#Όταν_η_αγάπη_ήρθε_η_ζωή_έσβησε

#Όταν_η_αγάπη_ήρθε_η_ζωή_έσβησε

Η ιστορία μας εκτυλίσσεται ανάμεσα σε μια γυναίκα η οποία ήταν τόσο δυναμική,και τόσο σίγουρη για τον εαυτό της,που εκπλήρωνε κάθε τρέλα της..αψηφούσε τα πάντα και ζούσε τον έρωτα της όπως εκείνη ήθελε..πανέξυπνη..δημιουργική..αλλά και άτυχη στις σχέσεις της..και σε έναν άνδρα ο οποίος μπήκε στην ζωή της για να της δώσει ότι δεν κατάφεραν οι άλλοι..Αγάπη..
Γνωρίστηκαν εντελώς τυχαία και ο ερωτάς τους θυελλώδεις..
Βόλτες ξεγνοιασιάς..όνειρα για την ζωή τους..και η αγάπη τους τα θεμέλια για ένα ξεκίνημα γεμάτο πάθος..
Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας όμως είχε κάποιες αδιαθεσίες,τις οποίες και έκρυβε..δεν τα μοιράστηκε όμως σε κανέναν,γιατί δεν ήταν και τίποτα για εκείνη..
Ώσπου μια μέρα στις διακοπές τους έπρεπε εσπευμένα να μεταφερθεί σε νοσοκομείο,για να της πουν ότι δεν είχε τίποτα,και θα πρέπει να κάνει κάποιες περαιτέρω εξετάσεις..
Κανείς δεν τις έλεγε τι είχε αν και γνώριζε πολύ καλά ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά όπως της τα περιέγραφαν..
Δίπλα της ο ερωτάς της,κάθε στιγμή,κάθε λεπτό,οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ακλόνητος φρουρός δίπλα της..κάθε μέρα να της δείχνει πόσο πολύ την αγαπάει..
Τι έχω του έλεγε..
Τίποτα αγάπη μου της έλεγε,όλα καλά θα πάνε..δεν του απαντούσε..
Εκείνη όμως τρωγόταν να μάθει τι είχε..
Ρωτούσε ιατρούς,νοσοκόμους,ρωτούσε τους δικούς της ανθρώπους,κανείς όμως δεν έσπασε την σιωπή του..
Μια μέρα όμως αποφάσισε μια μέρα να πάει στην βιβλιοθήκη του χωριού και να ψάξει μέσα από τα συμπτώματα που είχε..
Μετά από πολλές ώρες διαβάσματος,μέσα απο τις πολλές σελίδες βιβλιών,έμαθε για την λίγη ζωή που της απομένει..
Γυρίζει στο σπίτι..
Αγάπη μου ήρθες της λέει..?
Ήρθα του λέει..
Που ήσουν..τρόμαξα..
Πήγα έψαξα να δω τι έχω..
Και..της λέει..
Τι και..πεθαίνω βρε βλάκα του λέει..τι κάθεσαι εδώ και με περιποιείσαι..το ήξερες τι έχω και δεν μου είπες τίποτα..φύγε να κάνεις την ζωή σου..εγώ δεν θα γίνω καλά..
Είμαι στην ζωή μου της απάντησε..
Εκείνος όμως αντί να φύγει..
Έγινε τα χέρια της,τα πόδια της,έγινε ότι εκείνη δεν μπορούσε να κάνει..ξυπνούσε τα βράδια και του έλεγε..το πρωί μάζεψε ότι πράγματα έχεις και πήγαινε να κάνεις την ζωή σου..εσύ είσαι η ζωή μου της έλεγε..όχι αγάπη μου δεν σε αφήνω,θα γίνεις καλά θα δεις..
Τι λες βρε βλάκα..μην χαραμίζεις την ζωή σου με εμένα..φύγε..πήγαινε..
Τόσο τον αγαπούσε δεν ήθελε να τον κρατάει δίπλα της ενώ ήξερε το μέλλον της..
Κι εκείνος τόσο την αγαπούσε..που ότι κι αν ήξερε δεν έφυγε λεπτό από δίπλα της..
Οι μέρες περνούσαν και η κατάσταση της χειροτέρευε..
Ήταν τόσο δυνατή που δεν έβγαλε ένα δάκρυ..ποτέ..
Τόσο περήφανη ήταν..
Στο δωμάτιο του νοσοκομείου πλέον σε ένα επισκεπτήριο που είχαν πάει οι δικοί της..άνοιξε τα μάτια και είπε..ο ιατρός εδώ..?..δεν υπάρχει κανένας ιατρός εδώ της είπαν..αυτός με τα άσπρα δεν είναι ο ιατρός..?..ξαναρώτησε..δεν είναι κανείς αγάπη μου με άσπρα εδώ..
Κατάλαβε..
Περάστε όλοι έξω θέλω να μείνω μόνη μου τους είπε..μωρό μου κι εγώ την ρώτησε ο φύλακας άγγελός της..
Κι εσύ βλάκα μου του είπε..
Μετά από πέντε λεπτά που μπήκαν στο δωμάτιο,ήταν γυρισμένη στο πλα'ί'..
Κι ένα δάκρυ είχε κυλήσει στο μάγουλο της..
Το μοναδικό δάκρυ που έβγαλε..
Τόσο περήφανη ήταν..
Δεν ήθελε να την δουν που αναχωρούσε για τον άλλον κόσμο..
Ο δε αγαπημένος της..εκείνη έφυγε..κι εκείνος ακόμα την αγαπάει..
Τόσο βλάκας ήταν..
Αφιερωμένο..σε μια κοπέλα που έφυγε από την ζωή..νέα..όμορφη..και περήφανη..

~ Μοναχικός Άγγελος ~

#Τόσο

#Τόσο

Μου έλεγες το πόσο με αγαπάς..
Μου έταζες θάλασσες συναισθήματα..

Πως χόρευες βαλς με τον έρωτα μου..
Πως φλέγονταν οι σκέψεις σου για μένα..

Εγώ σου έδειξα ένα αστέρι,και σου είπα..

Θα σε αγαπώ,από δω..ως εκεί..
Θα μου λείπεις,από δω..ως εκεί..

Κι εσύ γελούσες,χλευάζοντας..
Είναι ακατόρθωτο,είπες..

Κι εγώ κοιτώ το ακατόρθωτο..
Σαν να μην πέρασε μια μέρα..

Σταχτώνω τα λόγια σου..
Να καούν οι εικόνες μου..

~ Μοναχικός Άγγελος ~ 

#Δική_Μου_Για_Πάντα

#Δική_Μου_Για_Πάντα

- Εσύ..
Σκοτωμένη επιτέλους στην δική σου αγκαλιά..
Μα ζωντανή μέσα σου για πάντα..
Με μάτια γεμάτα ηρωισμό..
Δεν κλαίω..
Μα ούτε πέθανα .
Σωριάστηκα απλά πάνω σου..
Σαν μια βροχή από πληγές..
Σαν ένας αμμόλοφος από λύπη..
Σαν την δική σου ..
Σάρκινη κούκλα..

- Εγώ..
Μέσα στις αιτίες κι αφορμές βρήκα την δύναμη..
Κατάφερα να ξοδέψω πάνω σου όλη μου την οργή..
Έσπασα κάθε όριο..
Κάθε δεσμό..
Κι εκεί που δεν άγγιζα το βλέμμα σου..
Σε σκότωσα για να σε κατακτήσω..
Νεκρή στην δική μου αγκαλιά..
Τα κατάφερα..
Ψάχνω ένα φτυάρι να σκάψω στο στέρνο μου..
Εκεί θα σε θάψω..
Να ζήσεις..
Για Πάντα..

~ Μοναχικός Άγγελος ~ 

#Ταξίδι_Σκέψεων

#Ταξίδι_Σκέψεων

Ταξίδεψαν οι σκέψεις μου στα μακρινά σου μέρη..
Εκεί που σε έψαχνα δεν ήσουν..
Εκεί που σε γύρευα έλειπες..
Έψαξα μέσα μου..
Και ήσουν..
Εκεί..
Εκεί που σε άφησα..
Προς στιγμήν νόμιζα ότι μετακόμισες σε άλλο κόσμο..
Μα πως είναι δυνατόν..?
Ενώ τα εισιτήρια τα έχω..
Εγώ..
Ένα εισιτήριο της ευτυχίας μας..
Για τον δικό μας κόσμο..
Δίχως επιστροφή..

Εσύ..
Όλος μου ο κόσμος..
Και στις σκέψεις σου..
Εγώ..
Κλείσε τα μάτια και πέταξε..

Μαζί μου..

~ Μοναχικός Άγγελος ~ 

ΟΠΟΙΟ ΔΡΟΜΟ ΚΙ ΑΝ ΔΙΑΒΕΙΣ

Κι έμαθα μέσα από εσένα να ζω την μοναξιά σαν ύπαρξη..
Η συντροφιά μου..
Μου χάρισες μια ξεχωριστή μοναχικότητα..
Την προσέχω..
Την ταίζω καθημερινά να μεγαλώσει..
Θυμάμαι μου είπες όταν φτάσει η ώρα να σε αφήσει,θα σε πάρει μαζί της..
Κι εγώ έκλαιγα γιατί δεν μπορούσα να αποχωριστώ το δημιούργημα μου..
Πως θα την αποχωριστώ και θα με πάρει μαζί της σε ρωτούσα..?
Έλεγες εκεί που θα πάτε δεν θα σας ξαναχωρίσει τίποτα..
Θα ζείτε δίχως χώμα..
Δίχως φως..
Δίχως ψυχή..
Θα ζήσετε την αθάνατη αγάπη,κι έτσι θα πορεύεστε..
Σαν μια μοναχική σκιά..
Και ξαφνικά όλα γύρω σου θα έχουν αλλάξει..
Αλλά εσύ θα έχεις την μοναξιά σου..
Πρόσεχε μόνο..
Μην χαθείς..
" Όποιον δρόμο κι αν διαβείς..
Στης ψυχής τα μονοπάτια θα χαθείς "

~ Μοναχικός Άγγελος ~

Νίκος Λυγερός: Τα φαινόμενα δεν απατούν

«Πιστεύουμε ότι ακολουθούμε ασταμάτητα τη ροή της φύσης, ενώ δεν κάνουμε τίποτε παραπάνω από το να στεκόμαστε και να μελετάμε τις μορφές μέσα από τις οποίες τη θαυμάζουμε.» Ludwig Wittgenstein.

Έχουμε την τάση να θεωρούμε ότι τα φαινόμενα απατούν. Λες και ισχύει η προϋπόθεση ότι η κοινωνία είναι αληθινή και γνήσια. Πολλές φορές, η ίδια η επιστήμη δεν είναι παρά μία τοπική παραπλάνηση που διαρκεί. Επιπλέον ξεχνάμε ότι όλα ερμηνεύονται από τον εγκέφαλό μας που αποτελεί, στην ουσία, το πιο κρίσιμο στοιχείο της μετάδοσης της πληροφορίας στη γνώση. Ζούμε σε μία κοινωνία όπου η απόκρυψη, η μεταμφίεση, η παραπλάνηση, η προσποίηση και το ψέμα είναι συνήθη, που δεν έχει καν νόημα να τα εντοπίζουμε. Και γι’ αυτόν το λόγο, εκ των πραγμάτων θεωρούμε ότι η αλήθεια είναι τόσο σπάνια. Σιγά-σιγά η εικονική πραγματικότητα τρώει μερίδια της πραγματικότητας και αυτό μας κάνει να αναρωτηθούμε κατά πόσο η πραγματικότητα δεν είναι παρά μία ψευδαίσθηση εφόσον το φαίνομαι είναι τόσο ανατρεπτικό μέσα στο είναι. Όπως δεν έχουμε όλοι πρόσβαση στη μεταμόρφωση, προσπαθούμε μέσω της μεταμφίεσης να επιδείξουμε τον εαυτό μας. Το πρόβλημα είναι αν το κάνουμε πραγματικά για τους άλλους, ή αν και πάλι ο σκοπός μας είναι στην τελική ανάλυση να πείσουμε τον ίδιο τον εαυτό μας. Μέσω της ηθικολογίας, μαθαίνουμε πόσο τα φύλα, και ειδικά τα θηλυκά, επηρεάζονται από την εμφάνιση. Με άλλα λόγια, η επίδειξη αποτελεί και μία μορφή απόδειξης. Δεν προσπαθώ να πείσω, απλώς δείχνω για να μην υποστώ το πρόβλημα της ερμηνείας. Κατά συνέπεια, είναι πιο εύκολο να είσαι ψεύτης παρά αληθινός. Μάλιστα η αλήθεια μέσα σε αυτόν τον κόσμο έχει την τάση να είναι ισόμορφη με το παράλογο. Διότι αν όλοι οι κοινωνικοί φορείς επιδιώκουν την επίτευξη μίας ισορροπίας μέσω της αλληλοδεχούμενης πλάνης, αυτός που προωθεί την αλήθεια παρουσιάζεται ως παράλογος. Θα ήταν μάλλον απλοϊκό να θεωρήσουμε ότι αυτό το νοητικό σχήμα εξηγεί την καταδίκη του Σωκράτη, αλλά σίγουρα είναι ένα από τα στοιχεία της εξήγησης. Από την άλλη πλευρά, αυτή η προσέγγιση δίνει άλλες δυνατότητες ερμηνείας του έργου του Albert Camus. Η επίγνωση του παραλόγου είναι ένα μέσον για την απελευθέρωση του ανθρώπου κατά τον Camus. Μήπως αυτή η απελευθέρωση αφορά το κοινωνικό και μόνο πλαίσιο και όχι απαραίτητα και το μεταφυσικό; Όποιος εκδηλώνεται ως αληθινός δεν είναι καταδικασμένος από το κατεστημένο; Δεν θα αποτελεί ανθρώπινη εξαίρεση της κοινωνικής μίμησης; Γιατί ο Достоевский έπρεπε να περάσει από τόσα δεινά για ν’ αγγίξει την ανθρωπιά της ανθρωπότητας; Διότι τα φαινόμενα απατούν; Όχι! Απλώς η κοινωνία δεν θέλει φαινόμενα, αλλά μόνο πραγματικότητες. Τα φαινόμενα τη φοβίζουν, διότι έχουν την ικανότητα ν’ αλλάξουν δραματικά και κάποτε οριστικά την πραγματικότητα. Τα φαινόμενα είναι πραγματικά, μόνο που δεν ανήκουν στην κοινωνική πραγματικότητα. Η δομή τους είναι η αλήθεια, διότι δεν μπορούν να ξεχάσουν την ανθρωπότητα. Φαίνονται παράλογα μόνο και μόνο στο βλέμμα του παρατηρητή που δεν είναι παρά η πλαστή μεταμφίεση της κοινωνίας που δεν έχει τη δυνατότητα να ξεπεράσει τον εαυτό της μέσω της μεταμόρφωσης.

Πηγή -- Νίκος Λυγερός

Μέσα στην συλλογικότητα υπάρχει η έννοια της σχέσης και της οργάνωσης

Μέσα στην συλλογικότητα υπάρχει η έννοια της σχέσης και η έννοια της οργάνωσης. Έχει ενδιαφέρον γιατί όταν ενδιαφερόμαστε π.χ. για το περιβάλλον, τη διατροφή κτλ, πάνω κάτω αρχίζουμε από αυτή την διαδικασία. «Είμαι μόνος μου, εγώ θα κάνω την επανάστασή μου». Ας πούμε: θα τρώω αυτό ή δεν θα τρώω αυτό. Μετά προσπαθώ να βρω έναν δεύτερο που κάνει το ίδιο και λέω: «τα βρήκαμε». Μετά εφόσον έχω δημιουργήσει μια παρέα λέω: «εντάξει είμαστε μια παρέα». Αυτή η παρέα είναι εντελώς άσχετη με την Ανθρωπότητα. Είναι απλώς ο πολλαπλασιασμός του «εγώ», άρα είναι οι «εμείς». Άρα δεν έχουν φτάσει στους άλλους. Η ιδέα με το ψηφιδωτό είναι ότι κάθε ψηφίδα εκτός από αυτές που είναι στις γωνίες ή αυτές που είναι στης άκρες έχει σχέση με άλλες τέσσερις. Άρα η ψηφίδα, δεν είναι η ψηφίδα, αλλά ο σταυρός. Κάθε ψηφίδα κουβαλάει τον σταυρό της, ο οποίος μπορεί να είναι πολύχρωμος, ενώ η ψηφίδα είναι μονόχρωμη. Άρα όταν βάζετε αυτούς τους σταυρούς, εσείς τους ονομάζετε ψηφίδες και λέτε βάζω ψηφίδες. Στην πραγματικότητα οργανώνετε σταυρούς. Π.χ. λέτε "σταυρόλεξο". Πού είναι ο σταυρός; Μα δεν υπάρχει σταυρός. Στην πραγματικότητα υπάρχει διασταύρωση. Δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Στο σταυρόλεξο αυτό που αναζητούμε είναι λέξεις. Δεν αναζητείτε σταυρούς. Ενώ η οργάνωση είναι πολύ σημαντική.

http://lygeros.org/articles?n=16140&l=gr

Ν. Λυγερός - Δίνουμε μεγάλη σημασία

Δίνουμε μεγάλη σημασία

στις μονάδες

κι όχι στην μοναδικότητα

κοιτάζουμε τις ψηφίδες

και δεν βλέπουμε

ότι το ψηφιδωτό

είναι μια πολλαπλότητα

εντελώς μοναδική

κι επιλέγουμε

αυτό που δεν έχουμε

για να έχουμε

ένα όνειρο

που μας απασχολεί

όλη τη ζωή

για να προσποιηθούμε

ότι υπάρχουμε

ενώ η ουσία

είναι αλλού

με τον Χρόνο

και την Ανθρωπότητα

γιατί μόνο μ' αυτούς

υπάρχει η πολυχρωμία.

http://www.lygeros.org/articles.php?n=16120&l=gr