Η Δημιουργία μιας Πραγματικότητας

   Ελαφρώς παραμυθιάζεσαι. Και πρέπει ελαφρώς να παραμυθιάζεσαι για να προχωράς και να φτιάχνεις τη ζωή σου παραμύθι. Βαθιά μέσα σου είσαι προσγειωμένος, βαθιά μέσα σου είσαι δεμένος με την πραγματικότητά σου. Το παραμύθι απ’ αυτό το δέσιμο ξεφεύγει και σε παίρνει μαζί του. Όμως την κρίσιμη ώρα θα λειτουργήσεις με τα δεδομένα σου, θα είσαι συνετός, γιατί μέσα σου ξέρεις την όποια αλήθεια σου. Την όποια σκληρή αλήθεια σου. Είσαι η αλήθεια σου όποια κι αν είναι αυτή. Όμως στον ορίζοντα δεν σταματά ποτέ να παίζει η σειρήνα τη φλογέρα. Ο ορίζοντας είναι βαθιά μέσα μας. Το μακρινό μας είναι μόνο βαθύτερά μας.Δεν προχωράς, εμβαθύνεις. Όταν δεν εμβαθύνεις δεν προχωράς.

 Η πραγματικότητα είναι στρόγγυλη, είναι κατάσταση, εσωτερική και κατά προέκταση ζωής. Υπάρχουν δύο ροπές, μία να προχωρήσεις να φτάσεις κοντά σ’ αυτή την κατάσταση που είσαι κι είναι και μια άλλη να φύγεις μακριά της. Φεύγεις μακριά της για να επιστρέψεις κοντά της. Η φυγή ανοίγει χώρο υποδοχής. Πηγαίνεις μακριά για να επιστρέψεις κοντά. Φεύγεις από σένα για να γυρίσεις σε σένα.  Η ροπή να φτάσεις κοντά της είναι πτωτική, η ροπή να φύγεις μακριά της ανοδική, ανάμεσα στις δύο ροπές εμφανίζεται η αντίσταση. Οι δύο ροπές είναι μία, ροπή δεν υπάρχει παρά μόνο η πλεύση. Πλεύση δεν υπάρχει παρά μόνο η σύμπλευση.

  Δεν θέλεις την πραγματικότητα να δεχθείς, όμως η ίδια η ροπή είναι να τη δεχθείς. Το ν' αφεθείς σ’ αυτό που είσαι κι είναι εμφανίζεται με κίνδυνο. Όμως για ν’ αλλάξεις αυτό που είσαι θα πρέπει να πας κοντά του .Αλλάζει αυτό που είναι απ’ αυτό που είσαι.

 Η πραγματικότητα αλλάζει απ’ την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα δεν αλλάζει από απόσταση. Η πραγματικότητα είναι πηγή πραγματικότητας, για ν’ αλλάξεις το νερό της πρέπει να γίνεις νερό. Το νερό αλλάζει απ’ τον χρωματισμό του.

 Η πραγματικότητα είναι συνειδητοποίηση της πραγματικότητας. Είναι λαμβάνεις υπόψη δεδομένα, είναι λαμβάνεις υπόψη τον εξωτερικό παράγοντα που είναι ισχυρός. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος ν’ αλλάξεις μια πραγματικότητα απ’ εκείνον το να μην πιστεύεις για ένα διάστημα χρόνου ούτε στα μάτια σου ούτε στ’ αυτιά σου. 

Αν πιστεύεις στα μάτια σου και τ’ αυτιά σου βλέπεις και ακούς πάντα με τον ίδιο τρόπο. Ο τρόπος που βλέπεις και ακούς είναι είτε θετικός είτε αρνητικός. Το θετικό και το αρνητικό είναι μέσα μας, η κατάσταση είναι ουδέτερη. Η κατάσταση χρωματίζεται με το χρώμα μας.

 Η πραγματικότητα είναι απλώς πειστική. Αλλάζει ασκώντας πειθώ στον εαυτό μας. Στην προσπάθειά μας αυτή ίσως να χρειαστεί να πείσουμε μερικούς ή να πεισθούμε απ’ αυτούς. Όταν έχεις πεισθεί για μια νέα πραγματικότητα την έχεις. Γιατί ό,τι πεισθείς κυριολεκτικά είναι αλήθεια. Πείθεσαι από ένα πεδίο βαθύτερο του πιστεύω. Το πιστεύω είναι προσωρινό, η πείθω χωρίς τέλος. Είναι δύσκολο κάποιος να πεισθεί επειδή η πειθώ είναι αμετάκλητη, δεν επιστρέφει. Από ένα σημείο και μετά δεν υπάρχει μετάνοια. Αν υπάρχει χώρος μετανοίας δεν υπάρχει ολοκλήρωση. Για να υπάρχει περίπτωση μετάνοιας υπάρχει αμφιβολία.  Σε αυτό δεν υπάρχει λάθος. Αν υπάρχει είναι ολοκληρωτικό. Μπορεί να είναι όλο λάθος. Όμως τ' ολοκληρωτικό λάθος είναι σωστό. Έτσι εξηγείται το μισό του κόσμου. Για να είναι κάτι λάθος θα πρέπει να είναι ανολοκλήρωτο. Όταν είναι ολοκληρωμένο είναι τέλειο. Όταν είναι τέλειο δεν αφήνει περίπτωση λάθους. Ό,τι ολοκληρώσεις έχει πραχθεί. Ό,τι έχει πραχθεί είναι έτσι. Η πράξη είναι αυτοδικαίωση. Η πράξη είναι κίνηση. Η κίνηση σε βγάζει. Η κίνηση δεν έχει αμφιβολία.

 Το πρόβλημα σε αυτή την κατάσταση είναι το τί πιστεύουν οι πολλοί. Όταν οι πολλοί πιστεύουν μία πραγματικότητα ως υπαρκτή σημαίνει πως έχουν γι’ αυτήν πεισθεί. Μπορείς να πεισθείς μόνο απ’ τον εαυτό σου. Όμως σε πείθουν οι άλλοι μέσα από το συλλογικό ασυνείδητο.

 Για να αλλάξεις μια πραγματικότητα, έστω μόνο για τον εαυτό σου, θα πρέπει να πας αντίθετα και κόντρα στο ρεύμα. Ίσως χρειαστεί να πεις σ' ένα εκατομμύριο ανθρώπους έχετε άδικο κι εγώ δίκιο, σιωπηλά ή φωναχτά. Ή έμεσα. Ή  με παράπονο, ή με θυμό. Πάντα όμως το ίδιο λες: θέλω να τραβήξω πίσω τη συνείδησή μου απ’ την μαύρη ταραγμένη  λίμνη του συλλογικού ασυνειδήτου.

 Η άλλη κατάσταση είναι ο συμβιβασμός, δηλαδή η ήττα. Δεν μπορείς όμως να ηττηθείς χωρίς να νομίσεις πως έχεις κέρδος.   Η μέση λύση είναι ο σεβασμός στον εαυτό σου και τους άλλους. Χωρίς όμως ποτέ να ξεχνάς πως διαφοροποιείσαι ως προς την αντίληψη.

  Επιτρέπεται να νιώθεις πηγαία. Όμως συνήθως δεν το επιτρέπει η ενοχή. Η ενοχή είναι αίσθημα ενοχής. Σ' ένα αίσθημα μπορείς να μην υπακούς, αν η αντίληψή σου κάτι άλλο σου λέει. Το αίσθημα θα πάει κατά την αντίληψη. Το να πηγαίνει η αντίληψη κατά το αίσθημα σημαίνει παλαιός κραταιός κόσμος. Η αντίληψη πηγαίνει κατά το αίσθημα περίπου δύο χιλιάδες χρόνια τώρα. Η κατάσταση αυτή ορίζεται ως επανάσταση - συνήθως ανεκδήλωτη.

 Η ενοχή εμφανίζεται ως απαγορευτική να είμαστε ο εαυτός μας. Για την ακρίβεια εμφανίζεται ως κάνουμε κακό στους άλλους με το να θέλουμε το καλό μας. Για μεγαλύτερη ακρίβεια εμφανίζεται ως συμπάσχουμε κι είμαστε αποδεκτοί. Και για ακόμα περισσότερη ακρίβεια εμφανίζεται ως κρατούμε και δεν χάνουμε τον πόνο μας, γιατί εμφανίζεται ως είναι απάνθρωπο να χάνεις τον πόνο σου. Ενώ απάνθρωπο είναι μόνο το να πονάς.Ό,τι φαίνεται ως έτσι είναι, στον καθρέφτη είναι αντίστροφο.

 Η αλυσίδα του ανθρώπινου πόνου σπάει όταν ένας μετουσιώνει τον πόνο του σε συμπόνια. Η συμπόνια είναι η μυρουδιά, το άρωμα του πόνου. Ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των ανθρώπων. Χωρίς συμπόνια δεν λογίζεται άνθρωπος. Μπορείς να νιώσεις συμπόνια μόνο όταν δεν πονάς. Όταν πονάς χρειάζεσαι, όταν συμπονάς είσαι χρήσιμος. Η φιλανθρωπία δεν είναι συμπόνια, αλλά πόνος που δεν έχει κοιταχθεί στα μάτια.

  Ο άλλος αδέκαστος παράγοντας που συμβάλει σε μια πραγματικότητα είναι η ανάγκη, η ανάγκη είναι ο σύμβουλος της πραγματικότητας. Η ανάγκη μπορεί να σε δέσει χειροπόδαρα, όμως γύρω από μία μόνο πραγματικότητα κι υπάρχουν πολλές. Για να φτιάξεις μια άλλη πραγματικότητα πρώτα την υποθέτεις, την επινοείς. Πρώτα πιστεύεις σ’ ένα ψέμα. Αν το ψέμα δεν είναι βάσιμο θα καταρρεύσει. Το ψέμα το στηρίζεις στην αλήθεια. Την αλήθεια στο τίποτα. ΟΛΑ είναι εξ αρχής δημιουργία.

 Η πίστη σ’ ένα ψέμα δημιουργεί μια νέα αλήθεια. Με την επιμονή ενισχύεις τη δημιουργία ενός ψέματος σε αλήθεια. Επιμονή σημαίνει βλέπω κάτι ανύπαρκτο υπαρκτό ως ν’ αποκτήσει υπόσταση. Για να βλέπεις κάτι ανυπόστατο ως υπόσταση θα πρέπει να έχεις ένα τρόπο ν’ αμφισβητείς λιγάκι τη λογική. 

  Επιμονή σημαίνει έτσι θέλω να είναι. Μα δεν μπορείς ποτέ να είναι όπως θέλεις να είναι. Είναι ήδη μ’ έναν τρόπο κι εσύ πλησιάζεις κοντά το θέλω σου. Αυτό που αλλάζει στην όλη κατάσταση είναι το ήδη είναι. Γιατί δεν είναι ήδη όπως είναι, είναι όπως είσαι. Είναι ήδη όπως είναι όταν είναι όμορφα. Όταν είναι άσχημα είναι όπως είσαι. Γιατί από μόνα τους είναι όμορφα. Άσχημα τα κάνει μόνο η ανθρώπινη παρέμβαση.

 Ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τα πράγματα μόνο χειρότερα για τον εαυτό του. Τα πράγματα είναι τέλεια, ο άνθρωπος χαλάει την τελειότητά τους. Η ανθρώπινη σκέψη μπορεί μόνο να ταράξει τη γαλήνη τους. Η γαλήνη είναι κατάσταση χωρίς σκέψη. Τα πράγματα χωρίς εμάς είναι κάθε στιγμή όπως πρέπει να είναι.

Με την υπομονή βαθαίνεις σ’ αυτή τη δημιουργία.

Με την πίστη φτιάχνεις κάτι αόρατο ορατό. Επιμονή σημαίνει επιμονή στην πίστη.

 Η ανάγκη είναι συμμόρφωση στην ανάγκη. Συμμόρφωση στην ανάγκη είναι να συμμορφώνονται τ’  αισθήματά σου γύρω απ’ τον άξονά της. Συμμορφώνονται τ’ αισθήματα γύρω απ’ τον άξονα της ανάγκης με καταπίεση. Συμμορφώνονται τ’ αισθήματα γύρω απ’ τον άξονα της ανάγκης με αποδοχή του φόβου.

 Για ν’ αποδεχθείς το φόβο θα πρέπει πρώτα να τον φτιάξεις λογικό. Δεν υπάρχει άλλη περίπτωση αποδοχής του φόβου παρά εκείνης του να είναι σωστό να φοβάσαι, και για να είναι σωστό θα πρέπει να σε συμφέρει. Δεν υπάρχει περίπτωση ν’ αποδεχθείς φόβο αν δεν σου εμφανιστεί κερδοφόρος. Η κατάσταση αυτή ονομάζεται Πλάνη. Το κέρδος αυτό είναι ζημία.

 Ο φόβος υπάρχει αλλά μόνο για τον αληθινό κίνδυνο. Το 95% του κινδύνου είναι προϊόν της σκέψης μας, είναι φανταστικό. Είναι προσπαθώ να προλάβω κάτι. Ο φόβος έχει ριγμένη τη ρίζα του στο παρελθόν και τον ανθό του στο μέλλον. Περνάει πάνω απ’ την πραγματικότητα και το παρόν και τα υποσκελίζει. Είναι άλμα φόβου. Άλμα προς τα πίσω.

 Σε αυτή την ιστορία, το μόνο που διαφοροποιείται είναι το θέλω. Το θέλω, για να είναι θέλω, θέλει αλλιώς απ’ όπως είναι. Το θέλω, για να ευθυγραμμιστεί και να πει θέλω όπως είναι... χρειάζεται να διανύσει μια μεγάλη νοητή απόσταση. Συνήθως θέλει διαφορετικά. Για να θέλει διαφορετικά θα πρέπει να είναι δύσκολα τώρα. Για να ευθυγραμμιστεί και να θέλει όπως είναι θα πρέπει το τώρα να είναι όμορφο. Όταν ευθυγραμμισθεί το θέλω και γίνει θέλω όπως ήδη είναι εξασθενεί και χάνεται ως αχρείαστο.  Για να ευθυγραμμισθεί το θέλω με το όπως ήδη είναι και να χαθεί, πρέπει να καταλάβεις πως είναι και να το δεχθείς. Ό,τι δέχεσαι είναι έτσι όπως είναι. Ό,τι δεν δέχεσαι προσπαθείς να το αλλάξεις. Ό,τι προσπαθείς ν’ αλλάξεις προσπαθείς να το δεχθείς. Αυτό που χρειάζεται ν’ αλλάξει είναι ήδη σωστό ακόμα και μέσα στην ατέλειά του. Αυτό που χρειάζεται ν’ αλλάξει αλλάζει μόνο του όταν μάθεις απ’ αυτό. Αυτό που χρειάζεται ν’ αλλάξει σού μιλάει. Όσο δεν το ακούς δεν αλλάζει.

 Για να είναι όμορφο το τώρα κι η πραγματικότητα θα πρέπει να είναι αληθινά. Το τώρα που κάποιος ονειρεύεται δεν είναι αληθινό και πρώτος το ξέρει. Για να έχεις ένα τώρα πραγματικό κι όμορφο θα πρέπει αυτό να μην πληγώνει. Ό,τι πληγώνει είναι μέσα. Ό,τι είναι μέσα είναι έξω. Δεν μπορείς να δεις κάτι στους άλλους που δεν υπάρχει μέσα σου. Δεν μπορείς να νιώσεις κάτι απ’ τους άλλους που δεν το έχεις. Δεν μπορούν να σου προσκαλέσουν κάτι που σε σένα δεν υπάρχει. Δεν μπορούν να σου ξυπνήσουν κάτι που δεν κοιμάται μέσα σου. Κι εκείνος που το προκαλεί, ο κακός, μέγιστο καλό σου κάνει. Μα όχι χωρίς την εσωτερική εργασία σου.

  Ο κάθε άνθρωπος αισθάνεται απ’ την ερμηνεία του. Γι’ αυτό ο κάθε άνθρωπος μπορεί ν’ αισθάνεται διαφορετικά για το ίδιο πράγμα αλλάζοντας την ερμηνεία. Η ερμηνεία αλλάζει με πρόσβαση σ’ ένα κενό της σκέψης, στο κενό της ερμηνείας.  Η πραγματικότητα αλλάζει απ’ την ερμηνεία της. Οι άλλοι αλλάζουν απ’ την ερμηνεία μας. Κοινή ερμηνεία δεν υπάρχει, μόνο κοινή γνώμη. 

 Το πηγάδι έχει στο βάθος του λήθη. Η λήθη είναι μια κατάσταση ελαφριάς υπνηλίας. Η λήθη είναι διφορούμενη. Μέσα σε αυτή την κατάσταση το ένα, το παλιό, σβήνει και διαγράφεται, το άλλο, το νέο, τονίζεται κι υπερισχύει. Η λήθη σε βρίσκει και τη βρίσκεις, είναι αυτοσεβασμός, δεν είναι κατάθλιψη δεν είναι μελαγχολία, είναι μια συνθήκη της μέσης ηλικίας.

 Στη  λήθη έχεις πρόσβαση με το νου. Λήθη στην οποία δεν αποκτά πρόσβαση ο νους παρερμηνεύεται. Η λήθη είναι μια μέση κατάσταση. Μία ζωή, με τη γνωστή διάρκεια χρόνου της και με το σύνηθες φορτίο που έχει δεχθεί και της υποβληθεί… περνάει απαραίτητα απ’ τη λήθη. Τη λήθη τη διασχίζεις. Η λήθη σε αλαφρώνει απ’ το παρελθόν. Ξεχνώ σημαίνει χάνω το ενδιαφέρον μου. Χάνω το ενδιαφέρον μου σημαίνει αυτό το κάτι δεν συμβαίνει. Χάνω το ενδιαφέρον μου σημαίνει κάτι δεν υπάρχει.

 Στη λήθη προσχωρείς κι είναι ορισμένη ποσότητα. Η λήθη παράγει νέο εαυτό και νέο όραμα.  Στη λήθη μέσα επικρατεί η μαγεία. Αν δεν υπακούς στη λήθη παραβιάζεις έναν κανόνα βάθους. Το υποσυνείδητο φέρνει νέα ζωή στην επιφάνεια. Η σκέψη ανοίγει το δρόμο ή βάζει εμπόδιο. Ελευθερώνεις τη σκέψη σημαίνει ελευθερώνεις την ψυχή. Ελευθερώνεις τη σκέψη σημαίνει ελευθερώνεις τη ζωή να προχωρήσει. Όμως σε αρμονία, γιατί η κατάσταση είναι δύο όψεων.

 Η πραγματικότητα είναι μια κατάσταση συγκροτημένη που διαλύεται μέσα μας. Για να διαλυθεί μια συγκροτημένη κατάσταση μέσα μας σημαίνει αποδιοργάνωση κι ανασυγκρότηση. Αν υπάρξει εσωτερική αποδιοργάνωση, με σκοπό την ανασυγκρότηση, θα εμφανιστεί και στη ζωή. Η ζωή την προκαλεί.  Όμως η συνείδηση τη συγκρότησε η συνείδηση την αποδιοργανώνει και την ανασυγκροτεί. Αυτό είναι διαρκές, η πραγματικότητα είναι ρευστή. Το "δέσιμο" μιας πραγματικότητας ως υπαρκτή βλάπτει και κάνει κακό στην υγεία και στο σώμα.  

 Η πραγματικότητα είναι ένα αίσθημα που διαλύεται μέσα μας κι ανασυγκροτείται δίπλα σε νέα πραγματικότητα. Την πραγματικότητα τη διαλύει ο νους, το νου τον καθοδηγείς μ’ έναν τρόπο: επιτρέποντας την καθοδήγησή σου, πράγμα που σημαίνει εμπιστοσύνη. Κι ο νους κι ο νους σου γίνεται ένας νους. Όπως ήταν από πάντα.

 Διαφοροποίηση του νου απ’ τον νου μας σημαίνει διαχωρισμός που υπάρχει μόνο μέσα μας. Σημαίνει ανθρώπινη δημιουργία μικρού κι ελεεινού σύμπαντος καταμεσής της μεγαλοπρέπειας του σύμπαντος. Σημαίνει ασχήμια μέσα στην ομορφιά. Κακό μέσα στο καλό. Φτώχεια μέσα στην αφθονία. Σημαίνει μιζέρια καταμεσής της απλοχεριάς. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει σύγκρουση. Σημαίνει σταγόνα νερού που προσπαθεί να μείνει χωριστά απ’ το πέλαγος. Σημαίνει έλλειψη αποδοχής. Σημαίνει να βλέπεις όπως Δεν είναι. Σημαίνει προσπάθεια να κρατηθείς χωρίς νόημα. Σημαίνει να σε περιμένει ένα σεντούκι θησαυρού να πέσεις μέσα του κι εσύ να το αρνείσαι επειδή το φυλάει ένα φίδι.

  

 Στα θεμέλια κάθε καλύβας υπάρχει χρυσός. Όλες οι καλύβες έχουν κτιστεί πάνω σε χρυσά θεμέλια. Για να φτάσεις στα θεμέλια αφαιρείς τη σκεπή.

 Η ένωση εμφανίζεται ως παραίτηση. Η παραίτηση είναι καμουφλαρισμένη εμπιστοσύνη. Η εμπιστοσύνη είναι καμουφλαρισμένος έλεγχος. Τον έλεγχο δεν τον χάνει άνθρωπος, τον χάνει μόνο ένας θεός. Η ανθρωπότητα έχει τον έλεγχο. Η ανθρωπότητα πάει κατά διαβόλου. Μόνο με πρωτοβουλία της μπορεί να πάει κατά διαβόλου.

 Διαχωρισμός σημαίνει πόνος. Υπάρχει πηγαία χαρά, αγάπη κι ευτυχία, στο βαθμό που χάνεται ο διαχωρισμός. Πληρότητα κι εκπλήρωση σημαίνει να χαθεί ο διαχωρισμός. Αυτογνωσία σημαίνει να είσαι σύμπαν. Απομόνωση σημαίνει να είσαι εγώ. Εγώ σημαίνει να έχεις λιγοστέψει. Διαχωρισμός σημαίνει να υποθέτεις πως δεν είσαι το δέντρο που κοιτάζεις. Διαχωρισμός σημαίνει να υποθέτεις πως δεν είσαι μέσα στα μάτια του άλλου που σε κοιτάζει. 

 Διαχωρισμός σημαίνει να έχεις φύγει απ’ τον παράδεισο και να έχεις τραβηχτεί σε μια ιδιωτική κόλαση.  Ο παράδεισος είναι μόνο βαθύτερα μέσα μας απ’ όσο η κόλασή μας. Ο παράδεισος είναι ακριβώς στο κέντρο της καρδιάς. Περιφερειακά της καρδιάς είναι ό,τι ονομάζουμε κόλαση.  Η ανθρωπότητα ζει περιφερειακά της καρδιάς και μόνο Νομίζει θα πάει στην κόλαση. Δεν μπορείς να πας στην κόλαση αν δεν ζήσεις στην κόλαση. Και δεν μπορείς να φτάσεις στον παράδεισο αν δεν περάσεις απ’ την κόλαση. Ούτε μπορείς να δεις κάτω από σένα αν δεν ζήσεις εσένα.

 Διαχωρισμός σημαίνει να υποθέτεις πως δεν υπάρχει μία μόνο συνείδηση και πως δεν μας διαφοροποιεί μόνο η σκέψη μας. Διαχωρισμός σημαίνει να κομματιάζεις το φως του ήλιου σε μερίδες. Διαχωρισμός είναι το άλλο όνομα της ανθρώπινης δυστυχίας. Διαχωρισμός σημαίνει να νομίζεις πως ζεις και πως θα πεθάνεις.

 Παραλογισμός σημαίνει να μην διακινδυνεύεις. Η ζωή είναι πείραμα. Αν δεν είναι πείραμα Δεν είναι ζωή.