Στα δίχτυα μιας "αράχνης"...

Στα δίχτυα μιας "αράχνης"...

Η γυναίκα η αράχνη και ο άντρας ο πολεμιστής..Μπλέκεται στον ιστό της χωρίς να το καταλάβει… Στην αρχή νιώθει πως πνίγεται, πως παγιδεύτηκε και δεν μπορεί να ξεφύγει.. Όμως στην πορεία βλέπει..νιώθει πως ο ιστός δεν είναι ο συνηθισμένος..Θα νιώσει τη διαφορά και θα αρχίσει να παλεύει.. Αλλά όχι για να ξεφύγει, αλλά για να φτάσει πιο κοντά στην «αράχνη» του. Δεν είναι δύσκολο για εκείνον, αν αποδείξει πως η γυναίκα που έχει τη μορφή αράχνης για τους άλλους, για εκείνον είναι η μοναδική βασίλισσα..Η «αράχνη» θα συνεχίζει να υφαίνει μαζί του, μέχρι ο ιστός να γίνει μεγαλύτερος και τόσο σφιχτός που κανένας δεν θα μπορεί να τον κόψει για να την εκδικηθεί που παγίδεψε τον πολεμιστή. Άλλωστε στην πραγματικότητα, αυτό που θέλει είναι να τον σφίξει λίγο παραπάνω στην αγκαλιά της μην τον χάσει..Ο «πολεμιστής» δεν θα πάψει να παλεύει, γιατί η παύση θα σημάνει το τέλος του οξυγόνου του, και αν εκείνος πάψει να ζει, η «αράχνη» δεν θα έχει λόγο να συνεχίζει να υφαίνει τον ιστό που θέλησε να γίνει η μοναδική φωλιά του έρωτα τους.. Θα τον πονέσει, μέχρι να αγγίξει τα χείλη της και να συνεχίσουν μαζί τον ιστό..Θα τον τρομάξει, σαν κουρασμένη από τη «δουλειά» σταματήσει να υφαίνει τον δρόμο προς εκείνη.. Μα θα τον λυτρώσει, σαν εκείνος την αγγίξει, την φιλήσει, την νιώσει.. Και αφού ο «πολεμιστής» θα έχει φτάσει στον προορισμό του, μαζί με την «αράχνη» του, θα κάνουν τον ιστό τους συρματόπλεγμα, την φωτιά του έρωτα τους, πυρκαγιά και τις σταγόνες της αγάπης τους, καταιγίδα, για όσους ζηλέψουν την ευφυΐα εκείνης, για το κατόρθωμά της να κάνει συνεργό των ονείρων της έναν «πολεμιστή», και να περπατήσουν μαζί στον δρόμο του απόλυτου..

Αναρτήθηκε από Marietta