Μια
μέρα, άνοιξη ήταν, καθώς προχωρούσα σ’ έναν δρόμο, πάνω στην αφέλειά μου -
γιατί μόνο πάνω στην αφέλεια και την αθωότητα μπορεί αυτό να σου τύχει - μού
ξεκουκουλώθηκε η ύπαρξη. Ήταν σαν να έφυγε το καπέλο της και μια αίσθηση
ελαφριά. Απόμεινα με μια αισθαντικότητα πολλή όμορφη, χαρούμενη κι ανάλαφρη· ο
ήλιος έλαμπε υπέροχα και τα λιθάρια άστραφταν. Παιδική και ξέγνοιαστη
ατμόσφαιρα κι άκουγα τις σκέψεις πού μου έφερνε.
Κατάλαβα
τότε, πως ο πολιτισμός για την ύπαρξη είναι όλος ξένος, ξένο σώμα. Ξένο αίμα.
Αναρωτήθηκα τί θέλει η ύπαρξή μου αν χαθώ εγώ. Και κατάλαβα τότε πως η
ύπαρξη δεν θέλει, παρά μόνο μερικά πράγματα χρειάζεται.
Μού
αντιγύρισε απάντηση στην ερώτηση πως χρειάζονταν ελάχιστα πράγματα. Ένα μήλο τη
μέρα, ένα πορτοκάλι και να είναι ελεύθερη στους κάμπους να τριγυρίζει. Όμως απ’
την απέναντι πλευρά αυτής της σκέψης και της αίσθησης, ένα τεράστιο βάρος
απαιτήσεων ούρλιαζε, κι ούρλιαζε ακριβώς να το δεχθώ ως αλήθεια και να το
ασπαστώ. Ένα μεγάλο κύμα απαιτήσεων χτυπούσε με λόγχες βάρβαρες την καρδιά, ένα
κύμα απαιτήσεων που με τύφλωνε. Δύο λογιών καμπάνες χτυπούσαν, μία του
πολιτισμού μία της ύπαρξης. Τις άκουγα εξίσου καθαρά και τις δυό.
Η
ύπαρξη έλεγε απαρνήσου τα όλα αυτά που ξέρεις, δεν είναι δικά σου, κάντο γιατί
θα με σκοτώσεις στο τέλος κάτω από το βάρος αυτών των παράλογων απαιτήσεων. Η
άλλη μου φύση, η δεύτερη, του εγώ και του πολιτισμού, έλεγε: πρόσεχε την ύπαρξη
και τα λόγια της, είναι γλυκιά, θα σε ξεγυμνώσει, δεν μπορείς να ζήσεις ως
ύπαρξη στον κόσμο μας, δεν υπάρχει χώρος γι’ αυτό, δεν έχει υπάρξει μέριμνα για
να ζήσει ο άνθρωπος ως φύση κι ύπαρξη στον πολιτισμό. Αν σε κερδίσει η ύπαρξη -
με την καθολική ομορφιά της που έχει - τότε μία ζωή σου μένει, η ζωή του
Χριστού. Και στη ζωή του Χριστού όλοι οι κανόνες του Χριστού ταιριάζουν.
Και ταιριάζουν άμεσα κι έμπρακτα κάθε μέρα και στην καθημερινότητά της,
όχι υπόγεια το Πάσχα μόνο και τα Χριστούγεννα σαν ύποπτοι κλέφτες
συνειδήσεων, τύψεων κι ενοχών. Γιατί η ύπαρξη έχει ακριβώς ξεγυμνώσει απ’ τα
σπλάχνα της Χριστό και τον έχει φέρει στην επιφάνεια, δεν τον κρύβει και δεν
μαλώνει μαζί του. Η ύπαρξη έχει ξεγυμνώσει απ’ τα σπλάχνα της Παναγιά, δεν την
κρύβει και δεν μαλώνει μαζί της.
Γιατί
με ένα πράγμα μόνο μπορείς να μαλώνεις: με το κρυπτό σου. Με εκείνο που βλέπεις
αποκλείεται. Όμως μαλώνεις με το κρυπτό σου επειδή αυτό απ’ την όρασή σου
αποκλείεται.
Η
ύπαρξη, σκέφτηκα, θα σου ζητά διαρκώς να απαλλαγείς και να απαλλαγείς, να
ξεφορτώνεσαι, να πετάς τα βάρη στη θάλασσα. Η ύπαρξη είναι σειρήνα και παίζει
διαρκώς απ’ το βάθος μια πανέμορφη μουσική, αν την ακολουθήσεις, στο τέλος, θα
μείνεις ένα μικρό όμορφο ζωάκι, και που αυτό? Καταμεσής των θηρίων του
πολιτισμού. Καταμεσής της ατόφιας βαρβαρότητας. Ποια η τύχη της ύπαρξης σ’ αυτή
την κατάσταση? Η ύπαρξη δεν έχει ίχνος πονηριάς, δεν θέλει σχεδόν τίποτα γιατί
τα έχει όλα. Και τα έχει όλα γιατί ζει στην πληρότητα. Στην πληρότητα ελάχιστα
χωρούν και τα πράγματα ελάχιστη χαρά φέρνουν, η χαρά της ύπαρξης είναι δεδομένη
για να περιμένει να χαρεί με το ένα ή το άλλο. Η ύπαρξη δεν χαίρεται, είναι
χαρούμενη.
Τότε
κάθισα σε μια πέτρα και ζύγισα τα πράγματα. Δύο ξεκάθαροι δρόμοι ανοίγονταν
μπροστά μου. Ο ένας μία παλιά και ξεχασμένη φλέβα που ανακάλυπτα μέσα μου, της
μοναχικότητας και του μοναχισμού. Πίστεψα πως όλοι έχουν μια τέτοια φλέβα σκεπασμένη,
που μόνο σε ορισμένους φτάνει ν’ αποκαλυφθεί, αφού ενδώσουν σε έναν βαθμό στην
απομόνωση και τη φτάσουν να την αγγίξουν και να την αναγνωρίσουν. Η φλέβα
του ν’ απαρνηθείς έναν κόσμο που γνώρισες ολότελα και να προσχωρήσεις σ’ έναν
άλλον.
Είναι
το κάλεσμα αυτό γλυκό. Παίρνει όλη την αφοσίωση από έναν τόπο και την ρίχνει σ’
έναν άλλο. Κι είναι γλυκό το κάλεσμα γιατί αυτό που νιώθεις ν’ απαρνιέσαι δεν
είναι τίποτα άλλο από μια στοίβα προβλήματα, άγχη, καταναγκασμούς, πόνους,
αγωνίες, πρέπει, υποχρεώσεις και πράγματα που απεχθάνεται η φύση της ύπαρξης
και το κελάηδημά της. Ένα δηλαδή ολόκληρο μαύρο καράβι καμουφλαρισμένης
δυστυχίας που σέρνει κανείς μαζί του στη ζωή. Απ’ την άλλη σε αυτό που νιώθει
κανείς ν' αφοσιώνεται είναι καθαρός χρυσός - εξού και το γλυκό κάλεσμα.
