Τα κύματα γίνονται φτερά.

Τα κύματα γίνονται φτερά.

Όλο σε ΄μένανε γυρνώ,
μα δεν με βρίσκω.
Δεν έχω ρυθμό,
γι αυτό δεν έχω τέλος.
Σώμα που αναπνέει,
κάτω απο ρούχα σκούρα,
τσαλακωμένα απο την αναμονή.
Η Απουσία,
συμπηκνωμένη πια στις φλέβες,
δημιουργεί θρόμβους.
Η Απουσία,
που γράφεται με κεφαλαίο Α
και εκτελεί τροχιά κυκλική.
Όλο σε ΄μένανε γυρνώ,
μα δεν με βρίσκω.
Δεν έχω παλμό,
γι αυτό δεν έχω τέλος.
Ψυχή που επιπλέει,
κάτω απο μωβ ουρανούς,
καθαρούς απο αστέρια.
Η Αφορμή,
μασά σκληρό Ναρκωτικό
και κόκκινο χαμόγελο φοράει.
Η Αφορμή,
που γράφεται με κεφαλαίο Α
και δεν αποκαλύπτει το αίνιγμά της.
Όλο σε ΄μένανε γυρνώ,
μα δεν με βρίσκω.
Δεν έχω ανάσα,
γι αυτό δεν έχω τέλος.
Μυαλό που κρύβει μέσα του ζωή,
μαραζόνει απο τον λήθαργο.
Η Ανάγκη, ακρωτιριάζει τον έρωτα,
παίζοντας παιχνίδια.
Η Ανάγκη,
που γράφεται με κεφαλαίο Α
και σκορπάει λέξεις.
Και όλο μ’αφήνω να ξεφύγω.
Από ύπνο βαθύ ξυπνάω και χασμουριέμαι.
Φιλέυω τα φώτα μου σε ξένους
και μ’αφήνω να ξεφήγω.
Φιλέυω τα φώτα μου σε ξένους
και δεν αφήνω για μένα.
Δεν αφήνω για την Απουσία, την Αφορμή, την Ανάγκη.
Η πόρτα μένει ανοιχτή
και περιμένει την επιστροφή μου.
Εγώ πάντα χάνομαι σαν ψύθιρος,
που χάνεται ανάμεσα σε γέλια παιδιων.
Εγώ παιδί δεν ήμουνα ποτέ.
Με τα μάτια μίλαγα,
ιστορούσα ότι μου είχε εμπιστευθεί η καρδία.
Με τα μάτια αφουγκραζόμουν,
όλα εκέινα τα αόρατα και τα ορατά.
Με τα μάτια άγγιζα,
τα νούφαρα των συνειδήσεων.
Τώρα μεγάλωσα.
Γύρισα πίσω σε εμένα,
μικρο παιδί,
μοναχική ψυχή,
που ψάχνει απεγνοσμένα την αγάπη.
Η Απουσια.
Η Αφορμή.
Η Ανάγκη.
Γίνανε Αγάπη.
Και εγώ, απο μοναχική ψυχή,
μικρό παιδί.