Ανδριάνα Μπάμπαλη ΠΟΙΗΣΗ

                                           Ανδριάνα Μπάμπαλη

Τη νύχτα είχα
τη νύχτα είχα μάρτυρα
και τα άστρα των φιλιών σου
που έλεγες άλλη
έλεγες άλλη δε θα μπει
στο κάστρο των ματιών σου
Κι όσο μου φεύγεις μακριά
τόσο η φλόγα σου με καίει
και με σβήνει
σαν τη θάλασσα στα βράχια
με ρίχνει μοίρα μου
έγινες και φεύγεις μακριά
μοίρα μου έγινες...
Εκεί που ο ήλιος δεν περνάει
κι ούτε φεγγάρι πιάνει τον άγριο πόθο
τον άγριο πόθο τραγουδάει
ό,τι αγαπάει και χάνει

Aug13

σαν παλιά λιθογραφία...

Αταξινόμητα

Χαμογελούσε πονηρά στη σκέψη
ότι κανένας δεν παρακολουθεί τον ίδιο,
αφού όλοι, σκυμμένοι στις δουλίτσες τους,
συλλογιζόταν μόνο πώς να βολευτούν.
Όταν όμως θα τελειοποιούσε την εφεύρεση του
μέσα σ' ένα γυαλί του εργαστηρίου του,
θα έβλεπε τους μεγαλόσχημους κυρίους
που γέμισαν τον κόσμο με σαπουνόφουσκες
κι αναρωτήθηκε αυθόρμητα, τι θα γίνουν οι τόκοι
και τα επιτόκια τους, οι επιταγές
και το ξεχρέωμα τους,
τα συμβόλαια με τους αδιανόητους όρους.
Σε ποια ημερομηνία, θα πληρωθούν οι οφειλές τους;
Αν μπαίνει από το φεγγίτη λίγο φως,
το κοιτάζει για μια στιγμή
κι έπειτα τους το επιστρέφει με όλη του την καρδιά.
Βλέπει το φωτεινό εκείνο τετραγωνάκι,
δειγματολόγιο σε σχήμα βιβλίου,
χρώματα ν' αλλάζει,
σαν να το φυλλομετρά ένα αόρατο χέρι.
Κόκκινο, μπλε, πράσινο, μωβ.
Αυτός όμως προτιμά το βελούδινο μαύρο
που προεκτείνεται στο δωμάτιο όταν νυχτώσει.
Έτσι περνούνε οι ώρες, έτσι περνούνε οι μέρες του.
Πάντα στοχεύει να ολοκληρώσει αθόρυβα
το όραμα μιας άλλης πραγματικότητας, με νέα δεδομένα.
Μένει ολομόναχος, ακίνητος μέσα στους τέσσερες τοίχους,
σαν παλιά λιθογραφία στην κορνίζα της.
Τίποτε δεν αλλάζει απ' όσα τον περιστοιχίζουν
και νιώθει παγιδευμένος, από τις συμπεριφορές των άλλων.
Δεν ήθελε να τους πει κατάμουτρα ότι δεν τον κάλυπτε
η αξιολύπητη κουλτούρα τους. Δεν ήθελε να τους πληγώσει.
Δεν θα τους πετούσε κατάμουτρα τη ματαιότητα των έργων τους,
που δεν ανέδυαν έστω μια σταγόνα ιδανικού.
Ήταν αυτοί οι άνθρωποι κάθε φύλλου και ηλικίας,
που  δεν παγιδευτήκαν,
δεν έζησαν προδομένους έρωτες που δεν, δεν τίποτα.
Τι κοινό είχε μ'αυτούς τους ανόητους καιροσκόπους,
που τους κάλυπτε μια κλισέ ετικέτα, στην οποία αναγράφονταν
ένα αξίωμα που το καρπώθηκαν, αφού τα πάντα έδωσαν;     
Ένας άλλος κόσμος γεννιόταν γύρω του.

Οι αύρες τα μαλλιά του άγγιζαν.
Αστράφτε η μέρα στο πρόσωπο του και στα χαλίκια.
Όλα του ήταν ευπρόσδεκτα:
Ο ήλιος, τα λευκά σύννεφα, η μακρινή βοή της.
Κι η θάλασσα επειδή ήξερε, είχε αρχίσει το τραγούδι της,
που δεσμεύει και παρηγορά.

                                                                                  Σ.Μ. απόσπασμα

Aug12

Λατρείας ιερός ναός αισθήσεων

 

Όταν ένα κομμάτι της ψυχής

μείνει σε στους τόπους

που οι λίμνες ονειρεύονται κι οι θάλασσες ταξιδεύουν,

μοναχικό ξωτικό θα τριγυρίζει αναζητώντας  

το δάσος το πρωινό με τις υγρές σταγόνες

και τη μυρωδιά της αγνότητας,της αλήθειας ...  

Αλήθεια είναι, το γάργαρο νερό το άπιαστο

απ' τις ανθρώπινες παλάμες.

είναι αυτό που δεν άγγιξε ο νους του ανθρώπου...

Είναι το απόκρυφο που διαφύλαξε το μυστικό του

είναι μορφές ζωντανής επικοινωνίας

η εορτή της απεραντοσύνης,

που πλάθει τα κριτήρια των αισθήσεων

αυτό που έμεινε ανέπαφο,

μυσταγωγεί την ωραιότητα.

Η ερημιά στολίζει τη Δημιουργία.

Η καρδιά ανοίγει στο μυστήριο της Παρουσίας.

Η χάρις ζωντανεύει εκρηκτικά

την αιωνιότητα του παρόντος.

Δόξα στην καθαρότητα την απάτητη

στην αμόλυντη δύναμη των ορέων.

στη φωτεινή διαύγεια των βράχων

στο πράσινο της καρυδιάς το αγέρωχο.

στο απύθμενο γαλάζιο των ουρανών

στο απρόσιτο φτερούγισμα του χελιδονιού...

Ποιος μπορεί να περιγράψει με λέξεις

το ταξίδι όχι με τρόπο δυσνόητο...

Ποιος μπορεί να περιγράψει με λέξεις ...

το ταξίδι, αλλά όχι με τρόπο δυσνόητο ...

Ποιος και πώς ... θα αποδώσει

το μεγαλείο των δακρύων

στη Λατρεία ιερού ναού αισθήσεων;