“Αν αυτό ‘χες θελήσει, δεν έπρεπε μέσα
από σπλάχνα γυναίκας να περάσεις:
ας έσκαβαν, σωτήρες για να βρουν τα σπλάχνα
των βουνών, όπου από το σκληρό το σκληρό βγαίνει.
Δεν νιώθεις πόνο εσύ, έτσι να ερημώνεις
την αγαπημένη κοιλάδα σου; δες την ανημποριά μου!
Δεν έχω παρά ρυάκια από γάλα κι από δάκρυα μόνο-
μα εσύ μέσα στο υπέρμετρο ήσουν πάντα…
Με πόση δε μου ευαγγελίστης πολυτέλεια!
Γιατί όμοια άγριος απ’ τα σπλάχνα μου δε βγήκες;
Αν μόνο τίγρεις χρειάζεσαι, να σε ξεσκίσουν,
γιατί μ’ έμαθαν, τότε, στον γυναικωνίτη,
ένα απαλό, καθάριο ρούχο να σου υφαίνω,
που, μήτε μια φορά, το πιο μικρό της ραφής ίχνος,
να σε στενοχωρά;- Η ζωή μου έτσι ήταν όλη,
και, τώρα, ξαφνικά, αναποδογύρισες τη φύση.”
(Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Ποιήματα, μτφ. Άρης Δικταίος, εκδ. Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου