πνευστά ανυπόταχτα

Πυρρίχιος κρατιέμαι πνευστός
και αδυσώπητη Νύχτα μου δίνεις
σε τρέμουλο της φωνής σου, πριν το φόνο μου μαχαίρι,
γιατί τα θέλησα Πάνας, σε ανυπότακτη τελετή ζωής,
αναρχικός δύτης στου κορμιού σου το σπάραγμα,
σκίζοντας κατασκευασμένους βατήρες,
ενώ μετρούσες τα δάχτυλα
- δέκα και ξέχναγες τα κεριά μου που έλιωναν.
Το κοίταγμά σου κενό
στο κοίταγμά μου κραυγές ανυπόδητες
Και να πίνω "θέλω" και να μένω γυμνός
στα μαστίγια των φόβων σου
Να ξεκουμπώνεις με ταχύτητα σκότους τα μάτια μου
εξοστρακίζοντας τα φιλιά μου.
Μαχαιρωμένο σκυλί σε επτά ουρανούς
σταματώ να γρυλίζω. Δεν απορώ.
Τετραπληγικές οι κλήσεις σου
κι η γλώσσα μου ανείπωτα υγρή στις μνήμες των παρακλήσεών σου
να τινάζει τα γράμματα αστέρια στους αιώνες,
κι εσύ να μένεις σκισμένο δέρμα,
από πολυχρησία φοβική.
Σφαδάζουν τα εννιά κορμιά μου
στο φόνο μου το δόλιο
κι η υπεροψία σου σε βάση σαθρή,
ακόμη μαχαιρώνει αιθερική σκιά -
τον αιθέρα μου στη φυσική σου αύρα
να τρακάρω το χρόνο
και να μένω κέδρος
για Σένα, στην κόλαση των συμπλεγμάτων σου,  ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ΠΥΡΦΟΡΟΣ