Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

Ακρότατο





Ακρότατο
όπως στο ημίφως του μεγάλου σπηλαίου
που φωλιάζουν οι σκιές των βιαστών μου
που κρέμονται από ασημένιες αρπάγες
οι αρρωστημένες ενοχές μου
και πλαδαρά αναπαύονται
κάποιες στοιχειωμένες πια αναπνοές

είμαι στο τέμενος του ακρότατου
είμαι στο χείλος του εαυτού
τρέφομαι με νευρώσεις και άσθματα
αγχωτικών στοχασμών για το Επέκεινα...


Ακρότατο
όπως στο χαρισμένο χαμόγελο της Παράδοσης
που τρεμοπαίζουν οι αχνές λάμψεις μιας Ελληνίδας και μιας Ιουδαίας
που απλώνονται νωχελικά τα εθνικά πλοκάμια της φρίκης
της ήττας και του χρέους
και πιο πολύ της σύγχυσης
και περιέχομαι στου πυρετού αυτού
το χιλιόχρονο ρόγχο

στο τέμενος του ακρότατου
στο Ιερό του εαυτού
πληγώνομαι μόνο από εμένα
και ξανά σηκώνομαι
γιατί πρέπει
πληγή τη πληγή
ψέμα το ψέμα
νύχτα τη νύχτα
κάποτε να αξιωθώ να φύγω...

Ακρότατο
όπως τα δάκρυά σου όταν σε πρόδωσα
και τα φιλιά της απουσίας σου
στο πέτρινό μου στρώμα...

πρωτογραφή άγνωστο πότε... ίσως τέλη του προηγούμενου αιώνα, ίσως αρχές αυτού του αιώνα... 
αδύνατον να ανακαλέσω...


The big wrld
 Radovan Skohel

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου