Το αναπόδραστο της μοίρας.

Το αναπόδραστο της μοίρας.

Είναι μεθυστικό και έχει μια σπίθα απο μαγεία. Ένα κίτρινο ξεθωριασμένο σεντόνι με αστερίες,
θυμίζει αμουδία και έναν έναστρο ουρανό, την ύστατη εκείνη στιγμή
που δεν είναι ούτε μέρα ούτε νύχτα.
Την ύστατη εκείνη στιγμή που ο ήλιος κρυβεται νωχελικά νομίζοντας πως κανείς δεν βλέπει,
πως κανεις δεν ξέρει την κρυψώνα του.
Την ύστατη εκείνη στιγμή που το φεγγάρι αχνοφένεται και διστάζει να κάνει
θεαματική είσοδο.
Εγώ έμοιαζα πάντα με τον ήλιο. όταν η νύχτα έπεφτε έτρεχα πίσω στην κρυψώνα μου, να μην τρομάζω τους ανθρώπους.
Έτρεχα πίσω στην κρυψώνα μου. Τις νύχτες λοιπον ήταν πιο έυκολο να κρύβω τον ευατό μου.
Ανάμεσα σε χαμηλούς φωτισμούς,πλάνα χαμόγελα και καταχρήσεις.
Και πως να συνατηθούνε οι δρόμοι μας λοιπόν που εσύ μοιάζεις με το φεγγάρι;
Εσύ στο φως της μέρας λειτουργείς και δεν φοβάσαι μην κάψει ο ήλιος τα μάτια σου.
Την ύστατη εκέινη στιγμή λοιπόν που το χαμόγελο του φεγγαριού αντικατοπτρίζεται στο βλέμμα του ήλιου.
Την ύστατη εκέινη στιγμή φοβάμαι πιο πολύ, που το χαμογελό σου αντικατοπτρίζεται στο βλέμμα μου. Φοβάμαι
κάθε φορά πως θα είναι η τελευταια. Για την ύστατα εκέινη στιγμή ζω και αναπνέω, που το χαμογελό σου σακατεύει την μοίρα μας,
που αντικατοπτρίζει το μέλλον της ανθρωπότητας.
Και είναι δύσκολη εκείνη η ώρα που εγώ χάνομαι και εσύ σηκώνεσαι επιβλητικά. Και είναι
ανεκτίμητα τα λίγα λεπτά που αντικρίζει ο ένας τον άλλον. Και είναι πολύ νωρίς για τούτον τον κόσμο να
ανθήσει ο έρωτας ανάμεσα στον ήλιο και το φεγγάρι, ανάμεσα σε μένα και σε σένα.
Είναι νωρίς για εμάς.