Όταν ο έρωτας σου ζητά την ελευθερία...

Όταν ο έρωτας σου ζητά την ελευθερία...

Τετάρτη, 3 Ιουνίου 2009

Είσαι ελεύθερη. Δε σ' έχω στην κατοχή μου. Όταν μου ομολόγησες πως πιότερο απ' όλα λατρεύεις την ελευθερία σου, ένιωσα πως άθελά μου είχα γυρέψει να σου την αφαιρέσω' αλλά ύπουλα, που σ' έβλεπα να μην προσέχεις, βυθισμένη σε μιαν υπέρμετρη χαρά ή σε μια απέραντη θέα, να βγαίνεις από το ίδιο σου πνεύμα ν' αφοσιώνεσαι σε μια ζωή σταματημένη' έδιωχνες από το είναι σου την αληθινή ευφυΐα του, απαρατούσες εκείνη τη δύναμη που διαρκώς σε ανανεώνει σε δείχνει έτοιμη και παρούσα. Σε ώθησα προς την περιπέτεια προς το όραμα, και ίσως μέσα μου έτρεμε μια ελπίδα' να παραμείνεις εκεί, να μη σου είναι βόλετό να επιστρέψεις, μάταια να συσπείρεσαι όταν σε κεντρίζει η νοσταλγία- και η ανάμνηση ακόμα να σου 'φευγε.

Αλλά εσύ δε δίδεσαι! Βασανίζεσαι να δοθείς, αλλά δε σ' αφήνει κάποιος άνεμος, κάποια φούρια που σηκώνεται από τα σπλάxνα σου, όταν πάει να μεστώσει ένας δικός σου πόθος για ηδονή για μέθη που λιγώνει το σώμα και το πνεύμα. Δε xαίρεσαι μια τελειωμένη ανθρώπινη χαρά, δεν πάσχεις ένα τίμιο συμμετρικό πάθος' δεν παίρνεις από τα χάδια που έχουν οι μέρες οι κλειστές, οι μέρες που μοιάζουν δωμάτια για γάμο και γιορτή. Ακολουθείς μια γραμμή που συστρέφεται γύρω απ' τον εαυτό σου' και λάμπεις σπέρνεις φως, αλλά η φωνή σου είναι xλωμή' θέλεις τη βοήθεια του πλησίον, γιατί δεν ξέρεις από έργα δε γνωρίζεις από θεωρία που να υπερβαίνει τον χρόνο και τους ανθρώπους.

Από το βιβλίο Γ. Σαραντάρης, Σαν πνοή του αέρα
Επιμέλεια και Ανθολόγηση: Μαρία Ιατρού εκδ. ο ανθολόγος Ερμής, 1999

το κείμενο βρήκα στο allilografia.blogspot.com
Tags: σχέσεις, λογοτεχνία, αγάπη, ελευθερία, ερωτας, Άνθρωπος, κοινωνία, συναισθήματα