Ταξίδια ψυχής λοιπόν.........

Ταξίδια ψυχής λοιπόν...
Σκέψεις αραγμένες στον ορίζοντα
στων ονείρων τις στροφές
παρατηρητές μιας αντοχής σπάνιας
παρατηρητές της ίδιας της ζωής μας.
e15

Aν άρχιζε ο Θεός μια μέρα να μετράει όσα έφτιαξε, άστρα, πουλιά,
σπόρους, βροχές, μητέρες, λόφους, θα τέλειωνε ίσως κάποτε.
Eγώ κάθομαι εδώ, ολομόναχος, μέσα σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,
και μετράω τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που έδωσα, τις δίψες,
τις παραχωρήσεις, μετράω τις κακίες μου, κάποτε θαυμαστές,
τις καλωσύνες μου συχνά επηρμένες, μετράω, μετράω, δίχως ποτέ μου
να τελειώνω ― α, εσείς, εσείς ταπεινώσεις, αλτήρες της ψυχής μου,
βαθύ, θρεπτικό ψωμί, αιώνιε πόνε μου, όλη η δροσιά του μέλλοντος
τραγουδάει μες στις κλειδώσεις μου την ίδια ώρα που μου στρίβει
το λαρύγγι η πείνα χιλιάδων φτωχών προγόνων, κι ω ήττες,
συντρόφισσές μου, που μέσα σε μια στιγμή με λυτρώσατε
απ' τους αιώνιους φόβους της ήττας.
Eίμαι κι εγώ ένας Θεός μες στο δικό του σύμπαν,
σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει, ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο
κι ανεξάντλητο κι απρόβλεπτο, ένας Θεός καθόλου αθάνατος,
γι' αυτό και τρέμοντας από έρωτα για κάθε συγκλονιστική
κι ανεπανάληπτη στιγμή του


Τάσος Λειβαδίτης.

Κι άν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην τήν εξευτελίζεις
μές στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μές στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μήν την εξευτελίζεις πιαινοντάς την
γυρίζοντας συχνά κ' εκθετοντάς την
στών σχέσων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σά μια ξένη φορτική.

Κ. Π. Καβάφης

Είναι κάτι νύχτες, που τα αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν.
Ακόμα κι οι πέτρες.
Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη.
Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα,να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις.
Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ' ένα λουλουδάκι.
Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
"Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;"
Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.
Είν' αυτές οι νύχτες, που τ' άστρα κατεβαίνουν χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι.
Που όλα σιγοτραγουδούν.
Είν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά,
το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς.
Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα.


Αλκυόνη Παπαδάκη.

Μ' αρέσει να κοιτάζομαι στον καθρέφτη όταν κλαίω γιατί δεν βλέπω εμένα.
Βλέπω μπροστά μου κάτι νερουλό, μια μάζα υγρού που τρεμουλιάζει
και καίγεται, άχρωμη και μαύρη.
Κι εκεί που λες τώρα θα πέσει, θα χυθεί, θα σκορπιστεί σε σταγονίδια,
μένει εκεί και συνεχίζεις να κοιτάζεσαι.
Στο βάθος μοιάζει σαν πρόσωπο όμως δεν είναι.
Σαν να κρατιέται από κάπου και να κατεβαίνει, απλώς να κατεβαίνει
αργά με σπασμωδικές και σταθερά μικρές κινήσεις
που σε τραβάνε κι εσένα προς τα κάτω.
[.......]

Έλλη Παπαγεωργίου.

Αν όντως συνειδητοποιήσεις το γήρας , επείγεσαι.
Η ζωή γίνεται ολοένα και πιο μακρινή,
ενώ ο θάνατος ολοένα και πλησιάζει.
Αν σου φανεί σαν αδιέξοδο, αισθάνεσαι βαθύτατη απώλεια.
Αν όμως δεις την πάροδο του χρόνου εποικοδομητικά, τότε
θα αγαπήσεις και το δευτερόλεπτο σαν αιωνιότητα...
Ακόμα και στα νιάτα σου, μπορεί κάτι να σου συμβεί
και ν' ανοίξουν τα μάτια σου...
Θα δεις τότε ότι οφείλεις να χρησιμοποιήσεις κάθε στιγμή
της ζωής σου σαν ευκαιρία να κάνεις ό,τι δεν έκανες,
να δώσεις ό,τι δεν έδωσες.
Ξεπερνάς τις ντροπές σου, ξεπερνάς τις αγωνίες κι αφήνεσαι.
Τρως τη ζωή, για να μην σε φάει αυτή.
Σε διακατέχει μια έξαψη για το ανοξείδωτο, ως εκ τούτου
απολαμβάνεις ό,τι προσφέρεται σαν απρόοπτο δώρο.


Μπελίκα Κουμπαρέλη.

"Είναι βράδυ! Και όπως κάθε βράδυ πλήθος σκέψεις τριγυρνούν στο μυαλό μου...
Γιατί, λέω μέσα μου κάθε άνθρωπος σκεπάζει με μια ψεύτικη μάσκα το αληθινό του πρόσωπο και προσπαθεί να μοιάσει κάπου αλλού;
-Πες μου... -Γιατί,
Γιατί, αφού εσύ που διαβάζεις τους στίχους μου είσαι κατά βάθος καλός και ρομαντικός, γιατί προσπαθείς να με πείσεις ό,τι είσαι ρεαλιστής;
-Όχι!!! Δεν είσαι!!!
-Αυτή είναι η ψεύτικη σου μάσκα.
Η μάσκα σου...
Γι' αυτό εάν θέλεις να αγαπήσεις και να αγαπηθείς πραγματικά πέτα την ...όσο πιο γρήγορα μπορείς από το ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΟΥ..."

"Εσύ Ρωτάς τι απόγινε ο Έρωτας εκείνος;
Αυτό σου λέω: εγώ δεν τον θυμάμαι πια.
Όμως το τι θα σκέφτεσαι γνωρίζω,
Ας μη θυμάμαι πια το προσωπό σου,
Θυμάμαι μόνο πως το Φίλησα μια μέρα!

Μπέρτολ Μπρέχτ

Ποιος άραγε μπορεί,
τις κατηγόριες να προσάψει,
σε γραφές που από ψυχές καθάριες βγαίνουν?

Ποιος άραγε μπορεί,
τα απάτητα όνειρα, στις τρικυμίες του μυαλού μας,
να μαντρίσει σε φυλακές ανήλιαγες?

Ποιος άραγε μπορεί,
τους κρυστάλλους σε μεταξιού κουκούλι,
με αιώνια δέσμευση να τιμωρήσει?

Αιώνιος άνθρωπος, Αιώνια ψυχή, Αιώνια συναισθήματα!!

Περάκης Ν. 24-5-2002