ΚΑΛΗΜΕΡΑ, ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΌ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΧΘΕΣΙΝΗ ΚΑΘΑΡΣΗ..

ΚΑΛΗΜΕΡΑ, ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΌ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΧΘΕΣΙΝΗ ΚΑΘΑΡΣΗ..

Πέρασε καιρός από τότε που πήγα για τελευταία φορά

στον ψυχαναλυτή μου, τη θάλασσα..Μια επίσκεψη για να

μου μιλήσει και εγώ να σιωπήσω. Βγήκα την ώρα που ο

ήλιος είχε πάρει το δρόμο της φυγής και το μπλάβο χρώμα

του αέρα προσέδιδε στην ατμόσφαιρα το σημάδι της αλλαγής,

έφευγε η μέρα έρχεται η άλλη μέρα, της νύχτας. Με τη σιωπή

ντύθηκα και με τη σιωπή στο μυαλό προχώρησα προς το

λεμονόδασος, περπάτησα αρκετά, περίπου πενήντα λεπτά,

χωρίς να αρθρώσω σκέψη, απλά κοιτούσα τα σπίτια στον

Πόρο, στημένα απέναντι μου, θεατές μου και εγώ στη σκηνή

προσπαθώ να τους κατακτήσω, κάτι περιμένουν από μένα..

Ένας γλάρος πετούσε ράθυμα και ευτυχισμένος στον ουρανό.

Δεν έψαχνα κάτι συγκεκριμένο, να βλέπω τη θάλασσα και να

την ακούω. Κάτι με σταμάτησε μπροστά σε μια μικρή παραλία,

γεμάτη βότσαλα και φύκια..Άκουσα φωνή, εκεί το κύμα ήταν

δυνατότερο, ακμαιότερο.. Πλησίασα και έκανα αυτό που κάνω

σε κάθε παραλία από όπου περνάω, μαζεύω βότσαλα και

κοχύλια και τα βάζω στο σαλόνι μου σε ένα μεγάλο πιάτο..

Σκάλιζα εκεί που σβήνει το κύμα για να βρω το θησαυρό

και η θάλασσα έπαιζε με τα δάκτυλα μου, κάτι μου έλεγε

σταμάτησα να σκέφτομαι. Άκουγα μόνο..και χαιδευα το νερό,

με άγγιζε τρυφερά σα γυναικείο χέρι και μου ψιθύριζε..Δε

σταμάτησε στιγμή να πηγαινόερχεται ο αφρός φέρνοντας

ήχους από το βάθος της ψυχής της.. Καθάρισα μέσα μου, έπλυνε

την καρδιά μου με το αλάτι και όλη τη μαυρίλα των σκέψεων

έφυγε με το προηγούμενο κύμα στο πέλαγος του χρόνου..

Έμεινα πολύ ώρα, αμίλητος, έβαλα στο χούφτα ένα κοχύλι πολύ

μικρό, το έσφιξα..Ο γλαρός έκανε κύκλους τρελούς στον αέρα.

Σηκώθηκα να φύγω και συνέχισα να περπατώ

άδειος..όλη μου η ύπαρξη ήταν συγκεντρωμένη στο κοχύλι

στο χέρι μου..Ένιωθα μια αναταραχή, κάτι ζωντανό υπήρχε

ανάμεσα στα σφιχτοκλεισμένα δάχτυλα. Κύματα και θάλασσες

πέλαγα και ωκεανοί, μέσα στα λίγα εκατοστά του χεριού μου,

το κοχύλι έβγαζε όλο το παρελθόν του και μύρισε αλάτι,

ζωή, σφρίγος και πάθος ασίγαστο. Άνοιξα το χέρι μου αργά

για να δω τι συμβαίνει.. Είδα το κοχύλι ανοιχτό, τόσο όμορφο,

χιλιοφιλημένο από τις Νηρηίδες, να στέκεται περήφανο για

την ομορφιά του και τη δημιουργία του, τη δική του ιστορία,

να με κοιτά..Με μια κίνηση το έριξα στη θάλασσα..

Εκεί ανήκεις, στην αγάπη σου, στο σώμα της γοργόνας σου,

και εγώ συνέχισα τη μικρή πορεία προς την ανηφόρα για το

λεμονόδασος, σκοτείνιαζε, ο γλάρος χώθηκε στο στήθος μου..

ΚΑΛΗΜΕΡΑ

Από athanospaschos @ Πέμπτη, 28 Μαΐο