Για Σένα.

Για Σένα.

Κι έτσι λοιπόν τελειώνουμε... ή μάλλον, ξεκινάμε...

Το καλοκαίρι πέρασε χωρίς ιδιαίτερες ανατροπές, τραγικά λάθη, ή περιέργως, ωραίες στιγμές... Τα πάντα έμειναν όπως ήταν, ή μάλλον, σχεδόν όπως ήταν. Η θλίψη φυσικά παραμένει, όπως και η αγάπη, η ανυπομονυσία για μια νέα αρχή, και βέβαια οι αναμνήσεις. Αυτές κι αν παραμένουν. Μάλιστα, έχουν κάνει μια κατάληψη στις σκέψεις που διαρκεί πάνω από τρεις μήνες τώρα.

Είναι αλήθεια ότι επηρεάζομαι από τις ταινίες. Πολύ περισσότερο απ'οσο θα έπρεπε θα έλεγα. Με κάνουν να συνειδητοποιώ πράγματα καθημερινά, και συναισθήματα που δεν ήξερα ότι ένοιωθα, ή ίσως ήξερα, αλλά αγνοούσα. Και ελπίζω για κάτι καλύτερο. Είναι όμως και γεγονός, πως δεν μπορώ να ηρεμήσω... κάποιες διαρκείς σκέψεις τριγυρνούν στο μυαλό μου, και δεν μ'αφηνουν να ησυχάσω. Έχω αρχίσει όμως να γίνομαι όλο και πιο εσωστρεφής, πράγμα που δεν βοηθάει τις παρούσες καταστάσεις. Και για να πω την αλή8εια, ίσως και να φοβάμαι να ανοιχτώ πια. Ξέρω πως κάποιοι άνθρωποι ήταν πάντα δίπλα μου και με νοιάζονται, και αυτό δεν αναιρείται. Απλά, όλοι μας κάποια στιγμή σκεφτόμαστε "τι θα γινόταν αν... ", και αυτό είναι το κυριότερο που με απασχολεί αυτήν την στιγμή.

Και για να γινόμαστε λιγάκι πιο συγκεκριμένοι, είναι πλέον βέβαιο το γεγονός ότι δεν μπορώ να πω τα συναισθήματα μου ανοιχτά. Δυστυχώς, το να μιλήσω σε κάποιον για το τι νοιώθω, και μάλιστα ενώ βρισκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο, μου φαίνεται ολίγον τι γελοίο, αν και δεν είναι καθολου νομίζω. Και καλώς ή κακώς, έχω αναπτύξει ένα συνήθειο να μιλάω με γρίφους και μέσα από τραγούδια, κάτι που δυσκολεύει ένα παραπάνω τις καταστάσεις που με απασχολούν. Και ναι, αυτή η ανάρτηση έρχεται μετά από πολλές ώρες περιπλάνησης, στεναχώριας, δακρύων, αναπόλησης αναμνήσεων, περίεργων ακατάπαυστων σκέψεων και ατελείωτων επεισοδίων διαφόρων σείριαλς ή ταινιών στον υπόλογιστή ή την τηλεόρασή μου. Κάτι τέτοιο φυσικά, έχει και όνομα, θα το λέγαμε συναισθηματική φόρτιση. Όπως και να'χει, είναι κάποια πράγματα που πλέον δεν μπορούν να κρυφτούν, και ίσως δεν έχει νόημα να κρύβονται. Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι. Η ζωή είναι μικρή και θέλει θάρρος και επαναστάσεις. Θέλει κουράγιο, εμπιστοσύνη μεταξύ μας, μα πάνω απ'όλα ειλικρίνεια. Και δεν θα αφήσω πια κανέναν και τίποτα να μ'εμποδίσει να πω τι και πως αισθάνομαι για διάφορα πράγματα και καταστάσεις, αλλά και ανθρώπους. Και ναι, τελικά δεν μπορείς παντα να αποφεύγεις καβγάδες και να υποκρίνεσαι πως δεν συμβαίνει τίποτα, γιατί τελικά συμβαίνει, και είναι και ιδιαιτέρως σημαντικό. Έτσι λοιπόν, και τελειώνοντας με τον πρόλογο και επικήδειό μου ταυτόχρονα, θα ήθελα να μιλήσω για κάτι που με παιδεύει πάνω από δύο χρόνια τώρα, και για τό οποίο δεν είχα το κουράγιο και την αυτοπεποίθηση να μιλήσω στον άνθρωπο που έπρεπε να ακούσει αυτά που είχα να πω. Μπορεί μετά από την ανάγνωση αυτού να μην μου ξαναμιλήσει, να τύχει να βρεθούμε στην ίδια παρέα και να μην μου απευθύνει τον λόγο, να είναι αμήχανα αν τύχει και κοιταχτούμε, να αδιαφορήσει πλήρως ως συνήθως, και να μην κάνει καν έναν κόπο να απαντήσει σ'αυτά που θα διαβάσει, ίσως μείνει και σοκαρισμένος, δεν ξέρω, αλλά παρόλα αυτά εγώ παίρνω μια σωστή για μένα απόφαση, και εξηγώ κάποια πράγματα που θεωρώ άξια προσοχής.

Τα παρακάτω λοιπόν, από ένα γράμμα που σκόπευα να Σου στείλω:

"Καταρχήν χαίρομαι πολύ που αυτό το κείμενο έφτασε επιτέλους στα χέρια Σου. Πρώτα πρώτα, θα ήθελα να Σου ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου καλή επιτυχία με την σταδιοδρομία Σου. Σου εύχομαι να καταφέρεις να πραγματοποιήσεις όλα τα όνειρά Σου και να κάνεις όλα όσα επιθυμείς στην ζωή Σου, αφού είσαι από τους λίγους ανθρώπους που πραγματικά τους αξίζει ό,τι καλύτερο. Είσαι ένας καταπληκτικός άνθρωπος, με καλή καρδιά και αγνά αισθήματα. Δεν το βρίσκει κανείς συχνά αυτό. Αν και, εδώ που τα λέμε, όλοι γνωρίζουμε ότι δεν είσαι και ιδιαίτερα ομιλητικός... είσαι όμως μυστηριώδης, ξέρεις... Θα ήθελα να ξέρεις πως ό,τι κι αν γίνει εγώ θα είμαι εδώ όταν με χρειαστείς. Θα είμαι δίπλα Σου να σε στηρίξω και να Σε βοηθήσω όποτε εσύ το θελήσεις. Και μακάρι να μην χρειαστείς ποτέ βοήθεια. Μακάρι να καταφέρεις να στηρίζεσαι πάντα στις δυνάμεις Σου, που πίστεψέ με έχεις αρκετές, και τις οποίες δεν πρέπει με τίποτα, ποτέ να υποτιμάς. Στο έχω ξαναπεί, είσαι ένας διαφορετικός άνθρωπος που αξίζει πολλά και κάποια στιγμή όλα όσα κάνει θα τον ανταμείψουν. Φυσικά θα αναρωτιέσαι γιατί τα λέω όλα αυτά, για ποιό λόγο. Ναι, είναι καιρός νομίζω να είμαι απολύτως ειλικρινής απέναντί Σου. Πρώτα όμως θα Σου πω μια όμορφη ιστορία.Άκουσέ την προσεκτικά σε παρακαλώ, έχει σημασία.
Ήταν λοιπόν, ένας όμορφος άγγελος, που είχε όμως παγιδευτεί στην γη, ανάμεσα στους ανθρώπους. Μια θνητή λοιπόν, τον αγάπησε όσο κανείς άλλος, τόσο, που μάλλον θα αμάρτησε. Δεν γνωρίζω να πω αν ήταν έρωτας ή όχι, αλλά σίγουρα ήταν μια πολύ δυνατή αγάπη, και ταυτόχρονα μια ισχυρή αδυναμία. Βλέπεις, τα πανέμορφα λαμπερά αυτά μάτια του όμορφου αγγέλου θάμπωσαν την θνητή, και εκείνη κάθε φορά που τα κοιτούσε ένοιωθε να χάνεται. Ένοιωθε μια φοβερή γαλήνη και μια ανεξήγητη ασφάλεια. Περίεργο, ε; Και όμως... Φαντάσου πως ένοιωθε δίπλα του. Η ψυχή της πετούσε ψηλά στα σύννεφα, στα όνειρα του κόσμου, και στις πιο βαθιές επιθυμίες της καρδιάς της. Ο καθένας θα την ζήλευε, αφού τέτοια συναισθήματα ήταν κάτι το σπάνιο. Στην εποχή που ζούσε, τέτοια συναισθήματα είχαν χαθεί, και αν έστω ακούγονταν θεωρούνταν βλακώδη. Θα έλεγαν πως έιναι απλά ανοησίες ενός μικρού κοριτσιού, που δεν έχει βιώσει εμπειρίες και δεν έιχε ζήσει την ζωή της ακόμη. Δεν ήταν όμως έτσι. Καθόλου. Και εκείνη το ήξερε. Φυσικά δεν ήλπιζε σε τίποτα. Ήξερε πως ήταν αδύνατον να πιστέψει πως ο άγγελος θα της έδινε σημασία. Δεν είχε νόημα να ελπίζει. Έτσι, συνέχιζε να τον κοιτάει, και να φυλά μια κρυφή ελπίδα πως ίσως κάποια στιγμή ο άγγελος την κοιτάξει έστω και για λίγο. Και φυσικά, η υπομονή της ανταμείφθηκε. Ο άγγελος την κοίταξε, την πρόσεξε. Εκείνη τον πλησίασε και έτσι άρχισαν να μιλάνε. Κάνανε παρέα και έγιναν φίλοι, αλλά εκείνη δεν τολμούσε τίποτα παραπάνω. Ήθελε τόσο να του πει πως ένοιωθε για εκείνον, αλλά φοβόταν πολύ πως ο άγγελος θα την εγκατέλειπε. Φοβόταν μήπως ο άγγελος της θύμωνε, και έφευγε. Και αυτό η θνητή δεν θα το άντεχε. Έτσι λοιπόν, δεν είπε τίποτα. Συνέχισε να είναι κοντά του, όσο πιο κοντά του μπορούσε, να τον κοιτάει - να βυθίζεται στα τόσο όμορφα μάτια του, στο τόσο γλυκό του βλέμμα, να τον παρατηρεί - πόσο μαγικά κινείται, σαν καλοκαιρινή αύρα το χάραμμα, σαν ήρεμο κύμα που σκάει στην ακτή, σαν γαλήνια θάλασσα μετά την τρικυμία, να τον στηρίζει και που και που να τον ακουμπάει - να αγγίζει το απαλό του δέρμα, τα θεικά φτερά του και τα μεταξένια του μαλλιά. Εκείνος, τριγύριζε στις σκέψεις και τα όνειρά της συνεχώς, την βασάνιζε, και ποτέ δεν έλεγε να φύγει... Και ο καιρός περνούσε. Η θνητή ήξερε πως δεν θα μπορούσε να κρατήσει για πάντα αυτό, πως κάποια στιγμή ο άγγελος θα έφευγε, πως θα τον έχανε. Θα την άφηνε. Αναπόφευκτα, ίσως άθελά του. Όμως θα γινόταν. Και έτσι, εκείνη αποφάσισε να τον ξεχάσει. Ό,τι προσπάθειες όμως και αν έκανε, δεν μπόρεσε να βγάλει τον όμορφο άγγελό απ'το μυαλό της. Της ήταν πολύτιμος. Και έτσι πήρε την πιο επίπονη απόφαση, να του μιλήσει. Επίπονη, ναι. Γιατί ήξερε πως ο άγγελος έπειτα θα έφευγε μακριά της για πάντα. Κι ας ήταν κάτι που δεν θα άντεχε, δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Ο χρόνος μαζί του ήταν περιορισμένος, και πολύτιμος. Τα δάκρυά της, μάταια, δεν θα άλλαζαν τίποτα, όσα και να ήταν. Αλλά να που δεν ήθελε να φέρει τον άγγελο σε δύσκολη θέση. Δεν ήθελε να του πει από κοντά πως ένοιωθε. Ντρεπόταν, και φοβόταν την αντίδρασή του. Δεν ήθελε με τίποτα να τον κάνει να νοιώσει αμήχανα, χωρίς να ξέρει πως να αντιδράσει. Έτσι, η μικρή θνητή είχε πάρει πλέον την τελική της απόφασή. Να του γράψει. Η απόφασή της ήταν οριστική. Έτσι λοιπόν, του έγραψε ένα γράμμα. Χύνοντας πολλά δάκρυα, και φέρνοντας κάθε τόσο τις αναμνήσεις της μαζί του στο μυαλό της, κατάφερε έπειτα από πολύ σκέψη και θλίψη, να ολοκληρώσει το γράμμα της. Η μικρη θνητή σκέφτηκε την κάθε λεπτομέρεια. Τι θα του πει, πως θα τον αποχαιρετήσει χωρίς εκείνος να καταλάβει τίποτε, πως θα του δώσει το γράμμα της, και το δώρο του. Το δώρο του, αποφάσισε να είναι κάτι απλό αλλά σημαντικό για εκείνον, που να του φέρνει στο μυαλό εκείνη, και να του 8υμίζει όλες τις ωραίες στιγμές που πέρασαν μαζί. Για να παραμείνουν για εκείνον όμορφες αναμνήσεις του παρελθόντος, από μια κοπέλα που τον αγάπησε αληθινά. Του έφτιαξε λοιπόν, ένα άλμπουμ με φωτογραφίες. Τίποτα σπουδαίο βέβαια, απλά μια αφορμή για ένα όμορφο ταξίδι στο παρελθόν. Τα ετοίμασε και του τα έδωσε. Αλλά φοβόταν. Φοβόταν πολύ. Ήθελε όμως, ο άγγελος να ξέρει πως ένοιωθε εκείνη. Στο γράμμα της λοιπόν, του ανέφερε πολλά για εκείνον. Πράγματα που είχε παρατηρήσει, καταστάσεις που είχε ζήσει, γεγονότα που βίωσαν μαζί. Και τον ευχαρίστησε. Τον ευχαρίστησε που έστω και έτσι, έστω και που έφευγε, ήταν μέρος της ζωής της. Γιατί είχε γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς της. Ήθελε με κάθε ευκαιρία να τον βλέπει. Απλά για να τον θαυμάζει, και φυσικά για να είναι βέβαιη πως εκείνος ήταν καλά. Το μόνο που την ένοιαζε πιά ήταν να είναι σίγουρη πως εκείνος ήταν όντως ευτυχισμένος. Γι'αυτό και δεν ήθελε να τον βλέπει στεναχωρημένο. Ο άγγελος είχε μια ομορφιά θεική, αλλά ο ίδιος δεν το πίστευε. Άκουγε πολλούς να του λένε ότι είναι γλυκός και όμορφος, αλλά δεν έδινε σημασία. Η θνητή φυσικά προσπάθησε και αυτή με την σειρά της να του το πει, αλλά δεν ήξερε αν απλά θα την ακούσει, ή αν όντως θα την πιστέψει. Έτσι θεώρησε πως το γράμμα της θα ήταν ένας ακόμη τρόπος ο άγγελος να συνειδητοποιήσει ποιός ήταν και τι ικανότητες είχε."

Δυστυχώς, το τέλος της ιστορίας αυτής μου είναι άγνωστο.
Όμως, νομίζω πως Εσύ κατάλαβες ότι ο άγγελος αυτός αναφέρεται σε Σένα και η μικρή θνητή που τον αγάπησε, είμαι εγώ.

" ...ήσουν τόσο υπέροχος... με αυτήν την μοναδική σου λάμψη, με 8άμπωσες για ακόμη μια φορά... όσο πιο κοντά σου μπορώ να είμαι, είναι για μένα μια κατάκτηση... μια ακόμη κατάκτηση για την κορυφή... για τα μάτια σου, που κά8ε φορά που τα κοιτώ βυ8ίζομαι μέσα τους... αλλά εσύ δεν το ξέρεις, και ούτε φαντάζεσαι πως νοιώ8ω εγώ... http://musicoftheheart09.blogspot.com/2010/06/blog-post_18.html "


Θα ήθελα επίσης να σου εκμυστηρευτώ κάποια γεγονότα που ίσως να παρεξηγήθηκαν. Μην με πεις γραφική, σε παρακαλώ.
Η έκπληξη που είχαμε κανονίσει με τα παιδιά και την τούρτα σοκολάτας για τα γενέθλιά Σου, ήταν δική μου ιδέα. Εγώ επικοινώνησα με τον κολλητό Σου και το οργάνωσα. Μάλιστα, την τούρτα την πήρα εγώ, άσχετα με το ποιά την κρατούσε... δεν μπορούσα να της αρνηθώ εκείνη την στιγμή. Με ξέρεις, δεν λέω όχι σε κανέναν... Εγώ ήθελα να Σου κάνουμε έκπληξη και να Σε χαροποιήσουμε. Να γιορτάσουμε τα γενέθλιά Σου. Και τουλάχιστον αυτό το καταφέραμε. Να μια αλήθεια που αμφιβάλλω αν ήξερες...
Τα δώρα της γιορτής Σου έκανα ολόκληρο μαραθώνιο για να τα βρω και να στα πάρω εγκαίρως, αν και δεν ήταν τίποτε σπουδαίο τελικά. Την αντίδρασή σου όμως ομολογώ πως δεν την περίμενα... και με δυσαρέστησε. Και για το ποδήλατο, που σε ρώτησα αν σ'αρεσε και ήταν αυτό που ήθελες (θυμάσαι;), σκεφτόμουν, να συνεννοηθώ με κάποιον δικό Σου και να στο πάρω. Αλλά τελικά, ίσως και να ήταν καλύτερο που με απέτρεψες. Ήταν φοβερή υπερβολή, το ξέρω.
Επιπλέον, Εσένα σκεφτόμουν και στο πάρτυ γενεθλίων που έκανα σπίτι μου στην Ά λυκείου. Και η κάρτα που μου έγγραψες πάνω στην σακκούλα τότε, βρίσκεται ακόμη στο κουτί με τα αγαπημένα μου πράγματα και τις αναμνήσεις μου. Κάθε φορά που την βλέπω σκέφτομαι τι έκανα λάθος, και μετανοιώνω που δεν Σου είπα τίποτα νωρίτερα... Αλλά ήμουν τόσο ευτυχισμένη εκείνη την μέρα... Βέβαια δεν ξέρω αν το πρόσεξες, αλλά από τότε λάτρεψα το κρεμαστό που μου χάρισες, έγινε το αγαπημένο μου και πιο πολυτιμο κόσμημά μου, και το οποίο φορούσα σε κάθε εκδρομή που πηγαίναμε μαζί, από τότε, και με κάθε ευκαιρία. Η αδερφή μου με συμβούλεψε να Σου το δείξω όταν θα το ξαναφορέσω, και να Σε ευχαριστήσω γι'αυτό, αλλά ντρεπόμουν, είχα άγχος, και δεν μπορούσα. Τώρα το μετανοιώνω. Και κάθε φορά που το βλέπω σε θυμάμαι.
Και φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσω τον χορό που χορέψαμε μαζί, στην Ξάνθη, τότε, στην 3ήμερη. Ένοιωθα τόσο όμορφα, σαν να πρωταγωνιστώ σε ταινία μαζί Σου. Πετούσα... Ένα παραμύθι... Γιατί να τελειώσει αυτή η βραδιά;
Στην Ιταλία; Ήταν απλά μαγικά. Ένα όνειρο να είμαι συνεχώς μαζί Σου. Μια ελπίδα ότι θα με προσέξεις... Στην Σιέννα ένοιωθα να βυθίζομαι σε πούπουλα. Καθόμασταν οι δυό μας, δίπλα δίπλα, και ακούγαμε την μουσική μας. Και όποτε ακούω το κομμάτι εκείνο κλαίω. Είναι και από μόνο του λυπητερό βλέπεις, αλλά ένα παραπάνω για μένα... Εκείνο το βράδυ στην Ρώμη, πραγματικά νόμιζα οτί είχαμε μια στιγμή μεταξύ μας, μια χημεία. Και τα βλέματα μας συναντιουνταν τόσο συχνά... και πειραζόμασταν. Σαν τίποτα να μην μας ενοχλούσε, σαν κανείς να μην ήταν μπροστά. Μου χαιδεψες τα μαλλιά και εγώ τα δικά Σου, και είπες ότι μου πανε πολύ έτσι. Από τότε τα κάνω συνεχώς σγουρά... αλλά έρχεται ο καιρός να αλλάξω... και να Σε ξεχάσω.
Τότε στην Αθήνα... Πραγματικά ήμουν τόσο χαρούμενη. Πηγαίναμε παντού μαζί. Στο τρένο για την επιστροφή, καθίσαμε μακριά, και Σου είπα που κάθομαι εγώ. Ήρθες αμέσως και κάθισες δίπλα μου. Ένοιωθα ευτυχισμένη. Ήμουν. Ακούγαμε μουσική μαζί, και μας χάζευε ο παππούς από το απέναντι κάθισμα. Τα τραγούδια που μου έστειλες τότε... κάθε φορά που τα ακούω μου έρχονται όλες εκείνες οι εικόνες στο μυαλό... και δεν μπορώ να σε ξεχάσω. Έπαιξες και κιθάρα. Όχι πολύ, αλλά αρκετή για να Σε θαυμάσω για άλλη μια φορά... και να συνειδητοποιήσω ποιός είσαι... Στην ακρόπολη δεν πήγαμε μαζί. Ήσασταν με τις άλλες. Νομίζω δεν μπορείς να φανταστείς πόσο τις ζήλευα. Με την καλή έννοια, γιατί απλά μπορούσαν. Και γιατί είχαν το θάρρος να είναι μαζί σας, ενώ εγώ όχι. Εγώ ποτέ δεν το είχα. Αλλά, δεν μπορώ να πω ότι ένοιωθα και πολύ ευπρόσδεκτη στην παρέα σας, ειδικά τον τελευταίο καιρό. Εξάλλου το ενδιαφέρον της παρέας το είχε τραβήξει η πλέον κοπέλα του κολλητού Σου, που κάποια χαζή στιγμή νόμιζα πως ερχόταν για Σένα. Ή Εσύ για εκείνη. Και βέβαια έκανα λάθος...
Στην πρώτη μας τριήμερη, παίζαμε ένα παιχνίδι με εκείνα τα μαιμουδάκια στο δωμάτιό σας. Ακόμη το θυμάμαι... πόσο παιδιά είμασταν τότε...
Βέβαια, είχα κάνει μια προσπάθεια να είμαστε οι δυό μας. Να βρεθούμε μόνοι μας για να σου μιλήσω, ή έστω να σε δω. Ήταν τα Χριστούγεννα, θυμάσαι; Είχαμε κανονίσει να βγούμε Πέμπτη, αλλά τελικά είχες μια υποχρέωση, και το ακυρώσαμε. Αυτό ήταν. Και εκεί κατάλαβα πως δεν είναι όλα ρόδινα τελικά. Και πως πολλά πραγματα από αυτά που επιθυμούμε τόσο πολύ, τελικά δεν γίνονται πραγματικότητα.
Τα ψώνια που κάναμε μαζί θα μου μείνουν σίγουρα αξέχαστα. Από τότε όσες φορές έχω επισκεφθει τα μέρη που πήγαμε παρέα σε θυμάμαι... Και τότε, ήμουν και πάλι ευτυχισμένη.
Σου έχω ετοιμάσει μια μικρή αφισούλα, με στιχάκια, ζωγραφιές και φωτογραφίες. Δεν στην έδωσα. Και καλώς ή κακώς δεν πρόκειται να το κάνω. Ειλικρινά, δεν υπάρχει λόγος. Έλεγα να φτιάξω και το άλμπουμ με τις φωτογραφίες που ανέφερα στην ιστορία, αλλά ούτε και αυτό έχει νόημα.
Όλα άλλαξαν μεταξύ μας. Τώρα πια με το ζόρι μιλάμε. Και, όταν λέω ότι θέλω να μιλάμε, εννοώ οι δυό μας, όχι μόνο εγώ σε σένα. Φαίνεται να μην ενδιαφέρεσαι καν να μου μιλήσεις ή να μ'ακούσεις. Συγγνώμη, το ξέρω, δεν είσαι ομιλητικός, αλλά εγώ σε νοιάζομαι, και σ'αγαπάω. Προσπάθησα να στο πω κανα δυο φορές. Αλλά προέκυψε συζήτηση για την άλλη της τάξης που ενδιαφερόταν για σένα. Εκεί κατέληξε η πρώτη απόπειρά μου, αν και εγώ ήθελα τόσο πολύ να σου πω πως νοιώθω. Έπειτα, πάνω στις κουβέντες Σου τότε, είπες πως αν σε ενδιαφέρει κάποια θα έχεις το θάρρος να της το πεις. Και έτσι, εγώ απογοητεύτηκα, αφού θεώρησα πως το ίδιο θα μπορούσε να ισχύει και για μένα. Και έχω την εντύπωση, πως κάποια στιγμή υπήρξαν αμοιβαία τα αισθήματα, αλλά ούτε και γι'αυτό μπορώ να είμαι σίγουρη. Προσωπικά, θεωρώ ότι ταιριάζουμε πολύ, αλλά αυτό πλέον δεν έχει και πολύ σημασία, σωστά;
Όπως και νά'χει, ο κυριότερος απ'τους λόγους που δεν Σου μίλησα νωρίτερα ήταν η συμμαθήτρια μας που θεωρούσα και φίλη μου. Εν τέλει, αποδείχθηκε πως δεν ήταν καθόλου. Αλλά εγώ πάντα λάθη κάνω σε αυτά, οπότε δεν ήταν και κάτι πρωτότυπο. Έχω πληγωθεί άπειρες φορές από "φίλες". Άσε που σας έβλεπα πως είστε. Δεν μιλούσατε καν στην 7ήμερη. Και δεν ήθελα να γίνουμε έτσι και εμείς οι δυο. Δεν ήθελα να γίνουμε έτσι.
Επιπλέον, ήταν και οι εξετάσεις στην μέση. Ήθελα πρώτα να φύγει αυτό το άγχος από πάνω Σου, και μετά να στα πω όλα και να σε φορτώσω και με τα δικά μου προβλήματα και τις χαζές μου ανησυχίες. Θα ήταν εγωιστικό να γίνει αυτό διαφορετικά την τελευταία μας χρονιά στο σχολείο. Και βεβαίως, δεν ήθελα με τίποτα να φοβάμαι να σε κοιτάξω μην πει τίποτα η μια και η άλλη στην τάξη. Δεν φαντάζεσαι τι κουβέντες παίζουν εκεί μέσα... ή μάλλον έπαιζαν.
Και έτσι πληροφοριακά, απλά και μόνο για να το ξέρεις. Παντού ερχόμουν για Σένα. Είναι γνωστό ότι δεν είχα πολλά πάρε-δώσε με τις συμμαθήτριές μου, τις περισσότερες δηλαδή, γιατί με κάποιες ακόμη κάνω καλή παρέα. Σε όλες τις εκδρομές ερχόμουν περιποιημένη, για Σένα. Προσπαθούσα να δείχνω όσο πιο όμορφη μπορούσα, για Σένα. Τώρα πια, το κάνω για μένα. Και μόνο. Γιατί θέλω να νοιώθω εγώ καλά με τον εαυτό μου, και όχι να εντυπωσιάσω κάποιον που ποτέ δεν έδωσε σημασία...
Τώρα, ξέρω πως δεν υπάρχει θέμα απομάκρυνσης, γιατί λίγος ήταν ο καιρός που ήμασταν πολύ κοντά εμείς οι δύο. Και αφού χωριστήκαμε ούτως ή άλλως για το πανεπιστήμιο, δεν θα έχω ενοχές που Σου τα είπα όλα αυτά. Τώρα πια εξάλλου, δεν έχουν νόημα. Έκανες ξεκάθαρο το γεγονός ότι δεν θέλεις ιδιαίτερες σχέσεις μαζί μου. Γι'αυτό και εγώ δεν σου ζητώ τίποτα. Τίποτα απολύτως. Απλά ήθελα να ακούσεις όλα όσα είχα να Σου πω, και ειλικρινά ελπίζω να το έκανες.Αλλά να ξέρεις, πως δεν είναι κακό να λες ένα ευχαριστώ ή ένα γειά που και που... δεν είναι κακό να απαντάς στα μηνυματα που Σου στέλνω για να δω αν είσαι καλά με κάτι παραπάνω από μονολεκτικά, και να λες την γνώμη Σου σχετικά με τα τραγούδια που τυχαίνει να Σου αφιερώσω.
Συγγνώμη.

Θέλω να πιστεύω ότι δεν Σε κούρασα πολύ. Ειλικρινά, δεν θέλω να βλέπεις με λύπη το οτιδήποτε. Θέλω να καταλάβεις, πως, τουλάχιστον για μένα, και σίγουρα και για κάποιους άλλους, είσαι ένας άνθρωπος υπέροχος και ξεχωριστός. Για Σένα λοιπόν, θα υπάρχει πάντα μια θέση στην καρδιά μου. Και, σε παρακαλώ, μην τρομάξεις μ'όλα αυτά...
Μόνο, μια χάρη. Μην καταστρέψεις τις αναμνήσεις Σου. Είναι πολύτιμες, πίστεψέ με. Και με το να νοιώθω εγώ έτσι, δεν καθίσταται απαραίτητο να έχεις και Εσύ αμοιβαία αισθήματα, φυσικα! Απλά μόνο, έχε στο νου Σου πως πρέπει να λες αυτά που αισθάνεσαι, όποιο και αν είναι το κόστος. Η ζωή, όπως μου είχες γράψει στο λεύκωμά μου κάποτε, είναι μικρή και πολυτιμη. Γι'αυτό να λες πάντα τι νοιώθεις, χωρίς να φοβάσαι και να δειλιάζεις όπως έκανα εγώ με Σένα. Και ποτέ μην αφήσεις να Σε μειώνουν ή να Σε κάνουν δυστυχισμένο χωρίς την άδειά Σου. Αυτό όμως νομίζω το γνωρίζεις...

Είμαι σίγουρη πως θα ζήσεις υγιής και ευτυχισμένος. Και αυτό είναι που εύχομαι και εγώ. Αυτό προσεύχομαι για Σένα.

Θέλω να Σε ευχαριστήσω όσο πιο ειλικρινά μπορώ, για όλα όσα έχεις κάνει για μένα. Είτε τα έκανες επίτηδες, είτε τα έκανες ασυνείδητα. Με έκανες ευτυχισμένη. Σίγουρα το ότι ήσουν κομμάτι της ζωής μου, και μάλιστα σημαντικό θα έλεγα, ήταν σε όλα αυτά που δεν είχες συνειδητοποιήσει. Η συμπαράστασή Σου όμως στο θάνατο του παππού μου, και όλες Σου οι συμβουλές περί πίστης και αφοσοίωσης στον εαυτό μου, σίγουρα με έκαναν καλύτερο άνθρωπο. Και φυσικά, εκτιμώ κάθε τι που προέρχεται από Σένα. Εύχομαι να είχα δράσει αλλιώς, όμως ήταν ανάγκη να Σου γνωστοποιήσω όλα όσα νοιώθω. Και Σου ζητώ συγγνώμη. Για άλλη μια φορά. Δεν ήσουν υποχρεωμένος να κάτσεις να τα διαβάσεις. Πολλοί, θα λέγανε παιδικές σαχλαμάρες. Εγώ, λέω αγάπη.

Δεν ξέρω πως ακριβώς να κλείσω. Έτσι απλά λοιπόν, θα Σου ευχηθώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου να είσαι ευτυχισμένος και να χαίρεσαι κάθε στιγμή της ζωής Σου. Να έχεις πάντα δίπλα Σου ανθρώπους που θα σε εκτιμούν, και να είσαι χαρούμενος που είσαι αυτός που είσαι. Να ζεις.

Σε χαιρετώ λοιπόν. Και να μην ξεχάσω. Μακάρι να έχεις μια πολύ όμορφη, γλυκιά, και δροσερή φοιτητική ζωή, γεμάτη περιπέτεια και έρωτα.

Σε φιλώ γλυκά Άγγελέ μου,
Η μικρή θνητή Σου




Υ.Γ. "Και μην ανησυχείς, ό,τι και να γίνει, θα'μαι εγώ τα μάτια Σου... για πάντα." ~ Το Νησί

Αναρτήθηκε από κaterinaki στις 2:05 π.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια: