.εσύ εσύ...
Πώς στ'αλή8εια είναι να σου λείπει κάποιος?
Το έχετε νοιώσει ποτέ?
Θα 8έλατε να το νοιώσετε?
Η αλή8εια είναι πως μου λείπει κάποιος... συνέχεια... και προφανώς το νοιώ8ω συνέχεια... δεν 8έλω να το νοιώ8ω, δεν μ'αρέσει, με πονάει... αλλά από την άλλη, μου υπεν8υμίζει πως είμαι άν8ρωπος, πως δεν είμαι αναίσ8ητη, και πως αισ8άνομαι... μου υπεν8υμίζει πως αγαπάω, και πως έχω συναισ8ήματα και σκέψεις που αξίζουν... αλλά δεν είναι ποτέ ευχάριστο... με πληγώνει, με επηρεάζει, και στο τέλος με κάνει κομμάτια... με στεναχωρεί και με κάνει να σκέφτομαι τόσα πολλά και πολύπλοκα πράγματα... μου έρχονται τόσες ιδέες και τόσες αναμνήσεις... με πλημυρίζουν, και στο τέλος με κάνουν να ξεσπάω... συνή8ως σε δάκρυα... και δεν είναι μόνο η έλλειψη, η νοσταλγία... είναι και η απόρριψη... αυτήν μάλιστα την νοιώ8εις τόσο συχνά... με το παραμικρό... και σε κάνει να 8ες... δεν σας λέω τι, 8α με λυπάστε! Αλλά δεν αξίζει, σωστά? η στεναχώρια... και όμως... όλα αξίζουν! γιατί μια ζωή έχουμε, και πρέπει να την ζούμε ολόκληρη, όσο μπορούμε, όσο δύσκολο και κουραστικό και αν είναι... όσο απίστευτη και απρόβλεπτη, ζόρικη ή ευχάριστη, απλή ή σύν8ετη, πικρή ή γλυκιά... πρέπει να ζούμε την κά8ε στιγμή, που λένε... να ρουφάμε ο,τι μπορούμε από αυτήν... να την ζούμε στο έπακρο!
Υπαρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι... τι είναι η αγάπη? ο έρωτας? το πά8ος? ακόμη και ο εν8ουσιασμός?
Απαντάω λοιπόν, πως όλα έρχονται και φεύγουν... τίποτα δεν μένει για πάντα... ακόμη και η αγάπη πολλές φορές, γίνεται ρουτίνα και επισκιάζεται από την φ8ορά της κα8ημερινότητας... Εκεί είναι που το χάσαμε και εμείς... γιατί μας νοιάζει τι 8α πουν οι άλλοι.. μας νοιάζει η κα8ημερινότητα και όχι η ομορφιά της κά8ε μοναδικής στιγμής... μας νοιάζει το πρακτικό, και όχι το συναίσ8ημα... μας νοιάζει τι 8α γίνει αύριο, και όχι τι γίνεται τώρα... και αυτό είναι που με πληγώνει περισσότερο... γιατί έτσι χάνουμε το μόνο ενδιαφέρον, έτσι χάνουμε την πιο γλυκιά πλευρά της ζωής μας...
8έλω απλά να πω, πως έχεις γίνει κομμάτι της ζωής μου... είσαι πιά κομμάτι της καρδιάς μου, όπως σου είχα πεί νομίζω... δεν ξέρω αν το ξέρεις, δεν ξέρω αν το κατάλαβες, αλλά δεν έχω κουράγιο να σε αντικρύσω... φοβάμαι. Φοβάμαι μήπως χωρίς να το 8έλω ξεσπάσω σε κλάματα... και αυτό σίγουρα δεν 8α βοη8ήσει την κατάσταση... δεν μπορείς να καταλάβεις όμως, τί εννοώ ότι όταν είμαι μαζί σου είμαι ευτυχισμένη... αυτό δεν 8έλεις και εσύ? εκείνη την ημέρα, 04.11.2010... ακόμη την 8υμάμαι... το επόμενο πρωί, πετούσα! Ακόμη και στην διαδρομή για το σχολείο, μιλούσα... που ποτέ δεν βγάζω άχνα... μπήκα στην τάξη, και ένοιω8α να 8έλω να τσιρίξω από την χαρά μου... να φωνάξω τόοοσο δυνατά "Σ'αγαπάωωω"... να αρχίσω να χοροπηδάω και να αγκαλιάζω τους πάντες... και όλοι το κατάλαβαν... ότι δεν ήμουν ως συνή8ως... γιατί η ευτυχία, αγάπη μου, φαίνεται... η χαρά αυτή δεν κρύβεται όσο και να 8έλουμε... αλλά δεν έχει σημασία, αφού τα δικά σου αισ8ήματα δεν είναι πια τα ίδια, όπως αποδείχ8ηκε...
Δεν 8α πω τίποτα παραπάνω ακόμη... προς το παρόν, 8α αρκεστώ σε ένα τραγούδι, που λέει πολλά...:
Σε κάθε ανάσα που παίρνω, είσαι το οξυγόνο
εσύ ή αιτία που πάντα τα βράδυα με βρίσκουν μόνο
να λιώνω, εσύ η πρώτη μου σκέψη κάθε ξημέρωμα
για σένα λάτρεψα και μίσησα τον έρωτα
ξενέρωτα, φαντάζουν όλα μακρυά σου
μάζεψες όλα τα υπέροχα, τα πήρες κοντά σου
εσύ τα δάκρυα που κάτω έχουν κυλήσει
εσύ ο λόγος που πιάνω τον εαυτό μου να βρίζει
όμως και να γελάει, ν'αγαπάει τα πάντα
είσαι οι στίχοι που γράφω, μια γλυκιά μου μπαλάντα
που παίζει, στα ονειρά μου σ'όλα τα κυτταρά μου
είσαι το αίμα που τρέχει κατευθείαν στην καρδιά μου
και με κερνάς με ζωή πριν μου δώσεις τον θάνατο
μου χαρίζεις φιλιά που μ'έχουν κάνει αθάνατο
εσύ ο καθρέφτης, που μέσα βλέπω εμένα
εσύ ένας άλλος εγώ, κι όλα μου τ'απωθημένα
Εσύ εσύ ότι μισώ, εσύ ότι γυρεύω
εσύ ολόκληρη η γη πάνω σου ταξιδεύω
Εσύ εσύ καθέ στιγμή που τη ζωή γνωρίζω
εσύ το φως κάθε αυγής και τ'ουρανού το γκρίζο
Εσύ εσύ η μοναξιά και όλοι μου οι φίλοι
εσύ τ'αυγούστου η ζεστασιά και η δροσιά τ'απριλη
Εσύ εσύ μια φυλακή μεσά σου έχεις κλειδώσει
ότι με κάνει να πονώ και ότι μ'έχει λυτρώσει
Είσαι μια λέξη στο στόμα που ποτέ δεν τη λέω
έχει ένα νόημα κρυφό και άσχημό και ωραίο
μια σημασία σπουδαία, την κατάλαβαν λίγοι
εσύ του πόνου ο βυθός και τα μυστήρια που κρύβει
εμπρός μου, σε βρίσκω νύχτες που τάχα διασκεδάζω
μες στο καπνό που εισπνέω στα ποτά που αδειάζω
σαν δηλητήριο σε πίνω μπαίνεις στα σωθικά μου
μα πάλι εσύ το αντίδοτο για να βρώ την υγειά μου
εσύ τα πρόσωπα, που τόσο έχω αγαπήσει
εσύ ο χρόνος που φεύγει και δε λέει να γυρίσει
μετά του ήλιου τη δύση, είσαι τα άστρα που βγαίνουν
είσαι όλα αυτά τα απλά που τη ζωή ομορφαίνουν
και τα πολύπλοκα που με μπερδεύουνε τόσο
ένα κομμάτι ευτυχίας που έχω ανάγκη να νιώσω
είσαι τα πάντα, το άλφα και το ωμέγα
είπα θα φύγω μακριά σου μα είμαι ακόμα εδώ πέρα
Εσύ εσύ ότι μισώ, εσύ ότι γυρεύω
εσύ ολόκληρη η γη πάνω σου ταξιδεύω
Εσύ εσύ καθέ στιγμή που τη ζωή γνωρίζω
εσύ το φως κάθε αυγής και τ'ουρανού το γκρίζο
Εσύ εσύ η μοναξιά και όλοι μου οι φίλοι
εσύ τ'αυγούστου η ζεστασιά και η δροσιά τ'απριλη
Εσύ εσύ μια φυλακή μεσά σου έχεις κλειδώσει
ότι με κάνει να πονώ και ότι μ'έχει λυτρώσει
Εσύ εσύ ότι μισώ, εσύ ότι γυρεύω
εσύ ολόκληρη η γη πάνω σου ταξιδεύω
Εσύ εσύ καθέ στιγμή που τη ζωή γνωρίζω
εσύ το φως κάθε αυγής και τ'ουρανού το γκρίζο
Εσύ εσύ η μοναξια και όλοι μου οι φίλοι
εσύ τ'αυγούστου η ζεστασιά και η δροσιά τ'απριλη
Εσύ εσύ μια φυλακή μεσά σου έχεις κλειδώσει
ότι με κάνει να πονώ και ότι μ'έχει λυτρώσει
Sanjuro - Εσύ Εσύ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου