Άνευ όρων παράδοση

 

Η σχέση δεν είναι παιχνίδι με τραπουλόχαρτα, που επιβάλλεται να έχεις τα χαρτιά σου κλειστά. Κι ακόμη κι αν ήταν, σίγουρα θα ήταν παιχνίδι που παίζεται από δύο. Δεν παίζει ο καθένας μόνος του κρύβοντας τα χαρτιά του. Τα δικά μου τα ‘χα πάντα ανοιχτά.

Ίσως είμαι λιγάκι προβληματική στον έρωτα, ίσως οι απόψεις μου να παραείναι ρομαντικές. Όταν ερωτεύομαι τα δίνω όλα, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης δε λειτουργεί στην περίπτωσή μου, τον γουστάρω τον κίνδυνο, όλη μου τη ζωή περπατούσα σε τεντωμένα σκοινιά.
Τον άνθρωπό μου θέλω να τον κακομαθαίνω, έτσι είμαι, μου αρέσει να δίνω. Έβγαζα τα συναισθήματά μου, τα φιλιά μου, τα χάδια μου για ξεπούλημα και στην τελική τα έδινα δωρεάν. Εξάλλου, δε μου στοίχιζε και τίποτα, την αγάπη έμαθα να την δίνω απλόχερα.
Έδινα, έδινα και δε με ένοιαζε ποσό θα δώσω και τι θα πάρω πίσω σαν ανταμοιβή. Νομίζεις δε φοβόμουνα; Κι όμως μου αρκούσε ότι το παιχνίδι παιζόταν. Είχα, βλέπεις, αποθέματα συναισθημάτων και μια ακατανίκητη ανάγκη να τα προσφέρω.
Έτσι είχα μάθει, σαν παιχνίδι με χαρτιά, όλη μου τη ζωή ήμουνα τζογαδόρος και κάπως έτσι θα έπρεπε να γίνεται, δηλαδή, να ρισκάρεις μπας και κάποτε πιάσεις την καλή. Ο έρωτας θέλει άνευ όρων παράδοση. Τα «περίπου» και τα ημίμετρα δεν κολλάνε εδώ. Ή τα δίνεις όλα ή απλά δεν ερωτεύεσαι.
Να δίνεσαι σώμα και ψυχή, να αφήνεσαι κι ας μην πάρεις τίποτα για αντάλλαγμα, μονάχα στιγμές. Γιατί στα συναισθήματα δεν υπάρχουν βαθμίδες, είναι απόλυτα ή καθόλου κι αν δε σταθείς αδύναμος μπροστά τους πώς θα νιώσεις τη δύναμή τους; Στον έρωτα θυσιάζεσαι στο βωμό του υπέρμετρου.
Πάντα έδινα, γιατί μου άρεσε, γιατί είχα τα κότσια να το κάνω κι ας υπάρχουν άνθρωποι που ενώ έχουν και μπορούν να δώσουν, χτίζουν τοίχους είτε από φόβο είτε από εγωισμό. Μην καταλάβει ο άλλος τι νιώθουν και τους πάρει, τάχα μου, για δεδομένους, να νιώθουν ότι έχουν διαρκώς το πάνω χέρι. Θέλει θάρρος να μπορείς να δώσεις και δεν το έχουν όλοι αυτό το προνόμιο.
Κι όμως, όπως στη ζωή, έτσι και στον έρωτα, ο φόβος δεν έχει θέση, γιατί αν φοβάσαι να ρισκάρεις δε ζεις. Αν φοβάσαι να αφεθείς δε νιώθεις το μεγαλείο του. Ζεις βάσει κανόνων, αναλύσεων και λογικής, μα ο έρωτας δεν ξέρει ούτε από κανόνες ούτε από λογική.
Άλυτο αίνιγμα η κάθε ανθρώπινη ψυχή, δύσκολα μπαίνεις στα άβατα του άλλου. Ο καθένας λειτουργεί όπως θέλει, μα να τους υπενθυμίζεις πως τα δεδομένα γίνονται εύκολα ζητούμενα κι ο καθένας, στο τέλος, παίρνει ό,τι του αξίζει. Ίσως να έδωσες παραπάνω απ’ όσα άξιζαν, μα τι σημασία έχει; Το ένιωθες, το έκανες κι αν ο άλλος δεν είχε τα κότσια να το εκτιμήσει, κακό δικό του.
Σαν να ‘ναι παιχνίδι με χαρτιά κι ο έρωτας, all in κι όπου βγάλει.

Συντάκτης: Γεωργία Ιακώβου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη