Όταν η ομορφιά του έρωτα σε βρίσκει ανάμεσα στο αλεύρι και την ζάχαρη.

4

Σήμερα… χμου… ξύπνησα τόσο όμορφα. Τόσο ιδιαίτερα.

Αποφασίσαμε με την ηλιαχτίδα της ζωής μου (την αδερφή μου εννοώ… όχι εσένα) να πάμε στην αγορά γιατί θέλαμε να ψωνίσουμε. Αφού πήραμε ότι χρειαζόμασταν, το δώρο για την εορτάζουσα φίλη μας, τα δικά μας δώρα και κάτι άλλα «ψιλολόγια» περάσαμε και από το σούπερ μάρκετ για να πάρουμε αλεύρι…

Διάδρομος 3. Ανάμεσα στα αλεύρια και τις ζάχαρες. Μια γυναίκα γύρω στα 50 -ίσως και παραπάνω- έρχεται κατά πάνω μου. «Νιώθω» το βλέμμα της Λίζας να κοιτάει αποσβολομένο. Εγώ πια τα έχω χάσει εντελώς. Τι να θέλει; Μιλάει με hands-free (τεχνολογία ρε φίλε) Και μου λέει επί λέξη: «Σε παρακαλώ πες στον άντρα μου ότι είμαι στο σούπερ μάρκετ, δεν με πιστεύει.»

Την πέρασα για παλαβή δεν σου το κρύβω. Αλλά όλο αυτό για 2-3 δευτερόλεπτα. Του λέω: «Εδώ είμαστε ανάμεσα στα αλεύρια και τις ζάχαρες.»

Γελούσε η μανταμίτσα. «Είδες» του λέει;
Μου μεταφέρει πως της λέει ότι «Έχει πολύ όμορφη γυναίκα για αυτό ζηλεύει.» Της λέω: «Δίκιο έχει!» Και πράγματι είχε, ήταν πανέμορφη. Είχε τόσο ζεστό χαμόγελο που με έκανε να ξεχάσω ακόμη και το ότι ήταν 50 και μου ζητούσε να πω στον σύζυγό της ότι είμαστε στο σούπερ μάρκετ.
Έτοιμη να τα μπήξω ήμουν η ερωτιάρα. Και σε ποιόν τα έλεγε αυτά, σε μένα, που δεν μπορώ να μην συγκινηθώ για πάνω από 4 ώρες. Έφυγε που λες η ζουζούνα (!) και συνέχισε να μιλάει με τον ζούζουνό της.

Πολύ ανασφάλεια πρέπει να είχε ο άντρας της. Ή απλά πολύ χιούμορ; Δεν ξέρω, εμένα μου φάνηκε τόσο γλυκό. Τόσο ιδιαίτερο και τόσο συναισθηματικό. Ένας έντονος έρωτας μέσα σε έναν κόσμο που όλοι προσπαθούν να κρύψουν τα συναισθήματά τους μη τυχόν και πληγωθούν.

Εμένα με άγγιξε… και τώρα #pestenamefate