Τα ανεκπλήρωτα ποτέ δεν χάνονται
Στις ώρες που η σκέψη σου θ' απλώνει θα είμαι εκεί.
Στον ήχο της βροχής,
στο σκόρπισμα του αέρα,
στα μεγάλα απογεύματα.
Στις παγωμένες νύχτες,
στης μοναξιάς σου τους ωκεανούς,
στην αγρύπνια σου, εγώ θα είμαι εκεί.
Σ' εκείνη τη γωνιά που ήμουν πάντα θα υπάρχω και θα σου μιλώ.
Θα μ' αγαπάς με μια αγάπη που ποτέ δε θα σου δίνει χαμόγελο.
Θα με ξεχνάς μα θα τυλίγεσαι πάνω μου.
Η σκέψη σου θα κλείνει στην επιθυμία της απουσίας μα όλα τ' ανεκπλήρωτα θα σου φωνάζουν τ' όνομά μου.
Οργή η αγάπη σου που με κυκλώνει από παντού. Θύμα και θύτης δεν ξεχωρίζει, κι έτσι όπως τα χρόνια θα περνούν στην απουσία, τόσο η αγάπη αυτή θα σε λυγίζει.
Απόψε τα χέρια μου είναι παγωμένα, μα ξέρω πως αν κλείσω τα μάτια όλα θ' αλλάξουν...
Βικτωρία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου