Οι μνήμες μόνο κρατούν ημερολόγιο,
οι μνήμες απ' το σώμα
Ο νους όχι, ψέματα σου είπανε
Ότι πόνεσε, ότι πλήγωσε, ότι χάθηκε
γράφτηκαν στη μνήμη των σπλάχνων
Και αυτά είναι που διαμαρτύρονται κάθε που οι εποχές επαναλαμβάνονται
Γιατί επαναλαμβάνονται ως φως, ως σκιά
Κι άντε να μετρήσεις τη φωτιά, άντε να λογαριάσεις το σκοτάδι
Όσες ημέρες κι αν το πάλεψα, το κρύο και η νύχτα με νίκησαν
Όση φλόγα κι αν γέννησα
κι αν με θράσος κόντρα πήγα στον άνεμο και τα σύννεφα πυρπόλησα,
δεν κατάφερα να πετάξω πιο ψηλά από τον καιρό
Στο ημερολόγιο ετούτο, ξημέρωνε κάθε φορά η τελευταία ημέρα
Και κάθε φορά η επόμενη
φανέρωνε κι άλλο σημάδι στα κουρασμένα χέρια μου
Συχνά τα νιώθεις να τρέμουν επάνω σου, μα φοβάσαι να τα κοιτάξεις
Προσπαθούν να γράψουν λέξεις εφηβικού νου, όμως δεν τα καταφέρνουν
Κάπου θα ξημέρωνε η ελπίδα
Κάπου τα άστρα θα φώτιζαν τον ουρανό
Μα με μάτια βουρκωμένα, μουχλιασμένα από την υγρασία,
τί να δω;
Υπήρχε το λευκό, ναι, για να διακρίνεις τη διαφορά,
όχι και να πάρεις το μέρος της όπως έκανα του λόγου μου
Λύγιζα συχνά, μα δεν μετάνιωσα
Δεν γνώριζα τον τρόπο, καταλαβαίνεις;
Επανέλαβα τους διαλόγους τόσες φορές
ώστε ήταν αδύνατον να μην τους αποστηθίσω
Βοήθησες κι εσύ σε αυτό
Βοήθησα κι εγώ
Αναρωτιέμαι όμως,
ποιός ήταν αυτός που υπαγόρευε;
L.N.E
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου