ΚΑΛΗΜΕΡΑ..ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΟΥ Ή Η ΖΩΗ ΜΟΥ, Σ ΑΓΑΠΩ ΝΕΡΑΙΔΑ..

ΚΑΛΗΜΕΡΑ..ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΟΥ Ή Η ΖΩΗ ΜΟΥ, Σ ΑΓΑΠΩ ΝΕΡΑΙΔΑ..

THE READER - FRANK BENSON

Υποθέτω έτσι συμβαίνει στη ζωή, όπως στο παραμύθι,

στα όνειρα δεν είμαι σίγουρος.. Δεν ξέρω αν ζω ή είμαι κομμάτι του

παραμυθιού ή ακόμα βλέπω όνειρο και η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι

να δείξω προτίμηση σε μία απο αυτές τις επιλογές, γιατί η αγάπη

υπάρχει και στις τρεις περιπτώσεις.. Γιατί όλα συνέβησαν ξαφνικά..

περπατούσα στο δάσος και μάζευα στίχους πεσμένους από τον ουρανό,

ξαφνικά παρουσίαστηκε μια όμορφη νεράιδα και με κοίταξε..πρέπει να με

κοίταγε ώρες γιατί εγώ ήμουν απορροφημένος στη συλλογή μου και δεν

την είχα προσέξει.. Δε μου μίλησε στην αρχή.. με το βλέμμα της να εμβαθύνει

στην καρδιά μου,΄ενιωσα ότι αλλοιώνομαι, ότι με παίρνει στον κόσμο της,

για να αρχίσω να καταλαβαίνω την ομιλία της, για να επικοινωνήσουμε..

Το κατάλαβε ότι το δάσος εχει μοναξιά, χωρίς ήχους και σημάδια ζωής

και μαγικά με οδήγησε κοντά της.. Ενιωσα ερωτευμένος κεραυνοβόλα..

Από τότε ερχόταν κάθε μέρα κοντά μου και μου μιλούσε

ποια είναι, από που κατάγεται, ντρεπόταν να αποκαλύψει τη θεική της

καταγωγή, τις σκέψεις της, τους προβληματισμούς της.. Κάναμε καλή παρέα

και μάλιστα μιλούσαμε μαζί και δεκαοχτώ ώρες τη μέρα. Σταμάτησα

να μαζεύω στίχους από το χώμα και πια η ίδια είχε γίνει ένας στίχος που

δεν τελείωνε ποτέ..Και εγώ άκουγα τα βήματα της όταν έμπαινε στο δάσος

και η καρδιά μου γέλαγε, άκουγα το περπάτημά της και το σώμα μου

έχανε την υπόστασή του, γινόμουν πνεύμα, όπως ήταν εκείνη..

Πάλλευκη σα χιόνι, λεπτή σαν αέρας, όμορφη σαν το φως.. Χαμένος

καθόμουν δίπλα της και ο χρόνος σταματούσε.. Καθόταν δίπλα μου

 και μόνο το χέρι τόλμησα να κρατήσω λίγες φορές.. Όμως πέθαινα για

ένα φιλί της, τα χείλη της ολόφρεσκα, καλοσχηματισμένα, ερωτικά,

γλυκό σιρόπι έσταζαν.. Κοίταζα τα μάτια της, δεν έχω δει τέτοια μάτια,

δυο παράδεισοι κλείσμενοι σε ένα πρόσωπο, εκεί συνάντησα το Θεό,

την ευτυχία.. Με ένα μακρύ λαιμό, που αν ήμουν χείλη θα αυτοκτονούσα

πάνω του, με ένα δέρμα χιονοσκέπαστο και ονειρώδες λευκό.. Πάντα

περίμενα ο αέρας να σπρώξει το πέπλο της, να δω λίγο από το σώμα

μα λίγο τον ώμο πρόσεξα και την πλάτη.. λιβάδια ανθισμένα και ο ήλιος

να γιορτάζει πάνω της με αρώματα της άνοιξης και λουλούδια που

μάτι ανθρώπινο δεν έχει ξαναδεί.. Μερικές φορές μου τραγουδούσε..

ναι.. και τότε οι άγγελοι κατέβαιναν στα πόδια της και άκουγαν μαγεμένοι

τη φωνή της..Μα η νεράιδα δε θα άντεχε να μείνει στο δάσος για πολύ..

και κίνησε να φύγει, γιατί της ζήτησα να γίνει άνθρωπος και να μείνει

για πάντα μαζί μου.. Δεν ήταν δυνατόν να χάσει τη θεότητα της για μένα,

έπρεπε να επιστρέψει στο δικό της νεραιδόκοσμο και εγώ θα συνεχίζω

να μαζεύω στίχους από το χώμα.. Και επειδή τα όνειρα είναι μοναδικά

και δεν επαναλαμβάνονται όπως όλα στη ζωή, ξέρω ότι δεν πρόκειται

να τη ξανασυναντήσω στο δάσος μου.. Σ ευχαριστώ Νεράιδα, ακόμα

κρατώ το άρωμά σου στην ψυχή μου, ακόμα βλέπω τα μάτια σου

σε κάθε λουλούδι..Σ ευχαριστώ για τους στίχους που μου έδωσες,

και θα μου δίνεις κάθε φορά που θα σε σκέφτομαι.

Ίσως αυτό είναι το δώρο σου, το δώρο μου είναι η καρδιά

που σου δίνω.. Σ' αγαπώ...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ..

Από athanospaschos @ Σάββατο, 23 Μαΐου 20