...να τα ζω όλα στο τέρμα...είτε είναι ευτυχία είτε είναι πόνος...και ποτέ μου δεν χρησιμοποίησα κάποιον άνθρωπο για να καλύψω το εγώ μου...!Ποτέ μου δεν συμβιβάστηκα...ποτέ μου...έμαθα να επικεντρώνομαι στο στόχο μου...και να είτε να τον κατακτώ είτε να υποφέρω μακριά του...!Κοιτάζω ξανά το δρόμο του φεγγαριού...αναρωτιέμαι αν κάτω από το ασημένιο αυτό μονοπάτι κολυμπά καμιά γοργόνα...ναι αυτά το μυθικά πλάσματα...με την μεγάλη ουρά ψαριού...που τόσος λόγος γίνεται για αυτές στα παραμύθια...!Ποιός ξέρει...ίσως και να υπάρχουν!
Στο ραδιόφωνο παίζει ένα όμορφο τραγούδι...το δυναμώνει η φίλη μου...με κοιτάζει και χαμογελάμε...αυτό το τραγούδι...χαραγμένο στη καρδιά μου...αυτός που μου το έμαθε...ναι αυτός ήταν κάποτε ο πρίγκιπας μου...ήταν κάποτε ότι πιο πολύ αγαπούσα...και όταν η αγάπη αυτή έκανε το κύκλο της είπα ποτέ μου δεν θα ξαναγαπήσω έτσι...!Άκουσε φαίνεται κάποιο μαγικό πλάσμα την βαρύγδουπη δήλωση μου και είπε να με εκδικηθεί...και χρόνια μετά μου έστειλε κάτι άλλο στη ζωή μου...που το αγάπησα ακόμα πιο πολύ...και το αγαπάω ακόμα...!Τρόμαξα η ίδια με τον εαυτό μου...μου πήρε καιρό να συνηθίσω την αγάπη αυτή...να ανασαίνω μονάχα για ένα πρόσωπο...να παίρνω χαρά από τη χαρά του...να γίνομαι κομμάτια από το πόνο του...είπα πως αν το χάσω θα πεθάνω...και όταν το έχασα για λίγο νόμιζα πως θα πεθάνω...μα η αληθινή αγάπη ξεκινάει σ'εκείνο το σημείο που εσύ κάνεις ότι ακριβώς έκανες και πριν χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα...και κάπως έτσι κατάλαβα ότι μπορώ να ζω και μακριά του...και όταν επέστρεψε άνοιξα πάλι την αγκαλιά μου και το έκλεισα εκεί μέσα για να νιώσει τη ζεστασιά της αγάπης μου...για να σταθεί μπροστά στο μεγαλείο της...!
Όταν ήμουν μικρή...και καθόμουν στο κήπο της γιαγιάς μου...εκεί στη κούνια που είχε φτιάξει ο παππούς μου...κοιτούσα συχνά τα αστέρια και τα φεγγάρια...ένα βράδυ λοιπόν με πλησίασε ο παππούς μου...μου έπιασε το χέρι και μου είπε να κοιτάξω τον ουρανό...και εγώ τον άκουσα...και τότε μου ψυθίρισε στο αυτί '' τη μαγεία του ουρανού θα την κατανοήσεις όταν η αγάπη θα φωλιάσει στη καρδιά σου...τότε τ'αστέρια θα γίνουν φίλοι σου...και το φεγγάρι μάρτυρας της χαράς και του πόνου σου...και όταν γνωρίσεις την αγάπη θα τρομάξεις...μα μην το βάλεις στα πόδια...κοίταξε την κατάματα...και αφέσου στο ρυθμό της...''!
Τρομάζεις...αυτή είναι η αλήθεια...τρομάζεις γιατί νιώθεις ευάλωτος...μα αν σταθείς...αν κάνεις ησυχία...αν νιώσεις το ρυθμό της...αν καταλάβεις τη μαγεία του να αγαπάς κάτι πέρα από εσένα...βλέπεις ότι δεν είσαι αδύναμος...δεν είσαι ευάλωτος...μα είσαι δυνατός!Κάποια μέρα θα ακολουθήσω σίγουρα το δρόμο του φεγγαριού...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου