ΠΑΘΟΣ

ΩΣ πότε πιὰ ἡ ζωή μας νὰ σαπίζῃ
σὰν τὰ στεκάμενα νερά, ἡ θλιμμένη
καὶ μὲς στὸ βοῦρκο τῆς λιμνιᾶς νἀνθίζῃ
λευκὰ παρθενικὰ ἡ Νυμφαία ντυμένη;
Τὸ πάθος τὸ τρανὸ ζητῶ ποὺ ὁρίζει
τὴ μοῖρα τῆς ζωῆς σὰ νά εἰταν ξένη
καὶ τὴν τυφλὴν ἀπόφαση χαρίζει
ποῦ ρίχνουνται στὰ κύματα οἱ πνιγμένοι.
Πόθοι νόθοι κρυφοὶ καὶ πόθοι στεῖροι
ποῦ ἀποτρυγᾶτε τὸ ἄρρωστο ὄνειρό μου,
ἦρθε τὸ πάθος τὸ τρανὸ νὰ σύρῃ
Καὶ μένα σκλάβο του ἔξω νοῦ καὶ νόμου,
νὰ μάθω καὶ νὰ πῶ πῶς εἶναι ἴσως
πιὸ δυνατὴ ἡ ἀγάπη κι ἀπ’ τὸ μῖσος.
Ι. Γρυπάρης, Σκαραβαίοι και Τερρακότες, Αθήνα, Εστία, 1928, σ. σ. 69−70